Θεολόγος χωρίς Θεολογία: Ο καθηγητής που πολέμησε την Παναγία και βρήκε καταφύγιο στη μασονία.
Η μνήμη του κάθε ανθρώπου αξίζει σεβασμό· κι εμείς ελπίζουμε ότι ο καθηγητής Χρυσόστομος Σταμούλης, λίγο πριν αφήσει τον κόσμο τούτο, βρήκε τον δρόμο της Μετάνοιας. Όμως το έργο του, οι θέσεις και οι δημόσιες τοποθετήσεις του, μένουν πίσω. Και εκεί δεν χωράει σιωπή: γιατί οι ιδέες δεν θάβονται με τον άνθρωπο, αλλά συνεχίζουν να δηλητηριάζουν.
Ο Σταμούλης υπήρξε, τυπικά, καθηγητής Θεολογίας στο ΑΠΘ. Ουσιαστικά, όμως, εκπρόσωπος μιας σχολής σκέψης που συστηματικά αποδομεί την Ορθοδοξία και χαϊδεύει τα αυτιά της μασονίας, του συγκρητισμού και της εκκοσμίκευσης.
Ο «παρθενομάχος» καθηγητής.
Πρώτο και βασικότερο: η Παναγία. Για τον Σταμούλη, η Παρθενία της Θεοτόκου δεν είναι θεμέλιο της σωτηρίας, αλλά «σύμβολο». Δηλαδή, μια λεπτομέρεια για ακαδημαϊκές συζητήσεις. Όπως, επίσης, διαχωρίζει την Παρθενία της Θεοτόκου με την Θεομητρότητα. Κατά τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἡ Παρθενία καὶ ἡ Θεομητρότητα δὲν διαχωρίζονται, ὑπουργώντας τὸ ἕνα καὶ τὸ αὐτὸ μυστήριο τῆς γέννησης τοῦ Θεανθρώπου. Και έρχεται σήμερα καθηγητής Θεολογίας να μας πει ότι όλα αυτά είναι περιττά απαξιώνοντας το μυστήριο της Θεοτόκειας Παρθενείας, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι “ὁ Χριστὸς θὰ μποροῦσε νὰ γεννηθεῖ καὶ ἀπὸ μία ἔγγαμη γυναῖκα”.
Το «ξέπλυμα» του Καζαντζάκη
Ο Σταμούλης ανέλαβε, επίσης, με πολλούς τρόπους το ξέπλυμα του αιρετικού Καζαντζάκη, τα έργα του οποίου, για κάποιον πραγματικό Χριστιανό που θέλει να εμβαθύνει θα βρει μασονικά στοιχεία, δαίμονας και Θεός το ίδιο και το αυτό, δικό του Πιστεύω και το κυριότερο έργο του Ο τελευταίος πειρασμός, ένα από τα πιο βλάσφημα έργα κατά τους Άγίους μας. Ο Άγιος Παΐσιος χαρακτήρισε το έργο αυτό καρπό ενός «μεγάλου αιρετικού» και δεν ήθελε ούτε να ακούει το όνομά του. Για τον Σταμούλη, όμως, όλα αυτά είναι απλώς «τέχνη» που πρέπει να υπερασπιστούμε. Να ξεχάσουμε δηλαδή τον Χριστό που διασύρεται, την Παναγία που προσβάλλεται, και να χειροκροτήσουμε την «καλλιτεχνική ελευθερία». Έτσι αντιλαμβανόταν την Ορθοδοξία ως μέγας Θεολόγος;
Από την Θεολογία στο Ισλάμ.
Εκεί όπου η Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης ιδρύθηκε «πρὸς ἐκπαίδευσιν Όρθοδόξων Θεολόγων», ήρθε ο Σταμούλης να προωθήσει τις Μουσουλμανικές Σπουδές. Δηλαδή, το πανεπιστημιακό βήμα της Ορθοδοξίας μετατράπηκε σε βήμα ισλαμικής κατήχησης. Και μάλιστα με τη βούλα ενός καθηγητή που θα έπρεπε να είναι ο πρώτος υπερασπιστής της αλήθειας της Εκκλησίας. Δεν είναι αυτό απλή «ακαδημαϊκή ελευθερία». Είναι διάλυση της ταυτότητας της Θεολογικής Σχολής και βήμα προς έναν Θρησκευτικό συγκρητισμό που μόνο η μασονία χειροκροτεί.
Μάλιστα ένας από τους μοναδικούς Ιεράρχες που αντιτάχθηκε σ΄αυτή την κίνηση ήταν ο Κυθήρων Σεραφείμ, όπου ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος τον “μάλωσε” για ποιο λόγο αντέδρασε. Αργότερα, για τις “Χριστιανικές” υπηρεσίες του Σταμούλη, ο Πατριάρχης τον χειροθέτησε “Άρχων της του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας”. Αλλοίμονο!!!
Η μασονική «Θεολογία»
Γιατί να κρυβόμαστε; Όσα είπε και έγραψε ο Σταμούλης για την Παρθενία, για την «συμβολικότητα» της Θείας Ευχαριστίας, για τη σχετικοποίηση των δογμάτων, είναι τα ίδια που γράφουν και στα επίσημα έντυπά τους οι Μασόνοι. Δεν είναι τυχαίο: η μασονία επιδιώκει την αποδόμηση των Μυστηρίων, την υποβάθμιση της Θεοτόκου και την ισοπέδωση των πάντων σε μια Θρησκειολογική «σούπα». Όταν η διδασκαλία σου συμπίπτει λέξη προς λέξη με τα πρακτικά των στοών, τότε δεν χρειάζεται κανείς να σε κατηγορήσει· εσύ ο ίδιος έχεις επιλέξει πού ανήκεις.
Υπέρμαχος εμβολίων και κριτής των ανεμβολίαστων.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο καθηγητής έγινε και οικονόμος των Ναών. Υποστήριξε ότι η Εκκλησία δεν μπορεί να εξαιρεθεί από τα μέτρα του κράτους για τον COVID, ότι πρέπει να απαγορεύεται η είσοδος των ανεμβολίαστων Πιστών, λες και ο Ναός είναι ιδιοκτησία του. Αλήθεια πού πήγε το αυτεξούσιο της Πίστης μας; Ως Θεολόγος δεν το ήξερε; Παράλληλα, επί της ίδιας εποχής, πρότεινε να αλλάξει και η Θεία Κοινωνία: να δίνεται με «εμβαπτισμένο άρτο». Δηλαδή να γκρεμιστεί η Αποστολική παράδοση, να περιφρονηθούν οι Κανόνες, να καταλυθεί το Μυστήριο. Ο Άγιος Νικόδημος θα το έλεγε καθαρά: «ἀντίχριστον εὕρημα».
Το Παρατηρητήριο της «Ορθοδοξίας».
Τέλος, η κορωνίδα: η συνδιοργάνωση Παρατηρητηρίου «Θρησκευτικού Φονταμενταλισμού» με τον Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως. Δηλαδή να μπει στο στόχαστρο όχι η αίρεση, αλλά η ακρίβεια της Πίστεως και όσοι μιλάνε γι αυτήν. Όσοι μένουν πιστοί στην παράδοση χαρακτηρίζονται «φονταμενταλιστές», ενώ όσοι διαλύουν τη Θεία Κοινωνία και ξεπλένουν τον Καζαντζάκη είναι οι «προοδευτικοί». Ε, λοιπόν, ας μας πουν ό,τι θέλουν· η Ορθοδοξία δεν είχε ποτέ ανάγκη από παρατηρητήρια για να σταθεί. Είχε τους Πατέρες, τις Συνόδους και το Άγιο Πνεύμα.
Επίλογος
Ο Χρυσόστομος Σταμούλης, ως άνθρωπος, ίσως είχε την τελευταία στιγμή της Μετανοίας. Όμως, όπως λέει και ο γ. Σεραφείμ Ζήσης:
«Ὁ φιλάνθρωπος Θεός μου Ἰησοῦς, ὁ Σταυρωθείς γιά τίς ἁμαρτίες μου, τοῦ χρεώστου τῶν μυρίων ταλάντων, δέν ἐμπαίζεται, οὔτε ἡττᾶται, οὔτε λησμονεῖ. Καί ἀπό φιλανθρωπία ὁδηγεῖ σέ πρόωρο καί αἰφνίδιο θάνατο ὅποιον ἀσεβεῖ καθ΄ ὑπερβολήν, μήπως τοὐλάχιστον συγκρατηθοῦν οἱ ὑπόλοιποι, «ἵνα ἄλλοις γοῦν ὠφέλιμος διά τοῦ πάθους γένηται, ἐπειδή αὐτός ὑπό τῆς ἄγαν κακίας ἀνίατος ἦν» (Μ. Βασίλειος PG 31, 340).»
Η Εκκλησία οφείλει να τον κρίνει όχι ως άνθρωπο – αυτό το αναλαμβάνει ο Θεός – αλλά ως διδασκαλία. Και η διδασκαλία του ήταν και παραμένει αίρεση, ισάξια των παλαιών μεγάλων αιρετικών.
Μιχάλης Αντωνιάδης
.png "English"){kind=small}
