Ο μοναχός που έμεινε στην ιστορία με την προσωνυμία: ο «Χαίρε Μαρίας»!
Δέν θά βάλουμε τύπους καί καλούπια στήν προσευχή. Ἡ προσευχή εἶναι κάτι προσωπικό καί ἐλεύθερο.
Ὅπως ἀναπαύεται ὁ καθένας θά προσεύχεται. Καί αὐτοσχεδίως θά προσευχηθοῦμε μέ δικά μας λόγια, ἀλλά καί μέ συγκεκριμένες προσευχές θά προσευχηθοῦμε.
Δέν μπορεῖ νά πεῖ κάποιος, ὅτι χωρίς τήν εὐχή, δέν σώζεται κάποιος. Διότι κάποιος ἔλεγε τήν ἑξῆς προσευχή καί σώθηκε καί μάλιστα ἁγίασε: «Κύριε ἐγώ ὡς ἄνθρωπος ἥμαρτον, ἐσύ ὡς Θεός συγχώρεσον».
Ἄλλος πάλι ἔλεγε: «Δόξα σοί Κύριε δόξα σοί! Δόξα σοί Κύριε δόξα σοί!».
Οἱ Πατέρες μπορεῖ νά μᾶς ὑποδεικνύουν το «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν μέ», ἀλλά δέν ἀπορρίπτουμε καί τούς ἄλλους τρόπους προσευχῆς. Γιατί τότε, εἶναι σάν νά θέλουμε νά βάλουν ὅλοι 45 νούμερο παπούτσι..
Παράδειγμα: Κάποιος ἀγράμματος μοναχός δέν ἤξερε νά πεῖ καμμία προσευχή. Τοῦ λέγει ὁ γέροντας:
– Ἀφοῦ δέν μπορεῖς νά μάθεις κάποια προσευχή νά λές το «Θεοτόκε Παρθένε Χαῖρε».
– Γέροντα, οὔτε αὐτό μπορῶ νά τό πῶ…
– Ε, τότε λέγε μόνο τό «Χαῖρε Μαρία»…
– Αὐτό μπορῶ νά τό πῶ! Αὐτό μπορῶ νά τό μάθω, εἶπε ὁ μοναχός.
Ἀπό τότε ὁ μοναχός καθημερινά ἔλεγε: «Χαῖρε Μαρία», χιλιάδες φορές!
Μιά μέρα του παρουσιάστηκε ὁ Διάβολος καί τοῦ εἶπε:
– Σταμάτα νά λές αὐτήν τήν προσευχή, γιατί δέν μπορῶ νά σέ πλησιάσω…
Ὁ μοναχός ἀδιαφόρησε καί συνέχιζε νά λέει τό «Χαῖρε Μαρία» μέχρι τήν ἡμέρα τῆς κοιμήσεώς του.
Θάψανε τόν γέροντα καί μετά ἀπό καιρό ἄνθισε στόν τάφο του ἕνα ὡραιότατο λουλούδι!
Παραξενεύτηκαν καί ἀπόρησαν ὅλοι οἱ μοναχοί, διότι οὐδείς φύτεψε κάποιο λουλούδι στόν τάφο του…
Ἔτσι λοιπόν ἀνοίξανε τόν τάφο νά δοῦνε καί εἶδαν παραδόξως, ὅτι τό λουλούδι εἶχε ρίζα τήν καρδιά τοῦ μοναχοῦ ἡ ὁποία δέν εἶχε λιώσει καί ἔγραφε πάνω σέ αὐτήν: «Χαῖρε Μαρία» μέ χρυσά γράμματα!
Ἔμεινε στήν ἱστορία ὁ μοναχός αὐτός μέ τήν προσωνυμία: ὁ «Χαῖρε Μαρίας»!
Γέροντας Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα.
Μιχάλης Αντωνιάδης
Γέροντα, κοπιάζω στην προσευχή, αλλά δεν νιώθω παρηγοριά.
– Αυτό καλό είναι, γιατί δουλεύεις χωρίς να πληρώνεσαι. Ας δώσουμε εμείς την καρδιά μας στον Θεό ζητώντας ταπεινά το έλεός Του, και Εκείνος ξέρει τί πρέπει να μας δώση. Ο πνευματικός άνθρωπος δεν επιδιώκει τίποτε άλλο εκτός από την σωτηρία της ψυχής του.
Δεν αγωνίζεται για τις θείες ηδονές· αγωνίζεται με φιλότιμο και δέχεται ό,τι του δίνει ο Θεός.
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου.
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ!!
Μιχάλης Αντωνιάδης
Ενας καλόγερος κάποτε με αγία ζωή διάβασε στην Αγία Γραφή το «χίλια έτη…». Είχε μεγάλη ευλάβεια στην Παναγία και με απλότητα της είπε: «Παναγία μου, πες στο Χριστό να μου εξηγήσει πώς είναι τόσο όμορφα στον Παράδεισο, ώστε τα χίλια χρόνια να φαίνονται ότι είναι μία μέρα. Ήταν εκκλησιαστικός στο διακόνημα και ηλικιωμένος. Το βράδυ, όταν έφευγαν οι άλλοι μοναχοί, αυτός έμενε στο ναό, προσευχόταν κι έλεγε: «Παναγία μου, πες μου πώς γίνεται αυτό». Οι πόρτες της εκκλησίας ήταν ανοιχτές. Μέσα στην εκκλησία μπήκε ένας αετός. Ήταν τόσο όμορφος που δεν περιγραφόταν. Είχε χιλιάδες χρώματα κι έλαμπε. Όταν τον είδε ο μοναχός παρακάλεσε την Παναγία να τον βοηθήσει να τον πιάσει. Κι όταν θέλησε να τον πιάσει, ο αετός έφυγε, πήγε στην πόρτα και προσποιούταν ότι δεν μπορούσε να πετάξει. Ο μοναχός τον κυνήγησε και ο αετός ξέφυγε στο δάσος, σ’ ένα ξέφωτο και κάθησε σ’ ένα δέντρο. Ήταν μια ήσυχη βραδιά με πανσέληνο. Ο μοναχός κοιτούσε τον αετό κι άρχισε να κλαίει, γιατί δεν μπορούσε να τον πιάσει. Ο αετός τότε άρχισε να τραγουδάει ένα τραγούδι, που δεν άκουσε ανθρώπινο αυτί. Ο μοναχός καθηλώθηκε έτσι 300 χρόνια! Τόσα τραγούδησε το πουλί κι έπειτα έφυγε. Ο μοναχός όμως στενοχωρήθηκε και θύμωσε, γιατί νόμισε ότι πέρασε μόνο μια ώρα. Θυμήθηκε τότε ότι άφησε ανοιχτή την εκκλησία και γύρισε να την κλειδώσει. Όλα όμως είχαν αλλάξει. Πήγε τότε στον πορτάρη του μοναστηρίου κι αυτός εξεπλάγη. Και τούτο γιατί ο αετός που ήταν Άγγελος Κυρίου του είχε δώσει τέτοια χάρη που έλαμπε, ευωδίαζε. Γι’ αυτό και ο θυρωρός απόρησε. Τον ρώτησε λοιπόν:
-Από πού είσαι;
-Από εδώ. Είμαι ο εκκλησιαστικός.
-Δεν σε γνωρίζω. Περίμενε να ρωτήσω τον ηγούμενο.
Πήγε στον ηγούμενο και του είπε πως ήλθε κάποιος μοναχός που άστραφτε το πρόσωπό του κι έχει το κλειδί της εκκλησίας στο χέρι. Ο ηγούμενος του απάντησε: Άφησέ τον να μπει, γιατί απόψε 3 φορές άκουσα μια φωνή να ανοίξω τις πόρτες για να έλθει μέσα το Άγιο Πνεύμα. Άφησέ τον, γιατί κρύβει μεγάλο μυστήριο.
Ο ηγούμενος ήλθε στο μοναχό και τον ρώτησε τί συμβαίνει. Κι αυτός διηγήθηκε το συμβάν με τον αετό και το υπέροχο τραγούδι του.
-Πόση ώρα τραγούδησε, τον ρώτησε.
-Μια ώρα περίπου κι έφυγε. Κι εγώ ήλθα να κλειδώσω, αλλά δεν γνωρίζω πού είναι το μοναστήρι. Ή εγώ τρελάθηκα, ή πράγματι κάτι συμβαίνει, γιατί το μοναστήρι που υπηρετούσα δεν είναι αυτό.
Τότε ο ηγούμενος συγκέντρωσε στην εκκλησία τους άλλους μοναχούς και τους ρώτησε αν τον γνωρίζουν. Όμως ούτε αυτός γνώριζε κανένα, ούτε αυτόν αυτοί.
-Ποιός ήταν ο ηγούμενος, όταν εσύ ήσουνα απόψε στην εκκλησία; τον ρώτησε.
Είπε το όνομά του, έψαξαν στο αρχείο της μονής και βρήκαν ότι έζησε πριν από 300 χρόνια. Η αλήθεια δεν άργησε να αποκαλυφθεί. Όλοι τρόμαξαν κι εξεπλάγησαν. Ο μοναχός συγκινημένος ζήτησε να κοινωνήσει και τους αποχαιρέτησε.
-Συγχωρέστε με, αδελφοί. Εγώ τώρα φεύγω και θα ξαναειδωθούμε όταν ηχήσουν οι σάλπιγγες!
Το πρόσωπό του έλαμψε σαν τον ήλιο και την ώρα εκείνη κοιμήθηκε.
Φαντασθείτε, αφού αυτός έζησε τόσο όμορφα 300 χρόνια με το τραγούδι ενός αγγέλου, και νόμισε πως πέρασε μόνο μία ώρα, πόσο ωραία θα είναι στον παράδεισο, εκεί που τραγουδάνε χιλιάδες Χερουβείμ, Σεραφείμ, άγγελοι κλπ. Κανείς δεν μπορεί να περιγράψει την ομορφιά του Παραδείσου. Γι’ αυτό και εγώ θέλω να σας δω οπωσδήποτε στον Παράδεισο. Είναι πολύ όμορφα εκεί! Καλή αντάμωση! Να συναντηθούμε όλοι στον Παράδεισο!
-π. Κλεόπα, θα σας παρακαλέσουμε θερμά να εύχεσθε να… μας φάει όλους ο Παράδεισος.
Το πρόσωπα του φωτίστηκε, η φωνή του δυνάμωσε πάλι:
-Όλους θα μας φάει ό Παράδεισος!.. Γράψτε μου τα ονόματά σας για να τα μνημονεύω. Και σας παρακαλώ πολύ να προσεύχεσθε και σεις για μένα, γιατί είμαι ο πιό αμαρτωλός που υπάρχει στον κόσμο!
Γέροντας Κλεόπας
Μιχάλης Αντωνιάδης
Μετά το "Τα Σα εκ των Σων" ο Ιερέας λέει "Εξαιρέτως της Παναγίας Αχράντου..."
Η μακαριστή γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου από την Ιερά Μονή Παναγίας Οδηγήτριας στην Πορταριά Πηλίου,
έλεγε ότι μόλις
ακούμε αυτή την ευχή, να σταυρώνουμε τον πόνο μας!
Σε όποιο σημείο πονάμε να σταυρώνουμε και θα γιατρευτεί...
Από το βιβλίο της γερόντισσας Μακρίνας Βασσοπούλου
_"Λόγια Καρδιάς"_
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΚΥΡΙΑΚΗ!!
Μιχάλης Αντωνιάδης
Παιδί μου!!!
Ήθελα μόνο να σου πώ,
πώς σ’αυτή τη ζωή
υπάρχουν δύο λέξεις.....
Το «πάντα» και το
«ποτέ». Εγώ λοιπόν
θα σε νοιάζομαι για
ΠΑΝΤΑ.
Εσύ μη το ξεχάσεις ΠΟΤΕ!!!
ΚΑΛΟ ΣΑΣ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ!!
Μιχάλης Αντωνιάδης
«Σε έναν αερολιμένα, είδα έναν ηλικιωμένο πατέρα να αποχαιρετά
την κόρη του που έφευγε με το αεροπλάνο. Λίγο πριν η κοπέλα απομακρυνθεί από κοντά του, στάθηκε για λίγο σιωπηλός, την κοίταξε και της είπε με συγκινημένη φωνή: «Σ αγαπώ! ..Σου εύχομαι αρκετά!»
Εκείνη τον αγκάλιασε σφιχτά και του απάντησε: «Μπαμπά, η ζωή μου ήταν κάτι πολύ περισσότερο από αρκετό καιρό. Η αγάπη σου είναι όλα όσα χρειάστηκα ποτέ. Σου εύχομαι και εγώ αρκετά μπαμπά μου».
Τον φίλησε, τον αποχαιρέτησε δακρυσμένη και έφυγε για να επιβιβαστεί στο αεροπλάνο.
Εκείνος περπάτησε μέχρι το παράθυρο, κοντά στο σημείο όπου καθίστανται. Στάθηκε, για λίγο, όρθιος, κοιτάζοντας έξω. Δεν ήταν δύσκολο να καταλάβω, ότι προσπαθούσε πάρα πολύ, για να μην κλάψει.
Στη συνέχεια, ήρθε και κάθισε στην καρέκλα δίπλα μου.
Δεν ήθελα να εισβάλω στην ιδιωτική του ζωή πιάνοντας του κουβέντα και, γι’ αυτό, έβγαλα το κινητό μου και έκανα πως γράφω ένα μήνυμα. Μέχρι που άκουσα τη φωνή του να μου λέει:
«Έχετε πει, ποτέ, “αντίο”, σε κάποιον, γνωρίζοντας ότι δεν θα τον ξαναδείτε ποτέ; Ότι τον αποχαιρετάτε για πάντα;»
«Ναι», του απάντησα.
Εκείνη τη στιγμή, ήρθαν στο μυαλό μου όλες εκείνες οι αναμνήσεις από τον δικό μου πατέρα. Όλη η αγάπη και η εκτίμηση που έτρεφα για αυτόν, για όλα όσα είχε κάνει για μένα. Θυμήθηκα, πως, όταν έμαθα ότι οι μέρες του ήταν περιορισμένες, τον επισκέφτηκα και του είπα, πρόσωπο με πρόσωπο, πόσο σημαντικός ήταν για μένα. Έτσι, ήξερα, πραγματικά, τι βίωνε αυτός ο άνθρωπος.
«Συγχωρέστε με για την ερώτηση, αλλά γιατί είναι αυτό το τελευταίο αντίο; Δεν θα έρθει πάλι η κόρη σας να σας δει;» τον ρώτησα.
«Έχω μεγαλώσει πολύ πια και η κόρη μου ζει πάρα πολύ μακριά. Έχω συνειδητοποιήσει, πλέον, ότι το επόμενο ταξίδι της κόρης μου, εδώ, θα είναι για την κηδεία μου», μου είπε.
«Όταν την αποχαιρετήσατε, σας άκουσα, χωρίς να το θέλω, να της λέτε: «σου εύχομαι αρκετά». Αυτό γιατί το είπατε; Τι σημαίνει; τον ρώτησα, όλο περιέργεια.
Άρχισε να χαμογελάει. «Αυτός είναι ένας χαιρετισμός, που χρησιμοποιούμε στην οικογένειά μας, από πολύ παλιά. Εγώ τον άκουσα από τους γονείς μου και εκείνοι από τους δικούς τους γονείς».
Σταμάτησε, για μια στιγμή και κοιτώντας ψηλά, σαν να προσπαθούσε κάτι να θυμηθεί, χαμογέλασε ακόμα περισσότερο.
«Όταν λέμε, σε κάποιον, σου εύχομαι αρκετά, του ευχόμαστε να έχει μια ζωή γεμάτη, με πολλά, καλά πράγματα».
Στη συνέχεια, γύρισε προς το μέρος μου, με κοίταξε και σαν να απάγγελε κάποιο ποίημα, μου είπε:
«Σου εύχομαι αρκετόν ήλιο, για να κρατήσει τη συμπεριφορά σου, πάντα, φωτεινή. Σου εύχομαι αρκετή βροχή, για να εκτιμήσεις τον ήλιο περισσότερο. Σου εύχομαι αρκετή ευτυχία, για να κρατήσει το πνεύμα σου ζωντανό. Σου εύχομαι αρκετόν πόνο, έτσι ώστε οι μικρότερες χαρές, στη ζωή σου, να μοιάζουν μεγαλύτερες. Σου εύχομαι αρκετά κέρδη, για να ικανοποιήσεις τα θέλω σου. Σου εύχομαι πολλές απώλειες, για να εκτιμήσεις όλα αυτά που έχεις στην κατοχή σου. Σου εύχομαι αρκετούς αποχαιρετισμούς, για να ξεπεράσεις τον τελευταίο ανώδυνα».
Στη συνέχεια, σηκώθηκε, με αποχαιρέτησε και μην μπορώντας να συγκρατήσει άλλο τα δάκρυά του, προχώρησε προς την έξοδο».
Αυτό είναι πώς μοιάζει ένας βασιλιάς στις τελευταίες στιγμές της ζωής του 🦁.
Η σκηνή καταγράφηκε από τον φωτογράφο Larry Pannell, ο οποίος κυκλοφόρησε αυτή τη φωτογραφία το 2018.
«Τον βρήκαμε να κείτεται στο γρασίδι, εξαντλημένος και ανίκανος να κινηθεί. Ήμασταν σε απόσταση όχι μεγαλύτερη από ένα μέτρο καθώς πέθαινε στη σκιά ενός δέντρου. Αφήνοντας την κάμερα, κοιταχτήκαμε στα μάτια, κλείνοντας τα μάτια μας για αυτό που φαινόταν σαν αιώνας. Ήθελα απλώς να ξέρει ότι δεν θα πέθαινε μόνος καθώς πάλευε να αναπνεύσει, το στήθος του πονούσε κατά διαστήματα. Έπειτα μια τελευταία σύσπαση, η τελευταία του αναπνοή, είχε φύγει. Ο βασιλιάς ήταν νεκρός.
Η ζωή είναι σύντομη. Η εξουσία είναι εφήμερη. Η φυσική ομορφιά είναι παροδική, το έχω δει στα λιοντάρια. Το έχω δει στους ηλικιωμένους. Όλοι όσοι ζουν αρκετά θα γίνουν κάποια στιγμή αδύναμοι και πολύ ευάλωτοι.
Επομένως, ας είμαστε ταπεινοί. Ας βοηθήσουμε τους άρρωστους, τους αδύναμους, τους ευάλωτους και, το πιο σημαντικό, ας μην ξεχάσουμε ποτέ ότι κάποια μέρα θα αποχωρήσουμε από τη σκηνή.
Μιχάλης Αντωνιάδης
*Στήριζε με το λόγο σου τους ασθενείς και αυτούς πού έχουν λυπημένη καρδιά και, θα σε στηρίζει η δύναμη του Θεού πού συντηρεί τα πάντα.*
Αγιου Ισαάκ του Σύρου.
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ!!
Μιχάλης Αντωνιάδης
Οι δαίμονες, ή μας πειράζουν
αυτοί οι ίδιοι ή εξεγείρουν εναντίον μας εκείνους που δεν φοβούνται τον Κύριο. Αυτοί οι ίδιοι μάς πειράζουν,
όταν χωριστούμε από τους ανθρώπους,
όπως τον Κύριο στην έρημο(Ματθ. 4, 3-10). Και μέσω ανθρώπων, όταν ζούμε μαζί με τους ανθρώπους,
όπως τον Κύριο μέσω των Φαρισαίων.
Εμείς όμως, ατενίζοντας το πρότυπό μας, τον Κύριο, θα τους αποκρούσουμε και στις δύο περιπτώσεις.
Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής.
Μιχάλης Αντωνιάδης
.png "English"){kind=small}
 |
