Ο πλανήτης περιμένει τον Λευκό Καπνό...

 

Εν τω μεταξύ,

όλος ο πλανήτης περιμένει τον Λευκό Καπνό...

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!

Μιχάλης Αντωνιάδης

read more ►

Έγω ρεζίλεψα τον Χίτλερ...Τζέσε Όουενς,

 Ο αθλητής – θρύλος που ταπείνωσε τον Χίτλερ, «έφυγε» πάμπτωχος και πικραμένος με τους συμπατριώτες του.

Ήταν μια μέρα σαν χθες,31 Μαρτίου του 1980 όταν πέρασε στην αιωνιότητα ο θρύλος των Ολυμπιακών Αγώνων του 1936 (και όχι μόνο) Τζέσε Όουενς.

 «Στους Ολυμπιακούς Αγώνες, που οργάνωσε ο Χίτλερ για να αποθεωθεί η ανώτερη φυλή του, το μεγαλύτερο αστέρι ήταν ένας μαύρος γεννημένος στην Αλαμπάμα που οι παππούδες του ήταν σκλάβοι.»Ο Χίτλερ αναγκάστηκε να καταπιεί τέσσερις προσβολές: τα τέσσερα χρυσά μετάλλια που κέρδισε ο Όουενς στο τρέξιμο και στο άλμα εις μήκος. Όλος ο κόσμος γιόρτασε τις νίκες εκείνες της δημοκρατίας εναντίον του ρατσισμού. Όταν ο πρωταθλητής γύρισε στη χώρα του δεν τον συνεχάρη ο Πρόεδρος ούτε δέχτηκε πρόσκληση από τον Λευκό Οίκο. Ξαναγύρισε στη ζωή του: Έμπαινε στα λεωφορεία από την πίσω πόρτα, έτρωγε σε εστιατόρια για μαύρους, χρησιμοποιούσε τις τουαλέτες για μαύρους, έμεινε σε ξενοδοχεία για μαύρους.

Πριν από την έναρξη κάποιων αγώνων μπέιζμπολ, ο τέσσερις φορές χρυσός ολυμπιονίκης έτρεχε για να διασκεδάσει το κοινό παραβαίνοντας άλογα, σκυλιά, αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες. Αργότερα όταν πια τα πόδια του δεν του το επέτρεπαν,

 ο Τζέσε Όουενς άρχισε να δίνει διαλέξεις. Μιλούσε για τις αρετές της πατρίδας της θρησκείας και της οικογένειας»…

Έγω ρεζίλεψα τον Χίτλερ...Αυτός ήταν ο Τζέσε Όουενς, 

είχε γεννηθεί στο Όουκβιλ της Αλαμπάμα το 1913 από οικογένεια που είχε υποφέρει για το χρώμα του δέρματός της και τον φυλετικό διαχωρισμό σ’ εκείνη τη βαθύτατα μισαλλόδοξη περίοδο. Ο μικρός Τζέσε λάτρευε το μπέιζμπολ, αλλά δεν είχε χρήματα για ακριβό αθλητικό εξοπλισμό και στο νέο του σχολείο ασχολήθηκε με τον κλασικό αθλητισμό· διέπρεψε αμέσως στους δρόμους ταχύτητας. Τα χρόνια πέρασαν, ο Τζέσε μεγάλωσε και τώρα να, ήταν κι αυτός «εκεί»: Βερολίνο, αποφορά ναζισμού, ενθουσιασμός αρρωστημένος και ατμόσφαιρα πολέμου: Ολυμπιακοί Αγώνες. Ο Τζέσε Όουενς νίκησε στα 100, στα 200 μέτρα και στο μήκος! Η Αρία Φυλή τον είδε να την προσπερνά… 

Ο Όουενς γύρισε στην πατρίδα του δίχως σεντ στην τσέπη, αλλά είχε πολλές εμπορικές προτάσεις συνεργασίας που θα του επέτρεπαν να συντηρεί την οικογένειά του. Στα τέλη της δεκαετίας του ’30 ήταν ένας από τους διασημότερους Αμερικανούς – όχι μόνο αθλητές - αλλά πάμπτωχος. Σε μια προσπάθεια να συγκεντρώσει χρήματα άνοιξε καθαριστήριο, αλλά το έκλεισε γρήγορα. Στη συνέχεια έκανε κοινωνικές εμφανίσεις ως διασημότητα και ίδρυσε μια ομάδα μπέιζμπολ. Όμως ούτε αυτά ήταν αρκετά. Έτσι αποφάσισε να γίνει ατραξιόν σε λαϊκά θεάματα συναγωνιζόμενος σε αγώνες ταχύτητας ακόμη και άλογα.

Ο Τζέσε Όουενς ήταν βαρύς καπνιστής. Πέθανε από καρκίνο του πνεύμονα στις 31 Μαρτίου 1980, στο Tucson της Αριζόνα. Ήταν 66 χρονών. Τέσσερα χρόνια μετά τον θάνατό του, ένας δρόμος στο Βερολίνο μετονομάστηκε προς τιμήν του. Το 1990 ο Όουενς τιμήθηκε μετά θάνατον με το Χρυσό Μετάλλιο του Κογκρέσου...

«Ο Χίτλερ δεν με σνόμπαρε, ήταν ο πρόεδρός μας που με σνόμπαρε», είπε χρόνια μετά τους Αγώνες ο Τζέσε Όουενς. «Ο πρόεδρος δεν μου έστειλε καν τηλεγράφημα»!

Μιχάλης Αντωνιάδης

read more ►

ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ!!

 

ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ!!

Μιχάλης Αντωνιάδης

read more ►

Η Εβραία λεσβία, στην Παρωδία του Μυστικού Δείπνου,

 

Η Εβραία λεσβία που ”ενσάρκωσε” το Χριστό στην Παρωδία του Μυστικού Δείπνου σχημάτιζε με τα χέρια της τη γνωστή καρδούλα μόνο που εδώ αποτελεί βεβήλωση της Sacré-Cœur Ιερής Καρδιάς που για Καθολικό xριστιανισμό είναι μια από τις πιο ιερές αποτυπώσεις του Θεάνθρωπου ως σύμβολο της θυσιαστικής θεϊκής αγάπης.

Μια Εβραία λεσβία ”ενσάρκωσε” το Χριστό στην Παρωδία του Μυστικού Δείπνου στη Μαύρη Τελετή! Είναι η Barbara Butch που δήλωνε: «Είμαι χοντρή, Εβραία, queer λεσβία και είμαι πραγματικά περήφανη»!

H βεβήλωση ιερών συμβόλων είναι πάντα μέρος σατανιστικού τελετουργικού!

Μιχάλης Αντωνιάδης

read more ►

Η Ρωσία δεν θέλει την Ευρώπη,

 Τί θά συμβεῖ στήν Εὐρώπη πού ἐγκατέλειψε τόν Χριστό καί ἐπέστρεψε στον παλαιό, σκοτεινό καί μωρό παγανισμό;

Ἡ ἀπάντηση στό ἐρώτημα, τί θά συμβεῖ στήν Εὐρώπη, πού ἀρνεῖται τόν Χριστό, ὑπάρχει ἔμμεσα στό Εὐαγγέλιο. Θά συμβεῖ τό ἴδιο πού συνέβη στήν Καπερναούμ, πού ἦταν πόλη μέ μεγάλο πολιτισμό, πλούσια, ὀργανωμένη, χαρούμενη, περήφανη για τήν ἀκμή της. 

Ὁ Χριστός σφράγισε την πορεία της μέ τά παρακάτω λόγια: Και ἐσύ Καπερναούμ, πού ὑψώθηκες ὥς τά οὐράνια, θά κατεβεῖς στά τρίσβαθα τοῦ Ἅδη. Πλήν σέ βεβαιώνω πώς ὁ Θεός την ἡμέρα τῆς κρίσεως θά δείξει μεγαλύτερη ἐπιείκεια γιά τά Σόδομα παρά γιά σένα (Ματθ. 11, 23).

Ἀδελφοί μου, ἄν στήν Ἰνδία καί την Κίνα συνέβαιναν τόσα πολλά καί μεγάλα θαύματα ὅπως συνέβησαν στήν Εὐρώπη ἐδῶ καί δύο χιλιάδες χρόνια, ἀπό παλιά θά μετάνοιωναν οἱ κάτοικοί της καί θα γινόντουσαν χριστιανοί.

Στενοχωριέμαι γιά τήν Εὐρώπη, γιατί θά καταστραφεῖ ὅπως ἡ Καπερναούμ. Οἱ περήφανοι πύργοι της θά γκρεμιστοῦν, θα καταστραφοῦν καί οἱ λεωφόροι της θά μετατραποῦν σέ τόπους πού θά φυτρώσουν θάμνοι μέ ἀγκάθια, ὅπου θά κάνουν τη φωλιά τους τά φίδια. Στόν τόπο πού τώρα ἀκούγονται φωνές ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ, θά ἀκούγονται κραυγές ἀπό κουκουβάγιες καί οὐρλιαχτά ἀπό τσακάλια.

Τή στιγμή πού ἡ Εὐρώπη νόμισε για τόν ἑαυτό της πώς ἐκπολιτίστηκε, τότε ἦταν καί πού ἀγρίεψε. Τή στιγμή πού νόμισε πώς τά ἤξερε ὅλα, τότε ἦταν και πού παραφρόνησε. Τήν στιγμή πού νόμισε πώς ἀπέκτησε μεγάλη δύναμη, τότε ἦταν καί πού ἔχασε ὅλη της τή δύναμη.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς , Επίσκοπος Αχρίδος

Μιχάλης Αντωνιάδης

read more ►

Η Τουρκία θα διαμελιστεί σε 3-4 κομμάτια. Ήδη έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση.

 

Η διάλυση της Τουρκίας

- Εγώ δε θα είμαι εδώ, αλλά θα βλέπω από πάνω. Η Τουρκία θα διαμελιστεί σε 3-4 κομμάτια. Ήδη έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. 

Εμείς θα πάρουμε τα δικά μας εδάφη, οι Αρμένιοι τα δικά τους και οι Κούρδοι τα δικά τους. Το Κουρδικό έχει ήδη δρομολογηθεί. Αυτά θα γίνουν όχι τώρα, 

αλλά σύντομα, όταν θα πάψει αυτή η γενιά που κυβερνάει την Τουρκία και θα αναλάβει νέα γενιά πολιτικών. Τότε θα γίνει ο διαμελισμός της Τουρκίας. Πολύ σύντομα, οι προσευχές που γίνονται κάτω από την επιφάνεια της γης (δηλ. των κρυπτοχριστιανών Ελλήνων της Τουρκίας) θα ανάβονται πάνω στη γη και τα κεράκια που ανάβονται κάτω, θα ανάβονται επάνω.

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης.

ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ!!

Μιχάλης Αντωνιάδης

read more ►

Τυφώνας " Δαβίδ" σχηματίστηκε προσπέρασε τον Ατλαντικό Ωκεανό,

 Στο τέλος του Αυγούστου του 1979 , ο φοβερός τυφώνας " Δαβίδ" σχηματίστηκε στον Ατλαντικό Ωκεανό. Στον τυφώνα αυτό πνέουν άνεμοι που η ταχύτητα τους φθάνει μέχρι και 100 μίλια την ώρα προκαλώντας πολλές καταστροφές και πολλούς θανάτους στη Δομινικανή Δημοκρατία.

Από την κατεύθυνση προς την οποία εκινείτο ο τυφώνας, ήταν βέβαιο πως κατευθυνόταν στο Μαϊάμι της Φλόριδας. Το Σάββατο της 1ης Σεπτεμβρίου, δεν υπήρχε πλέον καμία  αμφιβολία , ότι έτσι θα γινόταν. Την Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου, οι τοπικές αρχές έδωσαν οδηγίες ώστε να εκκενωθούν οι παραλιακές κατοικίες και τα ξενοδοχεία. Τη Δευτέρα, στις 3 Σεπτεμβρίου, νωρίς το πρωί, τα ραδιόφωνα και οι εφημερίδες ανακοίνωναν ότι " ο τυφώνας λυπήθηκε το Μαϊάμι και το προσπέρασε! ". 

Ο συγγραφέας αυτής της μαρτυρίας βρισκόταν εκείνη την εποχή στο Μαϊάμι και θα ήθελε να εκθέσει πώς ακριβώς έγιναν τα πράγματα.

Την Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου, μετά τη Θεία Λειτουργία στην Ορθόδοξη Εκκλησία του Αγίου Βλαδίμηρου, στο Μαϊάμι, ο ιερέας έκανε παννυχιδα για τον Άγιο Ιωάννη 

Όταν οι Ρώσοι πριν από 30 χρόνια έμεναν στο νησί Τουμπαμπάο, στις Φιλιππίνες , χάρις στις αδιάλειπτες προσευχές του Αγίου Ιωάννη, οι τυφώνες συνήθως δεν ενοχλούσαν καν αυτά τα μέρη. Αυτό το είχαν καταλάβει ακόμα και οι ιθαγενείς, οι οποίοι συχνά έβλεπαν τον Άγιο Ιωάννη να προσεύχεται τις νύκτες, να ψέλνει στον καταυλισμό και να σφραγίζει με το σημείο του σταυρού τον ορίζοντα. Κάποτε, στις Φιλιππίνες, ένας πολύ ισχυρός τυφώνας κατευθυνόταν προς τον καταυλισμό των Ρώσων και με τις προσευχές του Αγίου Ιωάννη, καθώς έφτανε στο νησί, άλλαξε πορεία και δεν έπληξε τον καταυλισμό!

Το ίδιο θαύμα έγινε και στη Φλόριδα. Μετά την παννυχιδα στον Άγιο Ιωάννη, ο "τυφώνας Δαβίδ" καθώς πλησίαζε στο Μαϊάμι, ξαφνικά άλλαξε πορεία , στράφηκε βόρεια και προσπέρασε! Έτσι, με τις προσευχές του Αγίου Ιωάννη, ακόμα και τώρα, μετά την κοίμηση του, ο Κύριος διέσωσε τους κατοίκους της πόλεως. Ευχόμαστε πάντοτε με τις προσευχές του, ο παντοδύναμος Θεός μας, να μας χαρίζει το έλεος Του!

Κ. Κ .Μ.

Μαϊάμι Φλόριδα 

3 Σεπτεμβρίου 1979

Από το βιβλίο "ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ

Επίσκοπος Σαγγαης και Σαν Φρανσίσκο 

Ο θαυματουργός"

ΕΚΔΟΣΗ 5η

ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ 

ΑΓ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΔΩΡΙΔΟΣ

Μιχάλης Αντωνιάδης

read more ►

Λωρίδα της Γάζας έχει εγκαθιδρυθεί ένα χαλιφάτο της ΧΑΜΑΣ,

 Στόχος, ο δυτικός πολιτισμός...

«Πληροφορήθηκα, όπως και πολλοί άλλοι, τη διοργάνωση συναυλίας αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, στην οποία πρωτοστατεί το ΚΚΕ και ενισχύουν διάφορες άλλες ακροαριστερές οργανώσεις και θα συμμετάσχουν οι αυλικοί καλλιτέχνες του κόμματος αυτού. Δικαίωμά τους. 

Ζουν σε μία χώρα όπου προστατεύεται το δικαίωμα της ελευθερίας του Λόγου, της Συνείδησης και, κυρίως, το δικαίωμα στη διαφωνία. To make long story short, προστατεύονται όλα εκείνα τα δικαιώματα, τα οποία όχι μόνο καταστρατηγούνται, αλλά έχουν εξοβελιστεί με αίμα και αμέτρητα θύματα, από εκείνους στους οποίους τάσσονται αλληλέγγυοι όλοι οι παραπάνω. 

Και πάλι, δικαίωμά τους είναι να στηρίζουν τυραννικά καθεστώτα. Μπορούν να το κάνουν όσο θέλουν, αρκεί να μη αποπειραθούν να επιβάλλουν ένα τέτοιο στην πατρίδα μας, γιατί η απάντηση θα είναι η συντριπτική, όπως και την τελευταία φορά. 

Το 2006 η ΧΑΜΑΣ ανέλαβε την εξουσία με εκλογές και το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να τις καταργήσει. Έκτοτε, ποτέ κανείς δεν εξελέγη και τη «διακυβέρνηση» της Λωρίδας έχει αναλάβει δικτατορικά, αλλά με πάνδημη συναίνεση του πληθυσμού της, μία τρομοκρατική οργάνωση, η οποία έχει ως πρώτο διακηρυγμένο στόχο την καταστροφή του κράτους του Ισραήλ, την εξόντωση όλων των κατοίκων του, αλλά και των Εβραίων όπου γης. 

Πολλοί χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τα παιδάκια της Γάζας, αλλά κανείς δεν λέει την πραγματική αλήθεια. Ένα από τα βασικά συνθήματα της ΧΑΜΑΣ είναι: το μεγαλύτερο όπλο μας, είναι οι κοιλιές των γυναικών μας, γιατί θα συνεχίζουν για πάντα να γεννούν μάρτυρες. 

Αξίζει να αναφέρουμε πως οι μανάδες αυτές - αν μπορεί κανείς να τις αποκαλέσει έτσι - οικειοθελώς προσφέρουν τα βλαστάρια τους στο παιδομάζωμα της ΧΑΜΑΣ, η οποία από τρυφερή ηλικία τα στρατολογεί, τα γαλουχεί στο μίσος κατά του Ισραήλ, τα εκπαιδεύει στα όπλα και τα προετοιμάζει είτε για τρομοκρατικές δράσεις όπως αυτή της 7ης Οκτωβρίου, είτε για βομβιστές αυτοκτονίας. Έτσι δικαιώνεται η πρώην πρωθυπουργός του Ισραήλ Γκόλντα Μέγιερ που είπε:

 Η ειρήνη στη Μέση Ανατολή θα έρθει όταν οι άραβες μάθουν να αγαπούν τα παιδιά τους, περισσότερο απ’ όσο μισούν εμάς. 

Στη Λωρίδα της Γάζας, δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα, υπάρχει μόνο το ισλαμικό θεοκρατικό καθεστώς, για το οποίο υπάρχει μόνο μία αλήθεια, εκείνη που γράφει το Κοράνι, στην ερμηνεία των ηγετών της τρομοκρατικής οργάνωσης ΧΑΜΑΣ. Η γυναίκα θεωρείται σκεύος ηδονής και αναπαραγωγής μαρτύρων. Δεν απολαμβάνει κανενός δικαιώματος και προστασίας, κλεισμένη στους τοίχους του σπιτιού, φορώντας μόνο συγκεκριμένα ρούχα που τυγχάνουν της εγκρίσεως της ΧΑΜΑΣ. 

Τα παιδιά θεωρούνται κινούμενα και ομιλούντα όπλα, τα οποία θυσιάζονται χωρίς τον παραμικρό ηθικό ενδοιασμό σε πράξεις τρομοκρατίας ως βομβιστές αυτοκτονίας. Οι ομοφυλόφιλοι θεωρούνται εκτρώματα της φύσης, διασύρονται, διαπομπεύονται και εκτοξεύονται από ταράτσες σε κοινή θέα προς γνώση και παραδειγματισμό. 

Εννοείται πως δεν μπορεί καν να γίνει λόγος για στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα, όπως αυτό της ισονομίας και της ισηγορίας, όταν οι μυστικές υπηρεσίες της ΧΑΜΑΣ εκτός από τα ζητήματα της «ασφάλειας» έχουν αναλάβει το ρόλο του δικαστή και του δήμιου, με τις εξωδικαστικές εκτελέσεις υπαρκτών ή επινοημένων αντιφρονούντων να αγγίζουν τις δεκάδες χιλιάδες με την κατηγορία της «συνεργασίας με τον εχθρό». 

Παρά τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια που προσέφεραν οι χορηγοί της ΧΑΜΑΣ, το Ιράν, το Κατάρ, άλλες αραβικές χώρες και την αβάσταχτη φορολογία των πάντων, τα χρήματα αυτά δεν αξιοποιήθηκαν για τη βελτίωση της ζωής των κατοίκων που ζούσαν και ζουν στην απόλυτη ένδεια, αλλά για την καλοπέραση των ηγετικών στελεχών της οργάνωσης σε πολυτελείς επαύλεις στο Κατάρ και στην Τουρκία, στην κατασκευή τούνελ και στον εξοπλισμό των τρομοκρατών, για έναν πόλεμο που δεν μπορούν και δεν θα κερδίσουν ποτέ. 

Ουσιαστικά, στη Λωρίδα της Γάζας έχει εγκαθιδρυθεί ένα χαλιφάτο της ΧΑΜΑΣ ένα θεοκρατικό καθεστώς που έχει στόχο όχι μόνο το Ισραήλ αλλά ολόκληρο τον δυτικό πολιτισμό. 

Πρόκειται για ένα προγεφύρωμα του αραβικού ολοκληρωτικού επεκτατισμού στις ακτές της Μεσογείου, με βλέψεις προς την Ευρώπη, αφού οι ίδιοι ομολογούν πως διαθέτουν έναν αόρατο στρατό εκατομμυρίων μαρτύρων, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν ως «πρόσφυγες» ή «μετανάστες» σε πολλές δυτικοευρωπαϊκές χώρες, όπου δημιούργησαν τα δικά τους γκέτο και απαιτούν από τους γηγενείς πληθυσμούς όχι μόνο να σεβαστούν τα δικά τους αρχαϊκά και ασύμβατα με τις αξίες του δυτικού πολιτισμού έθιμα, μα και να τα υιοθετήσουν κιόλας».

                            Αρθρο του Δ.Τριανταφυλλίδη από το liberal.gr

read more ►

Η Θεότητα δεν κατανοείτε με λογικά επιχειρήματα, αλλά δια της πίστεως και του ευσεβούς φρονήματος μετ' ευλαβείας.

 Η Θεότητα δεν κατανοείτε με λογικά επιχειρήματα, αλλά δια της πίστεως και του ευσεβούς φρονήματος μετ' ευλαβείας.

Μέγας Αθανάσιος

ΚΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ!!

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΑΣ!!

read more ►

Η Αραμαϊκή είναι γλώσσα,

 Αραμαϊκή γλώσσα

Η Αραμαϊκή είναι γλώσσα του Βορειοδυτικού Σημιτικού κλάδου[1], όπως η Χαναανική. Το όνομά της προέρχεται πιθανώς από τη Βιβλική χώρα Aram Naharayím που σημαίνει «υψίπεδο μεταξύ δύο ποταμών» και συνήθως αναφέρεται στην Άνω Μεσοποταμία ή, κατ’ άλλη άποψη, σε αρχαία ονομασία τής Συρίας. Διάφορες διάλεκτοι της Αραμαϊκής συνεξελίχθηκαν με την Εβραϊκή σε μεγάλο τμήμα τής κοινής τους ιστορίας.

Η γλώσσα τής Νεοβαβυλωνιακής αυτοκρατορίας πιθανώς ήταν διάλεκτος της Αραμαϊκής. Η Περσική αυτοκρατορία που μερικές δεκαετίες αργότερα κυρίευσε τη Βαβυλωνία υιοθέτησε την αυτοκρατορική Αραμαϊκή ως επίσημη διεθνή γλώσσα της. Ο Ισραηλιτικός πληθυσμός, ο οποίος είχε εξοριστεί στη Βαβυλώνα από την Ιερουσαλήμ και από τα περίχωρα του βασιλείου τού Ιούδα, έλαβε την άδεια να επιστρέψει στην Ιερουσαλήμ και να ιδρύσει μια περσική επαρχία, η οποία συνήθως απεκαλείτο Ιουδαία. Κατ’ αυτόν τον τρόπο η Αραμαϊκή έγινε η διοικητική γλώσσα τής Ιουδαίας στις σχέσεις της με την υπόλοιπη Περσική αυτοκρατορία.

Η αραμαϊκή γραφή εξελίχθηκε με τη σειρά της από τη χαναανική γραφή, αλλά οι δύο γραφές παρουσίασαν αξιοσημείωτη απόκλιση. Κατά τον 1ο αιώνα μ.Χ., η δάνεια αραμαϊκή γραφή αναπτύχθηκε στη διακριτή τετράγωνη εβραϊκή γραφή (γνωστή επίσης ως Ασσυριακή Γραφή, Ktav Ašuri), η οποία διασώζεται στους παπύρους τής Νεκράς Θαλάσσης και είναι παρόμοια με τη γραφή που χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα.

Η αραμαϊκή διαδόθηκε και ως καθομιλουμένη. Πριν την χριστιανική περίοδο ομιλούνταν σε όλο το έδαφος μεταξύ Μεσογείου και μεσημβρινού και βορείου μέρους των αρμενικών ορέων και του Κουρδιστάν. Στην Παλαιστίνη αντικατέστησε την εβραϊκή και ήταν η γλώσσα που μιλούσε ο Ιησούς και οι μαθητές του. Η είσοδος της αραμαϊκής στην παλαιστίνη έγινε αρχικά ως γλώσσα της διπλωματίας πριν την Βαβυλώνια αιχμαλωσία (6ος αι. π.Χ.) και μετά την επιστροφή των εβραίων στα εδάφη τους άρχισε η διάδοση της στον λαό[2].

Κείμενα αραμαϊκά βρίσκονται διάσπαρτα από την Αίγυπτο έως την Κίνα και ήταν τόσο καλά ριζωμένη η γλώσσα αυτή, ώστε μόνο η αραβική κατόρθωσε να την εκτοπίσει με την εξάπλωση του αραβικού κράτους μετά τον θάνατο του Μωάμεθ[3].

read more ►

Η γλώσσα της Εξουσίας ΚΑΙ η ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ,

 

“Ψυχῆς πείρατα ἰών οὐκ ἂν ἐξεύροιο, πᾶσαν ἐπιπορευόμενος ὁδόν·
οὓτω βαθύν λόγον ἒχει - ψυχῆς ἐστι λόγος ἑωυτόν αὒξων”.
(Ἡράκλειτος)

Η γλώσσα της Εξουσίας ΚΑΙ η ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ,

 “Τό εὒδαιμον τό ἐλεύθερον, τό δ' ἐλεύθερον τό εὒψυχον”.

Δύο είναι οι κυρίαρχες γλώσσες στα κείμενα που ακολουθούν: η γλώσσα της εξουσίας και η γλώσσα του ελεύθερου ανθρώπου, της ελεύθερης ψυχής. Είναι δύο γλώσσες διαμετρικά αντίθετες: η καθεμιά με τα γνωρίσματά της. Επιδίωξή μας είναι να σας βοηθήσουμε να προσέξετε αυτές τις γλώσσες και να επισημάνετε κάποια χαρακτηριστικά τους γνωρίσματα, από τη μια, και, από την άλλη, να μελετήσετε και να αξιολογήσετε τη δύναμή τους. Να σκεφτείτε, δηλαδή, και να συζητήσετε ποια είναι η πιο δυνατή, η γλώσσα της εξουσίας ή η γλώσσα της ελευθερίας, της παιδείας και του ανθρωπισμού.

Εκείνος που διέθετε και διαθέτει την πιο μεγάλη ισχύ πολεμικού πυρός είναι γνωστό ότι και κατά το παρελθόν κυριαρχούσε και σήμερα κυριαρχεί σε μεγαλύτερα ή σε μικρότερα τμήματα του πλανήτη μας ή και σε ολόκληρον τον πλανήτη. Η κυριαρχία του αυτή γίνεται ασφαλέστερη, όταν συνοδεύεται από ανάλογη οικονομική ισχύ, καθώς και από την ισχύ των Μέσων Μαζικής Πληροφόρησης, όταν δηλαδή ελέγχει την τηλεόραση, το ραδιόφωνο, τον Τύπο και όλους τους άλλους μηχανισμούς, ορατούς και αόρατους, με τους οποίους οι ισχυροί της γης στέλνουν τα μηνύματά τους σε κάθε γωνιά της και καθορίζουν τις τύχες των λαών της. Οι ισχυροί αυτού του είδους επιβάλλουν, έτσι, τη βούλησή τους τη στρατιωτική, την πολιτική, και όχι μόνον, αφού έχουν τον τρόπο να επηρεάζουν και να καθορίζουν τις εξελίξεις σε παγκόσμια κλίμακα, ακόμη και τις "πολιτιστικές". Είναι και αυτή μια γλώσσα, η γλώσσα της εξουσίας. Μπροστά της ο μέσος άνθρωπος υποχωρεί καθιστώντας με την υποχώρησή του ισχυρότερο τον ήδη ισχυρό δυνάστη.

Υπάρχει, όμως, και η altera pars· υπάρχει η άποψη ότι την πιο μεγάλη δύναμη την έχει η πιο ελεύθερη ψυχή, επομένως αυτή διαθέτει και την πιο δυνατή γλώσσα, γλώσσα δυνατότερη ακόμη και από τη γλώσσα της εξουσίας, έστω και αν ο χρήστης αυτής της γλώσσας δεν επιβάλλει την κυριαρχία του. Φτάνει ότι δεν ενδίδει στη δύναμη των όπλων και κρατάει την εσωτερική του ελευθερία. Είναι αυτή η στάση του γι' αυτόν, και για όσους έχουν την ίδια ευαισθησία, μια ολοκλήρωση. Παραπέμπει ασφαλώς στο γνωστό μας,

 “Τό εὒδαιμον τό ἐλεύθερον, τό δ' ἐλεύθερον τό εὒψυχον”.

Οι πιο πάνω θέσεις περιέχονται και στο κείμενο που ακολουθεί. Μελετήστε το, αναζητήστε αυτές τις διαμετρικά αντίθετες γλώσσες και πείτε αιτιολογημένα με ποια από τις δύο θα συντασσόσασταν. Αν πάλι τις απορρίπτετε και τις δύο, τότε προτείνετε εσείς μιαν άλλη πειστικότερη γλώσσα.

Το θέμα, όπως αντιλαμβάνεστε, δεν είναι καθόλου τωρινό. Το έθεσε η Αρχαία Ελλάδα: ο Αισχύλος με τον "Προμηθέα" του, ο Σοφοκλής με την "Αντιγόνη" και με τον "Οιδίποδα", ο Αριστοφάνης στις "Νεφέλες" του με τον Δίκαιο και τον Άδικο Λόγο. Το έθεσε ο Χριστιανισμός με τον Μέγα Βασίλειο, ο οποίος αντιστάθηκε σθεναρά στην εξουσιαστική δύναμη του αυτοκράτορα. Αλλά το έθεσε και ο νεότερος Ελληνισμός, όπως θα φανεί από τα κείμενα που ακολουθούν.

■Προσοχή!

Θα ετοιμαστείτε καλύτερα για τη συζήτηση, αν αναζητήσετε τα γνωρίσματα της γλώσσας της εξουσίας, καθώς και τον τρόπο με τον οποίο ο Μπρεχτ ανέλυε, δηλαδή αποδιάρθρωνε/αποδιοργάνωνε, τον ναζιστικό λόγο, ώστε να αναδύεται η θαμμένη/παραλλαγμένη από τον λόγο της εξουσίας αλήθεια.

Αναδημοσίευση Από ebooks.edu.gr

ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ

“Ψυχῆς πείρατα ἰών οὐκ ἂν ἐξεύροιο, πᾶσαν ἐπιπορευόμενος ὁδόν·
οὓτω βαθύν λόγον ἒχει - ψυχῆς ἐστι λόγος ἑωυτόν αὒξων”.
(Ἡράκλειτος)

Αυτό το άρθρο υπογραμμίζει την παραμόρφωση της γλώσσας από την εξουσία και την προσαρμογή της στα μέτρα της και τους σκοπούς της. Η δύναμη της εξουσιαστικής γλώσσας μεταβάλλει, είπαν, σε αγέλες προδομένων παλιάτσων τα ανθρώπινα πλάσματα. Αυτό συμβαίνει σήμερα περισσότερο ίσως από κάθε άλλη φορά, αφού σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά η εξουσία έχει μελετήσει και έχει αναγάγει σε επιστήμη αυτόν τον τρόπο διοίκησης. Άλλωστε σήμερα περισσότερο από άλλοτε η τεχνολογία τής παρέχει τα μέσα να εξακτινώνει σε όλα τα σημεία του πλανήτη το λόγο της. Η πραγματικότητα όμως αυτή δεν είναι και αθεράπευτη. Θεραπεύεται και αναστρέφεται με τη γλώσσα της παιδείας, η οποία αποτελεί και τη μόνη ελπίδα, για να αρχίσει κάποτε η αντίστροφη μέτρηση.

Η γλώσσα είναι παντοδύναμη. Την παντοδυναμία της αυτήν την γνωρίζουν οι εξουσίες, και μάλιστα οι εξουσίες των ολοκληρωτικών καθεστώτων, και την εκμεταλλεύονται προκειμένου να επιβάλουν τη βούληση τους. Φτάνουμε έτσι στις ολοκληρωτικές γλώσσες (les langages totalitaires), οι οποίες στηρίζονται κυρίως στη βουλητική λειτουργία της γλώσσας. Μια λειτουργία που προσπαθεί να αλλοιώσει/κάμψει τη βούληση του δέκτη, πράγμα που έχει ως αποτέλεσμα την αλλοτρίωσή του, την ολοσχερή εξάρτησή του και την πλύση του εγκεφάλου του.

Την πιο δυνατή γλώσσα σήμερα, λένε, τη διαθέτει εκείνος που διαθέτει την πιο μεγάλη δύναμη, και την πιο μεγάλη δύναμη τη διαθέτει εκείνος που ελέγχει και κατευθύνει τον τύπο, το ραδιόφωνο, την τηλεόραση, χωρίς να αγνοούμε τον ψίθυρο και τους κάθε είδους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς των ολοκληρωτικών καθεστώτων, οι οποίοι (μηχανισμοί) με άκρως μελετημένους τρόπους και με επιστημονική μεθοδικότητα χρωματίζουν και προσφέρουν στην κοινή γνώμη, ό,τι κάθε φορά συμφέρει στην εξουσία την οποία υπηρετούν. Η δύναμη αυτή της εξουσιαστικής γλώσσας μεταβάλλει, όπως είπαν, σε αγέλες προδομένων παλιάτσων τα ανθρώπινα πλάσματα.

Ας κάνουμε, όμως, ένα ακόμη βήμα. Η γλώσσα, κατά τον Φάι, αποτελεί το πεδίο των κοινωνικών αγώνων. Δεν εξεικονίζει ούτε αντανακλά τους αγώνες, δεν είναι το ίχνος της πάλης των ανθρώπων για επιβίωση και επιβολή, αλλά η ίδια η γλώσσα είναι η πάλη και ο αγώνας. Η λέξη, λέει ο Μπαχτίν, είναι το ιδεολογικό σημείο το οποίο κοινωνικά είναι πολυτονισμένο. Άλλωστε την ίδια γλώσσα τη χρησιμοποιούν ομιλητές που ανήκουν σε διαφορετικές κοινωνικές τάξεις. Συνεπώς μέσα σε κάθε ιδεολογικό σημείο δεν μπορεί παρά να συγκρούονται αντιφατικοί δείκτες αξίας. Αυτό σημαίνει ότι η λέξη, το είπε ο Φάι, δεν αντανακλά απλώς την πάλη των κοινωνικών τάξεων, αλλά συμμετέχει σ' αυτήν. Έτσι η κυρίαρχη τάξη προσπαθεί να εξαλείψει τους άλλους τόνους από τη λέξη και να επιβάλει σ' αυτήν τον έναν, τον δικό της τονισμό.

Δεν κρίνουμε σκόπιμο, θα ήταν άλλωστε κουραστικό, να κάνουμε λόγο για τις σχολές, τις θεωρίες και τα ρεύματα της ανάλυσης του λόγου της εξουσίας. Προσφέρει ενδιαφέρον υλικό η διεθνής βιβλιογραφία, η οποία αναφέρεται στις σχέσεις γλώσσας, εξουσίας και ιδεολογίας. Δεν αντέχουμε όμως στον πειρασμό να μη μεταφέρουμε από το βιβλίο της Josiane Boutet "Εισαγωγή στην Κοινωνιογλωσσολογία" την απόπειρα του Μπρεχτ για αποκατάσταση της αλήθειας με την πρακτική ανατροπής ενός ναζιστικού λόγου. Πρόκειται για την αποκάλυψη ενός υποκριτικού χριστουγεννιάτικου μηνύματος, το οποίο απευθύνει προς τον γερμανικό λαό ο διαβόητος συνεργάτης του Hitler, ο Es. 

 

Η πρακτική της αποκάλυψης συνίσταται στη συστηματική αποδιοργάνωση και εκ νέου αναδιάρθρωση των γλωσσικών τύπων και της διαπλοκής τους. Ανάμεσα από τα γλωσσικά σημεία και τις μεγαλύτερες δομές τους αναζητά και βρίσκει ο Μπρεχτ τα λανθάνοντα σημαινόμενα και αποκαλύπτει τις υποκριτικές δομές του λόγου με τα ταρτουφικά τους μηνύματα. Για να το πετύχει, μελετά κάθε πρόταση και επισημαίνει την κενή επιχειρηματολογία, ώστε να αναδυθεί μέσα από τον μεγαλόσχημο και προσεκτικά δομημένο εξουσιαστικό λόγο ο παραλλαγμένος πραγματικός λόγος και η θαμμένη αλήθεια.

Γράφει ο Es: "Δίκαια περήφανοι για το πνεύμα της αυτοθυσίας και αλληλεγγύης του γερμανικού λαού, θα μπορούσαμε να πούμε σήμερα. Αυτή την παραμονή Χριστουγέννων, αυτόν το χειμώνα, η Γερμανία δεν αφήνει κανένα από τα παιδιά της πεινασμένο κτλ."

Αποκαθιστά και αποκαλύπτει ο Μπρεχτ: "Περήφανοι για το πνεύμα των καπιταλιστών, που θυσίασαν ένα μέρος από αυτά που είχαν θυσιάσει γι' αυτούς αυτοί που δεν έχουν τίποτε στην κατοχή τους, και περήφανοι για την προθυμία τους να συντρέξουν αυτούς που κρατάνε μέσα στη μιζέρια, θα μπορούσαμε να πούμε σήμερα: Αυτή την παραμονή των Χριστουγέννων, αυτόν τον χειμώνα οι γερμανοί καπιταλιστές δεν αφήνουν κανένα φτωχό να πεθάνει εντελώς από την πείνα κτλ."

Αποδιαρθρώνει έτσι ο Μπρεχτ και αποκαλύπτει την ιδεολογία της εξαπατητικής γλώσσας της εξουσίας, η οποία παγιδεύει και ευνουχίζει τα θύματά της. Τα μέσα που χρησιμοποιεί είναι η εμπειρική και διαισθητική πρακτική του παραφρασμένου λόγου. Δείχνει όμως πειστικά ότι η γλώσσα ούτε αθώα είναι ούτε ουδέτερη, αλλά ούτε και βρίσκεται έξω και πέρα από την κοινωνική πάλη των τάξεων.

"Αυτού του είδους η ανάγνωση κειμένων της εξουσίας, λέει ο Φιαλά, επιβάλλει έναν διαρκή συσχετισμό των συστατικών στοιχείων του λόγου με την ιστορική και πολιτική θέση του ρήτορα". Αυτό κάνει εμπειρικά και διαισθητικά ο Μπρεχτ, ο οποίος, αν και δεν είναι ειδικός αναλυτής/ερμηνευτής τέτοιων κειμένων, εντούτοις φτάνει στο καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, γιατί έχει το χάρισμα του ποιητή να συναιρεί μέσα του τον κόσμο και την αλήθεια.

Η προσέγγιση και η ανάλυση του εξουσιαστικού λόγου (λόγοι πολιτικών, διατάγματα, προκηρύξεις, διαφημίσεις, άρθρα σε εφημερίδες, νομοθεσίες κτλ., καθώς και κάθε λόγος στον οποίο υποκρύπτονται εξουσιαστικές τάσεις) προϋποθέτουν, οπωσδήποτε, την εφαρμογή μεθοδολογίας, με την οποία θα επισημανθεί και θα αποκαλυφθεί, μέσα από τις λέξεις-κλειδιά και την κανονικότητα των βασικών δομών του κειμένου, η λανθάνουσα και αναιδώς κραυγάζουσα συχνά εξουσιαστική υποκρισία. Πάντως κάποια από τα γνωρίσματα που βοηθούν στην ανάγνωση και την αποκάλυψη αυτής της γλωσσικής ποικιλίας είναι τα

 ακόλουθα.

    Πρώτα πρώτα είναι μια γλώσσα με έντονο στην ουσία, λανθάνοντα, όμως, συχνά από πλευράς μορφοσύνταξης διατακτικό χαρακτήρα. Γίνεται μέσα σε ελλειπτικές και ονοματικές προτάσεις ευρύτατη χρήση ουσιαστικών συνοδευόμενων κατά κανόνα από προσδιορισμούς, οι οποίοι υπογραμμίζουν αυταπόδεικτες αλήθειες με τρόπο δογματικό και απόλυτο. Αρκεί να θυμηθεί κανείς εκείνη την ανεπανάληπτη ρήση του δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου "Ελλάς

 

Ελλήνων Χριστιανών" ή άλλες ανάλογες, με τις οποίες ο πομπός επιβάλλει στον δέκτη την αναπαραγωγή σεβαστών αξιών ή θεσμών. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο ονοματικός λόγος κυριαρχεί, ενώ περιορίζεται ο ρηματικός λόγος ή κάθε άλλος λόγος παραστατικός που με την ευκρίνειά του και την ενέργειά του μπορεί να οδηγήσει στη δραστική σκέψη. Αλλά και όταν χρησιμοποιείται το ρήμα, προτιμούνται οι εξακολουθητικοί χρόνοι οι οποίοι αφανίζουν τις συγκεκριμένες χρονικές στιγμές και τονίζουν τη διάρκεια και την αιωνιότητα.

Προτιμάει, ακόμη, η γλώσσα της εξουσίας λεκτικό συμβολισμό, ο οποίος μέσα από μονοσήμαντο και κατευθυνόμενο μονόλογο, φιλικό συχνά, καλλιεργεί την αοριστία, τη γενικότητα, την ασάφεια, την ταυτολογία, τη μυστικοπάθεια, τον ημικαταληπτό λόγο. Ο τελευταίος πάλι έντεχνα αλλά σταθερά επιδιώκει τη δημιουργία αποστάσεων και χάσματος ανάμεσα στον πομπό (που είναι "σοφός", "παντογνώστης", "παντοδύναμος", "άνθρωπος σπάνιας ποιότητας") και στο δέκτη, ο οποίος πρέπει να αισθάνεται ασήμαντος, κατώτερος και γι' αυτό εξαρτημένος από τον πομπό.

Από την πλευρά του περιεχομένου πάλι η γλώσσα της εξουσίας μηδενίζει τη σκέψη και την κριτική και προβάλλει δομικά στοιχεία αντικριτικά, καθώς επιβάλλει με δογματικότητα και απολυτότητα τα "αναμφισβήτητης" αξίας μηνύματα του πομπού. Μια τέτοια γλώσσα, βέβαια, δεν μπορεί παρά να είναι: αποστεωμένη και μουσειακή, αφού δεν ερευνά, δεν κρίνει, δε συσχετίζει, δεν διαλέγεται, αλλά συντηρεί και μεταφέρει με μεγαληγορία και βεβαιότητα "αιώνιες και μοναδικές" αξίες και "αλήθειες"' αυταρχική, αφού δεν υπάρχουν περιθώρια διαλόγου και ο δέκτης παίρνει εντολή να συντονίζεται στα μηνύματα του πομπού· υπερβατική, αφού θραύει ή αγνοεί τις ποικίλες μορφές της καθημερινότητας και με την υπέρβαση της πραγματικότητας και τη γενίκευση (και τη θέωση) του λεκτικού συμβολισμού δοκιμάζει να υποβάλει τα περιεχόμενα των μηνυμάτων της, στεγαζόμενα ερμητικά σε αποδεκτές και μεγάλες αξίες: οικογένεια, πατρίδα, θρησκεία κτλ.

Θα μπορούσαμε, δηλαδή συνοπτικά να πούμε ότι η γλώσσα της εξουσίας είναι γλώσσα φθοράς και διαφθοράς και όχι γλώσσα επικοινωνίας, αφού διασαλεύεται αυθαίρετα η σχέση συμβόλων και συμβολιζομένων, σημαινόντων και σημαινομένων, καθώς τα σημεία φορτίζονται με τα αντίθετά τους σημασιολογικά φορτία. Είναι γνωστό π.χ. πως σ' ολόκληρο τον κόσμο οι δικτατορίες επιβάλλονται εν ονόματι της σωτηρίας των δημοκρατικών ελευθεριών των λαών. Η στρέβλωση, δηλαδή, και η αυθαιρεσία της διαφθοράς θριαμβεύουν σε βάρος της γλώσσας και του επικοινωνιακού της χαρακτήρα.

Εικόνα

Η μόνη που μπορεί να βοηθήσει τον σημερινό άνθρωπο και να αντισταθεί στη δύναμη και την ευτελιστική γοητεία της εξουσιαστικής γλώσσας είναι, νομίζω, πάλι η γλώσσα. Είναι, θα έλεγα, το υπερόπλο που έχει την ικανότητα να εξουδετερώνει τα όπλα της τρέλας και της αυταρχικότητας. Και γόμωση αυτού του υπερόπλου είναι εξάπαντος η παιδεία με τις δυναμικές της. Αυτές θα βαθύνουν την κοίτη της ανθρώπινης σκέψης, θα καλλιεργήσουν την αρετή του ανθρώπου, θα τον καταστήσουν ευαίσθητο στο ωραίο και στην ανθρωπιά, θα τον συνδράμουν να αποκτήσει μηχανισμούς αντίστασης και να κατακτήσει την ελευθερία του. Γιατί την πιο μεγάλη δύναμη πιστεύω ότι τη διαθέτει η πιο ελεύθερη ψυχή. Αυτή έχει και την πιο δυνατή γλώσσα. Δυνατότερη ακόμη και από τη γλώσσα της εξουσίας. Δεν έχουμε παρά να θυμηθούμε την απάντηση του στρατηγού Μακρυγιάννη στον Δεριγνύ:

Αφού το δυνάμωσα, σε δυο ημέρες ήρθε ο Χατζημιχάλης με τους ανθρώπους μου, οπού μου πήρε, ήρθε ο Κωνσταντήμπεγης Μαυρομιχάλης, μ' ολίγους κι ο Υψηλάντης με τους ανθρώπους του, όλους δεκαπέντε. Εκεί οπούφκιανα τις θέσεις τους εις τους Μύλους ήρθε ο Ντερνύς να με ιδεί. Μου λέγει: "Τι κάνεις αυτού; αυτές οι θέσες είναι αδύνατες· τι πόλεμο θα κάμετε με τον Μπραΐμη αυτού; - Του λέγω, είναι αδύνατες οι θέσεις κι εμείς, όμως είναι δυνατός ο Θεός οπού μας προστατεύει· και θα δείξωμεν την τύχην μας σ' αυτές τις θέσες τις αδύνατες. Κι αν είμαστε ολίγοι εις το πλήθος του Μπραΐμη, παρηγοριόμαστε μ' έναν τρόπον, ότι η τύχη μάς έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και έως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνει και δεν μπορούνε· τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν κι όταν κάνουν αυτήνη την απόφαση, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν. Η θέση οπού είμαστε σήμερα εδώ είναι τοιούτη και θα ιδούμεν την τύχη μας οι αδύνατοι με τους δυνατούς. –Τρεμπιέν", λέγει κι αναχώρησε ο ναύαρχος. Μακρυγιάννης, «Απομνημονεύματα» [Η απάντηση στο Δεριγνύ] [πηγή: Έκφραση-Έκθεση Β΄ Λυκείου]

Εικόνα

Βαθιά η γλώσσα γιατί βγαίνει από βαθιά ψυχή. Τόσο βαθιά όσο βαθιά είναι η συνείδηση του Ελληνισμού που τη γεννάει. Μόνον που αυτό το βάθος δεν το υποψιάζεται η ανεμόεσσα σκέψη των σημερινών ανθρώπων που ζητούν όλες τις λύσεις των προβλημάτων τους στη μηχανή. "Τα μεγάλα προβλήματα της ζωής, λέει ο L. Wittgenstein, δε λύνονται στην επιφάνεια, αλλά μονάχα στο βυθό. Σε επιφανειακές διαστάσεις παραμένουν άλυτα". Και στο βυθό βρίσκεται η ψυχή του ανθρώπου.

Τα αίτια, λοιπόν, της κρίσης της γλώσσας (και της γλώσσας της εξουσίας) παραπέμπουν στα αίτια της κρίσης της παιδείας, τα οποία με τη σειρά τους παραπέμπουν στην κρίση του ανθρώπου. Ένας φαυλεπίφαυλος κύκλος.

Μπέρτολντ Μπρεχτ, «Για την αποκατάσταση της αλήθειας» Μπέρτολντ Μπρεχτ, «Πέντε δυσκολίες για να γράψει κανείς την αλήθεια»

■Αυτό το πρώτο κείμενο και ο σχολιασμός του ήταν μια πρώτη προσέγγιση του προβλήματος. Ελάτε τώρα να κάνουμε το δεύτερο βήμα, για να δούμε από πιο κοντά και με τη συνδρομή και άλλων κειμένων το θέμα μας.

▶Δείτε προσεκτικά και συζητήστε το ακόλουθο κείμενο, το οποίο έχει ανθολογηθεί από συνέντευξη δημοσιευμένη στον Τύπο:

■Ερώτηση: Και τι μπορεί να σώσει τον άνθρωπο από τον Άδικο Λόγο της εξουσίας, όπως τον ονομάσατε; Υπάρχει γλώσσα ισχυρότερη από τη γλώσσα των όπλων;

Απάντηση: Υπάρχει. Γι' αυτό υπάρχει και ελπίδα. Είναι ο λόγος πάλι, ο Δίκαιος Λόγος, ο οποίος μπορεί να αντισταθεί αποτελεσματικά στην ευτελεστική δύναμη του Άδικου Λόγου. Γιατί την πιο μεγάλη δύναμη δεν τη διαθέτουν οι πλανητάρχες ή τα Μ.Μ.Ε., όπως νομίζεται. Την πιο μεγάλη δύναμη τη διαθέτει η πιο ελεύθερη ψυχή, η ψυχή με την πιο βαθιά παιδεία. Αυτή έχει και τον πιο δυνατό λόγο. Δυνατότερο και από το λόγο της εξουσίας. Τον βρίσκουμε αυτόν τον λόγο στην Αρχαία Ελλάδα, στη Βυζαντινή, στη Νεότερη. Είναι ο λόγος του Προμηθέα προς το Δία, της Αντιγόνης προς τον Κρέοντα, του Μεγάλου Βασιλείου προς τον Βάλη, του Κολοκοτρώνη, του Μακρυγιάννη. Και είναι βαθύς αυτός ο λόγος, γιατί αναδύεται από βαθιές ψυχές. Τόσο βαθιές όσο βαθιά είναι η συνείδηση της παιδείας του λαού που τις γεννάει. Μόνο που αυτή τη διάσταση του βάθους του "επ' αληθείαις" πολιτισμού, δεν την υποψιάζεται η ανεμόεσσα σκέψη των απαίδευτων και όσων άλλων ζητούν τις λύσεις των προβλημάτων στη βία και στη μηχανή.

Ερώτηση: Ποιος είναι ο δρόμος προς το Δίκαιο λόγο, όπως τον χαρακτηρίζετε, που θα δώσει τη λύση στα σημερινά προβλήματα;

Απάντηση: Ο δρόμος του ελληνικού λόγου που οδηγεί στην ελευθερία, στην πρώτη ανθρώπινη ελευθερία, όπως τη δίδαξε ο πρώτος ελεύθερος ποιητής, ο Έλληνας Αισχύλος, στην προμηθεϊκή του τριλογία. Είναι ο μόνος που μπορεί να βγάλει την ανθρωπότητα από τα σημερινά της αδιέξοδα. Και αν δεν το πραγματώσει ο σημερινός Ελληνισμός, θα το επιδιώξει μόνη της η ανθρωπότητα, όταν θα έχει ξεπεράσει την ύβρη της μηχανής και της ύλης, που την έχουν παγιδέψει. Είναι ανάγκη η λεγόμενη "πολιτισμένη" ανθρωπότητα να σκεφθεί όρους και αρχές με κριτήρια την ευτυχία του ανθρώπου και όχι του ανθρώπου-μηχανή στην υπηρεσία των μεγάλων συμφερόντων. Η πορεία όμως προς τον αληθινό πολιτισμό των ελεύθερων ανθρώπων και όχι προς τον "πολιτισμό" των λιγότερο ή περισσότερο καταρτισμένων γιγάντων ή νάνων της τεχνολογίας, είναι ανάγκη σ' αυτό το πνεύμα του ελληνικού, δηλαδή του πρώτου ευρωπαϊκού, λόγου της ελευθερίας, να θεμελιωθεί. Μια τέτοια, όμως, θεμελίωση απαιτεί, όπως λέει ο Μπρεχτ, να σκεφτούμε από την αρχή, αφού έτσι θα βγούμε από την πλάνη. Κανένας, λέει ένας σοφός, δεν μπορεί να χτίσει για λογαριασμό σου το γεφύρι απ' όπου χρωστάς να περάσεις το ρεύμα της ζωής...

Ερώτηση: Και ποιο είναι το υπερόπλο που έχει την ικανότητα να εξουδετερώσει τα όπλα της εξουσίας, της αυθαιρεσίας και του αυταρχισμού;

Απάντηση: Η δύναμη της γλώσσας του σημερινού ανθρώπου. Αυτήν πρέπει να αντιτάξει στην όποια "δύναμη" των ισχυρών της γης και στις εξουσίες. Όταν δεν είναι κενός λόγος, αλλά όταν έχει για γόμωσή της την παιδεία, με τις ανεξάντλητες δυναμικές της. Η παιδεία έχει τη δύναμη να εξανθρωπίζει τον άνθρωπο: απόρροια της αγωγικής πράξης, κατά την οποία παιδεύοντες, παιδευόμενοι και παιδευτικές αξίες βρίσκονται σε μια δυναμική αγωνιστική αλληλενέργεια (Σ. Γεδεών), Ένα σπάνιο αγαθό, που δεν πραγματώνεται παρά μόνον με την παιδεία, πηγάζει από βάθη όπου σβήνει η διαφορά του ατομικού και του εθνικού εγώ και συ από την ταυτότητα της ζωής. Σβήνει η διαφορά και αναδύεται ως κατηγορική προσταγή η φωνή της ηθικής, η οποία ορίζει την ανθρώπινη ποιότητα (Β. Τατάκης). Ο άνθρωπος τότε πραγματώνει την ανώτερη φύση του, την πνευματική του ουσία. Υψώνεται, δηλαδή, στη σφαίρα της ελευθερίας. Και δεν ξέρω τίποτε δυνατότερο από τον ελεύθερο άνθρωπο...

▶Μπορείτε, τώρα που γνωρίζετε και τα δύο κείμενα (αρχικό κείμενο και κείμενο της συνέντευξης), να διατυπώσετε τον προβληματισμό σας και τις απόψεις σας πάνω στα ακόλουθα θέματα: 

α) Συμφωνείτε ή όχι (και γιατί) με την άποψη ότι "την πιο μεγάλη δύναμη τη διαθέτει η πιο ελεύθερη ψυχή, η ψυχή με την πιο βαθιά παιδεία" και ότι αυτή αρθρώνει και τον πιο δυνατό λόγο;

 β) Συμφωνείτε ή όχι (και σε κάθε περίπτωση γιατί) ότι ο ελληνικός λόγος, όπως αρθρώθηκε στην Αρχαία Ελλάδα, οδηγεί τον άνθρωπο προς την ελευθερία; γ) Συμφωνείτε ή όχι (και σε κάθε περίπτωση γιατί) ότι η παιδεία έχει τη δύναμη να εξανθρωπίζει τον άνθρωπο;

Ύστερα από τη συζήτηση αναπτύξετε ένα από τα τρία αυτά θέματα γραπτώς χρησιμοποιώντας 400 λέξεις περίπου. Σε κάθε περίπτωση συμβουλευτείτε τα κείμενα που ακολουθούν είτε αναφέρονται στο θέμα που πραγματεύεσθε είτε όχι. Είναι αποσπάσματα από μεγάλα έργα: το πρώτο (α) από την τραγωδία του Αισχύλου "Προμηθεύς Δεσμώτης", το δεύτερο (β) από την "Αντιγόνη" τον Σοφοκλή, το τρίτο (γ) από τον "Εις Μέγαν Βασίλειον Επιτάφιον" λόγον, τον οποίο συνέθεσε ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, και το τέταρτο (δ) από τα "Απομνημονεύματα" του Θ. Κολοκοτρώνη.

Αναδημοσίευση Από ebooks.edu.gr

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ΔΕΣΜΩΤΗΣ,

■Ο Προμηθέας είναι αλυσοδεμένος από τους θεούς σ' έναν απόκρημνο βράχο του Καύκασου, γιατί, παρά την απαγόρευσή τους, 

έφερε στους ανθρώπους το φως και τον πολιτισμό και τους έσωσε από την καταστροφή. 

Και καρφωμένος, όμως, στο βράχο δεν υποτάσσεται στις απειλές του Δία. Απειλεί μάλιστα ο ίδιος τον Θεό μηνώντας του ότι γνωρίζει κάποιο μυστικό που, αν δεν το μάθει, θα χάσει τον θεϊκό του θρόνο.

  Στον λόγο της εξουσίας του αυθαίρετου Δία ο τιτάνας αντιτάσσει τον δικό του κραταιό λόγο, ο οποίος αναδύεται από τη δίκαιη συνείδησή του -ο Προμηθέας ευεργέτησε το γένος των θνητών. Αυτό τον υψώνει και του δίνει δύναμη ψυχής. Αισθάνεται τέτοιο ψυχικό μεγαλείο, ώστε αψηφά τις απειλές και τους κεραυνούς του Δία.

Προμηθέας Προμηθεύς Δεσμώτης Αισχύλου Προμηθεύς Δεσμώτης (πρωτότυπο και μετάφραση) [πηγή: Μικρός Απόπλους]

Στον πιο κάτω διάλογο ο Ερμής, απεσταλμένος του Θεού, εις μάτην προσπαθεί να κάμψει τη βούληση του Προμηθέα και να του αποσπάσει το μυστικό.

▶Νομίζετε ότι η αισχυλική/προμηθεϊκή ελευθερία θα μπορούσε να έχει κάποια σημασία για τον σημερινό άνθρωπο; 

Συμφωνείτε π.χ. με την άποψη ότι,

 "είναι ανάγκη η Ευρώπη να σκεφθεί όρους και αρχές με κριτήριο την ευτυχία, δηλαδή την ελευθερία, του ανθρώπου, και όχι του ανθρώπου-μηχανή στην υπηρεσία των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων; και (ότι) για να φτάσει αυτήν την ευτυχία, έχει πολλά να ωφεληθεί από το ελληνικό πνεύμα;" 

Ξέρετε άλλον ποιητή σε πανανθρώπινη κλίμακα που να μίλησε έτσι για την ελευθερία και μάλιστα πριν από δυόμισι χιλιάδες χρόνια; Ποιητή που να σήκωσε το ανάστημα του απέναντι στην αυθαιρεσία των θεών και να κέρδισε για λογαριασμό του ανθρώπου την ελευθερία; Ο άνθρωπος του Αισχύλου είναι το κέντρο του σύμπαντος: ο άνθρωπος ελεύθερος απέναντι στον άνθρωπο, στην ομάδα, στο συμφέρον, στο Θεό του, σε όλους εκείνους που εκμαυλίζουν τη ζωή του.

■Επίσης τις παρακάτω απόψεις του Φ. Πολίτη: Πρώτη φορά, είπαν, στην Ελλάδα κερδήθηκαν η ελευθερία του ανθρώπου και ο λόγος της ελευθερίας. Προϋπόθεση, άλλωστε, του λόγου της ελευθερίας είναι ο ελεύθερος άνθρωπος. Η διαλεκτική πορεία που έφερε ως εκεί ήταν επίπονη και προέκυψε από την ένταση των συγκρούσεων του Έλληνα με υπέρτερες δυνάμεις ανθρώπινες και θεϊκές. Καθρέφτης αυτής της πορείας είναι η ζωή και το έργο του Αισχύλου. Μάχεται ο Αισχύλος στον Μαραθώνα και στη Σαλαμίνα με δόρυ και με ασπίδα, όπως μάχεται και η γενιά του, για να προστατέψει την ελληνική ανεξαρτησία από τον δεσποτισμό της Ανατολής. Μάχεται, όμως, ακόμη ο Αισχύλος, αντιπροσωπευτικός κι εδώ εκφραστής της γενιάς του, να ελευθερώσει με τον λόγο της ελευθερίας τον άνθρωπο από πανάρχαιες ανατολικής προέλευσης δοξασίες που τον κρατούσαν δεσμώτη. "Με τιτανική προσπάθεια ανοίγει το δρόμο προς τις πηγές της ζωής και της ελευθερίας του ανθρώπου. Ο άνθρωπος ελεύθερος όχι μονάχα απέναντι στον δεσποτισμό των ανθρώπων αλλά και απέναντι στον δεσποτισμό των θεών. Η σύγκρουσή του με τους θεούς βρίσκει την έκφρασή της στον "Προμηθέα Δεσμώτη". Η ελεύθερη ατομική ζωή του ανθρώπου βρίσκει τη δικαίωσή της με τον ελεύθερο λόγο της "Ορέστειας".

Διάλογος Προμηθέα – Ερμή,

Πρ. Σκύβε, προσκύνα, θώπευε πάντοτε τους κρατούντες!

Πιο λίγο κι απ' το τίποτα με νοιάζει για το Δία.

Αυτόν το λίγο τον καιρό ας άρχει, ας αρπάζει·

η δύναμή του στους θεούς πολύ δε θα κρατήσει…

Μα βλέπω κι έρχεται εδώ του Δία ο ταχυδρόμος,

αυτού του νέου τύραννου το πρόθυμο τσιράκι·

κάτι καινούριο βέβαια έρχεται ν' αναγγείλει.

Ερ. Σ' εσένα το… σοφότατο, το βαρυπικραμένο,

που αμάρτησες προς τους θεούς δίνοντας στους ανθρώπους

τιμές, στον κλέφτη της φωτιάς το λόγο απευθύνω:

Προστάζει ο πατέρας μου να πεις αυτούς τους γάμους

που φλυαρείς πως πρόκειται να χάσει την αρχή του·

και όχι με αινίγματα βέβαια και ασάφειες,

μα καθαρά και ξάστερα· και μη με αναγκάσεις

να κάνω διαδρομή διπλή άσκοπα, Προμηθέα·

το βλέπεις πως δεν κάμπτεται με κάτι τέτοια ο Δίας.

Πρ. Ο λόγος μεγαλόστομος και έπαρση γεμάτος,

για υπηρέτη των θεών κομμένος και ραμμένος…

Καινούρια η εξουσία σας, πρόσφατη, και θαρρείτε

ότι σε κάστρα άπαρτα θα κατοικείτε αιώνια…

Όμως δεν είδα απ' αυτά να πέφτουν δυο τυράννους;

κι αυτόν που τώρα κυβερνάει θα δω να πέφτει τρίτος

άτιμα και ταχύτατα· μήπως και το νομίζεις

πως σκιάζομαι νέους θεούς, τρέμω και θα λουφάξω;

Πολύ μακριά βραδιάζεσαι… Πάρε το δρόμο που 'ρθες

ανάποδα τώρα εσύ και ξαναγύρνα πίσω.

Ερ. Όμως μ' αυτή την έπαρση και την αυθάδειά σου

στις συμφορές σου αυτές εδώ μου είσαι αραγμένος…

Πρ. Δε θα την άλλαζα ποτέ, βάλ' το μες στο μυαλό σου,

αυτή τη δυστυχία μου με τη δική σου λάτρα.

Ερ. Είναι καλύτερη, θαρρώ, η λάτρα αυτού του βράχου

παρά να είσαι ο πιστός ο άγγελος του Δία…

…………………………………………………………

Πρ. Εκείνους που σε βρίζουνε πρέπει και να τους βρίζεις.

Ερ. Με το κατάντημα αυτό μοιάζεις να καμαρώνεις.

Πρ. Να καμαρώνω; Εύχομαι έτσι να καμαρώνουν

και τους δικούς μου τους εχθρούς! Μέσα σ' αυτούς κι εσένα!

Ερ. Κι εμέ λοιπόν κατηγορείς γι' αυτή τη συμφορά σου;

Πρ. Μάλιστα! Τους θεούς μισώ όλους, με μια κουβέντα,

όσους ευεργετήθηκαν κι άδικα με παιδεύουν.

Ερ. Τρελάθηκες! Σε βάρεσε νόσος βαριά ακούω…

Πρ. Νόσος, αν είναι νόσημα το μίσος στους εχθρούς σου.

Ερ. Ασήκωτος θα ήσουνα, αν ευτυχούσες κιόλας…

Πρ. Αλί μου!

Ερ. "Αλί μου", ε; Τη λέξη αυτή ο Δίας δεν την ξέρει.

Πρ. Όμως ο χρόνος που γερνάει όλα μας τα διδάσκει.

Ερ. Εσένα δε σε δίδαξε να βάλεις λίγη γνώση.

Πρ. Σίγουρα! Δε θ' απηύθυνα το λόγο σ' ένα δούλο…

Ερ. Τίποτα, βλέπω, δε θα πεις που θέλει ο πατέρας.

Πρ. Βλέπεις, θα του ξεπλήρωνα τη χάρη που χρωστάω…

Ερ. Με κοροϊδεύεις, φαίνεται, σαν να 'μουνα παιδάκι.

Πρ. Παιδί, και πιο ανόητος, μήπως δεν είσαι τάχα,

αν προσδοκάς πως κατιτί θα μάθεις από μένα;

Μα δεν υπάρχει βάσανο ούτε και άλλη τέχνη

να μ' αναγκάσει να του πω ο Δίας ό,τι θέλει,

προτού μου λύσει τα δεσμά αυτά που με παιδεύουν…

Έτσι, ας πέσει απάνω μου η φλόγα πυρωμένη,

με υποχθόνιες βροντές, λευκόφτερες νιφάδες

τα πάντα αναστατώνοντας ας τα αναταράξει·

δε με λυγίζει τίποτα, ώστε να μαρτυρήσω

πώς κι από ποιον είναι γραφτό το θρόνο του να χάσει.

(μετ: Στέλλα Μπαζάκου-Μαραγκουδάκη)

Εικόνα

Αναδημοσίευση Από ebooks.edu.gr

ΑΝΤΙΓΟΝΗ,

Το νήμα από τον Αισχύλο το παίρνει ο Σοφοκλής, ο οποίος θα ζητήσει μέσα από τον αγώνα του δικού του λόγου τον λόγο της ελευθερίας. Η "Αντιγόνη" είναι ο μονόλογος του πέμπτου αιώνα – ο μονόλογος ενός πολιτισμού που ακμάζει. Η υπόθεση είναι γνωστή: Από τους δύο αδελφούς, Ετεοκλή και Πολυνείκη, που σκοτώθηκαν σε μονομαχία κατά τη φονική εκστρατεία των "Επτά επί Θήβας", ο Κρέοντας, αψηφώντας τον θείο νόμο, διέταξε να ταφεί μόνον ο Ετεοκλής. Η Αντιγόνη, όμως, δεν πειθαρχεί. Αντιτάσσει στον αυθαίρετο λόγο της εξουσίας του Κρέοντα τον δικό της λόγο της ηθικής και της αγάπης και θάβει και τον Πολυνείκη.

«Αντιγόνη» [πηγή: Σοφοκλέους Τραγωδίαι: «Αντιγόνη» και «Φιλοκτήτης» Β΄ Λυκείου - Γενικής Παιδείας]

Στο απόσπασμα που ακολουθεί έχουμε έναν έντονο διάλογο Αντιγόνης – Κρέοντα. Ο Καθείς και τα όπλα του. Συζητήστε, ωστόσο, ποιος είναι ο πειστικότερος λόγος, ο λόγος του Κρέοντα, στον οποίο από φόβο πειθαρχούν όλοι οι Θηβαίοι, ή ο λόγος της Αντιγόνης, κι ας μη βρίσκει φανερούς υποστηρικτές. Ποιος είναι ο Άδικος και ποιος ο Δίκαιος Λόγος;

Διάλογος Αντιγόνης -Κρέοντα

Κρ. Εσύ, που το κεφάλι σου μας κατεβάζεις κάτω·

ομολογείς ή θα μας πεις πως δεν τα έχεις κάνει;

Αν. Κι ομολογώ και δε σας λέω πως δεν τα έχω κάνει.

Κρ. Τη γνώριζες την προσταγή που το 'χε απαγορεύσει;

Αν. Τη γνώριζα· μα πώς αλλιώς; Ξεκάθαρη πια ήταν.

Κρ. Παρ' όλα αυτά το τόλμησες να παραβείς το νόμο;

Αν. Γιατί δε μου το πρόσταξε αυτό ο μέγας Δίας

ούτε και η συγκάτοικος με τους θεούς του Άδη,

η Δίκη, είναι που όρισε στον κόσμο τέτοιους νόμους.

Ούτε και νόμιζα ποτέ πως έχουν τέτοιο κύρος

πια οι δικές σου προσταγές, ώστε, θνητός που είσαι,

τους άγραφους κι ασάλευτους νόμους να ξεπεράσεις.

Όχι μονάχα σήμερα και χθες, μα αιώνια ζούνε,

κι ούτε που έμαθε κανείς ποια είναι η πηγή τους.

Γι' αυτό και δεν εσκόπευα, μόνο γιατί φοβάμαι

μια θέληση ανθρώπινη, στα θεία ν' αμαρτήσω.

Πως θα πεθάνω το 'ξερα -και πώς να μην το ξέρω;-

....................................

Όποιος μέσα στα βάσανα, όπως εγώ, παλεύει,

πώς κέρδος απ' το θάνατο αυτός δεν προσκομίζει;

Έτσι για μένα να με βρει η μοίρα του θανάτου

δεν είναι διόλου λυπηρό· μ' αν ίσως ανεχόμουν

το γιο της μάνας μου άθαφτο, κακοθανατισμένο,

εκείνο θα με πλήγωνε· αυτά δε με πικραίνουν.

....................................

Χο. Δείχνει σκληρό το φυσικό κι από σκληρό πατέρα

αυτής της κόρης· στα δεινά δε σκύβει το κεφάλι.

Κρ. Να ξέρεις πως κι οι πιο σκληροί οι χαρακτήρες πέφτουν,

συντρίβονται· το σίδερο, όσο γερό και να 'ναι,

όταν το ψήσεις στη φωτιά, πολλές φορές το βλέπεις

να σπάει και να ραγίζεται, να γίνεται κομμάτια. […].

Δε θα 'μαι άνδρας πια εγώ, αυτή θα είναι άνδρας,

αν ατιμώρητα αψηφάει τη δύναμη που έχω. […].

Αν. Γυρεύεις κάτι πιο πολύ απ' το να με σκοτώσεις;

Κρ. Τίποτε άλλο πιο πολύ· μ' αυτό τα έχω όλα.

Αν. Γιατί χασομεράς λοιπόν; Απ' τα δικά σου λόγια

δε μου αρέσει τίποτα και μήτε να μ' αρέσει.

Το ίδιο και οι πράξεις μου σ' εσένα δεν αρέσουν.

Κι όμως πού μεγαλύτερη θα 'βρισκα δόξα τάχα

απ' την ταφή του αδελφού, που 'χε την ίδια μάνα;

Και όλοι αυτοί θα λέγανε πως συμφωνούν, αν ίσως

ο φόβος δεν τους έδενε τη γλώσσα ο δικός σου.

Η τυραννία σε πολλά έχει χάρες μεγάλες

κι είναι στο χέρι της να λέει, να κάνει ό,τι θέλει.

Κρ. Το βλέπεις μονάχα εσύ αυτό απ' τους Καδμείους.

Αν. Κι αυτοί το βλέπουν, μα μπροστά σ' εσέ κλείνουν το στόμα.

Κρ. Του λόγου σου δεν ντρέπεσαι να έχεις άλλη γνώμη;

Αν. Να σέβομαι το αίμα μου καμιά ντροπή δεν είναι.

Κρ. Δεν είναι αίμα σου κι αυτό που σκότωσε εκείνος;

Αν. Αίμα μου, από μάνα μια κι από πατέρα έναν.

Κρ. Και πώς σ' αυτόν ασέβεια τόσο μεγάλη δείχνεις;

Αν. Μα ο νεκρός δε συμφωνεί με θεωρίες τέτοιες.

Κρ. Το ίδιο με τον ασεβή δεν το τιμάς κι εκείνον;

Αν. Ο αδελφός μου χάθηκε, δεν ήτανε και δούλος.

Κρ. Τη χώρα αφανίζοντας· κι ο άλλος πολεμώντας.

Αν. Όμως ο Άδης τους μετράει όλους με μέτρο ίδιο.

Κρ. Την ίδια τύχη ο καλός με τον κακό δεν έχει.

Αν. Ποιος ξέρει αν το δέχεται αυτό ο κάτω κόσμος;

Κρ. Και πεθαμένος ο νεκρός φίλος ποτέ δε θα 'ναι.

Αν. Για την αγάπη πλάστηκα και όχι για το μίσος.

Κρ. Στον κάτω κόσμο που θα πας, αν θέλεις την αγάπη,

αγάπα τον· μα όσο ζω δεν κυβερνάει γυναίκα.

(μετ: Στέλλα Μπαζάκου-Μαραγκουδάκη)

Αναδημοσίευση Από ebooks.edu.gr

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ - ΜΟΔΕΣΤΟΥ

Αλλά και από τον χριστιανικό κόσμο του μεσαιωνικού Ελληνισμού δε λείπουν αυτού του είδους οι συγκρούσεις. Είναι γνωστή π.χ. η περίπτωση του Μεγάλου Βασιλείου, ο οποίος αντιτάσσει τον δίκαιο λόγο του στον εξουσιαστικό και βίαιο λόγο τού ύπαρχου Μόδεστου απεσταλμένου του αυτοκράτορα:

■Δήμευση της περιουσίας, του απαντά, δεν φοβούμαι. Εξάλλου δεν έχω καμιά περιουσία. Κάποια βιβλία υπάρχουν μόνον και κάποια παλιά ράκη.

■Αλλά ούτε και η εξορία με τρομάζει, γιατί η γη στην οποία κατοικώ δεν είναι ιδιοκτησία μου. Πάροικος είμαι σ' αυτόν τον κόσμο και περαστικός.

■Οι βασανισμοί πάλι δε με πτοούν, γιατί το αδύνατο κορμί μου δε θα τους αντέξει.

■Όσο για τον θάνατο… Αυτόν, λέγει, τον θεωρώ ευεργέτη, διότι "οὗτος θᾶττον πέμπει με πρός Θεόν, ᾧ ζῶ, καί πολιτεύομαι, καί τῷ πλείστῳ τέθνηκα, καί πρός ὃν ἐπείγομαι πόρρωθεν".

Συγκλονιστική είναι και η κατακλείδα της απάντησης του Μεγάλου Βασιλείου: "Πῦρ δέ καί ξίφος καί θῆρες, λέγει, καί οἱ τάς σάρκας τέμνοντες ὂνυχες τρυφή μᾶλλον ἡμῖν εἰσιν ἢ κατάπληξις. Πρός ταῦτα ὓβριζε, ἀπείλει, ποίει ὃ,τι ἂν ᾖ βουλομένῳ σοι, τῆς ἐξουσίας ἀπόλαυε. Ἀκουέτω ταῦτα καί βασιλεύς· ὡς ἡμᾶς γε οὐχ αἱρήσεις, οὐδέ πείσεις συνθέσθαι τῇ ἀσεβείᾳ, κἂν ἀπειλῇς χαλεπώτερα".

Εσιώπησε και ανεχώρησε ο Μόδεστος, Τι, άλλωστε, θα μπορούσε να αντιτάξει σε τέτοιον λόγο. Όπως συγκλονιστικά είναι και τα λόγια με τα οποία ο Μόδεστος ανήγγειλε στον αυτοκράτορα το αποτέλεσμα αυτής της συνάντησης:

“Ἡττήμεθα, βασιλεῦ... Κρείττων ἀπειλῶν ὁ ἀνήρ, λόγων στερρότερος, πειθοῦς ἰσχυρότερος”

(Γρηγορίου του Θεολόγου "Ες τον Μέγαν Βασίλειον Επιτάφιος").

Γρηγόριος Ναζιανζηνός, Επιτάφιος εις τον Μέγαν Βασίλειον επίσκοπον Καισαρείας Καππαδοκίας, 48-51 (πρωτότυπο και μετάφραση)

Αναδημοσίευση Από ebooks.edu.gr

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ ΣΤΟΝ ΙΜΠΡΑΗΜ

"Αυτό οπού μας φοβερίζεις, να μας κόψεις και κάψεις τα καρποφόρα δέντρα μας, δεν είναι της πολεμικής έργον, διατί τα άψυχα δένδρα δεν εναντιώνονται εις κανένα, μόνον οι άνθρωποι οπού εναντιώνονται έχουνε στρατεύματα και σκλαβώνεις, και έτσι είναι το δίκαιο του πολέμου. Με τους ανθρώπους και όχι με τα άψυχα δένδρα, όχι τα κλαριά να μας κόψεις, όχι τα δένδρα, όχι τα σπίτια που μας έκαψες, μόνον πέτρα απάνω στην πέτρα να μη μείνει, ημείς δεν προσκυνούμε. Τι, τα δένδρα μας αν τα κόψεις και τα κάψεις, την γην δεν θέλει την σηκώσεις και η ίδια η γης που τα έθρεψε, αυτή η ίδια γη μένει δική μας και τα ματακάνει. Μόνον ένας Έλληνας να μείνει θα πολεμούμε, και να μην ελπίζεις πως την γην μας θα την κάμεις δική σου, βγάλ' το από το νου σου".

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης 

read more ►

Η Ελλάδα ψηφίστηκε η Ομορφότερη Χώρα του Κόσμου για το 2016,

να εμπνέει Πολλούς Ανθρώπους επάνω στην Γη!

read more ►

Tο «εσείς», Εσύ,

Η μεταρρύθμιση του εσύ,

Νικόλ Πρεβεζάνου

Ακόμη και για έναν native speaker, όπως εγώ, αποτέλεσε πρόκληση το να μπορέσω να εγκλιματιστώ στην ορθή χρήση της σουηδικής γλώσσας. Βασικό πρόβλημα: Πώς απευθυνόμαστε σε έναν άγνωστο, έναν ηλικιωμένο, το αφεντικό μας, τον υπάλληλο μιας υπηρεσίας ή τον υπάλληλο ενός καταστήματος;

Έχοντας μεγαλώσει στο ελληνικό περιβάλλον, «με το σεις και με το σας», ήμουν εντελώς αμήχανη όταν, την πρώτη κιόλας εβδομάδα της διαμονής μου, η ευγενέστατη κυρία στην εφορία όπου έπρεπε να κάνω την εγγραφή μου στο κιτάπι του σουηδικού κράτους με κοίταξε με συμπόνια και μου είπε: «Δεν έχεις συμπληρώσει σωστά την αίτηση». Οι αυθόρμητες σκέψεις («Της φαίνομαι μικρή», «Προσπαθεί να με μειώσει», «Είναι γαϊδούρα!») ήταν αναπόφευκτες. Είπαμε, δύσκολο πράγμα η ενσωμάτωση, δημιουργεί παρεξηγήσεις.

Προσπάθησα να ξεμπερδευτώ μόνη μου. Αποτυχία μεγάλη. Με τους συγγενείς μου τόσα χρόνια δεν είχαμε τέτοια διλήμματα. Μια ανάμνηση είχα μόνο, που με μπέρδευε περισσότερο. Όσο ζούσε ο παππούς μου, παιδί δημοτικού εγώ, καναδυό φορές μπερδεύτηκα και του μίλησα με το «εσείς». Εκείνος δεν είπε τίποτα, με κοίταζε μόνο λιγάκι περίεργα, κι αν τύχαινε να ήταν μπροστά κανένας συγγενής, έβαζε τα γέλια.

Στην πορεία, έμαθα ότι η προσφώνηση στον πληθυντικό αριθμό καταργήθηκε ως τύπος ευγενείας, κάπου μεταξύ της δεκαετίας του ’60 και του ’70, για λόγους «εκδημοκρατισμού» της κοινωνίας και επικράτησης νέων ηθών με την πολύχρονη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση. Η πραγματικότητα, όπως έμαθα πρόσφατα, είναι ακόμη πιο περίπλοκη — και έχει ιστορία κάποιων αιώνων.

Στην περίοδο μεταξύ του 16ου και 18ου αιώνα, το «εσείς» είχε τον ρόλο της κοινής προσφώνησης προσώπων. Για τα σημαντικά πρόσωπα χρησιμοποιούνταν τίτλοι ή το τρίτο ενικό πρόσωπο, ενώ το «εσύ» χρησιμοποιούνταν μόνο μεταξύ φίλων. Λέγεται ότι η χρήση τίτλων στην προσφώνηση ήταν πολύ περισσότερο αποδεκτή στη σουηδική κοινωνία, ενώ ο πληθυντικός θεωρούνταν ξενόφερτος και ως εκ τούτου αποφεύγονταν. Στις αρχές του 19ου αιώνα και μετά από πολλές κοινωνικές αντιπαραθέσεις, επήλθε ο εξής διαχωρισμός: το «εσείς» παρέμεινε ως τύπος —ας πούμε— ευγενείας στην επαρχία, όπου οι άνθρωποι δεν κατείχαν συνήθως επαγγελματικούς ή άλλους τίτλους. Πλέον θεωρείται λοιπόν απρεπές το να μιλάς στον άλλο στον πληθυντικό, καθώς υπονοείται ότι το πρόσωπο δεν έχει καμία σημαντική κοινωνική θέση, ή ότι είναι κατώτερης τάξης.

Η χρήση τίτλων, από την άλλη, παρέμεινε και καθιερώθηκε στην υψηλή κοινωνία μέχρι και τα μέσα του 20ού αι. Υπάρχει μία κωμική διάσταση στους τίτλους ευγενείας, καθώς λέγεται ότι, την περίοδο που χρησιμοποιούνταν ευρέως, ήταν πολύ σημαντικό να έχει κανείς σημειώσεις για το επάγγελμα ή την κοινωνική θέση που κατείχε ο κάθε συνάδελφος ή συμπολίτης του, για να μπορεί να τους προσφωνεί σωστά.

Όλα αυτά όμως μέχρι το 1967, όπου ο καθηγητής Bror Rexed (φωτό), στην ομιλία του προς τους υφιστάμενούς του όταν ανέλαβε τη θέση του διευθυντή της Εθνικής Υπηρεσίας Υγείας και Κοινωνικής Πρόνοιας της Σουηδίας, ζήτησε από όλους να του μιλούν στον ενικό, δηλώνοντας ότι σκόπευε να κάνει και αυτός το ίδιο. Το συγκεκριμένο περιστατικό θεωρείται ότι ήταν η αρχή αυτής της «μίνι πολιτιστικής επανάστασης».

Η μεταρρύθμιση του «εσύ», η du-reformen, όπως λέγεται, ουσιαστικά κατήργησε τους ταξικούς και κοινωνικούς διαχωρισμούς στο γλωσσικό επίπεδο. Όλοι είμαστε «εσύ». Διευθυντές, πρωθυπουργοί, εργάτες, νέοι και γέροι. Καθηγητές και μαθητές. Πολιτικοί αρχηγοί, VIPs — όλοι. Συναντάται, σπάνια ωστόσο, ο τύπος του τρίτου ενικού προσώπου, αν και θεωρείται παλιομοδίτικος. Πιο συχνή, σε αμήχανες καταστάσεις, είναι η χρήση της παθητικής φωνής: «Θα σερβιριστεί καφές;» ή: «Θα δοκιμαστούν παπούτσια;», όταν κάποιος δειλιάζει να απευθυνθεί, σε ηλικιωμένο κυρίως, με το «εσύ».

Αυτό που έκανε τελικά η γλωσσική μεταρρύθμιση στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα ήταν να συμβάλει μέσω της γλώσσας στην καθιέρωση της ισότητας «σκανδιναβικού τύπου», που προσιδιάζει περισσότερο σε ομοιομορφία. Μια ομοιομορφία που, όσο κι αν μοιάζει ελκυστική και κοινωνικά δίκαιη, όπως θα δούμε σε άλλα παραδείγματα σ’ αυτό εδώ το Ημερολόγιο, έχει και τη σκοτεινή της πλευρά…

Aναδημοσιευση από Amagi

read more ►

Ο Θεός «Ζει» στην Ελλάδα!

''Αυτό το ανέκδοτο το είπε ο πρέσβης της (τότε) Σοβιετικής Ένωσης στην τηλεόραση". Κυκλοφορεί πολύ στη Ρωσία.

........ ~ O Θεός και οι Έλληνες ~ Όταν ο Θεός μοίραζε τον κόσμο, είπε σε όλους τους λαούς που είχε φτιάξει να περάσουν μέσα στη βδομάδα να διαλέξουν μια χώρα να κατοικήσουν. «Δέχομαι μέχρι το Σαββάτο» τους ξεκαθάρισε ... «Την Κυριακή θα ξεκουράζομαι». Δευτέρα πρωί έτρεξαν και στήθηκαν στην ουρά οι Γερμανοί. Την πρώτη μέρα της προθεσμίας. Κι έτσι τους έδωσε μια ωραία και μεγάλη χώρα στην καρδιά της Ευρώπης. Μετά από λίγο ήρθαν οι Κινέζοι. Ομοιόμορφα ντυμένοι και σε παράταξη. Ήταν μπόλικοι και τους έδωσε την Κίνα. Την Τρίτη οι Γάλλοι, οι Ιταλοί, οι Άγγλοι, οι Πορτογάλοι, οι Σουηδοί, οι Αμερικάνοι, οι Καναδοί. Πήραν όλοι από μια χώρα. Τετάρτη όλοι οι Αφρικανοί με τα πολύχρωμα ρούχα τους. Τους έδωσε ολόκληρη την όμορφη Αφρική και τους είπε να τη μοιραστούν. Την Πέμπτη πήγαν οι Aβορίγινες. Τους έδωσε την Αυστραλία. Την Παρασκευή, αφού τέλειωσαν με τη γραφειοκρατία, πήγαν οι Ρώσοι. Αφού είδαν τι πήραν οι άλλοι, συμφωνήσαν και πήραν την κρύα αλλά πανέμορφη Ρωσία. Το Σαββάτο ήρθαν όλες οι υπόλοιπες φυλές και έθνη και πήραν ό,τι περίσσεψε. Το Σάββατο βράδυ, αργά, έφτασαν οι Τσιγγάνοι με όλα τους τα παιδιά. Ο Θεός τους είπε ότι άργησαν πολύ και δεν είχε μείνει τίποτα. Ήταν και πολλοί, που να τους βάλει; Παρ’ όλα αυτά, επειδή ήταν μέσα στην προθεσμία, τους επέτρεψε να πάνε σε όποια χώρα θέλουν και να μείνουν με τους κατοίκους της. Κι έτσι απλώθηκαν παντού. Την Κυριακή ο Θεός κάθισε να αναπαυθεί ευχαριστημένος. Κατά το απογευματάκι βλέπει έξω από την πόρτα, ένα πλήθος να φωνάζει να του ανοίξουν ! Ήταν οι Έλληνες, ως συνήθως εκπρόθεσμοι και μόλις μπήκαν άρχισαν τα παρακάλια: ~ Άνοιξε Θεέ μας, σε παρακαλούμε, θέλουμε κι εμείς μια πατρίδα. ~ Τι θέλετε εδώ παιδιά? Δεν είπαμε ότι την Κυριακή ξεκουράζομαι? ~ Το ξέρουμε Θεούλη μου, αλλά μπερδέψαμε τις ημερομηνίες. Μη μας αφήσεις σε παρακαλούμε χωρίς δική μας πατρίδα σαν τους τσιγγάνους … Είμαστε νοικοκυραίοι εμείς. ~ Καλά βρε παιδιά, γιατί δεν ήρθατε νωρίτερα? Τώρα δεν υπάρχει τίποτα. Ούτε σπιθαμή. Τα έχω μοιράσει όλα. ~ Θεούλη μου, εμείς φταίμε, είδαμε ότι είχε πολύ χώρο κι είπαμε ότι θα περισσέψει και για μας. Και περιμέναμε να σπάσει λίγο ο κόσμος για να μην περιμένουμε στις ουρές… Έχουμε τόσα σπουδαία μυαλά, έχουμε πολλά να κάνουμε και να δώσουμε στον κόσμο… μη μας αφήσεις χωρίς Πατρίδα. Μπορεί να αργήσαμε, αλλά αν μας δώσεις κι εμάς, "θα την υπερασπιζόμαστε με τη ζωή μας". ~ Τι να σας πω ρε παιδιά? (είπε ο Θεός ξύνοντας το κεφάλι του). Κι εσείς παιδιά μου είστε και μάλιστα τα πιο έξυπνα, αλλά πραγματικά δεν υπάρχει άλλος χώρος ! ~ Σε παρακαλούμε. ~ Καλά ... Τότε θα σας δώσω ένα κομμάτι από παράδεισο που είχα κρατήσει για τον εαυτό μου στη γη !!!

Aναδημοσιευση από Eikones Poiitikes

read more ►