<<Ο άνθρωπος είναι ο βασιλιάς της δημιουργίας, αλλά
το στεφάνι του είναι πλεγμένο από αγκάθια. Η πορεία
του είναι άλλοτε τραγούδι και συμφωνία χαράς κι
άλλοτε, τις περισσότερες φορές, ένα θλιβερό και
ασταμάτητο πένθιμο εμβατήριο>>.
Γέροντας Εφραίμ ο Φιλοθεΐτης.
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!!
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!
Μιχάλης Αντωνιάδης
Έτσι έχουν τα πράγματα στην Ορθοδοξία και όχι αλλιώς.
Η Ορθοδοξία, ως σεσαρκωμένη Αλήθεια, είναι ανυπόφορη, με σταυρούς και θανάτους, αλλά ζωηφόρος για τον άνθρωπο, επειδή τον φέρνει στο θαύμα της Αναστάσεως.
Μεγάλοι δεν είναι οι θορυβοποιοί που προβάλλονται ως πνευματικοί ηγέτες ή προφήτες, για να καταπνίξουν τον κόσμο. Μεγάλοι είναι οι ταπεινοί και «ανυπόκριτοι», που έχουν δεχθεί την παράκληση του Πνεύματος και αποτελούν την παρηγοριά όλου του κόσμου. Τους αρκεί η Χάρις. Και αυτή εκπέμπουν αενάως, μια ακτινοβολία που τρέφεται ακατάπαυστα από την συντριβή της καρδιάς και την αίσθηση που έχουν ότι μολύνουν τον τόπο με την παρουσία τους. Ενώ αυτοί οι ίδιοι είναι ευλογία για όλη τη δημιουργία και όταν ζουν και αφού παρέλθουν, γιατί το Πνεύμα το Άγιον δίδει νόημα και λόγο στην παρουσία και την απουσία τους.
Αντίθετα, μόλις πιστέψεις ότι κάτι είσαι στην αρετή ή στη γνώση, τότε τα χάνεις όλα και γίνεσαι αφορμή μολύνσεως, άσχετα αν νομίζεις εσύ-ή και κάποιοι άλλοι- ότι είσαι υπόδειγμα αρετής και ανανεώσεως της πνευματικής ζωής. Αυτό που έχουν οι Άγιοι δεν είναι τα ανθρώπινα ταλέντα ή προτερήματα: σοφίας, ρητορικής ή ποιήσεως. Αλλά ότι όλα αυτά τα αγίασαν προσφέροντάς τα στον Θεό. Και δι’ αυτών φανερώνεται η Χάρις που παρηγορεί και θεώνει τον άνθρωπο.
Ο αληθινά ταπεινός είναι «ως άνθρωπος μη ελθών εις το είναι».
Είναι ανύπαρκτος για τον κτιστό και φθειρόμενο κόσμο.
Υπάρχει με άλλο τρόπο στην κατά χάριν θεία ύπαρξη.
Αυτοί πού φτάνουν σ’ αυτά τα μέτρα της Χάριτος και ξεπερνούν τα όρια της φύσεως είναι ελάχιστοι. Μακάρι να είναι ένας σε κάθε γενιά. Αυτό δεν δημιουργεί πρόβλημα ζήλειας σε κανένα, αλλά είναι μια ευλογία για όλους.
Για να προχωρήσεις σ’ αυτά τα ιερά, πανάγια και ανέφικτα ανθρωπίνως,
πρέπει να είσαι φύση αγαθή και αληθινά ευαίσθητος.
Ή πρέπει να είσαι πολύ κτυπημένος και διαλυμένος.
Και αύτη η έσχατη συντριβή και ο πόνος να σε οδηγήσουν στην ολοκληρωτική παράδοση στο θέλημα του Θεού.
Μιχάλης Αντωνιάδης
Ένας λαός πάνω απ’ όλα πρέπει να κρατάει σαν το πιο πολύτιμο αγαθό το δέσιμο με τη ρίζα του, την παράδοσή του. Όσο πιο βαθιά και γερή είναι αυτή η ρίζα, τόσο πιο πολύ μπορεί να αντέξει και σε κακουχίες και σε δυστυχίες και σε κάθε προσπάθεια αλλοτρίωσης.
Η δική μας ρίζα βαστάει χιλιαδες χρόνια, είναι δηλαδή η πιο βαθιά από όλους τους λαούς της Δύσης. Κι όμως εμείς βαλθήκαμε να την κόψουμε μονάχοι μας. Γιατί; Επειδή χάψαμε αμάσητο το παραμύθι που μας σέρβιραν, ότι είμαστε κατ’ ευθείαν απόγονοι του Περικλή και του Αριστοτέλη, χωρίς ανάμεσα να παρεμβάλλεται τίποτα. Αλεξιπτωτιστές της ιστορίας.
Επειδή αυτό που είναι ανάμεσα είναι το Βυζάντιο και η Ορθοδοξία, η ζώσα δηλαδή παράδοσή μας, αυτή που μας ενώνει με τις γιαγιάδες και τους παππούδες μας για να φτάσουμε ίσαμε τον Θεμιστοκλή και τον Όμηρο. Είναι το κομμάτι της αλυσίδας που κάποιοι μας πείσανε ότι μπορούμε να το κόψουμε και να το πετάξουμε κι όμως η αλυσίδα να μείνει ατόφια.
(Φώτης Κόντογλου)
Μιχάλης Αντωνιάδης
ΤΙΜΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ
Πριν την Αλωση της Κωνσταντινουπολης,
ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου δίνει εντολή ...
"Το δώρο από την μητέρα του Ελένη, που κοσμούσε την
ΑΓΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ του ναού της Αγίας του Θεού Σοφίας να προστατευτεί!"
Από το 1417 μ.Χ βρίσκεται στο Περβόλι
της Παναγίας στην Ιερά Μονή Διονυσίου.
"Σῶσον Κύριε τὸν λαόν σου καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου, νίκας τοῖς Βασιλεῦσι κατὰ βαρβάρων δωρούμενος καὶ τὸ σὸν φυλάττων διὰ τοῦ Σταυροῦ σου πολίτευμα."
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!
Μιχάλης Αντωνιάδης
Για τον αληθινό Xριστιανό δεν έχει σημασία πότε θα έλθει ένας πόλεμος ή ένας διωγμός. Ο αληθινός Xριστιανός είναι πάντα έτοιμος, προετοιμασμένος με αναμμένη την λαμπάδα της ψυχής του, για να συναντήσει τον Ουράνιο Νυμφίο. Ο γνήσιος Χριστιανός δεν ζει με φόβο και αγωνία για το πότε θα ξεσπάσει ένας πόλεμος ή πότε θα πέσει μια βόμβα στο κεφάλι του. Αναζητεί τρόπους να θυσιάζεται περισσότερο για τον πλησίον του και για τον θεό. Ο αληθινός Χριστιανός αναζητεί μέσα του την Βασιλεία των Ουρανών και δεν φοβάται τίποτε στην εφήμερη τούτη ζωή. Γι’ αυτόν, η λύπη είναι χαρά και ο Σταυρός είναι ανάσταση!
Γέρων Ιουστίνος Πίρβου
από το βιβλίο: ''Ζωή Θυσιαζόμενης Αγάπης'', Εκδόσεις ''Άθως''.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!
Μιχάλης Αντωνιάδης
Γέροντα, μερικοί από φιλότιμο δεν πάνε να εξομολογηθούν. «Αφού μπορεί να ξανακάνω το ίδιο σφάλμα, λένε, για ποιο λόγο να πάω να το εξομολογηθώ;
για να κοροϊδεύω τον παπά;».
- Αυτό δεν είναι σωστό!
Είναι σαν να λέει ένας στρατιώτης, όταν τραυματίζεται: «Αφού ο πόλεμος δεν τέλειωσε και μπορεί πάλι να τραυματισθώ, γιατί να δέσω το τραύμα μου;».
Αλλά, αν δεν το δέση, θα πάθη αιμορραγία και θα πεθάνη. Μπορεί από φιλότιμο να μην πηγαίνουν να εξομολογηθούν, τελικά όμως αχρηστεύονται. Ο διάβολος, βλέπεις, εκμεταλλεύεται και τα χαρίσματα.
Αν δεν καθαρίζουμε με την εξομολόγηση την ψυχή μας, όταν πέφτουμε και λερωνώμαστε, με τον λογισμό ότι πάλι θα πέσουμε και θα λερωθούμε, προσθέτουμε λάσπες πάνω στις παλιές λάσπες και είναι δύσκολο μετά να καθαρίσουν.
Αγίου Παΐσιου Αγιορείτου.
Μιχάλης Αντωνιάδης
Η Ελλάδα είναι
η πιο όμορφη χώρα του κόσμου.
Τί μπορώ να πω
για τον Παρθενώνα.
Ο ναός σαν πλοίο, δονείται,
τεντώνεται, πλέει αν και ακίνητος,
διασχίζοντας τους αιώνες.
Κατεβήκαμε με το αυτοκίνητο
στη θάλασσα.
Πόσο όμορφα είναι
τα ανέγγιχτα χείλη της θάλασσας
όταν αγγίζουν μιαν άγρια παραλία.
Πίσω μας
λόφοι και πράσινες πεδιάδες.
Στο βάθος η Ελευσίνα.
Ο ουρανός απόλυτα λείος.
Γευματίσαμε στο Σούνιο. Οι κολώνες
άσπρες σαν κιμωλία, ψηλές σα φάροι.
Γυρίσαμε
περνώντας φουντωτά δέντρα,
κόκκινα τετραγωνισμένα χωράφια,
αφήνοντας πίσω μας τσιγγάνικα
τσαντίρια, σαν ινδιάνικα καλύβια
από κλαδιά φτέρης.
Σήμερα - τί όμορφα ήταν σήμερα -
στη μικρή βυζαντινή εκκλησία,
στους πρόποδες του Υμηττού.
Το θρόισμα των κυπαρισσιών.
Κάμαρες χτισμένες ψηλά
σα χελιδονοφωλιές με κομμάτια
σκαλισμένο μάρμαρο στις παραστάδες.
Η μικρή αυλή.
Το άρωμα των λουλουδιών.
Ένα ματσάκι άγριες ανεμώνες
και ορχιδέες.
Η ζωή μοιάζει τόσο ελεύθερη,
γεμάτη από όλα τα καλά.
''Γιατί δε μπορούμε να ζούμε
για πάντα έτσι;'' αναρωτήθηκα.
Να γίνουμε εραστές της ζωής και
να τρώμε μόνο ψωμί, γιαούρτι, αυγά,
ας πούμε στην Κρήτη.
Το Λονδίνο δε φτάνει, ούτε το Σάσσεξ.
Θες να ξαναγυρίσεις
σε αυτούς τούς φιλικούς ανθρώπους
απλώς και μόνο για να τους μιλήσεις.
Η ώρα είναι δέκα παρά πέντε.
Και πού βρίσκομαι και γράφω
με πένα και μελάνι;
Στους Δελφούς
κάτω από μιαν ελιά, σε γη στεγνή,
στρωμένη με άσπρες μαργαρίτες.
Ακούγονται κουδούνια κατσικιών.
Ένας γέρος
ξεπέζεψε από το μουλάρι του και μια
ακρίδα μόλις έκατσε πάνω στην ελιά.
Σήκωσα το κεφάλι μου και είδα
τα βουνά σα λάμες μαχαιριών.
Και ένιωσα σαν ένα μαχαίρι να έξυσε
ένα αμβλύ όργανο που υπήρχε μέσα μου,
γιατί δε μπορούσα να βρω κανένα
ψεγάδι σε αυτή τη λυγερή, αθλητική
ομορφιά, τη βουτηγμένη στο χρώμα,
χωρίς να 'ναι ψυχρή,
χωρίς ίχνος χυδαιότητας,
αλλά πανάρχαια από ανθρώπινη ζωή.
Κόρινθος, Ναύπλιο,
Μυκήνες, Μυστράς, Τριπολιτσά,
και από εκεί πίσω στην Αθήνα.
Κοντεύει δώδεκα αλλά η Αθήνα
δε φαίνεται να νυστάζει.
Αύριο τέτοια ώρα
θα φτάνουμε στη Θεσσαλονίκη.
Είμαι στην Ελλάδα.
Είμαι ήρεμη, φιλική προς όλα, χαλαρή.
Είμαι ευτυχισμένη.
Βιρτζίνια Γουλφ
Αποσπάσματα από το βιβλίο:
Ελλάδα και Μάης μαζί.
Μιχάλης Αντωνιάδης
Έχεις αυτό το βοήθημα;
Η προσευχή είναι το μόνο βοήθημα που συνεργεί στην κάθαρση της διανοίας και χωρίς αυτή δεν μπορούμε να ζήσουμε πνευματικά.
Όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής ο και Σπηλαιώτης
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!
Θαύμα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Ρώσου
Τὰ ἀγέννητα μωρὰ ἀκοῦν καὶ κατανοοῦν τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ...
Εἶμαι ἐφημέριος στὸν Ἱερὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Ρώσου. Μία μέρα μία νεαρὴ γυναῖκα ἔρχεται κοντά μου κλαίγοντας.
Μοῦ εἶπε ὅτι ἦταν ἔγκυος. Ὅτι ἤθελε πολὺ τὸ παιδί της.Ότι προσπαθεῖ ἐδῶ καὶ ἀρκετὰ χρόνια. Ὅτι ἔχασε μερικὲς ἐγκυμοσύνες.
Λέω: καὶ γιατί κλαίς;
Πατέρα, ἡ ἐγκυμοσύνη εἶναι ἔκτοπη. Τὸ μικροσκοπικὸ μωρὸ ἀκόμα δὲν ἔχει προσκολληθεῖ στὸ ἐνδομήτριο. Εἶναι κάπου σὲ μία σάλπιγγα.
Ὁ γιατρὸς εἶπε ὅτι ἔπρεπε νὰ κάνω ἔκτρωση. Γιατί ἀλλιῶς εἶμαι καταδικασμένη νὰ πεθάνω ὅταν μεγαλώσει ἐκεῖ.
Ὁ πόνος της μὲ εὐαισθητοποίησε λίγο. Συνοφρυώθηκα γιὰ νὰ μὴν δείξω ὅτι ἔτρεμα.
Λέω: - «Λοιπόν, ἅς μιλήσουμε μὲ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Ρῶσο γιὰ νὰ λυθεῖ τὸ θέμα».
-«Δὲν μπορῶ νὰ γίνω γονιός, τὸ ἔμβρυο εἶναι παγιδευμένο ἐκεῖ, δὲν θὰ πάει πουθενά. Καὶ ὃ γιατρός μου συμβουλεύτηκε ἕναν ἄλλο γυναικολόγο. Καὶ οἵ δύο εἶπαν ὅτι ἡ ἄμβλωση πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ προκληθεῖ».
Ἔσφιξα τὰ δόντια μου ἀβοήθητα.
Εἶπα:
-«Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὃ Ρῶσος μπορεῖ νὰ πεῖ στὸ μωρὸ νὰ φύγει ἀπὸ ἐκεῖ καὶ νὰ πάει στὴν κούνια τῆς μήτρας».
-«Ὄχι, πατέρα, εἶναι ἀδύνατο», εἶπε ἡ κοπέλα δακρυσμένη.
Τῆς ἔπιασα τὸ χέρι.
-«Πιστεύετε ὅτι ὃ Θεὸς μπορεῖ νὰ μετακινήσει τὸ μωρὸ ἀπὸ ἐκεῖ;
Ὅτι ἔχει αὐτὴ τὴ δύναμη;»
-«Ναί, πατέρα».
-«Λοιπόν, ἅς προσευχηθοῦμε».
Εἶπα ἀμέσως μία προσευχὴ ἀπὸ τὸ μυαλό μου.
«Κύριε, Κύριε, ἐσὺ ποῦ πρόσταξες τὸν Ἀβραὰμ νὰ μετακομίσει ἀπὸ τὰ ἐδάφη τῶν πατέρων τοῦ στὴν Χαναάν, καὶ τοῦ ἔδωσες αὐτὴ τὴ γῆ, Σὲ παρακαλοῦμε, μὲ τὴν ἁγνὴ ἐπιμονὴ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Ρώσου τοῦ ὁποίου τὸ πρόσωπο ἔχουμε ἐδῶ, πρόσταξε αὐτὸ τὸ μωρὸ νὰ μετακινηθεῖ στὸ μέρος ὅπου θὰ ἀναπτυχθεῖ χωρὶς κίνδυνο».
Τὸ κορίτσι μὲ κοίταξε σανάμουν ἀρκούδα.
Τῆς ἔδωσα τὸν Ἀκάθιστο τοῦ Σκεπάσματος Τῆς Θεοτόκου καὶ τὸν Ἀκάθιστο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Ρώσου.
Εἶπα:
-«Δὲν θὰ κάνουμε ἀποβολὴ γιατί τὸ μωρὸ κάνει ὅπως τοῦ λέει ὁ Θεός».
Τὴν ἑπόμενη μέρα λαμβάνω μήνυμα.
Ἡ κοπέλα πῆγε ξανὰ στὸν γυναικολόγο.
Τὸ μωρὸ ἔχει μετακινηθεῖ στὴ μήτρα.
Εἶναι τέλειο καὶ μεγαλώνει ὑπέροχα φώναζε!
Τὸ κορίτσι ἔκλαιγε πάλι, ἀλλὰ τώρα ἀπὸ χαρά.!
Δόξα τῷ Θεῷ!
Μιχάλης Αντωνιάδης
ΜΕ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.
Μιλούσα με ένα νεαρό χειρούργο, που ήταν εγωιστής και με απαριθμούσε τα " κατορθώματα " του:
Έκοψα, έφτιαξα, χειρούργησα ....
Κάνε το Σταυρο σου του είπα, τώρα που είσαι και νέος γιατρός, μη σου πεθάνει κανένας στα χέρια σου και τότε μπορεί θα χάσεις και το δίπλωμά σου ...
Πώς μου μιλάς έτσι διαμαρτυρήθηκε ..
Καλά του λέω, ποιός μπάλωσε εκείνο που έκοψες;
Ποιός επούλωσε τις πληγές που άνοιξες;
Εσύ δεν τα βλέπεις αυτά;, ότι πίσω βρίσκεται ο Δημιουργός κι ότι εσύ θα έπρεπε να είσαι ο μεγαλύτερος θεολόγος, αφού βλέπεις το Θεό μπροστά σου;
Εμείς έτσι , ή άμα πάμε..παράδειγμα..στο εξωτερικό και κάνουμε μερικά χρήματα λέμε:
- Ξέρεις τι έκανα εγώ; Έφτιαξα, έρανα, έχτισα... Δούλεψα και έκανα προκοπή!
Και άλλοι δούλεψαν αλλά δεν έκαναν, διότι αρρώστησαν, ή διότι έπαθαν κάτι άλλο και έχασαν τα χρήματά τους.
Είναι τυχαίο γεγονός, που εσύ κατόρθωσες να επιπλεύσεις;
Δυστυχώς δεν λέμε
: ''με τη βοήθεια του Θεού τα έκανα.!
Βρήκα υγεία, βρήκα δουλειά, βρήκα ανθρώπους.!
Ο Θεός μου άνοιξε δρόμο και περιβάλλον και έκανα αυτά που έκανα.
Ας έχει δόξα το όνομά Του!''.
Και αν πήγαμε στην Αλβανία το '40 και γυρίσαμε από το πολεμικό μέτωπο υγιείς και σώοι, όλα στις παλληκαριές τις δικές τα αποδίδουμε, εφόσον θα έπρεπε να είχαμε πεθάνει 100 φορές και δεν λέμε
: ''δόξα σοι ο Θεός! Ο Κύριος μας γλύτωσε... η Παναγία μας γλύτωσε... ο Άγιος μας γλύτωσε!''.
Ο άνθρωπος δεν έχει τίποτα δικό του.
Ο Θεός είναι που δίνει τα πάντα!
Ό,τι έχει κανείς, του Θεού είναι...
Ό,τι καλό κάνει ο άνθρωπος, ο Θεός τον φωτίζει, τον ενδυναμώνει και τον προστατεύει.
Ο Θεός το πραγματοποιεί, μέσω του ανθρώπου.
Δικό μας δεν είναι τίποτε!
Γι' αυτό ρίξτα άνθρωπε στον Θεό και μη τα ρίχνεις στον εαυτόν σου.
Δεν είναι αδερφέ κατορθώματα δικά σου...
(Δημήτριος Παναγόπουλος †)
Έτσι να λες:
"Χαρά μου εἶναι ὁ Χριστός!
Χαρά ἡ συντροφιά Του που μοῦ χαρίζει δύναμη καὶ φῶς. !
Χαρά μου εἶναι ἡ προσευχή, ποὺ μὲ ἀνεβάζει πάνω στὰ οὐράνια ἐκεῖ. !
Χαρά μου εἶναι ἡ Γραφή, τὸ μάννα ποὺ μοῦ τρέφει τὴν ψυχή. !
Χαρά μου εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ὅπου ἀξιώνομαι τὴν Θεία Λειτουργία. !
Χαρά μου εἶναι ἡ νηστεία, ποὺ δαμάζει κάθε σαρκικὴ ἐπιθυμία. !
Χαρά μου εἶναι ἡ φιλανθρωπία, τῆς ἀγάπης μου ἡ ἀκτινοβολία. !
Χαρά μου εἶναι ἡ μετάνοια, ποὺ μοῦ ἐλευθερώνει τὴν καρδιὰ καὶ τὴν διάνοια. !
Χαρά μου εἶναι ἡ Θεία Κοινωνία, νοιώθω μέσα μου τὴν Θεία Παρουσία. !
Χαρά μου εἶναι ἡ ταπείνωση, ἔχω τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἑαυτοῦ μου τὴν ἐπίγνωση. !
Χαρά μου εἶναι ὁ κάθε ἄνθρωπος, αὐτὸς ὁ ἀδελφός μου ὁ γνώριμος καὶ ὁ ἄγνωστος. !
Χαρά μου εἶναι ἡ ἐργασία, μοῦ χαρίζει τὴν πολύτιμη ψυχοσωματικὴ ἰσορροπία. !
Χαρά μου εἶναι ὅλη ἡ ὡραία πλάση, μ᾿ ἀγκαλιάζει, μὲ θωπεύει, μ᾿ ὁδηγεῖ στὸν Πλάστη. !
Χαρά μου εἶναι ὅλες οἱ δοκιμασίες, τὶς δέχομαι σὰν θεῖες εὐλογίες. !
Χαρά μου εἶναι ἡ αἰώνια ζωή, ἐκεῖ στρέφονται ὅλοι μου οἱ κόποι καὶ οἱ στοχασμοί. !
Χαίρομαι μὲ ὅλους καὶ μὲ ὅλα, μὲ τὸ χθες, τὸ σήμερα, τὸ τώρα. !
Δὲν φοβᾶμαι τὸν διωγμὸ καὶ τὴν δύσκολη τὴν ὥρα. !
ΦΩΣ Η ΧΑΡΑ ΜΟΥ ἂς εἶναι καὶ χαρά σας.!!!"
Το Φώς όταν το δίνεις, δεν το χάνεις.. Απλώς πολλαπλασιάζεται.!
Μιχάλης Αντωνιάδης
.png "English"){kind=small}
 |
