Ένας λαός πάνω απ’ όλα πρέπει να κρατάει σαν το πιο πολύτιμο αγαθό το δέσιμο με τη ρίζα του, την παράδοσή του. Όσο πιο βαθιά και γερή είναι αυτή η ρίζα, τόσο πιο πολύ μπορεί να αντέξει και σε κακουχίες και σε δυστυχίες και σε κάθε προσπάθεια αλλοτρίωσης.
Η δική μας ρίζα βαστάει χιλιαδες χρόνια, είναι δηλαδή η πιο βαθιά από όλους τους λαούς της Δύσης. Κι όμως εμείς βαλθήκαμε να την κόψουμε μονάχοι μας. Γιατί; Επειδή χάψαμε αμάσητο το παραμύθι που μας σέρβιραν, ότι είμαστε κατ’ ευθείαν απόγονοι του Περικλή και του Αριστοτέλη, χωρίς ανάμεσα να παρεμβάλλεται τίποτα. Αλεξιπτωτιστές της ιστορίας.
Επειδή αυτό που είναι ανάμεσα είναι το Βυζάντιο και η Ορθοδοξία, η ζώσα δηλαδή παράδοσή μας, αυτή που μας ενώνει με τις γιαγιάδες και τους παππούδες μας για να φτάσουμε ίσαμε τον Θεμιστοκλή και τον Όμηρο. Είναι το κομμάτι της αλυσίδας που κάποιοι μας πείσανε ότι μπορούμε να το κόψουμε και να το πετάξουμε κι όμως η αλυσίδα να μείνει ατόφια.
(Φώτης Κόντογλου)
Μιχάλης Αντωνιάδης
.png "English"){kind=small}
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου