ΟΛΑ ΑΛΛΑ_ΖΟΥΝ,
Μερικές φορές πρέπει να μπεις στη θέση κάποιου άλλου για να καταλάβεις πόσο δύσκολο είναι..
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΚΥΡΙΑΚΗ!!
Μιχάλης Αντωνιάδης
Το θέμα αφορά το μέλλον μου.
"ΜΙΑ ΘΛΙΒΕΡΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ"
Στο τέλος ενός κρύου απογεύματος, δέχομαι μια απρόσμενη επίσκεψη από τα δύο παιδιά μου. Ο ένας είναι γιατρός, ο άλλος μηχανικός. Και οι δύο επιτυχημένοι στα επαγγέλματα τους.
Πριν από λιγότερο από μια εβδομάδα υπέστη το θάνατο της αγαπημένης μου συζύγου. Νιώθω συντετριμμένος από την απώλεια που άλλαξε την κατεύθυνση και το νόημα της ζωής για μένα.
Καθισμένοι στο σαλόνι ενός απλού σπιτιού, όπου πλέον μένω μόνος, αρχίσαμε να μιλάμε.
Το θέμα αφορά το μέλλον μου. Μια ψύχρα τρέχει στη σπονδυλική μου στήλη. Προσπαθούν να με πείσουν ότι το καλύτερο για μένα είναι να μένω σε γηροκομείο.
Αντιδρώ... Τους λέω ότι η σκιά της μοναξιάς δεν με τρομάζει και τα γηρατειά, πολύ περισσότερο.
Αλλά τα παιδιά μου επιμένουν «ανησυχούν»; Μου λένε οτι τα σπίτια τους δεν έχουν χώρο για μένα, επομένως δεν μπορώ να είμαι ούτε με τον ένα ούτε με τον άλλον... εν τω μεταξύ τα διαμερίσματά τους είναι ευρύχωρα και δίπλα στη θάλασσα.
Επίσης, οι γιοί και οι νύφες μου είναι πολύ απασχολημένοι, τα εγγόνια μου, σπουδάζουν και είναι απασχολημένα.
Υποστηρίζω όταν κι αν χρειαστεί θα πληρώνω να έρχεται ένας άνθρωπος για λίγες ώρες να με φροντίζει.
Ο γιατρός και ο μηχανικός λένε ότι στην πραγματικότητα θα ήταν απαραίτητοι «τρεις φροντιστές σε τρεις βάρδιες». Και σε περιόδους κρίσης,θα τους στοίχιζε μια μικρή περιουσία στο τέλος κάθε μήνα.
Αρνούμαι να δεχτώ την πρόταση να ζήσω σε γηροκομείο.
Και έρχεται μια άλλη πρόταση: μου ζητούν να πουλήσω το σπίτι.
Τα χρήματα θα τα χρησιμοποιήσουν για επενδύσεις με πρόφαση για το καλό για τα εγγόνια μου.
Και εκεί όπου θα πάω θα με φροντίζουν, για να μην ανησυχεί κανείς. Ούτε αυτοί, ούτε εγώ.
Παραδίνομαι στα ψεύτικα επιχειρήματά τους χωρίς δύναμη να αντιμετωπίσω τόση αχαριστία και ψυχρότητα. Έσφιξα τα χείλη μου για να μη μιλήσω για τη θυσία που έκανα σε όλη μου τη ζωή για τη χρηματοδότηση των σπουδών και των δύο. Δεν τους λέω ότι σταματήσαμε με τη μητέρα τους να ταξιδεύουμε, βόλτες, να πηγαίνουμε σε καλά εστιατόρια, να πηγαίνουμε θέατρο ή να αλλάζω αυτοκίνητα για να μην τους έλειπε τίποτα.
Τέτοια γεγονότα δεν θα άξιζε να τα αναφέρω σε αυτό το σημείο της συζήτησης.
Χωρίς να πω ούτε μια λέξη, αποφασίζω να μαζέψω τα πράγματά μου.
Σε χρόνο μηδέν, βλέπω μια ολόκληρη ζωή να συνοψίζεται σε δύο βαλίτσες. Μαζί τους ξεκινάω με δάκρυα στα μάτια για μια άλλη πραγματικότητα, πολύ πιο δύσκολη. Ένα σπίτι για ηλικιωμένους, μακριά από παιδιά και εγγόνια.
Σήμερα, στην αγκαλιά της μοναξιάς, συνειδητοποίησα ότι μπόρεσα να διδάξω στα παιδιά μου ηθικές αξίες.
Αλλά δεν μπόρεσα να μεταφέρω και να μεταδώσω σε κανέναν από τους δύο το σπουδαιότερο, την αρετή που λέγεται ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ.
Το λάθος είναι δικό μας γιατί πάντα τους δίνουμε αυτό που ήθελαν ή ζητούσαν, και δεν τους μάθαμε ότι πρέπει να παλέψουν για να τα «κερδίσουν».
Πως? Δουλεύοντας με κόπο, βοηθώντας στο καθάρισμα του σπιτιού, μαγειρεύοντας, πλένοντας πιάτα κ.λπ., και όταν ενηλικιωθούν θα ξέρουν ότι τα πάντα γίνονται με κόπο .. και να είναι υπεύθυνα άτομα, να αγαπούν και να εκτιμούν τους γονείς τους, να αγωνίζονται για έναν καλύτερο κόσμο.
Η σημερινή νεολαία σε αναζητά όταν θέλει κάτι, όταν σε χρειάζεται, αλλά φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις.
{Η ευγνωμοσύνη για να επιτευχθεί απαιτεί σφυρηλάτηση, δεν περιλαμβάνεται στην ανθρώπινη καρδιά}
Μιχάλης Αντωνιάδης
Η χώρα έχει ανάγκη από όραμα και έμπνευση, όχι από διαρκή μιζέρια.
10/8/24
Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων των Παρισίων, γούστα είναι αυτά. Προφανώς, αν βάλεις
ως φόντο τον Πύργο του Αϊφελ, το Σηκουάνα και μερικά από τα αμέτρητα εμβληματικά και πανέμορφα κτίρια του Παρισιού μαζί με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας στο φωτισμό,
κάτι καλό θα βγει,
όσες πατάτες κι αν κάνεις στο ενδιάμεσο.
Όμως την Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας δεν θα την ξεπεράσει κανείς, ποτέ.
Όχι γιατί ήταν η πιο εντυπωσιακή ή η πιο ευφυής ή πρωτότυπη καλλιτεχνικά.
Κάθε άλλο: ήταν μια "φτωχή" Τελετή Έναρξης,
συγκρινόμενη με αυτές που ακολούθησαν, αλλά και με αυτές που είχαν προηγηθεί. Ακόμα και τα βεγγαλικά που χρησιμοποιήθηκαν ήταν αυτό που λέμε...basic. Ούτε βεβαια επειδή το λέμε εμείς οι Ελληνάρες. Είκοσι χρόνια μετά η Τελετή της Αθήνας ακόμα συζητιέται και αποτελεί μέτρο σύγκρισης.
Εκείνη η Τελετή δεν θα ξεπεραστεί γιατί ήταν καθαρή, γνήσια Τέχνη βασισμένη στο κλασσικό, το πρωταρχικό, το στοιχειώδες, το αρχέτυπο.
Δεν θα ξεπεραστεί γιατί εκείνη η Τελετή συνομίλησε,
με τις πρώτες στιγμές της γέννησης του Ανθρώπου και του πολιτισμού, δηλαδή του ελληνικού πολιτισμού, δηλαδή του παγκόσμιου πολιτισμού.
Δεν θα ξεπεραστεί γιατί βασίστηκε ολόκληρη στην ελληνική φιλοσοφία, που αποτελεί την βάση του δυτικού πολιτισμού. Μια φιλοσοφία που δεν είναι απλώς ένα ακόμα σύστημα οργάνωσης του κόσμου, αλλά
αποτελεί ολοκληρωμένη πρόταση ζωής: αυτή της κλασσικής Ελλάδας.
Δεν θα ξεπεραστεί γιατί δεν προσπάθησε να εκβιάσει το συναίσθημα ή να εντυπωσιάσει.
Μετρήστε πόσες φορές μέσα στο αχανές τεραίν υπάρχει ένα και μόνο άτομο:
ο τυμπανιστής,
το κυκλαδίτικο ειδώλιο,
ο Κένταυρος,
η κεφαλή,
η έγκυος γυναίκα,
ο Έρωτας,
το ζευγάρι,
το παιδί στη βάρκα,
o λαμπαδηδρόμος μόνος στην ατελείωτη σκάλα.
Για να είμαστε δίκαιοι, ισάξια Τελετή ήταν μόνο του Πεκίνου. Και όχι τυχαία. Διότι στο Πεκίνο είδαμε τον δεύτερο μεγαλύτερο και σημαντικότερο πολιτισμό της ανθρωπότητας: τον κινεζικό. Που αποτελεί επίσης μια ολοκληρωμένη φιλοσοφία, μια ολοκληρωμένη πρόταση ζωής. Η οποία βρίσκεται στον αντίποδα του ελληνικού τρόπου, αλλά δεν παύει να είναι μια σπουδαία φιλοσοφία και πολιτισμός που συνιστά τρόπο ζωής και όχι απλώς κουλτούρα.
Κουλτούρα και πολιτισμό έχουν όλα τα έθνη του κόσμου. Πολιτισμό και φιλοσοφία που να συνιστά ολοκληρωμένη πρόταση ζωής, όχι.
Στην Αθήνα είδαμε τον ορισμό της δωρικότητας, τη δύναμη του Ενός, την σημασία του Ατόμου στην εξέλιξη και την προώθηση της Ιστορίας. Είδαμε πώς γεννιέται ο Ανθρωπος και πώς αυτός γεννά πολιτισμό.
Στο Πεκίνο είδαμε την μεγαλειώδη κινεζική φιλοσοφία, την δύναμη των πολλών όταν λειτουργούν ως ενιαίο σύνολο, ως ένα σώμα και μια καρδιά, όπου όμως το Άτομο εξαφανίζεται ως οντότητα.
Να με συγχωρείτε λοιπόν, αλλά όσο ενδιαφέροντα, αξιόλογα, σημαντικά και αναπόσπαστο μέρος του πολιτισμού μας κι αν είναι τα στοιχεία της pop culture Τελετής του Λονδίνου ή του Παρισιού, δεν θα μπορέσουν ποτέ να συγκριθούν με το κυκλαδίτικο εδώλιο, με τα στοιχεία που γέννησαν τον ίδιο τον πολιτισμό. To Μέρος δεν μπορεί να κερδίσει το Όλον.
Στην Τελετή της Αθήνας το πρώτο πράγμα που είδε ο πλανήτης ήταν η Αρχαία Ολυμπία, ο χτύπος της καρδιάς των αθλητών και η προτομη του αγάλματος στα χέρια της τραγωδού υπό τους στιχους του Σεφέρη.
Στην Τελετή του Παρισιού το πρώτο πράγμα που είδε ο πλανήτης ήταν η Lady Gaga ως καμπαρετζού και η κατασκευή των βαλιτσών Loui Vuitton.
Η σύγκριση είναι άνιση εξαρχής.
Yγ.
Αν χρειάζεστε απόδειξη των παραπάνω, σκεφτείτε το εξής: μετά την χθεσινή Τελετή Έναρξης, ο μισός πλανήτης είναι εκστασιασμένος από αυτό που είδε και ο άλλος μισός βρίζει.
Στην Τελετή της Αθήνας βρέθηκε άραγε κάποιος να πει "τι σαχλαμάρα είναι αυτή;"
Yγ2.
Το ότι οι σύγχρονοι Έλληνες είμαστε ανάξιοι απόγονοι ένδοξων προγόνων και δεν έχουμε καμία απολύτως σχέση με εκείνο τον πολιτισμό και εκείνη τη φιλοσοφία, είναι άλλη ιστορία... Διατηρούμε έστω τα πνευματικά δικαιώματα και έχουμε τουλάχιστον την δυνατότητα από καιρού εις καιρόν να δημιουργούμε κάτι που μένει, κάτι άξιο λόγου...
Ας τα θυμόμαστε αυτά,
η χώρα έχει ανάγκη από όραμα και έμπνευση, όχι
από διαρκή μιζέρια.
Μιχάλης Αντωνιάδης
Το άκτιστο Φως φωτίζει, σαν τον ήλιο, τον πνευματικό κόσμο,
9/8/24
Το άκτιστο Φως φωτίζει, σαν τον ήλιο, τον πνευματικό κόσμο κι αποκαλύπτει στον άνθρωπο τις πνευματικές οδούς, που είναι αθέατες μ’ άλλον τρόπο. Χωρίς αυτό το φως δεν μπορεί ο άνθρωπος ούτε να εννοήση ούτε πολύ περισσότερο να εκπληρώση τις εντολές του Χριστού, γιατί μένει στο σκοτάδι. Το άκτιστο Φως φέρει μέσα του την αιώνια ζωή και την πνοή της Θείας αγάπης. Μάλλον το ίδιο είναι η αιώνια ζωή και η Θεία αγάπη.
Οσίου Σωφρονίου του Έσσεξ.
Μιχάλης Αντωνιάδης
*Ὁ νεομάρτυς Mᾶρκος Mπότσαρης* *π. Ἀνανίας Κουστένης*,
*Ὁ νεομάρτυς Mᾶρκος Mπότσαρης*
*π. Ἀνανίας Κουστένης*
Στὶς 9 Αὐγούστου τὸ 1823, ἔγινε ἡ μάχη τοῦ Kεφαλόβρυσος. Στὸ Kαρπενήσι. Ὁ Tζελαλεδίν μπέης ἐρχότανε νὰ καταλύσει στὴν Πελοπόννησο τὴν Ἐπανάσταση, καὶ πέρασε ἀπὸ ’κεῖ καὶ τοῦ βγῆκε μπροστὰ ὁ μεγάλος Mᾶρκος Mπότσαρης, πρῶτα πέρασε ὁ Mᾶρκος ἀπὸ τὴν Παναγία τὴν Προυσιώτισσα. Kι ἔδωσε, τότε, τὸ πουγγί του σ’ ἕναν καλόγερο καὶ τοῦ λέει: «Πάρ’ το. Nὰ εὐχηθεῖς καὶ νὰ δώσεις καὶ ἐλεημοσύνη γιὰ τὴν ψυχὴ τοῦ Mάρκου». «Ποιός εἶν’ αὐτὸς ὁ Mᾶρκος;» «Ἐγὼ ’μαι», λέει. «Kαὶ ποῦ πᾶς;» «Πάω νὰ πεθάνω γιὰ τὴν πίστη καὶ τὴν πατρίδα».
Tί μεγάλοι ἄνθρωποι! Ἦταν μόλις 33 ἐτῶν.
Πολέμησε ἐκεῖ ὅλη νύχτα καὶ σχεδὸν πληγωμένος, καὶ στὸ πεδίο τῆς μάχης ἄφησαν χίλιους Tουρκαλβανούς. Ἀλλά, πεθαίνοντας ὁ Ἅγιος, —τὸν κτύπησε καίρια τὸ βόλι στὴν κεφαλή— εἶπε στοὺς στρατιῶτες του καὶ στοὺς συντρόφους του:
«Kρατηθεῖτε. N’ ἀγαπᾶτε τὸν Xριστὸ καὶ τὴν πατρίδα, καὶ πολεμῆστε. Mὴν ἀφήσετε τὴν πίστη καὶ τὴν Ἑλλάδα μας. Nὰ τὴν ἐλευθερώσετε καὶ νά ’στε γενναῖοι καὶ λεβέντες».
Καὶ τὸν κατέβασαν τὸν Mᾶρκο πάλι στὴν Προυσιώτισσα, πῆγε, τὸν προσκύνησε ὁ ἄρρωστος ἐκεῖ Kαραϊσκάκης, καὶ ὕστερα τὸν ἔθαψαν στὸ Mεσολόγγι καὶ τὸν ἐθρήνησαν ἀκόμη καὶ οἱ πέτρες. Kαὶ εἶναι τόσο γνωστὰ αὐτὰ ποὺ ἔγιναν ἐκεῖ καὶ τόσο συγκινητικά.
Καὶ στὴ δεύτερη Τουρκοκρατία, ποὺ διαβαίνομε, χρειαζόμαστε αὐτοὺς τοὺς ἥρωες! Nὰ τοὺς μιμούμεθα κι ἐμεῖς, ὅσο μποροῦμε, καὶ νὰ σώσομε τὴν Ἑλλάδα μας ξανά, γιατὶ εἶναι πολὺ δύσκολη ἡ ἐποχή μας. Kατεκλύσθη ἀπὸ τόσους βαρβάρους. Kι ἐμεῖς, οἱ περισσότεροι, καθόμαστε καὶ κοιτάζομε ἀπαθεῖς.
Ἂς μᾶς φωτίσει ὁ Xριστός, νὰ βοηθήσομε ξανὰ τὴν πατρίδα μας, μὲ τὸν τρόπο ποὺ Ἐκεῖνος θέλει, καὶ μὲ τὸν τρόπο ποὺ Ἐκεῖνος θὰ μᾶς φωτίσει.
Ἀρχιμανδρίτης Ἀνανίας Κουστένης, Θερινὸ Συναξάρι, Τόμος Β´.
Μιχάλης Αντωνιάδης
Είναι εύκολο να είσαι μικρός. Είναι δύσκολο να είσαι μεγάλος.
8/8/24
Δεν με νοιάζει αν ο Τσελίδης πήρε μετάλλιο. Ούτε με νοιάζει πόσο Έλληνας είναι. Το μόνο που θα θυμάμαι είναι ένα: Αυτός ο σκληρός άντρας στο σκληρό άθλημα πήγαινε και παρηγορούσε όσους νίκαγε. Κόντρα στη μικρότητα, τη φαυλότητα, τη μισαλλοδοξία, τη μικροψυχία στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ να χλευάζουν τον ηττημένο.
Ευχαριστούμε τον κύριο Τσελίδη για αυτό που δίδαξε.
Είναι εύκολο να είσαι μικρός. Είναι δύσκολο να είσαι μεγάλος.
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ!!
Μιχάλης Αντωνιάδης
Τεντόγλου, μόλις ολοκλήρωσε την τελευταία του προσπάθεια, δεν πανηγύρισε..
ΤΙ ΘΥΜΗΘΗΚΑ ΤΩΡΑ: "Ο εικοσάχρονος Τεντόγλου, νικητής
στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ανοικτού στίβου, μόλις
ολοκλήρωσε την τελευταία του προσπάθεια, δεν πανηγύρισε.
Κατευθύνθηκε στην κυρία που ίσιωνε την άμμο στο σκάμμα
μετά την προσπάθεια κάθε αθλητή.
Μόνο που αυτή η εθελόντρια ήταν η -54 ετών τότε- Χάικε
Ντρέσλερ, θρύλος του μήκους γυναικών με 19 μετάλλια,
εκ των οποίων τα δύο χρυσά ολυμπιακά.
Αναγνώρισε μια τεράστια αθλήτρια που μεσουρανούσε πολλά
χρόνια πριν γεννηθεί αυτός, ήξερε την ιστορία της
και πρώτη του δουλειά μετά την κατάκτηση του χρυσού
μεταλλίου ήταν το χειροφίλημα και η αγκαλιά στην έκπληκτη
Χάικε Ντρέσλερ.
Μεγάλοι αθλητές υπάρχουν χιλιάδες.
Δεκάδες χιλιάδες. Μεγάλοι χαρακτήρες λίγοι".
ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΜΙΛΤΟ... ΟΛΗ Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΖΙ ΣΟΥ.
ΕΡΩΤΗΣΗ:
ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΝΑ ΔΕΙΣ ΜΕΓΑΛΟ ΕΛΛΗΝΑ ΑΘΛΗΤΗ
ΜΕ ΜΕΤΑΛΛΙΑ ΣΤΟ ΠΑΛΜΑΡΕ ΤΟΥ ΝΑ ΚΑΝΕΙ
ΟΤΙ ΕΚΑΝΕ Η ΜΕΓΑΛΗ ΧΑΙΚΕ ΝΤΡΕΣΛΕΡ ΣΤΟ ΕΥΡΩΠΑ'Ι'ΚΟ;;
Μιχάλης Αντωνιάδης
🌿“Δεν είναι οι κόποι, αλλά η απλότητα και η ταπείνωση που εμφανίζει τον Θεό”.🌿
🌿“Δεν είναι οι κόποι, αλλά η απλότητα και η ταπείνωση που εμφανίζει τον Θεό”.🌿
Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος
Όσες εξωτερικές ασκήσεις κι αν κάνουμε, εάν δεν έχουμε απλότητα στο νου και ταπείνωση στην καρδιά θα μένουμε αμέτοχοι της Χάριτος.
Η πνευματική αλλαγή συντελείται από μέσα προς τα έξω και όχι το ανάποδο. Αλλάζοντας εξωτερικές συμπεριφορές ή συνήθειες χωρίς να αλλάζουμε νου και καρδιά δεν πετυχαίνουμε κάτι.
Άλλο να ντύνομαι σεμνά και άλλο να είμαι σεμνός.
Άλλο να νηστεύω από τροφές και άλλο να νηστεύω από τα πάθη.
Άλλο να μιλώ ευγενικά και άλλο να έχω αγαθότητα.
Άλλο είναι να ταπεινολογώ και άλλο να είμαι ταπεινός.
Άλλο να κρατώ κομποσχοίνι και άλλο να προσεύχομαι.
Άλλο να μιλώ για τον Θεό και άλλο να μιλώ στον Θεό.
Άλλο να σιωπώ με την γλώσσα και άλλο να σιωπώ στον λογισμό.
Άλλο να θέλω δικαιοσύνη και άλλο να αγαπώ.
Άλλο να εκκλησιάζομαι κάθε Κυριακή και άλλο να ζω ως χριστιανός καθημερινά.
Άλλο να πηγαίνω στον πνευματικό και άλλο να μετανοιώνω πραγματικά.
Ο Θεός δεν βλέπει απλά τα εξωτερικά, αλλά κυρίως γνωρίζει τον «έσω άνθρωπο», την προαίρεσή μας, την διάθεσή μας, τους λογισμούς μας, τα κίνητρά μας.
Γι’ αυτό και ο Θεός αναπαύεται στους απλούς και ταπεινούς, δηλαδή στους απαλούς ανθρώπους που ζούνε χωρίς επιτηδευμένες συμπεριφορές και όχι απλά σε αυτούς που κοπιάζουν πολύ, αλλά παραμένουν δύστροποι και σκληροί και εγωιστές…
Μιχάλης Αντωνιάδης
Είναι τα λάθη που μαθαίνουμε από αυτά που κάνουν το τέλειο!
Αν χαλάσει το γάλα, γίνεται γιαούρτι.
Το γιαούρτι είναι πιο πολύτιμο από το γάλα.
Αν χειροτερέψει, γίνεται τυρί.
Το τυρί είναι πιο πολύτιμο και από το γιαούρτι και το γάλα.
Κι αν ο χυμός σταφυλιού ξινίσει, μεταμορφώνεται σε κρασί, που είναι ακόμα πιο ακριβός από τον χυμό σταφυλιών.
Δεν είσαι κακός επειδή έκανες λάθη.
Τα λάθη είναι οι εμπειρίες που σε κάνουν πιο πολύτιμο ως άνθρωπο.
Το λάθος του Alexander Fleming τον οδήγησε να εφεύρει την πενικιλίνη.
Μην αφήνεις τα λάθη σου να σε ρίχνουν κάτω.
Δεν είναι η πρακτική που κάνει την τελειότητα.
Είναι τα λάθη που μαθαίνουμε από αυτά που κάνουν το τέλειο!
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ!!
Μιχάλης Αντωνιάδης
*Θα φωτιστεί όποιος θέλει να φωτιστεί και θα αγιασθεί όποιος θέλει να αγιασθεί*,
6/8/24
*Θα φωτιστεί όποιος θέλει να φωτιστεί και θα αγιασθεί όποιος θέλει να αγιασθεί*
Πριν από αρκετά χρόνια σε μια επίσκεψή μας στον άγιο Πατέρα μας,
Ιωάννη Καλαΐδη, γνώρισα την μακαριστή Ιωσηφίνα, μια κοπέλα ανάπηρη, γεμάτη όμως από την χάρη του Θεού!
Είχε σπουδάσει θεολογία και αγωνιζόταν, πολύ, πνευματικά. Ο Πατήρ Ιωάννης μάλιστα την αγαπούσε πολύ και έλεγε ότι είναι ένας άνθρωπος που αγάπησε την ψυχή της περισσότερο από το σώμα της!
Εκείνη την περίοδο είχα μία απορία σχετικά με την προσευχή ” Χριστέ το Φως το Αληθινόν, το φωτίζον και αγιάζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον… “.
Είχαμε συζητήσει λοιπόν με ανθρώπους της Εκκλησίας ότι “το φωτίζον” έχει σχέση με το δώρο της συνειδήσεως που δίνει ο Θεός στον κάθε άνθρωπο που έρχεται στο κόσμο για να ξεχωρίζει το καλό από το κακό.
” Το αγιάζον πάντα άνθρωπον” όμως, έχει σχέση με το άγιο Βάπτισμα και είχα απορία πώς είναι δυνατόν να αγιάζονται όλοι οι άνθρωποι ενώ δεν είναι όλοι βαπτισμένοι ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί.
Είχαμε πάει, εκείνη την χρονιά, για προσκύνημα στην Ι.Μ. Νικητών, όπου υπάρχει η Θαυματουργή εικόνα της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, η οποία, την παραμονή της γιορτής, κινείται με θαυμαστό τρόπο και το βλέπουν όλοι οι προσκυνητές!
Αφού προσκυνήσαμε, καθίσαμε στο αρχονταρίκι και σε κάποια στιγμή ανέφερα τον προβληματισμό μου γι’ αυτή την προσευχή.
Τότε η μακαριστή Ιωσηφίνα, μου απάντησε άμεσα! : ” Θα φωτιστεί όποιος θέλει να φωτιστεί και θα αγιασθεί όποιος θέλει να αγιασθεί! ” Οι άγιοι Πατέρες, αναφερόμενοι στους πνευματικούς ανθρώπους, μας λένε ότι όταν έρθει ο θείος φωτισμός, πολλές φορές οι άνθρωποι αυτοί απαντούν άμεσα!
Πιστεύω και ένιωσα ότι αυτή η απάντηση ήταν από τον καλό Θεό, γι’ αυτό που με απασχολούσε, μέσα από μια ευλογημένη και αγωνιζόμενη αδερφή μας!
Του Κυρίου η δόξα εις τους αιώνας!
Μιλτιάδης Τσεσμετζής – εκπαιδευτικός
Μιχάλης Αντωνιάδης
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
.png "English"){kind=small}
