Αρχή πορείας προς το εκούσιο μαρτύριο...
Κατά πρόταση του Θεού ο οποίος: Αγάπη εστί. Και η αγάπη πάντα, πάντα, ενέχει πάθος και μαρτύριο γιατί είναι
απ' τους πρωτόπλαστους, πληγωμένη, παρεξηγημένη, και προδομένη.
Δεν είναι εύκολο ν' αγαπάς, και μάλιστα έναν τέλειο Ιησού. Αυτή η λειψή, αδύναμη δυνατότητα είναι που φέρνει σα γύρη τη μελαγχολία τούτες τις εαρινές μέρες...
Οι πένθιμες καμπάνες θρηνούν πόσο μακριά βρεθήκαμε από τον φυσικό μας προορισμό και πόθο
Μιχάλης Αντωνιάδης
'ΗΝ ΔΕ ΩΣΕΙ ΩΡΑ ΕΚΤΗ ΚΑΙ ΣΚΟΤΟΣ ΕΓΕΝΕΤΟ ΈΦ ΄ΟΛΗΝ ΤΗΝ ΓΗΝ ΕΩΣ ΩΡΑΣ ΕΝΑΤΗΣ , ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΕΚΛΕΙΠΟΝΤΟΣ ''
Τις ώρες που ο Χριστός κρέμεται γυμνός και υποφέρει πάνω στο Σταυρό ένα Θαυμαστό Παγκόσμιο Σημείο συμβαίνει το οποίο προσπερνούμε και δεν το εμβαθύνουμε να δούμε,
τί ήταν αυτό το Σκότος;
Όλοι λέμε μια φυσιολογική Έκλειψη Ηλίου και ίσως οι άπιστοι να την αποδώσουν όπως πάντα στη Θεά Τύχη. Τυχαία συνέβει θα πουν την συγκεκριμένη χρονική στιγμή η Σελήνη να συναντηθεί και να μπει μπροστά στον Ήλιο.
Είναι έτσι όμως;
Ο Χριστός σταυρώθηκε μία ημέρα πριν το Ιουδαϊκό Πάσχα, το οποίο γιορτάζεται στην Πανσέληνο της Εαρινής Ισημερίας,
όταν δηλαδή η ημέρα και η νύχτα έχουν από 12 ώρες. Γνωρίζουμε όλοι ότι σε Πανσέληνο ο Ήλιος και η Σελήνη είναι διαμετρικά αντίθετα, όταν ανατέλλει ο Ήλιος δύει η Σελήνη και αντίστροφα.
Άρα από την έκτη ώρα της ημέρας μέχρι και την ενάτη ( 12 μέχρι 3 το μεσημέρι) η Σελήνη βρισκόταν στο κάτω μέρος της γης, σε απόσταση 12 ωρών από τον Ήλιο.
Πώς να το εξηγήσουμε και τί να πούμε!
Μήπως είναι μια υπερβολή των Χριστιανών;
Όχι.
Έχουμε μαρτυρίες και μη Χριστιανών γιαυτό το θαυμαστό σημείο.
Έγινε ορατό και στην Ελλάδα,
ο Έλληνας Φλέγων το αναφέρει στο ΙΓ' των χρονογραφιών του
''Ως ξεχωριστό και παράδοξο σκότος''.
Άλλοι δύο Έλληνες περιηγητές τότε ''εν Ηλιοπόλει της Αιγύπτου, Απολλοφάνης και Διονύσιος'' ένιωσαν τέτοιο Δέος και Φόβο σε αυτή την πρωτόγνωρη Ολική επί τρίωρο σκίαση του Ηλίου, που φώναξαν
'' Άγνωστος σαρκί πάσχει Θεός, δι΄ον το παν εζόφωταί τε και σεσάλευται΄''.
Δηλαδή κάποιος Άγνωστος Θεός υποφέρει, για τον Οποίον σκοτείνιασαν τα πάντα και σαλεύτηκαν.
Είχαν πολλές αστρονομικές γνώσεις αυτοί οι δύο και τους φαινόταν παράδοξο αυτό που έγινε στην Πανσέληνο της Εαρινής Ισημερίας.
Και ακόμα πιο παράδοξο ότι δεν έγινε με την συνήθη πορεία της Σελήνης σε μια Έκλειψη Ηλίου:
''Ουχί ολίγον κατ΄ολίγον σκεπάζουσαν αυτόν
(τον Ήλιο) ή ξεσκεπάζουσα καθώς ακολουθεί εις τας φυσικάς εκλείψεις, αλλά επίσης όλον αυτόν σκεπάζουσα εν ταις τρισίν ώραις ταύτες.
Όπερ έστι υπερφυές και παράδοξον''.
Γύρισαν στην Αθήνα μετά την περιήγηση τους στην Αίγυπτο,
το συζήτησαν με τους άλλους Αθηναίους που και αυτοί το έζησαν, το ερεύνησαν για χρόνια και εξήγηση δεν μπόρεσαν να δώσουν.
Σχεδόν είκοσι χρόνια μετά έρχεται στην Αθήνα ο Απόστολος Παύλος και κηρύττει το Ευαγγέλιο στον γνωστό Βράχο του Αρείου Πάγου,
αρχίζοντας τον Λόγο του για κάποιον Άγνωστο Θεό ο Οποίος υπέφερε, σταυρώθηκε,
πέθανε και αναστήθηκε (Πράξεις των Αποστόλων ΙΖ΄ Κεφ.)
Οι πιο πολλοί γέλασαν,
ένας όμως Αρεοπαγίτης ονόματι Διονύσιος τον πλησίασε και ζητούσε περισσότερες λεπτομέρειες γιαυτό τον Σταυρικό Θάνατο αυτού του Άγνωστου Θεού,
Πού, Πώς και Πότε έγινε ; . Ήταν ακριβώς ο χρόνος και το γεγονός που αυτός έζησε ως περιηγητής στην Αίγυπτο.
Βρήκε αυτό που τόσα χρόνια έψαχνε.
Γίνεται αμέσως ο πρώτος Αθηναίος Χριστιανός. Γράφει και επιστολή, η οποία σώζεται στον φίλο του Απολλοφάνη και του εξηγεί τα πάντα.
Ποιός είναι αυτός ο Διονύσιος;
Ο Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης,
ο Πρώτος Επίσκοπος και Πολιούχος Αθηνών που εορτάζεται στις 3 Οκτωβρίου.
Έφτασε κηρύττοντας τον Χριστό μέχρι την Γαλλία, όπου και αποκεφαλίστηκε. Τί ακριβώς ήταν αυτό το Σημείο του Σκότους δεν ξέρουμε.
Ο Ωριγένης λέει κρύφτηκε ο Ήλιος από μόνος του γι'αυτό που έβλεπε να γίνεται στον Δημιουργό Του.
Άλλοι Πατέρες λένε ότι όπως έγινε και στην Παλαιά Διαθήκη με το Ιησού του Ναυή που σταμάτησε τον Ήλιο (το 24ωρο που παραδέχεται και η σύγχρονη Αστρονομία ότι έχει χαθεί από τον χρόνο), κάτι τέτοιο παράδοξο ίσως συνέβει
και ''έτρεξε'' η Σελήνη 12 ώρες μπροστά και να σταματήσει επί τρίωρο καλύπτοντας τον ήλιο.
Μάλιστα ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης έχει κάνει ένα ωραίο και πειστικό σχεδιάγραμμα εξηγώντας πώς παρέτρεξε την κανονική της πορεία η Σελήνη και βρέθηκε μπροστά στον Ήλιο.
Όσο και αν ακούγεται Αστείο, Μύθος και Παραμύθι για πολλούς,
Αυτό Έγινε στην Πανσέληνο της Εαρινής Ισημερίας και την συγκεκριμένη ώρα της Σταύρωσης του Χριστού.
Θα αποκεφαλιζόταν ο Διονύσιος Αρεοπαγίτης για ένα ψέμα που δεν έζησε; Όπου ο Θεός βούλεται, νικάται φύσεως τάξις.
πηγή
proskynitis.
Στις 23 Μαρτίου του 33 μ.Χ. Σταυρώθηκε ο Χριστός, στις 9 το πρωί και πέθανε στις 3 το απόγευμα ακριβώς. Μεταξύ 12 και 3 το απόγευμα είχαμε παγκόσμια συσκότιση, τόσο στο Βόρειο όσο και στο Νότιο ημισφαίριο. Είχαμε ψηλαφητό σκότος, απόλυτο σκοτάδι! Η Ανάσταση του Χριστού έγινε στις 25 Μαρτίου. Μαζί με τον Χριστό σταυρώθηκαν και 2 ληστές,ο Δυσμάς και ο Γεστάς.Ο Δυσμάς εκ δεξιών και ο Γεστάς εξ αριστερών.Ο Δυσμάς έδειξε Μετάνοια με το γνωστό "Μνήσθητι" και σώθηκε.
Γέροντας Εφραίμ, Δίκαιος της Ιεράς Σκήτης Αγίου Ανδρέα Αγίου Όρους.
Μιχάλης Αντωνιάδης
ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ Η ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ , ΣΚΕΠΑΖΕΙ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ "
Γράφει ο κ.
Μιλτιάδης Τσεσμετζής:
Την Μεγάλη Πέμπτη του 2002 είχα την μεγάλη ευλογία να μεταφέρω τον άγιο Πατέρα Ιωάννη Καλαΐδη , από το Νοσοκομείο Σερρών όπου νοσηλευόταν, στην Θεσσαλονίκη, στο σπίτι της κόρης του.
Ήταν μαζί μας και η ευλογημένη πρεσβυτέρα του Πολυξένη.
Στην διάρκεια της διαδρομής, ο π. Ιωάννης μού είπε:
«Η Θεία Κοινωνία της Μεγάλης Πέμπτης παιδί μου σκεπάζει τον χριστιανό όλον τον χρόνο,
γιατί είναι η Κοινωνία του μαρτυρίου του Χριστού.
Εάν δεν έχουμε την ευλογία από τον πνευματικό να κοινωνούμε και την Μεγάλη Πέμπτη και την Ανάσταση, τότε να προτιμούμε να κοινωνούμε την Μεγάλη Πέμπτη"!
Σκεπτόμενος τους λόγους αυτούς του Γέροντος, ενθυμήθηκα ότι και η Εκκλησία μας την ημέρα αυτή κρατάει, για όλη την χρονιά, Σώμα και Αίμα Χριστού για να μεταλαμβάνουν οι πιστοί,
σε έκτακτες περιπτώσεις!
Επίσης ότι η αγία Μαρία η Αιγυπτία ζήτησε από τον άγιο Ζωσιμά να την κοινωνήσει, την επόμενη χρονιά που είχαν συμφωνήσει να ξανασυναντηθούν,
την ημέρα της Μεγάλης Πέμπτης!
Τέλος και οι Αόρατοι ασκητές του Αγίου Όρους, όπως διαβάζουμε στο Γεροντικό, ζητούν από κάποιους ενάρετους Αγιορείτες να τους μεταδώσουν την Θεία Κοινωνία, την ίδια ημέρα!
Άγιοι Γέροντες, όπως ο άγιος Πατέρας μας Ιωάννης Καλαΐδης, μας άφησαν τις πολύτιμες αυτές παρακαταθήκες!
Να μας σκεπάζει πάντοτε η αγία ευχή τους! Αμήν!
ΚΑΛΗ ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ!!
Μιχάλης Αντωνιάδης
Στην ηλικία των 33,
ο Ιησούς καταδικάστηκε σε θάνατο.
Εκείνους τους καιρούς η Σταύρωση ήταν ο "χειρότερος" θάνατος. Μόνο οι χειρότεροι εγκληματίες καταδικάζονταν να σταυρωθούν. Ωστόσο, ήταν ακόμα πιο τρομερός για τον Ιησού, ο Οποίος σε αντίθεση με τους άλλους εγκληματίες που καταδικάστηκαν εις θάνατο δια Σταυρώσεως, καρφώθηκε στον Σταυρό στα χέρια και τα πόδια Του.
Κάθε καρφί ήταν γύρω στις 6 με 8 ίντσες μακρύ.
Τα καρφιά τρύπησαν τον καρπό του. Όχι τις παλάμες, όπως συχνά απεικονίζεται. Υπάρχει ένας τένοντα στον καρπό που εκτείνεται μέχρι τον ώμο. Οι Ρωμαίοι φύλακες γνώριζαν πως όταν τα καρφιά τοποθετούνταν με σφυρί μέσα στον καρπό, εκείνος ο τένοντας θα σχιζόταν και θα ερριγνύοταν, υποχρεώνοντας τον Ιησού να χρησιμοποιήσει τους μύες της πλάτης Του για να στηρίξει το σώμα Του ώστε να αναπνέει.
Και τα 2 πόδια του ήταν καρφωμένα μαζί. Επομένως, ήταν υποχρεωμένος να στηρίξει το σώμα Του πάνω στο μοναδικό καρφί που διατρυπούσε και κρατούσε σφιχτά τα πόδια Του στον σταυρό. Ο Ιησούς δεν μπορούσε να στηριχθεί με τα πόδια Του εξαιτίας του πόνου. Έτσι, ήταν υποχρεωμένος πότε να τεντώνει την πλάτη Του, πότε να χρησιμοποιεί τα πόδια Του για να συνεχίσει να ανασαίνει. Φανταστείτε την αγωνία, τον πόνο, τα βάσανα, το κουράγιο.
Ο Ιησούς άντεξε αυτήν την κατάσταση για περισσότερο από 3 ώρες.
Ναι, για παραπάνω από 3 ώρες! Μπορείτε να φανταστείτε το είδος των βασάνων Του; Λίγα λεπτά πριν πεθάνει, ο Ιησούς σταμάτησε να αιμορραγεί. Απλώς έβγαζε νερό από τις πληγές Του.
Από συνηθισμένες εικόνες παρατηρούμε πληγές στα χέρια και τα πόδια Του, ακόμα και την πληγή από δόρυ στην πλευρά Του... Αλλά αντιλαμβανόμαστε άραγε ότι οι πληγές έγιναν πάνω στο σώμα Του; Ένα σφυρί πέρασε μακριά καρφιά στους καρπούς, τα πόδια ήρθαν το ένα πάνω στο άλλο και ένα ακόμα μεγαλύτερο καρφί διαπέρασε τις αρθρώσεις, ύστερα ένας Ρωμαίος φρουρός διαπέρασε την πλευρά Του με ένα δόρυ. Αλλά πριν τα καρφιά και το δόρυ, ο Ιησούς μαστιγώθηκε και ξυλοκοπήθηκε. Το μαστίγωμα ήταν τόσο σοβαρό που έσχισε την Σάρκα από το σώμα Του. Τα χτυπήματα τόσο βάναυσα που το πρόσωπό Του σχίστηκε και η γενειάδα Του ξεριζώθηκε από το πρόσωπό Του. Το ακάνθινο στεφάνι τρύπησε βαθιά μέχρι το κρανίο. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θα επιβίωναν από τέτοιο βασανιστήριο.
Δεν είχε άλλο αίμα να αιμορραγήσει, μόνο νερό έτρεχε από τις πληγές Του. Το ενήλικο ανθρώπινο σώμα περιέχει γύρω στα 3,5 λίτρα (ελάχιστα λιγότερο από ένα γαλόνι) αίματος.
Ο Ιησούς έχυσε όλα τα 3,5 λίτρα του αίματός Του. Είχε 3 καρφιά βαθιά σφηνωμένη με σφυρί στα άκρα Του, ένα στεφάνι καμωμένο από αγκάθια στο κεφάλι Του και, πέρα από αυτά, ένας Ρωμαίος στρατιώτης έμπηξε ένα δόρυ στο στήθος Του...
Όλα αυτά δίχως να αναφέρουμε την ταπείνωση που υπέφερε κουβαλώντας τον ίδιο Του τον Σταυρό για σχεδόν 2 χιλιόμετρα, ενώ το πλήθος έφτυνε το Πρόσωπό Του και πετούσε πέτρες ( ο Σταυρός ζύγιζε σχεδόν 30 κιλά, μόνο το πάνω τμήμα, όπου τα χέρια Του καρφώθηκαν).
Ο Ιησούς έπρεπε να περάσει και να αντέξει αυτήν την εμπειρία, ώστε να ανοίξει τις Πύλες του Ουρανού, για να έχετε ελεύθερη πρόσβαση στον Θεό.
Για να μπορέσουν οι αμαρτίες σας να "πλυθούν". Όλες τους, χωρίς εξαιρέσεις! Μην αγνοείτε αυτήν την κατάσταση.
Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΠΕΘΑΝΕ ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ!
Ο Θεός έχει σχέδια για εσένα , δείξε σε όλους τους φίλους σου τι πέρασε για να σε σώσει. Τώρα σκέψου το! Είθε ο Θεός να ευλογήσει την ζωή σου!
Είπε ( Ματθαίος 10:32 και 33): " Όποιος ομολογήσει μπροστά στους ανθρώπους ότι ανήκει σε εμένα, θα τον αναγνωρίσω και Εγώ για δικόν Μου μπροστά στον Ουράνιο Πατέρα Μου. Όποιος όμως με απαρνηθεί μπροστά στους ανθρώπους, θα τον απαρνηθώ και Εγώ μπροστά στον Ουράνιο Πατέρα Μου".
Ο διάβολος πολεμάει περισσότερο τις μεγάλες γιορτές !
- Γέροντα , γιατί στις γιορτές συνήθως συμβαίνει κάποιος πειρασμός;
- Δέν ξέρεις;
Στίς γιορτές ο Χριστός ,η Παναγία ,οί Άγιοι έχουν χαρά και κερνούν, δίνουν ευλογίες, δώρα πνευματικά στους ανθρώπους.
Εδώ οι γονείς κερνούν, όταν γιορτάζουν τα παιδιά.
Όι Άγιοι γιατί να μην κεράσουν ;
Μάλιστα, η χαρά την οποία δίνουν κρατά πολύ καί βοηθιούνται πολύ οι ψυχές.
Για αυτό ο διάβολος επειδή το ξέρει αυτό, δημιουργεί πειρασμούς, για να στερηθούν οι άνθρωποι τα θεία δώρα και να μη χαρούν ούτε να ωφεληθούν από τη γιορτή.
Και βλέπεις, μερικές φορές στην οικογένεια, όταν σε μία γιορτή ετοιμάζονται όλοι να κοινωνήσουν, τους βάζει ο πειρασμούς να μαλώσουν ,και όχι μόνο δεν κοινωνούν αλλά ούτε στην εκκλησία πηγαίνουν.
Τα φέρνει έτσι τα πράγματα του ταγκαλάκι ώστε να στερηθούν όλη τη Θεία βοήθεια
Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
Μιχάλης Αντωνιάδης
Καλώς ήρθες στο τόπο μας.
Σε περιμέναμε καιρό.
Ελάτε. Βγείτε έξω άνθρωποι να τον υποδεχθείτε.
Στρώστε του βάγια. Επευφημείστε τον. «Ευλογημένος ο ερχόμενος».
Ήρθε εκείνος που από καιρό τον περιμέναμε… Ήρθε εκείνος που επρόκειτο να μας σώσει.
Μα για σταθείτε.
Αυτός δεν είναι βασιλιάς. Αυτός είναι ντυμένος φτωχικά. Αυτός έρχεται καβάλα πάνω σε ταπεινό γαϊδουράκι.
Που είναι ο στρατός του; Που είναι οι αυλικοί; Που είναι τα χρυσά;
«Αγάπη; Για ποια αγάπη μας μιλάς; Εμείς δεν γυρίζουμε το μάγουλο. Εμείς βγάζουμε το μάτι».
Να μας σώσει ποιος; Αυτός; Μα αυτός δεν θα μπορεί να σώσει ούτε τον εαυτό του…
Δεν σε αντέχουμε...
Και όποιον δεν τον αντέχουμε, οι άνθρωποι τον σταυρώνουμε. Έτσι, για να μην καθρεφτίζεται πάνω του, ο σάπιος εαυτός μας.
ΚΑΛΗ ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ Κ ΚΑΛΟ ΣΑΣ ΜΗΝΑ!!
Μιχάλης Αντωνιάδης
Γιατί δάκρυσε ο Ιησούς για τον τετραήμερο - νεκρό Λάζαρο…!!!
«Ενώ ο λαός έκλαιγε για τον Λάζαρο, επειδή εκείνος είχε πεθάνει, ο Χριστός έκλαιγε όχι λόγω του θανάτου του Λάζαρου (αφού, Αυτός ήρθε να τον Αναστήσει), αλλά λόγω της τυραννίας του θανάτου, που καταπίεζε όλους τους παρευρισκόμενους!
Πώς οι άνθρωποι … φτιαγμένοι κατ' εικόνα και ομοίωση του Ζώντος Θεού, στου Οποίου τη Βασιλεία δεν υπάρχουν νεκροί … πώς έγινε να χάσουν την Πίστη στη ζωή και στη Δύναμη του Θεού επάνω στον θάνατο;
Πώς κι έχουν γίνει τόσο κακόμοιροι Σκλάβοι του θανάτου, θεωρώντας τον παντοδύναμο;
Βλέποντας τους ανθρώπους τόσο υποταγμένους στην τιμωρία του θανάτου ''ἐδάκρυσεν ὁ Ἰησοῦς''»…!!!
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς.
ΠΟΙΟΣ ΕΚΑΝΕ ΠΡΩΤΟΣ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΕΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ; ;
Σύμφωνα με την αγιορείτικη παράδοση,πρώτη η Υπεραγία Θεοτόκος έκανε το σημείο του Τιμίου Σταυρού πάνω Της, όταν ο Ιωσήφ ο Μνήστηρ Αυτής, έβαλε κακούς λογισμούς βλέποντάς Την έγκυο.
Αυτόν τον τρόπο επέλεξε η Πάναγνος Δέσποινα για να τον πληροφορήσει σχετικά με την αθωότητά Της.
Σήκωσε τότε, το χέρι Της ακουμπώντας τα τρία δάχτυλα στο μέτωπο και είπε στον Ιωσήφ:
-"Δια το γραπτόν του προσώπου Μου" όπου ίσως ήθελε ερμηνευθεί,
"Δες Ιωσήφ την αθωότητά Μου ζωγραφισμένη στο πρόσωπό Μου".
Κατόπιν κατέβασε το χέρι στην κοιλίαν Της και συνέχισε...
-"Δια το ενυπάρχον εν τη κοιλία Μου",
εννοώντας το Θείον Βρέφος και τέλος μετέφερε το χέρι Της δεξιά και αριστερά στους ώμους και συμπλήρωσε..
-"Δια τους εκ δεξιών κι εξ αριστερών Μου Αγγέλους"
θέλουσα να πει ότι οι εκ δεξιών Μου κι οι εξ αριστερών Μου παρεστώτες Άγγελοι,
ας μαρτυρήσουν την αλήθεια ότι είμαι τελείως αθώα δια την εγκυμοσύνη την οποία αντικρύζεις Ιωσήφ...
Ο Τίμιος Σταυρός είναι το τρομερό όπλο κατά του διαβόλου, το οποίο μισεί θανάσιμα και αποστρέφεται.
Το ίδιο κάνουν και τα επί γης όργανά του, μισούν ωσαύτως και καταφρονούν το σημείο του Σταυρού!
Πρέπει να επισημάνουμε εδώ την φανερή αποστροφή, ακόμα και την έχθρα προς τον Σταυρό του Χριστού, πολλών αιρετικών χριστιανικών ομάδων.
Στο σύνολό του, λοιπόν, ο προτεσταντικός κόσμος δεν αποδίδει καμιά τιμή στο Σταυρό. Είναι γνωστό πως οι προτεστάντες δεν κάνουν το σημείο του Σταυρού και χρησιμοποιούν αυτόν μόνο ως διακοσμητικό στοιχείο!
Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά μάλιστα, χειρότερα από αυτούς, μάχονται με σφοδρότητα το σημείο του Σταυρού.
Δεν προφέρουν καν το όνομα Σταυρός και αντ’ αυτού τον αντικατέστησαν με …πάσαλο, παρ’ όλο που στην αρχή, τιμούσαν τον Σταυρό και τον είχαν ως μόνιμο λογότυπο στα περιοδικά τους!
Οι σατανιστές τον αναποδογύρισαν για να τον βεβηλώσουν και να δηλώσουν την …αδυναμία του, μπροστά στη «δύναμη» του Σατανά!
Οι σκοτεινές δυνάμεις τον «ξηλώνουν» από τους δημόσιους χώρους.
Οι εργοδότες απαγορεύουν στους υπαλλήλους τους να τον φορούν.
Οι βιομηχανίες υποδημάτων τον χαράσσουν στις σόλες για να ποδοπατείται.
Υπάρχουν και εκείνοι οι οποίοι υβρίζουν και βλασφημούν αναίτια τον Τίμιο Σταυρό, μαζί με όλα τα θεία και ιερά πρόσωπα της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας.
Ας σκεφτούμε τις άπειρες δωρεές του Θεού στη ζωή μας.
Να στρέψουμε το βλέμμα μας στο εκθαμβωτικό φως του Σταυρού προκειμένου να διαλύσουμε το σκοτεινό έρεβος των αμαρτιών της ψυχής μας.
Δεν έχουμε πολλές επιλογές, ή αποδεχόμαστε τη λυτρωτική δύναμη του Σταυρού του Χριστού και σωζόμαστε,
ή παραμένουμε δούλοι της αμαρτίας και φορείς του κακού και χανόμαστε.
Η κλήση προς τη λύτρωση είναι πάντα ανοιχτή,
φτάνει να πάρουμε τη μεγάλη απόφαση και να την αποδεχτούμε.
Ο Κύριος μας και η Παναγία Μητέρα Του περιμένουν.
Αμήν
ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ
Γιατί δάκρυσε ο Ιησούς για τον τετραήμερο - νεκρό Λάζαρο…!!!
«Ενώ ο λαός έκλαιγε για τον Λάζαρο, επειδή εκείνος είχε πεθάνει, ο Χριστός έκλαιγε όχι λόγω του θανάτου του Λάζαρου (αφού, Αυτός ήρθε να τον Αναστήσει), αλλά λόγω της τυραννίας του θανάτου, που καταπίεζε όλους τους παρευρισκόμενους!
Πώς οι άνθρωποι … φτιαγμένοι κατ' εικόνα και ομοίωση του Ζώντος Θεού, στου Οποίου τη Βασιλεία δεν υπάρχουν νεκροί … πώς έγινε να χάσουν την Πίστη στη ζωή και στη Δύναμη του Θεού επάνω στον θάνατο;
Πώς κι έχουν γίνει τόσο κακόμοιροι Σκλάβοι του θανάτου, θεωρώντας τον παντοδύναμο;
Βλέποντας τους ανθρώπους τόσο υποταγμένους στην τιμωρία του θανάτου ''ἐδάκρυσεν ὁ Ἰησοῦς''»…!!!
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς.
Μιχάλης Αντωνιάδης
ΚΑΛΗ ΚΥΡΙΑΚΗ!!
Άγιον Όρος:
Οι τριμερήτες μοναχοί της Σαρακοστής!
Τα χείλη του μουδιασμένα ζητούσαν νερό. Είχε τρεις μέρες να φάει και να πιει κάτι. Ακολουθίες πολύωρες, μετάνοιες, μελέτη, ο κανόνας στο κελί του, η κατα μόνας αγρυπνία. Όλα μαζί του δίνανε μια μικρή γεύση από την άσκηση των μεγάλων ασκητών της ερήμου που ζούσανε έτσι όχι για μερικές ημέρες αλλά σχεδόν όλη τους την ζωή.
Ήταν τυπικό του μοναστηριού του να κρατούνε τριήμερη -απόλυτη- νηστεία οι πατέρες μέχρι την πρώτη Προηγιασμένη. Ήταν παράδοση να κάνουνε ένα γερό ξεκίνημα στην Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή.
Δίψα. Αυτό το αίσθημα ήταν φοβερό. Ήταν πλέον Τετάρτη απόγευμα. Η Προηγιασμένη έφτανε στο τέλος της. Έφτανε η στιγμή που μετά από σχεδόν τρεις ημέρες πλήρους νηστείας θα άνοιγε το στόμα του για να φάει. Ο ιερέας κάλεσε τους πιστούς. «Μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης προσέλθετε». Μια μικρή ζαλάδα τον έκανε να πιάσει την κολόνα του ναού. Ένας ένας οι μοναχοί σαν πουλάκια άνοιγαν το στόμα τους περιμένοντας την μάνα τους Εκκλησία να τα ταΐσει. Ήρθε η σειρά του. Άνοιξε το στόμα του.
Ο ιερέας λέγοντας «…εις άφεσιν αμαρτιών και ζωήν την αιώνιον» τον μετάλαβε Σώμα και Αίμα Κυρίου. Το στόμα του γέμισε τροφή ουράνια. Για πρώτη φορά, εκείνη την στιγμή κατάλαβε, σαν να είχε κάποια Θεία επίσκεψη, ότι τρώει τον Θεό. Χρόνια μοναχός, εκείνη η στιγμή όμως άνοιξε ο πνευματικός κόσμος μέσα του, μπροστά του. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβε. Πίστευε όμως τότε κατάλαβε. Κατάλαβε χωρίς εξηγήσεις, χωρίς ο ίδιος να μπορεί να καταλάβει πώς κατάλαβε.
Ανοιγόκλεισε τα μάτια του γεμάτος φόβο, χαρά, αγωνία, ειρήνη, πλήρη κατανόηση. Κατακλύστηκε από ευγνωμοσύνη. Απομακρυνθήκε από το Άγιο Ποτήριο. Πήγε και κάθισε και πάλι στο στασίδι του. Τα μάτια του ήταν διαφορετικά. Το κορμί του πλέον στεκόταν όπως οι αγιογραφίες του τοίχου. Ήταν και δεν ήταν πλέον εκεί. Όλα είχανε χαθεί πλέον. Η κούραση, η δίψα, η πείνα, οι λογισμοί, όλα χάθηκαν. Ένα πράγμα κυριαρχούσε πάνω στο είναι του. Αυτή η γεύση του Χριστού.
Η πρώτη Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής μόλις είχε τελειώσει. Καθώς όλοι βγαίνανε από το Καθολικό του μοναστηριού μερικοί πατέρες τον άκουσαν να μονολογεί «πώς είναι δυνατόν να έφαγα εγώ τον Θεό; τί πήρα μέσα μου; έφαγα τον Χριστό, ξεδίψασα από το Αίμα Του, χόρτασα από το Σώμα Του…». Το βήμα του γοργό, λες και βιαζόταν να πάει κάπου.
Πρόλαβε και μπήκε στο κελί του. Εκεί μέσα, μόνος του πλέον, γονάτισε. Ούτε το ράσο έβγαλε, ούτε το καλυμαύχι του, ούτε το κουκούλι. Έτσι όπως ήταν γονάτισε χάμο. Άπλωσε τα χέρια του στο ξύλινο πάτωμα, όπως ένας ζητιάνος που ζητά έλεος.Σιωπή. Είχε βραδιάσει για τα καλά. Έμεινε έτσι ώρα αρκετή. Ξάφνου ανασηκώθηκε.
«Φτάνει Κύριε…φτάνει» είπε ξεσπώντας σε λυγμούς. «Δεν αντέχω την αγάπη Σου…αποτραβήξου γιατί η καρδιά μου δεν αντέχει».
Οι λυγμοί σιγά σιγά σταμάτησαν, έμεινε με τα σιωπηλά του δάκρυα να διασχίζουν το πρόσωπό του. Έμεινε όρθιος με τα ράσα του, το κουκούλι στραβό πάνω στο καλυμαύχι του, τα μάτια του καθάρια, τα γένια του ανακατωμένα, τα χέρια του τρεμμάμενα.
Το κελάκι του να μοσχοβολά ευωδία που πρώτη φορά οσφράνθηκε στην ζωή του. Μα εκεί στα χείλη του ήταν ακόμα αυτή η γεύση του Θεού, αυτή η γεύση που πλέον θα τον συνόδευε για όλη του την ζωή. «Γεύσασθε και ίδετε ότι Χριστός ο Κύριος» ήθελε να βροντοφωνάξει σε όλους τους ανθρώπους της γης.
«Ω, Χριστέ μου…θέλω να σε τρώω και να σε πίνω μέχρι να πάψω να υπάρχω», είπε σιγανά και σφράγισε το σώμα του με το σημείο του σταυρού.
Ακούστηκαν κάποιες πόρτες να ανοίγουν. Μετά από λίγο άνοιξε και την δική του πόρτα να δει τι γίνεται. Ξημέρωνε, αυτό είχε γίνει. Όλο το βράδυ πέρασε χωρίς να το αντιληφθεί. Δεν ένιωθε κούραση, δεν ένιωθε πείνα. Ένιωθε ταϊσμένος αιωνιότητα, αφθαρσία.
Δυο πατέρες τον συνάντησαν καθώς πήγαιναν στον ναό να τον ετοιμάσουν για την πρωινή ακολουθία. «Τόσο νωρίς πάτερ, ξεκουράστηκες»; τον ρώτησαν πρόσχαροι. Ίσιωσε το κουκούλι του. Τους κοίταξε στα μάτια. Εκείνοι τα χάσανε, σα να βλέπανε κάποιον άλλον άνθρωπο. «Δόξα τω Θεώ, είμαι καλά», είπε και χαμήλωσε το βλέμμα του.
Οι πατέρες κοντοστάθηκαν με απορία, κοιτάχτηκαν αναζητώντας απάντηση σ’αυτό το φωτεινό αλλοιωμένο βλέμμα του αδελφού τους, αλλά δεν συνέχισαν. Πήγανε μέσα στο ναό. Άρχισαν να ανάβουν τα καντήλια. Εκείνος στάθηκε ακίνητος στο μέσο της αυλής. Σήκωσε το βλέμμα του προς τον ουρανό. Έκανε τον σταυρό του. Πήρε μια βαθιά ανάσα και μπήκε κι αυτός στο ναό για την πρωινή ακουλουθία. Άλλη μια μέρα ξεκίνησε, άλλη μια μέρα πιο κοντά προς την Ζωή, την Αγάπη. Άλλη μια μέρα πιο κοντά στο τέλος που θα’ναι η αρχή.
Καθώς ανέβαινε στο στασίδι του το σώμα του ανατρίχιασε ολάκερο σα να απεκδυόνταν όλο αυτό το βίωμα. Χαμογέλασε συγκαταβατικά. «Μέχρι την άλλη φορά λοιπόν…» ψέλισε και έβγαλε το κομποσχοίνι από την τσέπη του ζωστικού του. Το τάλανο χτύπησε, η καμπάνα ήχησε. Άρχισαν να εισέρχονται στο Καθολικό οι πατέρες με τάξη και ησυχία. Οι μοναχοί πήρανε τις θέσεις τους. Ο εφημέριος φόρεσε το πετραχήλι του και έβαλε «Ευλογητός».
Στεκόταν στο στασίδι του και με το βλέμμα του κοιτούσε έναν έναν τους πατέρες. «Άραγε, πόσοι αδελφοί βίωσαν κάτι τέτοιο που εγώ για πρώτη φορά βίωσα χθες…» αναρωτήθηκε. Εκείνη τη στιγμή, ένας αδελφός περνούσε από μπροστά του. Σταμάτησε. Γύρισε προς το μέρος του, του έπιασε το χέρι. «Μην τα αναλύεις πολύ…αυτά είναι πράγματα του Θεού…» είπε πραεία τη φωνή και πήγε προς το αναλόγιο για να διαβάσει το Κάθισμα του Ψαλτηρίου.
Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή μόλις είχε αρχίσει. Άλλη μια πορεία για την Ανάσταση που εφέτος ήρθε από την αρχή…
Μιχάλης Αντωνιάδης
.png "English"){kind=small}
 |
