Όταν μια φάλαινα πεθάνει, δεν επιπλέει για πολύ.
Τελικά, βυθίζεται - αργά, σιωπηλά - στον πυθμένα της θάλασσας.
Αυτό ονομάζεται «πτώση της φάλαινας».
Κι όμως αυτό δεν είναι το τέλος. Είναι η αρχή.
Στον πυθμένα του ωκεανού, το σώμα της φάλαινας γίνεται καταφύγιο.
Για δεκαετίες, τρέφει εκατοντάδες θαλάσσια πλάσματα - καρχαρίες, καβούρια, μικροσκοπικούς οργανισμούς και παράξενη ζωή που δεν βρίσκεται πουθενά αλλού. Ένα ολόκληρο οικοσύστημα ανθίζει από αυτό που κάποτε ήταν ένα μόνο ον.
Από τον θάνατο έρχεται η ζωή.
Ήσυχα και σε αφθονία. Και υπάρχουν κι άλλα.
Οι φάλαινες απορροφούν άνθρακα από την ατμόσφαιρα καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής τους.
Όταν πεθαίνουν και βυθίζονται, αυτός ο άνθρακας τραβιέται μαζί τους, αποθηκευμένος στα βαθιά του ωκεανού για αιώνες.
Ακόμα και στον θάνατο, βοηθούν στην ψύξη ενός θερμαινόμενου κόσμου.
Ακόμα και στη σιωπή, μας προστατεύουν. Και όσο ζουν; Τραγουδούν.
Όχι με λόγια - αλλά με ηχητικά κύματα τόσο ισχυρά, που ταξιδεύουν χιλιάδες χιλιόμετρα κάτω από τη θάλασσα.
Οι μητέρες φάλαινες τραγουδούν στα μικρά τους
Τα κοχύλια θυμούνται τους χαμένους Κάποιες περιμένουν τους αργοπορημένους.
Τα τραγούδια τους είναι κάτι περισσότερο από απλή επικοινωνία.
Είναι σύνδεση.
Η καρδιά μιας γαλάζιας φάλαινας έχει το μέγεθος ενός μικρού αυτοκινήτου.
Και όταν βουτάει βαθιά επιβραδύνει σε μόλις δύο χτύπους ανά λεπτό.
Σαν να μας υπενθυμίζει:
Μείνε ήρεμος.
Πήγαινε βαθιά.
Κινήσου με χάρη.
Οι ναυτικοί κάποτε φοβόντουσαν τις φάλαινες ως τέρατα.
Τώρα ξέρουμε καλύτερα.
Είναι ευγενικοί γίγαντες, φύλακες αναμνήσεων, φύλακες της θάλασσας.
Αν οι ελέφαντες δείχνουν συμπόνια στη στεριά, οι φάλαινες το ψιθυρίζουν μέσα στο νερό.
Και τα δύο μας διδάσκουν:
Το μεγαλείο δεν φωνάζει.
Τραγουδάει.
Οδηγεί.
Και όταν έρθει η ώρα τους ...
Δίνουν - και γίνονται κάτι ακόμα μεγαλύτερο από πριν.....
Μιχάλης Αντωνιάδης
.png "English"){kind=small}
