«Κύριε ἐγώ ὡς ἄνθρωπος ἥμαρτον, ἐσύ ὡς Θεός συγχώρεσον»,

 Ο μοναχός που έμεινε στην ιστορία με την προσωνυμία: ο «Χαίρε Μαρίας»!

Δέν θά βάλουμε τύπους καί καλούπια στήν προσευχή. Ἡ προσευχή εἶναι κάτι προσωπικό καί ἐλεύθερο.

Ὅπως ἀναπαύεται ὁ καθένας θά προσεύχεται. Καί αὐτοσχεδίως θά προσευχηθοῦμε μέ δικά μας λόγια, ἀλλά καί μέ συγκεκριμένες προσευχές θά προσευχηθοῦμε.

Δέν μπορεῖ νά πεῖ κάποιος, ὅτι χωρίς τήν εὐχή, δέν σώζεται κάποιος. Διότι κάποιος ἔλεγε τήν ἑξῆς προσευχή καί σώθηκε καί μάλιστα ἁγίασε: «Κύριε ἐγώ ὡς ἄνθρωπος ἥμαρτον, ἐσύ ὡς Θεός συγχώρεσον».

Ἄλλος πάλι ἔλεγε: «Δόξα σοί Κύριε δόξα σοί! Δόξα σοί Κύριε δόξα σοί!».

Οἱ Πατέρες μπορεῖ νά μᾶς ὑποδεικνύουν το «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν μέ», ἀλλά δέν ἀπορρίπτουμε καί τούς ἄλλους τρόπους προσευχῆς. Γιατί τότε, εἶναι σάν νά θέλουμε νά βάλουν ὅλοι 45 νούμερο παπούτσι..

Παράδειγμα: Κάποιος ἀγράμματος μοναχός δέν ἤξερε νά πεῖ καμμία προσευχή. Τοῦ λέγει ὁ γέροντας:

– Ἀφοῦ δέν μπορεῖς νά μάθεις κάποια προσευχή νά λές το «Θεοτόκε Παρθένε Χαῖρε».

– Γέροντα, οὔτε αὐτό μπορῶ νά τό πῶ…

– Ε, τότε λέγε μόνο τό «Χαῖρε Μαρία»…

– Αὐτό μπορῶ νά τό πῶ! Αὐτό μπορῶ νά τό μάθω, εἶπε ὁ μοναχός.

Ἀπό τότε ὁ μοναχός καθημερινά ἔλεγε: «Χαῖρε Μαρία», χιλιάδες φορές!

Μιά μέρα του παρουσιάστηκε ὁ Διάβολος καί τοῦ εἶπε:

– Σταμάτα νά λές αὐτήν τήν προσευχή, γιατί δέν μπορῶ νά σέ πλησιάσω…

Ὁ μοναχός ἀδιαφόρησε καί συνέχιζε νά λέει τό «Χαῖρε Μαρία» μέχρι τήν ἡμέρα τῆς κοιμήσεώς του.

Θάψανε τόν γέροντα καί μετά ἀπό καιρό ἄνθισε στόν τάφο του ἕνα ὡραιότατο λουλούδι!

Παραξενεύτηκαν καί ἀπόρησαν ὅλοι οἱ μοναχοί, διότι οὐδείς φύτεψε κάποιο λουλούδι στόν τάφο του…

Ἔτσι λοιπόν ἀνοίξανε τόν τάφο νά δοῦνε καί εἶδαν παραδόξως, ὅτι τό λουλούδι εἶχε ρίζα τήν καρδιά τοῦ μοναχοῦ ἡ ὁποία δέν εἶχε λιώσει καί ἔγραφε πάνω σέ αὐτήν: «Χαῖρε Μαρία» μέ χρυσά γράμματα!

Ἔμεινε στήν ἱστορία ὁ μοναχός αὐτός μέ τήν προσωνυμία: ὁ «Χαῖρε Μαρίας»!

Γέροντας Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα.

Μιχάλης Αντωνιάδης