Ό,τι μπορείτε καλό να το κάνετε, ιδιαίτερα να Προσεύχεσθε, να Εξομολογήσθε, να διώχνετε τους λογισμούς, γιατί αν κρατάμε τους λογισμούς μέσα μας, μας παιδεύουν οι δαίμονες, γι’ αυτό πρέπει να κάνουμε λογισμούς καλούς. Την αγάπη να έχετε μεταξύ σας, να συγχωρούμε προτού να βασιλεύση ο ήλιος, γιατί δεν ξέρουμε, λέει ο Χριστός μας, εάν θα ξημερώσουμε την άλλη μέρα, ίσως η κλίνη μας γίνει και τάφος μας.
Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης.
ΚΑΛΟ ΣΑΣ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ!!
Μιχάλης Αντωνιάδης
Σ’ έναν μαθητή της 8ης τάξης δόθηκε το ασυνήθιστο θέμα: να γράψει μια έκθεση με τίτλο «Οι Κλέφτες».
Ο δάσκαλος περίμενε λίγες σκόρπιες σκέψεις, ίσως και κάποιες ηθικολογικές παρατηρήσεις.
Όμως ο μικρός τον αιφνιδίασε..να τι έγραψε:
«Οι κλέφτες», σημείωσε ο μαθητής, «είναι κι αυτοί ένα αναπόσπαστο κομμάτι της οικονομίας μας. Συμβάλλουν με τον δικό τους τρόπο στην απασχόληση και στην ανάπτυξη της χώρας».
Κι έφερε παραδείγματα:
– Χρηματοκιβώτια, κλειδαριές, ντουλάπια, συρταριέρες∙ όλα αυτά τα παράγουμε μόνο και μόνο επειδή υπάρχουν οι κλέφτες.
– Χιλιάδες εργάτες και τεχνίτες βρίσκουν δουλειά τοποθετώντας μανταλάκια, κλειδαριές, σιδεριές σε παράθυρα και πόρτες.
– Οι φύλακες στα σχολεία, τα εργοστάσια, τα γραφεία, τα σπίτια – όλοι αυτοί έχουν δουλειά χάρη στους κλέφτες.
– Ολόκληρες βιομηχανίες κατασκευάζουν κάμερες ασφαλείας, ανιχνευτές μετάλλων, συναγερμούς, για να μας προφυλάξουν από αυτούς.
Και δεν σταμάτησε εκεί:
«Χάρη στους κλέφτες», έγραψε, «δουλεύουν αστυνομικοί, δικαστές, δικηγόροι, δεσμοφύλακες∙ συντηρούνται φυλακές, αγοράζονται όπλα, στολές, αυτοκίνητα και μηχανές για την αστυνομία. Ακόμη κι όταν κλέβονται κινητά, υπολογιστές ή τσάντες, ο κόσμος αναγκάζεται να τα ξαναγοράσει – κι έτσι κινείται η αγορά».
Και στο τέλος, με παιδική ειλικρίνεια αλλά και μια δόση ειρωνείας, πρόσθεσε:
«Οι πιο διάσημοι και σκανδαλώδεις κλέφτες συχνά καταλήγουν στην πολιτική – κι εκεί οι κλοπές γίνονται ακόμη μεγαλύτερες. Θα μπορούσα να πω κι άλλα, αλλά αρκεί αυτό: η συμβολή των κλεφτών στην οικονομία αξίζει την προσοχή μας».
Ο δάσκαλος, διαβάζοντας την έκθεση, δεν μπόρεσε να συγκρατήσει το χαμόγελο. Του έβαλε τον ανώτατο βαθμό – 100% – και σημείωσε το όνομα του μαθητή στη λίστα των «άξιων συγγραφέων».
Και πράγματι..
όλα είναι θέμα οπτικής γωνίας.
Μιχάλης Αντωνιάδης
Κάποτε κάποιος νεαρός μόλις έφτασε σε μια Όαση στη μέση της Ερήμου της Ιουδαίας , συνάντησε τον Γέρο – Ελισαίο και τον ρώτησε:
-Τι είδους άνθρωποι ζουν σ’ αυτόν τον τόπο, Γέροντα;
-Τι είδους άνθρωποι ζούσαν στον τόπο σου, παιδί μου; Ρώτησε με τη σειρά του ο Γέροντας.
-Μια κοινωνία εγωιστών και κακών, απάντησε ο νεαρός, είμαι χαρούμενος που έφυγα από κοντά τους.
-Τους ίδιους θα βρεις κι εδώ, παιδί μου, απάντησε στοχαστικά ο Γέρο - Ελισαίος.
Την ίδια μέρα πέρασε από την Όαση να πιει νερό και να ξεκουραστεί ένας άλλος νεαρός και ρώτησε τον Γέρο - Ελισαίο:
Γέροντα, τι είδους άνθρωποι ζουν εδώ;
Ο Γέροντας απάντησε με την ίδια ερώτηση:
-Τι είδους άνθρωποι ζουν στον τόπο από τον οποίο έρχεσαι, παιδί μου;
Ο νεαρός απάντησε:
-Μια θαυμάσια ομάδα ανθρώπων, φιλική, ειλικρινής, φιλόξενη. Είναι πολύ λυπηρό που πρέπει να τους αφήσω.
-Τον ίδιο τύπο ανθρώπων θα συναντήσεις κι εδώ, είπε ο Γέρο- Ελισαίος.
Ο μικρός εγγονός του που άκουσε τις συνομιλίες τον ρώτησε σαν έμειναν οι δυο τους:
-Παππού, πώς γίνεται να δώσεις τόσο διαφορετικές απαντήσεις στην ίδια ερώτηση;
Κι ο Γέρο-Ελισαίος απάντησε:
-Άκου, παιδί μου. Ο καθένας μας κουβαλά στην καρδιά του το περιβάλλον στο οποίο ζει. Αυτός, που δε βρήκε τίποτε καλό στα μέρη από όπου πέρασε δεν θα συναντήσει ούτε κι εδώ κάτι καλό. Εκείνος που συνάντησε φίλους εκεί θα βρει κι εδώ. Κι αυτό διότι στην πραγματικότητα η ψυχική στάση είναι το μόνο πράγμα στη ζωή μας που μπορούμε να ελέγχουμε απόλυτα. Αυτό μην το ξεχνάς ποτέ καθώς θα μεγαλώνεις.
Μιχάλης Αντωνιάδης
Ανάμεσα στα πρόσωπα αυτά, κορυφαία θέση έχει και η «Αγιοπορφύραινα» της Κρήτης, η Οσία Γαλακτία!
Μοναχός Ιερόθεος Αμπελακιώτης.
(Από ηχογράφηση)
Προσωπικά την ονόμασα έτσι, γιατί βρήκα σ’ αυτήν τα ίδια ακριβώς χαρίσματα τού Αγίου Πορφυρίου τον οποίο έζησα αρκετά.
Επικοινώνησα μαζί της, πρώτη φορά, τον Ιούλιο του 2014. Βρισκόμουν τότε νοσηλευόμενος από εγκεφαλικό στο Νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» στην Αθήνα.
Μιλήσαμε στο τηλέφωνο. Έμεινα άναυδος όταν διαπίστωσα ότι επικοινωνούσα ξανά με τον Άγιο Πορφύριο σε γυναικεία έκδοση!! Με ανέλυσε, με διέλυσε, με έκανε βίδες..
Έκτοτε η επικοινωνία μας ήταν συνεχής. Τα σημεία πάμπολλα.. Δεν λέγονται όλα.. Αρκούμαι να αναφέρω ότι όταν ήταν κατάκοιτη, τότε εντατικότερα παρακολουθούσε την ζωή μου..
Επενέβαινε όπου χρειαζόταν διαρκώς.. Εξ ιδίας πείρας την αποκαλώ «Αγιοπορφύραινα».
Όταν κάποτε χρειάσθηκε να κάνω μια δύσκολη ιατρική εξέταση, με συνόδευσε από το σπίτι πού τότε με φιλοξενούσε, μέχρι το νοσοκομείο και μέχρι πού επέστρεψα!!
Καταλαβαίνω ότι λόγω της παναμαρτωλότητός μου, και επειδή επηρεάζω αρνητικά τούς πάντες λόγω της κακής επαγωγικής ενέργειας πού εκπέμπω, (ο Άγιος Πορφύριος το ονόμαζε αυτό «δαιμονικά μικρόβια» ), η Γερόντισσα με είχε υπό την προστασία της για να με βοηθήσει να μετανοήσω και να σωθώ..
Δεν θα αναφερθώ σε άλλα περιστατικά πού δεν μετριόνται, αλλά μόνο στα τελευταία.
Χρειάσθηκε να κάνω μια καρδιολογική επέμβαση τέλη Σεπτεμβρίου εφέτος. Έκανα εισαγωγή στο νοσοκομείο και έγινε μια στεφανιογραφία για να εντοπισθούν οι βλάβες.
Έκπληκτοι διαπίστωσαν οι γιατροί ότι η βασική αρτηρία πού είχε 98% απόφραξη, βρέθηκε πεντακάθαρη στον απόλυτο βαθμό. Το ίδιο και άλλες παράπλευρες αρτηρίες πού είχαν μικρότερη βλάβη!!
Ήταν Θαυματουργική παρέμβαση της Οσίας Γερόντισσας Γαλακτίας και θα εξηγήσω γιατί:
Όταν έφυγα από το γηροκομείο για το νοσοκομείο, με επισκέφθηκε κάποιο πρόσωπο. Είδε στην αυλή να κάθεται μια γλυκύτατη καλογριούλα που σηκώθηκε και Σταύρωσε αυτό το άτομο πού ερχόταν σ’ εμένα.
Ήλκυσε την προσοχή του επισκέπτη μου το γεγονός, ότι φορούσε το Ράσο και το σχήμα και από μέσα φορούσε άσπρο φόρεμα πού διακρινόταν πιο μακρύ από το Ράσο προς τα πόδια της..
Όταν ήρθε μέσα μού διηγήθηκε την παρουσία της εντυπωσιακής Καλογριούλας στον αύλειο χώρο του ιδρύματος. Αμέσως απάντησα: «Ήταν η Γερόντισσα Γαλακτία»!
Και ζήτησα να δει αμέσως φωτογραφία της στο διαδίκτυο για να το διαπιστώσει. Όντως! Όταν αντίκρυσε μία φωτογραφία της στο διαδίκτυο, την αναγνώρισε αμέσως! Φαινόταν και το άσπρο εσωτερικό φόρεμα με το οποίο την είδε στην αυλή!
Μόνο πού στην ζωντανή εμφάνισή της, φαινόταν νεότερη, περίπου 70 ετών! Το ίδιο βράδυ, εμφανίσθηκε και σ’ εμένα το σκουπίδι με την ίδια εμφάνιση και με Σταύρωσε τρείς φορές στο σημείο της καρδιάς!
Το αποτέλεσμα επιβεβαιώθηκε την επόμενη ημέρα ιατρικώς! Χαίρομαι αφάνταστα πού την δόξασε τόσο πολύ ο Χριστός!
Πολεμήθηκε και πολεμείται, μάλιστα υβρίζεται και με ακατονόμαστες φράσεις, αλλά αυτό δείχνει δύο πράγματα:Την αδυναμία των εχθρών της μπροστά στην παγκόσμια ακτινοβολία της, και το μένος πού έχει ο σατανάς εναντίον της!
Τον έκαψε η Ταπείνωση, η Φιλανθρωπία, η Αγνότητα και η Προσευχή της! Ήταν ατρόμητη στους δαίμονες όσο ζούσε και τώρα είναι ο φόβος και ο τρόμος των δαιμόνων!
Οπότε, τώρα μη μπορώντας να πειράξουν την ίδια, επιτίθενται στο όνομα της και στη φήμη της, και μάλιστα με άκομψο τρόπο, μέσω των ανθρωπίνων στομάτων πού διαχειρίζονται (δαίμονες) και ενεργοποιούν..
Όσα ανέφερα δεν είναι υποκειμενικές κρίσεις ή ψυχαναγκαστικές φαντασιώσεις. Αποτελούν καθαρή εμπειρική βεβαιότητα. Αν είπα κάτι καλό είναι του Χριστού.
Αν είπα κάτι λάθος, όχι στην λεκτική κατάστρωση των συμβάντων αλλά στην έκφραση και στην διατύπωση και σκανδάλισα κανένα, αυτό είναι δικό μου.
Ζητώ γονυπετής ήμαρτον.
Με το ίδιο Πνεύμα της υπέρτατης αγάπης και ευγνωμοσύνης στο Ιερότατο πρόσωπό της, συμμετείχα ως έσχατος πάντων, σε πρόσφατη εσπερίδα στον Άγιο Δημήτριο Πειραιώς, προσκεκλημένος τού παλαιού μας φίλου και αδελφού Π. Πολυκάρπου Μπόγρη, μαζί με τούς εξέχοντες Ιεράρχες, Ναυπάκτου Ιερόθεο, διδάσκαλο και Γέροντά μας και Πειραιώς Σεραφείμ.
Ζητώ τις Ευχές όλων σας. Ο ανάξιος δούλος του Θεού.
Μιχάλης Αντωνιάδης
Φέτος για πρώτη φορά μετά από πεντέμισι αιώνες, 571 χρόνια ακριβώς, δεν εγγράφηκε κανένας μαθητής στην Α’ Γυμνασίου της Μεγάλης του Γένους Σχολής στην Κωνσταντινούπολη. Άνοιξε λοιπόν ένα χάσμα: ανάμεσα σε αυτό που ήμασταν και σε αυτό που δεν θέλουμε πια να είμαστε. Κι αυτό το κενό δεν είναι απλώς εκπαιδευτικό, αλλά οντολογικό, πολιτικό, Εκκλησιαστικό. Μια ρωγμή όπου αποσύρεται η μορφή και μαζί της, η επιθυμία για συνέχεια.
Όταν η πρώτη τάξη ενός σχολείου δεν έχει παιδί, δεν σημαίνει απλώς «μικρή φετινή ζήτηση». Σημαίνει ότι δεν υπάρχει πλέον υποκείμενο για να μπει στην αρχή. Δεν υπάρχει επιθυμία για μύηση, δεν υπάρχει πρόσωπο για να μεταλάβει τη γλώσσα, δεν υπάρχει μέλλον. Δεν πρόκειται για απλή πληθυσμιακή εξάντληση. Πρόκειται για στρατηγική παραίτηση – ένα είδος μεταμοντέρνου αφανισμού, χωρίς ήχο, χωρίς αντίσταση, χωρίς ανάληψη ευθύνης.
Το Πατριαρχείο, στο ρόλο του διαχειριστή αυτής της σιωπής, έχει εδώ και δεκαετίες αποδεχθεί το τέλος ως δομή. Αντί να επιμείνει στην οργανική ανασυγκρότηση του ποιμνίου, να συγκροτήσει πολιτική απέναντι στην Τουρκική διοικητική σκληρότητα, ή να συγκινήσει τον Ελλαδικό Ελληνισμό με σχέδιο ουσίας, επέλεξε την Εκκλησιολογική νάρκωση. Διοικεί τη φθορά σαν να είναι Εκκλησιαστικό προτέρημα. Επεξεργάζεται τον αφανισμό όχι ως κρίση, αλλά ως μεταφυσικό βάθος. Λειτουργεί με τον ρυθμό της λήθης – προσφέροντας διαρκώς ένα «ήθος επιβίωσης» που δεν εμπεριέχει καμία πρόταση ζωής. Η Θεολογία του τέλους έχει μετατραπεί σε διοικητική στρατηγική
κι η παιδεία έγινε ζήτημα διατήρησης πινακίδων, όχι προσώπων.
Από την άλλη, το Υπουργείο Παιδείας της Ελλάδας –είτε ως θεσμός είτε ως οιονεί Εθνικός νους– δεν ένιωσε καν την ανάγκη να αρθρώσει λόγο για το γεγονός. Ούτε για την ανοιχτή πληγή, ούτε για το Πνευματικό βάρος αυτής της στιγμής. Δεν έστειλε εκπαιδευτικό. Δεν έστειλε παιδί. Δεν έστειλε μήνυμα. Σαν να πρόκειται για μια σχολική μονάδα σε ξένο πλανήτη. Η Μεγάλη του Γένους Σχολή, που για αιώνες υπήρξε το ορόσημο του Ελληνορθόδοξου Πολιτισμού, στέκει τώρα χωρίς φωνή, χωρίς διπλωματικό δίκτυο, χωρίς θεσμική φροντίδα. Ούτε η Ελληνική Πρεσβεία, ούτε το Υπουργείο Εξωτερικών, ούτε τα –κατά τα άλλα λαλίστατα– τμήματα «Απόδημου Ελληνισμού» έκριναν απαραίτητο να ασχοληθούν. Ούτε μια γραπτή δήλωση. Ούτε ένα δελτίο. Ούτε μια δημόσια ερώτηση στη Βουλή. Σαν να συμφωνούμε όλοι πως το μέλλον θα είναι χωρίς αυτή τη Σχολή – και κυρίως χωρίς εκείνους που τη χρειαζόντουσαν.
Το παιδί δεν ήρθε φέτος στην Α’ Γυμνασίου. Και δεν φταίει το παιδί. Δεν γεννήθηκε, γιατί κανείς δεν φρόντισε να υπάρχει κόσμος όπου αυτό το παιδί να μπορεί να σταθεί. Ούτε το Πατριαρχείο με τη διοικητική του αμυντικότητα, ούτε η Ελλάδα με τη γραφειοκρατική της αυτοακύρωση, δεν προσέφεραν χώρο. Δεν είναι ότι δεν είχαμε μαθητές, είναι ότι δεν είχαμε δασκάλους που να περιμένουν, χώρους που να ανασαίνουν, πολιτική που να αναλαμβάνει.
Η απουσία αυτή είναι αποκαλυπτική. Όχι για την Πόλη – αλλά για εμάς. Η Ελληνική ταυτότητα έχει προ πολλού διαρραγεί ως σχέση με το μέλλον, έχει απομείνει ως διαχειριστική ανακύκλωση επετείων, προσώπων, εθνικών ρεφρέν. Η Πόλη δεν μας αφορά γιατί προϋποθέτει την αίσθηση ότι ανήκεις σε κάτι που σε υπερβαίνει. Αλλά εμείς επιλέγουμε διαρκώς το ελάχιστο. Ούτε την Εκκλησία κατανοούμε πια ως σώμα. Ούτε την Παιδεία ως μετάδοση. Ούτε την Ιστορία ως ευθύνη. Ούτε το παιδί ως αρχή. Επιλέγουμε διαρκώς το «εδώ», το «λίγο», το «τώρα». Κι αυτό δεν είναι ελευθερία. Είναι φόβος μεταμφιεσμένος σε πραγματισμό.
Η Πόλη –με τους ήχους της, τις χαμένες παιδικές φωνές της, τα κτίριά της που δεν κατοικούνται αλλά φωτογραφίζονται– δεν θα μας συγχωρέσει. Όχι γιατί την προδώσαμε, αλλά γιατί δεν την θελήσαμε. Και γιατί όταν κάποιος δεν θέλει, δεν σώζεται με κονδύλια, δεν σώζεται με προγράμματα, δεν σώζεται με δηλώσεις. Σώζεται μόνο με θυσία. Και δεν υπάρχει πια κανείς διατεθειμένος να θυσιαστεί γι’ αυτήν τη μορφή.
Δεν θα υπάρξει μαθητής όσο δεν υπάρχει πρόταση ζωής. Και δεν θα υπάρξει πρόταση ζωής όσο το Πατριαρχείο σιωπά διαχειριζόμενο τον αφανισμό, και το Ελληνικό κράτος διαχειρίζεται τον εαυτό του ως νομική ψευδαίσθηση. Το παιδί δεν εγγράφηκε. Εμείς, όμως, αποσυρθήκαμε πρώτοι. Από τη γλώσσα. Από τη σκέψη. Από τη μορφή.
Και ίσως, πολύ σύντομα, να αποσυρθούμε κι από την ίδια την Ιστορία. Χωρίς να ακουστεί ούτε ένα «παρών».
Μιχάλης Αντωνιάδης
Κρύες καρδιές…
«Όταν πήγαινα με το αεροπλάνο στην Αυστραλία, έλεγε ο Άγιος Παΐσιος, έρχεται η κοπέλα εκεί και μας πρόσφερε καραμέλες.
Πήρα μία,»θενκ γιού (ευχαριστώ)», μου λέει.
Δηλαδή, ευχαριστώ που δέχτηκες την καραμέλα που σου πρόσφερα.
«Βρε, λέω, αυτοί ξεπέρασαν και τον Άγιο Ισαάκ σε ευαισθησία και λεπτότητα!»
Μετά, προχωρούσα μία μέρα στο δρόμο, βλέπω κόσμο μαζεμένο, πάω να δω.. τι είχε γίνει.
Ένα σκυλάκι το καημένο, το είχε χτυπήσει ένα αυτοκίνητο και μαζεύτηκε κόσμος γύρω, να βοηθήσουν, άλλος να πάρει τηλέφωνο, άλλος κάτι άλλο.
Πολύ ευαισθησία και ενδιαφέρον, θαύμασα.
Μετά από μερικές μέρες, πάλι περπατούσα στο δρόμο, βλέπω έναν άνθρωπο πεσμένο στο πεζοδρόμιο να βογγάει.
Μεροκαματιάρης, δούλευε, έπεσε από τη σκάλα και πρέπει να είχε σπάσει τη μέση του..
Κανένας δεν ενδιαφερόταν..
Περαστικοί, ρίχναν μία ματιά αδιάφορα και έφευγαν.
Θα έρθει, λέει, το άμπιουλανς (ασθενοφόρο) να τον πάρει.
Σου λέει, δεν είμαι εγώ υπεύθυνος,
Θα φροντίσει το κράτος..
Άσε μην μπλέξω και με τραβάν στα δικαστήρια για μάρτυρα.
Πήγα να σκάσω.
Πα, πα.. τέτοια αδιαφορία για το συνάνθρωπο..
Τι πολιτισμό και ευγένειά μου λένε μετά;
Βλέπεις οι Ευρωπαίοι έχουν μόνο μία εξωτερική ευγένεια και αυτή εξ ανάγκης για να μη σκοτώνονται μεταξύ τους..
Κρύες καρδιές…
Ενώ οι Έλληνες έχουν φιλότιμο.
[Φωτογραφία του τότε Μοναχού Παϊσίου στο μονοπάτι εμπρός από το Εσφιγμενίτικο Κονάκι των Καρυών]
Μιχάλης Αντωνιάδης
Σε μικρή ηλικία ανέλαβα μεγάλες ευθύνες.
Τη μάνα μου Γεθσημανή
και έμβρυο τον αδερφό μου,
που αργότερα τον ονομάσαμε Στάθη.
Έκανα όλες τις δουλειές του κόσμου.
Πουλούσα νερό - τότε ήταν δυσεύρετο -
με στάμνα στην Ομόνοια.
Πουλούσα τσιγάρα.
Δούλευα στη λαχαναγορά.
Δούλεψα σε οικοδομές,
αν και στενοχωριόμουν
γιατί μόλις έπιανα να ξεκινήσω,
είχα μπροστά μου την εικόνα
του οικοδόμου πατέρα μου.
Στα εργοστάσια που δούλευα,
στα υφαντουργεία,
με έβαζαν να τραγουδάω.
Είχα μια γιαγιά,
που υπήρξε μία από τις καλύτερες
μοιρολογίστρες της Τουρκίας.
Την καλούσαν σε κηδείες
υψηλών προσώπων.
Ήταν σπαρακτική η φωνή της.
Την άκουσα κι εγώ αρκετές φορές
και νομίζω πως απ' εκεί ξεκινάει
η ρίζα της δικής μου φωνής.
Μια μέρα,
ένας γνωστός του Γιάννη Παπαιωάννου,
με πήρε από το χέρι και με πήγε
στην Τριάνα του Χειλά, να με ακούσει.
Μ' άκουσε ο κυρ - Γιάννης,
ενέκρινε τη φωνή μου και μου ζήτησε
να πάω την άλλη μέρα στο σπίτι του
να μου διδάξει ένα νέο τραγούδι.
50 χρόνια διαδρομή είναι αυτή,
δεν είναι εύκολο
να ξεχωρίσω κάποιες στιγμές.
Αν πρέπει, θα αναφέρω
την οκταετία 1957 - 1965.
Κέντρα, δίσκοι, θέατρα, συναυλίες,
στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Συνεργασίες
με τον Γιάννη Παπαιωάννου,
Βασίλη Τσιτσάνη, Μανώλη Χιώτη.
Με τον Απόστολο Καλδάρα,
τον Άκη Πάνου, τον Μίκη Θεοδωράκη.
Με τον Μάνο Χατζιδάκι,
τον Μάνο Λοίζο, τον Χρήστο Λεοντή.
Μου χάρισαν
όχι μόνο θαυμάσια τραγούδια,
αλλά ανήγαγαν το λαικό τραγούδι
σε μεγάλο Εθνικό μουσικό είδος.
Δεν αρνήθηκα ποτέ
την εικόνα των τραγουδιών μου.
Δεν τραγούδησα
τη ''Φτωχολογιά'',
ενώ ζούσα σε παλάτια
και ταξίδευα με κότερα.
Είναι πονεμένα τα τραγούδια μου,
δε λέω, αλλά αυτό είναι το είδος μου.
Δε μπορώ να πω
χαρούμενο τραγούδι.
Είναι η δομή μου τέτοια.
Ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου,
έχει ένα τραγούδι μου
σε στίχους της μεγάλης
Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου,
το ''Δυο πόρτες έχει η ζωή''.
Είναι ένα τραγούδι
που όσο περνούν τα χρόνια,
αποκτά μια απίστευτη μοναδικότητα.
''Δυο πόρτες έχει η ζωή,
άνοιξα μια και μπήκα,
σεργιάνισα ένα πρωινό
κι ώσπου να 'ρθει το δειλινό
από την άλλη βγήκα.
Όλα είναι ένα ψέμα,
μια ανάσα, μια πνοή,
σα λουλούδι κάποιο χέρι
θα μας κόψει μιαν αυγή''.
Στέλιος Καζαντζίδης
Σαν προχθές, το 2001, έφυγε από τη ζωή.
Πηγές:
Εφημερίδα Realnews
συνέντευξη στον Γιώργο Λιάνη.
Εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ
συνέντευξη στον Νίκο Μωραίτη.
Εφημερίδα Ελευθεροτυπία
συνέντευξη στον Δημήτρη Γκιώνη.
Φωτογραφία: Γιάννης Βελισσαρίδης
(Από την σελίδα " Πρόσωπα " )
Μιχάλης Αντωνιάδης
Η μόδα, είναι εφεύρεση του διαβόλου!
Δεν μιλάμε για την απλή ενδυμασία, αλλά μιλάμε για την σκανδαλώδη..
Κάποιος μάλιστα Πατέρας της Εκκλησίας υποστήριζε, ότι η προκλητική ενδυμασία της γυναίκας, σκανδαλίζει περισσότερο, από ότι το ίδιο της το γυμνό σώμα!
Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΚΥΡΙΑΚΗ!! Μιχάλης Αντωνιάδης
ΟΦΘΑΛΜΟΠΟΡΝΕΙΑ
Ο προφήτης Δαυίδ παρασύρθηκε με τα μάτια του και τα ενέπηξε με λάγνα προαίρεση στο σώμα την γυμνής γυναικός. Έπεσε στην οφθαλμοπορνεία και από εκεί στην μοιχεία και μετά στον φόνο και πιο πέρα δεν υπήρχε.
Μια διαδρομή της αμαρτίας που ξεκίνησε με μια απλή ματιά περίεργη, παραβλέψιμη για τους πολλούς. Πολύ όμορφα περιγράφει ο Ιερός Χρυσόστομος την τραγικότητα του Αγίου αυτού ανθρώπου, του Δαυίδ, να πέφτει στην αμαρτία της μοιχείας μέσα από την περιέργεια των οφθαλμών. Ο άνθρωπος προσηλώνει τους οφθαλμούς του και τους εμβαπτίζει στα όμορφα κάλλη της δημιουργίας του Θεού ανάλογα με της καρδιάς του την Πνευματικότητα είτε ως παρθενικές κόρες είτε ως ασελγείς πόρνες.
‘’Δεν είδε μόνο το κάλλος της γυμνής γυναικός και έφυγε, αλλά καρφώθηκαν τα μάτια του πάνω στην γύμνια της∙ κόλλησε το βλέμμα του πάνω στο προκλητικό σώμα της, βάπτισε τις κόρες των ματιών του μέσα σ’ αυτό το θέαμα∙ και εκείνη την στιγμή τα μάτια του δεν ήταν παρθένες κόρες αλλά πόρνες. Τόσο μεγάλο κακό είναι ο παρασυρμός του βλέμματος, αν το αφήσεις χωρίς χαλινάρια.’’
Η οφθαλμοπορνεία άναψε την σαρκική επιθυμία του και τυφλός από το πάθος κατέληξε σε μοιχεία. Ένας άνθρωπος κατ’ εξοχήν Ευάρεστος στον Θεό και Ευλογημένος, που με την Πίστη του και την Προσευχή του έκανε Θαύματα, πέφτει στην μοιχεία και κατόπιν στον φόνο ξεκινώντας από μια απλή απόλαυση οφθαλμών γυμνού θεάματος.
‘’Αυτός λοιπόν ο τόσο Πιστός και τόσο Άγιος άνθρωπος για τον οποίον είπε ο ίδιος ο Θεός, ‘’βρήκα τον Δαβίδ, τον γιο του Ιεσσαί, άνδρα κατά την καρδίαν μου’’. Ω ! εγκώμιο υψηλό, ω ! μεγάλη απόδειξη αρετής. Αυτός λοιπόν που πάλεψε με τα θηρία και τα νίκησε, αυτός που σκότωσε τον Γολιάθ, αυτός που έπνιξε το λιοντάρι, αυτός που πάλεψε με την αρκούδα, αυτός που στη νιότη του ήταν σοφώτατος στην αρετή, αυτός ο μικρός στο σώμα αλλά υψηλός στην καρδιά του, αυτός που παρόλο που φορούσε βασιλική στολή έδειξε ακρίβεια ζωής Ασκητών και αφιερωμένων στο Θεό· (διότι έλαμπε όχι από τα μαργαριτάρια του βασιλικού διαδήματος του, αλλά από τα δάκρυα του λέγοντας, ’’θα λούσω κάθε νύχτα το κρεβάτι μου, με τα δάκρυα μου τη στρωμνή μου θα βρέξω’’)· αυτός λοιπόν ο τόσο Πιστός και Άγιος άνδρας, που άρπαξε τόσο Πνευματική χάρη, που άγγιξε τις αψίδες των ουρανών, αυτός που απόλαυσε την άνωθεν ροπή, αυτός που νίκησε στους πολέμους, αυτός που επιτέλεσε με τόσο σωφροσύνη μεγάλα και μύρια κατορθώματα εναντίον του διαβόλου, αυτός που είχε τόση επιείκεια, που ζούσε με τόση σεμνότητα, όταν ανέλαβε τη βασιλεία, όταν νίκησε μύριους πολέμους, όταν υπέταξε όλα τα έθνη, τότε ένα μεσημέρι μετά από το φαγητό σηκώθηκε από το ανάκλιντρό του και ενώ περπατούσε στο ανώγειο του βασιλικού του οίκου είδε να λούζεται μ’ όλη την γύμνια της όμορφη και θελκτική γυναίκα· γυναίκα λουόμενη στο υπερώο, η ωραία γυναίκα του στρατηγού του Ουρία. Είδε την γυναίκα μ’ όλη την γυμνότητά της, με τα φτερά των ματιών του έπεσε πάνω της και δέχτηκε το βέλος του πειρασμού. Ας το ακούσουν αυτά όλοι αυτοί που με περιέργεια των οφθαλμών τους βλέπουν τα ξένα σώματα, ας το ακούσουν αυτοί που σαν τρελοί τρέχουν στα πορνικά θέατρα· αυτοί που λένε βλέπουμε αλλά δεν βλαπτόμαστε. Ο Δαβίδ βλάφτηκε κι εσύ δεν βλάπτεσαι; εκείνος βλάφτηκε και έχω εσένα να ξεθαρρεύεις μπροστά σε τέτοια θεάματα; αυτός που είχε τέτοια χάρη του Αγίου Πνεύματος δέχτηκε το βέλος και εσύ λες ότι δεν παθαίνεις τίποτα; Και ο Δαυίδ έπαθε τόσο μεγάλο πειρασμό παρόλο που δεν είδε πόρνη γυναίκα, αλλά σώφρονα και σεμνή γυναίκα· και όχι στο θέατρο αλλά στην οικία.
Εσύ όμως κάθεσαι στο θέατρο και βλέπεις, εκεί όπου ο προκλητικός και ανήθικος τρόπος κολάζει την ψυχή σου· και όχι μόνο βλέπεις αλλά και ακούς λόγια αισχρά και βλέπεις σώματα ντυμένα πορνικά και προκλητικά και ακούς από παντού τραγούδια διαβολικά· μ’ όλα αυτά που βλέπεις πλήττεται η σκέψη σου με έντονη ενήδονη φαντασία και σαρκική επιθυμία· πλήττεται η ακοή σου μ’ αυτά που ακούεις· πλήττεται ή όσφρησή σου μ’ αυτά που οσφραίνεσαι. Τόσο μεγάλα βάραθρα, τόσο μεγάλες φθορές. Και έχω κι εσένα να ξεθαρρεύεις και να μου λες ότι δεν γίνεσαι θηριάλωτος; μήπως είσαι από πέτρα; μήπως είσαι από σίδηρο; Άνθρωπος είσαι ντυμένος με την κοινή αδυναμία της φύσεως. Φωτιά κρατάς στα χέρια σου και δεν καίγεσαι; και πώς μου τα λες αυτά; βάλε το λυχνάρι μέσα στα χόρτα και μου λές ότι δεν καίγεται το χορτάρι. Αυτό είναι και η δική μας ανθρώπινη φύση.’’
Διαβάζοντας τα λόγια αυτά του Ιερού Πατρός άραγε τι θα μπορούσε να πεί για το σήμερα, που παντού επικρατεί το προκλητικό ρούχο με το γυμνό, το κολλητό και το διαφανές που από μικρή ηλικία η γυναικεία φύση καταγίνεται σε μια τρέλα αναζήτησης προκλητικών όπως προβάλλεται ως μόδα μέσω του διαδικτύου.
Από την άλλη πλευρά όλο το διαδίκτυο και όλη η τηλεόραση είναι στις υπηρεσίες της οφθαλμοπορνείας. Τα παιδιά και κάθε άνθρωπος μπορεί εύκολα και άνετα να προσβλέπει σε όλα τα πορνοθεάματα και πορνο-βίντεο μέσα από ένα απλό κινητό και να εμβαπτίζει ως πόρνες τις κόρες των οφθαλμών του… και μέσα από την καιόμενη φωτιά της λάγνης επιθυμίας του να πέφτει στον αυτοηδονισμό και στην πορνεία και την μοιχεία, ακόμη και στην ομοφυλοφιλία. Με την οφθαλμοπορνεία γεννιούνται οι βρώμικοι λογισμοί, οι δε φαντασιώσεις κυοφορούν την αμαρτία, ‘’ἡ δὲ ἁμαρτία ἀποτελεσθεῖσα ἀποκύει θάνατον’’. Γι’ αυτό και ο Κύριος έλεγε απόλυτα, 28 ‘’ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν ὅτι πᾶς ὁ βλέπων γυναῖκα πρὸς τὸ ἐπιθυμῆσαι αὐτὴν ἤδη ἐμοίχευσεν αὐτὴν ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ’’ .
Και ο Κύριος απαιτεί από τα παιδιά του, τους αγαπητούς και εκλεκτούς Του να έχουν ακρίβεια στην Πνευματική ζωή τους. Δεν μπορεί να δουλεύουν σε δύο αφεντικά, και στο Θεό και στον διάβολο. Οφείλουν να είναι ακριβείς στην Πνευματική τους ζωή και να κρατούν τα μάτια τους καθάρια και αγνά μέσα από καρδιά αγάπης αληθινής, όπως ο ίδιος ο Χριστός το λέγει ‘Ὁ λύχνος τοῦ σώματός ἐστιν ὁ ὀφθαλμός.
ἐὰν οὖν ὁ ὀφθαλμός σου ἁπλοῦς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου φωτεινὸν ἔσται· ἐὰν δὲ ὁ ὀφθαλμός σου πονηρὸς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου σκοτεινὸν ἔσται. εἰ οὖν τὸ φῶς τὸ ἐν σοὶ σκότος ἐστί, τὸ σκότος πόσον; Οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν· ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει· οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ. .
Μιχάλης Αντωνιάδης
Η Πρωθυπουργός της Αυστραλίας Τζούλια Γκίλαρντ πρέπει να είναι η Ηρωικότερη πολιτικός του κόσμου.
Αυτό που είπε θέλει πολύ θάρρος και αυτοπεποίθηση.
Όλες οι πολιτισμένες χώρες του κόσμου πρέπει να υιοθετήσουν αυτή τη στάση.
Η Πρωθυπουργός λέει:
«Οι Μουσουλμάνοι που απαιτούν το νόμο της Σαρία έχουν παροτρυνθεί να εγκαταλείψουν την Αυστραλία μέχρι την Τετάρτη, καθώς η Αυστραλία θεωρεί τους φανατικούς μουσουλμάνους ως τρομοκράτες. Κάθε τζαμί θα ερευνηθεί και οι μουσουλμάνοι θα συνεργαστούν μαζί μας. Όλοι οι μουσουλμάνοι που έχουν μεταναστεύσει στην Αυστραλία από άλλες χώρες πρέπει να προσαρμοστούν και να αλλάξουν ανάλογα με τη χώρα μας και να μην περιμένουν από εμάς να αλλάξουμε ανάλογα.
Αν δεν μπορούν να το κάνουν αυτό, θα πρέπει να φύγουν από την Αυστραλία.
Πολλοί Αυστραλοί φοβούνται ότι μπορεί να προσβάλουμε μια συγκεκριμένη Θρησκεία... αλλά να είστε σίγουροι ότι ό,τι συμβαίνει είναι για τη βελτίωση της ζωής της Αυστραλίας και του λαού της. Μιλάμε Αγγλικά εδώ, όχι αραβικά, ουρντού ή οποιαδήποτε άλλη ισλαμική γλώσσα. Αν λοιπόν θέλετε να μείνετε στη χώρα μας, μάθετε Αγγλικά. Στην Αυστραλία πιστεύουμε στον Ιησού που είναι ο Θεός μας και πιστεύουμε στον Θεό. Ακριβώς επειδή πιστεύουμε και ακολουθούμε τον Χριστιανισμό και όχι κάποια άλλη Θρησκεία δεν μας κάνει κοινότητα, γι' αυτό υπάρχουν παντού φωτογραφίες του Θεού και Θρησκευτικά βιβλία. Εάν δεν σας αρέσει, μπορείτε να αφήσετε την Αυστραλία και να πάτε οπουδήποτε στον κόσμο. Η Αυστραλία είναι η χώρα μας, η χώρα μας και αυτός είναι ο πολιτισμός μας.
Δεν ακολουθούμε τη Θρησκεία σας, αλλά σεβόμαστε τα συναισθήματά σας. Επομένως, εάν θέλετε να διαβάσετε Κοράνι και να προσευχηθείτε, μην κάνετε θόρυβο χρησιμοποιώντας ηχεία και διαβάζετε δυνατά. Παρακαλούμε: Μην διαβάζετε το Κοράνι ή προσεύχεστε στα σχολεία, στα γραφεία ή στους δημόσιους χώρους μας.
Μπορείτε να το κάνετε αυτό από την άνεση του σπιτιού σας ή σε ένα τζαμί, κάτι που δεν είναι πρόβλημα για εμάς.
Εάν έχετε οποιοδήποτε πρόβλημα με την Εθνική μας Σημαία ή τον Ύμνο, τη Θρησκεία ή τον τρόπο ζωής μας, φύγετε αμέσως από την Αυστραλία και μην επιστρέψετε ποτέ».
Η πρωθυπουργός της Αυστραλίας Τζούλια Γκίλαρντ.
Μιχάλης Αντωνιάδης
΄Οταν ρώτησα τόν Π. Αρσένιο νά µου είπη πόσο φαγητό έτρωγαν αυτοί τήν ηµέρα
µου είπε δείχνοντας µέ τήν χούφτα του, οτι ο Γέρων ∆ανιήλ της σπηλιάς του Οσίου Πέτρου τούς είχε δώσει µέτρο φαγητού γιά µιά µέρα, όσο χωράει η χούφτα ενός ανθρώπου. «Κι εµείς, έλεγε ο Γέρων-Αρσένιος, βάζαµε µιά χούφτα παξιµάδι καί αν βρίσκαµε καί µερικά αγριόχορτα στό δάσος τά βράζαµε καί τά τρώγαµε µέ τό παξιµάδι».
-Γέροντα πού βρίσκατε τότε τό παξιµάδι;
-Στά κοινόβια Μοναστήρια οσα ψωµιά-κοµµάτια-περίσσευαν απο τήν τράπεζα των
Μοναχών ο φούρναρης τά έψηνε πάλι στόν φούρνο, δηλαδή τά έκανε παξιµάδι κι αυτά τά µοίραζαν στούς Ασκητές του Ορους.
-Καί ητο καλό αυτό τό παξιµάδι, Γέροντα;
-Καλό-κακό, οτι µας έδιναν παίρναµε. Μερικές φορές απο τήν πολυκαιρία έπιανε καί
σκουλήκια. Τό µαλακώναµε, πετούσαµε τά σκουλήκια καί τό τρώγαµε!
«Κάποια φορά, µου διηγήθηκε ο Π. Αρσένιος, µ’ έστειλε ο Γέροντάς µου, Π. Ιωσήφ σέ κάποιο Μοναστήρι νά ζητήσω παξιµάδι. Ο φούρναρης µου έδωσε ένα ολόκληρο τσουβάλι. Του είπα είναι πολύ δέν µπορώ νά ανεβάσω ένα ολόκληρο τσουβάλι στήν Σκήτη του Αγίου Βασιλείου. Εκείνος επέµενε. Τελικά υπεχώρησα καί τό πήρα. Αλλά µαζί µέ τόν ντορβά καί άλλα µικροπράγµατα, φορτίο υπεράνω των δυνάµεών µου, µέ πολλούς κόπους καί ίδρωτες τά µετέφερα στήν Σκήτη µας πεζοπορώντας. Φθάνοντας στό κελλί ανοίξαµε τό τσουβάλι καί τί νά δούµε! Ητο όλο γεµάτο σκουλήκια. Εγώ πολύ στενοχωρήθηκα καί είπα στόν Γέροντα:
-Ο ευλογηµένος, φούρναρης δέν τό έδινε καλλίτερα στά µουλάρια! Γιατί µ’ πίεσε νά τό µεταφέρω τόσο ποδαρόδροµο εδώ στήν έρηµο, πού ούτε µουλάρια έχουµε;
Ο Π. Ιωσήφ µέ καθησύχασε λέγοντάς µου οτι δέν θά τό πετάξουµε. Αυτό µας έστειλε ο Θεός, αυτό θά φάµε. Αν είµασταν άξιοι θά µας έδινε καί καλλίτερο.
-Καί τί θά κάνουµε, Γέροντα, µέ τά σκουλήκια; Ο Γέροντας σκέφθηκε αρκετά καί βρήκε τήν λύσι του προβλήµατος:
-Ακουσε, θά κάνουµε τήν µονοφαγία µας αργά τό βράδυ καί έτσι δέν θά βλέπουµε οτι τρώµε καί σκουλήκια µέ τό παξιµάδι.
Ο Π. Αρσένιος, τέλειος υποτακτικός σέ όλα, οπως του υποσχέθηκε στόν Γέροντά του, ούτε διανοήθηκε νά φέρη κάποια αντίρρησι. Ο λόγος του Γέροντά του ήτο καί λόγος καί συµβόλαιο δικό του. ∆έν είχε τήν παραµικρή αντίρρησι ή αµφιβολία ότι αυτό πού του είπε ο Π. Ιωσήφ ήτο λανθασµένο ή αδιάκριτο ή αψυχολόγητο, όπως θά λέγαµε εµείς σήµερα.
-Καί πως τό φάγατε, Γέροντα, δέν πάθατε τίποτε, δέν αρρωστήσατε;
-Γιά νά είµαι είλικρινής, µου είπε ο Γέρων-Αρσένιος, στήν αρχή δυσκολεύθηκα, πού σκεπτόµουν οτι τώρα τρώω σκουλήκια, Αλλά αφού τό είπε ο Γέροντας! ’Αλλά µετά ο Θεός, βλέποντας τήν προαίρεσί µας, τό έκανε τόσο νόστιµο πού νοµίζαµε οτι τρώγαµε γλύκισµα καί όχι χαλασµένο παξιµάδι.
Λοιπόν, έφαγαν ένα τσουβάλι παξιµάδι σκουληκιασµένο, χωρίς νά πάθουν φυσικά τίποτε. Αυτά είναι τά Θαυµατουργήµατα της Θείας Χάριτος, πού είναι καρπός της απόλυτης εµπιστοσύνης στήν Πρόνοια του Θεού!
Μοναχού
Π. Ιωσήφ ∆ιονυσιάτου,
ο Γέροντας
Αρσένιος ο Σπηλαιώτης.
Μιχάλης Αντωνιάδης
Όταν επήγε ο Άγιος Νεκτάριος στην Αίγινα και ανέβαινε τον ανήφορο, για να πάη στη Μονή, όπου εγκατεστάθη οριστικώς, τότε συνάντησε στο δρόμο τον Άγιο Διονύσιο Αιγίνης.
Αυτός, ως γνωστόν, υπήρξε άλλοτε Επίσκοπος Αιγίνης και τώρα το Άγιο Λείψανό του διατηρείται άθικτο στην Ζάκυνθο. Στην Αίγινα σώζεται ακόμη το Εκκλησάκι και το Κελί του. Σ᾿ αυτό ασκήτευε, όταν ήτανε Δεσπότης Αιγίνης.
-Έλα Νεκτάριε, του είπε. Σε περιμένω. Πίσω του, όμως στεκόταν ένας στρατιωτικός. Ερωτά ο Νεκτάριος τον Άγιο Διονύσιον:
-Και ο Αδελφός ποιος είναι;
-Είναι ο Μηνάς, του απαντά. Και αυτός εδώ μένει.
Αυτό βέβαια διαδόθηκε κατόπιν παντού. Ο δε Άγιος Νεκτάριος, που ήτανε ξένος προς την Αίγινα, ρώτησε τους ντόπιους:
-Έχετε εδώ κανένα Ναό του Αγίου Μηνά;
-Όχι, Σεβασμιώτατε, του απάντησαν. Μόνον ένα ερημοκκλήσι είναι κάπου πολύ μακριά.
-Και που είναι αυτό; Τους ρώτησε πάλιν.
-Είναι απάνω από την Αγία Μαρίνα και κοντά στο Μεσαγρό. (Ήταν κοντά στον αρχαίον ναόν της Αφαίας).
Έπειτα όμως από δύο χρόνια, μετά την εγκατάστασίν του, επήρε ο Άγιος δύο αδελφές, λιβάνι, κεριά και λάδι. Και ένα πρωί ξεκίνησαν με ζώα να βρούν το άγνωστο Εκκλησάκι. Πράγματι, το βρήκαν. Ήτανε μικρούτσικο και εγκαταλελειμμένο. Σ᾿ αυτό κατέφυγαν εν καιρώ βροχής και κακοκαιρίας οι ποιμένες. Άναβαν εκεί φωτιά, έβαζαν και τα ζώα τους μέσα. Ο Άγιος μπήκε στο Ιερό και Προσευχήθηκε επί πολλήν ώρα. Όταν τελείωσε και βγήκαν έξω ο Άγιος κοίταξε τον Ουρανό και κατόπιν έδειξε με το χέρι του την τοποθεσία εκείνη και είπεν:
-Εδώ θα γίνη μία μέρα Μοναστήρι γυναικών. Επροχώρησε εν συνεχεία, βηματίζοντας και επισημαίνοντας την τοποθεσίαν.
Και ω του Θαύματος! έπειτα από σαράντα χρόνια, έγινε η Μονή του Αγίου Μηνά κατά τρόπο Θαυματουργικό.
Αρχιμ. Χαραλαμπους Βασιλόπουλου+
Μιχάλης Αντωνιάδης
Τας βουλάς του Θεού, όπως εργάζεται δια να μας σώση, δεν τας γνωρίζει κανείς. Πάντως όμως με όποιον τρόπον και αν γίνονται είναι ωφέλιμες- αδιάφορον ότι ημείς λυπούμεθα και μας φαίνεται ότι εγκατελείφθημεν από του Θεού.
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ!!
Μιχάλης Αντωνιάδης
"Πενθείτε πάντες οι Έλληνες! Οποίον Λείψανον θα Προσκυνήσωμεν σήμερον!"
Οι εφημερίδες βγαίνουν με μαύρο πλαίσιο. Σε όλα τα δημόσια κτήρια ανεμίζουν μαύρες παντιέρες. Μια κανονιά πέφτει ανά μία ώρα. Από όλα τα παράθυρα κρέμονται μαύρα πανιά.
Η Αθήνα έχει ντυθεί πένθιμα. Στις 2 Σεπτέμβρη 1877 ημέρα Παρασκευή,
ένας λαίμαργος Χάρος μπαίνει στο Πρωθυπουργικό χωριατόσπιτο και κάθεται σιμά στο κρεβάτι του μπουρλοτιέρη. Ένας σπασμός και το δεξί μέρος του κορμιού του παραλύει από το πρόσωπο και κάτω. Ημιπληγία. Οι γιατροί αποφαίνονται πως δεν έχει σωτηρία. Φτάνουν τα παιδιά του, τα εγγόνια του, οι Υπουργοί. Στέκονται όλοι γύρω από το κρεβάτι όπου ο Ατρόμητος Κωσταντής των Ψαρρών που κάποτε ρεζίλεψε τον στόλο του σουλτάνου, τώρα χαροπαλεύει. Κατά τις 8 το βράδυ, αρχίζει ο επιθανάτιος ρόγχος και λίγο πριν τα μεσάνυχτα ο Πρωθυπουργός ξεψυχάει.
Η κάμαρα γεμίζει από τα ξεφωνητά της κυρα Δέσποινας. Όσο να 'ρθει το πρωί τον κλαίνε οι δίκοι του μπα και χορτάσουν την λύπη τους.
Ύστερα, ήρθανε και πήρανε το κουφάρι του γέροντος και το απέθεσαν στο Υπουργείο Ναυτικών. Ένας γιατρός ανοίγει το γέρικο στήθος τους και βγάζει την καρδιά του ήρωα, την οποία αργότερα φυλάξανε σε μπρούντζινη λήκυθο. Τον ίδιο τον βάζουνε σε ένα μαύρο σεντούκι με δυο χρυσές άγκυρες στις μπάντες. Πάνω απλώνουν τη γαλανόλευκη.
Η Κηδεία άρχισε νωρίς τ'απομεσήμερο της Κυριακής 4 του Σεπτέμβρη. Από τη Σταδίου ως την πόρτα του Υπουργείου των Ναυτικών ήτανε παραταγμενος Στρατός κι αγήματα με την μπάντα της φρουράς. Βουλευτές, Υπουργοί, Πρεσβευτές - ένας από την Τουρκία - Στρατηγοί, Ναύαρχοι, ο Βασιλιάς ο ίδιος. Ήσαν όλοι εκεί να αποχαιρετίσουν τον Κωνσταντίνο Κανάρη.
--Ε ρε Κωνσταντή, ποιος να στο 'λεγε όντε ήσουνα μούτσος στη σακολέβα του Μπουρέκα πως θα σε θάβανε με τέτοια παράτα!
Αξιωματικοί του Ναυτικού σηκώνουν το νεκροσέντουκο και αρχινάει η πομπή με Ψαλμωδίες. Μπροστά τραβάει ο Μητροπολίτης και όλοι οι Δεσποτάδες με τα χρυσά τους Άμφια. Ακολουθούν Αξιωματικοί του Πεζικού που κρατάνε σε μαξιλάρες τα παράσημά του. Η πομπή βγήκε στη Σταδίου, πέρασε από Αιόλου, Ερμού και έφτασε στην Μητρόπολη όπου καρτέραγαν η κυρά Δέσποινα και η βασίλισσα Όλγα.
Σαν τελείωσε η Νεκρώσιμος, ξεκίνησαν για το Νεκροταφείο. Σ'ενα από τα δρομάκια που πάνε στην Πλάκα, καθόταν ο παλιός του σύντροφος, ο ψαριανός μπουρλοτιέρης Νικόδημος, που μαζί του βγήκε στη συφοριασμένη Χίο 55 χρόνια νωρίτερα, άντρες θεριακωμένοι κι ατρόμητοι, αμούστακα παιδιά όλο ενθουσιασμό. Ο Νικόδημος γέρος και άρρωστος πια δεν έβγαινε από το σπίτι. Κείνη τη μέρα όμως σύρθηκε ως την εξώπορτά του να πει το έχε γεια στον Καπετάν Κωνσταντή. Κοίταγε να περνάει το λείψανό του και το μνημονικό του γέμισε από άρμενα, μπατάγιες και φλόγες. "Πας κι εσύ, ωρε Κωνσταντή".
Σε λίγο φτάνουνε στον φρεσκοσκαμένο τάφο. Το κορμί του Κωνσταντίνου Κανάρη έρχεται να γεμίσει την γη, για την οποία τόσο πολύ πάλεψε. Απόκουφα αντηχεί στο νεκροσέντουκο το χώμα που βιαστικά ρίχνουν οι νεκροθάφτες.
Πυρ! προστάζει
ο επικεφαλής Αξιωματικός και τρεις τιμητικές ομοβροντίες και δεκαπέντε κανονιές ταράζουν τη γαλήνη των νεκρών. Σε λίγο η μεγάλη σιωπή κάθεται πάλι στον νιόσκαφτο Τάφο του Κανάρη. Ο Ήρωας κοιμάται πια τον αιώνιο ύπνο στην Αττική γη.
Τώρα πια, μονάχα ένας Σταυρός στέκει από πάνω του.
Λιτά διαβάζεις: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΝΑΡΗΣ, ΠΥΡΠΟΛΗΤΗΣ, ΑΝΤΙΒΑΣΙΛΕΥΣ, ΝΑΥΑΡΧΟΣ.
Ας είναι όμως. Άντρες ήδη δοξασμένοι δε γυρεύουν ανούσιες δοξασίες.
Κι εμείς τώρα, καθώς απολαμβάνουμε Λεύτερο Αιγαίο, Λεύτερο αέρα, Λεύτερη Πατρίδα στέλνουμε στον πεθαμένο Ήρωα τούτον εδω τον χαιρετισμό.
Γεια και χαρά σου, Κωνσταντή! Τα σκοτάδια του θανάτου εσένα δε θα σε καταπιούν, καθώς αιώνια θα σε φωτίζουν τρεις λαμπάδες, τα τρία ντελίνια του τυράννου που 'καψες για τη Λευτεριά μας. Γεννήθηκες σκλάβος και φτωχόπαιδο. Πέθανες Λεύτερος και Πρωθυπουργός. Μα εμείς πάντα θα θυμόμαστε σε σένα τον μπουρλοτιέρη!
ΑΘΑΝΑΤΟΣ!!
Φωτογραφία: Ο Κωνσταντίνος Κανάρης στο νεκροκρέβατο.
Μιχάλης Αντωνιάδης
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ,
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΚΑΙ
ΚΑΛΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ!!
Μιχάλης Αντωνιάδης
Να μη γυμνώνεστε. Και σε μένα έρχονται γυναίκες.. ντρέπομαι εγώ
που τις βλέπω. Τους λέω απλά : "Θα κρυώσεις παιδί μου " . "Όχι"μου
απαντούν," κάνει ζέστη"."Στην ψυχή θα κρυώσεις "συμπληρώνω, "και θα κολλήσεις μετά την γρίπη και σε άλλους (σκανδαλισμός). Κάτι καταλαβαίνουν μετά αλλά
Να μη γυμνώνεστε. Και σε μένα έρχονται γυναίκες..ντρέπομαι εγώ που τις βλέπω.
Τους λέω απλά : "Θα κρυώσεις παιδί μου " .
"Όχι"μου
απαντούν," κάνει ζέστη"."Στην ψυχή θα κρυώσεις "συμπληρώνω, "και θα κολλήσεις μετά την γρίπη και
σε άλλους (σκανδαλισμός). Κάτι καταλαβαίνουν μετά αλλά
ελάχιστες αλλάζουν. Αλλοτε συμβουλεύω πιο έντονα.
Όλα αυτά, βγάζουν μαύρο καπνό (δαιμονική ενέργεια ).
Πνίγει ο καπνός αυτός τα σπίτια τους, το σύμπαν ολόκληρο..
Το βλέπω καθαρά. Κλαίω με πόνο..
Γερόντισσα Γαλακτια.
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ!! Μιχάλης Αντωνιάδης
Σε «πόλεμο χαμηλής εντάσεως» αποδεικνύεται ότι έχει μετατραπεί και εκείνος που διεξάγεται εναντίον του κορωνοϊού, αφού, ακόμη και «μέσα στο κατακαλόκαιρο», παρότι έχει παρέλθει μία ολόκληρη πενταετία από τότε που κηρύχθηκε η πανδημία του κορωνοϊού, εξακολουθούμε να βλέπουμε στους δρόμους τρομοκρατημένους μασκοφόρους με πουλόμασκες, ακόμη κι όταν επικρατούν συνθήκες καύσωνος.
Πέρα, λοιπόν, από το γεγονός ότι η συμπαγής πλειοψηφία των Ιερέων αρνείται μέχρι σήμερα να επαναφέρει στην τάξη τους άπιστους-Πιστούς καλώντας τους να σταματήσουν να βλασφημούν προσερχόμενοι στους Ιερούς ναούς ως μασκοφορεμένοι καρνάβαλοι, κάποιοι ανίεροι-Ιερείς προχωρούν ένα βήμα παραπέρα, φθάνοντας στο αηδιαστικό σημείο να αναρτούν μηνύματα που ακυρώνουν το καθιερωμένο έθιμο να διαβάζονται Φανουρόπιτες που φτιάχνονται στην μνήμη του Αγίου Φανουρίου και, ακολούθως, να προσφέρονται ως Ευλογία στο ποίμνιο.
Ένα τέτοιο μήνυμα αναρτήθηκε σήμερα στον Άγιο Φανούριο Λουτρακίου.
Ιδού το απαγορευτικό-εκφοβιστικό του περιεχόμενο:
«Λόγω κορωνοϊού Δεν συνωστιζόμαστε Δεν κόβουμε
και δεν μοιράζουμε Φανουρόπιτες»! Δεν χωρεί η παραμικρή αμφιβολία:
Ο χειρότερος πόλεμος χαμηλής εντάσεως που βιώνουμε είναι εκείνος που διεξάγεται από τις κυβερνήσεις εναντίον των πολιτών, οι οποίες συνεπικουρούνται από θεσμούς που έχουν γίνει προπαγανδιστικές τουρμπίνες της Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Στον ανάποδο κόσμο, εκείνοι που πρέπει να μεριμνούν για την προστασία του λαού έχουν μετεξελιχθεί σε προβατόσχημους λύκους που θέλουν να κατασπαράξουν τα καλοκάγαθα πρόβατα.
Είθε ο Άγιος Φανούριος να μας φανερώσει τον καλύτερο τρόπο για να απαλλαγούμε από τους σατανοκίνητους εχθρούς μας, οι οποίοι έχουν καταλάβει το κυβερνητικό πηδάλιο και μασκοφορεμένοι οδηγούν το «πλοίο των τρελών» πάνω στα βράχια.
Μιχάλης Αντωνιάδης
Θαύμα Παναγίας Τήνου:
«Μέσα στην Εκκλησία είναι μια Καλόγρια και θα ‘ρθει να μας ανοίξει».
Η Μαρία Καλογήρου, μια νεαρή δασκάλα της Κιμώλου, υπέφερε από οξεία νευρασθένεια, η οποία τελικά εξελίχθηκε σχεδόν σε παραφροσύνη. Νοσηλεύθηκε για αρκετό διάστημα σε κλινική της Αθήνας, αλλά δεν παρουσίασε καμία βελτίωση.
Απελπισμένοι ο αδελφός της και η μητέρα της, την έταξαν στην Ευαγγελίστρια της Τήνου, όπου κατέφθασαν με το ατμόπλοιο «Σάμος».
Μόλις αποβιβάστηκαν, μητέρα και αδελφός θέλησαν να την οδηγήσουν στο Ναό της Θεοτόκου. Εκείνη όμως αντέδρασε από φόβο μήπως τη δέσουν και τη φυλακίσουν. Παρέμειναν λοιπόν σ’ ένα ξενοδοχείο, και το βράδυ βγήκαν να κάνουν περίπατο.
Κάποια στιγμή η άρρωστη ένοιωσε μια ακαταμάχητη δύναμη να την ελκύει προς την Εκκλησία, και παρακάλεσε να την οδηγήσουν εκεί.
Ο Ναός εκείνη την ώρα ήταν κλειστός. Για να μην τη δυσαρεστήσουν όμως προχώρησαν στον περίβολο, ανέβηκαν τα μαρμάρινα σκαλοπάτια και στάθηκαν μπροστά στην κλειστή πόρτα του Ναού.
Ο αδελφός της Μαρίας ρίχνει μια ματιά από το τζάμι προς το Ιερό, κι ύστερα γυρίζει και λέει:
– Είμαστε τυχεροί! Μέσα στην Εκκλησία είναι μια Καλόγρια και θα ‘ρθει να μας ανοίξει.
Πλησιάζει η μητέρα στο τζάμι και βλέπει κι αυτή μια ψηλή γυναίκα Μαυροφόρα. Γυρίζει στην άρρωστη και τη βλέπει να κοιτάζει εκστατική και συγκινημένη προς την είσοδο, σαν να έβλεπε κάτι υπερφυσικό.
Ξαφνικά η Μαυροφόρα εξαφανίστηκε, ενώ συγχρόνως ισχυρός κρότος ακούστηκε μέσα από το Ναό. Ειδοποιήθηκε ο θυρωρός και στη συνέχεια ο Πρωθιερέας και ο πρόεδρος του Ιδρύματος. Ερεύνησαν προσεκτικά την Εκκλησία και βεβαιώθηκαν πως δεν υπήρχε μέσα κανείς. Ταυτόχρονα όμως βεβαιώθηκαν πως η άρρωστη είχε συνέλθει και ένοιωθε τον εαυτό της υγιή.
Το Θαύμα διαδόθηκε γρήγορα σ’ όλο το νησί, κι άρχισε από τη νύχτα ακόμη να συρρέει κόσμος στην Εκκλησία. Χτύπησαν χαρμόσυνα οι καμπάνες και εψάλη έκτακτη δοξολογία.
Η συγκίνηση όμως των Πιστών κορυφώθηκε, όταν η Θεραπευμένη δασκάλα προχώρησε και μετέλαβε τα Άχραντα Μυστήρια.
Εμφανίσεις και Θαύματα της Παναγίας.
Ιερά Μονή Παρακλήτου.
Μιχάλης Αντωνιάδης
Αγ-χώνεσαι;;
Αν χώνεσαι στην αγκαλιά του Θεού δεν θα αγχώνεσαι.
Άγιος Παΐσιος!
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ!! Μιχάλης Αντωνιάδης
Η αρχιλοχιας Βασιλική Πλεξιδα επέζησε από το τρομακτικό δυστύχημα με το ελικόπτερο Χίουι, στην περιοχή Σαραντάπορο Ελασσόνας, όπου έχασαν τη ζωή τους τέσσερις αξιωματικοί του Στρατού Ξηράς, Τετάρτη στις 19 Απριλίου 2017.
Η Βασιλική Πλεξίδα έκανε κατάθεση ψυχής, περιγράφοντας με συγκλονιστικά λόγια το Θαύμα το οποίο έζησε…. Πολλαπλά τα θαύματα της Παναγίας μας!
Θυμάμαι τον εαυτό μου να χτυπά και το κεφάλι μου να πηγαίνει μπρος-πίσω. Ασυναίσθητα έκανα κατευθείαν το Σταυρό μου.
«Παναγία μου, φώναξα, σώσε με!» Αμέσως βλέπω την Παναγία ολοζώντανη με τον κόκκινο μανδύα της, τα χρυσά κεντήματα και το χρυσό στεφάνι στο κεφάλι της. Ήταν πανέμορφη. Το Πρόσωπό Της έλαμπε και είχε λευκή επιδερμίδα.
Όλο το ελικόπτερο ευωδίασε με τη Θεία χάρη Της. Ήμουν στο κάθισμα. Με αγκαλιάζει μαζί μ’ αυτό και νιώθω να με «ξεσηκώνει». Την ένιωσα έντονα αυτή την εξύψωση. Ξερρίζωσε το κάθισμα μαζί με το πάτωμα και με βγάζει από το ελικόπτερο, χωρίς να μπορώ να το εξηγήσω πως. Σαν να έκανε «εγχείρηση» στη λαμαρίνα και με έβγαλε. Το πως δεν το γνωρίζω. Η Παναγία ξέρει.
Με έβγαλε και με ακούμπησε πάνω σ’ ένα πουρνάρι πίσω και αριστερά από το χώρο όπου διαδραματιζόταν το ατύχημα λέγοντάς μου «Μην κοιτάξεις τα συντρίμμια και μη φοβάσαι», για να είμαι ασφαλής και μάλιστα με ελαφρώς γυρισμένη την πλάτη προς το σκηνικό, για να μην δω τις φρικτές εικόνες των συναδέλφων μου και της συντριβής του ελικοπτέρου. Ήμουν τόσο σοκαρισμένη που αν είχα κι αυτές τις εικόνες μέσα μου δεν θα μπορούσα να συνέλθω. Τα πράγματά μου παραδόξως βρέθηκαν όλα δίπλα μου. Η τσάντα, το κινητό μου τηλέφωνο -το οποίο δεν είχε πάθει τίποτα όπως και των υπολοίπων που χτυπούσαν ασταμάτητα- και μια Εικονίτσα της Παναγίας, η οποία βρέθηκε ακουμπισμένη πάνω μου. Με ρωτούσαν αν είχα βάλει εγώ την Εικόνα επάνω μου, αλλά δεν θυμάμαι να έκανα κάτι τέτοιο. Είχα πάντα μια Εικονίτσα της Παναγίας στην τσέπη της φόρμας πτήσεώς μου, αλλά όλα τα ελικόπτερα έχουν την Εικόνα Της μπροστά στο πιλοτήριο. Λογικά αυτή η Εικόνα βρέθηκε πάνω μου. Το πως δεν γνωρίζω. Μετά το ελικόπτερο συνέχισε να ανατρέπεται και απ΄ότι μάθαμε η Παναγία οδήγησε το ελικόπτερο να πέσει πάνω στην κεντρική κολώνα της ΔΕΗ, κόβοντάς την φέτες. Το καλώδιο από την κολώνα της ΔΕΗ δεν επέτρεψε η Παναγία να πέσει κάτω. Όταν πήγαμε όταν έγιναν τα αποκαλυπτήρια του μνημείου, στεκόταν με Θαυμαστό τρόπο σαν να το κρατούσε ένα αόρατο χέρι προς τα πάνω, το οποίο δεν εξηγείται γιατί αν το καλώδιο ακουμπούσε κάτω, θα παίρναμε όλοι φωτιά, επειδή το βουνό ήταν ποτισμένο με καύσιμο. Από το πρωί απ’ ότι μάθαμε έψαχναν αεροσκάφη και ελικόπτερα να μας εντοπίσουν αλλά δεν μπορούσαν με τίποτα γιατί το σημείο ήταν πολύ δύσβατο. Κανείς δε μπορούσε να μας δει από ψηλά, μόνο αν ερχόταν κάποιος πεζός».
Το ατύχημα έγινε 07:50 με βρήκαν 10:30. Όλο αυτό το διάστημα ήμουν με την Παναγία. Δεν είχα αίσθηση του χρόνου, του τόπου… τίποτα. Με είχε στην αγκαλιά Της και μου έλεγε
“Σώπα κόρη μου γιατί φοβάσαι; Είμαι εγώ εδώ. Θα σε βρούν. Έρχεται άνθρωπος για σένα”.
Με γέμισε με γαλήνη και ηρεμία, σα να με είχε μεταφέρει σε έναν άλλο κόσμο. Μου μιλούσε χαμηλόφωνα και με μία γλυκύτητα, με ηρεμούσε μου έδινε κουράγιο γιατί ήμουν σε σοκ. Αυτος που έρχεται, έρχεται για σένα, μου είπε και έφυγε. Πράγματι, σε λίγο φαίνεται να έρχεται ένας υπάλληλος της ΔΕΗ, ο οποίος ήταν σταλμένος από την υπηρεσία του να δεί γιατί έγινε η διακοπή του ρεύματος. Τα γύρω χωριά με το που έγινε η διακοπή του ρεύματος, τηλεφωνούσαν στη ΔΕΗ και παραπονιόντουσαν. Έτσι ψάχνοντας να βρούν τη βλάβη, έφτασαν ως εκεί που έπεσε το ελικόπτερο. Ήταν σταλμένοι από την Παναγία. Με το που χάθηκε το σήμα από τα ραντάρ σηκώθηκαν άλλα ελικόπτερα προκειμένου να μας εντοπίσουν, αλλά ήταν αδύνατον. Η Παναγία οδήγησε το στροφείο του ελικοπτέρου στην κολόνα της ΔΕΗ, ώστε να γίνει η διακοπή του ρεύματος. Ο υπάλληλος, όπως έμαθα αργότερα, με το που έφθασε κοντά και με είδε, ένιωσε ένα δέος και ασυναίσθητα έκανε τον Σταυρό του. Αισθάνθηκε μια Ουράνια Παρουσία, μου είπε, και ένιωσε δέος. Δεν ήξερε τι να κάνει και πως να με βοηθήσει. Τότε η Παναγία τον δυνάμωσε και ήρθε κοντά μου. Εκείνη την ώρα χτύπησε πάλι το τηλέφωνό μου, το οποίο δεν είχε σταματήσει να χτυπάει. Εγώ, φυσικά, ήμουν σε τέτοια κατάσταση που ήταν αδιανόητο να το σηκώσω. Το παράδοξο είναι ότι κανένα τηλέφωνο δεν έπαθε τίποτα και όλα χτυπούσαν. Το σήκωσε ο υπάλληλος και στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν ο κουμπάρος μου, ο Λοχαγός Αναγνώστου Αστέριος. Εκείνος έπαιρνε ασταμάτητα. Μόλις η σύζυγός του, η Μαρία με μια φίλη της, τη Σπυριδούλα, είχαν βγεί από την Εκκλησία όπου κάνανε Παράκληση για μένα. Τότε λέει ο κουμπάρος μου: «Διακόσες φορές πήρα. Τι πειράζει να πάρω άλλη μία;». Πήρε, και το σήκωσε ο υπάλληλος, όπως είπα. Εκείνος του είπε ότι είμαι καλά και ότι βρίσκομαι ένα χιλιόμετρο έξω από το Σαραντάπορο. Ειδοποίησαν το Αρχηγείο και έστειλαν ένα ελικόπτερο τύπου Πούμα και με πήρε.
«Με πήγαν κατευθείαν στη Θεσσαλονίκη στο 424 Γ.Σ.Ν.Ε. Στρατιωτικό Νοσοκομείο.
Τα χτυπήματα και τα κατάγματα ήταν πολλά, αλλά όλα επιφανειακά. Είχα ένα σοβαρό κάταγμα σε τέσσερις σπονδύλους στην σπονδυλική στήλη, οριακό με τον νοτιαίο μυελό των οστών, από το οποίο θα μπορούσα να ήμουν παράλυτη. Αλλά η Παναγία δεν το επέτρεψε. Άλλα σοβαρά κατάγματα είχα στο στέρνο, το οποίο ήταν κρίσιμο για την καρδιά μου. Στο αριστερό ζυγωματικό, θλάση στην περόνη του δεξιού ποδιού. Το σαγόνι με τη μύτη μου κρεμόντουσαν σαν σταλακτίτες. Κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, με το κρανίο να έχει πεταχτεί προς τα έξω, ξεκολλώντας το τριχωτό της κεφαλής. Δεν πειράχθηκε όμως κανένα από τα εσωτερικά μου όργανα ούτε κάποιο νεύρο, ούτε και ο εγκέφαλος.
Πολλαπλά τα θαύματα της Παναγίας μας!
Δεν πόνεσα ποτέ, παυσίπονο δεν πήρα, μου έφερνε ο άντρας μου στην Εντατική το Θαυματουργό λαδάκι της Παναγίας. Είχα πάντα μαζί μου στη φόρμα πτήσεως την εικόνα της Παναγίας της Ακρωτηριανής. Τη δεύτερη ημέρα εμφανίστηκε στην Εντατική, και μου είπε να μην ανησυχώ και ότι είναι Εκείνη μαζί μου και μου πήρε όλους τους πόνους. Η Παναγία μου είπε “θέλω να κηρύττεις το Θαύμα το οποίο σου έγινε, για να δυναμώσει η πίστη όλων για τα έσχατα γεγονότα που έρχονται”
Εγώ της το υποσχέθηκα.
Το Θαύμα είναι πολλαπλό, ξεκινά από τη διάσωσή μου μέχρι την ταχεία ανάρρωση την οποία έχω. Μου έκαναν αξονική και με εξέτασαν δεκαπέντε ειδικότητες. Όλοι απορούσαν μαζί μου. Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό, έλεγαν. Είχαν πει οι γιατροί πως θα κάτσω τέσσερις μήνες στο νοσοκομείο, έπειτα είπαν για δύο μήνες, ώσπου τελικά έκατσα δυόμιση εβδομάδες.
Μεγάλο το Θαύμα! Πολλαπλό!
Μου είπε η Παναγία να το βροντοφωνάζω, να το κηρύττω, να το ομολογώ, να δυναμώσει η πίστη των ανθρώπων για τα έσχατα γεγονότα που έρχονται, η Ελλάδα θα περάσει κάποια δυσκολία και μόνο με την πίστη θα καταφέρουμε να την ξεπεράσουμε.
Ο τρόπος με τον οποίο σώθηκα εγώ είναι ανθρωπίνως αδύνατον να συμβεί!
Μετά την Θαυμαστή διάσωσή της από την Παναγία,ένας από τους γιατρούς που την φρόντιζαν, της αποκάλυψε αργότερα ότι όταν την μετέφεραν εκεί η Βασιλική μύριζε Μύρο!!
Μιχάλης Αντωνιάδης
.png "English"){kind=small}
 |
