''Μεγάλη Παρασκευή: Μέρα άχρονη σαν τον Θεό –
Ο Επιτάφιος φωτίζει τα βάραθρα της ψυχής μας''
Πριν στενάξει ο Άδης από το μακέλεμα του Χριστού, να κοιτάξουμε πρώτα να στενάξει ο Άδης που κουβαλάμε μέσα μας
Κάθε Μεγάλη Παρασκευή στην πατρίδα μας, είναι και μια μέρα που μας θυμίζει ότι η μάχη της πίστεως δεν χάνεται ποτέ. Από άκρη σε άκρη της, όλη η ελληνική γη σαρώνεται από Επιτάφιους που απλώνουν την ευλογία τους. «Αι γενεαί πάσαι» υμνούν τη θεόσωμο ταφή του Κυρίου, σε ένα ανθρώπινο ποτάμι πιστών που δεν στερεύει στον αιώνα τον άπαντα.
Μοιάζει άχρονη σαν τον Θεό η Μεγάλη Παρασκευή. Δεν ξεθωριάζει, δεν μεταβάλλεται, δεν παραχαράσσεται ποτέ. Μοιάζει σαν στολίδι καθηλωμένο σε ουρανό και γη, αμετακίνητο στο χρόνο. Δεν μας συναντά εκείνη, αλλά τη συναντούμε εμείς εκεί που είναι πάντα. Στο γλυκό σταυροαναστάσιμο έαρ της Μεγάλης Εβδομάδας. Στα τελευταία ψυχορραγήματα του Άδη. Στη παλινόστηση της καρδιάς στο μέγα μυστήριο του Ζωοποιού Τάφου.
Τα γλυκύτατα εγκώμια του Επιταφίου σμίγουν με το συλλογικό αίσθημα του πιστού Έλληνα. Οι ψαλμοί αγγίζουν απαλά την ψυχή σαν πένθιμο χάδι. Ο Επιτάφιος αιωρείται ακλόνητος πάνω από τα βάραθρα του θανάτου, κι έτσι όμοια φωτίζει τα βάραθρα της ψυχής μας.
Τα πιο ακριβά λουλούδια που ραίνουν τον Τάφο του Χριστού δεν είναι ούτε οι βιολέτες, ούτε τα χρυσάνθεμα, ούτε οι πασχαλιές και τα ζουμπούλια, ούτε τα γαρύφαλλα και τα τριαντάφυλλα. Τα πιο ακριβά λουλούδια είναι οι ανθισμένες ψυχές που ποτίζονται με το ύδωρ της Ανάστασης. Αυτές είναι τα μοσχοβολιστά άνθη που συντροφεύουν άξια το μνήμα του καθεύδοντος Χριστού. Και όπως τα λουλούδια δυναμώνουν με το κλάδεμα των ξερών μίσχων, έτσι και η κοπή του θελήματος στη Σαρακοστή δυναμώνει την ανθοφορία της ψυχής, ώστε να γίνει μυροφόρος που θα αξιωθεί να δει τον αναστημένο Ιησού.
Χωρίς ενταφιασμένα πάθη, λίγα μπορούμε να νιώσουμε από την ηδύτητα του ενταφιασμένου Χριστού. «Ὡς βροτὸς μὲν θνῄσκεις, ἑκουσίως Σωτήρ, ὡς Θεὸς δὲ τοὺς θνητοὺς ἐξανέστησας, ἐκ μνημάτων καὶ βυθοῦ ἁμαρτιῶν»= Ως άνθρωπος μεν εκούσια πεθαίνεις, Σωτήρα, ως Θεός όμως ανέστησες τους θνητούς από τα μνήματα και από τον βυθό των αμαρτημάτων.
Πριν στενάξει ο Άδης από το μακέλεμα του Χριστού, να κοιτάξουμε πρώτα να στενάξει ο Άδης που κουβαλάμε μέσα μας. Να φωτίσουμε τα ανήλιαγα μπουντρούμια των λογισμών μας. Να προσμένουμε το κήρυγμα του Αναστημένου Χριστού να διαλύσει τη νέκρα μας και το σκοτάδι μας. Να δώσουμε το πρόσταγμα να αρθούν οι πύλες στο οχυρό της υπερηφάνειας μας. «Ἄρατε Πύλας, οἱ ἄρχοντες ὑμῶν, καὶ ἐπάρθητε, πύλαι αἰώνιοι, καὶ εἰσελεύσεται ὁ Βασιλεὺς τῆς δόξης».
Σαστίζει ο νους να το σκεφτεί κανείς. Ο Χριστός λεηλάτησε την παντοδύναμη αυτοκρατορία του θανάτου και ελευθέρωσε αναρίθμητους κεκοιμημένους. Αλλά την ψυχή ενός αμετανόητου δεν δύναται να την κατακτήσει, γιατί δεν παραβιάζει το αυτεξούσιο και δεν επιβάλλεται σε κανέναν με το ζόρι. Η αγάπη θέλει αγάπη για ανταπόδοση. Όχι βία. «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν», είναι σαν να κραυγάζει και ο λουλουδιασμένος Επιτάφιος. Αν θρηνείς για εμένα άνθρωπε, ακολούθησε με. Αν με αγαπάς πραγματικά, συνόδευσε με στο κατευόδιο μου. Αν πιστεύεις ότι εσύ είσαι η αιτία που δοκίμασα θάνατο, έλα κοντά μου για να αναστηθούμε μαζί.
Με κανένα άλλο κακούργημα στον κόσμο δεν μπορεί να συγκριθεί το έγκλημα της Θεοκτονίας. Πώς ο χορηγός της Ζωής, σιωπά τώρα σε έναν τάφο; Θα μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε τον ήλιο να χωρά ολόκληρος μέσα σε ένα μνήμα; Θα μπορούσαμε να φανταστούμε όλους τους πλανήτες να αποσύρονται μέσα σε μια οπή της γης; Απείρως μεγαλύτερο παράδοξο είναι το πώς μπόρεσε ο θάνατος να σκεπάσει τον Θεάνθρωπο. Μυστήριο μέγα, που ούτε ένας ωκεανός θεολογίας δεν μπορεί να το εξηγήσει πλήρως.
Ο Επιτάφιος μας φωνάζει να καθαγιαστούμε στο φως του, φτάνει μόνο να μην είμαστε «τάφοι κεκονιαμένοι», ασβεστωμένοι απ’ έξω με επίσημα ρούχα και αρώματα, αλλά πλήρεις από ακαθαρσίες παθών και σκέλεθρα ανομιών από μέσα.
Ολόκληρη η γη γίνεται μια πένθιμη καμπάνα τούτη τη μέρα. Τη Μεγάλη Παρασκευή θλίβονται τα ουράνια, θλίβονται τα επίγεια, θλίβονται σε λίγο με την ήττα τους και τα καταχθόνια. Για να θριαμβεύσει τελικά και στα τρία ύψη ο Αναστημένος νικητής. Να ξεπλύνει με το τίμιο αίμα Του την αρχαία κηλίδα του Αδάμ, και να πληρώσει με σωτηρία το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Για δες άνθρωπε ολιγόπιστε. Για τρεις μέρες πένθησες το μυστήριο πώς θανατώθηκε η Ζωή. Όμως τελικά θανατώθηκε ο θάνατος…
Μιχάλης Αντωνιάδης
.png "English"){kind=small}
