Ἡ ζωή μας βρίσκεται στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ.
Δὲν θὰ πρέπη νὰ μᾶς φοβίζουν πόλεμοι καὶ φοβερὰ γεγονότα.
Πίσω στὴ διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ τῶν Ἁγίων ποὺ ἐδόξασε ὁ Θεὸς μὲ Άγία Λείψανα.
Αὐτοὶ εἶναι τά μοντέλα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.
☦️ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πίρβου ὁ Ρουμάνος.
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ!! Μιχάλης Αντωνιάδης
«Το μαρτύριο και ο φρικτός θάνατος του Ιωάννη Βουγιουκλάκη από τους Κομμουνιστοσυμμορίτες, πατέρα της Εθνικής μας Σταρ»
Στα χρόνια της Κατοχής και του συμμοριτοπόλεμου, ο Ιωάννης Βουγιουκλάκης, πρώην Νομάρχης Αρκαδίας, στάθηκε φάρος ανθρωπιάς και γενναιότητας. Με ανιδιοτέλεια είχε βοηθήσει Έλληνες αγωνιστές και τις οικογένειές τους, σώζοντας ζωές και διακινδυνεύοντας τη δική του. Η ηρωική του στάση όμως τον έκανε στόχο των κομμουνιστικών οργανώσεων, που τον κατηγορούσαν άδικα για συνεργασία με τους κατακτητές.
Το 1943, καθώς προσπαθούσε να προμηθευτεί τρόφιμα για την οικογένειά του, συνελήφθη στην Κόρινθο και φυλακίστηκε στον Χαράδρο Κυνουρίας μαζί με άλλους πέντε κρατούμενους. Εκεί, υπέστη ανείπωτα βασανιστήρια. Κάθε πρωί τους μετέφεραν σε απόσταση εκατό μέτρων και τους χτυπούσαν ανελέητα μέχρι να σπάσουν τα χέρια και τα πόδια τους. Στη θέση «Γουρνάκι», παρουσία χιλιάδων χωρικών, του αφαιρέθηκαν ένα-ένα τα χρυσά δόντια και τα πόδια του πεταλώθηκαν σαν άλογο. Ο ίδιος, μέσα στον αφόρητο πόνο, εκλιπαρούσε: «Άνοιξε γη να μπω μέσα!».
Η 31η Δεκεμβρίου 1943 σφράγισε την τραγωδία. Αδύναμος να σταθεί, φορτώθηκε μαζί με τους άλλους κρατούμενους σε μουλάρια και μεταφέρθηκε σε νεροφαγιά. Εκεί, πέτρες και χτυπήματα τερμάτισαν τη ζωή τους, ολοκληρώνοντας το φρικτό μαρτύριο.
Αργότερα, η κόρη του, η μεγάλη μας ηθοποιός Αλίκη Βουγιουκλάκη(την βλέπουμε στην οικογενειακή φωτογραφία στα αριστερά), βρήκε τα οστά του στον τόπο αυτό, ανάμεσα στον Χαράδρο και τον Πλάτανο. Σήμερα, το μέρος όπου δολοφονήθηκε λέγεται προς τιμήν του «Στου Βουγιουκλάκη» κρατώντας ζωντανή τη μνήμη ενός ανθρώπου που πλήρωσε με τη ζωή του την αδικία, αφήνοντας πίσω μια ιστορία γενναιότητας, πόνου και θυσίας που δεν σβήνει ποτέ.
Μιχάλης Αντωνιάδης
Ζημιώνει όλους.
Η αμέλεια μοιάζει με ανομβρία, που δεν αφήνει να φυτρώσει τίποτε.
Η κενοδοξία βλάπτει όσους έχουν καρπό, όσους έχουν προχωρήσει, ενώ η αμέλεια ζημιώνει όλους. Εμποδίζει αυτούς που θέλουν να ξεκινήσουν και σταματά αυτούς που προχώρησαν. Δεν επιτρέπει την μάθηση σε αυτούς που αγνοούν και εμποδίζει την επιστροφή σε αυτούς που πλανήθηκαν. Δεν αφήνει να σηκωθούν όσοι έπεσαν και γενικά είναι όλεθρος για όσους αιχμαλωτίζονται από αυτήν.
Όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής ο και Σπηλαιώτης.
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ!! Μιχάλης Αντωνιάδης
Ο Σπύρος Λούης ήταν μόλις 23 ετών όταν αποφάσισε να λάβει μέρος στον Μαραθώνιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες τού 1896, με σκοπό να κερδίσει την εύνοια της μητριάς της αγαπημένης του που κρατούσε από πλούσια οικογένεια του Αμαρουσίου.
Ο νεαρός Σπύρος, όμως, δεν είχε καμμία ελπίδα, καθώς ήταν ένας φτωχός και αγράμματος νερουλάς. Η θετή μητέρα τής Ελένης ονειρευόταν έναν πλούσιο και ευκατάστατο σύζυγο για την κόρη της. Έτσι, όντας απελπισμένος από την κατάσταση δέχτηκε την πρόταση της αγαπημένης του και αποφάσισε να συμμετέχει στον Μαραθώνιο που θα γινόταν.
Αν έτρεχε και νικούσε η μητριά της δε θα μπορούσε να πει όχι στον γάμο τους. Η ιδέα αυτή καρφώθηκε στο μυαλό του και λίγες μέρες αργότερα στεκόταν μπροστά στον αθλίατρο αξιώνοντας το δικαίωμα τής συμμετοχής. Δεν άνηκε σε σύλλογο, δεν είχε προπονητή, δεν ήξερε καν την διαδρομή.
Η διαδρομή ήταν 40 χιλιόμετρα. Η αφετηρία ήταν στο Μαραθώνα και ο τερματισμός στο Καλλιμάρμαρο.
Στις 10 Απριλίου του 1896 (29 Μαρτίου, σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο), στις δύο η ώρα το μεσημέρι, τέσσερις ξένοι αθλητές, δώδεκα Έλληνες και ο νερουλάς από το Μαρούσι ήταν στημένοι στο σημείο εκκίνησης.
Οι αθλητές βρίσκονταν εκεί από το προηγούμενο βράδυ και σύμφωνα με την παράδοση, ο Λούης όλη τη νύχτα Προσευχόταν. Όλοι θα έτρεχαν για το μετάλλιο και εκείνος για την Ελένη.
Μετά από 2 ώρες 58 λεπτά και 50 δεύτερα, ο Σπύρος Λούης μπήκε στο Καλλιμάρμαρο όπου τον αποθέωσαν 50.000 θεατές.
Ο νεαρός φουστανελάς δεν ξαναέτρεξε ποτέ. Παρά τη φήμη, τις υποσχέσεις και τα δώρα, επέστρεψε στην παλιά του ζωή, στο επάγγελμά του και στις καθημερινές του συνήθειες. Το ότι κατάφερε να παντρευτεί την αγαπημένη του Ελένη, έφτανε και περίσσευε για αυτόν. Το μόνο δώρο που αποδέχτηκε ήταν ένα γαϊδούρι για να τον βοηθάει να κουβαλάει το νερό!
Ο Λούης πέθανε λίγους μήνες πριν από την Ιταλική εισβολή στην Ελλάδα, στις 26 Μαρτίου 1940.
Δεκάδες αθλητικές λέσχες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό φέρουν το όνομά του, όπως το κύριο στάδιο στο Ολυμπιακό Αθλητικό Κέντρο Αθήνας, τον τόπο διεξαγωγής των θερινών Ολυμπιακών Αγώνων τού 2004, καθώς επίσης και η λεωφόρος που περνά από εκεί.
Μιχάλης Αντωνιάδης
Halloween:
Το πάρτι του Halloween του Τραμπ στον Λευκό Οίκο περιελάμβανε ένα καρότσι McDonald's με βρέφη μέσα..
Και ενώ αυτό μπορεί να φαίνεται αθώο ή αβλαβές σε όσους δεν γνωρίζουν τι συνεπάγεται η θρησκεία αυτών των ανθρώπων, σίγουρα δεν είναι.
Βλέπετε, το McDonald's στα Εβραϊκά μεταφράζεται ως
"Yis ra el" και το El είναι ένα άλλο όνομα για τον Βάαλ,έναν Χαναναίο Θεό που συνδέεται με τη θυσία παιδιών, όπου τοποθετούσαν μωρά στα καυτά χέρια του αγάλματος και πολλοί ακόμα θυσιάζονται μέχρι σήμερα,κάτι που υπονοούν σαφώς στις φωτογραφίες.
Μήπως καταλάβετε κάτι,ή όχι ακόμα;;
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ!! Μιχάλης Αντωνιάδης
Αρτέμης Μάτσας. 1930-2003.
Όταν υποδυόμουν έναν κακό, όταν έκανα έναν προδότη,
ο κόσμος μισούσε τους ρόλους στις ταινίες που έπαιζα.
Ζούσα ένα φοβερό δράμα.
Να έχουν εκτελέσει τον πατέρα μου οι Γερμανοί στο κρεματόριο, στο φούρνο, κι εγώ, στις ταινίες, να κάνω τον συνεργάτη των Γερμανών. Μία από τις φριχτότερες στιγμές της καριέρας μου, ήταν το 1980 στο σήριαλ ''Η νύχτα'', που μου έβαλαν μαύρη κουκούλα, όπως έλεγε το σενάριο, για να πάω να προδώσω. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο της παραγωγής και με πήγαν στο χώρο που θα γυρίζαμε τη σκηνή, στο χώρο που θα έκανα την προδοσία μου. Και πού με πήγαν; Με πήγαν έξω από το σπίτι που συνέλαβαν τον πατέρα μου οι Γερμανοί και δεν τον ξαναείδα έκτοτε. Στην οδό Βύρωνος 16, στην Πλάκα. Εκεί που γεννήθηκα. Βάλτε το αυτό σε σενάριο ταινίας να δούμε αν θα το πιστέψει κανείς. Και με έβλεπαν οι γείτονες, γεροντάκια πια, και μου έλεγαν:
''Πώς κατάντησες έτσι.. Πώς κατάντησες έτσι, προδότη...''
Αρτέμης Μάτσας 7 Σεπτεμβρίου 2003 έφυγε από τη ζωή.
Πηγή: Ε.Ρ.Τ Εκπομπή: Καλλιτεχνικό Καφενείο.
Μιχάλης Αντωνιάδης
Του Έλληνα το μέταλλο..
άλλος λαός δεν το'χει..
κι όταν φωνάζαν όλοι "ΝΑΙ"..
εμείς φωνάξαμε "ΟΧΙ"!!
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ!! Μιχάλης Αντωνιάδης
Πώς αντέδρασε ο Βασίλης Λογοθετίδης στη γκάφα της Εαμίτισσας ηθοποιού.
Ο αξέχαστος ηθοποιός Βασίλης Λογοθετίδης (1898-1960)
Ή ηθοποιός Ολυμπία Παπαδούκα (1916-2011) ήταν μέλος του ΚΚΕ, υπεύθυνη διαφώτισης του ΕΑΜ για τους ηθοποιούς, συμμετείχε στις μάχες των Δεκεμβριανών και φυλακίστηκε στις Γυναικείες Φυλακές Αβέρωφ από το 1948 έως το 1952. Στη διάρκεια της κατοχής έκρυβε στο θέατρο Ρεξ όπου έπαιζε, έναν μικρό πολύγραφο όπου τύπωνε προκυρήξεις με κίνδυνο όχι μόνο για την ίδια της τη ζωή, αλλά και για όλους τους συντελεστές της παράστασης.
Η ηθοποιός Ολυμπία Παπαδούκα με το πρωτοπαλίκαρο του Άρη Βελουχιώτη, Τζαβέλα.
Η ίδια στο βιβλίο «Γυναίκες στην Αντίσταση» [1982] διηγείται πώς ένα ανοιξιάτικο βράδυ του 1944 το μεγάλο ταλέντο του Βασίλη Λογοθετίδη στο έργο του Δημήτρη Μπόγρη «Φουσκοθαλασσιές» όχι μόνο διέσωσε την παράσταση κι απέφυγε τη στοχοποίηση του θεάτρου αλλά γλίτωσε και την ίδια από τυχόν «κάρφωμα» στους Γερμανούς. «Έπρεπε να βγω στη σκηνή με ένα δίσκο που είχε μέσα γράμματα. Εγώ στο καμαρίνι μου τύπωνα τις προκηρύξεις ξένοιαστη και ήσυχη όπως πάντα ότι ο τσιλιαδόρος θα με ειδοποιήσει (εκείνο το βράδυ τσίλιας ήτανε ο συνάδελφος Νάσος Κεδράκας). Ο τσίλιας όμως ξεχάστηκε, δε με ειδοποίησε και γίνεται στή σκηνή ένα τεράστιο χάσμα που μόνο ο έμπειρος Λογοθετίδης – με αυτον είχα σκηνή – μπορούσε να το καλύψει, λέγοντας δικά του λόγια έξω από το κείμενο του έργου. Γιά πόσο όμως;..
Κάποια στιγμή ακούω έντονες σιγανές φωνές, μα πολύ έντονες.
– Παπαδούκα.. Παπαδούκα.. Κατάλαβα τι είχε γίνει. Είχα προξενήσει χάσμα! Με το «Παπαδούκα» που έφτασε στ’ αυτιά μου πετιέμαι τρέχοντας και κουτρουβαλώντας τα σκαλοπάτια (τα καμαρίνια ήτανε ψηλά) γιά τή σκηνή, ενώ σύγχρονα όπως κατέβαινα έβαζα τα τρικάκια στο στήθος μου και με τα χέρια μου – που ήτανε γεμάτα από το τυπογραφικό μελάνι και από την ταραχή μου δεν το είχα προσέξει – διόρθωνα τα μαλλιά μου και..φρεσκάριζα το πρόσωπο να στρώσω τις πούδρες του μακιγιάζ. Παίρνω το δίσκο με τα γράμματα που μου ‘δωσε ο φροντιστής – Αλέκος Σταυρόπουλος – που με περίμενε στην κουΐντα και λαχανιασμένη βγαίνω στη σκηνή..Από την ταραχή μου όμως, δε ξέρω κι εγώ πως, ανοίγει ο μπούστος μου, ξεχύνονται τα τρικ από το στήθος μου κι απλώνονται χάμω στη σκηνή, χωρίς να μπορέσω ούτε λέξη να πω από το ρόλο μου. Είχα χάσει τη μιλιά μου από το πάθημά μου.
Ο Λογοθετίδης, έκπληκτος από το θέαμα που παρουσίαζα και τα τρικάκια σκόρπια στη σκηνή, σκύβει, τα μαζεύει λέγοντάς μου:
– Εσύ με τα ραβασάκια σου θα μας κάψεις. Κι εσύ θα καείς και εμάς θα κάψεις. Τι ραβασάκια και κακό ειν’ τούτο. Άλλη δουλειά δέν κάνετε, γράφετε γράφετε..Γιά ξεκουράστε και λίγο τα χεράκια σας, μην το μάθει η κυρά και χάθηκες και χαθήκαμε όλοι! Ερωτιάρηδες! Θα σας το φάει το κεφάλι ο έρωτας...!
Είπε και άλλα σχετικά δε θυμάμαι. Μου τα ξαναβάζει στο στήθος
– Κρύφτα. Κρύφτα μην τα δει η «κυρά»!
Με κοιτάζει στό πρόσωπο:
-Τι χάλια εϊν’ αυτά μωρή; Άε πλύσου. Χάσου και πλύσου!
Έτσι, με τους σωτήριους αυτοσχεδιασμούς του Λογοθετίδη και με μιά χτυπιά στον πισινό παίχτηκε η σκηνή και καταχειροκροτήθηκε – φτιάχτηκε επί σκηνής, μα ήταν «αληθινή» αυτή η σκηνή.
Οι θεατές, βέβαια, ούτε πήρανε είδηση.. απ’ ότι είχε πραγματικά γίνει. Φάνηκε σα να ήτανε στο έργο η κωμικοτραγική – για ‘κείνη την εποχή – σκηνή. Στη περίσταση εκείνη αποφύγαµε λοιπόν χτυπήματα από τους καταχτητές χάρη στην έτοιμότητα την εξυπνάδα και την πείρα του μεγάλου εκείνου κωμικού, του Λογοθετίδη, που ήξερε τις εαµικές δραστηριότητες των ηθοποιών του θιάσου όπως και όλων των ηθοποιών του Ελληνικού θεάτρου, που τίποτα δε μπορούσε να τις αναχαιτίσει.»
Το συγκεκριμένο περιστατικό η Παπαδούκα το περιγράφει και στο
ντοκυμαντέρ «Το Χρονικό της Εθνικής Αντίστασης» παραγωγής 1987.
Μιχάλης Αντωνιάδης
Πόσοι άραγε γνωρίζουν ότι ο Χασάν Ταχσίν Πασάς, που παρέδωσε τη Θεσσαλονίκη στους Έλληνες, καταγόταν από τη Μεσαριά κοντά στη Μολυβδοσκέπαστη, σπούδασε στη Ζωσιμαία Σχολή και ήταν πατέρας του Κενάν Μεσαρέ, δηλαδή Αλβανός Γιαννιώτης με Ελληνική παιδεία οθωμανός, ωστόσο, λόγω Θρησκεύματος..
Μεταβατική εποχή ρευστών ταυτοτήτων στα Βαλκάνια.
"Θεσσαλονίκη, 26 Οκτωβρίου 1912..
Πίνακας του Κενάν Μεσαρέ που αθανατίζει την ιστορική στιγμή της παράδοσης της πόλης. Εικονίζεται ο Ταχσίν Πασά να υπογράφει το πρωτόκολλο ενώπιον του Βίκτωρα Δούσμανη, του Ιωάννη Μεταξά και δύο Οθωμανών αξιωματούχων (Μουσείο Βαλκανικών Πολέμων, Έπαυλη Τόψιν)
Η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης πιστώνεται αποκλειστικά στις θυσίες και τη νικηφόρα προέλαση του στρατού μας στη Μακεδονία.
Νομίζω όμως ότι οφείλουμε και μια μικρή αναφορά στον πασά που την παρέδωσε αμαχητί σώζοντας πολλούς ανθρώπους και την ίδια την πόλη από την καταστροφή. Η Βουλγαρική ηγεσία είχε προσφέρει μεγάλη αμοιβή αλλά εκείνος αρνήθηκε σθεναρά να συνδιαλλαγεί: «Με τους Έλληνες πολεμήσαμε, σ' αυτούς θα την παραδώσουμε» είπε. Έτσι, την επομένη της ημέρας υπογραφής του πρωτοκόλλου, εισήλθαν στη Θεσσαλονίκη δύο τάγματα ευζώνων και ύψωσαν τη Γαλανόλευκη στο Διοικητήριο, ενώ θα ακολουθούσε η θριαμβική είσοδος της Ελληνικής ηγεσίας.
Ο Χασάν Ταχσίν γεννήθηκε από μουσουλμάνους γονείς στο Μεσαρέ (Μεσαρέα) του οθωμανικού βιλαετίου Ιωαννίνων. Μορφώθηκε στη Ζωσιμαία Σχολή των Ιωαννίνων και απέκτησε άριστη γνώση της Ελληνικής γλώσσας και της Ελληνικής ιστορίας. Υπηρέτησε σε πολλά μέρη ως αξιωματικός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, διατηρούσε όμως πάντοτε πολύ καλές σχέσεις με τους Έλληνες. Το 1895, την εποχή που το κρητικό ζήτημα βρισκόταν σε έξαρση, διορίστηκε στρατιωτικός διοικητής της Κρήτης. Εκεί ήρθε γρήγορα σε ρήξη με τη σκληρή πολιτική των τοπικών αρχών και άφησε την ανάμνηση του δίκαιου και έντιμου ανθρώπου. Συνδέθηκε με ειλικρινή φιλία και αμοιβαία εκτίμηση με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, γεγονός που έπαιξε ιδιαίτερο ρόλο στις μετέπειτα εξελίξεις.
Στον α' Βαλκανικό Πόλεμο ήταν διοικητής της 8ης Στρατιάς του
Οθωμανικού Στρατού Μακεδονίας. Μετά την ήττα του Τουρκικού στρατού στο Σαραντάπορο και στα Γιαννιτσά και τη διάβαση του Αξιού από τις Ελληνικές μεραρχίες, βρέθηκε εγκλωβισμένος στη Θεσσαλονίκη και αντιμέτωπος με το δίλημμα της αντίστασης ή της παράδοσης. Αν γινόταν μάχη, δεδομένης μάλιστα της Βουλγαρικής διεκδίκησης, θα καταστρέφονταν οι υποδομές της πόλης: το λιμάνι, οι γέφυρες, το υδραγωγείο, η αγορά, τα ιστορικά κτίρια, οι γειτονιές. Τα θύματα σε άμαχο πληθυσμό θα ήταν πολλά, θα γινόταν μακελειό. Αν πάλι συνθηκολογούσε και παρέδιδε αμαχητί, θα περνούσε από στρατοδικείο.
Το ηθικό όμως της Τουρκικής φρουράς της Θεσσαλονίκης είχε πέσει πολύ μετά τον τορπιλισμό του θωρηκτού Φετίχ Μπουλέντ από τον υποπλοίαρχο Βότση. Έπειτα, πίεζαν για παράδοση και οι πρόξενοι των Ευρωπαϊκών δυνάμεων ώστε να προστατευτούν οι κάτοικοι και να συνεχιστεί η οικονομική δραστηριότητα.
Στην πολυπολιτισμική Θεσσαλονίκη του 1912 δεν ζούσαν μόνο Έλληνες και Τούρκοι αλλά και πάρα πολλοί Εβραίοι, Βούλγαροι και αρκετοί Ευρωπαίοι.
Τελικά, η εντιμότητα του Ταχσίν Πασά, η αγάπη του για την πόλη και οι διπλωματικοί χειρισμοί της Ελληνικής αντιπροσωπείας τον οδήγησαν στην άνευ όρων παράδοσή της σ' εκείνους που υπέδειξε το στρατιωτικό του ήθος. Τις προθέσεις του αποκαλύπτει σε ένα απόσπασμα από τα απομνημονεύματά του, τα οποία έγραψε σε άριστα Ελληνικά:
«Πιεζόμενος από τα γεγονότα και τας εκκλήσεις των αρχών και Προξένων, αντιληφθείς δε και τον άμεσον κίνδυνον της Βουλγαρικής εισβολής, διαπιστωθείσης δε και της εγκαταλείψεως των χαρακωμάτων και διασκορπίσεως των εφέδρων με την επέλευσιν τού σκότους, υπέκυψα δια να σώσω την ζωήν χιλιάδων αθώων πλασμάτων και να προλάβω την καταστροφήν της πόλεως.Η Θεσσαλονίκη εχάθη μεν αλλά και εσώθη. Έχω την συνείδησιν ότι έπραξα εις το ακέραιον το καθήκον μου. Η Ιστορία ας με κρίνη.»
Μετά την παράδοση της Θεσσαλονίκης και την αιχμαλωσία του Τουρκικού στρατού, ο Ταχσίν Πασάς θεωρήθηκε ένοχος έσχατης προδοσίας και καταδικάστηκε από οθωμανικό στρατοδικείο σε θάνατο. Φυγαδεύτηκε όμως από τον Βενιζέλο στην Αθήνα και διέμεινε στο ξενοδοχείο «Ακταίον» του Νέου Φαλήρου έως ότου αναχώρησε για τη Γαλλία. Πέθανε το 1918 σε νοσοκομείο της πόλης Τεριτέτ στη λίμνη Λεμάν της Ελβετίας. Η σορός του μεταφέρθηκε από την οικογένειά του το 1937 στη Θεσσαλονίκη και θάφτηκε στο Κοιμητήριο των μουσουλμάνων Αλβανών στην Τριανδρία. Μετά τη διάλυση του Νεκροταφείου το 1983, τα οστά του μεταφέρθηκαν στο οστεοφυλάκιο της Μαλακοπής και το 2002 θάφτηκαν μαζί με αυτά του γιου του Κενάν στον αύλειο χώρο του Μουσείου Βαλκανικών Πολέμων στη Γέφυρα Θεσσαλονίκης.
Σημαντικό ιστορικό και βιογραφικό υλικό, βασισμένο κυρίως στα απομνημονεύματα του Ταχσίν Πασά υπάρχει στο βιβλίο «Από το Σαραντάπορο στη Θεσσαλονίκη» των Β. Νικόλτσιου και Β. Γούναρη (Εκδ. Λόγος και Εικόνα, Θεσ/νίκη 2002).
Τα απομνημονεύματα παρέδωσε στο Κέντρο Έρευνας Ιστορίας και Τεκμηρίωσης του Μουσείου Μακεδονικού Αγώνα ο εγγονός του πασά, ο Ίνης (Σαχίν Σέργιος) Μεσαρέ. Πατέρας του Ίνη ήταν ο Κενάν Μεσαρέ, γιος του Ταχσίν Πασά και της Χατιτζέ, μιας μουσουλμάνας Γιαννιώτισσας Ελληνικής καταγωγής. Ως υπασπιστής του πασά, ο Κενάν είχε αναλάβει τη σύνταξη του πρωτοκόλλου παράδοσης της Θεσσαλονίκης. Μετά την απελευθέρωση της Μακεδονίας έλαβε την Ελληνική υπηκοότητα και αποτύπωσε στους πίνακές του σημαντικά στιγμιότυπα από τους βαλκανικούς πολέμους.
Τα περισσότερα έργα του εκτίθενται στο Στρατιωτικό Μουσείο Οχυρού «Εμίν Αγά» στα Γιάννινα ".
Μιχάλης Αντωνιάδης
Halloween.. ξέρετε τι σημαίνει; Hell will win= Η κόλαση θα νικήσει..
Ο ιδρυτής της σατανιστικής εκκλησίας ο Anton LaVey, είπε:
"Χαίρομαι που οι γονείς αφήνουν τα παιδιά τους να γιορτάζουν τον διάβολο τουλάχιστον μία φορά τον χρόνο." ΠΡΟΣΟΧΗ!!
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ!! Μιχάλης Αντωνιάδης
Ἀρχηγὸς τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως ἀπὸ τὸ 1924 ἕως 1953: Ἄν σήμερα ὑπάρχομε καί ὡς ἔθνος καί ὡς κράτος κι ὡς ἄνθρωποι καί ὡς Χριστιανοί καί ὡς κόσμος, τό ὀφείλομε στίς ἱκεσίες, στίς πρεσβεῖες καί στίς δεήσεις καί στήν ἀγάπη καί στήν ἄγρυπνη φροντίδα Ἐκείνης, πού αἰῶνες τώρα μᾶς περιποιεῖται κατά τόν καλύτερο τρόπο.. ἦλθε ἡ Χάρις, καί μᾶς πῆρε ἀγκαλιά διά τῆς Θεοτόκου.
Π.Ἀνανίας Κουστένης.
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ!! Μιχάλης Αντωνιάδης
Είπε η Παναγία: Μια μέρα, η Ελλάς θα γίνει το Προσκύνημα όλων των λαών της οικουμένης.
Το ακόλουθο επεισόδιο συνέβηκε στον Καλαμά, (ποταμός της Θεσπρωτίας), συνέβη τις πρώτες μέρες της Ιταλικής εισβολής, όταν ακόμα οι φασίστες νόμιζαν πως τίποτε δεν μπορούσε να σταματήση την προέλασή τους.
Ένα μικρό μας τμήμα, κατατσακισμένο από την κούρασι, άυπνο μέρες ολόκληρες, είχε μαζευτεί σ’έναν καλαμώνα της αριστεράς όχθης του ποταμού γιά να ξαποστάση λίγες ώρες.
Οι άνδρες λαγοκοιμόνταν, μα πετάχθηκαν ξαφνικά στο άκουσμα μιας παράξενης, υπερκόσμιας φωνής.
Και είδαν τότε, μέσα στο σκοτάδι που τους περιτριγύριζε, μιάν αχνή οπτασία, μιά γυναίκα με πονεμένη μορφή, μα που το πρόσωπό της αχτινοβολούσε από μιά υπερκόσμια χαρά. Την γνώρισαν αμέσως, αν και ποτέ δεν την είχαν ξαναδεί: ήταν η Παναγία, που τους μιλούσε:
«Τούτο εδώ είναι το ακρώτατο σημείο όπου θα φτάσουν οι αντίχριστοι.
Από εδώ και πέρα, τίποτε δεν θα σταματήσει τη φυγή τους.
Και σας λέγω και τούτο ακόμα: μιά μέρα, η Ελλάς θα γίνει το Προσκύνημα όλων των λαών της οικουμένης».
Και το όραμα εξαφανίστηκε.
Την επομένη, άρχιζε η αντεπίθεσίς μας, οι Ιταλοί ξαναπερνούσαν τον Καλαμά άρον-άρον και η φυγή τους από τότε δεν έχει σταματημό.
Πηγή «Με τη βοήθεια του Θεού θα επικρατήσει το δίκαιόν μας»
εφημερίδα Η Νίκη, 19-4-41
Είναι βέβαιο ότι έτσι θα σώσουμε και θα δοξάσουμε την Ελλάδα και την Κύπρο μας, με τη βοήθεια της Παναγιάς, τόσο, που θα τρίβουν όλοι τα μάτια τους!
Όπως το ΄40!
Ας μην την απογοητεύσουμε!
Ας γυρίσουμε τώρα, στις πατροπαράδοτες αξίες και αρχές μας!
Στην Ορθοδοξία μας!.. Αγωνίζου τον καλόν αγώνα της Πίστεως!
Ἡ Ἑλλὰς εἶναι ἡ μοναδικὴ χώρα ποὺ ἀναγκάστηκε νὰ ἀντιμετωπίσει τοὺς στρατοὺς τεσσάρων χωρῶν ταυτοχρόνως, Ἰταλίας,
Ἀλβανίας,
Γερμανίας,
καὶ Βουλγαρίας.
* Οἱ Δανοὶ παραδώθηκαν σὲ ἕναν μοτοσικλετιστὴ τοῦ Χίτλερ, ὁ ὁποῖος μετέφερε στὸν Δανὸ βασιλιὰ αἴτηση τοῦ Χίτλερ γιὰ διέλευση τῶν ναζιστικῶν στρατευμάτων, ὁ Δανὸς βασιλιὰς σὲ ἔνδειξη ὑποταγῆς παρέδωσε τὸ στέμμα του στὸν μοτοσικλετιστὴ γιὰ νὰ τὸ πάει στὸ Βερολίνο καὶ στὸν Χίτλερ.. Είπαν:
-Γκεόργκι Ζούκωφ, Гео́ргий Константи́нович Жу́ков 1896-1974
Στρατάρχης τοῦ Σοβιετικοῦ Στρατοῦ
«Ἐὰν ὁ Ρωσικὸς λαὸς κατόρθωσε νὰ ὀρθώσει ἀντίσταση μπροστὰ στὶς πόρτες τῆς Μόσχας,
νὰ συγκρατήσει καὶ νὰ ἀνατρέψει τὸν Γερμανικὸ χείμαρρο,
τὸ ὀφείλει στὸν Ἑλληνικὸ Λαό,
ποὺ καθυστέρησε τὶς Γερμανικὲς μεραρχίες ὅλον τὸν καιρὸ ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ μᾶς γονατίσουν.
Ἡ γιγαντομαχία τῆς Κρήτης ὑπῆρξε τὸ κορύφωμα τῆς Ἑλληνικῆς προσφορᾶς.»
(Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὰ ἀπομνημονεύματά του γιὰ τὸν Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο)
-Ιωσήφ Στάλιν, Иосиф Сталин 1879-1953
Ἀρχηγὸς τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως ἀπὸ τὸ 1924 ἕως 1953:
«Λυπᾶμαι διότι γηράσκω καὶ δὲν θὰ ζήσω ἐπὶ μακρὸν διὰ νὰ εὐγνωμονῶ τὸν Ἑλληνικὸν Λαόν, τοῦ ὁποίου ἡ ἀντίστασις ἔκρινε τὸν 2ον Παγκόσμιον Πόλεμον.»
(Ἀπὸ ὁμιλία του ποὺ μετέδωσε ὁ ραδιοφωνικὸς σταθμὸς Μόσχας τὴν 31 Ἰανουαρίου 1943 μετὰ τὴν νίκη τοῦ Στάλιγκραντ καὶ τὴν συνθηκολόγηση τοῦ στρατάρχου Paulus.)
ΠΗΓΗ http://users.uoa.gr/ΑΓΩΓΗ, τεῦχος Ἀπριλίου 2003.
Μιχάλης Αντωνιάδης
Στο Μεγάλο Σαράντα,
στὴ Βόρειο Ἤπειρο καὶ στὴν Ἀλβανία, ἡ Παναγία μας ἦταν
ἡ Υπέρμαχος Στρατηγός.
Σκέπαζε τον ὑπέροχο στρατό μας.
Παρουσιαζόταν
σε ἀξιωματικοὺς,
σὲ στρατιῶτες,
σὲ γυναῖκες
που πολεμοῦσαν στὴν Πίνδο
καὶ ὄχι μόνο
καὶ τοὺς ἔδινε θάρρος καὶ δύναμη μεγάλη.
Καὶ σήμερα ἡ πατρίδα μας
ἔχει τὴν Αγία Σκέπη
και Προστασία
και Στοργή.
Όταν ο Άγιος Παΐσιος ζοῦσε,
του είπε η Μεγαλόχαρη: «Ἐσύ, Γέροντα,
να φροντίζεις τους πονεμένους,
κι ἐγὼ θὰ φροντίζω τα σύνορα της Ελλάδος».
Αρχιμανδρίτης Ανανίας Κουστένης.
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ!!
Μιχάλης Αντωνιάδης
Είχε πάει στο Κελλί του Αγίου Πορφυρίου ένας επιστήμονας αστροφυσικός και ήταν εντυπωσιασμένος με τις αποκαλύψεις που του έκανε ο Άγιος Πορφύριος. Αρχικά, ήταν πολύ επιφυλακτικός με τα χαρίσματα του Αγίου και γενικότερα ήταν χλιαρός στην Πίστη του. Όταν βγήκε όμως, ήταν άλλος άνθρωπος. Είχαν αρχίσει να μιλάνε για τα ουράνια σώματα, για τα άστρα και για το μυστήριο του σύμπαντος. Αφού είπανε διάφορα, ο Άγιος τον ρώτησε:
– Τώρα με τι ασχολείστε; Τι σας απασχολεί;
– Ερευνούμε εάν έχει κάποιο τέλος το σύμπαν ή όχι.
– Έχει.
– Τι έχει;
– Έχει τέλος.
– Και συ πού το ξέρεις;
–.. Πήγα!
Το φαινομενικά άπειρο διάστημα έχει ένα τέλος, διότι άπειρος είναι μόνο ο Θεός. Έτσι του λύθηκε η απορία. Δεν μάθαμε τι άλλες αποκαλύψεις έκανε ο Άγιος στον αστροφυσικό και εντυπωσιάστηκε πολύ.
(Από το βιβλίο ο «Όσιος Πορφύριος ο προφήτης, Μαρτυρίες», τόμος α’, έκδοση Αγιοπαυλίτικο Ιερό Κελλί Αγίων Θεοδώρων Άγιον Όρος).
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ
Μιχάλης Αντωνιάδης
Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: Ο Άγιος της σύγχρονης τεχνολογίας.
Κάποιος Έλληνας αεροναυπηγός είχε έρθει στον Άγιο, στα Καλλίσια, και του είπε ότι επειγόντως θα ταξίδευε στην Αμερική, διότι λόγω σοβαρής βλάβης στο διαστημόπλοιο “Απόλλων 131” (1970) αντιμετώπιζαν μεγάλη δυσκολία για να το επαναφέρουν. Η NASA είχε καλέσει επειγόντως αεροναυπηγούς από όλο τον κόσμο όπως και από την Ελλάδα για να βοηθήσουν στην προσπάθεια επιστροφής του διαστημικού σκάφους.
Ο Άγιος του είχε πει περίπου τα εξής : “Περίμενε λίγο..
Βλέπω το πρόβλημα. Πρέπει να γίνει αυτό κι αυτό για να το φέρουνε πίσω στη γη. Όταν θα μαζευτείτε εκεί και όλοι θα λέτε τί πρέπει να γίνει, εσύ να μη μιλήσεις. Θα περιμένεις να μιλήσεις τελευταίος και θα τους πεις: “Ας δούμε κι αυτόν τον τρόπο..”. Αυτοί δεν θα σε πιστέψουν, αλλά στο τέλος έτσι θα το φέρουνε πίσω και θα σε βραβεύσουνε”.
Αυτός ο Έλληνας αεροναυπηγός μίλησε τελικά στη NASA και πράγματι, αφού το διαστημικό σκάφος περιπλανήθηκε για 5 – 6 ημέρες στο διάστημα, κατάφεραν με τον τρόπο που είπε ο Άγιος να το επαναφέρουν στη γη. Μάλιστα ο Έλληνας επιστήμονας βραβεύτηκε για αυτή τη συμβουλή. Δηλαδή ο Άγιος είχε “δει” με ακρίβεια (εντός δευτερολέπτων) πώς έπρεπε να διορθωθεί η βλάβη ενός διαστημοπλοίου που ήταν 300.000 χιλιόμετρα μακρυά από τη γη!!
Το Θαύμα περιλαμβάνεται στην εξαιρετική έκδοση του τρίτου τόμου του έργου : Ο ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ, που εξέδωσε το Αγιοπαυλίτικο Ιερό Κελλί των Αγίων Θεοδώρων το 2020 (σσ. 61 – 62).
Μιχάλης Αντωνιάδης
Ανάμεσα στα κύρια χαρακτηριστικά που οδήγησαν στην αναγνώρισή του ως Αγίου, πολύ πριν από την επίσημη Αγιοκατάταξη του, σημειώνεται «η Άκρα Ταπείνωση του, η τέλεια αγάπη του στον Χριστό και τον συνάνθρωπο» και διπλά προστίθενται γνωρίσματα ασυνήθιστα για έναν άνθρωπο, που παιδί πάμπτωχο σταμάτησε το σχολείο στη Β’ Δημοτικού για να δουλέψει. Επισημαίνονται ιδιαίτερα «η σοφή διάκρισή του, η ασύλληπτη διόρασή του, η απέραντη φιλομάθειά του, η εκπληκτική ευρύτητα των γνώσεών του – που ήταν καρπός της Χάριτος, δώρο Θεού και όχι αποτέλεσμα σπουδής – η ανεξάντλητη φιλοπονία και εργατικότητα του». Αυτά τα γνωρίσματα οδήγησαν να χαρακτηριστεί ο τόσο απλός και κοντινός μας Άγιος Πορφύριος ως «Άγιος της τεχνολογίας».
Από όσα μας παρέδωσε ο ίδιος και εκλεκτοί βιογράφοι του, που οδηγούν σ’ αυτή την αναγνώριση, καταγράφουμε αντιπροσωπευτικά μερικά για ένα κυρίως λόγο. Στον Άγιο Πορφύριο, που τον Χαριτώνει πλούσια από παιδί ο Θείος Γωτισμός, θαυμάζουμε τη σοφή εκτίμηση, που με βαθιά ταπείνωση τρέφει ο ίδιος για τις προσπάθειες των ανθρώπων της επιστήμης, της τέχνης ή της μακράς εμπειρικής γνώσης. Αυτά όχι μόνο δεν τα θεωρεί κατώτερα, ούτε τα παραβλέπει, αλλά θέλει και προσπαθεί στην καθημερινή ζωή να τα μάθει. Να κουραστεί ο ίδιος να ξεπεράσει την άγνοια, την ανώδυνη απόρριψη ή την προχειρότητα. Από τα πρώτα που περιγράφει ο ίδιος είναι ο πειρασμός στην πρώτη Θεία Λειτουργία στην Πολυκλινική από τα τραγούδια στο γραμμόφωνο του γειτονικού μαγαζιού και των λεωφορείων που περνούσαν απ’ έξω με μεγάλο θόρυβο. Μαθημένος στην ησυχία δεν μπορούσε να το ξεπεράσει. Σκεφτόταν να παραιτηθεί, αλλά δίσταζε, ντρεπόταν αυτούς που τον τίμησαν. Κάποια μέρα ήρθε μία μητέρα με το παιδί της που κρατούσε ένα βιβλίο Φυσικής. Το ζήτησε να το δει λόγω της φιλομαθείας του, και βρίσκει να περιγράφεται ένα φαινόμενο με τα κύματα: «ρυτίδες» που σχηματίζονται στο ήρεμο νερό της λίμνης, όταν ρίξουμε μία πέτρα. Μεγαλύτερη πέτρα δημιουργεί εντονότερες «ρυτίδες», που σβήνουν αυτές που δημιούργησε η προηγούμενη μικρή πέτρα. Τότε ο νους του φωτίστηκε και κατάλαβε ότι οι μικρές «ρυτίδες» των τραγουδιών και των θορύβων έξω από την Εκκλησία μπορούν να υπερφαλαγγισθούν από τις μεγάλες σε Πνευματική ένταση Ευχές μέσα στην Εκκλησία. Και το πέτυχε.
«Επειδή δεν ήξερα γράμματα, γράφει, εκανα πολλές προσπάθειες. Ερχόντουσαν και έψαλλαν άνθρωποι επιστήμονες στον Άγιο Γεράσιμο. Πολλοί ήταν καθηγητές Πανεπιστημίου.. Εκεί δίπλα στην Πολυκλινική, ήταν το Ωδείον Αθηνών.. Η χορωδία της Εκκλησίας ήταν του Βασιλικού Θεάτρου.. Ήταν, όμως, δύσκολο να συμβαδίσω στους ήχους κλπ. Γι’ αυτό και απεφάσισα κι επήγα στο Ωδείον.. Πήγαινα και μάθαινα μουσικά με επιμονή και με ζήλο επί ώρες. Το έκανα για να διευκολύνω τους ψάλτες. Δεν ήθελα να στεναχωρώ τη χορωδία της εκκλησίας. Κι ήταν.. κι επίσημη η χορωδία.. Ακούστε, όμως, την τρέλα μου. Ήθελα να μάθω και αρμόνιο.. Αρμόνιο, όμως, δεν είχαν στο Ωδείο και με βάλανε στο πιάνο. Έμαθα λοιπόν πιάνο..»
«Βλέποντας ένα άρρωστο μέλος του σώματος, ήθελα να γνωρίσω την επιστημονική του ονομασία αλλά και τη θέση που έχουν όλα τα όργανα του σώματος, η χολή, το πάγκρεας κλπ. Γι’ αυτό αγόρασα βιβλία ιατρικής, ανατομίας, φυσιολογίας κ.α., ώστε να μελετήσω και να κατατοπισθώ. Για ένα μάλιστα διάστημα, παρακολούθησα και παραδόσεις στην Ιατρική Σχολή για μεγαλύτερη κατάρτιση».
«Είχα μεγάλη φιλομάθεια σ’ όλα, όπως σας είπα. Έτσι κάποτε είχα πάει να σπουδάσω πτηνοτροφία.. Άλλοτε επήγα σε καθηγητή που δίδασκε μελισσοκομία…».
«Στα Καλλίσια (όπου πήγε μετά την συνταξιοδότηση του) ήμασταν απομονωμένοι, γι’ αυτό θέλαμε εκεί στην ερημιά να ακούμε από κάποιο ραδιοφωνικό σταθμό Αθηνών κάποια ακολουθία ή Θεία Λειτουργία, καθώς επίσης και για τον καιρό, τις ειδήσεις, να μαθαίνουμε τι γίνεται στον κόσμο, για να Προσευχόμαστε. Έτσι απεφάσισα κι έκανα ένα ραδιόφωνο, δική μου εφεύρεση. Έβαλα και μία κεραία πάνω σε ένα πεύκο, που ήταν δεκαπέντε μέτρα ψηλό, και στήριξα ένα καλώδιο στον τοίχο της Εκκλησίας και το έδωσα σε μία γκορτσιά. Το πρωτόγονο αυτό ραδιόφωνο δεν είχε κουμπί να το κλείνεις. Λειτουργούσε όλο το εικοσιτετράωρο χωρίς διακοπή, αλλά το είχα ρυθμίσει να ακούγεται σιγά, για να μη μας ενοχλεί». Και μόνο γι’ αυτή την ιδιοκατασκευή ραδιοφώνου, πέρα από την εξαιρετική αγάπη και εκτίμηση που εκδήλωνε προς το Ραδιοφωνικό Σταθμό της Πειραϊκής Εκκλησίας, δικαιώνεται η ανακήρυξη του Αγίου Πορφυρίου ως Προστάτου του Ραδιοφωνικού Σταθμού «Πειραϊκή Εκκλησία» τον Μάρτιο του 2015.
Όταν έψαχνε να αγοράσει οικόπεδο για το Μοναστήρι του που έχτισε στο Μήλεσι γράφει: «Κοίταξα αν είναι μεσημβρινό, αν είναι υπήνεμο, αν δεν το χτυπάει ο βοριάς, αν έχει υγρασία. Ήθελα να δω τη διαδρομή του ήλιου, ώστε το χειμώνα να μην υπάρχουν ανήλιαγα δωμάτια..». Πήγε πάρα πολλές φορές πριν αποφασίσει. Και πάνω από όλα «είδε» με το Θείο Φωτισμό του ότι υπάρχει καλό και άφθονο νερό.
Η πιο εντυπωσιακή ίσως μαρτυρία ανήκει στον Διευθύνοντα Σύμβουλο στο πρόγραμμα “Hellas Sat”, που έφερε σε πέρας το 2003 την επιτυχή εκτόξευση του πρώτου Ελληνοκυπριακού δορυφόρου. H εκτόξευση έγινε από το Ακρωτήριο Κανάβεραλ, αφού ο δορυφόρος καθαγιάστηκε με Αγιασμό από τον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής κ.κ. Δημήτριο.
Ο Κύπριος Διευθύνων Σύμβουλος, Ηλεκτρολόγος Μηχανικός, Χριστόδουλος Πρωτοπαπάς διηγείται ότι όταν ήταν φοιτητής στο Πολυτεχνείο είχαν οργανώσει μία φοιτητική συντροφιά στην Ενορία του Αγίου Γερασίμου όπου συμμετείχε και ο φοιτητής τότε Όμηρος, σήμερα Πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου κ.κ. Νεόφυτος, που είχε αναπτύξει μία βαθιά Πνευματική σχέση με τον Γέροντα Πορφύριο. Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια. Το 2001 Άρχισε το πρόγραμμα “Hellas Sat” με πολλές ελπίδες, που βρήκε στη συνέχεια μεγάλες δυσκολίες. Βρέθηκαν σε αδιέξοδο, σημειώνει, αλλά συνέχιζε να έχει επικοινωνία με τον Μητροπολίτη Μόρφου, που υποστήριζε αυτός μόνος σθεναρά το πρόγραμμα και τον προέτρεψε να θέσει το όλο ζήτημα υπό την προστασία του Οσίου Γέροντος Πορφυρίου, τον οποίο με βεβαιότητα χαρακτήρισε ως τον «Άγιο της σύγχρονης Τεχνολογίας». Μόλις έγινε αυτό, όλα άλλαξαν στο καλύτερο. Οι σκέψεις, οι διαθέσεις των ανθρώπων. Βρέθηκαν και τα χρήματα από τον ΟΤΕ. Ακόμη και ξένοι ειδικοί επισήμαναν την αλλαγή. Μίλησαν για κάποιο Θαύμα, και σε 2 χρόνια (13 Μαΐου 2003) έγινε η εκτόξευση.
Λίγο πριν την κοίμησή του, ο Άγιος Πορφύριος έχοντας προβλέψει την επανάσταση του Internet, γεμάτος χαρά έλεγε: «Τι ωραία που θα είναι όταν τα κομπιούτερ θα μιλούν μεταξύ τους».
Ένας Άγιος, που όχι μόνο δε φοβήθηκε την τεχνολογία, αλλά την αγάπησε, τη γνώρισε, μπορούσε να μιλάει με επιστήμονες κάθε ειδικότητας, να καταλαβαίνει και να συμβουλεύει. Όλα τον ενδιέφεραν, μόνο να μη χάνει ο άνθρωπος τη συνεχή αναφορά του στο Θεό, που Ευλογεί κάθε ανθρώπινη προσπάθεια για αληθινή πρόοδο.
Μιχάλης Αντωνιάδης
Ταπεινό Μνημόσυνο σ΄έναν υπέροχο Πατριάρχη!
Στα Σεπτεμβριανά όλες οι Εκκλησιές της Πόλεως και των ομόρων Μητροπόλεων υπέστησαν διώξεις, καταστροφές και Ιεροσυλίες αφάνταστες. Μια, όμως, γλύτωσε. Ποιά; Οι Άγιοι Απόστολοι στο Φερίκιοϊ.
Τό τί θά συνέβαινε εκείνη τη φοβερή αποφράδα νύχτα, στους λεγάμενους (στούς Τούρκους δηλαδή) ήταν γνωστό από ημερών πολλών. Έγινε θέμα συζητήσεως στους θαμώνες του απέναντι του Ιερού Ναού καφενείου. Ψιλοκουβεντιάζουν οι Τούρκοι μεταξύ τους. Άλλοι υπέρ, άλλοι κατά. Κάποιος επεμβαίνει.
-Πρέπει να προστατέψουμε τη Ρωμαίικη Εκκλησία, διότι σ’ αυτήν, το ξέρετε όλοι, είναι ένας Παπάς που μας βοηθάει στις ανάγκες μας, στις αρρώστιες μας, στην ανέχεια μας.
-Πάψε, ρέ!! Παραμύθια! λένε οι φωνασκούντες αντιτιθέμενοι.
-Θά σας το αποδείξω! Αμέσως κιόλας. Δεν έχω ούτε μια λίρα πάνω μου, ψάξτε με. Θα πάω στο σπίτι του Παπά και θα σάς φέρω 500 λίρες!
Πάει, λοιπόν, και χτυπάει την πόρτα. Ζητάει τα χρήματα παρακαλώντας, λέγοντας πώς έχει μεγάλη ανάγκη, άρρωστη γυναίκα και ἄλλα τέτοια. Ο Παπάς απαντά:
-Βρέ παιδί μου, δέν έχω τόσα χρήματα πάνω μου, και μάλιστα τέτοια ώρα. Θά ζητήσω και από τίς αδελφές μου, όμως. Περίμενε!
Συγκεντρώνει τό ποσόν και του το δίδει.
Τότε ο Τούρκος τρέχει στο καφενείο και κρατώντας
τά χρήματα στα χέρια του ψηλά και δείχνοντάς τα φωνάζει στούς ομοφύλους του:
-Βλέπετε, όλοι; Αυτός είναι ο Παπάς!
Έτσι, λοιπόν, εκείνο το φρικτό βράδυ του 1955, όλοι οι Τούρκοι γείτονες περικύκλωσαν την Εκκλησία των Αγίων Αποστόλων και όταν άρχισαν να έρχονται οι παρακρατικοί τραμπούκοι και ο μαινόμενος όχλος με ρόπαλα και μαχαίρια, βρήκαν τους ομοθρήσκους τους να προασπίζονται αποφασισμένοι τον Ιερό ναό: «θα περάσετε πάνω απ’ τα πτώματά μας και ύστερα θα πειράξετε τον Ναό και τον Παπά»
Τό όνομα του εφημερίου; Δημήτριος Παπαδόπουλος.
Ταπεινός και απέριττος, ευλαβής και αφανής. Ποιός Δημήτριος; Ο κατόπιν Οικουμενικός Πατριάρχης Δημήτριος!
Ας είναι αυτά τά ολίγα ταπεινό Μνημόσυνο γι’ αυτόν τον υπέροχο Πατριάρχη!
Πηγή:Ιερείς της Κωνσταντινουπόλεως Αρχιμ. Δοσιθέου Ηγουμένου Ι.Μ.ΤΑΤΑΡΝΗΣ στο Περιοδικό «Ανάπλασις» Τ. 462
Εκδοτική Παραγωγή: Επτάλοφος ΑΒΕΕ
Μιχάλης Αντωνιάδης
Προσέχετε που δίνετε τις φωτογραφίες σας.
Εκτός της Εκκλησίας ουκ έστι σωτηρία, να προσέξετε όταν πλησιάσετε κάποιον και ζητά φωτογραφίες η ζητά μαντηλάκι, η φόρεμα, η φανέλα, η οτιδήποτε, αμέσως να το βάλετε στα πόδια να φύγετε..
Στον Άγιο Γεώργιο έρχονται πολλά παιδιά τα οποία μου λέγουν, Πάτερ Σάββα, έχω τον άρρωστο μου διάβασε μου τούτο το, το φόρεμα που είναι πάνω στο κρεβάτι το Σταυρώνουμε, δεν είναι κακό.
Αλλά αυτός που σου το ζητά σου λέει δώσε μου λέγει ένα κομμάτι από το φόρεμα που φορεί. Δώσε μου ένα κομμάτι, σου το ζητάει αυτός ένα κομμάτι δεν το θέλει όλο, σε βάζει να πάς να το ψαλιδίσεις μάλιστα και βρίσκονται πολλά ψαλιδισμένα φορέματα μέσα στα σπίτια μας. Αυτά είναι του μάγου, είναι του διαβόλου. Όταν ζητήσει λοιπόν φωτογραφίες η κομμάτι από το φόρεμα που φορεί το πλάσμα, τότε πάλι να το βάλετε στα πόδια. Ένα άλλο γνώρισμα το οποίο πρέπει να προσέχετε είναι όταν Προφητεύει δηλαδή όταν τον πλησιάσεις σου λέγει, σου έκανε μάγια αυτή η αυτός, τότε να φύγεις είναι του διαβόλου πέρα για πέρα.
Όταν αντιληφθείς ότι το πλάσμα αυτό έχει σκοπό τα χρήματα, δηλαδή πίσω από την κίνηση αυτήν θα δείς ότι υποβόσκει με λεπτόν τρόπο η με φανερό τα χρήματα δηλαδή θα πας στην μάγισσα η στον μάγο η στον αστρολόγο και θα σου πει ξέρεις για να σου κάνω το πλάσμα σου να γίνει καλά θέλω να μου δώσεις εκατό χιλιάδες θέλω να μου δώσεις διακόσιες χιλιάδες, όπως έρχονται πάλι εις τον Άγιο Γεώργιο και μου λένε πάτερ Σάββα μου πήρε πέντε εκατομμύρια με έφαγε πέντε εκατομμύρια, μου έφαγε τρία εκατομμύρια, μου έφαγε οκτακόσιες χιλιάδες, αυτό είναι το σημείο το οποίο πρέπει να φεύγετε αμέσως διότι ο Θεός είπε τα Χαρίσματα του δεν τα πουλή.
Εμένα έρχονται εδώ και μου λένε, Πάτερ Σάββα τούτα είναι για την Εκκλησία, δεν σου ζήτησε λέω η Εκκλησία χρήματα η Εκκλησία δεν θέλει χρήματα, ούτε η Εκκλησία θέλει χρήματα, ούτε ο πατήρ Σάββας θέλει χρήματα, πιάστα και πήγαινε στο καλό και να γίνεις καλά, μόνο τούτο.
Δεν θέλει ούτε η Εκκλησία, αρκείτε με εκείνο το κεράκι που θα ανάψει ο Πιστός είναι αρκετό δεν θέλει τίποτε άλλο.
Δεν χρειάζεται τίποτε άλλο, η Εκκλησία δεν είναι ταμείον να αποταμιεύει δεν είναι τράπεζα η Εκκλησία.
Η Εκκλησία μπορεί από το κεράκι εκείνο να πληρώσει τον ηλεκτρισμό της να πληρώσει το νερό της, να πληρώσει την καθαριότητα της, να πληρώσει τον Ψάλτη ο οποίος είναι και Ψάλλει, να πληρώσει τον νεωκόρο, ευτυχώς εμείς στον Άγιο Γεώργιο ακόμη δεν έχουμε τέτοια πράγματα διότι όσοι εργάζονται εις τον Άγιο Γεώργιο εργάζονται όλοι δωρεάν.
Προσφέρουν όλοι, κανείς δεν παίρνει χρήματα, διότι έχουμε ακόμη να κάνουμε δουλείες, έχουμε να κάνουμε την Αγιογράφηση, έχουμε να κάνουμε οτιδήποτε άλλο και αυτά βγαίνουν από το κεράκι το οποίο ανάβουμε.
Ώστε προσοχή όταν σας ζητήσουν χρήματα πρέπει να φύγετε, όταν σου ζητήσει φωτογραφία σου πεί δώσε μου φωτογραφία, πάλι να φύγεις αμέσως.
Η φωτογραφία, δεν θέλει ο Θεός φωτογραφία μας, ξέρει καλά ποιοί είμαστε.
Ο Πανάγαθος Θεός μας ξέρει από έξω και ανακατωτά!
Ο Πανάγαθος Θεός δεν θέλει φωτογραφίες, θέλει ακούσετε τι λέγει, η Αγία Γραφή. Υιέ μου λέγει δώσμου, σην καρδίαν, δώσε μου την καρδιά σου λέει, δεν λέει δώσε μου την φωτογραφία σου μας ξέρει.
Να μην πάθουμε όπως εκείνους οι οποίοι έρχονται και λέγει θα μου κάνεις το Μνημόσυνο μου, μόνος, μόνος μου.
Έρχονται πέντε, έξι Μνημόσυνα, επτά Μνημόσυνα, δέκα Μνημόσυνα και λέει, εμένα θα μου το κάνει μόνος μου το Μνημόσυνο, γιατί;
Που το βρήκες να σου το κάνω μόνος σου, δηλαδή είσαι εκτός της αγκάλης του Θεού εσύ;
Η έχεις πέραση εις τον Θεό!
Εις τον Θεό όταν αποθάνουμε είμαστε όλοι ίσοι δεν υπάρχει ούτε βασιλιάς, ούτε στρατιώτης, ούτε κυβερνήτης, ούτε πλούσιος, ούτε πτωχός, ούτε στρατιώτης, ούτε αξιωματικός, όλοι είμεθα ίσοι, άρα επέθανες είσαι στον Θεό ίσος.
Δεν επιτρέπονται αυτά. Αυτές είναι οι καταστάσεις οι οποίες έχουν αναποδογυρίσει το νόημα του Χριστιανισμού και ο Ιερεύς οποίος ακριβώς πλανάτε πιάνει και κάνει το πρώτο το Μνημόσυνο, σταματά, κάνει του δευτέρου, κάνει του τρίτου, κάνει του τετάρτου, γιατί;
Θα έρθεις κύριε η ώρα δέκα και θα κάνω δεκαπέντε Μνημόσυνα, είκοσι Μνημόσυνα, εκατό Μνημόσυνα, ο Θεός δεν ξέρει τα ονόματα μας;
Πρέπει να είσαι μόνος σου;
Βλέπετε εις τι καταστάσεις φεύγουμε από τον δρόμο του Θεού και πλανόμεθα μέσα εις τας ερήμους, στης αμαρτίας και της παρατυπίας.
Πατήρ Σάββας Αχιλλέως †.
Μιχάλης Αντωνιάδης
«Ή γιόγκα όχι μόνο δέν είναι απλώς μία κίνηση γυμναστικής, αλλά μία κίνηση τελετουργική τού Βουδισμού. Όπως εμείς οί Ορθόδοξοι κάνουμε τίς Μετάνοιές μας, τίς οποίες δέν τίς κάνουμε γιά μία άσκηση τής γυμναστικής, αλλά γιά μία Προσκύνηση στόν Θεό, έτσι καί ή γιόγκα είναι τελετουργικές κινήσεις τού Βουδισμού.
Αυτό βέβαια δέν τό λένε εξαρχής στούς ανθρώπους, αλλά όταν μυηθούν σιγά - σιγά, τότε τούς αποκαλύπτουν, ότι δέν πρόκειται περί γυμναστικών, αλλά περί τελετουργικών κινήσεων».
Π. Αθανάσιος Μυτιληναίος.♰
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ!!
Μιχάλης Αντωνιάδης
Αν θέλεις να καταστρέψεις τον πολιτισμό ενός Έθνους, υπάρχουν τρεις τρόποι:
Να καταστρέψεις την οικογένεια.
Να καταστρέψεις την εικπαίδευση.
Να ρίξεις τα πρότυπα αναφοράς.
Για να καταστρέψεις την οικογένεια, πρέπει να εξαφανίσεις τον ρόλο της μητέρας. Κάν’ τη να ντρέπεται που την αποκαλούν «νοικοκυρά».
Για να καταστρέψεις την Εκπαίδευση, πρέπει να πλήξεις τον/την δάσκαλο/α. Μην του/της δίνεις σημασία στην κοινωνία και υποτίμησε το κύρος του/της μέχρι που οι μαθητές του/της να τον/την περιφρονούν.
Για να ρίξεις τα πρότυπα αναφοράς, πρέπει να επιτεθείς στους σοφούς. Προσβάλ’ τους, υποβάθμισε τη σημασία τους και σπείρε αμφιβολίες γι’ αυτούς, ώστε κανείς να μην τους ακούει ή να τους ακολουθεί.
Αν εξαφανιστούν η συνειδητή μητέρα, ο αφοσιωμένος δάσκαλος και τα πρότυπα αναφοράς, ποιος θα αναθρέψει την επόμενη γενιά στις αξίες;
Από το βιβλίο Lettura del futuro
Δρ. Mostafa Mahmoud — Αιγύπτιος επιστήμονας.
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΚΥΡΙΑΚΗ!!
Μιχάλης Αντωνιάδης
.png "English"){kind=small}
 |
