Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Βιβλίο. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Βιβλίο. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

H συνειδητή μητέρα,

28/9/25

 Αν θέλεις να καταστρέψεις τον πολιτισμό ενός Έθνους, υπάρχουν τρεις τρόποι:

Να καταστρέψεις την οικογένεια.

Να καταστρέψεις την εικπαίδευση.

Να ρίξεις τα πρότυπα αναφοράς.

Για να καταστρέψεις την οικογένεια, πρέπει να εξαφανίσεις τον ρόλο της μητέρας. Κάν’ τη να ντρέπεται που την αποκαλούν «νοικοκυρά».

Για να καταστρέψεις την Εκπαίδευση, πρέπει να πλήξεις τον/την δάσκαλο/α. Μην του/της δίνεις σημασία στην κοινωνία και υποτίμησε το κύρος του/της μέχρι που οι μαθητές του/της να τον/την περιφρονούν.

Για να ρίξεις τα πρότυπα αναφοράς, πρέπει να επιτεθείς στους σοφούς. Προσβάλ’ τους, υποβάθμισε τη σημασία τους και σπείρε αμφιβολίες γι’ αυτούς, ώστε κανείς να μην τους ακούει ή να τους ακολουθεί.

Αν εξαφανιστούν η συνειδητή μητέρα, ο αφοσιωμένος δάσκαλος και τα πρότυπα αναφοράς, ποιος θα αναθρέψει την επόμενη γενιά στις αξίες;

Από το βιβλίο Lettura del futuro

Δρ. Mostafa Mahmoud — Αιγύπτιος επιστήμονας.


ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΚΥΡΙΑΚΗ!!


Μιχάλης Αντωνιάδης


read more ►
0 σχόλια

Kάνω παρέα στους Εύζωνές μας… Ιωάννης Καποδίστριας,

 Με λένε Ιωάννη, έρχομαι από την Κέρκυρα, κυβέρνησα αυτό το μέρος, το νοιάζομαι, το αγαπάω και κάθε βράδι που έχει ησυχία κάνω παρέα στους Εύζωνές μας… Ιωάννης Καποδίστριας

Τῇ ΚΖ’ (27ῃ) τοῦ μηνός Σεπτεμβρίου, μνήμη τῆς δολοφονίας τοῦ «Ἁγίου τῆς πολιτικῆς» Ἰωάννου Καποδίστρια, τοῦ μαρτυρικοῦ Κυβερνήτη καὶ Θεμελιωτὴ τῆς 'Ἑλληνικῆς Ἀνεξαρτησίας ἔμπροσθεν τῆς 'Εκκλησίας τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος Ναυπλίου [τὴν Κυριακὴν 27ης Σεπτεμβρίου 1831]

 «Με λένε Ιωάννη, έρχομαι από την Κέρκυρα…»

Ένας Γέροντας έκοβε βόλτες στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη και έψελνε τους Χαιρετισμούς στην Υπεραγία Θεοτόκο .

Ήταν περασμένα μεσάνυχτα και βλέπει έναν φραγκοφορεμένο με σμόκιν παλαιάς κοπής .

Στην αρχή νόμισε ότι ήταν ηθοποιός και τραβούσαν κινηματογραφικά πλάνα .

Γρήγορα κατάλαβε ότι αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν ηθοποιός γιατί τον άκουσε και αυτόν να ψελλίζει τους Χαιρετισμούς στην Παναγία μας .

Με θάρρος ο Γέροντας τον ρώτησε :

– Πως σε λένε άνθρωπε μου, γιατί ντύθηκες έτσι; που μένεις;

Και αυτός του απάντησε:

–Με λένε Ιωάννη, έρχομαι από την Κέρκυρα, κυβέρνησα αυτό το μέρος, το νοιάζομαι, το αγαπάω και κάθε βράδι που φεύγουν οι τουρίστες και έχει ησυχία κάνω παρέα στους Εύζωνες μας.

Αυτοί δεν με βλέπουν, όμως αν έλεγαν τους Χαιρετισμούς από μέσα τους θα με έβλεπαν, όπως επέτρεψε ο Θεός να με δεις εσύ.

Όπως μας είπε αυτός ο Σεβάσμιος Γέροντας εκείνη την στιγμή λύγισαν τα πόδια του , σαν να του ήρθε από την συγκίνηση μια λιποθυμία . Μέχρι να σταθεί για να μην παραπατήσει από την ζάλη έχασε από μπροστά του τον πρώτο Κυβερνήτη της Ελλάδος , τον Ιωάννη τον Καποδίστρια.

( σας τα γράφω έτσι και εγώ χύμα και με συγκίνηση γιατί τώρα τα έμαθα και πρέπει να τα μάθετε και εσείς ).

ΣΤΩΜΕΝ καλώς,

Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας 

[Σαρακοστή 2024]

Ιωάννης Καποδίστριας

Αγάπησε με πάθος, αγωνίστηκε και πέθανε για Χριστο και Ελλάδα

Ο Καποδίστριας έστειλε δικούς του ανθρώπους και με δικά του χρήματα εξαγόρασε σημαντικό αριθμό παιδιών που είχαν αιχμαλωτισθεί και μεταφερθεί από τον Ιμπραήμ στην Αλεξάνδρεια.

Παραγγέλλει στον Ανδρέα Μουστοξύδι: «Σπούδασον να με προμηθεύσεις όσο γίνεται πιο γρήγορα κατάλογο όλων των παιδιών αρσενικών και θηλυκών τα οποία οι καταστροφές που συνέβησαν στην Ελλάδα τα έριξαν στα λιμάνια του Αδριατικού, Ενετία, Τεργέστη, Φιούμη και Αγκώνα». Και σε μια επιστολή του προς αυτον, εξομολογείται: «Η μόνη μου ανακούφιση και χαρά είναι το ν΄ απασχολούμαι με τα παιδιά και τα σχολεία».

Την αγωνία του για τους Ελληνόπαιδες «το ροδόχρουν όνειρό του» όπως τους χαρακτηρίζει, την εκφράζει και στην πιστή του φίλη Ρωξάνδρα Στούρτζα, που συνδεόταν με το περιβάλλον του τσάρου. Αρχικά συμπαρίσταται ηθικά και στη συνέχεια εμπράκτως, αναλαμβάνοντας η ίδια την περίθαλψη των παιδιών των Ελλήνων μεταναστών στη Ρωσία και στη Γερμανία. Γράφει, λοιπόν, στο ημερολόγιό της: «…Όταν μου μιλούσες για τα παιδιά της πατρίδας μας, τα Ελληνόπουλα, ή για το λαό της, που τους βασάνιζαν οι Τούρκοι, με την ανοχή και την επιδοκιμασία των Άγγλων και Αυστριακών και των Γάλλων, τα ωραία μάτια σου θόλωναν από δάκρυα και η θεσπέσια φωνή σου έπαιρνε δραματικούς τόνους».

Η ίδια μαρτυρεί «Δώσαμε τα χέρια και υποσχεθήκαμε στο Θεό ότι θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για τους δυό μεγάλους σκοπούς της ζωής μας: τη μόρφωση των Ελληνοπαίδων και την απελευθέρωση της Πατρίδας μας της Ελλάδος!».

Η Ρωξάνδρα έγινε η στοργική μητέρα όλων των Ελλήνων που σπούδαζαν με χορηγίες του Καποδίστρια και της «Φιλομούσου Εταιρείας» σε Ευρωπαϊκά Πανεπιστήμια. Το μέγαρό της στη Βαϊμάρη έγινε κέντρο συγκέντρωσης των Ελλήνων σπουδαστών. Φρόντιζε για τη διαμονή τους και τις σπουδές τους, για την υγεία τους και τη διαμόρφωση του χαρακτήρα τους.

Η μόρφωση των νέων της Ελλάδας ήταν για τον Κυβερνήτη επιτακτική ανάγκη, πρώτη προτεραιότητα. Έλεγε συγκεκριμένα: «Ο πλέον πολύτιμος θησαυρός όπου έχει η πατρίς είναι οι νέοι, των οποίων η καλή αγωγή θέλει είναι η γωνιαία πέτρα της τιμής και της ευτυχίας του γένους μας».

Οργάνωσε την παιδεία στους δυό άξονες: Χριστός και Ελλάδα.

Επί εποχής Καποδίστρια η παιδεία προσφερόταν δωρεάν σε όλους, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη το φύλο, η κοινωνική θέση, ενώ για πρώτη φορά γινόταν η μόρφωση υποχρεωτική.

«Χωρίς πίστιν εις τον Θεόν, αγάπη προς την πατρίδα των και διατήρησιν της Ελληνικής γλώσσης χάνονται εν τη ξένη οι Ελληνόπαιδες».

Απευθυνόμενος προς τον Κοραή του εκφράζει την επιθυμία του για τα Ελληνόπουλα του εξωτερικού: «Κρίνω αναγκαιότατο να συλλέξουμε και να επαναφέρουμε στην Ελλάδα τους νέους Έλληνας που με πρόφαση τη μάθηση διαφθείρονται στην Ευρώπη, αλλά έχουμε ανάγκη από οικήματα για να τους βάλουμε». Επιπλέον τον παρακαλεί να στείλει όσο πιο πολλά βιβλία μπορεί.

Η μεγάλη αγάπη και φροντίδα του Καποδίστρια για τους Ελληνόπαιδες αντανακλώνται και στις συγκλονιστικές επιστολές των μικρών μαθητών που έζησαν από πολύ κοντά το πατρικό του άγγιγμα. Σε μια από αυτές αναγράφεται: «Αγαπημένε μας, τρυφερέ Πατέρα! Με το θάνατό σου σκοτείνιασαν όλα γύρω μας. Τα λουλούδια μαράθηκαν. Τα πουλιά σώπασαν. Όλα βουβάθηκαν από τις δικές μας παιδικές και νεανικές κραυγές, που τις στέλνουμε στον ουρανό, μαζί με τους λυγμούς μας.  Γιατί σκότωσαν την ελπίδα μας. Σκότωσαν την παρηγοριά μας. Τη δύναμη. Το φως για ένα καλύτερο αύριο. Γιατί σκότωσαν Εσένα, αγαπημένε μας Κυβερνήτη-Πατέρα!».

Ο αείμνηστος φιλόσοφος και πολιτικός Κωνσταντίνος Τσάτσος σημειώνει: «Αν κυβερνούσε την Ελλάδα ο Καποδίστριας μερικά χρόνια ακόμα – όταν πέθανε δεν ήταν ούτε 56 ετών – θα ήταν άλλη η μοίρα του τόπου και πολλά δεινά που ακολούθησαν θα είχαν αποτραπεί. Ίσως λίγοι τότε να ήταν σε θέση να αναμετρήσουν το μέγεθος της εθνικής συμφοράς. Μόνο η απόσταση μας επιτρέπει να τη δούμε σήμερα ολόκληρη, σε όλες της τις συνέπειες».

Σήμερα έχουμε ανάγκη το Φως του περισσότερο από ποτέ.


Μιχάλης Αντωνιάδης


read more ►
0 σχόλια

'Εξομολόγηση καί ποιά εἶναι ἡ σωστή προετοιμασία της,

 

Λάθη κατά τήν 'Εξομολόγηση καί ποιά εἶναι ἡ σωστή προετοιμασία της.

Παραθέτουμε ἕνα μικρό βοήθημα γιά τήν αὐτοεξέταση πρίν ἀπό τήν 'Εξομολόγηση:

Βοήθημα Προετοιμασίας για την 'Εξομολόγηση

ἤ 50 Λόγοι για να 'Εξομολογηθείς.

1.         Να ἀγαπᾶς τόν Θεό καί τόν κάθε συνάνθρωπό σου μέ ἀνιδιοτέλεια καί Θυσία τοῦ ἑαυτοῦ σου, ἡ ὁποία, ἄν χρειαστεῖ, μπορεῖ νά φθάσει μέχρι νά δώσεις καί τή ζωή σου; (Γιά τό Θεό καί τό συνάνθρωπό σου)

2.         Μήπως δέν εἶναι δυνατή ἡ Πίστη σου στό Χριστό, ἤ ἔπεσες σέ αἵρεση, ἤ συμμετεῖχες σέ Προσευχές ἤ τελετές, ἑτεροδόξων ἤ ἀλλοδόξων;

3.         Μήπως ὀλιγοπιστεῖς στίς διάφορες δυσκολίες τῆς ζωῆς σου, ἀπελπίζεσαι, γογγύζεις, κατηγορεῖς τό Θεό, ἤ θέλεις νά αὐτοκτονήσεις;

4.         Μήπως ντρέπεσαι στήν παρέα σου νά φανερώνεις τήν Εὐσέβειά σου, ἤ νά κάνεις δημόσια τό Σταυρό σου καί νά 'Ομολογεῖς τήν Πίστη σου;

5.         Μήπως δέν 'Εκκλησιάζεσαι τακτικά καί δέν συμμετέχεις, ὅσο πρέπει, στά Μυστήρια τῆς Ἐξομολογήσεως καί τῆς Θείας Κοινωνίας; (Ἐκκλησιασμός κάθε Κυριακή, Θεία Κοινωνία καί 'Εξομολόγηση συχνά -σύμφωνα μέ τίς ὁδηγίες τοῦ Πνευματικοῦ σου).

6.         Μήπως δέν μελετᾶς τήν Ἁγία Γραφή, Πνευματικά βιβλία ἤ δέν κάνεις τόν κανόνα πού ἔχεις ἀπό τόν Πνευματικό σου; (Τίς ὁρισμένες Γονυκλισίες, Κομβοσχοίνια, Νηστεία, Προσευχή καί Πνευματική μελέτη).

7.         Μήπως δέν τηρεῖς, ὅπως πρέπει, τίς Νηστεῖες;

8.         Μήπως εἶσαι ὑπερήφανος , ἐγωιστής, ἤ κατέφυγες σέ μάγους, μέντιουμ, καφετζοῦδες, ξεματιάσματα κ.λ.π.;

9.         Μήπως εἶσαι φιλάργυρος καί πλεονέκτης;

10.     Μήπως μισεῖς ἤ ἀντιπαθεῖς ὁποιονδήποτε ἤ δείχνεις ἀδιαφορία καί ἀσέβεια σέ γονεῖς, δασκάλους, εὐεργέτες σου ἤ καί σέ ὁποιονδήποτε ἄνθρωπο;

11.     Μήπως δέν δείχνεις ἀγάπη στούς γύρω σου καί δέν ἐνδιαφέρεσαι γιά τή σωτηρία τους; (Ὥστε νά μποῦν στήν Ἐκκλησία σωστά, νά 'Εξομολογοῦνται, νά γνωρίσουν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ κ.λ.π.)

12.     Μήπως ἔχεις ἄσχημες παρέες καί ὄχι καλούς φίλους; (Ἀνθρώπους πού εἶναι ἀνήθικοι, ὑβριστές, πλεονέκτες, ἄθεοι καί καταφρονητές τῶν 'Ιερῶν κανόνων κ.λ.π.).

13.     Μήπως σέ κυριεύει ὁ ὑπερκαταναλωτισμός, ὁ φθόνος, ἡ ἐπιθυμία τῶν ἀγαθῶν τῶν ἄλλων καί ἡ ζήλια;

14.     Μήπως ἔχει πέσει στήν ἁμαρτία τῆς κλοπῆς, τῆς κατάχρησης χρημάτων, τῆς καταστροφῆς ξένης περιουσίας, τῆς σπατάλης τῶν ἀγαθῶν πού μᾶς δίνει ὁ Θεός;

15.     Μήπως κυριεύει τήν ψυχή σου τό  μῖσος καί δέν συγχωρεῖς; (Ἔστω καί μέ ἕναν ἄνθρωπο ἄν ἔχουμε μῖσος καί δέν προσπαθοῦμε νά συγχωρηθοῦμε, χωριζόμαστε ἀπό τόν Θεό καί δέν συγχωρούμεθα ἀπό Αὐτόν ἀκόμη καί ἄν 'Εξομολογούμαστε).

16.     Μήπως θυμώνεις καί ὀργίζεσαι;

17.     Μήπως ἔχεις βλάψει κάποιον μέ τά λόγια σου ἤ μέ τό κακό παράδειγμά σου, παρώτρυνες σέ ἀνηθικότητα ἤ σέ ἔκτρωση κ.λ.π.;

18.     Μήπως ἀφήνεις τή σκέψη σου νά  μολύνεται μέ ἄσχημες σκέψεις καί φαντασίες ἤ πιστεύεις στά ζώδια, στήν τύχη, στίς διάφορες προλήψεις κ.λ.π.;

19.     Μήπως συμμετέχεις σέ ἁμαρτωλές διασκεδάσεις καί χορούς ἤ τραγουδᾶς ἤ κάνεις ὅ,τιδήποτε πού δέν συντείνει στή σωτηρία σου;

20.     Μήπως τά μάτια σου ἤ ἡ φαντασία σου περιεργάζονται πρόσωπα ἤ εἰκόνες ἁμαρτωλές;

21.     Μήπως παρακολουθεῖς ἄσεμνα κινηματογραφικά ἤ τηλεοπτικά ἔργα;

22.     Μήπως πέφτεις σέ ὁποιοδήποτε σαρκικό ἁμάρτημα; (προγαμιαῖες σχέσεις κ.λ.π.)

23.     Μήπως διαβάζεις ἔντυπα ἤ ἱστοσελίδες μέ ἀνήθικο περιεχόμενο;

24.     Μήπως ἡ ἐνδυμασία σου δέν εἶναι σεμνή ἤ ἀλλοιώνεις τό πρόσωπό σου ἤ τό σῶμα σου (βαφές, τατουάζ κ.λ.π);

25.     Μήπως ἔχεις τή συνήθεια νά λές ἀπρεπεῖς λέξεις; (Οὔτε  «βλάκα» δέν πρέπει νά λέμε, σύμφωνα μέ τό Εὐαγγέλιο).

26.     Μήπως μουτζώνεις ἤ κάνεις ἄλλες ἀπρεπεῖς χειρονομίες;

27.     Μήπως συνηθίζεις νά λές ψέμματα ἤ ὁδηγεῖς τόν ἄλλο σέ παραπλανητικά συμπεράσματα;

28.     Μήπως ὁρκίζεσαι ἤ καταριέσαι ;

29.     Μήπως βλασφημεῖς ἤ ἀστειεύεσαι μέ τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ ἤ μέ τούς 'Ιερεῖς;

30.     Μήπως δυσφημεῖς, κατηγορεῖς καί κατακρίνεις τούς ἄλλους;

31.     Μήπως ἔκανες φόνο (π.χ. ἔκτρωση) ἤ συκοφάντησες ἤ εἶσαι σκληρός στίς ἀνάγκες καί στή δυστυχία τῶν ἄλλων;

32.     Μήπως εἰρωνεύεσαι καί κοροϊδεύεις τούς ἄλλους;

33.     Μήπως εἶσαι ἀχάριστος, δέν λές εὐχαριστῶ, δέν δοξάζεις τόν Θεό γιά ὅλα; (Ἀκόμη καί γιά τίς θλίψεις, τίς ἀρρώστειες καί τίς διάφορες δοκιμασίες).

34.     Μήπως εἶσαι σπάταλος, τσιγγούνης, περίεργος ἤ τεμπέλης;

35.     Μήπως πηγαίνεις σέ χώρους ὕποπτους (καφετέριες, ντισκοτέκ, μπάρ, σφαιριστήρια κλπ.);

36.     Μήπως σέ ἐπηρεάζουν στη ζωή σου ἡ μόδα καί ἡ γνώμη τοῦ κόσμου; (Προσπαθεῖς νά ἀρέσεις, θέλεις νά σέ ἀγαποῦν καί νά ἀσχολοῦνται μαζί σου κ.λ.π.)

37.     Μήπως ἔχεις  φανατισμό, κακία, μνησικακία, χαιρεκακία, ἀδιαντροπιά;

38.     Μήπως εἶσαι ἰδιότροπος καί παράξενος;

39.     Μήπως δέν ἔχεις συνέπεια στίς ὑποχρεώσεις σου, δέν τηρεῖς τίς ὑποσχέσεις σου, ἐξοργίζεις τούς ἄλλους μέ τά λόγια σου ἤ τήν συμπεριφορά σου κ.λ.π.;

40.     Μήπως εἶσαι διπρόσωπος, καταλάλος, κόλακας ἤ ὑποκριτής;

41.     Μήπως εἶσαι ἰσχυρογνώμων καί πλεονέκτης;

42.     Μήπως κακομεταχειρίζεσαι τούς μικρότερους καί ἀδυνατότερους ἤ καί τόν ὁποιονδήποτε ἄνθρωπο ἤ ζῶο;

43.     Μήπως ἀδιαφορεῖς γιά τή Χριστιανική σου καλλιέργεια, δέν Μετανοεῖς πραγματικά καί δέν ἀγωνίζεσαι Πνευματικά;

44.     Μήπως εἶσαι ἀπαθής στίς ἀνάγκες καί στά προβλήματα τῆς οἰκογενείας σου, τῆς 'Ενορίας σου, τῆς κοινωνίας πού ζεῖς, τῆς πατρίδας σου καί τοῦ κόσμου ὁλόκληρου;

45.     Μήπως λές ἄσχημα ἀνέκδοτα καί ἱστορίες ἤ κάνεις ἐπαγγέλματα πού βοηθοῦν στήν ἀνηθικότητα καί τήν διαφθορά τῶν ἀνθρώπων;

46.     Μήπως δέν διαθέτεις, ὅπως πρέπει, τόν ἐλεύθερο χρόνο σου, μήπως παίζεις τυχερά παιγνίδια; (χαρτιά, τζόγος, κ.λ.π.)

47.     Μήπως δέν προσπαθεῖς, γιά νά γνωρίσουν καί οἱ ἄλλοι τή Χριστιανική ζωή; (α) μέ τό καλό σου παράδειγμα καί  β)μέ τά λόγια σου)

48.     Μήπως προσβάλλεις καί στενοχωρεῖς ἤ χτυπᾶς τούς γύρω σου;

49.      Μήπως εἶσαι ἄδικος ἤ ὄχι συνεπής στίς προσωπικές, οἰκογενειακές καί ἐπαγγελματικές σου ὑποχρεώσεις;

50.       Μήπως εἶσαι καχύποπτος, κάνεις κακούς λογισμούς καί μεγαλοποιεῖς τά λάθη τῶν ἄλλων;

 

 Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης.


Μιχάλης Αντωνιάδης


read more ►
0 σχόλια

Η Λέλα Καραγιάννη δεν έζησε για τον εαυτό της, (1898 – 1944),

9/9/25

ΛΕΛΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ(1898 – 1944)

Η «Μπουμπουλίνα της Κατοχής»

Μια μέρα σαν την χθεσινή(8 Σεπτεμβρίου 1944), η Ελλάδα θρήνησε την εκτέλεση μιας αληθινής Ηρωίδας.

Η Λέλα Καραγιάννη, μάνα επτά παιδιών, γυναίκα απλή μα μεγαλόψυχη, ύψωσε το ανάστημά της απέναντι στον πιο σκοτεινό κατακτητή. Οργάνωσε αντίσταση, έσωσε ζωές, έπληξε τον εχθρό και στάθηκε αγέρωχη μπροστά στα βασανιστήρια και στο εκτελεστικό απόσπασμα.

Τα λόγια της αντηχούν αιώνια:

«Τα παιδιά μου ανήκουν στην Ελλάδα και το αίμα τους θα πνίξει τους κατακτητές σας!»

Και λίγο πριν πέσει από τις σφαίρες, φώναξε:

«Ψηλά τα κεφάλια μας παιδιά. Είμαστε Έλληνες και πέφτουμε για την πατρίδα!»

Κι όμως, σήμερα, σχεδόν ογδόντα χρόνια μετά, ποια είναι τα «πρότυπα» που μας πλασάρουν;

Σε μια εποχή που η κοινωνία μας έχει καταντήσει να προβάλλει ως «ηρωίδες» κορίτσια του OnlyFans και ως «πρότυπα ζωής» τις εύκολες λάμψεις της εφήμερης δόξας, η μορφή της Λέλας Καραγιάννη στέκει σαν βροντερή υπενθύμιση του τι σημαίνει Αξιοπρέπεια, Τιμή και Αυταπάρνηση.

Η γυναίκα που με γυμνά χέρια πάλεψε έναν ολόκληρο στρατό, που προτίμησε να δει τα παιδιά της στο εκτελεστικό απόσπασμα παρά να προδώσει, είναι το πρότυπο που χρειαζόμαστε. Όχι τα φθηνά είδωλα της οθόνης, όχι οι εμπορευματοποιημένες «εικόνες» χωρίς ψυχή.

Η Λέλα Καραγιάννη δεν έζησε για τον εαυτό της, δεν αναζητούσε προβολή, δεν «πουλούσε» το κορμί της για χρήματα και κλικς. Έδωσε την ψυχή της, το αίμα της, τα παιδιά της, τα πάντα  για την Ελλάδα.

Κι αν σήμερα λείπουν τέτοιες μορφές, δεν είναι γιατί δεν μπορούν να γεννηθούν. Είναι γιατί δεν τολμάμε να τις αναδείξουμε. Γιατί μας βολεύει η λήθη και η παρακμή.

Μα η Ιστορία δεν ξεχνά.

Και η φωνή της Λέλας Καραγιάννη ακούγεται ακόμα, πιο δυνατή από κάθε ψεύτικο «πρότυπο»:

«Ζήτω η Πατρίδα! Ζήτω η Λευτεριά!»

Αθάνατη! 🇬🇷


Μιχάλης Αντωνιάδης



read more ►
0 σχόλια

«Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε, κεχαριτωμένη Μαρία…»

Κάθε μέρα έλεγε το: 

«Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε, κεχαριτωμένη Μαρία…»

Ο Προσκυνητής έβγαλε ένα βιβλίο που είχε μαζί του,

 στο ταξίδι που ονομάζεται «Αμαρτωλών Σωτηρία», εις το οποίον υπάρχουν διηγήσεις θαυμάσιων πραγμάτων».

«Και άρχισε να διαβάζει μιαν ωραιότατη διήγηση για κάποιον Αγαθόνικο, έναν αφοσιωμένο εις τον Θεό ανθρωπον, ο όποιος από την παιδική του ηλικία είχε διδαχθεί από τους ευσεβείς γονείς του να λέγει κάθε μέρα μπροστά εις την εικόνα της Μητέρας του Θεού την Προσευχή πού αρχίζει με τα λόγια: 

«Θεοτόκε Παρθένε, Χαίρε, Κεχαριτωμένη Μαρία…»  Καμιά ημέρα δεν παρέλειψε να πει την Προσευχή αυτή. Αργότερα, όμως, όταν ενηλικιωθεί και έφτιαξε την δική του ζωή, απορροφήθηκε από τις φροντίδες και τις φασαρίες της ζωής ώστε να αραίωση σιγά – σιγά την Προσευχή αύτη, μέχρις ότου, τέλος, την σταμάτησε εντελώς.

Μίαν ήμέραν, όμως, συνέβη να φιλοξενήσει για μια νύκτα ένα Προσκυνητή, ο οποίος του είπε ότι ήταν Μοναχός από την Θηβαίδα της Αιγύπτου και ότι είχε δή ένα όραμα εις το οποίο διατάχθηκε να πάει να βρει τον Αγαθόνικο και να τον επίπληξη για το γεγονός ότι είχε σταματήσει την συνηθισμένη Προσευχή του προς τη Μητέρα του Θεού. Ό Αγαθόνικος απήντησε ότι επί τόσα χρόνια πού έλεγε την Προσευχή αύτη δεν είδε κανένα όφελος ούτε αποτέλεσμα. Εις αυτά ό Ερημίτης απήντησε, λέγοντας:

«Θυμήσου, τυφλέ και άγνώμον άνθρωπε, πόσες φορές αύτη ή απλή Προσευχή σε βοήθησε και σε έσωσε από καταστροφές. Θυμήσου, πώς μια φορά, όταν ήσουν πολύ νέος, σώθηκες κατά τρόπο Θαυμαστό από βέβαιο πνιγμό. Δεν θυμάσαι, ακόμη, ότι μια επιδημία κάποτε, πού έστειλε εις τον τάφο ένα σωρό φίλους σου, εσένα δεν σε έθιξε καθόλου. Ξέχασες, όταν κάποτε πού οδηγούσατε μια άμαξα μ’ ένα φίλο σου, πέσατε κ’ οι δυο, ενώ δε αυτός έσπασε το πόδι του εσύ έμεινες σώος και άβλαβης; Λησμονείς, ότι ένας συνηλικιώτης φίλος σου, πού ήταν υγιής σαν σίδερο, τώρα κάμποσο καιρό, είναι κατάκοιτος άρρωστος και δυστυχισμένος, ενώ εσύ είσαι υγιής και δεν ξέρεις τι θα πει αρρώστια;

Γενικά, υπενθύμισε εις τον Αγαθόνικο, ένα σωρό ευεργεσίες του Θεού και τέλος συνεπλήρωσε λέγοντας: «Γνώριζε ότι όλα αυτά τα κακά απεσοβήθησαν από σένα, χάρις στην προστασία της Παναγίας Μητέρας του Θεού, εξ αιτίας αυτής της μικρής Προσευχής δια μέσου της οποίας ύψωνες κάθε μέρα την ψυχή σου σε ένωση με τον Θεό. Από εδώ και εις το εξής πρόσεχε, μη παραλείπεις την Προσευχή και την ανάμνηση της Βασίλισσας των Ουρανών κι αυτή ποτέ δεν θα σε εγκατάλειψη»


Απόσπασμα από το βιβλίο «ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΕΝΟΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗ».


Μιχάλης Αντωνιάδης

read more ►
0 σχόλια

Απόγονοι τῶν ἐκλεκτῶν,

6/9/25

"ἐν μέσῳ σκορπίων σὺ κατοικεῖς" (Ἰεζ. 2:6) "Ὑπομείνατε τούς κακούς.

 Ἄν εἴμαστε ἀπόγονοι τῶν ἐκλεκτῶν, μένει νά ἀκολουθήσουμε τό παράδειγμά τους. Οἱ καλοί δέν ἀρνήθηκαν νά ἀνέχονται τούς κακούς. Ὁ Κύριος εἶπε στόν Ἰεζεκιήλ (+23 Ἰουλ.), «Ἄπιστοι καί ἀποστάτες εἶναι μαζί σου καί ἀνάμεσα σέ σκορπιούς ἐσύ κατοικεῖς»

Ὁ Παῦλος ἐπαινοῦσε μαζί καί ἐνδυνάμωνε τή ζωή τῶν μαθητῶν του λέγοντάς τους, «εἶστε μέσα σέ μιά γενεά ἀνθρώπων δολίων καί διεστραμμένων, μεταξύ τῶν ὁποίων φαίνεσθε σάν φωτεινά ἀστέρια στόν κόσμο, κρατώντας στερεά τό λόγο τῆς ζωῆς» (Φιλ. 2:15-16). Βλέπετε, πολυαγαπητοί μου, πώς σχεδόν κάθε καλός ἄνθρωπος ἔχει δοκιμαστεῖ ἀπό τήν κακία τῶν κακῶν.

Ἄν θά μποροῦσα νά τό πῶ ἔτσι, τό σπαθί τῆς ψυχῆς δέν ἀποκτᾶ λεπτή καί αἰχμηρή κόψη ἄν ἡ κακία κάποιου ἄλλου δέν τό ἀκονίσει»

Ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Μεγάλου.


ΚΑΛΟ ΣΑΣ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ!!


Μιχάλης Αντωνιάδης


read more ►
0 σχόλια

Aντιπρόσωπός, στη διάσκεψη της Λωζάνης,

 

Γνωρίζετε αυτόν τον κύριο; 

Ασφαλώς και όχι. Σας δικαιολογώ. Άλλωστε ούτε κι εγώ τον γνώριζα, παρόλο που κάπου, κάποτε, σε κάποιο βιβλίο ιστορίας είχα δει τη φωτογραφία του. Πρόκειται για τον Aμερικανό πάστορα Asa Kent Jennings (1877-1933)

Γεννήθηκε στη Ν. Υόρκη και μικρός ασθένησε από μια μορφή φυματίωσης που επηρεάζει τη σπονδυλική στήλη με αποτέλεσμα να μείνει εξαιρετικά κοντός και καμπούρης. Θα μου πείτε, και . Ο πρώτος ήταν ή ο τελευταίος; 

Συνεχίζω λοιπόν.

 Τον Αύγουστο του 1922 ο κύριος αυτός έτυχε να βρίσκεται στη Σμύρνη και να ζήσει από κοντά αυτό που μετά ονομάσαμε "Μικρασιατική Καταστροφή". Συγκεκριμένα, βρέθηκε στην προκυμαία της Σμύρνης την ώρα που 500.000 περίπου Έλληνες έψαχναν ένα πλοίο, μια βάρκα ή μια φελούκα έστω για να τους περάσει στα απέναντι Ελληνικά νησιά και να σωθούν. 

Ο Ελληνικός Στρατός και στόλος είχε προλάβει κατά ένα μεγάλο μέρος του να φύγει, ο Έλληνας διοικητής το ίδιο. Μόνο κάτι σκόρπια ξένα πολεμικά τους έκαναν χάζι απ' το λιμάνι. Ο Jennings βλέποντας το θέαμα δε χάνει καιρό. Τρέχει, παρακαλάει, χρησιμοποιεί τις γνωριμίες του αλλά τζίφος. Κανείς πλοίαρχος δε δέχεται ν' ανεβάσει τους ψωριάρηδες πάνω στο σκάφος του και μάλιστα τζάμπα. Παρόλα αυτά, δε το βάζει κάτω. Πηγαίνει και βρίσκει τον ίδιο τον Κεμάλ και του ζητά ταπεινά να του επιτραπεί να βρει τρόπο να αναχωρήσουν οι Έλληνες από την πόλη. Παραδόξως αυτός δέχεται, -μάλλον γιατί το προηγούμενο βράδυ είχε κάνει έρωτα με τη Λατιφέ Χανούμ χαζεύοντας από ψηλά τη Σμύρνη που καιγόταν  αλλά με τρεις προϋποθέσεις: 

*Ότι αυτό θα γίνει σε διάστημα μιας εβδομάδας. Ότι τα Ελληνικά πλοία που θα τους μεταφέρουν θα μπουν στον κόλπο της Σμύρνης χωρίς σημαία. Και ότι δε θα φύγει κανείς άντρας από 17-45 ετών.                                                                                      Ο Jennings για να μη τα πολυλογώ, έχοντας το οk του Κεμάλ  σπεύδει σ' ένα Ιταλικό εμπορικό, δίνει από την τσέπη του στο καπετάνιο 6.000 λίρες και μεταφέρει αισίως στη Μυτιλήνη τους πρώτους 2.000 πρόσφυγες. Μπράβο του θα μου πείτε και Θεός σχωρέστον. Το χρέος του το έκανε και με το παραπάνω και τώρα μπορεί να επιστρέψει στο Αμέρικα να πιει την κοκα-κόλα του. Οι άλλοι ναι, αυτός όμως όχι. Στο λιμάνι της Μυτιλήνης παθαίνει σοκ βλέποντας το σύνολο του Ελληνικού στόλου (περίπου 25 πολεμικά που δεν είχαν πάθει τίποτα γιατί οι Τούρκοι τότες δεν είχαν ούτε σχεδία) να κάθεται άπραγος, περιμένοντας εντολές. Πηγαίνει και βρίσκει τον ανώτατο στρατιωτικό διοικητή, ονόματι Φράγκου, τον παρακαλά ξανά και ξανά, να στείλει τα πλοία του για να σωθεί ο κόσμος, αλλά αυτός αρνείται. Τα πλοία του είναι πολύτιμα για να τα διακινδυνεύσει. Απελπισμένος, αλλά χωρίς να το βάλει κάτω, πλησιάζει το Ελληνικό θωρηκτό "Κιλκίς", ανεβαίνει πάνω και προς τιμήν του ο κυβερνήτης Ιωάννης Θεοφανίδης τον δέχεται. Δέχεται και να στείλει ένα τηλεγράφημα στην Αθήνα με το οποίο ζητά την άδεια της κυβέρνησης για να αποπλεύσει ο στόλος. Μόνο που το έστειλε νύχτα και ο πρωθυπουργός...κοιμάται. Και πού να τον ξυπνήσεις. Στέλνει και δεύτερο, και τρίτο, ώσπου τελικά παίρνει την απάντηση ότι δεν είναι εφικτό να αποσταλούν τα πλοία στη Σμύρνη γιατί θα κινδυνεύσουν και να μη τους πρήζει άλλο.Τότε ο Jennings, έξω φρενών τους στέλνει ένα τελευταίο τηλεγράφημα με το οποίο απειλεί την Ελληνική κυβέρνηση ότι εάν δε δώσει την άδεια θα τους κάνει βούκινο σε όλο τον κόσμο για τη ξεφτίλα τους. Πολύ γρήγορα, έρχεται η απάντηση. "΄Ολα τα πλοία στο Αιγαίο τίθενται υπό τη διοίκησή σας, ώστε να απομακρύνετε τους πρόσφυγες από τη Σμύρνη". Κάνοντας δύο δρομολόγια, φυγάδεψε 58.000 άτομα. Μέχρι το τέλος Δεκεμβρίου του 1922 είχε κατορθώσει να διασώσει άλλους 500.000, ενδεχομένως τον (προ-)παππού ή τη γιαγιά σας. 

Το Ελληνικό κράτος μετέπειτα τον όρισε αντιπρόσωπό του στη διάσκεψη της Λωζάνης για τον επαναπατρισμό των αιχμαλώτων πολέμου και αργότερα του απένειμε κι ένα Παράσημο. Κι αυτό ήταν. 

Σήμερα, στη χώρα που υπάρχει μνημείο "πεσόντων της Ερτ" δεν υπάρχει γι' αυτόν ούτε ένα  τόσο δα άγαλμα, ένας δρόμος ή μνεία σε επίσημο έγγραφο που ν' αναφέρει το όνομά του, το οποίο είναι εν πολλοίς άγνωστο. Δε πειράζει όμως. Είμαστε όλοι ... κι αυτό όσο να πεις, μετράει. Με τον Jennings θ' ασχολούμαστε τώρα;


Μιχάλης Αντωνιάδης


read more ►
0 σχόλια

Το Θαβώριο φως έλουσε, Ελληνοαμερικάνο και χάθηκε το ταβάνι.

10/8/25

Το Θαβώριο φως έλουσε, Ελληνοαμερικάνο και χάθηκε το ταβάνι.

Ο Γέροντας μου διηγήθηκε την εξής ιστορία: «Μία φορά είχε έρθει εδώ ένας Ελληνοαμερικάνος γιατρός. Ορθόδοξος ήταν, αλλά δεν είχε πολλά με τη Θρησκεία. Ούτε τη Νηστεία της Παρασκευής δεν κρατούσε ούτε πολύ πήγαινε στην Εκκλησία.

“Έζησε μία εμπειρία και ήθελε να τη συζητήσει. “Ένα βράδυ, ενώ Προσευχόταν στο διαμέρισμά του «άνοιξε ο ουρανός». “Ένα φως τον έλουσε, και χάθηκε το ταβάνι και οι σαράντα όροφοι από πάνω του. Βρισκόταν λουσμένος μέσα στο Φως για πολλή ώρα, δεν μπορούσε να υπολογίσει πόσο!  Θαύμασα! Γιατί ένοιωσα και κατάλαβα ότι ήταν «εκ Θεού». Ήταν πραγματικό… Είδε το «Άκτιστο Φως». Τι έκανε στη ζωή του; Πώς ζούσε και αξιώθηκε τέτοια Θεία πράγματα; 

Ήταν παντρεμένος, είχε γυναίκα και παιδιά. Του λέει η γυναίκα του:

«Βαρέθηκα να ασχολούμαι με το σπίτι, θέλω να πηγαίνω καμιά βόλτα». Ε! δεν δούλευε κιόλας, άρχισε να γυρίζει με τις φίλες της και να τον τραβάει κάθε βράδυ έξω. Μετά από λίγο διάστημα, του λέει: «θέλω να βγαίνω μόνη μου με τις φίλες μου». Το δέχτηκε και αυτό για χάρη των παιδιών του. Μετά, «θέλω να πάω μόνη μου διακοπές…» Τι να κάνει; της έδινε και λεφτά και το αυτοκίνητο. 

Μετά ζήτησε να της νοικιάσει ένα διαμέρισμα να ζει μόνη της, κουβαλούσε και τους φίλους της εκεί. Της μιλούσε, τη συμβούλευε, «βρε τι θα νοιώθουν τα παιδιά μας;» Τίποτα αυτή. Στο τέλος του πήρε πολλά λεφτά και έφυγε. Στεναχωριόταν!

Μετά από λίγα χρόνια έμαθε ότι είχε καταντήσει πόρνη στα μαγαζιά του Πειραιά!

Στενοχωρήθηκε! Έκλαιγε! Σκεφτόταν να πάει να τη βρει. Τι να της πει όμως; 

Γονάτισε να Προσευχηθεί: «Θεέ μου Φώτισε με, τι να πω τι να κάνω για να σωθεί αυτή η ψυχή». Βλέπεις την πονούσε. Ήθελε «να σωθεί αυτή η ψυχή». Ούτε αντρικός εγωισμός, ούτε μνησικακία, ούτε περιφρόνηση πονούσε για την κατάντια της. Ποθούσε τη σωτηρία της. Τότε άνοιξε ο Θεός τον ουρανό τον έλουσε με το Φως Του.

Βλέπεις; Βλέπεις; Αυτός στην Αμερική σε τι περιβάλλον ζούσε; Ενώ πόσοι ζούμε μέσα στο Άγιον Όρος, μέσα στους Αγίους, μέσα στη Χάρη της Παναγίας και προκοπή δεν κάνουμε! 

Δόξα τω Θεώ! Δόξα τω Θεώ!»

«Άκτιστο φώς»: Λέγεται Άκτιστο, δηλαδή αδημιούργητο, χωρίς αρχή, δηλαδή Θεϊκή ενέργεια, Θεός. Υψηλότατοι Πνευματικοί Ασκητές το ζουν. Ποθητός στόχος της Ασκητικής ζωής. Θεωρείται εμπειρία Θέωσης. Μετέχει η ανθρώπινη στη Θεία ενέργεια, «…Θείας φύσεως κοινωνοί».


Απόσπασμα από το βιβλίο: “Ο Πατήρ Παϊσιος μου είπε”

του Αθ. Ρακοβαλή, Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη”, σελ. 27-29


Μιχάλης Αντωνιάδης


read more ►
0 σχόλια

Μὴν ἀκολουθοῦμε τὴν πλειοψηφία ποὺ πηγαίνει στὴν ἄβυσσο.

3/8/25

 

Ὅσο θὰ περνάει ὁ καιρός, ὅλο καὶ πιὸ δύσκολα θὰ γίνονται τὰ πράγματα. 

Ὁ Χριστὸς ἤξερε πὼς θὰ ἦταν, μᾶς προειδοποιεῖ ἐκ τῶν προτέρων, 

ὥστε νὰ γνωρίζουμε καὶ νὰ προετοιμαζόμαστε 

ἔτσι ὥστε νὰ μὴν ἀκολουθοῦμε τὴν πλειοψηφία ποὺ πηγαίνει στὴν ἄβυσσο." 

☦️ Πατριάρχης Παῦλος της Σερβίας.


ΚΑΛΟ ΣΑΣ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ!!


Μιχάλης Αντωνιάδης


read more ►
0 σχόλια

H ηλικία της Αγίας Μαρίνας,

19/7/25

Ο αείμνηστος ιεροκήρυκας, ο ευλαβέστατος Δημήτριος Παναγόπουλος κάποια χρονιά επειδή πλησίαζε η εορτή της Αγίας Μαρίνας ήθελε να γράψει κάτι για την Αγία λόγω που το περιοδικό που εξέδιδε το είχε αφιερώσει σε εκείνην.Διάβαζε λοιπόν τους Συναξαριστές και άλλα βιβλία τα οποία περιέγραφαν το Βίο και τα Μαρτύρια της Αγίας.

Όλα καλά τα έβρισκε και κρατούσε τις σημειώσεις που ήθελε.

Ένα σημείο όμως δεν του άρεσε, δεν συμφωνούσε, δεν το έβρισκε καθόλου σωστό. Και αυτό ήταν η ηλικία της Αγίας.

Όλοι οι βιογράφοι της ανέφεραν πως η Αγία μαρτύρησε 15 ετών!

Αυτό δεν το δεχόταν, δεν μπορούσε να το καταλάβει. Δεν είναι δυνατόν-έλεγε-να υποστεί ένα τόσο μεγάλο μαρτύριο ένα παιδί 15 ετών και μάλλιστα κοπελλίτσα. Και κατέληγε πως οι βιογράφοι της έκαναν λάθος ή ήταν τυπογραφικό λάθος ότι δηλαδή ήθελαν να γράψουν 25 ή 35 ετών και από απροσεξία έγραψαν 15.  Έτσι σκέφτηκε να γράψει χωρίς να αναφέρει την ηλικία της Αγίας.  Αλλά και πάλι δεν τον ανέπαυε αυτή η λύση, του φαινόταν μεγάλη παράληψη. Και έτσι περνούσαν οι μέρες και δεν μπορούσε να αποφασίσει τι θα κάνει τελικά. Ένα απόγευμα όμως τον επισκέφτηκε μια ηλικιωμένη κυρία πολύ πτωχή, την οποία πάντα βοηθούσε οικονομικώς ο αείμνηστος ιεροκήρυκας, την κυρά Δέσποινα όπως την αποκαλούσε.  Αφού πήρε το βοήθημα, του λέει η κυρά Δέσποινα: 

”Κύριε Δημήτρη μου θέλω να σου πω κάτι που μου συνέβη σήμερα.

Εκεί στο ημιυπόγειο δωματιάκι που μου έχει χαρίσει η αγάπη του κόσμου, το πρωί που σκούπιζα βλέποντας προς το μικρό παραθυράκι που είναι ίσα με το δρόμο, βλέπω ένα κοριτσάκι με σχολική ποδιά και με κοτσίδες πολύ όμορφο και μου λέει:

- ”Γειά σου γιαγιά, τι κάνεις;

– Καλά παιδί μου, ποια είσαι;

Είμαι η Μαρίνα γιαγιά, με γνωρίζεις, έχεις έρθει πολλές φορές στο σπίτι μου στο Θησείο! (Στο Θησείο, ως γνωστόν, βρίσκεται ο παλαιός ιστορικός ναός της Αγίας Μαρίνας, μεγάλο προσκύνημα για τους Αθηναίους, φώτος).

– Δεν γνωρίζω κόρη μου καμιά Μαρίνα στο Θησείο!

– Πως! Με γνωρίζεις γιαγιά είμαι η Μαρίνα και είμαι 15 ετών και μένω στο Θησείο!

Και μόλις τα είπε αυτά την έχασε από τα μάτια της!

-Τι είναι αυτό κυρ Δημήτρη μου; Δεν καταλαβαίνω τίποτε!”

Τότε κατάλαβε ο μακαριστός Ιεροκήρυκας ότι αναγκάσθηκε η Αγία Μαρίνα να του απαντήσει για το θέμα της ηλικίας της που τον απασχολούσε μέσω της κυρά Δέσποινας. 

Δαγκώθηκε, δάκρυσε και συγκλονισμένος της λέει:

Μην ασχολείσαι κυρά Δέσποινα με αυτά, δεν είναι για όλους. Αυτά είναι για κάποιους άλλους ανόητους… και εννοούσε τον εαυτό του που δυσπίστησε ότι η Αγία μαρτύρησε στην ηλικία των 15 ετών.

Έκτοτε όχι μόνο δεν τολμούσε να αμφισβητήσει τα γραφόμενα των βιβλίων αλλά έλεγε ότι στα θέματα αυτά δεν έχουν καμία θέση ούτε η λογική μας, ούτε τα νομίζω τα δικά μας ούτε το εγώ το δικό μας!


Μιχάλης Αντωνιάδης

read more ►
0 σχόλια

Αγάλλονται οι άγγελοι όταν διαβλέπουν μετάνοια.

26/6/25

 Το να ομολογούμε τα αμαρτήματα μας , αυτό είναι που ευχαριστεί στον Θεό.

Να γίνεστε απρόσκοπτοι , σε κανένα να μη παρέχετε αφορμή διότι εάν  είμαστε φως  και ζύμη και φωστήρες (άστρα) και άλας,, πρέπει να  φωτίζουμε και όχι να σκοτίζουμε.

 Να μη ντρέπεσαι όταν μετανοείς, αλλά όταν αμαρτάνεις .

 Ο ωκεανός έχει όρια μα η Θεία ευσπλαχνία του Θεού είναι απεριόριστη και άπειρη.

 Η αμαρτία είναι τραύμα , η μετάνοια το φάρμακο .. και όπως συμβαίνει στο  σώμα τραύματα και φάρμακα , έτσι και στην ψυχή αμαρτήματα και μετάνοια.

 Κανείς δεν πρέπει να απελπίζεται για τη σωτηρία του. Δεν υπάρχει καμία κακία που να μη λύνεται με τη μετάνοια.

 Τα γνωρίσματα  δε της αληθινής  μετανοίας είναι:

α) Στο στόμα εξομολόγηση,

 β) στην καρδιά συντριβή,

 γ) στην ζωή διόρθωση,

Χαίρονται οι δαίμονες όταν βλέπουν αμαρτία, αγάλλονται οι άγγελοι όταν  διαβλέπουν μετάνοια.

 Ο καθένας από εμάς είναι υπεύθυνος για τη σωτηρία του πλησίον.

 Γι' αυτό λάβαμε εντολή να μη φροντίζουμε μόνον για τα συμφέροντα μας , αλλά και για τα συμφέροντα του πλησίον.


Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος


Μιχάλης Αντωνιάδης


read more ►
0 σχόλια

Αρχή πάντων είναι ο φόβος Κυρίου.

 "Αρχή πάντων είναι ο φόβος Κυρίου. 

Από τον φόβο γεννιέται η κατάνυξη.

 Από την κατάνυξη γεννιέται η αποταγή και από την αποταγή η ταπείνωση.

 Από την ταπείνωση γεννιέται η νέκρωση του θελήματος και από αυτήν, ξεριζώνονται και μαραίνονται τα πάθη.

 Από τον μαρασμό των παθών βλασταίνουν οι αρετές. Από την άνθιση των αρετών καθαρίζεται η καρδιά.

 Από την κάθαρση της καρδιάς, αποκτάται η τελειότητα της Αποστολικής αγάπης."

Όσιος Κασσιανός ο Ρωμαίος.


ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ!!


Μιχάλης Αντωνιάδης


read more ►
0 σχόλια

Η Ἐκκλησία εὔχεται νά μᾶς φυλάει ὁ Θεός ἀπό αἰφνίδιο θάνατο.

 Ὁ αἰφνίδιος θάνατος εἶναι κάτι πού δέν τό θέλουμε καί ἡ Ἐκκλησία εὔχεται νά μᾶς φυλάει ὁ Θεός ἀπό αἰφνίδιο θάνατο.


 Ὑπάρχει ἀλληγορική ἱστορία μέ ἕναν ἀετό πού πετοῦσε πάνω ἀπό ἕνα μεγάλο ποτάμι τῆς Ἀμερικῆς. Αὐτό τό ποτάμι ἐρχόταν ἀπό πάνω ψηλά, ἀπό τούς πόλους, καί κατέβαζε καί κομμάτια ἀπό πάγο. Εἶχε ἐντοπίσει ὁ ἀετός πάνω στόν πάγο ἕνα ζῶο ψόφιο καί κατέβηκε καί ἄρχισε νά τό τρώει μέ τήν ἡσυχία του. Ἤξερε βέβαια ὁ ἀετός, ὅτι μετά ἀπό λίγο αὐτό τό μεγάλο ποτάμι ἔχει καταρράκτη, ἀλλά ἔλεγε μέ τόν λογισμό του: «ὅταν δῶ τόν καταρράκτη θά πετάξω, δέν θά γκρεμιστῶ καί ἐγώ στό χάος».

Ἔτρωγε λοιπόν ἔτσι ἀμέριμνος, ἀλλά ὅταν εἶδε τόν καταρράκτη καί προσπάθησε νά πετάξει, δέν μποροῦσε νά πετάξει. Τί εἶχε συμβεῖ; Τά νύχια του εἶχαν μπεῖ μέσα στόν πάγο καί μέσα στίς σάρκες τοῦ ζώου, εἶχαν παγώσει. Εἶχαν γίνει ἕνα σῶμα ὅλα, εἶχε κολλήσει μέσα στόν πάγο καί μέσα στίς σάρκες τοῦ ζώου πού ἔτρωγε.

Ἔτσι γίνεται καί ἡ ψυχή πού θεληματικά μένει στήν ἁμαρτία καί λέει ὅτι κάποια στιγμή θά ξεκολλήσω ἀπό τήν ἁμαρτία καί θα μετανοήσω. Δέν μπορεῖ μετά νά ξεκολλήσει, γιατί ἀκριβῶς ἀγαπάει τά πάθη, ἀγαπάει τόν βόρβορο καί ἀδυνατίζει ἡ θέληση τοῦ ἀνθρώπου.

Ἐπιπλέον, ἕνας ἄνθρωπος πού σκέφτεται ἔτσι, πορεύεται μέ πονηρία μπροστά στόν Θεό καί ὁ Θεός δέν εὐλογεῖ ἕναν τέτοιο ἄνθρωπο καί δέν ἔχει Χάρη μετά αὐτός ὁ ἄνθρωπος γιά νά μπορέσει νά μετανοήσει πραγματικά, καί πολλές φορές, μᾶς λένε οἱ Ἅγιοι Πατέρες, παραχωρεῖ ὁ Θεός αὐτοί οἱ ἄνθρωποι νά μή βροῦν μετάνοια, νά μή βροῦνε χρόνο μετανοίας. Πεθαίνουν ξαφνικά. Δέν τούς δίνεται εὐκαιρία, ὅπως δίνεται σέ ἄλλους, λόγου χάρη μέ ἕναν καρκίνο νά ἔχουν χρόνο, ὁπότε μέσα στήν ἀσθένειά τους, πού κρατάει πολύ, νά συνέλθουν καί νά μετανοήσουν. Ὁ αἰφνίδιος θάνατος εἶναι κάτι πού δέν τό θέλουμε καί ἡ Ἐκκλησία εὔχεται νά μᾶς φυλάει ὁ Θεός ἀπό αἰφνίδιο θάνατο.

Ἔ, αὐτοί οἱ ἄνθρωποι πού πορεύονται ἔτσι μέ πονηρία, καί λένε: «θά ζήσω τώρα ἔτσι, θά κάνω τή ζωή μου καί μετά θά μετανοήσω», αὐτοί πολλές φορές ἔχουν αἰφνίδιο θάνατο. Δέν τούς δίνει ὁ Θεός χρόνο μετανοίας, γιατί πᾶνε μέ πονηρία καί δέν θέλουν πραγματικά νά μετανοήσουν, δέν ἔχουν ἀγαπήσει πραγματικά τόν Χριστό. Ἕνας πού ἀγαπάει πραγματικά τόν Χριστό, ἀπό τή στιγμή πού πραγματικά ἀγαπάει καί πῆρε τήν ἀπόφαση νά ζήσει κατά Χριστόν, σταματάει τήν ἁμαρτία. Δέν λέει: «θά ζήσω ἀκόμα λίγο τήν ἁμαρτία καί μετά θά μετανοήσω».


Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου (Ὁμιλία 19 – 8 – 2017)


Μιχάλης Αντωνιάδης




read more ►
0 σχόλια

Πάνω απ’ όλες, είναι η προσευχή των έργων,

22/6/25

 Καλά τα προσκυνήματα αλλά σαν την ελεημοσύνη δεν είναι.

 

Ο Έλληνας Φωτιστής των Ρώσων Όσιος Μάξιμος ο Γραικός (1470-1556) παρέμεινε τα τελευταία πέντε έτη της ζωής του στην Λαύρα της Αγίας Τριάδος, που ίδρυσε ο Όσιος Σέργιος του Ραντονέζ.

Εκεί τον επισκέφθηκε ο Τσάρος Ιβάν ο Τρομερός, καθώς πήγαινε με την Τσαρίνα Αναστασία και τον μικρό Τσάρεβιτς Δημήτριο, σε προσκύνημα του Οσίου Κυρίλλου στο Μπελοζέρσκ.

Ο Όσιος Μάξιμος προσπάθησε, χωρίς τελικά να το πετύχει, με πολλή επιμονή και με κίνδυνο της ζωής του, να πείσει τον θρησκόληπτο Ηγεμόνα, αντί να κάνει προσκυνήματα, να βοηθήσει τις φτωχές γυναίκες και τα απροστάτευτα ορφανά, θύματα πολέμου για την απελευθέρωση του Καζάν από τους Τατάρους.

Τον υποδέχτηκε στο κελλί του με τα λόγια:

– Ευχαριστώ τον Μεγαλοδύναμο Θεό, Τσάρε Ιβάν, που μ’ αξίωσε να σε δω με τα ίδια μου τα μάτια πριν να έρθει η ώρα τους να κλείσουν. Ας σε συνοδεύει η Θεία Προστασία, μεγάλε Βασιλιά της Ορθοδοξίας! Κι αν σου είναι αρεστό, έχε και την δική μου ταπεινή ευλογία.

– Για τούτο με βλέπεις εδώ, Γέροντα, απάντησε ο Τσάρος. Επειδή θέλω να έχω την ευλογία σου. Κι εγώ και η Τσαρίνα κι ο μικρός Τσάρεβιτς, που δεν χρόνισε ακόμη.

Ήταν ένας από τους αγριότερους και πιο βάναυσους βασιλιάδες της Ρωσίας. Η συμπεριφορά του ήταν απρόβλεπτη. Καταλαμβανόταν από δολοφονική μανία και μετά από λίγο ζητούσε συγχώρεση απ’ τον Θεό, κλαίγοντας.

– Έμαθα, Τσάρε μου, πως σκέφτεσαι να κάνεις μεγάλο ταξίδι. Έτσι είναι όπως το λένε;

– Έτσι, απάντησε ο Ιβάν. Πηγαίνω στο Μπελοζέρσκ να προσκυνήσω τον Όσιο Κύριλλο. Τέτοιο είναι το τάμα μου.

– Όταν ήσουν, είπε τότε ο Όσιος, βαριά άρρωστος, προσευχήθηκα σε όλους τους Αγίους. Προσευχήθηκα ακόμη και στην Θαυματουργό Εικόνα της Παναγίας της Βατοπεδινής. Αλλά δεν πήγα στο Βατοπέδι! Από  δω μέσα την παρακάλεσα, από το κελλί μου. Κι η Παναγία μ’ άκουσε…

Ο Τσάρος απόρησε. Δεν ήταν τόσο τα λόγια, όσο η φωνή του, που δεν του άρεσε. Παρατηρητικός ο Ιβάν, κατάλαβε ότι αυτά που άκουσε, έπρεπε να τα ξετυλίξει, να τα ψάξει και να βρει την έννοια τους. Τον ρώτησε:

– Και δεν είναι καλό που πάω να κάνω το τάμα μου;

– Δεν είναι καλό…, του δόθηκε δίχως δισταγμό η απάντηση.

Ο Ιβάν έπεσε σε πιο μεγάλη απορία.

– Μα πάω να προσκυνήσω τον Όσιο Κύριλλο στην ίδια την Μονή του!

– Τσάρε Ιβάν. Όταν έχεις να κάνεις ένα μεγάλο καλό και δεν το κάνεις, κι αντί για το μεγάλο καλό κάνεις άλλο, μικρότερο, τότε λογάριαζε πως δεν κάνεις καλό, παρά κακό!… Λογάριαζε ότι οφείλεις πέντε και δίνεις ένα. Μα τότε η οφειλή σου μένει!

– Και ποια είναι εκείνα που δεν δίνω; Ποιο είναι το μεγάλο καλό που δεν κάνω; –

Οι προσευχές των λόγων είναι πάρα πολλές, μα πάνω απ’ όλες, Τσάρε Ιβάν, είναι η προσευχή των έργων. Ο Κύριος είπε: «Μη μου λέτε “Κύριε! Κύριε!” αλλά να πράττετε τα όσα σας λέω». Κι εσύ τώρα, αντί για έργα, πηγαίνεις να πεις λόγια. Να το κακό που κάνεις… Ο Ιβάν έμεινε σιωπηλός. Δεν σκεφτόταν τίποτε. Ένιωθε μόνο μέσα του μεγάλο θυμό για τα λόγια του Οσίου.

– Και τι μου λες να κάνω;… ρώτησε σε λίγο.

– Πήρες πέρσι το Καζάν από τους άπιστους και πολλοί γενναίοι Χριστιανοί πολεμιστές έπεσαν μπροστά στα κάστρα… 

Άφησαν χήρες γυναίκες, παιδιά ορφανά, μάνες χαροκαμένες κι απροστάτευτες. Ε, αυτούς να σκεφτείς τώρα. Γύρισε πίσω στην Μόσχα και κάθισε να σκεφτείς πως θα ελαφρώσεις τον πόνο τους. Βάζοντας ο Όσιος την παλάμη στην καρδιά του, πρόσθεσε με ανείπωτη ικεσία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του: 

– Κάνε όπως σου λέω, και θα προσεύχομαι για σένα νύχτα και μέρα, μέχρι τον θάνατο μου. Δείξε στους πάσχοντες την ευσπλαχνία σου. Καλύτερη προσευχή δεν υπάρχει!…

Και να είσαι βέβαιος, Τσάρε μου, ότι ο Κύριος θα την ακούσει μια τέτοια προσευχή, θα δοξάσει το όνομα σου στον αιώνα τον άπαντα!

– Γέροντα, είπε ο Ιβάν, μπορεί να γίνει και τούτο που λες εσύ κι εκείνο που λογαριάζω εγώ. Το ένα δεν εμποδίζει τ  άλλο!

– Εμποδίζει!… φώναξε ο Όσιος με έξαψη. Εμποδίζει, Τσάρε, πάρα πολύ. Σε ικετεύω, άκουσε με. Δεν είναι μόνο που θα ανακουφίσεις τις χήρες και τους φτωχούς και τους άλλους πονεμένους. Ακόμη πιο σπουδαίο είναι το παράδειγμα! Όσα σου λέω εγώ τούτη την στιγμή, δεν τα λέω με την δική μου φτωχή Φώτιση. Άκουσε με καλά. Κάνε την αρχή, μάθε τους ανθρώπους, εσύ ο Τσάρος, ν’ αφήσουν τα λόγια και να δώσουν αξία στις πράξεις. Τούτο θέλει ο Κύριος, τίποτε άλλο. Και να την, Τσάρε Ιβάν, η στιγμή! Τώρα που δυνάμωσε το Βασίλειο σου κι έγινε ακατανίκητο, τώρα σήμανε η εποχή, επί της δικής σου Βασιλείας, να γίνει επιτέλους ο Χριστιανισμός, Θρησκεία των έργων.

– Κι αν συνεχίσω το ταξίδι, Γέροντα, όπως το ξεκίνησα;

– Αν το συνεχίσεις, θα κάνεις μεγάλο κακό! Και ανάλογος θα είναι ο πόνος που θα δοκιμάσεις… Αλλά και συ προσωπικά θα πάθεις μεγάλο κακό! Και μάλιστα πολύ σύντομα…

– Για ποιο κακό λες;… ρώτησε οργισμένος ο Τσάρος.

– Εκεί που πας, θα χάσεις τον Τσάρεβιτς…, απάντησε ο Όσιος έχοντας Θεία πληροφορία.

Ο Ιβάν έγινε κατακίτρινος! Φοβήθηκε τον προφητικό λόγο, μα δυνατότερη κι από τον φόβο ένιωθε μέσα του την οργή.

– Τι; Με φοβερίζεις;… φώναξε. Πώς τολμάς εσύ, ένας θνητός, να μου λες πράγματα που μόνο ο Θεός τ’ αποφασίζει; Πάρε πίσω όσα είπες για τον Τσάρεβιτς.

Στα μάτια του ο Όσιος, είδε τον τρόμο για την επαλήθευση της προφητείας. Μέσα στον τρόμο του Τσάρου θαμπόφεγγε η μοναδική ελπίδα.

– Βοήθα, Χριστέ μου!… έκανε τον Σταυρό του.

Και πλησιάζοντας τον Ιβάν, τον κοίταξε βαθιά στα μάτια:

– Τσάρε Ιβάν…, του είπε. Αν δεν ακούσεις τα λόγια μου, το παιδί θα το χάσεις! Έξαλλος ο Ιβάν μούγκρισε σαν θηρίο, χτύπησε κάτω με φοβερή δύναμη το πόδι του και όρμησε στην πόρτα.

Το ταξίδι πραγματοποιήθηκε. Ο Τσάρος περιφρόνησε την έκκληση φιλανθρωπίας του Οσίου, η οποία θα ήταν αφορμή για μια γενικότερη αλλαγή νοοτροπίας σε πολλούς θρησκόληπτους. Σύμφωνα όμως με την πρόρρηση, ο Τσάρεβιτς Δημήτριος, πρωτότοκος γιός του Ιβάν του Τρομερού, δεν άντεξε τις κακουχίες του ταξιδιού και πέθανε στον δρόμο.


Μιχάλης Αντωνιάδης

read more ►
0 σχόλια

Θὰ τὴν πάρουμε τὴν Πόλη. Θὰ κοινωνήσεις στὴν Ἁγιὰ Σοφιά.

20/6/25

 ☦️Γέροντας των Αγράφων, π. Παναγιώτης Τσιώλης,

 Θα βγουν οι κάρτες (νέα ταυτότητα) αλλά εσύ μην τρέξεις να την πάρεις. Κάτι θα γίνει και δεν θα προλάβουν, 

να τις δώσουν Π.Παναγιώτης Τσιώλης (1934-2021) 

«Εἶναι ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Παναγιᾶς μας νὰ μὴν πάρουν οἱ Χριστιανοὶ τὶς νέες ταυτότητες» 

Π. Παναγιώτης Τσιώλης

–Π. Παναγιώτης: «Θὰ ἐπικαλεσθοῦν λόγους δῆθεν εὐκολίας τοῦ πολίτη στὶς συναλλαγές του! Θὰ ἰσχυρισθοῦν πώς ἀποτελεῖ μοναδικό μέτρο πάταξης τῆς γραφειοκρατίας. Θὰ μᾶς ἐπισημάνουν πὼς εἶναι ἰσχυρὸ χτύπημα στη φοροδιαφυγή! Θὰ μᾶς ὑπογραμμίσουν πὼς θὰ συμβάλει στὴν ἀντιμετώπιση τῆς διαφθορᾶς! Θὰ ὑποστηρίξουν πὼς θὰ μᾶς βοηθᾶ στὰ θέματα τῆς ὑγείας. Πώς ἔτσι ὅλα θὰ πηγαίνουν καλὰ καὶ μὲ γοργό ρυθμό στὶς ὑποθέσεις μας. Πώς θὰ διευκολύνει τοὺς πάντες καὶ τὰ πάντα…

– Π. Παναγιώτης: Κοίταξε παιδάκι μου αὐτὰ ποὺ εἶπες χθὲς στοὺς ἀνθρώπους νὰ τὰ βγάλεις σὲ ἕνα φυλλάδιο καὶ νὰ τὸ μοιράζεις στὸν κόσμο. Ἐπ’ οὐδενὶ πρέπει νὰ πάρουν τις νέες ταυτότητες οἱ Χριστιανοί, τὰ ἀκοῦς;

– Διονύσης Μακρής: Ναὶ Γέροντα μὲ τὴν εὐχή σου θὰ τὸ κάνω.

– Π. Παναγιώτης: Εἶναι ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Παναγιᾶς μας νὰ μὴν πάρουν οἱ Χριστιανοὶ τὶς νέες ταυτότητες. Νὰ μὴν τὸ ξεχνᾶς νὰ τοὺς τὸ ὑπενθυμιζεις. Όποιος την πάρει θὰ καταστεί δοῦλος τοῦ Ἀντίχριστου.

Ἀπὸ τὸν τόνο τῆς φωνῆς τοῦ Γέροντα κατανόησα πόσο σημαντικό εἶναι τὸ ζήτημα τῶν νέων ταυτοτήτων. Μέσα σὲ ἕνα μήνα συνέλεξα τὸ ὑλικὸ καὶ ἐκδόθηκε τὸ βιβλίο, τὸ ὁποῖο χαροποίησε τὸν Γέροντα.

Γιὰ τὸ ἴδιο θέμα ὁ παππούλης εἶχε μιλήσει καὶ στὸν Δημήτρη, ἕνα νεαρό παιδί, ποὺ ὑπηρετοῦσε ὡς πιλότος στὰ ἑλικόπτερα «Απάτσι». Ὁ Δημήτρης μαζὶ μὲ τὸν Νίκο ἀπὸ τὸ Βόλο εἶχαν ἐπισκεφθεῖ τὸν Γέροντα στο Βαλάρι στὰ μέσα τῆς προηγούμενης δεκαετίας.

– Ἐ! παλικάρι, θὰ βγοῦν οἱ κάρτες (νέα ταυτότητα) ἀλλὰ ἐσὺ μὴν τρέξεις νὰ τὴν πάρεις. Κάτι θὰ γίνει καὶ δὲν θὰ προλάβουν, νὰ τὶς δώσουν, εἶπε ὁ Π. Παναγιώτης.

– Ποιός ξέρει παιδάκι μου, μπορεῖ τότε νὰ γίνουν τὰ γεγονότα τῆς Πόλης (Κωνσταντινούπολης), συνέχισε ὁ Παππούλης ἀπευθυνόμενος στο Νίκο.

Τὴ στιγμὴ ποὺ ἔλεγε αὐτὸ ὁ Δημήτρης, ποὺ γιὰ πρώτη φορά εἶχε ἐπισκεφθεῖ τὸν Γέροντα καὶ δὲν εἶχε πεῖ ποὺ ἐργαζόταν, σκεφτόταν ἂν θὰ κατάφερνε νὰ πετάξει πάνω ἀπὸ τὴ Βασιλεύουσα. Ξαφνικά ὁ Γέροντας γυρίζει πρὸς τὸ μέρος του καὶ τοῦ λέει:

Θὰ τὴν πάρουμε τὴν Πόλη. Καὶ ἐσὺ παλικάρι μου θὰ ἔρθει ἡ ὥρα ποὺ θὰ πετάξεις πάνω ἀπὸ τὴν Πόλη. Κι ὄχι μόνο θὰ πετάξεις ἀλλὰ θὰ κοινωνήσεις καὶ ἐσὺ καὶ ὁ Νίκος στὴν Ἁγιὰ Σοφιά. Ἐγὼ δὲν θὰ ζῶ ἀλλὰ ἐσεῖς θὰ τὰ ζήσετε ὅλα αὐτά.

Ὁ Δημήτρης ξαφνιάστηκε καὶ τὸν πήρανε τὰ δάκρυα. Κατάλαβε πώς βρίσκεται ἐνώπιον ἑνὸς 'Αγίου Γέροντα γιατί δὲν εἶχε προλάβει κὰν νὰ τοῦ πεῖ ὅτι ὑπηρετεῖ ὡς πιλότος στὰ στρατιωτικά ἐπιθετικά έλικόπτερα «Απάτσι».


Πηγή: “Π. Παναγιώτης Τσιώλης – Ο Γέροντας των Αγράφων”, εκδ. Αγαθός Λόγος, Αθήνα 2023, Μέρος Β΄, σελ. 78-81


Μιχάλης Αντωνιάδης


read more ►
0 σχόλια

Πώς ταξίδεψε ο Γέροντας όταν ήρθε στην Κρήτη και πώς επέστρεψε;

18/6/25

 Το πρωί που θα έφευγε από την Κρήτη ο Άγιος Πορφύριος για την Αθήνα, κατέβηκε με τον Παπα-Γιώργη Χιωτάκη στη στάση του λεωφορείου και ξεκίνησαν για τα Χανιά.

Στη στάση του διπλανού χωριού, άνέβηκε στο λεωφορείο ο αδερφός του Παπά Γιώργη, ο Π. Παναγιώτης Χιωτάκης, και τον ρώτησε ο Άγιος Πορφύριος :

– Εσύ που πάεις;

– Πάω στα Χανιά, διότι έχω άρρωστη την παπαδιά.

– Τι έχει η παπαδιά σου;

– Έχει πέτρα στο αριστερό νεφρό.

– Όχι, από δεξιά την έχει.

Επέμενε ο Παπάς πως είναι από αριστερά, αλλά αποδείχτηκε αργότερα πως ο Άγιος είχε δίκιο. Όταν ο Παπά Γιώργης δέχτηκε το τηλεφώνημα από τον Άγιο ότι θα κατέβει στα Σφακιά, τον είχε ρωτήσει:

«Με αεροπλάνο θα κατέβεις η με πλοίο;», αλλά ο Άγιος απέφυγε να απαντήσει.

Κατά ένα εντελώς παράξενο και ανεξήγητο λόγο, δεν είχε ξαναρωτήσει τον Άγιο ούτε πώς ήρθε, ούτε πώς θα έφευγε. Δεν γνώριζε αν ήρθε με πλοίο ή με αεροπλάνο. Δεν γνώριζε εάν είχε βγάλει εισιτήριο με επιστροφή και τι ώρα θα ταξίδευε. Και ενώ φυσιολογικά έπρεπε να δείξει ενδιαφέρον και να τον ρωτήσει, διότι -ένας λόγος παραπάνω- οι Κρητικοί φημίζονται για τη φιλοξενία τους και την εξυπηρέτηση, ωστόσο, χωρίς να το καταλάβει, το είχε ξεχάσει. Σαν να είχε θολώσει το μυαλό του. Όταν φτάσανε στον Δημοτικό κήπο των Χανίων, ο Άγιος ζήτησε από τον οδηγό να κάνει στάση και κατέβηκε. Κατέβηκε πριν να φτάσουνε στον προορισμό τους και πήγε δεξιά, μπήκε σε έναν όμορφο και ιστορικό αύλειο χώρο δίπλα από το Πολεμικό Μουσείο και χάθηκε.

Πού πήγαινε;

Ο Παπα  Γιώργης ποτέ δεν το έμαθε.

Σαν απολιθωμένος είχε μείνει στη θέση του.

Επέστρεψε στο χωριό του και, μόνο όταν πέρασαν δύο-τρεις η μέρες και ήρθαν πάλι τα γεγονότα στη σκέψη του, άρχισε να φωτίζεται και να αναρωτιέται:

«Μα καλά, τόσο ανόητος εστάθηκα.!

Γιατί να μην τον ρωτήσω πώς ήρθε και πώς θα έφευγε; Γιατί να μην κατέβω μαζί του από το λεωφορείο να τον συνοδεύσω;

Πώς τον άφησα να φύγει μόνος του»;

Με έντονες όλες αυτές τις σκέψεις, λίγο καιρό αργότερα, όταν επισκέφτηκε τον Άγιο στην Αθήνα, ρώτησε ένα στενότατο πνευματικό παιδί του Αγίου που του ήταν πιστά αφοσιωμένο, τον κ. Γεώργιο Α., σχετικά με αυτό το γεγονός:

– Πώς ταξίδεψε ο Γέροντας όταν ήρθε στην Κρήτη και πώς επέστρεψε;

– Ούτε όταν έφυγε, ξέρουμε πώς έφυγε, ούτε όταν εγύρισε, ξέρουμε πώς εγύρισε. Εμείς απ’ το κρεβάτι τον εχάσαμε και στο κρεβάτι… τον ξαναβρήκαμε!

Φαίνεται απίστευτο, αλλά είναι αληθινό.

Ο Παπά Γιώργης το πίστευε απόλυτα και το έλεγε πολύ συχνά.   Έλεγε πως τον εμώρανε για λίγο ο Θεός, ώστε να μη ρωτήσει τίποτα τον Άγιο γι’ αυτό το θέμα και τον φέρει σε δύσκολη θέση. 

Είχε μεταφερθεί ακαριαία στην Κρήτη και είχε επιστρέψει με τον ίδιο τρόπο!


από το Βιβλίο: ο «Όσιος Πορφύριος, Ο προφήτης, Μαρτυρίες», τόμος β’. Αγιοπαυλίτικο Ιερό Κελλί Αγίων Θεοδώρων, Άγιον Όρος.



Μιχάλης Αντωνιάδης



read more ►
0 σχόλια

Η μαλθακότητα των σημερινών νέων,

6/6/25

 Η αιτία των ψυχοσωματικών ανωμαλιών των νέων 

Η μαλθακότητα των σημερινών νέων είναι μία από τις κύριες αιτίες των ψυχοσωματικών ανωμαλιών.

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης


ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ!!


Μιχάλης Αντωνιάδης


read more ►
0 σχόλια

Θ' απομείνουνε, «το μικρόν ποίμνιον»,

31/5/25

 Στις μέρες μας να δεις τί γίνεται  κυρ Φώτη...

    Ο κόσμος τραβά τον δρόμο του, και δεν σκοτίζεται από κη­ρύγματα...

       Κι αν δώσει προσοχή και κανένας στα γραψίματά μας, μπορεί να θυμώσει που χαλάσαμε την ησυχία του...

     Και να πει πως είμαστε υποκριτές, ψευτογιασμένοι, κουκουβάγιες που βγαίνουνε α­πό τα χαλάσματα του παλιού καιρού. 

     Σήμερα οι άνθρωποι είναι τέ­τοιοι, που μήτε το 

κήρυγμα του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού 

δεν θάκανε τίποτα...

        Όσοι έχουνε μέσα τους τον φόβο του Θεού, αυτοί οι λίγοι θ' απομείνουνε, «το μικρόν ποίμνιον» που είπε ο Χριστός.

+ Φώτης Κόντογλου.


ΚΑΛΟ ΣΑΣ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ!!


Μιχάλης Αντωνιάδης


read more ►
0 σχόλια

Οθωμανοί στην Κωνσταντινούπολη ΑΠΟ γειτονιά των Εβραίων,

 

Το ξέρετε ότι στην πλευρά που ήταν η κερκόπορτα από οπου μπήκαν οι Οθωμανοι  στην Κωνσταντινούπολη ηταν η γειτονια των Εβραιων η συνοικια τους;

Ανηκε  στους Εβραίους της πόλης .

Δεν λέμε ότι την χειριζόντουσαν την πόρτα απλά ήταν στη μεριά τους 

Την πόρτα την χρησιμοποιούσαν τα περίπολα του στρατού της Κωνσταντινούπολης γιατί ήταν και μια  μικρή πόρτα και μπορούσαν να μπαινο βγαίνουν καλύτερα και σε μεριά που δεν εδιναν στόχο προς τον εχθρό οταν οι μεγαλες πυλες ηταν κλειστες.

Εμείς δεν θα πούμε ότι την άνοιξαν οι Εβραίοι γιατί αυτό δεν έχει επιβεβαιωθεί.

Ωστόσο ή πληροφορία είναι αυτή όπως σας την είπαμε ή κερκοπορτα ανήκε στη συνοικία των Εβραίων.

Το περιεργο ειναι οτι ο Ισαακ πασας Εβραικης καταγωγης βλεποντας τον Μωαμεθ που προσπαθούσε να  παρει την  Πολη και δεν..μπορουσε του ειπε .  Μην στεναχωριέσαι εχω συνεννοηθεί με τους απο μεσα  για μια πορτα και ξερω που ειναι.

Αραγε με ποιους ειχε συνεννοηθεί;


Μιχάλης Αντωνιάδης


read more ►
0 σχόλια

Ἡ 29 Μαΐου θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι ἡμέρα ἀργίας, περισυλλογῆς καὶ πένθους,

Π. Ἀνανίας Κουστένης: «Ἡ 29 Μαΐου θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι ἡμέρα ἀργίας, περισυλλογῆς καὶ πένθους»


Θὰ ἔπρεπε ἡ 29 Μαΐου νὰ εἶναι ἡμέρα ἀργίας – ἐδῶ κάνουμε ἀργία καὶ ἀπεργία γιὰ τὸ τίποτε – καὶ περισυλλογῆς καὶ πένθους καὶ ἀγρυπνιῶν καὶ Θείας Λειτουργίας. Γιατί νὰ μὴ βαρᾶνε ὅλες οἱ καμπάνες ἀπὸ τὸν Ἕβρο μέχρι τὴν Κρήτη καὶ μέχρι τὰ Γιάννενα καὶ μέχρι τὴ Ζάκυνθο καὶ δὲν ξέρω ποὺ ἀλλοῦ; Γιατί νὰ μὴ βαρᾶνε πένθιμα;

Ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες μας ἔπεσε ἡ Βασιλεύουσα. Τὶς ἁμαρτίες τῶν ἀρχόντων της. Καὶ τοῦ λαοῦ της. Εἶχε συμβεῖ ἡ μέσα ἅλωση πρῶτα. Τῆς ψυχῆς ἡ ἅλωση. Ὅταν ἐγκαθιδρύθηκε στὶς ψυχὲς τῶν Βυζαντινῶν προγόνων μας, στὶς περισσότερες, τοὐλάχιστον, τὸ κράτος τῆς φιλαυτίας, ἀπὸ κεῖ καὶ πέρα ἦταν εὔκολο νὰ πέσει ἡ Βασιλεύουσα ἐξωτερικά. Ναὶ ἀδελφοί μου. Κλείστηκαν μέσα στὴ Θεοφρούρητη Πόλη, ὅσοι εἶχαν ἀπομείνει. Μερικὲς χιλιάδες. Οἱ ὑπερασπιστές της δὲν ἔφταναν τὶς πέντε χιλιάδες. Δέκα χιλιάδες ἦσαν καλογεροπαίδια στὰ μοναστήρια, παρακαλῶ!     Τὰ λέει κι ὁ Ἅγιος Νεκτάριος. Πῆγαν ἐκεῖ γιὰ νὰ γλυτώσουν, νὰ μὴν πολεμήσουν, νὰ μὴν ὑπερασπιστοῦν τὴν πίστη καὶ τὴν πατρίδα. Καὶ στὸ τέλος κατεσφάγησαν ἀπὸ τοὺς βάρβαρους, μέσα στὰ ἴδια τους τὰ μοναστήρια. Κι ὁ λαὸς εἶχε φύγει τελείως πιά, ἀφοῦ καὶ οἱ ἄρχοντες, μὲ τὶς ἴντριγκες, τὶς φατρίες, τὶς αἱρέσεις, τὶς διαιρέσεις, τὰ ἐγκλήματα καὶ τὰ τόσα, εἶχε ἀπελπιστεῖ τελείως.

Ὅπως καὶ σήμερα. Ποιόν νὰ πιστέψεις; Ποιόν νὰ ἀκούσεις; Ποῦ ν’ ἀκουμπήσεις; Ποῦ νὰ σταθεῖς;

Καὶ οἱ γυναῖκες, καὶ οἱ νέες περισσότερο, ἠσχολοῦντο, λέει ὁ ἱστορικός, περὶ τὸν καλλωπισμὸν κτλ. Καλὸ εἶν’ αὐτό. Ἀλλὰ νά ‘χουμε κι ἄλλον καλλωπισμό. Νὰ πηγαίνουμε καὶ βαθύτερα. «Ἴσθι φιλόκαλος ἀλλὰ μὴ καλλωπιστῇς», ποὺ θά ‘λεγαν κι οἱ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι. Κι ὅταν τὸ ξημέρωμα τῆς ἀποφράδος ἐκείνης ἡμέρας, τῆς Τρίτης της ἀσβολερῆς, ὅπως τὴ λέει καὶ τὸ λαϊκὸ ἆσμα, ἔμπαιναν οἱ Τοῦρκοι, πολλὲς Βυζαντινὲς φτιαγμένες καὶ στολισμένες πήγαιναν στὸ Ναὸ τῆς Ἁγίας Θεοδοσίας, γιὰ τὸ πανηγύρι. Ἦσαν κι αὐτοὶ γιὰ τὰ πανηγύρια, λίγο. Καὶ τὶς πρόλαβαν οἱ Τοῦρκοι καὶ τὶς ἐφρόντισαν. Ἀκόμη, εἴχαμε μαύρη ἀγορὰ στὰ τρόφιμα. Ἄλλοι πέθαιναν ἀπ’ τὴν πεῖνα καὶ πολεμοῦσαν νηστικοὶ καὶ διψασμένοι, κι ἄλλοι ἔκρυβαν τὰ τρόφιμα, γιὰ νὰ «κονομίσουν» περισσότερα. Μαύρη ἀγορά!

Εἶχε φύγει, λοιπόν, ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ. Στὸ «Χρονικὸ» τοῦ Ρώσου Νέστορος, τοῦ Μοναχοῦ, ἀναφέρεται τὸ ἑξῆς φοβερό, ὅτι στὸ λίγο πρὶν τὴν Ἅλωση ἔγινε κρότος φοβερὸς στὴν Κωνσταντινούπολη, καὶ θόρυβος μεγάλος, καὶ μάλιστα στὸ Ναό Της Τοῦ Θεοῦ Σοφίας. Κι εἶδαν νὰ βγαίνει ἀπ’ τὸν τροῦλο τῆς 'Εκκλησίας μιὰ λάμψη μεγάλη καὶ ν’ ἀνεβαίνει στὸν οὐρανό, ἐγκαταλείποντας τὴν 'Εκκλησιά, τὴ Μεγάλη 'Εκκλησιά, στὸ σκοτάδι. Ἔφυγε τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Ἔφυγε τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ! Γιὰ τὶς ἁμαρτίες τοῦ κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ καὶ τῶν ἀρχόντων θὰ παρέδινε ὁ Θεὸς τὴ Βασιλεύουσα στοὺς μωαμεθανούς. Γιατί «εἶναι θέλημα Θεοῦ ἡ Πόλη νὰ τουρκέψει».

Ἡ μέσα Ἅλωση ἔφερε τὴν ἔξω Ἅλωση, ἡ ὁποία, ὅμως γιὰ τοὺς περισσότερους τῶν Ἑλλήνων, στάθηκε εὐεργετική.

Γιατί ὅπως λέει ὁ μεγάλος Μακρυγιάννης «στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας πολλοὶ ἅγιασαν». Ὁ λαὸς πιὰ ἄφησε τὰ μίση, τὶς ἔχθρες, τὶς ματαιότητες, τὶς μικροψυχίες κι ἀγκάλιασε τὸν Ἐσταυρωμένο Χριστό. Καὶ αἰσθάνθηκε τὴ θλιμμένη Παναγιά. Ταπεινώθηκε θεληματικὰ καὶ ἐπῆρε τη χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἀφοῦ λέει ἡ Θεία Γραφὴ «Ὁ Θεὸς ταπεινοῖς δίδωσι χάριν». Καὶ βγῆκαν ἀναρίθμητοι Νεομάρτυρες καὶ Ἅγιοι, ποὺ ἐστόλισαν τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ἁγίασαν μὲ τὰ αἵματά των τὸ σκλαβωμένο καὶ μαρτυρικὸ τοῦτο τόπο. Κι ἐκεῖνα τὰ αἵματα ἔγιναν θεμέλιο κι ἐστήριξαν τὸ Γένος τὸ σκλαβωμένο.

Γιατί οἱ πρῶτοι ἀντιστασιακοὶ ἐναντίον τῶν μωαμεθανῶν κατακτητῶν ἦσαν οἱ Νεομάρτυρες. Δυστυχῶς αὐτὸ δὲν τονίζεται ἐπαρκῶς καὶ δεόντως. Οἱ Νεομάρτυρες! Ποὺ δὲν ἐσήκωσαν συμβατικὰ ὅπλα κατὰ τοῦ τυράννου, ὅπως οἱ κλεφταρματωλοί, ἀλλὰ ἐσήκωσαν τὰ ὅπλα τὰ πνευματικά. Τὰ ὅπλα τῆς ψυχῆς τους. Τὰ ὅπλα τῆς καρδιᾶς τους. Τὰ ὅπλα τῆς πίστεως. Τῆς ἀγάπης. Τῆς ἐλπίδος. Τοῦ μεγαλείου τῆς θρησκείας μας. Κι αὐτοὺς φοβήθηκαν περισσότερο οἱ Μουσουλμᾶνοι. Καὶ μάλιστα πιὸ πολὺ ἀπ’ ὅλους, φοβήθηκαν τὸν Ἅγιο τῶν σκλάβων, τὸν μεγάλο διδάχο, τὸν 'Ισαπόστολο καὶ 'Ιερομάρτυρα καὶ 'Εθνομάρτυρα Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό. 

Ὁ ὁποῖος, ἐὰν δὲν ὑπῆρχε, δὲν ξέρω σήμερα ἂν ἡ Ἑλλὰς θὰ ὑπῆρχε, θὰ ἦτο Ὀρθόδοξος.


Πηγή: “Λόγοι γιὰ τὴ Ἅλωση τῆς Πόλης”, Ἀρχιμανδρίτης Ἀνανίας Κουστένης, ἐκδ. Ἀκτή, τόμ. Α’, σελ. 32-34.



Μιχάλης Αντωνιάδης


read more ►
0 σχόλια