Ιδιωτικού χαρακτήρα τέχνη ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΩΡΟ, ΚΑΚΟ,

      ΕΙΚΟΝΕΣ, ΣΗΜΕΙΑ  ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΛΑ

Πολλά πράγματα Α_σχημα γίνονται από Άγνοια. Και αυτό συχνά είναι αποτέλεσμα συνειδητής άρνησης 

να δει κανείς την ιστορία και την πραγματικότητα. Πολλοί σημερινοί πνευματικοί άνθρωποι και άνθρωποι των τεχνών νομίζουν λανθασμένα πως ο πολιτισμός ξεκίνησε από την εποχή της Αναγέννησης διαγράφοντας τέλειως όλα όσα έχουν προηγηθεί ή ερμηνεύοντας όπως θέλουν την προ Αναγεννήσεως εποχή 

με δικά τους μέτρα και κριτήρια. 

Συχνό το φαινόμενο "σύγχρονοι" καλλιτέχνες να επιδιώκουν μέ έργα παράδοξα και προκλητικά να διακριθούν και να φανούν μέσα στο νέφος των ομοτέχνων τους. Πρόσφατα ένας τέτοιος καλλιτέχνης παραμόρφωσε  τις μορφἔς ιερών για τους Χριστιανούς προσώπων επιδιώκοντας τί; 

Θαρρώ πως κι ό ίδιος δεν γνωρίζει. Κι επειδή διάβασα υπερασπιστικά σχόλια απο άλλους ομοτέχνους επικαλούμενους την ελευθερία χειρισμού των συμβόλων 

Απλά να κάνω μερικές διευκρινήσεις επειδή τα πράγματα αυτά είναι λυμένα εδώ και αιώνες στην διάρκεια του Βυζαντίου, που εάν δεν το περιφρονούσαν τόσο οι διαφωτισμένοι συμπολίτες,  θα τα ήξεραν.

 Οι Εικόνες δεν είναι σύμβολα, ούτε σημεία.

Οι εικόνες είναι οι υποστατικές μορφές πραγματικών ιστορικών προσώπων είναι σα να λέμε πως είναι οι φωτογραφίες τους δοσμένες ασφαλώς με τρόπο εικαστικό ιδιαίτερο για συγκεκριμένους λόγους. Για αυτό τις εικόνες δεν τις αντιμετωπίζει κανείς ως σημειοσύμβολα τα οποία δεν έχουν εξ ορισμού περιεχόμενο αλλά λαμβάνουν ανάλογη σημασία απο την συνάφειά τους.Οι εικόνες δείχνουν συγκεκριμένα πρόσωπα και όχι νοήματα ή έννοιες.

 Συνεπώς δεν επιδέχονται ερμηνεία. Είναι αυτό που είναι. Και επομένως δεν μπορεί κανείς να τις αλλοιώνει κατά βούληση. 

Εάν το κάνει πρέπει να δηλώσει πως αυτό δεν είναι η εικόνα του συγκεκριμένου Αγίου αλλά κάτι άλλο διαφορετικό. Πράγμα θεμιτό. Θα μου πεις ψιλά γράμματα σε μιά εποχή όπου κυριαρχεί η επιδειξη και η άνευ όρων μανική επιδίωξη της αναγνώρισης. Τρέχα γύρευε. 

Απ την άλλη δεν έγινε και τίποτα. "Κέκαγεν φορβάς εν άλω..."

Ο κόσμος θα συνεχίσει να ζει μιἀ χαρά χωρίς την ιδιωτικού χαρακτήρα τέχνη που παράγεται σήμερα στον Δυτικό κόσμο που έχει αρχή και τέλος τον θεοποιημένο  εαυτό του "καλλιτέχνη". 

Ο κόσμος μοιράζεται κοινά όνειρα και ιδανικά και κυρίως με την τέχνη που του δίνει δυνατότητες να γίνει κοινωνία κι όχι ένα συνοθύλευμα απο μόνους και αφίλιωτους ανθρώπους που νομίζουν πως  η ζωή είναι νοήματα και υπόθεση του μυαλού.

Γιώργος Κόρδης 

Αγιογράφος.

Μιχάλης Αντωνιάδης