"Πήγα στην Αφρική, με ρώταγαν τι είναι τα υποστατικά
ιδιώματα της Αγίας Τριάδος!
Πήγα στην Ασία, με ρώταγαν αν μπορούμε όντως να μετέχουμε εμείς οι κοινοί θνητοί στις Άκτιστες ενέργειες του Αγίου Πνεύματος!
Επέστρεψα και στην Ελλάδα και με ρώταγαν αν η γυναίκα στην Εκκλησία κάνει να φορά παντελόνι...!"
+Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος.
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ!!
Μιχάλης Αντωνιάδης
Εγώ δεν κληρονόμησα, δεν παρέλαβα ένα θρόνο, αλλά ένα σταυρό. Ήμουν σε μια χαράδρα και κατόπιν ο Θεός έδειχνε ένα μονοπάτι και ανεβαίναμε πάλι σε ένα ξέφωτο. Και δοξάζω τον Θεό γι’ αυτό. Αυτό που με στήριζε είναι η αίσθηση ότι δεν έκανα κάτι για τον εαυτό μου, αλλά είχα μια αποστολή.
Στη ζωή την ανθρώπινη δεν πηγαίνουν όλα ομαλά. Η πορεία μας είναι σαν τα δικά μας τα βουνά, τον Παρνασσό, που έχουν χαράδρες, κορυφές, ξέφωτα. Αυτή είναι η ζωή μας και αυτή είναι η ομορφιά. Να ξέρει κανείς ότι κάθε μέρα αντιμετωπίζεις το τέλος και να λες “Θεέ μου, στα χέρια σου είμαι” και να συνεχίζεις. Έτσι καταλαβαίνεις και τους άλλους. Αλίμονο στους ανθρώπους που δεν έχουν πονέσει, δεν έχουν περάσει δυσκολίες. Είναι σκληροί, γιατί μόνο ο πόνος μάς κάνει να καταλαβαίνουμε τους άλλους και να είμαστε πιο ώριμοι. Οι αρρώστιες δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Είναι άλλες δυσκολίες που έρχονται από το στενό περιβάλλον, που μπορεί να σε οδηγήσουν σε κάμψη και απογοήτευση. Από εκεί που περιμένεις μια βοήθεια, δεν έρχεται, έρχεται το αντίθετο ή από εκεί που έχεις βοηθήσει τόσο πολύ, έρχεται η αγνωμοσύνη. Όλα αυτά κουράζουν, αλλά πιστεύω ότι και ωριμάζουν τους ανθρώπους. Μας δείχνουν ότι πρέπει να είμαστε ελεύθεροι από την απαίτηση ευγνωμοσύνης απέναντι στον άλλο. Να προσφέρουμε την ευχαριστία μας, αλλά να μην έχουμε την απαίτηση να μας δίνουν ευγνωμοσύνη. Η ελευθερία από την πικρία, από την αγανάκτηση, από το παράπονο είναι πολύ ουσιαστικές μορφές ελευθερίας.
Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος
Μιχάλης Αντωνιάδης
Από τις λίγες συγκλονιστικές στιγμές κατά τις σπουδές μου στη Θεολογική Σχολή ήταν η εξής:
Ο αείμνηστος καθηγητής μας π. Γεώργιος Μεταλληνός (αιωνία του η μνήμη) μάς περιέγραφε μια τηλεοπτική συζήτηση για τις εκτρώσεις. Καλεσμένοι ήταν ο μακαρίτης δημοσιογράφος Βασίλης Ραφαηλίδης και ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας κ. Αναστάσιος. Τα επιχειρήματα υπέρ και κατά και οι διαφωνίες έδιναν κι έπαιρναν.
Ώσπου, λέει ο Αναστάσιος:
"Να πω μια ιστορία. Μια γυναίκα με προβλήματα υγείας ήταν έγκυος και η εγκυμοσύνη δεν εξελισσόταν καλά. Ο γιατρός της συνέστησε να ρίξει το παιδί. Αυτή όμως, πολύ πιστή και με μεγάλη προσευχή το κράτησε και το γέννησε".
"Ναι. Και ποιο το αποτέλεσμα δηλαδή;" ρώτησε απαξιωτικά ο Ραφαηλίδης.
"Αυτός που έχεις απέναντί σου", απάντησε ήρεμα ο Αναστάσιος!!
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ!!
Μιχάλης Αντωνιάδης
Νομίζουμε ότι, όταν θα πάμε στην Εκκλησία, κάνουμε χάρη του Θεού
Όπως, όταν έχουμε κάποια θεία ή κάποιον θείο σε κάποιο σπίτι μόνο του και πρέπει να πηγαίνουμε να τον βλέπουμε κάπου - κάπου, γιατί ο θείος..... παραπονιέται.
Έτσι κάπως πιστεύουμε για τον Θεόν, ότι είναι κάποιος θείος, κάποιος παππούς, που πρέπει να πηγαίνουμε κάθε Κυριακή να Τον βλέπουμε, για να μην... παραπονεθεί.
Και πρέπει βεβαίως, να Τον καλοπιάσουμε ανάβοντας και ένα κεράκι....
Τι τρομάρα μας !
Τι τρομάρα μας !
Πιστέψτε με, στο υποσυνείδητο των Χριστιανών μας , αυτή η αντίληψης υπάρχει.
Και αν θα πάει στην Εκκλησία, τον υποχρεώνει τον Θεόν .
Και όταν του ρθουν στραβά του Χριστιανού,δηλαδή έρθουν πειρασμοί και λέω στραβά γιατί έτσι τα βλέπει....
Αν του έρθουν στραβά τα πράγματα, τότε έρχεται η διαμαρτυρία :
Εγώ άναβα το κερί μου.....
Έκανα αφιερώματα στην Εκκλησία....
Γιατί ο Θεός, έτσι ;;;
Ααα, ώστε για αυτό πήγαινες στην Εκκλησία ;;;
Ο Θεός, σε απεκάλυψε !!
Απεκάλυψε, τι τοποθέτηση είχες όταν πήγαινες στην Εκκλησία, ποιά ήταν τα ελατήρια σου .
Είναι φοβερό πράγμα!
Οι πειρασμοί αγαπητοί μου , αποκαλύπτουν.... συνειδήσεις!!
Μιχάλης Αντωνιάδης
Μια μέρα σαν αυτή που ξημερώσε ώρα 05.15 αχάραγα 17 χρόνια πριν, 28 Ιανουαρίου 2008, έφυγε ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος.
Τα τελευταία του λόγια :
«Σταθήτε όλοι όρθιοι στις επάλξεις σας και μη ξεπουλήσετε τα πρωτοτόκια μας. Διδάξτε στα παιδιά σας την αλήθεια, όπως την εβίωσαν οι αείμνηστοι Πατέρες μας. Ο λαός μας ξέρει να υπερασπίζεται τα ιερά και τα όσιά του. Το έχει κατ' επανάληψιν αποδείξει. Και θα το αποδείξει και πάλι. Αντίσταση και Ανάκαμψη. Για να ξαναβρούμε ο,τι έχουμε χάσει, για να υπερασπισθούμε ο,τι κινδυνεύει.»
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ!!
Μιχάλης Αντωνιάδης
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΦΡΑΙΜ ΑΡΙΖΟΝΑΣ : Κάποιος Αμερικανός, είχε πάει στο μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου στην Αριζόνα με την παρέα του. Σε κάποια στιγμή εμφανίζεται ο γέροντα Εφραίμ να βγαίνει από το κελί όπου εξομολογεί τον κόσμο και ρωτάει τον νεαρό Αμερικανό: - Έχεις παιδί μου καλό κινητό, μοντέρνο, σύγχρονο; - Γιατί ρωτάτε γέροντα, είπε με απορία ο νεαρός.
Γέροντας Εφραίμ Αριζόνας : Να θέλω να πάρεις τηλέφωνο στο Άγιο Όρος σε μια μονή, για να μιλήσω εκεί με ένα μοναστήρι, του απάντησε ο γέροντας.
Ο γέροντας έδωσε τον αριθμό της μονής και είπε στον νεαρό:
– Παιδί μου, πάρε τηλέφωνο σε μία ώρα περίπου και μόλις βγάλεις γραμμή, να μου δώσεις το τηλέφωνο, για να μιλήσω.
Πράγματι ο νεαρός μετά από μία ώρα πήρε τηλέφωνο στην μονή του Αγίου Όρους και στα Αμερικάνικα είπε στον μοναχό που σήκωσε το τηλέφωνο, ότι ο γέροντας Εφραίμ από την Αριζόνα ήθελε να τους μιλήσει.
Καθώς τα έλεγε αυτά ο νεαρός Αμερικανός κατευθυνόταν στο κελλί του γέροντα Εφραίμ, που εξομολογούσε, για να του δώσει το τηλέφωνο.
Ο μοναχός από το Άγιο Όρος παραξενεύτηκε από το τηλέφωνο και είπε στον νεαρό, ότι ο γέροντας Εφραίμ βρίσκεται στην μονή τους και μάλιστα ήθελε εκείνος, να του μιλήσει! Κόκκαλο ο νεαρός Αμερικανός!
Και ακούει από την άλλη γραμμή να του μιλάει ο γέροντας Εφραίμ και να του λέει:
– Έλα παιδί μου Τζον (έτσι έλεγαν τον νεαρό), γι’ αυτό σε είπα να πάρεις τηλέφωνο, για να μπορέσουμε να μιλήσουμε! Εγώ από το Άγιο Όρος και εσύ από την Αριζόνα! Για να δεις τι εστί Ορθοδοξία και τι είναι Χάρις Αγίου Πνεύματος! Θα τα πούμε σύντομα Τζον!…
Αυτά του είπε ο γέροντας Εφραίμ Αριζόνας και έκλεισε το τηλέφωνο
Ο νεαρός Τζον συγκλονίστηκε! Έμεινε στήλη άλατος!
Μόλις λίγο συνήλθε από το σοκ, πήγε και άνοιξε την πόρτα του εξομολογητηρίου και είδε ότι ο γέροντας Εφραίμ δεν ήταν μέσα….
Μετά πήγε στην παρέα του και άρχισε να εξιστορεί το βίωμά του στους φίλους του.
Και όταν τελείωσε την διήγηση, βγαίνει από την πόρτα του εξομολογητηρίου ο γέροντας Εφραίμ και του λέει:
– Τζον έλα να σε δω!
– ……..
Αυτό το γεγονός έγινε η αιτία ο νεαρός να παρατήσει τα εγκόσμια και να γίνει μοναχός στο μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου.
Μιχάλης Αντωνιάδης
"Είμαι απλώς ένα κερί αναμμένο μπροστά σε μια εικόνα.
Φωτίζω, για να μπορεί ο κόσμος να βλέπει την εικόνα.
Μια μέρα το κερί μου θα σβήσει. Όταν συμβεί αυτό, κάποιος άλλος πρέπει να έρθει και να ανάψει το δικό του κερί μπροστά στην εικόνα.
Αυτό που έχει σημασία είναι η εικόνα, και όχι το κερί που την φωτίζει".
+ Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος Γιαννουλάτος
Αιωνία η μνήμη αυτού.
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ!!
Μιχάλης Αντωνιάδης
«῞Οταν ἤμουν στό 'Ιάσιο γιά ἐγχείρησι, ἔπρεπε νά μοῦ κάνουν οὐρογραφία στά νεφρά. Τότε ἦτο Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Μοῦ ἔκαναν μία ἀνάλυσι καί δέν βγῆκε. Μετά ἦλθε σέ μένα μία γιατρίνα καί μοῦ εἶπε:
-Γιά νά κάνω οὐρογραφία στά νεφρά, πρέπει νά φᾶτε τρία αὐγουλάκια.
-῎Ακουσέ με, κυρία μου, κι ἄν μοῦ δώσης βουνά ἀπό χρυσό ἀπό τά βουνό Νικολίνα μέχρι τό Κοπόου, ἐγώ τρία αὐγουλάκια Μεγάλη Τεσσαρακοστή δέν τρώγω!
-Ναί, ἀλλά γι' αὐτό ἤλθατε στό νοσοκομεῖο καί γι' αὐτό τόν λόγο θά πεθάνετε!
-Καί ἄν πεθαίνει ἕνα πρόβατο, τί μ' αὐτό; ῞Ενας βασιλιᾶς πεθαίνει; Πεθαίνει ἕνας σαπισμένος γέρος! Καί τί μ' αὐτό; Μόνο ἐγώ πεθαίνω. Δέν πεθαίνει ὅλος ὁ κόσμος!
-Καί γιατί δέν τρώγεις τά τρία αὐγά;
-'Εγώ δέν πιστεύω στά αὐγά!
-'Αλλά σέ τί πιστεύεις;
-Πιστεύω στόν Πατέρα, στόν Υἱό καί στό ῞Αγιο Πνεῦμα!
'Η γιατρίνα ἐπῆγε καί τά εἶπε αὐτά στόν διευθυντή τοῦ νοσοκομείου.
-Εἶναι ἐκεῖ στό τάδε δωμάτιο ἕνας πατήρ, ὁ ὁποῖος δέν θέλει νά φάγη αὐγά γιά τήν ἀνάλυσι!
'Ο Διευθυντής μ' ἐγνώριζε καί εἶπε στήν γιατρίνα: «Δέν ξέρεις ἐσύ ποιός εἶναι αὐτός ὁ πατήρ; Εἶναι ὁ πατήρ Κλεόπας! Αὐτός ἔμεινε περίπου δέκα χρόνια στήν ἔρημο μέ μία πατάτα φαγητό τήν ἡμέρα καί μερικά βότανα. . . »
῞Οταν ἄκουσε αὐτά, ἦλθε σέ μένα στό σαλόνι μέ νηστήσιμο φαγητό πού ἔφτιαξε ἡ ἴδια καί μοῦ ἐζήτησε συγχώρησι καί μετά ἐπήγαμε πάλι γιά τήν ἀνάλυσι.
Γέροντος π. Κλεόπα Ἡλίε☦️
Μιχάλης Αντωνιάδης
“Θεέ μου, μπορείς να έχεις πολλά παράπονα από μένα, αλλά προσπάθησα να Σε αγαπήσω”.
+ Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος
Αιωνία η μνήμη αυτού του Μεγάλου και Αγίου Ιεράρχου!
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΚΥΡΙΑΚΗ/ΠΡΩΤΗ!!
Μιχάλης Αντωνιάδης
Συνήθως τον Γιάννη τον ευλογημένο
τον θυμόμαστε ανήμερα της γιορτής
του Μεγάλου Βασιλείου...
Αλλά βρε παιδί μου...
Σήμερα μου ήρθε σαν αντίδοτο στην εμετική διάθεση που μου προκαλεί ο χοντρός σαντα κλαους της κοκα κολας που μας βομβαρδίζουν αυτες τις μέρες...να μοιράζει δώρα σε κάλτσες...
Με παρέα ξωτικά...
Και τον θυμήθηκα ....
Πως επισκέπτονταν και συνεχίζει να επισκέπτεται αθόρυβα τους πιστούς
με εκλεκτά δώρα...
Την παράκληση, την θεραπεία, την ειρήνη,
τη χαρά και την ουράνια ευλογία...
εφόδια για την πορεία στη Βασιλεία των Ουρανών
Ο ΓΙΑΝΝΗΣ Ο ΒΛΟΓΗΜΕΝΟΣ
του Φ. Κόντογλου
Ο άγιος Βασίλης, σαν περάσανε τα Χριστούγεννα, πήρε το ραβδί του και γύρισε σ' όλα τα χωριά, να δει ποιος θα τον γιορτάσει με καθαρή καρδιά. Πέρασε από λογιών-λογιών πολιτείες κι από κεφαλοχώρια, μα σ' όποια πόρτα κι αν χτύπησε δεν του ανοίξανε, επειδή τον πήρανε για διακονιάρη. Κι έφευγε πικραμένος, γιατί ο ίδιος δεν είχε ανάγκη από τους ανθρώπους, μα ένοιωθε το πόσο θα πονούσε η καρδιά κανενός φτωχού από την απονιά που του δείξανε κείνοι οι άνθρωποι...
Παραμονή της Πρωτοχρονιάς έφταξε σε κάτι χωριά που ήταν τα πιο φτωχά ανάμεσα στα φτωχοχώρια, στα μέρη της Ελλάδας. Ο παγωμένος αγέρας βογκούσε ανάμεσα στα χαμόδεντρα και στα βράχια, ψυχή ζωντανή δεν φαινότανε, νύχτα πίσσα! Είδε μπροστά του μια ραχούλα, κι από κάτω της ήταν μια στρούγκα τρυπωμένη. Ο άγιος Βασίλης μπήκε στη στάνη και χτύπησε με το ραβδί του την πόρτα της καλύβας και φώναξε «Ελεήστε με, τον φτωχό, για την ψυχή των αποθαμένων σας κι ο Χριστός μας διακόνεψε σε τούτον τον κόσμο!».
Απάνω σ' αυτά, άνοιξε η πόρτα και βρήκε ένας τσοπάνης, ως εικοσιπέντε χρονών παλικάρι, με μαύρα στριφτά γενιά, ο Γιάννης ο Μπαρμπάκος, άνθρωπος αθώος κι απελέκητος, προβατάνθρωπος, και πριν να καλοϊδεί ποιος χτύπησε, είπε: «Έλα, έλα μέσα. Καλή μέρα, καλή χρονιά!».
Αυτός, σαν εμπήκε μέσα ο άγιος Βασίλης, και είδε πως ήταν γέρος σεβάσμιος, πήρε το χέρι του και τ' ανεσπάσθηκε και είπε:
«Να' χω την ευχή σου γέροντα»,
και το έλεγε σαν να τον γνώριζε κι από πρωτύτερα, σα να' τανε πατέρας του.
Και κείνος του είπε: «Βλογημένος να' σαι, εσύ κι όλο το σπιτικό σου, και τα πρόβατα σου η ειρήνη του Θεού να' ναι απάνω σας!».
Φτωχός ήτανε ο Γιάννης, μα ήτανε Βλογημένος. Κι είχε μια χαρά μεγάλη, σε κάθε ώρα, μέρα και νύχτα, γιατί ήτανε καλός άνθρωπος και είχε και καλή γυναίκα, κι όποιος λάχαινε να περάσει από την καλύβα τους, σαν να 'τανε αδελφός τους, τον περιποιόντανε.
Για τούτο κι ο άγιος Βασίλης κόνεψε στο σπίτι τους, και κάθισε μέσα, σα να 'τανε δικό του σπίτι, και βλογηθήκανε τα θεμέλια του.
Κείνη τη νύχτα τον περιμένανε όλες οι πολιτείες και τα χωριά της Οικουμένης, οι αρχόντοι, οι δεσποτάδες και οι επίσημοι άνθρωποι, μα εκείνος δεν πήγε σε κανέναν, παρά πήγε και κόνεψε στο καλύβι του Γιάννη του Βλογημένου.
Έπιασε και θαμπόφεγγε κατά το μέρος της ανατολής. Ο άγιος Βασίλης σηκώθηκε και στάλθηκε κατά την ανατολών και έκανε το σταυρό του, υστέρα έσκυψε και πηρέ μια φυλλάδα από το ταγάρι του, και είπε:
«Ευλογητός ο Θεός ημών πάντοτε, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων». Κι ο Γιάννης ο Βλογημένος πήγε και στάθηκε από πίσω του, κι η γυναικά βύζαξε το μωρό και πήγε και κείνη και στάθηκε κοντά του, με σταυρωμένα χέρια. Κι ο άγιος Βασίλης είπε το «Θεός Κύριος» και τ' Απολυτίκιο της Περιτομής «Μορφήν αναλλοιώτως ανθρωπίνην προσέλαβες», δίχως να πει και το δικό του το Απολυτίκιο που λέγει: «Εις πάσαν την γην εξήλθεν ο φθόγγος σου».
Η φωνή του ήτανε γλυκιά και ταπεινή, κι ο Γιάννης και η γυναίκα του νοιώθανε μεγάλη κατάνυξη, κι ας μην καταλαβαίνανε τα γράμματα.
Και είπε ο άγιος Βασίλης όλον τον Όρθρο και τον Κανόνα της Εορτής: «Δεύτε λαοί άσωμεν άσμα Χριστώ τω Θεώ», χωρίς να πει το δικό του τον Κανόνα, που λέγει: «Σου την φωνήν έδει παρείναι , Βασίλειε».
Και ύστερα είπε όλη τη Λειτουργία και έκανε Απόλυση και τους βλόγησε. Και σαν καθήσανε στο τραπέζι και φάγανε και αποφάγανε, έφερε η γυναίκα τη βασιλόπιτα και την έβαλε απάνω στο σοφρά.
Κι ο άγιος Βασίλης πήρε το μαχαίρι και σταύρωσε τη βασιλόπιτα, και είπε:
- «Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος».
Και έκοψε το πρώτο κομμάτι και είπε: «Του Χριστού».
Και ύστερα είπε: «Της Παναγίας».
Και ύστερα είπε: «του νοικοκύρη Γιάννη του Βλογημένου».
Του λέγει ο Γιάννης:
- «Γέροντα, ξέχασες τον αη-Βασίλη!».
Του λέγει ο άγιος:
«Ναι καλά!» και ύστερα λέγει:
- «Του δούλου του Θεού Βασιλείου».
Και ύστερα λέγει πάλι:
- «Του νοικοκύρη, της νοικοκυράς, του παιδιού, του παραγιού, των ζωντανών, των φτωχών».
Τότε λέγει στον άγιο ο Γιάννης ο Βλογημένος:
- «Γέροντα, γιατί δεν έκοψες για την αγιοσύνη σου;»
Του λέγει ο άγιος:
- «Έκοψα, Βλογημένε!».
Μα ο Γιάννης δεν κατάλαβε τίποτα ο μακάριος.
Και υστέρα, σηκώθηκε όρθιος ο άγιος Βασίλειος και είπε την ευχή του:
- «Κύριε ο Θεός μου, οίδα ότι ουκ ειμί άξιος, ουδέ ικανός, ίνα υπό την στέγην εισέλθης του οίκου της ψυχής μου».
Και είπε ο Γιάννης ο Βλογημένος:
- «Πες μου, γέροντα, που ξέρεις τα γράμματα, σε ποια παλάτια άραγες πήγε σαν απόψε ο άγιος Βασίλης; Οι αρχόντοι και οι βασιλιάδες τι αμαρτίες να 'χουνε; Εμείς οι φτωχοί είμαστε αμαρτωλοί, επειδής η φτώχεια μας κάνει να κολαζόμαστε».
Κι ο άγιος Βασίλης δάκρυσε και είπε πάλι την ευχή, αλλιώτικα:
- «Κύριε, ο Θεός μου, οίδα ότι ο δούλος σου Ιωάννης, ο απλούς, εστίν άξιος και ικανός ίνα υπό την στέγην του εισελθής. Ότι νήπιος υπάρχει και τα μυστήριά Σου τοις νηπίοις αποκαλύπτεται».
Και πάλι δεν κατάλαβε τίποτα ο Γιάννης ο μακάριος, ο Γιάννης ο Βλογημένος...
Μιχάλης Αντωνιάδης
.png "English"){kind=small}
 |
