με κάτι σαν σκοινί που ονομάζεται "ομφάλιος λώρος".

 

Είναι τυφλή και είναι ο οδηγός της, 

είναι ο σύντροφός της,

δεν κάνει βήμα χωρίς αυτόν.

Το σκοινί που τους ενώνει, την δένει με την ζωή.

Είναι τα μάτια της, η ζωή της, τα πάντα της.

Θα φάνε από το ίδιο πιάτο.

Εκείνος πάντα θα της αφήσει στοργικά, την τελευταία μπουκιά, 

μπορεί και δύο.

Μετά οι γλώσσες τους θα συναντηθούν στο ίδιο νεροδοχείο.

Και τα βράδια, θα κουλουριαστεί στην αγκαλιά του

και θα ονειρεύεται ότι τρέχουν σε καταπράσινα λιβάδια,

μπροστά αυτή κι εκείνος πίσω της, 

λαχανιασμένος και εκστασιασμένος απ' το παιχνίδι τους.

Δεν είναι άλλωστε και τόσο μακριά ο καιρός,

που ήταν κι εκείνος ενωμένος μαζί της,

με κάτι σαν σκοινί 

που ονομάζεται "ομφάλιος λώρος".

Μιχάλης Αντωνιάδης