- Manos Antonaros Είναι Ένας άνθρωπος που δεν γνωρίζω. Άκουσα τυχαία από έναν συμμαθητή μου στην σχόλη Δημοσιογραφίας, ότι είναι εξαιρετικός Άνθρωπος βλέπει/φωτογραφίζει κοινωνία. Μετά Άκουσα το Όνομα του από Άνθρωπο που ήταν στην Ζωή μου, μιλούσε σε άλλον Άνθρωπο, δεν ρώτησα. Τον βλέπω τυχαία στο Star στο δελτίο πρώτη φορά, είχε την ποιο τεκμηριωμένη Άποψη, λέω πράγματι Σπουδαίος, μετά από 20 χρόνια τον συναντώ Εδώ στο Φαιης. Νιώθω Πραγματικά πολύ τυχερή που τον Συνάντησα και τον βρίσκω σε μια Εποχή πολύ δύσκολη. Η Ελλάδα "τρέμει", Όλα Είναι με Εξάρτηση. Χαίρομαι Manos Antonaros που είμαι και τυχαία Φίλη σου!
- Να Αναγνωρίζεται τους Σπουδαίους Ανθρώπους, να Αναγνωρίζεται και Να Είστε Περήφανοι Έλληνες! Αυτό δεν μπορεί να Εξαγοραστεί Δεν Έχει Τόκους, γράφει Μόνο στην Καρδιά και δίνει σε Αυτήν!= Ζωή λέγεται!
O φίλος μου ο Μάνος…
Με το Manos Antonaros γνωριζόμαστε πολλά χρόνια, έχουμε δουλέψει μαζί, αλλά δεν κάναμε ποτέ πολλή παρέα…
Πάντα τον θαύμαζα για πολλά πράγματα, μεταξύ των οποίων και τον τρόπο που έγραφε…Ρουφούσα τα κείμενά του όπου τα έβρισκα…
Δεν θα ξεχάσω το προφητικό που έχει γράψει προ αμνημονεύτων, όταν η ιδιωτική τηλεόραση ήταν ακόμη στα χρόνια της αποθέωσής της από τους τηλεθεατές :
«Φωνάζουν στην τηλεόραση, αφήστε με να τελειώσω και αφήστε με να τελειώσω…Τι είναι τελικά αυτή η τηλεόραση και θέλουν όλοι να τελειώσουν πάνω της…?»
Καταλαβαίνετε φαντάζομαι το προφητικόν του κειμένου…Η τηλεόραση έφτασε εκεί που έφτασε πολλά χρόνια μετά το κείμενο του Μάνου, επειδή όλοι μας (υπηρετούντες αυτήν, αλλά και άλλοι, περιστασιακοί διακορευτές της) τελειώναμε, κατά καιρούς, πάνω της…Τέλος πάντων…
Ο Μάνος είναι τα κείμενά του…Ολη η κοσμοθεωρία του για τη ζωή και τους ανθρώπους περνάει σε κάθε του λέξη…
Είναι ένας εραστής της ζωής…Και λέω εραστής γιατί αν ήταν σύζυγος κάποια στιγμή θα βαριόταν…
Αυτός, ο παθιασμένος άνθρωπος όμως, ρουφάει τις στιγμές της με το μπουρί της σόμπας και όχι με το καλαμάκι, αλλά και με τη «δίψα» ενός 20χρονου…Και θα συνεχίσει να το κάνει μέχρι τα 120 χρόνια του (μπορεί και λίγο παραπάνω) που θα αποχαιρετίσει τον μάταιο τούτο κόσμο…
Και το κάνει χαλαρά, με αρχοντιά…Χωρίς το άγχος που έχει το λιγούρι…
Εκείνος έχει επίπεδο…Είναι εκλεκτικός…Τα σκουπίδια της ζωής είναι γι αυτόν το αλατοπίπερο…
Το κυρίως πιάτο, όμως, το απολαμβάνει αργά, μέχρι την τελευταία μπουκιά και του αλλάζει τα φώτα…Γι αυτό και το απολαμβάνει καλύτερα από τους περισσότερους από εμάς…
Με την ίδια αρχοντιά, αλλά και ευαισθησία, αυτός ο υπέροχος άνθρωπος, αντιμετωπίζει και τα δύσκολά του…Κάθε μικρό θάνατο που του (και μας) επιφυλάσσει η ζωή…Τους βιώνει με το ίδιο πάθος…Δεν θα μπορούσε αλλιώς...
Αλλά πάντα, νομίζω, στο τέλος της ημέρας και της νύχτας του, η αισιόδοξη και λαμπερή ματιά του για τη ζωή διώχνει το σκοτάδι του και κάνει κομμάτια τα λουκέτα που τον κλείδωσαν για λίγο απ έξω …
Και βεβαίως είναι ένα δημιουργικό μυαλό από τα λίγα…Γεννάει συνεχώς ιδέες…Που τις βρίσκεις βρε άνθρωπε…?
Αυτά (και όχι μόνο) θαυμάζω στο Μάνο…Την αρχοντιά, την ευαισθησία, την αισιοδοξία, το πάθος του, τη δημιουργικότητα…
Είμαστε τυχεροί που μέσω Facebook, αλλά και μέσα από τις ιστοσελίδες του τον έχουμε τόσο κοντά μας κάθε μέρα, όλη μέρα…
Και είμαι τυχερός που με θεωρεί φίλο του…
.png "English"){kind=small}
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου