Αγίου Παϊσίου Ἁγιορείτου,

  Γέροντα, δεν βλέπω τα σφάλματά μου και η καρδιά μου είναι πέτρα.

– Μερικές φορές επιτρέπει ο Θεός να μη βλέπουμε τα σφάλματά μας και να είναι η καρδιά μας πέτρα, γιατί μπορεί ο διάβολος να μας ρίξη στην απελπισία.

Ο άνθρωπος πρέπει να σκέφτεται την αμαρτωλότητά του με διάκριση. Η μετάνοια που έχει μέσα της άγχος και απελπισία δεν είναι από τον Θεό· έχει βάλει και το ταγκαλάκι την ουρίτσα του.

Πρέπει να προσέξη κανείς, γιατί μπορεί ο διάβολος να τον πιάση από τα δεξιά, από την μετάνοια, και να τον πετάξη στα αριστερά, στην θλίψη και στην απογοήτευση, ώστε να τον τσακίση ψυχικά και σωματικά και να τον αχρηστέψη. Φέρνει δηλαδή την άλλη συντριβή, που έχει άγχος, για να τον κάνη συντρίμμια. Μπορεί λ.χ. να του πή: «Είσαι πολύ αμαρτωλός, δεν θα σωθής». Δήθεν ενδιαφέρεται για την ψυχή του, και του δημιουργεί άγχος και απελπισία!

Μά δεν θα αφήσω τον διάβολο να κάνη ό,τι θέλει. Όταν ο διάβολος σού λέη: «είσαι αμαρτωλή», να του λές: «Τί σε ενδιαφέρει εσένα; Όταν θέλω εγώ, θα πω ότι είμαι αμαρτωλή, όχι όταν θέλης εσύ».

Τί βάσανα έχει ο κόσμος

Ατέλειωτα είναι τα βάσανα του κόσμου. Μία γενική αποσύνθεση, οικογένειες, μικροί‐μεγάλοι. Κάθε μέρα η καρδιά μου γίνεται κιμάς. Τα περισσότερα σπίτια είναι γεμάτα από στενοχώριες, από αγωνία, από άγχος. Μόνο στα σπίτια που ζουν κατά Θεόν είναι καλά οι άνθρωποι. Στα άλλα, διαζύγια, άλλοι χρεωκοπημένοι, άλλοι άρρωστοι, άλλοι τρακαρισμένοι, άλλοι με ψυχοφάρμακα, με ναρκωτικά!...

Λίγο‐πολύ όλοι, οι καημένοι, έχουν έναν πόνο.

Ιδίως τώρα, δουλειές δεν έχουν, χρέη από ʹδω, βάσανα από ʹκει, τους τραβούν οι Τράπεζες, τους βγάζουν από τα σπίτια, ένα σωρό!

Αγίου Παϊσίου Ἁγιορείτου.