ὁ Ἅγιος Δημήτριος, Ὁμολογίες γιὰ τὴν «πρὸ Χριστοῦ» ζωή μου.

  

Μοῦ παρουσιάστηκε, ὁ Ἅγιος Δημήτριος καὶ μοῦ εἶπε: «Δὲν ἔχεις δικαίωμα, νὰ διατηρεῖς τὸ ὅπλο σου στὸ ὁπλοστάσιο καὶ νὰ μὴν τὸ χρησιμοποιεῖς!»

 Ὁμολογίες γιὰ τὴν «πρὸ Χριστοῦ» ζωή μου,

Ὁ Θεός ἔλεγε ὁ Δημήτριος Παναγόπουλος ἔκανε σκανδαλωδῶς ἔλεος σὲ μένα, διαφορετικὰ θὰ εἶχα ταρταρωθεῖ ἐδῶ καὶ καιρό.

Ἔπρεπε στὰ χρόνια τῆς κατοχῆς καὶ στὸ Ἀλβανικὸ μέτωπο νὰ εἶχα πεθάνει 7 φορές. Ἐν τούτοις ἀκόμα ζῶ, ὄχι ἐξ αἰτίας τῆς δικῆς μου δικαιοσύνης, ἀλλὰ ἐξ αἰτίας τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ, γιατί γνώριζε, ὅτι θὰ ἐπιστρέψω καὶ θὰ Μετανοήσω καὶ μὲ Προστάτευε, γιὰ νὰ μπορέσω ἔτσι νὰ σωθῶ καὶ νὰ μὴν πάει χαμένο τὸ ποσοστὸ αἵματος ποὺ ἔχυσε ὁ Χριστὸς καὶ γιὰ τὴ δική μου ψυχή.

Εἶχα ἕνα μεγάλο πάθος στὰ νεότερα χρόνια μου, τὸ πάθος τῆς χαρτοπαιξίας. Καθόμουνα ἀπὸ τὸ Σάββατο τὸ βράδυ στὸ τραπέζι νὰ παίξω χαρτὶ καὶ σηκωνόμουνα τὴν Τετάρτη τὸ βράδυ. Τέσσερα μερόνυχτα, συνεχόμενα, ἔπαιζα τράπουλα, τέτοιο πάθος εἶχα! Καθόμουνα νὰ κερδίσω, μὲ κάθε μέσο, ἔστω καὶ μὲ κομπίνα, δὲν πάει νὰ ἤτανε καὶ ὁ Ὠνάσης στὸ τραπέζι! Ἤμουν ἕνας λωποδύτης. Ἔμενα νηστικὸς γιὰ τὸ χαρτί. Ποῦ ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος, νὰ πάει στὴν Ἐκκλησία!

Ἅμα ἐπιτρέψει ὁ Θεὸς καὶ γράψω ἕνα βιβλίο γιὰ τὴν μετάνοιά μου καὶ τὸ πῶς ἐπέστρεψα στὸ Χριστό, πιστεύω, ὅτι τέτοια περίπτωση παγκοσμίως δὲν θὰ ὑπάρχει. Ἕνα μόνο θὰ σᾶς πῶ (ἂν καὶ μοῦ εἶναι δύσκολο), γιὰ νὰ σᾶς ὠφελήσω καὶ νὰ σᾶς ἐνδυναμώσω τὴν πίστη σας. Μοῦ παρουσιάστηκε ὁ Ἅγιος Δημήτριος καὶ μοῦ εἶπε: «Δὲν ἔχεις δικαίωμα, νὰ διατηρεῖς τὸ ὅπλο σου στὸ ὁπλοστάσιο καὶ νὰ μὴν τὸ χρησιμοποιεῖς!»

Ὅπλο ἐννοοῦσε ὁ Ἅγιος τὸν λόγο μου. Καὶ ἐγὼ τὸν λόγο μου τὸν χρησιμοποιοῦσα γιὰ κουβέντες καὶ γιὰ ἀστεία. Ἡ ἀποκάλυψη αὐτὴ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου μὲ ἔκανε κατὰ 70% νὰ ἐπιστρέψω στὴν Ὀρθοδοξία καὶ νὰ εἶμαι σήμερα αὐτὸς ποὺ εἶμαι.

Στὴ νεαρή μου ἡλικία, ὅταν ἐρχόμουνα τὰ ξημερώματα στὸ σπίτι ἀπὸ τὶς ἀτασθαλίες μου, μὲ ἔλεγε ἡ μητέρα μου: «Μὰ φτερὸ σὰν τὰ μυρμήγκια ἔκανες;» Ποῦ νὰ τὴν καταλάβω! Αὐτὰ μὲ ἔλεγε ὁ κόσμος καὶ οἱ ἄνθρωποι γύρω μου, οἱ «καλοθελητές», αὐτὰ μὲ ἔλεγε ἡ σάρκα μου, αὐτὰ μὲ ἔλεγε ὁ ἐγωισμός μου καὶ αὐτὰ ἔκανα. Καὶ ἔτσι τῆς ἔκλεινα τὴν πόρτα κατάμουτρα.

Ἔβλεπα τὰ πράγματα διαφορετικὰ ἀπὸ τὴ μάνα μου. Εἶχα παχὺ σκοτάδι. Δὲν βρέθηκαν ἄνθρωποι νὰ μοῦ μιλήσουν, νὰ μὲ ποῦν μία κουβέντα, στὸν κόσμο ποὺ βρισκόμουν. Ὅλοι μὲ ὁδηγοῦσαν στὸ κακό. Τώρα το πῶς γύρισα καὶ ἐπέστρεψα στὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ, μόνο ὁ Θεὸς τὸ ξέρει.

Δὲν μπορεῖ νὰ βρεθεῖ ἔστω καὶ ἕνας, ποὺ νὰ ἔρθει καὶ νὰ μοῦ πεῖ: «Δημήτρη, ἐγὼ ἦρθα νὰ σὲ μιλήσω, ἐγὼ σὲ βοήθησα καὶ σὲ εἶπα μία καλὴ κουβέντα γιὰ τὸ καλό σου!»

Κανένας δὲν βρέθηκε, ἀλλὰ πῶς τὰ οἰκονόμησε ὁ Θεός! Ἅμα ὑπάρχει καλὴ προαίρεση μέσα στὸν ἄνθρωπο, δὲν δυσκολεύεται ὁ Θεὸς νὰ τὸν βγάλει μὲ τὸν τρόπο Του ἀπὸ τὸ σκοτάδι στὸ Φῶς. Δὲν δυσκολεύεται ὁ Θεὸς ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες μας, ἁπλὰ ζητάει νὰ τοῦ ἐπιτρέψουμε νὰ μᾶς λύσει τὰ χέρια.

Μεγάλη ὑπόθεση νὰ διαφωτίσεις τὸ σκοτάδι κάποιου συνανθρώπου σου! Οἱ ἄνθρωποι ποὺ βοηθοῦν τὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ, μὲ τὸ νὰ φέρνουν διαφωτίζοντας-νουθετῶντας ἀνθρώπους στὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ, ὁ Θεὸς θὰ τοὺς κατατάξει σὲ εἰδικὴ θέση μέσα στὸν παράδεισο. Ἔχω προσωπικὰ δεδομένα σὲ αὐτὸ τὸ θέμα, ἀλλὰ παραπάνω δὲν μπορῶ νὰ σᾶς πῶ.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: Εἰς ἀγαθὴ ἀνάμνηση. Ἐμπειρικὲς ἀλήθειες ἀπὸ τὴν κηρυκτικὴ διακονία τοῦ Πιστοῦ ἐργάτου Κυρίου Δημητρίου Α. Παναγόπουλου (1916-1982). Ἐκδόσεις «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2013.

Μιχάλης Αντωνιάδης