Πάντα με Χαμόγελο,

 

 Ποιοί είναι οι άνθρωποι που μας ενδιαφέρουν ❝«Οποια και αν είναι η ερώτηση, η απάντηση είναι ο άνθρωπος» (Αντρέ Μπρετόν)❞ Μας ενδιαφέρουν οι άνθρωποι που έφτασαν αβίαστα σε μια προσωπική τους αλήθεια που δεν αποτελεί μέρος της πραγματείας τους για να την διαλαλούν παρά σαν μια ακαθόριστη ευλογία κυκλώνει το κεφάλι γύρω τους. Μας ενδιαφέρουν αυτοί που αγόγγυστα υπομένουν αυτό που δεν μπορούν να αλλάξουν και συνεχίζουν να μειδιούν/χαμογελούν ακόμα και αν το διαβρωτικό μαχαίρι της μοίρας διαπερνάει τη σάρκα τους και φτάνει μέχρι τις πιο ανέγγιχτες αρτηρίες τους. Όλοι αυτοί που κάνουν λάθη που τους φέρνουν κοντά σε κάποιες σχετικές αλήθειες και αλήθειες που τους ξαναφέρνουν πίσω στα ίδια λάθη. Αυτοί που η δράση τους τροφοδοτείται όχι από την εγγυρότητα των διαπιστώσεων τους αλλά από το ένστικτο που κοχλάζει μέσα τους, εφορμά από τα σωθικά τους και ενεργεί παντού. Αυτοί οι παραξεγημένοι εξεγερμένοι που δεν βολεύονται στα κουστούμια που τους ράβουν, κινδυνεύουν να χαθούν γυρεύοντας το γαλάζιο ρόδο, χαμογελώντας σαρκαστικά στο παραλογισμό που τους κυκλώνει, σηκώνοντας μπαϊράκι απέναντι στον ίδιο τους τον εαυτό που τους διαφεντεύει. Αυτοί που υπάρχει πολύς βοριάς μέσα τους και δεν τους επιτρέπει να ενταχθούν, που ‘μάθαν να τραβούν μπροστά με όρτσα το καιρό φορώντας το βαρύ παλτό της μοναξιάς εμπρός στον εκτυφλωτικό ήλιο . Μας ενδιαφέρουν όλοι αυτοί οι υπέροχοι ηττημένοι, που δεν νικήθηκαν ποτέ, δεν συνθηκολόγησαν ποτέ, μήτε γύρεψαν να ζεσταθούν από τη παγωνιά με το χιλιομπαλωμένο παλτό. Είναι οι ίδιοι που έσκαψαν το ξερό χώμα και τοποθέτησαν με ευλάβεια τον εαυτό τους μέσα, του φίλησαν το προσκεφάλι και ξεκίνησαν πάλι τον ανηφορικό τους δρόμο, κουβαλώντας με υπομονή τον νεκρό στη πλάτη τους για να τον θάψουν ξανά στον επόμενο
λόφο.

 

 Όλοι αυτοί που αρνούνται να κρατούν τα χέρια τους τεφτέρι και να υπολογίζουν τα υπέρ και και τα κατά μοναχά βουτούν με εμπιστοσύνη στο άγνωστο για να συναντήσουν τους Κύκλωπες και τις Λαιστρυγόνες, και να τους εξομολογηθούν τα καμώματα τους. Κυριώς αυτοί που φουσκώνουν τα στήθια τους από λαχτάρα αυτοί που θυσιάζονται όταν αγαπούν, που καίγονται για να σωθούν, που έχουν ράψει μια παιδική προσευχή στο μεσοφώρι τους και τη μονολογούν κρυφά τα βράδια. Και άλλοι πολλοί μας ενδιαφέρουν που δεν είναι ούτε αισιόδοξοι, ούτε απαισίοδοξοι, θεοσεβούμενοι ή αγνωστικιστές, δεξιοί ή αριστεροί αλλά φωτεινά περιέργοι, που δεν καταλήγουν σε συμπεράσματα, πάρα περιφέρονται ανάλαφρα ανάμεσα στα στρατόπεδα των εμπειρογνωμόνων. Είναι οι ίδιοι που φλέγονται ολάκεροι στο τώρα, πιστεύοντας ότι τους πουν, γουρλώνοντας τα μάτια τους εκεί που οι άλλοι χασμουριώνται. Μας γοητεύουν οι ανεξιχνίαστοι, αυτοί που αντανακλούν τις βαθειές αντιθέσεις που τους κυβερνούν, που ανοίγουν σαν βεντάλια φανερώνοντας τις αντιφατικές τους αποχρώσεις, που δεν υποκύπτουν στην άμεση κατηγοριοποίηση προς τέρψιν των απανταχού γραφειοκρατών Αυτοί που αποφεύγουν να παραστούν στα αποστειρώμενα σαλόνια της συναινετικής πραγματικότητας αλλά στεκόνται πιο πέρα στις γειτονιές που η φαντασία σμίγει ηδονιστικά με τη γήινη περασιά. Μας ενδιαφέρουν πάνω από όλα αυτοί που χαμογελούν και συνεχίζουν να αυτοσαρκάζονται βγάζοντας τη γλώσσα στις ανέραστες νευρώσεις ενός εγωκεντρικού πολιτισμού. Μας συγκινούν οι αγωνιστές που δεν αποζητούν νίκες ούτε και δυσανεσχετούν με τα σάπια μήλα που κουβαλούν στο καλάθι τους μοναχά αρμωτώνονται καθέ φορά με υπομονή και χώρις αλλαλαγμούς εισέρχονται επιμελώς στα χαρακώματα. Μας ενδιαφέρουν oι διαφορετικοί αυτοί που λένε όχι στην πληκτική ομοιομορφία και επιμένουν να κοιτούν το κόσμο μέσα από τα παρατηρητήρια του εσωτερικού τους ουρανού, ανυψώνοντας τη πραγματικότητα στο επίπεδο της προσωπικής τους
αφήγησης.

. 

 Δεν μας ενδιαφέρουν οι ήρωες ή οι ταγοί αυτοί που γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουμε για να σωθούμε, αυτοί που προσφέρουν έτοιμες συνταγές ωσάν η ζωή να ήταν εγχειρίδιο για σωστή χρήση. Λυπόμαστε για αυτούς που αντικατέστησαν το παιχνίδι με την σοβαρότητα, που βασίζονται στην εγκυρότητα των διαπιστώσεων τους, που κυκλοφορούν κατάκοποι από μέρος σε μέρος από τα διπλώματα κατάρτισης που κουβαλούν στη πλάτη τους. Αντιθέτως μας μαγνητίζουν αυτοί που φλερτάρουν αδιάκοπα με το κόσμο, αυτοί που την ύπαρξη τους δονεί ο έρωτας για τη ζωή, που μάθαν από νωρίς να κρατούν το μαγικό ραβδί που μεταμορφώνει το καθημερινό σε ποιήση, το τετριμένο σε γιορτή. Είναι οι ίδιοι που δεν έμαθαν ποτέ να διασκεδάζουν αλλά μοναχά να γιορτάζουν, χορεύοντας εκείνο τον άχαρο τους χόρο, τραγουδώντας εκείνο το λυπητέρο τους τραγούδι. Πλήττουμε από τους άτεγκτους, από τους αλάνθαστους, αυτούς που δίνουν συμβούλες και βρίσκουμε σαγήνη στους αμαρτωλούς, αυτούς που καταδύθηκαν στη κόλαση και γυρίσαν πίσω με ένα φωτοστέφανο στο κεφάλι τους. Δεν μας ενδιαφέρουν οι τυπικοί και εργασιομανείς, αυτοί που περάσαν σχοινί στα πόδια της χρυσόμηγας παρά αυτοί που γλιστράνε με χάρη μέσα στο μπέρδεμα και το λάθος, που σφυρίζουν αδιάφορα περνώντας μπροστά από τα φιλόδοξα στέκια, που μάθαν από νωρίς ευτυχώς ότι η ζωή είναι μια άπιαστη μελωδία που αδέξια προσπάθουμε να σκαρώσουμε τo ρυθμό της. Μας στεναχωρούν αυτοί που δεν κοιτούν τον άλλο στα μάτια, που μιλούν όταν δεν έχουν κάτι να πουν, που κάθονται δίπλα σε κάποιον μόνο και μόνο για να κερδίσουν κάτι, όλοι αυτοί που που φεύγοντας πάντα παίρνουν κάτι μαζί τους. Αντίθετα μας γιατρεύουν τη ψυχή αυτοί που πάντα κάτι αφήνουν, που γεμίζουν όσο αφαιρούν, που σιωπούν όσο μεγαλώνουν που χωρίς προσπάθεια η
ιστορία τους έρχεται και σμίγει με τη δική μας.

 

 Μας ενδιαφέρουν οι μετανάστες, αυτοί οι αρχέγονοι ταξιδευτές που μέσα από την οδύσσεια τους, μας φιλεύουν με ευγένεια ένα κουρελιασμένο σημειώμα που γράψαμε και εμείς όταν ήμασταν παιδιά: βοήθησε με να ονειρευτώ ένα καλύτερο κόσμο. Βρίσκουμε αφοπλιστικούς εκείνους τους ταξιδευτές που δεν έφυγαν ποτέ από το χωριό τους, εκείνους τους ονειροπόλους που δεν βεβήλωσαν το όνειρο με την κατάκτηση του μοναχά αρκέστηκαν στην εμπειρία της φανέρωσης του. Και πάνω όλα τους άγνωστους ποιητές της ζωής που σκαλίζουν το ξημέρωμα στο τοίχο του φωτεινού τους κελλιού την ιστορία του εναγκαλισμού της ομορφιάς με την οδύνη για να τη σβήσουν το βράδυ και ξαναρχίσουν από την αρχή το επόμενο πρωινό. Μας συναρπάζουν αυτοί που πιάνουν την εξουσία στον ύπνο, τη ντύνουν με χαϊμαλιά και κρόσσια, της φοράνε κουδούνια και τις περνάνε τενεκέδες στο επιδέξιο της φράκο, ξεμπροστιάζοντας την σοβαροφάνεια της, χλευάζοντας τη δύναμη της. Μας ενδιαφέρουν αυτοί που βάζουν πινέζες στη καρέκλα του καθηγητή, που σκαρφαλώνουν πάνω στα δέντρα, που δίνουν σβουριχτά φιλιά, που γελούν με τον εαυτό τους μες στη μέση του δρόμου, που μιλούν για τα παιδικά τους χρόνια, που κλέβουν μούσμουλα από το δέντρο του γείτονα, που τους μεθάει η μυρωδιά του χώματος στα πρωτοβρόχια, που ανοίγουν τα χέρια για να αγκαλιάσουν το φεγγάρι, που ξαπλώνουν στη γη και κοιτούν τα αστέρια, που τριγυρνούν ξυπόλητοι και κρύβουν σημειώματα κάτω από τις πέτρες, που σταματούν τους περαστικούς και τους φιλεύουν μεγάλα κόκκινα μήλα, που ξεκινούν τη μέρα τους με ένα δισάκι γεμάτο ποιήματα!

   

 Mας εμπνέουν οι δονκιχωτικές ψυχές που όταν η αδικία τους κυκλώνει φτιάχνουν μια σφεντόνα τσάτρα πάτρα και σπεύδουν στου αδύναμου τα νώτα, και όταν η ψυχή τους πλαντάζει εμπρός στου κόσμου την ασχήμια σελώνουν ξανά τον Εαυτό τους  για να ξαναμπούν στα πεδία των μαχών. Παναής Παλιάτσος      

 Aναδημοσιευση από  www.caravanproject.org