Eurovision – Κλαυδία: H «Αστερομάτα» χωρά μέσα της ολάκερη την Ελλάδα – Αυτή που κληρονομήσαμε, κι εκείνη που ποθούμε.
Η ανατριχίλα που προκάλεσε η «Αστερομάτα» στον καθένα, είναι ο επαναπατρισμός στις αξίες που δεν συνειδητοποιούσαμε πόσο μας λείπουν.
Ναι, η Eurovision τις τελευταίες δεκαετίες έχει καταντήσει ένα φεστιβάλ πολιτιστικής αποκτήνωσης. Ναι, έχει καταντήσει ένα πολιτικό σόου νεοταξικής προπαγάνδας, μουσικής παρακμής, αισθητικής εξαθλίωσης. Ναι, οι Ελληνικές αποστολές εδώ και πολλά χρόνια (με ελάχιστες εξαιρέσεις) υποτάσσονταν πλήρως σε αυτόν τον εκφυλισμό, και μόνο περηφάνεια δεν μπορούσε να νιώσει κανείς γι’ αυτές.
Όμως αυτό το κορίτσι που μας γοήτεψε όλους, η Κλαυδία, έλαμψε σαν καθαρό διαμάντι που άστραψε καθάριο και αμόλυντο πάνω από αυτήν την απέραντη έρημο. Με την κρυστάλλινη φωνή της έβγαλε στην επιφάνεια όλα τα ποδοπατημένα πνευματικά πλούτη της Ελλάδας. Την ελληνική ψυχή, το κάλλος του απέριττου, την παράδοση, την ιστορία, τη λυρική δεινότητα, τη λεβεντιά, τη συλλογική μνήμη των προγόνων.
Αγνό και ατόφιο νόημα μουσικής ποιότητας, σε ένα τραγούδι σπάνιου ήθους που το χωρίζει μέγα χάσμα από τα ηδονολατρικά ακούσματα του συρμού και από την αποχαλίνωση της μουσικής βιομηχανίας. Στον εξευτελισμό του ανθρώπου αντιπαρέβαλε την αξιοπρέπεια. Στην κακοήθεια, το ήθος. Στην εγωλατρία, το σέβας στον πόνο της μάνας. Στη λήθη, τη μνημόνευση. Στα ρηχά νοήματα, τα βαθιά μηνύματα.
Σε μια εποχή που οι Ιερές αξίες βρίσκονται υπό διωγμό, μια 22χρονη Πόντια ξύπνησε με τις γλυκές νότες της το όραμα επαναπατρισμού ενός ολόκληρου έθνους στη χαμένη γη της περηφάνιας. Φύσηξε ένας φρέσκος αέρας και τάραξε αυτή την ομίχλη της αποχαύνωσης και της λήθης. Έφερε μια δροσερή πνοή για επιστροφή στις αλησμόνητες πατρίδες της Ελληνικής συνείδησης, που κάποιοι θέλουν να τις λησμονήσουμε για πάντα. Μας θύμισε ότι η μνήμη της ρίζας μας είναι το ύστατο οχυρό που χάνουμε, και το πρώτο που πρέπει να κατακτήσουμε ξανά για να σωθεί και να θριαμβεύσει ξανά τούτο το γένος.
Οι στίχοι της «Αστερομάτας» χωράνε μέσα τους ολόκληρη την Ελλάδα, αυτή που βρήκαμε, κι εκείνη που χάσαμε. Η γλυκιά μαυροφορεμένη μάνα που πενθεί τον χαμό των αγαπημένων της, το Άγιο προγονικόλ δάκρυ, τα τζιβαέρια της ανατολής, οι φλόγες των βαρβάρων που ερήμωσαν τα πάντα, το πέρασμα της θάλασσας προς την ξενιτιά, τα αλησμόνητα χώματα του ριζωμού και τέλος ο πολυπόθητος γυρισμός των χελιδονιών στην άνοιξη μιας λεύτερης πατρίδας.
Αυτά τα «ξεχασμένα φτερά» για τα οποία τραγουδά η Κλαυδία, είναι εκείνα που ατόνησαν στην Ελληνική ψυχή μας. Είναι εκείνα που πρέπει να δυναμώσουν και να ανοίξουν ξανά, μέσα σε αυτόν τον ατελείωτο χειμώνα που πλακώνει τις καρδιές μας. Και τι όμορφα που φάνηκε ότι η παλιά ένδοξη Ελλάδα, ανταμώνει με τα μπουμπούκια της νέας Ελλάδας που προσπαθούν να ανθίσουν. Η Νάνα Μούσχουρη και η Μαρίζα Κωχ, επικοινώνησαν για πρώτη φορά στη ζωή τους με διαγωνιζόμενο της Eurovision, μίλησαν με την Κλαυδία για να τη συγχαρούν και να τη στηρίξουν.
Τα πολύτιμα ιδεώδη του παρελθόντος παρέδωσαν τη σκυτάλη στο σφρίγος του μέλλοντος, δύο κόσμοι που μέχρι πρότινος έμοιαζαν τελείως ξεκομμένοι, γεφυρώθηκαν με τη δύναμη της Ελληνικής καρδιάς, αλλά και της ποιοτικής μουσικής που καταφέρνει να ενώνει όλα τα χάσματα.
Μπορεί να αναρωτηθεί κανείς: στο αισχρό «πανηγυράκι» της Eurovision τα είδες όλα αυτά; Μα ίσα – ίσα που εκεί αναδείχθηκε πιο έντονα η αντιπαράθεση της αρετής με την κακία και έχασε ταπεινωτικά η δεύτερη. Μήπως η Ελληνική ψυχή δεν αστραποβολούσε πολλάκις δίπλα σε άνθρακες της ιστορίας; Μήπως το Ελληνικό φως δεν αντιμαχόταν τα πιο πυκνά σκοτάδια; Αυτό που άρεσε τους πάντες περισσότερο από τη φωνή και τη σκηνική παρουσία της Κλαυδίας, ήταν το ζωογόνο Ελληνικό πνεύμα που είχαν λησμονήσει πόσο έλειπε από τον κόσμο μας. Γιατί ζούμε στην εποχή των λωτοφάγων, και μαζί με την αρετή μας εγκατέλειψε και η αισθητική. Η ουσία. Η ποιότητα.
Και μόνο για το κατόρθωμα της Κλαυδίας να διακόψει τη λήθη της λωτοφαγίας, και μόνο επειδή σκίρτησαν ψυχές (Ελλήνων και ξένων) από τη νάρκωση του μηδενισμού, άξιζε χίλιες φορές να συμμετέχει σε αυτόν τον έκπτωτο διαγωνισμό. Στην πραγματικότητα, μόνο με τέτοια κομμάτια βρίσκω λόγο συμμετοχής της χώρας μας, και ας μη μας ψηφίσουν ποτέ. Και φυσικά οφείλουμε να φιλτράρουμε προκαταβολικά το σκουπιδολόι που κυριαρχεί στα περισσότερα τραγούδια, ειδικά αν πρόκειται να παρακολουθήσουν και μικρά παιδιά τον διαγωνισμό.
Και όπως σχολιάζουν οι πάντες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δεν έχει καμία σημασία αν θα πάρει ακόμα και την τελευταία θέση στον τελικό της Eurovision. Με αυτό που κατάφερε η λεβέντισσα κόρη του Πόντου έχει ήδη βραβευτεί στις καρδιές του κόσμου και η ερμηνεία της θα χαραχτεί στη μουσική ιστορία του τόπου μας.
Είναι η θύμηση εκείνου που δεν συνειδητοποιούσες ότι σου λείπει. Είναι οι ασθενικές μνήμες που ξαναγίνονται νωπές και τρέχουν ζεστό αίμα μαρτύρων. Είναι η απόδειξη ότι το φως είναι πάντα πιο δυνατό και πιο γοητευτικό απ’ το σκοτάδι. Είναι εκείνη η ανατριχίλα που όλοι ομολογούν ότι ένιωσαν ακούγοντας την «Αστερομάτα». Είναι η ιαχή του Πόντου, της Σμύρνης, της Καππαδοκίας και όλων των αλησμόνητων πατρίδων που παραμένουν λαξευμένες μέσα μας, όσο και αν εθιζόμαστε στο φευγιό από τα ιστορικά χρέη μας.
Αυτός ο «αγέρας στο πανί» φύσηξε και οι λεβέντισσες «Κλαυδίες» της νέας γενιάς δεν βλέπουν την ώρα να σαλπάρουν…
Μιχάλης Αντωνιάδης
.png "English"){kind=small}
