Τα τέσσερα κεριά έλιωναν αργά αργά...

 Τα τέσσερα κεριά έλιωναν αργά αργά...

 Ο χώρος ήταν τόσο ήσυχος,

που μπορούσε να ακουστεί η συζήτησή τους...

Το πρώτο έλεγε:

ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η ΕΙΡΗΝΗ.

Μα οι άνθρωποι δεν καταφέρνουν να με διατηρήσουν.

Πιστεύω ότι δε μου μένει άλλο από το να σβήσω!"

Το δεύτερο είπε:

ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η ΠΙΣΤΗ.

Δυστυχώς δε χρειάζομαι πουθενά.Οι άνθρωποι δε θέλουν να με ξέρουν!"

Ένα ελαφρύ αεράκι το έσβησε ...

Πολύ λυπημένο το τρίτο κερί είπε:

"ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ.

Οι άνθρωποι έπαψαν να ελπίζουν..."

...και χωρίς να περιμένει άλλο,το κερί αφέθηκε να σβήσει...

Ξαφνικά...

ένα παιδάκι είδε τα τρία κεριά σβηστά και φοβισμένο στο μισοσκόταδο,είπε:

 "Μα τι κάνετε!

Πρέπει να παραμείνετε αναμμένα,

εγώ φοβάμαι το σκοτάδι!"

... και ξέσπασε σε δάκρυα...

Το τέταρτο κερί είπε με συμπόνοια:

"Μη φοβάσαι καλό παιδί,

μην κλαις!

Όσο θα είμαι εγώ αναμμένο,πάντα θα ξανανάβουμε τα άλλα τρία...

ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η ΑΓΑΠΗ"

Το παιδάκι πήρε το κερί της αγάπης και ξανάναψε τα άλλα...

ΑΣ ΜΗΝ ΣΒΗΣΕΙ ΠΟΤΕ Η ΑΓΑΠΗ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ...

ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ!!

Μιχάλης Αντωνιάδης