Όταν η αγάπη παίρνει την μορφή της γραφής!

Χαμουτζής; εεεε μάλλον!

Σε λίγες ώρες θα πίνω τον καφέ μου στην πλατεία Αριστοτέλους στη Σαλονίκη. Το ’χω ξαναγράψει: είναι η πιο όμορφη πλατεία του κόσμου.

Πού αλλού μπορείς να είσαι χαλλλλλαρά , να λες αστεία με τα φιλαράκια σου και μπροστά σου να περνούν από κρουαζιερόπλοια μέχρι τάνκερ ή βαρκούλες… σαν να ξεκινάει κάτω από τα πόδια σου το Αιγαίο;

Έχω πολλές διαφωνίες για το πόσο εσωστρεφώς σκέφτονται εκεί στα βόρεια… όμως από την άλλη κάθε φορά που είμαι εκεί νιώθω αυτή την εσωστρέφεια σαν ζεστό πάπλωμα. Τι είναι το σωστό; Να το πετάξεις από πάνω σου (το πάπλωμα ντε) με το πρώτο ντριιιν του ξυπνητηριού και να αρχίσεις να κυνηγάς την ημέρα ή να το τραβήξεις μέχρι τα αυτιά να ψιθυρίσεις «δεν γαμιέται» και να κοιμηθείς μέχρι να ξυπνήσεις από μόνος σου βγάζοντας την πολεμική κραυγή νίκης: -Μάνα (Μαρία!) καφέεεεεεε! Μην με ρωτάτε να σας πω τι προτιμώ, γιατί μας διαβάζουν μικρά παιδιά και επιρρεπείς ενήλικοι και δεν είναι σωστό. Προχθές σε μια ιδιωτική συζήτηση, ο συνομιλητής μου (που δεν έχει καμιά σχέση με ποδόσφαιρο) προσπαθώντας να με πείσει για το πόσο καλός είναι ένας τρίτος, μου είπε: -Είναι ΠΑΟΚ! Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν: -Ε, και; (Τι με νοιάζει εμένα; Βάζελος είμαι –μεταξύ μας και δεν είναι της στιγμής… αλλά κ.Αναστασίου μου η προπόνηση για την άμυνα, εμπεριέχει και κωλοτούμπες ή είναι φιγούρες αυτοσχεδιασμού;) Όμως δεν το ’πα, έστω κι αν ήξερα ότι η δήλωση «είναι ΠΑΟΚ» ήταν χειριστική. Αυτή όμως ήταν και η δύναμη του χειρισμού: Δεν άλλαξα γνώμη, αλλά η κουβέντα σταμάτησε εκεί. Η ομάδα που αγαπώ είναι ο Παναθηναϊκός… Ο λαός που αγαπώ όμως είναι ο ΠΑΟΚ! Μ’ αρέσει να τον αγαπώ βαρώντας τα πλήκτρα του keyboard μου και γράφοντας γι’ αυτόν από την Αθήνα… Το να γράφω μονίμως από την Άνω Τούμπα δεν θα ‘λεγε και πολλά… Αγαπώ ακόμα και την κόντρα τους με τον Άρη… μπορεί να πάρουν το Τσου Λου και αυτοί να σκέφτονται την μπουτικ του Αρη και τουμπαλιν (τανάπαλιν λέγεται η λέξη, αλλά ποιος τη γαμεί…)… δεν το βλέπω σαν κόντρα… αλλά σαν θεατρική παράσταση… είναι ένας δικός τους εσωτερικός πόλεμος… το είδος της εσωστρέφειας που αγαπώ… κάτι… σαν τους καβγάδες των Γαλατών στο χωριό τους στον Αστεριξ. Χαμογελάω (γουργουρίζω) από τώρα καθώς σκέφτομαι ότι σε λίγες ώρες θα πίνω τον καφέ μου και τα παιδιά μου τους χυμούς τους κάπου στη Σαλονίκη και δίπλα μου η κουβέντα θα χοροπηδά μεταξύ Σαλπι και Γκάλη… Θα σας γράψω από εκεί… όπου η οπτική γωνία θα’ ναι διαφορετική. Θα το παίξουμε συχνά αυτό το παιγνιδάκι… καθώς θα πηγαινοέρχομαι… όλοι είμαστε λίγο-πολύ (και το γουστάρουμε) διχασμένες προσωπικότητες ε; Καλό Σαββατοκύριακο!

Αναδημοσιευση Απο SDNA

Καλή Επτυχιαααααααααααααααα!