Οι άνθρωποι δε φεύγουν ποτέ ουσιαστικά.

 Οι άνθρωποι δεν φεύγουν ποτέ ουσιαστικά. Μένουν πάντα σκιές μέσα στο σπίτι, με τη μορφή τους να βρίσκεται πάντοτε δίπλα σου. Δε φεύγουν ποτέ, υπάρχει το αποτύπωμά τους μέσα στο σπίτι, επάνω σε αντικείμενα, δίπλα σε εσένα που θεωρείς πως είσαι μόνος. Ποτέ δεν έφυγαν ουσιαστικά, βρίσκονται δίπλα σου σε κάθε σου δύσκολη στιγμή και προσπαθούν να σε ενθαρρύνουν, θυμίζοντάς σου πως δεν πρέπει να γίνεις ένας αδύναμος και φοβισμένος άνθρωπος γιατί εκείνοι δε σε γνώρισαν έτσι.

Ακόμα κι αν δεν μπορείς να πιάσεις το χέρι τους, μη θλίβεσαι. Εκείνοι είναι δίπλα σου και περιμένουν να τους δεις με τα μάτια σου. Όχι με τα υλικά μάτια, αλλά με αυτά της ψυχής. Ακόμα και αν δεν μπορείς να τους αγκαλιάσεις, μη νομίζεις πως δεν μπορείς δίπλα σου να τους έχεις. Πάντοτε μέσα σου βρίσκονται αν τους κουβαλάς μέσα στην ψυχή σου, αν θυμάσαι τα λόγια τους, αν πιστεύεις πως μόνος σου στη δύσκολη στιγμή ποτέ δε θα βρεθείς.

Οι άνθρωποι δε φεύγουν ποτέ ουσιαστικά. Το σώμα δεν αρκεί για να απομακρυνθεί κάποιος εντελώς από δίπλα σου.Αν έχεις μία ευχάριστη ανάμνηση να θυμάσαι, και αυτό ακόμα ζωή είναι. Αν θυμάσαι εκείνον που έφυγες και γελάς, επειδή σου έδωσε όμορφα πράγματα να θυμάσαι, ακόμα και αυτό ζωή είναι.

Οι άνθρωποι δεν φεύγουν ποτέ ουσιαστικά. Μένουν μέσα στην καρδιά, ζουν μέσα στις αναμνήσεις, υπάρχουν δίπλα σου σαν μία αόρατη σκιά που σε ακολουθεί. Ζούνε μέσα από τη δική σου αγάπη, τη δική σου γλυκιά σκέψη, τα δικά σου λόγια όταν εξιστορείς μία όμορφη ανάμνηση που έζησες. Δεν τους βλέπεις, αλλά μη θλίβεσαι, είναι κοντά σου απλώς με έναν διαφορετικό τρόπο.

Οι άνθρωποι δε φεύγουν ποτέ ουσιαστικά. Γι’ αυτό μην κλαις και μη λυπάσαι, όπως σε βλέπω τώρα απέναντί μου, είναι και πάλι δίπλα σου αλλά με έναν άυλο τρόπο που δεν μπορείς να αισθανθείς σωματικά, αλλά υπάρχει αν 

μπορείς να τον αισθανθείς με την ψυχή σου.

Μιχάλης Αντωνιάδης