Ό Χριστός ήρθε γιά τούς πληγωμένους.

 Μπαίνει μέσα στό Μοναστήρι, καί βρίσκει τόν Γέροντα νά στέκεται ήρεμος καί χαμογελαστός.

Πάει νά πεί μία κουβέντα, αλλά ο Άγιος τόν κοιτάζει κατάματα καί τού λέει γλυκά, χωρίς κάν νά τόν ξέρει:

— Παιδί μου.. αυτός πού λές πώς δέν υπάρχει, σέ περιμένει κάθε βράδυ πού κλαις μόνος σου.Ό άθεος ταράχτηκε. Δέν είχε πεί τίποτα σέ κανέναν. Κανείς δέν ήξερε πώς τά βράδια, μόνος του, τού ξέφευγαν δάκρυα καί λόγια όπως: «Θεέ μου, υπάρχεις άραγε;»

Ό Γέροντας τού χαμογέλασε, τού έπιασε απαλά τό χέρι καί τού είπε:

— Ό Χριστός δέν ήρθε γιά τούς καθαρούς, αλλά γιά τούς πληγωμένους. Μήν Τόν φοβάσαι. Αυτός θά σέ βάλει στόν Παράδεισο. Όχι γιατί είσαι καλός — αλλά γιατί Τόν αναζήτησες έστω μέ ένα δάκρυ.

Ό άνθρωπος έμεινε άφωνος. Έβαλε τά κλάματα. Τόν έπιασαν λυγμοί. Εκείνη τή μέρα Εξομολογήθηκε γιά πρώτη φορά στή ζωή του..

ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΚΥΡΙΑΚΗ!!        Μιχάλης Αντωνιάδης