Πράγματα που δεν μπορεί ο άνθρωπος να τα κάνει μόνος του, τον βοηθά ο Θεός.
Πράγματα όμως που μπορεί μόνος του να τα κάνει, δεν τον βοηθά ο Θεός.
Για παράδειγμα, ο Χριστός ανέστησε τον Λάζαρο, αλλά δεν του έλυσε και τα χέρια. Άφησε στους συγγενείς του Λαζάρου, να το κάνουν αυτό.
Δημήτριος Παναγόπουλος – Ιεροκήρυκας
Μιχάλης Αντωνιάδης
Όπως περνάνε τα χρόνια και μεγαλώνουμε, χάνουμε δυνάμεις, πρόσωπα, πράγματα, τόπους, καταστάσεις.
Ο έξυπνος άνθρωπος, αυτός που γρηγορεί, βρίσκει καινούργια ενδιαφέροντα που πάντα υπάρχουν και σε καλούν να μην τα αγνοήσεις.
Ειδάλλως η ζωή γίνεται μονάχα μια απώλεια, ίσως και ένα επίμονο πένθος. Ποτέ δεν μας αρνείται η ζωή, εμείς την αρνούμαστε.
Μιχάλης Αντωνιάδης
Ο γέρο-Γεώργιος Λαζάρ (1846-1916), υπήρξε ένας ευσεβέστατος Ρουμάνος λαϊκός.
Κάποτε θέλησε να ταξιδέψει με το τρένο, για να πάει στην πόλη Ρώμαν.
Μπήκε στο τρένο αλλά δεν αγόρασε εισιτήριο, διότι δεν είχε χρήματα. Ο ελεγκτής των εισιτηρίων, ο οποίος δεν τον γνώριζε, μόλις διαπίστωσε ότι δεν έχει εισιτήριο, του είπε στην πρώτη στάση του τρένου, να κατέβει.
Οι επιβάτες του τρένου, προέτρεπαν τον ελεγκτή, να μην κατεβάσει τον γέρο - Γεώργιο, διότι είναι άγιος άνθρωπος, αλλά ο ελεγκτής ήταν ανένδοτος.
Έτσι, στην πρώτη στάση, κατέβηκε ο παππούς και βάδιζε το δρομάκι, δίπλα στη σιδηροδρομική γραμμή λέγοντας:
- Αγαπητοί μου, να μένετε με το Θεό και τη Μητέρα του Κυρίου μας!
Όταν όμως θέλησε να ξεκινήσει το τρένο, δεν μπορούσε καθόλου να μετακινηθεί! Κοίταξαν την μηχανή για τυχόν βλάβη και δεν βρήκαν τίποτα!
Στη συνέχεια άλλαξαν την ατμομηχανή του και αντικατέστησαν το μηχανοδηγό. Πάλι τίποτε. Το τρένο δεν ξεκινούσε με τίποτε! Όλοι απορούσαν και άρχισαν να φωνάζουν.
Τότε ένας από τους υπαλλήλους του τρένου, τους είπε:
- Το τρένο δεν ξεκινά, διότι ο ελεγκτής κατέβασε τον γέροντα Γεώργιο από το τρένο.
Έτσι τότε όλοι μαζί, φώναξαν τον γέροντα να επιβιβαστεί στο τρένο και το τρένο, χωρίς καμμία επέμβαση του οδηγού, ξεκίνησε μόνο του!
Άλλη δύναμη και παρρησία στον Θεό έχουν οι Άγιοι άνθρωποι..
Μιχάλης Αντωνιάδης
Το καλύτερο από όλα τα μνημόσυνα που μπορούμε να κάνουμε για τους κεκοιμημένους,
είναι η προσεκτική ζωή μας,
ο αγώνας που θα κάνουμε, για να κόψουμε τα ελαττώματά μας και να λαμπικάρουμε την ψυχή μας.
Γιατί η δική μας ελευθερία από τα υλικά πράγματα και από τα ψυχικά πάθη, εκτός από την δική μας ανακούφιση, έχει ως αποτέλεσμα και την ανακούφιση των κεκοιμημένων προπάππων όλης της γενιάς μας.
Οι κεκοιμημένοι νιώθουν χαρά, όταν ένας απόγονός τους είναι κοντά στον Θεό.
Αν εμείς δεν είμαστε σε καλή πνευματική κατάσταση, τότε υποφέρουν οι κεκοιμημένοι γονείς μας, ο παππούς μας, ο προπάππους μας, όλες οι γενεές.
«Δες τί απογόνους κάναμε!», λένε και στενοχωριούνται.
Αν όμως είμαστε σε καλή πνευματική κατάσταση, ευφραίνονται, γιατί και αυτοί έγιναν συνεργοί να γεννηθούμε και ο Θεός κατά κάποιον τρόπο υποχρεώνεται να τους βοηθήσει..
Τα μνημόσυνα είναι ο καλύτερος δικηγόρος για τις ψυχές των κεκοιμημένων.
Έχουν την δυνατότητα και από την κόλαση να βγάλουν την ψυχή.
Και εσείς σε κάθε Θεία Λειτουργία, να διαβάζετε κόλλυβο για τους κεκοιμημένους.
Στον κόσμο μερικοί βαριούνται να βράσουν λίγο σιτάρι και πηγαίνουν στην Εκκλησία σταφίδες, κουραμπιέδες, κουλουράκια, για να τα διαβάσουν οι ιερείς.
Και βλέπεις, εκεί στο Άγιον Όρος κάτι γεροντάκια τα καημένα, σε κάθε Θεία Λειτουργία κάνουν κόλλυβο και για τους κεκοιμημένους και για τον Άγιο που γιορτάζει, για να έχουν την ευλογία του.
Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης
Μιχάλης Αντωνιάδης
Η πηγή με τα δύο νερά είναι ο άνθρωπος
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς.
Η πηγή με τα δύο νερά είναι ο άνθρωπος.
Με το ένα νερό ζωντανεύει, με το άλλο νεκρώνει.
Μ’ ένα πλένει, με το άλλο λερώνει.
Και τα δύο νερά ρέουν ἀπό το ίδιο στόμα.
Ο ἂνθρωπος μπορεῖ με το στόμα να παινεύη την αρετή, αλλά μπορεί και να τη μαλώνη, μπορεί να δοξάζη τον Θεό, αλλά μπορεί και να Τον υβρἰζη, μπορεί να σηκώση τον πεσμένο, αλλά μπορεί και να ρίξη τον όρθιο, μπορεί να ενθαρρύνη, αλλά μπορεί και να αποδυναμώση, μπορεί να οδηγήση, αλλά μπορεί και να αποπλανήση.
Στο βιβλίο του σοφού γιού του Σειράχ είναι γραμμένο:
«Εὰν φυσήσης εις σπινθήρα, εκκαήσεται και εάν πτύσης επ’ αυτόν, σβεσθήσεται͘ και αμφότερα εκ του στόματος σου εκπορεύεται» (Σοφ. Σειρ.28,12).
Η Μαρία, αδελφή του Μωυσή, έψελνε δοξολογία στον Θεό όταν έσωσε τον λαό Του και βύθισε τον Φαραώ λέγοντας:
«Άσωμεν τω Κυρίω, ενδόξως γαρ δεδόξασται» (Εξ. 15, 21).
Η ίδια Μαρία αργότερα αυθαδίαζε εναντίον του αδελφού της Μωυσή . Και γι’ αυτό τιμωρήθηκε από τον Θεό, και έγινε λεπρή. Βλέπετε, πως από ένα στόμα βγαίνει και το καλό και το κακό;
Γι’ αυτό, χριστιανέ, να είσαι συνεπής στο καλό.
Και όταν βλέπεις τον δίκαιο, μην σβήνεις με το φτύσιμο τη δικαιοσύνη του, αλλά φύσα και αναζωπύρωσε τη θεϊκή σπίθα μέσα του, ώστε να είναι όσο περισσότερο γίνεται φωτεινότερη.
Και όταν βλέπεις ότι ο αμαρτωλός μετανοεί, μην αναφέρεις τις αμαρτίες για τις οποίες μετανόησε εκείνο πού αυτός πετά από πάνω του, τα κουρέλια της αμαρτίας, μην τα πετάς πάλι επάνω του διότι ἡ αμαρτία του θα πέση πάνω σου και θα δικαστής σαν να την έκανες εσύ και όχι αυτός.
Μην λερώνεις εκείνον πού άρχισε να πλένεται, αλλά βοήθησέ τον να πλυθή.
Μην φοβερίζεις εκείνον πού κατευθύνθηκε στον δρόμο της αρετής, αλλά ενθάρρυνέ τον.
Αφού σύμφωνα με αυτά πού βγαίνουν από το στόμα σου σ’ αυτόν τον κόσμο, θα δικαστείς στη φοβερή δίκη του Θεού.
Από το βιβλίο: Δεν φτάνει μόνο η πίστη…
Ιεραποστολικές επιστολές Β΄
Μιχάλης Αντωνιάδης
Ο άνθρωπος έχει φτιάξει πολλούς θεούς, και οι θεοί είναι πάρα πολλοί. Ακόμη και αυτοί οι άσωτοι, οι άθεοι πιστεύουνε στον Θεό, όχι στον αληθινό, αλλά εις την σάρκα, εις τα πάθη, στην ύλη..., όλοι κάτι λατρεύουνε... Σ' αυτό που λατρεύει κανείς σ' αυτό δουλεύει. Δηλαδή είσαι πόρνος, είσαι άνθρωπος της σαρκός, δουλεύεις για την σάρκα, για την ύλη.
Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης ο διορατικός και θαυματουργός.
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ!!
Μιχάλης Αντωνιάδης
«Και βλέπω σήμερα που απομακρύνουν τα παιδιά από την Εκκλησία, πως έχουν αγριέψει!
Ενώ στην Εκκλησία το παιδάκι θα ηρεμήσει, γιατί δέχεται την ευλογία του Θεού, αγιάζεται!
Δεν τα αφήνουν να πηγαίνουν στην Εκκλησία, για να μην επηρεασθούν από τα πνευματικά!
Από τις άλλες ανοησίες όχι μόνον δεν τα απομακρύνουν, αλλά τους τις διδάσκουν κι όλας!»
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης.
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ!!
Μιχάλης Αντωνιάδης
Συνήθισε το βλέμμα σου να μην πέφτη σε σώμα ξένο, ει δυνατόν ούτε στο δικό σου.
Λόγοι Πατέρων.
ΚΑΛΟ ΣΑΣ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ!!
Μιχάλης Αντωνιάδης
Γέροντα, εἶναι φυσιολογικὸ ἕνας νέος νὰ πιστεύη στὸν λογισμό του;
– Ἕνας νέος, ἂν πιστεύη στὸν λογισμό του, ἔχει πολὺ ἐγωισμό.– Πῶς θὰ τὸ καταλάβη;
– Ἂν λ.χ. θυμηθῆ μερικὰ περιστατικὰ ἀπὸ τὴν παιδική του ἡλικία ποὺ δείχνουν τί δόση ἐγωισμοῦ εἶχε ἀπὸ μικρός, θὰ τὸ καταλάβη. Παρατηροῦσα δύο παιδάκια. Τὸ ἕνα πῆρε ἕνα μαξιλάρι ἀπὸ ἀφρολὲξ καὶ τὸ σήκωσε φυσιολογικά. Πῆγε καὶ τὸ ἄλλο νὰ τὸ σηκώση καὶ ἔκανε σὰν νὰ σήκωνε ἕνα σακκὶ τσιμέντο. Αὐτὸ ἔχει ἐγωισμό. Ὅταν ὅμως λίγο μεγαλώση καὶ καταλάβη ὅτι ἐκείνη ἡ ἐνέργειά του ξεκινοῦσε ἀπὸ τὸν ἐγωισμὸ καὶ τὸ πῆ στὴν ἐξομολόγηση, ἔρχεται ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, λυτρώνεται καὶ βοηθιέται. Ἀλλοίμονο, ὁ Θεὸς δὲν εἶναι ἄδικος!
– Ὅταν, Γέροντα, ἀπὸ κάποια πεῖρα ποὺ ἔχω, βλέπω περίπου τί ἐξέλιξη θὰ ἔχη μία κατάσταση τοῦ ἑαυτοῦ μου, σ ̓ αὐτὸ ὑπάρχει αὐτοπεποίθηση;
– Νὰ μὴ βγάζης συμπεράσματα μόνη σου. Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος, ὅταν τὸν κάλεσε ὁ Χριστός, περπάτησε ἐπάνω στὸ νερό. Μόλις ὅμως τοῦ εἶπε ὁ λογισμός του ὅτι θὰ βουλιάξη, βούλιαξε.Καὶ ὁ Χριστὸς τὸν ἄφησε.«Ἀφοῦ λὲς ὅτι θὰ βουλιάξης,βούλιαξε».Καὶ βλέπεις, ὁ ταπεινός, καὶ θαύματα νὰ κάνη, πάλι δὲν πιστεύει στὸν λογισμό του.
Ἦταν στὴν Ἰορδανία ἕνας πολὺ ἁπλὸς παπᾶς ποὺ ἔκανε θαύματα. Διάβαζε ἀνθρώπους καὶ ζῶα ποὺ εἶχαν κάποια ἀρρώστια καὶ γίνονταν καλά. Πήγαιναν καὶ Μουσουλμάνοι σ ̓ αὐτόν, ὅταν ἔπασχαν ἀπὸ κάτι, καὶ τοὺς θεράπευε. Αὐτός, πρὶν λειτουργήση, ἔπαιρνε ἕνα ρόφημα μὲ λίγο παξιμάδι καὶ μετὰ ὅλη τὴν ἡμέρα δὲν ἔτρωγε τίποτε. Κάποτε ἔμαθε ὁ Πατριάρχης ὅτι τρώει πρὶν ἀπὸ τὴν Θεία Λειτουργία καὶ τὸν κάλεσε στὸ Πατριαρχεῖο. Πῆγε ἐκεῖνος, χωρὶς νὰ ξέρη γιατί τὸν ζητᾶνε.Ὥσπου νὰ τὸν φωνάξη ὁ Πατριάρχης, περίμενε μαζὶ μὲ ἄλλους σὲ μιὰ αἴθουσα. Ἔξω ἔκανε πολλὴ ζέστη· εἶχαν κλειστὰ τὰ παντζούρια καὶ ἀπὸ μιὰ τρυπούλα περνοῦσε μιὰ ἀκτίνα. Αὐτὸς νόμισε ὅτι εἶναι σχοινί. Ἐπειδὴ εἶχε ἱδρώσει, βγάζει τὸ ράσο του καὶ τὸ κρεμάει πάνω στὴν ἀκτίνα. Ὅταν τὸ εἶδαν οἱ ἄλλοι ποὺ κάθονταν ἐκεῖ στὴν αἴθουσα,τὰ ἔχασαν. Πᾶνε καὶ λένε στὸν Πατριάρχη:«Ὁ παπᾶς ποὺ κολατσίζει πρὶν ἀπὸ τὴν Θεία Λειτουργία κρέμασε τὸ ράσο του πάνω σὲ μιὰ ἀκτίνα!».
Τὸν κάλεσε μέσα ὁ Πατριάρχης καὶ ἄρχισε νὰ τὸν ρωτάη:«Τί κάνεις; Πῶς πᾶς; Κάθε πότε λειτουργεῖς; Πῶς ἑτοιμάζεσαι γιὰ τὴν Θεία Λειτουργία;».«Νά, λέει, διαβάζω τὴν ἀκολουθία τοῦ ὄρθρου, κάνω καὶ μερικὲς μετάνοιες καὶ ὕστερα φτιάχνω ἕνα ρόφημα, κολατσίζω λίγο, καὶ ἔπειτα λειτουργῶ».«Γιατί τὸ κάνεις αὐτό;», τὸν ρωτάει ὁ Πατριάρχης.«Ἅμα φάω λιγάκι πρὶν ἀπὸ τὴν Θεία Λειτουργία, λέει ἐκεῖνος, ὅταν κάνω κατάλυση, πάει ὁ Χριστὸς ἐπάνω. Ἐνῶ, ἂν φάω μετὰ τὴν Θεία Λειτουργία, πάει ὁ Χριστὸς ἀπὸ κάτω»! Μὲ καλὸ λογισμὸ τὸ ἔκανε! Τοῦ λέει τότε ὁ Πατριάρχης:«Ὄχι, δὲν εἶναι σωστὸ αὐτό.Πρῶτα νὰ κάνης κατάλυση, καὶ ἔπειτα νὰ τρῶς λίγο». Ἔβαλε μετάνοια καὶ τὸ δέχθηκε. Θέλω νὰ πῶ, παρόλο ποὺ εἶχε φθάσει σὲ τέτοια κατάσταση, νὰ κάνη θαύματα, τὸ δέχθηκε ἁπλά· δὲν εἶχε δικό του θέλημα. Ἐνῶ, ἂν πίστευε στὸν λογισμό του, μποροῦσε νὰ πῆ:«Ἐγὼ διαβάζω ἀνθρώπους καὶ ζῶα ἄρρωστα καὶ γίνονται καλά,κάνω θαύματα· τί μοῦ λέει αὐτός; Ἔτσι ποὺ τὸ σκέφτομαι, εἶναι πιὸ καλά, γιατὶ ἀλλιῶς πάει τὸ φαγητὸ πάνω ἀπὸ τὸν Χριστό».Ἔχω καταλάβει ὅτι ἡ ὑπακοὴ πολὺ βοηθάει. Καὶ λίγο μυαλὸ νὰ ἔχη κανείς, ἂν κάνη ὑπακοή, γίνεται φιλόσοφος. Εἴτε ἔξυπνος εἴτε κουτὸς εἴτε ὑγιὴς εἴτε ἄρρωστος πνευματικὰ ἢ σωματικὰ εἶναι κανεὶς καὶ βασανίζεται ἀπὸ λογισμούς, ἂν κάνη ὑπακοή, ἐλευθερώνεται. Λύτρωση εἶναι ἡ ὑπακοή. Ὁ μεγαλύτερος ἐγωιστὴς εἶναι αὐτὸς ποὺ ἀκολουθεῖ τοὺς λογισμούς του καὶ δὲν ρωτάει κανέναν· αὐτοκαταστρέφεται. Μπορεῖ κάποιος νὰ εἶναι ἔξυπνος,τετραπέρατος, ἀλλά, ἂν ἔχη θέλημα, αὐτοπεποίθηση καὶ φιλαυτία, βασανίζεται συνέχεια. Μπερδεύεται ἄσχημα καὶ τοῦ δημιουργοῦνται προβλήματα. Γιὰ νὰ βρῆ τὸν δρόμο του, πρέπει νὰ ἀνοίξη τὴν καρδιά του σὲ κάποιον πνευματικὸ καὶ νὰ ζητήση ταπεινὰ τὴν βοήθειά του. Μερικοὶ ὅμως ἀντὶ νὰ πᾶνε στὸν πνευματικό, πᾶνε στὸν ψυχίατρο. Ἂν ὁ ψυχίατρος εἶναι πιστός, θὰ τοὺς συνδέση μὲ κάποιον πνευματικό. Ἂν ὄχι, θὰ τοὺς δώση μόνο χάπια. Μόνον ὅμως τὰ χάπια δὲν λύνουν τὸ πρόβλημα.Χρειάζονται καὶ πνευματικὴ βοήθεια, γιὰ νὰ μπορέσουν νὰ τὸ ἀντιμετωπίσουν σωστὰ καὶ νὰ καλυτερέψη ἡ κατάστασή τους, καὶ νὰ μὴν ταλαιπωροῦνται.
Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Γ’«Πνευματικὸς Ἀγώνας» ‐ 33 ‐
Μιχάλης Αντωνιάδης
Εκείνο το «γιατί» και εκείνο το «εγώ» που έχομεν, αυτά είναι η καταστροφή μας.
Όσιος Άνθιμος ο Βαγιάνος ο εν Χίω.
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ!!
Μιχάλης Αντωνιάδης
Ο Άγιος Πορφύριος
“ Εγώ φοβόμουνα να ακουμπήσω τα χέρια μου επάνω στην Αγία Τράπεζα".
Εγώ τούς θυμιάζω και εκείνοι δέν υποκλίνονται.
Λέω «στώμεν καλώς»
και αυτοί κάθονται.
Τούς ευλογώ και εκείνοι κουβεντιάζουν.
Και το τραγικότερο; λέω
«πίετε εξ αυτού πάντες»
καί προσέρχονται στη Θεία Κοινωνία ελάχιστοι. Πόνος
μεγάλος γιά τον ιερέα.
Ρώτησα:
-Πρέπει, γέροντα,
να κοινωνούν όλοι;
-Βρε, δέν το λέω εγώ.
Το λέει ο Κύριος. «Πάντες»!
Μήπως έχει καμμιά άλλην έννοια ή λέξη και δέν την ξέρω; Και παρακάτω η ευχή λέει: «και δι’ ημών παντί τώ λαώ».
Φυσικά, όσοι δέν έχουν κωλύματα. Οι άλλοι πρέπει να πάρουν προηγουμένως άφεση από τον πνευματικό.
Αλλιώς, χωρίς Θεία Κοινωνία, χωρίς Χριστό,
πώς θα βγείς μέσα στην καθημερινότητα;
Ήρθες στην εκκλησία και έχασες το σπουδαιότερο,
το Δώρο, το πάν:
Έμεινες με το αντίδωρο.
Ξέρεις, βρε Γιωργάκη, τι είναι το «το Άγιο Θυσιαστήριο;»
Ό,τι πολυτιμότερο επί της γής. Οι βασιλικοί θρόνοι,
οι προεδρικοί θώκοι,
οι ακαδημαϊκές έδρες
έχουν μικρή αξία.
Η Αγία Τράπεζα είναι
η φλεγόμενη βάτος.
Εδώ κατεβαίνει ο Χριστός,
το Άγιο Πνεύμα παρόν, οι άγγελοι τριγύρω.
Φοβερό θέαμα!
Εγώ πολλές φορές φοβόμουνα να ακουμπήσω
τα χέρια μου επάνω
στην Αγία Τράπεζα.
Και σ’ αυτό το θαύμα μπροστά, να ακούς τους πιστούς να ψιθυρίζουν γιά πεζά θέματα, να μή βιώνουν το μοναδικό γεγονός.
Ποιός λειτουργεί, μωρέ;
Ο παπάς μόνος του ή όλοι -κλήρος και λαός- μαζί; Γιατί τη λέμε «λειτουργία»; Είναι ή δέν είναι «έργο του λαού»; ε!
Όπως στέκεται ο ιερέας πρέπει να στέκεται και ο πιστός. Συγκεντρωμένος.
Απόλυτα παραδομένος
στο Θεό.
Αυτή την ώρα δέν είμαστε στη γη. «Οι τα χερουβείμ εικονίζοντες» είμαστε στον ουρανό, μπροστά στην Αγία Τριάδα.
Χωρίς «βιοτική μέριμνα».
Είμαστε όλοι ιερουργοί…
Πω, πω, πω! Τι μάς αξιώνει
ο Θεός να ζούμε!
Εάν πιστεύουμε ότι μπροστά μας τελεσιουργείται η Μεγάλη Θυσία, θα πρέπει
να στεκόμαστε«μετά φόβου Θεού».
Να κλαίμε από ευτυχία που
ο ίδιος ο Θεός κατέρχεται
και θυσιάζεται από αγάπη
γιά μάς.
Εάν δέν τα πιστεύουμε, γιατί ερχόμαστε στην Εκκλησία;
Ποιόν κοροϊδεύουμε;
Πιό συνεπείς είναι αυτοί
που δέν μπαίνουν στο ναό.
Στην εκκλησία σιωπούμε, συγκεντρωνόμαστε και μιλάμε στο Θεό.
-Τα κατάλαβες αυτά πού λέω; Εάν ναί, έχεις ευθύνη να ευαισθητοποιείς και τους άλλους αδελφούς μας, πού αγνοούν τα τελεσιουργούμενα φρικτά μυστήρια. Έτσι είναι, όπως
τα λέω.
Να μάς δίνει ο Θεός δύναμη να αντέχουμε το «θαύμα».
Κανονικά θα έπρεπε και
ο ιερέας και ο πιστός να πεθαίνουν, ζώντας τόσο κοντά στο Μυστήριο, τόσο κοντά στον Ήλιο.
Αλλά ευδοκεί ο πολυ - εύσπλαχνος Θεός και, άκου φρικτό πράγμα, αναπαύεται κιόλας στη μηδαμινότητά μας.
Εδώ έκλαψε ο σεβάσμιος γέροντας, ο αληθινός λειτουργός…και πρόσθεσε:
-Φεύγεις, έτσι, από τη Θεία Λειτουργία γεμάτος γαλήνη, πού ακτινοβολεί και στο περιβάλλον…
Τώρα μεταφέρεις Χριστό.
Έγινες χριστοφόρος.
Μία ευχή τα λέει όλα:
«Δός ημίν εν οσιότητι λατρεύειν Σοι».
(+) Γεώργιος Παπαζάχος,
καθηγητής Καρδιολογίας
στο Παν/μιο Αθηνών και προσωπικός ιατρός του Οσίου Πορφυρίου.
Μιχάλης Αντωνιάδης
«Όταν κοινωνούμε, η Θεία Κοινωνία, ο Χριστός,
δεν πηγαίνει στο στομάχι, πηγαίνει στη ψυχή.
Η Θεία Κοινωνία μολονότι είναι ψωμάκι και κρασάκι, μετουσιωνεται σε Σώμα και Αίμα Χριστού, που είναι πνεύμα, γι'αυτό πηγαίνει κατευθείαν στην ψυχή.
Τρέφει την ψυχή, η οποία χαρτώνεται,
αγιάζεται και θεώνεται.
Αυτή η χάρη του Αγίου Πνεύματος στη συνέχεια μεταδίδεται και σε όλα τα κύτταρα του σώματος.
Έτσι πρώτα κοινωνεί η ψυχή και μετά το σώμα. Αγιάζεται δηλαδή και το σώμα μέσω της ψυχής.»
Γέρων Εφραίμ της Σκήτης του Αγιου Ανδρεα
(✞ 30-03)
Μιχάλης Αντωνιάδης
Λέει τὸ ἀνέκδοτο, ὅτι μιὰ ἡλικιωμένη κυρία ἀποφάσισε νὰ πληρώσει ἕναν καλὸ ζωγράφο νὰ τῆς φτιάξει τὸ πορτρέτο της. Τοῦ λέει λοιπόν:
«Ζωγράφισέ με νὰ φοράω σκουλαρίκια μὲ διαμάντια, περιδέραιο μὲ ζαφείρια, βραχιόλια μὲ σμαράγδια, καρφίτσες μὲ ρουμπίνια καὶ ἕνα χρυσὸ ρολόι Ρόλεξ».
«Μὰ ἀφοῦ δὲν φορᾶς τίποτα ἀπὸ ὅλα αὐτά, γιατί νὰ τὸ κάνω αὐτό;» ρωτάει ὁ ζωγράφος.
«Τὸ ξέρω», ἀπαντᾶ ἐκείνη. «Σὲ περίπτωση ὅμως ποὺ ἐγὼ πεθάνω πρὶν ἀπὸ τὸν ἄντρα μου, ἐπειδὴ εἶμαι σίγουρη ὅτι θὰ ξαναπαντρευτεῖ, θέλω ἡ καινούργια γυναίκα του νὰ κάνει ἄνω-κάτω τὸ σπίτι ψάχνοντας γιὰ ὅλα αὐτὰ τὰ χρυσαφικὰ καὶ νὰ τοῦ κάνει τὴν ζωὴ μαρτύριο».
Ἀντὶ λοιπὸν νὰ βλέπουμε μόνο τοὺς σταυροὺς ποὺ ἔχουμε ὁ καθένας στὴ ζωή του, ἂς σκεφτοῦμε λίγο σήμερα (Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως) καὶ τοὺς σταυροὺς ποὺ ἐνδεχομένως δημιουργοῦμε ἐμεῖς γιὰ τοὺς ἄλλους ἐνσυνειδήτως.
Πράγμα ποὺ σημαίνει ὅτι διακατεχόμαστε ἀπὸ ἀνεπίτρεπτη ἐμπάθεια.
Ὁ Χριστιανὸς δὲν μπορεῖ νὰ συμβιβάζεται ἐπ’ οὐδενὶ μὲ τέτοιες πρακτικές.
Ἀλλὰ μπορεῖ νὰ συμβαίνει αὐτὸ καὶ ἐν ἀγνοίᾳ μας μὲ τὴν ἀπρόσεκτη συμπεριφορά μας, ποὺ μπορεῖ νὰ ἀποβαίνει φορτικὴ ἢ ἀκόμα καὶ ἀνυπόφορη στοὺς συνανθρώπους μας.
Χωρὶς νὰ τὸ καταλαβαίνουμε ἢ νὰ τὸ ἐπιδιώκουμε.
Χρειάζεται ἐπαρκὴς ἐγρήγορση καὶ διάκριση ἐκ μέρους μας γιὰ τὶς ἐπιπτώσεις ποὺ μπορεῖ νὰ ἔχει ἡ ὅλη μας διαγωγὴ στοὺς γύρω μας.
Εἶναι δυνατὸν ὁ Χριστιανὸς νὰ ἀδιαφορεῖ, ὅταν ὁ τρόπος τῆς βιοτῆς του κάνει μαρτύριο τὴ ζωὴ τῶν ἄλλων;
Μπορεῖ ὁ Χριστιανὸς νὰ γίνεται ἡ κόλαση τῶν ἄλλων;
Ὄχι βέβαια!
Ἀντὶ γι’ αὐτὸ ὁ Χριστιανός, ἂν θέλει νὰ εἶναι ἀληθινός, ἐπιλέγει εἴσοδο στὸ ἀντίθετο ρεῦμα.
Ἀντὶ νὰ τρέχει μὲ τοὺς πολλοὺς ποὺ δημιουργοῦν σταυροὺς γιὰ τοὺς συνανθρώπους τους, βαδίζει ἀντίστροφα.
Ἐπωμίζεται τὸν σταυρὸ τῶν ἄλλων.
Κάνει δικό του τὸ πρόβλημα τοῦ ἀδελφοῦ του, ἀναλώνεται ὁ ἴδιος, σὰν ἄλλος Σίμων Κυρηναῖος, στὴν ἄρση τοῦ σταυροῦ τοῦ πλησίον του.
Αὐτὸ προϋποθέτει βέβαια πολλὴ δύναμη καὶ αὐταπάρνηση, ἀλλὰ ἔχει καὶ πολλὴ εὐλογία.
Παλιότερα, ποὺ δὲν ὑπῆρχαν οἱ σημερινὲς εὐκολίες, μιὰ ἀνεψιὰ ἀνέλαβε νὰ περιποιεῖται τὴν ὑπέργηρη θεία της.
Ἡ δυσοσμία τῆς ἄρρωστης ἁπλωνόταν ὄχι μόνο μέσα στὸ σπίτι, ἀλλὰ ἔβγαινε καὶ στὸν δρόμο.
Κάθε νύχτα, τὴν ὥρα ποὺ ἡ κατάκοιτη βυθιζόταν στὸν ὕπνο, ἡ ἀνεψιὰ ἄρχιζε νὰ διαβάζει, γονατιστὴ δίπλα στὸ κρεβάτι, τοὺς Χαιρετισμοὺς τῆς Παναγίας.
Καὶ τότε αἰσθανόταν νὰ ἔρχεται μιὰ εὐωδία, ποὺ καθάριζε ἀπὸ τὴ δυσοσμία ὅλο τὸ σπίτι.
Μερικὲς φορὲς ἡ εὐωδία ἦταν τόσο δυνατή, ποὺ τὴν ἔπνιγε. Ἀναγκαζόταν νὰ ἀνοίξει τὸ παράθυρο γιὰ νὰ ἀναπνεύσει.
Τὴν ἔνιωθαν καὶ οἱ διαβάτες ἀπ’ ἔξω.
«Θυμιάζει πάλι ἡ Δεσποινούλα», ἔλεγαν.
Μὰ δὲν θυμιάτιζε ἡ εὐλογημένη Δεσποινούλα, ἀλλὰ ἡ Παναγία ἀνταποκρινόταν στὴ μεγάλη θυσία της (π. Στέφ. Ἀναγνωστόπουλος).
Ἀπὸ ἐμᾶς ἐξαρτᾶται νὰ γίνουμε κόλαση ἢ εὐλογία στὴ ζωὴ τοῦ ἀδελφοῦ μας.
Μιχάλης Αντωνιάδης
" Εκείνος που θεωρεί τον εαυτό του ως κάτι μεγάλο, σπουδαίο και σημαντικό, τον εγκαταλείπει ο Θεός, γιατί δεν έχει ανάγκη την βοήθειά Του. Εκείνος όμως που θεωρεί τον εαυτό του ως τίποτα, ως μηδενικό, αυτός αξιώνεται της συμπαθείας, βοηθείας και χάριτος του Θεού. Γιατί πάντοτε αποβλέπει στο έλεος & την ευσπλαχνία του Κυρίου".
Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, ο θαυματουργός.
+1296-1359.
Μιχάλης Αντωνιάδης
-ΡΕ ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ;
Κάποτε , πάνε αρκετά χρόνια , ένας τύπος με υπερυψωμένο το ΕΓΩ του, που μας μοιάζει πολύ αν το καλοσκεφτούμε, είχε μια διένεξη
( σ.σ. περιστατικό που αναφέρεται σε κήρυγμα του μακαριστού Ιεροκήρυκα του Παραδείσου Δημητρίου Παναγόπουλου )
με έναν εισπράκτορα σε ένα τρόλλεϋ της Αθήνας.
Ο εισπρακτοράκος , ένας χαμηλός άνθρωπος με ευγενικό πρόσωπο «τόλμησε» να ελέγξει για κάποιον λόγο τον πολύ ψηλό κύριο που μας μοιάζει …. Του ζήτησε να δει το εισιτήριό του !
Και εκείνος ωρυόμενος άρχισε ασταμάτητα να τον ρωτά ενώπιον όλων των έκπληκτων συνεπιβατών του :
-Ρε ξέρεις ποιος είμαι ΕΓΩ ; Σε ρωτάω να μου πείς , ξέρεις ποιος είμαι ΕΓΩ ;
Και ο ειπρακτοράκος μας , αφού σιώπησε για αρκετή ώρα στις επίμονες επαναλήψεις της ερώτησης ,
με κατεβασμένο το βλέμμα έδωσε απάντηση :
-Πού να ξέρω Κύριε ;
Τι είμαι εγώ για να γνωρίζω …Νεκροταφείο ;
Θεόσδοτη εκείνη η χαμηλόφωνη απόκριση! Μόνο εκεί , θα αποκαλυφθεί το ποιοί πραγματικά είμαστε !
Στοχαζόμενοι τούτο το περιστατικό για να αναρωτηθούμε τώρα κάτι σχετικό :
Από τις πρώτες μας θύμησες , τα μικράτα μας , τα ξεβλάσταρά μας , όλοι μας συγκρατούμε στην μνήμη μας , ( ευχόμαστε όχι μνησίκακα) κάποιες φορές που μαλώσαμε με συμμαθητές μας με συμφοιτητές ,
συνεργάτες , συγγενείς, συνοδοιπόρους .
Όταν άλλοτε προσωρινά και άλλοτε διαπαντός εκείνο το συν το διώξαμε μακριά !
Και δεχθήκαμε τότε εκείνες τις στιγμές , ονειδισμούς , κακολογίες και ενίοτε ύβρεις !
Θυμόμαστε άραγε πότε νιώσαμε βάναυσα προσβεβλημένοι ;
Ακόμα και όταν ανομολογήτως μας εξύβρισαν δεν αισθανθήκαμε τόσο θιγμένοι όσο όταν μας αποκάλεσαν παλιάνθρωπους !
Για να φέρουμε τώρα μπροστά μας εκείνη τη στιγμή :
-Παλιάνθρωπε!
-Εμένα είπες παλιάνθρωπο ;
-Ναι εσένα!
-Ρε ξέρεις ποιος είμαι ΕΓΩ ;
Αδελφοί μου ξέρω ποιος είμαι εγώ !
Ένας παλιάνθρωπος, ένας δηλαδή παλαιός άνθρωπος! Όχι νέος , όχι καινός, μετακτισμένος ,
όχι με νου μετεστραμμένο , όχι αναγεννημένος στο δεύτερο βάπτισμα του ιερού μυστηρίου της εξομολόγησης ,
αλλά παλαιός , αμετακίνητος ,
βραδύς τη καρδία ,
με έναν Θεό στα μέτρα και στα ύψη μου .
Ξέρω ποιος είμαι εγώ που αρνούμαι πεισματικά να αφουγκραστώ την αιώνια φωνή του Ναζαρηνού Σωτήρα στην Αποκάλυψή Του :
ΙΔΟΥ ΚΑΙΝΑ ΠΟΙΩ ΤΑ ΠΑΝΤΑ !
Που δεν πολιτεύομαι εν καινότητι κατά το Παύλειο κέλευσμα , μα προτιμώ το σκοτάδι και την παλιά ζωή !
Γιατί στ΄ αλήθεια θίγομαι λοιπόν , όταν μου φανερώνουν τον αληθινό μου εαυτό ;
Πόσο θα θελα να άλλαζε τούτος ο χαρακτηρισμός , που τόσο τον αξίζω και να ρθει στην θέση του μια άλλη προσφώνηση ουράνια να μου γεμίσει τα μάτια και την ψυχή με δάκρυα για το άμετρό Του έλεος !
Να άλλαζε λέει το παλιάνθρωπε , με το άνθρωπε του Θεού !
Να γινόταν αδελφοί μου το βίωμά μας να μεταστρέψει αυτό το παλιό ,
να το νεοποιήσει ,
να το κάνει Θεάρεστο και αξιομίμητο !
(Νώντας Σκοπετέας. Προσφώνηση εξ Ουρανού.)
Ὁ Παράδεισος δὲν εἶναι γιὰ τοὺς ἀναμάρτητους.
Εἶναι γιὰ τοὺς ἁμαρτωλούς. Ὁ Παράδεισος εἶναι γεμάτος ἀπὸ ἁμαρτωλοὺς ποὺ μετανόησαν.
Εἶναι καὶ γιὰ μᾶς ἀνοικτὸς ὁ Παράδεισος.
Ἀρκεῖ νὰ κάνουμε τὸ πρῶτο βῆμα ἐμεῖς, τὸ βῆμα τῆς μετάνοιας.
Τότε σπεύδει ὁ Θεάνθρωπος Κύριος νὰ κάνει δέκα βήματα γιὰ νὰ μᾶς ἀγκαλιάσει.
(Ἅγιος Γέροντας Ἐφραὶμ τῆς Αριζόνας).
Τα κορυφαία 15 φάρμακα
*…Πίσω από κάθε Σταύρωση, μάθε να βλέπεις μιαν Ανάσταση!Πίσω από κάθε νύχτα, μιαν αυγή…Πίσω από κάθε δάκρυ, ένα χαμόγελο…Πίσω από κάθε πτώση, μια κορφή…Πίσω από κάθε πρόβλημα, μια λύση…Μιαν ανατολή πίσω από κάθε δύση… Μη λυγίσεις ποτέ! Μη δειλιάσεις ποτέ!*
ΚΑΛΗ ΚΥΡΙΑΚΗ/Η ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ!!
Μιχάλης Αντωνιάδης
Ο φόβος του ανθρώπου να πλησιάσει τον Θεό σε μια τακτοποίηση των λαθών του και η απελπισία του εαυτού του είναι ο χειρότερος εχθρός της μετανοίας και αυτό προέρχεται είτε από την άγνοια είτε από τον εγωισμό του. Όντως αυτός που απελπίζεται τον διάβολο λατρεύει. Και, όπως λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος, ο διάβολος δεν χαίρεται τόσο με την αμαρτία όσο με την απελπισία. Με τον τρόπο αυτόν τον κατέχει και τον διαλύει ολοκληρωτικά. Οι άνθρωποι που φτάνουν στην απελπισία ποτέ τους δεν ζητάν βοήθεια. Θέλει πολύ ταπείνωση για να πλησιάσουν την βοήθεια, να την ζητήσουν από τον Θεό. Πνιγμένοι μέσα στον εαυτό τους μόνιμα μονολογούν και μεγαλο-ποιούν και καταδικάζουν την ψυχή τους. Η απελπισία οδηγεί σταδιακά στα εξής τρία κακά:
- κλείνει τις πύλες του παραδείσου,
- οδηγεί σε χειρότερη πνευματική αθλιότητα και καταφρόνηση
- και το χειρότερο τον ρίχνει σε σατανική τρέλα.
Όταν ὁ ἄνθρωπος ζεῖ χωρίς Θεό, χωρίς γαλήνη, χωρίς ἐμπιστοσύνη, ἀλλά μέ ἄγχος, ἀγωνία, κατάθλιψη, ἀπελπισία, ἀποκτάει ἀσθένειες σωματικές καί ψυχικές. Ἡ ψυχασθένεια, ἡ νευρασθένεια, ὁ διχασμός εἶναι δαιμονικές καταστάσεις. Δαιμόνιο εἶναι ἐπίσης καί ἡ ταπεινολογία. Τό λένε αἴσθημα κατωτερότητος. Ἡ ἀληθινή ταπείνωση δέν μιλάει, δέν λέει ταπεινολογίες, δηλαδή, «εἶμαι ἁμαρτωλός, ἀνάξιος, ἐλάχιστος πάντων…».
Φοβᾶται ὁ ταπεινός μήπως μέ τίς ταπεινολογίες πέσει στήν κενοδοξία. Ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ δέν πλησιάζει ἐδῶ. Ἀντίθετα, ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ βρίσκεται ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχει ἀληθινή ταπείνωση, ἡ θεία ταπείνωση, ἡ τέλεια ἐμπιστοσύνη στόν Θεό. Ἡ ἐξάρτηση ἀπό Ἐκεῖνον.
Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης ο διορατικός.
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ!!
Μιχάλης Αντωνιάδης
.png "English"){kind=small}
 |
