να μην αγοράσει περούκα με ψεύτικα μαλλιά...να φορέσει τα δικά μου...

 Η Βασούλα είναι ένα κοριτσάκι 11 χρονών.

Τα μαλλιά της μακρυά, όμορφα την κάνουν να μοιάζει σαν άγγελος.

Ήρθε την προηγούμενη Κυριακή στο κατηχητικό. Φορούσε ένα χειμωνιάτικο σκουφάκι.

Έκανε ώρα για να το βγάλει. Σαν να μην ήθελε.

Τελικά από την ζέστη της αίθουσας αναγκάστηκε να το βγάλει.

Ο κατηχητής ο οποίος εκείνη την ώρα μιλούσε σταμάτησε.  παιδιά άρχισαν να ψιθυρίζουν δείχνοντας με τα μικρά τους δακτυλάκια το κεφάλι της Βασούλας. Μια μικρή αναστάτωση επικράτησε προς στιγμήν...

Ο κατηχητής μετά την μικρή παύση, συνέχισε κανονικά το μάθημα.Τα μάτια του συχνά πυκνά πέφτανε στο κεφαλάκι της Βασούλας.

Στο τέλος πλησίασε την μικρή και την ρώτησε.

-Βασιλικουλα γιατί έκοψες τα μαλλάκια σου;

Το κοριτσάκι δεν απάντησε. Πήρε από το χέρι τον κατηχητή της και απομακρύνθηκαν από τα άλλο παιδιά.

-Να, κ.Α. μη το πείτε στους άλλους...Μία φίλη μου έχει καρκίνο και της πέσανε τα μαλλιά...γι’αυτό και εγώ έκοψα τα δικά μου ώστε να μην αγοράσει περούκα με ψεύτικα μαλλιά...να φορέσει τα δικά μου...

Ο κατηχητής σάστισε. Το κοριτσάκι χωρίς τα μακρυά της όμορφα μαλλιά έλαμπε όσο ποτέ άλλοτε. Ο κατηχητής δεν άντεξε. Δάκρυσε.

Πήγε να πει κάτι άλλα άρχισε να τραυλίζει. Χάθηκε μέσα στους λυγμούς...

Η μικρή Βασούλα δεν δίστασε. Άνοιξε την αγκαλιά της και τον έκλεισε μέσα της.

-Μην κλαίτε κύριε...

- Κλαίω από χαρά Βασούλα...κλαίω με το υπέροχο δώρο που έκανες στην φίλη σου...

*το περιστατικό έγινε σε κατηχητικό στην πόλη της Βέροιας.

(αρχιμ.Παύλος Παπαδόπουλος)

Μιχάλης Αντωνιάδης

read more ►

ἡ Κωνσταντινούπολις ἐφλέγετο,

 Στὶς 13 Ἀπριλίου τοῦ 1204 οἱ Λατῖνοι τυχοδιῶκτες «σταυροφόροι»  εἰσβάλλουν στὴν Βασιλεύουσα ἐνῶ ὁ αὐτοκράτωρ Ἀλέξιος Δοῦκας ἐγκαταλείπει τὴν Πόλι στὰ χέρια τῶν βαρβάρων… 

«Ἐνῶ ἡ Κωνσταντινούπολις ἐφλέγετο, οἱ πολῖτες ποὺ εἶχαν καταφύγει στὴν Ἁγία τοῦ Θεοῦ Σοφία ἐπιχείρησαν νὰ ἐκλέξουν Αὐτοκράτορα … ὁ κλῆρος παρέδωσε τὴν ψυχορραγοῦσα βασιλεία στὸν Θεόδωρο Λάσκαρι, ποὺ ἀναγκαζόμενος μὲ τοὺς  Βαριάγους (μαχητὲς) νὰ ὑποχωρήσῃ, πέρασε ἀμυνόμενος ἀπὸ τὸν Βόσπορο στὴν Μικρὰ Ἀσία ἱδρύοντας τὸ βασίλειο στὴν Νίκαια, ἀπ’ ὅπου ὁρμῶντας 57 ἔτη μετὰ ὁ Μιχαὴλ Παλαιολόγος θὰ ἐλευθέρωνε τὴν Πόλι...» 

Ἔτσι ἡ Κωνσταντινούπολις, ποὺ ἐπὶ 900 ἔτη ἦταν ἀπόρθητη, μὲ θησαυροὺς ὁλοκλήρου τοῦ κόσμου ὡς κιβωτὸς τῶν σημαντικοτέρων ἔργων τῆς τέχνης καὶ τοῦ πνεύματος, κατέστη ἐπὶ τέσσερις ἡμέρες θῦμα βίας καὶ καταστροφῆς ἀπὸ τοὺς Φράγκους.  

Ὅσοι πολῖτες δὲν ἐσφαγιάσθησαν ἦταν δυστυχέστεροι τῶν νεκρῶν, καθὼς οἱ κατακτητὲς τοὺς κακοποιοῦσαν μὴ σεβόμενοι γυναῖκες, ἱερὰ καὶ τάφους. 

Ὁ ναὸς τῆς Ἁγίας Σοφίας ἐλεηλατήθη πλήρως καὶ τίποτε δὲν ἔμεινε ἀκέραιον. Τὰ περίχωρα τοῦ Βυζαντίου ἔσφυζαν ἀπὸ χιλιάδες γυμνοὺς κι ἀπελπισμένους ἀνθρώπους καὶ ὁ ὄχλος ποὺ δὲν εἶχε κάτι νὰ χάσῃ, συμμάχησε μὲ τοὺς εἰσβολεῖς ληστεύοντας καὶ ὑβρίζοντας ὅσους κατεῖχαν θέσεις καὶ τώρα ἐκλιπαροῦσαν γιὰ κάποιο ἄσυλο. 

Ὅσα ἀριστουργήματα τῆς ἀρχαιότητος κοσμοῦσαν τὶς πλατεῖες τῆς Βασιλεύουσας, μεταξὺ αὐτῶν ἔργα τοῦ Φειδία καὶ τοῦ Πραξιτέλους, παρεδόθησαν στοὺς χωνευτὲς προκειμένου νὰ κατασκευαστοῦν νομίσματα. 

Ἐπίσης ὅλες οἱ βιβλιοθῆκες πυρπολήθηκαν, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ καταστραφοῦν ὅσα ἀρχαῖα συγγράμματα ὑπῆρχαν ἐκεῖ αἰῶνες φυλαγμένα. 

Τέλος στὶς λεηλασίες ἔθεσε τέσσερις ἡμέρες μετὰ ἡ ἔκλειψις σελήνης ποὺ ἐνέπνευσε τρόμο στὶς -εὐτυχῶς- δεισιδαίμονες ψυχὲς τῶν ὄχλων, ὥστε ἄρχισε ἡ συγκέντρωσις τῶν ἀνυπολογίστου ἀξίας λαφύρων ἀπὸ τοὺς δυτικούς. 

Εἶναι βέβαιον ὅτι ἄν ἡ αὐτοκρατορία δὲν εἶχε ἀποδυναμωθῆ ἀντιμετωπίζουσα τὴν λαίλαπα τῶν Σταυροφόρων, ποὺ μὲ πρόσχημα τὴν δῆθεν ἀπελευθέρωσι τῶν ἁγίων τόπων ἀπὸ τοὺς μωαμεθανοὺς εἶχαν ἐπιχειρήσει ΠΕΝΤΕ σταυροφορίες κατὰ τῶν Βυζαντινῶν, δὲν θὰ κατώρθωναν ποτὲ νὰ ἁλώσουν τὴν Βασιλεύουσα οἱ μογγόλοι τὸ 1453. 

Τὸ 1204 λοιπὸν ξεκινᾶ ἡ περίοδος τῆς Φραγκοκρατίας-Ἑνετοκρατίας καὶ ὁ μεσαιωνικὸς Ἑλληνισμὸς παύει νὰ πρωταγωνιστῇ στὴν νοτιοανατολικὴ Εὐρώπη. Ἀνατέλλει ὅμως ὁ νεώτερος Ἑλληνισμὸς στὴν Ἤπειρο, στὴν Κρήτη καὶ στὴν Πελοπόννησο, ὅπου οἱ ἐντόπιοι κάτοικοι ὀνομάζουν τὸν Μιχαὴλ Ἄγγελο Κομνηνὸ Δοῦκα ὄχι βασιλέα τῶν Ρωμαίων, ἀλλὰ αὐθέντη ὅλης τῆς Ἑλλάδος. 

Τόσο ἰσχυροποιεῖται ἡ συνείδησις τοῦ Ἑλληνισμοῦ ὥστε οἱ ἱστορικοὶ καὶ λόγιοι τῆς περιόδου (Χαλκοκονδύλης, Γεμιστός, Φραντζῆς κ.ἄ.) ὀνομάζουν τοὺς κατοίκους ὄχι Ρωμαίους, ἀλλὰ Ἕλληνες. 

Ὅπως γράφει ὁ ἀξιοπιστώτερος τῶν δυτικῶν ἱστορικῶν γάλλος Rambaud «τὸ Βυζάντιο ἔσωσε τὴν Εὐρώπη, καθὼς δίχως τοὺς συνεχεῖς ἀμυντικοὺς πολέμους ποὺ διεξήγαγε ἀδιακόπως, οἱ Ἄραβες θὰ περνοῦσαν τὸν Βόσπορο καὶ οἱ τοῦρκοι θὰ πλημμύριζαν τὴν ἀνατολικὴ Εὐρώπη ἀφικόμενοι ὣς τὸν Τίβερη καὶ τὸν Ἄλβιο ποταμὸ ἐνῶ δὲν ἔφθασαν παρὰ μέχρι τὴν Βιέννη. Ὁ μεσαιωνικὸς Ἑλληνισμός» συνεχίζει ὁ ἱστορικός, «ἔσωσε τὴν ἀνατολικὴ Εὐρώπη ἀπὸ τὴν ἐσχάτη ἐρήμωσι καὶ ἀπὸ τὴν βαρβαρότητα τὴν Σερβία, τὴν Βουλγαρία, τὴν Κροατία, τὴν Οὑγγαρία καὶ τὴν Ρωσία.»

(στοιχεῖα ἀπὸ τὴν "Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ ἔθνους" Παπαρρηγοπούλου)

Μιχάλης Αντωνιάδης

read more ►

Σεμνότης,

 Συνήθισε το βλέμμα σου να μην πέφτη σε σώμα ξένο, ει δυνατόν ούτε στο δικό σου.

Λόγοι Πατέρων.

ΚΑΛΟ ΣΑΣ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ!!

Μιχάλης Αντωνιάδης

read more ►

Μὲ καλὸ λογισμὸ τὸ ἔκανε!

 Γέροντα, εἶναι φυσιολογικὸ ἕνας νέος νὰ πιστεύη στὸν λογισμό του;

– Ἕνας νέος, ἂν πιστεύη στὸν λογισμό του, ἔχει πολὺ ἐγωισμό.– Πῶς θὰ τὸ καταλάβη;

– Ἂν λ.χ. θυμηθῆ μερικὰ περιστατικὰ ἀπὸ τὴν παιδική του ἡλικία ποὺ δείχνουν τί δόση ἐγωισμοῦ εἶχε ἀπὸ μικρός, θὰ τὸ καταλάβη. Παρατηροῦσα δύο παιδάκια. Τὸ ἕνα πῆρε ἕνα μαξιλάρι ἀπὸ ἀφρολὲξ καὶ τὸ σήκωσε φυσιολογικά. Πῆγε καὶ τὸ ἄλλο νὰ τὸ σηκώση καὶ ἔκανε σὰν νὰ σήκωνε ἕνα σακκὶ τσιμέντο. Αὐτὸ ἔχει ἐγωισμό. Ὅταν ὅμως λίγο μεγαλώση καὶ καταλάβη ὅτι ἐκείνη ἡ ἐνέργειά του ξεκινοῦσε ἀπὸ τὸν ἐγωισμὸ καὶ τὸ πῆ στὴν ἐξομολόγηση, ἔρχεται ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, λυτρώνεται καὶ βοηθιέται. Ἀλλοίμονο, ὁ Θεὸς δὲν εἶναι ἄδικος!

– Ὅταν, Γέροντα, ἀπὸ κάποια πεῖρα ποὺ ἔχω, βλέπω περίπου τί ἐξέλιξη θὰ ἔχη μία κατάσταση τοῦ ἑαυτοῦ μου, σ ̓ αὐτὸ ὑπάρχει αὐτοπεποίθηση;

– Νὰ μὴ βγάζης συμπεράσματα μόνη σου. Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος, ὅταν τὸν κάλεσε ὁ Χριστός, περπάτησε ἐπάνω στὸ νερό. Μόλις ὅμως τοῦ εἶπε ὁ λογισμός του ὅτι θὰ βουλιάξη, βούλιαξε.Καὶ ὁ Χριστὸς τὸν ἄφησε.«Ἀφοῦ λὲς ὅτι θὰ βουλιάξης,βούλιαξε».Καὶ βλέπεις, ὁ ταπεινός, καὶ θαύματα νὰ κάνη, πάλι δὲν πιστεύει στὸν λογισμό του. 

Ἦταν στὴν Ἰορδανία ἕνας πολὺ ἁπλὸς παπᾶς ποὺ ἔκανε θαύματα. Διάβαζε ἀνθρώπους καὶ ζῶα ποὺ εἶχαν κάποια ἀρρώστια καὶ γίνονταν καλά. Πήγαιναν καὶ Μουσουλμάνοι σ ̓ αὐτόν, ὅταν ἔπασχαν ἀπὸ κάτι, καὶ τοὺς θεράπευε. Αὐτός, πρὶν λειτουργήση, ἔπαιρνε ἕνα ρόφημα μὲ λίγο παξιμάδι καὶ μετὰ ὅλη τὴν ἡμέρα δὲν ἔτρωγε τίποτε. Κάποτε ἔμαθε ὁ Πατριάρχης ὅτι τρώει πρὶν ἀπὸ τὴν Θεία Λειτουργία καὶ τὸν κάλεσε στὸ Πατριαρχεῖο. Πῆγε ἐκεῖνος, χωρὶς νὰ ξέρη γιατί τὸν ζητᾶνε.Ὥσπου νὰ τὸν φωνάξη ὁ Πατριάρχης, περίμενε μαζὶ μὲ ἄλλους σὲ μιὰ αἴθουσα. Ἔξω ἔκανε πολλὴ ζέστη· εἶχαν κλειστὰ τὰ παντζούρια καὶ ἀπὸ μιὰ τρυπούλα περνοῦσε μιὰ ἀκτίνα. Αὐτὸς νόμισε ὅτι εἶναι σχοινί. Ἐπειδὴ εἶχε ἱδρώσει, βγάζει τὸ ράσο του καὶ τὸ κρεμάει πάνω στὴν ἀκτίνα. Ὅταν τὸ εἶδαν οἱ ἄλλοι ποὺ κάθονταν ἐκεῖ στὴν αἴθουσα,τὰ ἔχασαν. Πᾶνε καὶ λένε στὸν Πατριάρχη:«Ὁ παπᾶς ποὺ κολατσίζει πρὶν ἀπὸ τὴν Θεία Λειτουργία κρέμασε τὸ ράσο του πάνω σὲ μιὰ ἀκτίνα!». 

Τὸν κάλεσε μέσα ὁ Πατριάρχης καὶ ἄρχισε νὰ τὸν ρωτάη:«Τί κάνεις; Πῶς πᾶς; Κάθε πότε λειτουργεῖς; Πῶς ἑτοιμάζεσαι γιὰ τὴν Θεία Λειτουργία;».«Νά, λέει, διαβάζω τὴν ἀκολουθία τοῦ ὄρθρου, κάνω καὶ μερικὲς μετάνοιες καὶ ὕστερα φτιάχνω ἕνα ρόφημα, κολατσίζω λίγο, καὶ ἔπειτα λειτουργῶ».«Γιατί τὸ κάνεις αὐτό;», τὸν ρωτάει ὁ Πατριάρχης.«Ἅμα φάω λιγάκι πρὶν ἀπὸ τὴν Θεία Λειτουργία, λέει ἐκεῖνος, ὅταν κάνω κατάλυση, πάει ὁ Χριστὸς ἐπάνω. Ἐνῶ, ἂν φάω μετὰ τὴν Θεία Λειτουργία, πάει ὁ Χριστὸς ἀπὸ κάτω»! Μὲ καλὸ λογισμὸ τὸ ἔκανε! Τοῦ λέει τότε ὁ Πατριάρχης:«Ὄχι, δὲν εἶναι σωστὸ αὐτό.Πρῶτα  νὰ  κάνης  κατάλυση, καὶ ἔπειτα νὰ τρῶς λίγο». Ἔβαλε μετάνοια καὶ τὸ δέχθηκε. Θέλω νὰ πῶ, παρόλο ποὺ εἶχε φθάσει σὲ τέτοια κατάσταση, νὰ κάνη θαύματα, τὸ δέχθηκε ἁπλά· δὲν εἶχε δικό του θέλημα. Ἐνῶ, ἂν πίστευε στὸν λογισμό του, μποροῦσε νὰ πῆ:«Ἐγὼ διαβάζω ἀνθρώπους καὶ ζῶα ἄρρωστα καὶ γίνονται καλά,κάνω θαύματα· τί μοῦ λέει αὐτός; Ἔτσι ποὺ τὸ σκέφτομαι, εἶναι πιὸ καλά, γιατὶ ἀλλιῶς πάει τὸ φαγητὸ πάνω ἀπὸ τὸν Χριστό».Ἔχω καταλάβει ὅτι ἡ ὑπακοὴ πολὺ βοηθάει. Καὶ λίγο μυαλὸ νὰ ἔχη κανείς, ἂν κάνη ὑπακοή, γίνεται φιλόσοφος. Εἴτε ἔξυπνος εἴτε κουτὸς εἴτε ὑγιὴς εἴτε ἄρρωστος  πνευματικὰ  ἢ  σωματικὰ  εἶναι  κανεὶς  καὶ  βασανίζεται  ἀπὸ  λογισμούς, ἂν κάνη ὑπακοή, ἐλευθερώνεται. Λύτρωση εἶναι ἡ ὑπακοή. Ὁ μεγαλύτερος ἐγωιστὴς εἶναι αὐτὸς ποὺ ἀκολουθεῖ τοὺς λογισμούς του καὶ δὲν  ρωτάει  κανέναν·  αὐτοκαταστρέφεται.  Μπορεῖ  κάποιος  νὰ  εἶναι  ἔξυπνος,τετραπέρατος,  ἀλλά, ἂν ἔχη θέλημα, αὐτοπεποίθηση καὶ φιλαυτία,  βασανίζεται συνέχεια. Μπερδεύεται ἄσχημα καὶ τοῦ δημιουργοῦνται προβλήματα. Γιὰ νὰ βρῆ τὸν δρόμο του, πρέπει νὰ ἀνοίξη τὴν καρδιά του σὲ κάποιον πνευματικὸ καὶ νὰ ζητήση ταπεινὰ τὴν βοήθειά του. Μερικοὶ ὅμως ἀντὶ νὰ πᾶνε στὸν πνευματικό, πᾶνε στὸν ψυχίατρο. Ἂν ὁ ψυχίατρος εἶναι πιστός, θὰ τοὺς συνδέση μὲ κάποιον πνευματικό. Ἂν ὄχι, θὰ τοὺς δώση μόνο χάπια. Μόνον ὅμως τὰ χάπια δὲν λύνουν τὸ πρόβλημα.Χρειάζονται καὶ πνευματικὴ βοήθεια, γιὰ νὰ μπορέσουν νὰ τὸ ἀντιμετωπίσουν σωστὰ καὶ νὰ καλυτερέψη ἡ κατάστασή τους, καὶ νὰ μὴν ταλαιπωροῦνται.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου:    ΛΟΓΟΙ  Γ’«Πνευματικὸς Ἀγώνας»   ‐ 33 ‐

Μιχάλης Αντωνιάδης

read more ►

Το «γιατί» και εκείνο το «εγώ»,

 Εκείνο το «γιατί» και εκείνο το «εγώ» που έχομεν, αυτά είναι η καταστροφή μας.

Όσιος Άνθιμος ο Βαγιάνος ο εν Χίω.

ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ!!

Μιχάλης Αντωνιάδης

read more ►

«λειτουργία, έργο του λαού»,

 Ο Άγιος Πορφύριος

“ Εγώ φοβόμουνα να ακουμπήσω τα χέρια μου επάνω στην Αγία Τράπεζα".

Εγώ τούς θυμιάζω και εκείνοι δέν υποκλίνονται.

Λέω «στώμεν καλώς» 

και αυτοί κάθονται.

Τούς ευλογώ και εκείνοι κουβεντιάζουν.

Και το τραγικότερο; λέω 

«πίετε εξ αυτού πάντες» 

καί προσέρχονται στη Θεία Κοινωνία ελάχιστοι. Πόνος

μεγάλος γιά τον ιερέα.

Ρώτησα: 

-Πρέπει, γέροντα, 

να κοινωνούν όλοι;

-Βρε, δέν το λέω εγώ.

Το λέει ο Κύριος. «Πάντες»!

Μήπως έχει καμμιά άλλην έννοια ή λέξη και δέν την ξέρω; Και παρακάτω η ευχή λέει: «και δι’ ημών παντί τώ λαώ».

Φυσικά, όσοι δέν έχουν κωλύματα. Οι άλλοι πρέπει να πάρουν προηγουμένως άφεση από τον πνευματικό.

Αλλιώς, χωρίς Θεία Κοινωνία, χωρίς Χριστό, 

πώς θα βγείς μέσα στην καθημερινότητα;

Ήρθες στην εκκλησία και έχασες το σπουδαιότερο, 

το Δώρο, το πάν:

Έμεινες με το αντίδωρο.

Ξέρεις, βρε Γιωργάκη, τι είναι το «το Άγιο Θυσιαστήριο;»

Ό,τι πολυτιμότερο επί της γής. Οι βασιλικοί θρόνοι, 

οι προεδρικοί θώκοι, 

οι ακαδημαϊκές έδρες 

έχουν μικρή αξία.

Η Αγία Τράπεζα είναι 

η φλεγόμενη βάτος.

Εδώ κατεβαίνει ο Χριστός, 

το Άγιο Πνεύμα παρόν, οι άγγελοι τριγύρω.

Φοβερό θέαμα!

Εγώ πολλές φορές φοβόμουνα να ακουμπήσω 

τα χέρια μου επάνω 

στην Αγία Τράπεζα. 

Και σ’ αυτό το θαύμα μπροστά, να ακούς τους πιστούς να ψιθυρίζουν γιά πεζά θέματα, να μή βιώνουν το μοναδικό γεγονός.

Ποιός λειτουργεί, μωρέ;

Ο παπάς μόνος του ή όλοι -κλήρος και λαός- μαζί; Γιατί τη λέμε «λειτουργία»; Είναι ή δέν είναι «έργο του λαού»; ε!

Όπως στέκεται ο ιερέας πρέπει να στέκεται και ο πιστός. Συγκεντρωμένος.

Απόλυτα παραδομένος 

στο Θεό.

Αυτή την ώρα δέν είμαστε στη γη. «Οι τα χερουβείμ εικονίζοντες» είμαστε στον ουρανό, μπροστά στην Αγία Τριάδα.

Χωρίς «βιοτική μέριμνα».

Είμαστε όλοι ιερουργοί…

Πω, πω, πω! Τι μάς αξιώνει 

ο Θεός να ζούμε!

Εάν πιστεύουμε ότι μπροστά μας τελεσιουργείται η Μεγάλη Θυσία, θα πρέπει 

να στεκόμαστε«μετά φόβου Θεού».

Να κλαίμε από ευτυχία που 

ο ίδιος ο Θεός κατέρχεται 

και θυσιάζεται από αγάπη 

γιά μάς.

Εάν δέν τα πιστεύουμε, γιατί ερχόμαστε στην Εκκλησία;

Ποιόν κοροϊδεύουμε;

Πιό συνεπείς είναι αυτοί 

που δέν μπαίνουν στο ναό.

Στην εκκλησία σιωπούμε, συγκεντρωνόμαστε και μιλάμε στο Θεό.

-Τα κατάλαβες αυτά πού λέω; Εάν ναί, έχεις ευθύνη να ευαισθητοποιείς και τους άλλους αδελφούς μας, πού αγνοούν τα τελεσιουργούμενα φρικτά μυστήρια. Έτσι είναι, όπως 

τα λέω.

Να μάς δίνει ο Θεός δύναμη να αντέχουμε το «θαύμα».

Κανονικά θα έπρεπε και 

ο ιερέας και ο πιστός να πεθαίνουν, ζώντας τόσο κοντά στο Μυστήριο, τόσο κοντά στον Ήλιο.

Αλλά ευδοκεί ο πολυ - εύσπλαχνος Θεός και, άκου φρικτό πράγμα, αναπαύεται κιόλας στη μηδαμινότητά μας.

Εδώ έκλαψε ο σεβάσμιος γέροντας, ο αληθινός λειτουργός…και πρόσθεσε: 

-Φεύγεις, έτσι, από τη Θεία Λειτουργία γεμάτος γαλήνη, πού ακτινοβολεί και στο περιβάλλον…

Τώρα μεταφέρεις Χριστό.

Έγινες χριστοφόρος.

Μία ευχή τα λέει όλα:

«Δός ημίν εν οσιότητι λατρεύειν Σοι».

(+) Γεώργιος Παπαζάχος,

καθηγητής Καρδιολογίας 

στο Παν/μιο Αθηνών και προσωπικός ιατρός του Οσίου Πορφυρίου.

Μιχάλης Αντωνιάδης

read more ►

Θεία Κοινωνία, χαρτώνει, αγιάζει και θεώνεται.

 «Όταν κοινωνούμε, η Θεία Κοινωνία, ο Χριστός, 

δεν πηγαίνει στο στομάχι, πηγαίνει στη ψυχή. 

Η Θεία Κοινωνία μολονότι είναι ψωμάκι και κρασάκι, μετουσιωνεται σε Σώμα και Αίμα Χριστού, που είναι πνεύμα, γι'αυτό πηγαίνει κατευθείαν στην ψυχή. 

Τρέφει την ψυχή, η οποία χαρτώνεται, 

αγιάζεται και θεώνεται. 

Αυτή η χάρη του Αγίου Πνεύματος στη συνέχεια μεταδίδεται και σε όλα τα κύτταρα του σώματος.

Έτσι πρώτα κοινωνεί η ψυχή και μετά το σώμα. Αγιάζεται δηλαδή και το σώμα μέσω της ψυχής.»

 Γέρων Εφραίμ της Σκήτης του Αγιου Ανδρεα 

(✞ 30-03)

Μιχάλης Αντωνιάδης

read more ►

Νηστεία μία προσφορά, μία θυσία προς τον Θεό.

 Ρώτησε κάποιος τον πατέρα Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο, ποιος νηστεύει καλύτερα, σε περίοδο νηστείας, αυτός που τρώει δυο πιάτα ανάλαδη φασολάδα, χαλβά κ.λπ., ή αυτός που τρώει ένα αυγό σφικτό;

Χωρίς περιστροφές ο Γέροντας Επιφάνιος απάντησε:

-Ο πρώτος! 

Ο δεύτερος κάνει απλώς δίαιτα.

Πράγματι, χωρίς να σημαίνει ότι στην νηστεία δεν έχει σημασία και ο ποσοτικός περιορισμός των τροφών, είναι απαραίτητο να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα:

το νόημα της νηστείας είναι πρωτίστως η υπακοή στην εντολή του Θεού.

Δεν νηστεύουμε μόνο για εγκράτεια, αλλά για να εκτελέσουμε την εντολή της νηστείας, που είναι εντολή της Εκκλησίας, δηλαδή εντολή του Θεού.

Ο στάρετς Βαρσανούφιος της Όπτινα έλεγε ότι, όταν ήταν στον κόσμο, έκανε 1.000 μετάνοιες χωρίς καθόλου κόπο.

Όταν ήλθε στο Μοναστήρι ως δόκιμος, ο Γέροντάς του του είπε να κάνει μόνο 33.

Ο Βαρσανούφιος αντέδρασε, λέγοντάς του ότι στον κόσμο έκανε 1.000.

Ο Γέροντάς του του είπε: κάνε τις 33 και μετά θα δούμε.

Μετά από λίγες μέρες πήγε στον Γέροντά του και τον παρακάλεσε να του μειώσει και τις 33 μετάνοιες που έκανε, γιατί ήταν αδύνατον να τις κάνει όλες!

Είναι δηλαδή φανερό ότι, όταν ο άνθρωπος κάνει κάτι από μόνος του, δεν έχει πόλεμο από τον διάβολο.

Όταν όμως κάνει κάτι από υπακοή στο θέλημα του Θεού, από υπακοή στην Εκκλησία, από υπακοή στον πνευματικό του, τότε έχει μεγάλο πόλεμο από τον σατανά, γιατί αυτός ξέρει ότι τότε η πράξη αυτή έχει αξία και ο άνθρωπος θα ωφεληθεί.

Πολλοί άνθρωποι κάνουν δίαιτα από εγωισμό, δηλαδή για να κρατήσουν την σιλουέτα τους και να αρέσουν στους ανθρώπους εξωτερικά.

Αυτό φυσικά δεν είναι νηστεία.

Εάν τους πεις να νηστεύσουν λίγες ημέρες, όπως ορίζει η Εκκλησία, αρνούνται με διάφορες προφάσεις, παρόλο που η «νηστεία» που κάνουν κατά την δίαιτά τους είναι πολύ αυστηρότερη από την νηστεία της Εκκλησίας!

Αυτό γίνεται γιατί ακριβώς η δίαιτα γίνεται με το θέλημα του ανθρώπου και έχει κίνητρα ατομικιστικά, ενώ η νηστεία γίνεται με θέλημα του ανθρώπου από αγάπη στον Θεό. Είναι δηλαδή μία προσφορά, μία θυσία προς τον Θεό.

Για αυτό και η δεύτερη αγιάζει, ενώ η πρώτη όχι.

Για αυτό και έχει μεγάλη σημασία πρώτα πρώτα ο άνθρωπος να τηρεί τις νηστείες, που έχει ορίσει η Εκκλησία μας, δηλαδή της Τετάρτης και της Παρασκευής, τις δύο Σαρακοστές του Πάσχα και των Χριστουγέννων, την νηστεία των Αγίων Αποστόλων, την νηστεία της Παναγίας τον Δεκαπενταύγουστο και κάποιες περιστασιακές νηστείες (29 Αυγούστου, 14 Σεπτεμβρίου).

Ταυτόχρονα θα πρέπει ο άνθρωπος να διεξάγει έναν διαρκή αγώνα νηστείας και εγκράτειας σέ ολη του την ζωή, εάν θέλει να βρίσκεται κοντά στον Θεό.

Ο Χριστός έχει πει ότι αυτό το γένος των δαιμόνων δεν νικιέται, παρά μόνο με προσευχή και νηστεία.

read more ►

Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως,

 Λέει τὸ ἀνέκδοτο, ὅτι μιὰ ἡλικιωμένη κυρία ἀποφάσισε νὰ πληρώσει ἕναν καλὸ ζωγράφο νὰ τῆς φτιάξει τὸ πορτρέτο της. Τοῦ λέει λοιπόν: 

 «Ζωγράφισέ με νὰ φοράω σκουλαρίκια μὲ διαμάντια, περιδέραιο μὲ ζαφείρια, βραχιόλια μὲ σμαράγδια, καρφίτσες μὲ ρουμπίνια καὶ ἕνα χρυσὸ ρολόι Ρόλεξ». 

«Μὰ ἀφοῦ δὲν φορᾶς τίποτα ἀπὸ ὅλα αὐτά, γιατί νὰ τὸ κάνω αὐτό;» ρωτάει ὁ ζωγράφος. 

«Τὸ ξέρω», ἀπαντᾶ ἐκείνη. «Σὲ περίπτωση ὅμως ποὺ ἐγὼ πεθάνω πρὶν ἀπὸ τὸν ἄντρα μου, ἐπειδὴ εἶμαι σίγουρη ὅτι θὰ ξαναπαντρευτεῖ, θέλω ἡ καινούργια γυναίκα του νὰ κάνει ἄνω-κάτω τὸ σπίτι ψάχνοντας γιὰ ὅλα αὐτὰ τὰ χρυσαφικὰ καὶ νὰ τοῦ κάνει τὴν ζωὴ μαρτύριο».

 Ἀντὶ λοιπὸν νὰ βλέπουμε μόνο τοὺς σταυροὺς ποὺ ἔχουμε ὁ καθένας στὴ ζωή του, ἂς σκεφτοῦμε λίγο σήμερα (Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως) καὶ τοὺς σταυροὺς ποὺ ἐνδεχομένως δημιουργοῦμε ἐμεῖς γιὰ τοὺς ἄλλους ἐνσυνειδήτως. 

Πράγμα ποὺ σημαίνει ὅτι διακατεχόμαστε ἀπὸ ἀνεπίτρεπτη ἐμπάθεια. 

Ὁ Χριστιανὸς δὲν μπορεῖ νὰ συμβιβάζεται ἐπ’ οὐδενὶ μὲ τέτοιες πρακτικές.

 Ἀλλὰ μπορεῖ νὰ συμβαίνει αὐτὸ καὶ ἐν ἀγνοίᾳ μας μὲ τὴν ἀπρόσεκτη συμπεριφορά μας, ποὺ μπορεῖ νὰ ἀποβαίνει φορτικὴ ἢ ἀκόμα καὶ ἀνυπόφορη στοὺς συνανθρώπους μας. 

Χωρὶς νὰ τὸ καταλαβαίνουμε ἢ νὰ τὸ ἐπιδιώκουμε. 

Χρειάζεται ἐπαρκὴς ἐγρήγορση καὶ διάκριση ἐκ μέρους μας γιὰ τὶς ἐπιπτώσεις ποὺ μπορεῖ νὰ ἔχει ἡ ὅλη μας διαγωγὴ στοὺς γύρω μας. 

Εἶναι δυνατὸν ὁ Χριστιανὸς νὰ ἀδιαφορεῖ, ὅταν ὁ τρόπος τῆς βιοτῆς του κάνει μαρτύριο τὴ ζωὴ τῶν ἄλλων; 

Μπορεῖ ὁ Χριστιανὸς νὰ γίνεται ἡ κόλαση τῶν ἄλλων;

Ὄχι βέβαια!

Ἀντὶ γι’ αὐτὸ ὁ Χριστιανός, ἂν θέλει νὰ εἶναι ἀληθινός, ἐπιλέγει εἴσοδο στὸ ἀντίθετο ρεῦμα. 

Ἀντὶ νὰ τρέχει μὲ τοὺς πολλοὺς ποὺ δημιουργοῦν σταυροὺς γιὰ τοὺς συνανθρώπους τους, βαδίζει ἀντίστροφα.

 Ἐπωμίζεται τὸν σταυρὸ τῶν ἄλλων. 

Κάνει δικό του τὸ πρόβλημα τοῦ ἀδελφοῦ του, ἀναλώνεται ὁ ἴδιος, σὰν ἄλλος Σίμων Κυρηναῖος, στὴν ἄρση τοῦ σταυροῦ τοῦ πλησίον του.

 Αὐτὸ προϋποθέτει βέβαια πολλὴ δύναμη καὶ αὐταπάρνηση, ἀλλὰ ἔχει καὶ πολλὴ εὐλογία.

Παλιότερα, ποὺ δὲν ὑπῆρχαν οἱ σημερινὲς εὐκολίες, μιὰ ἀνεψιὰ ἀνέλαβε νὰ περιποιεῖται τὴν ὑπέργηρη θεία της.

 Ἡ δυσοσμία τῆς ἄρρωστης ἁπλωνόταν ὄχι μόνο μέσα στὸ σπίτι, ἀλλὰ ἔβγαινε καὶ στὸν δρόμο. 

Κάθε νύχτα, τὴν ὥρα ποὺ ἡ κατάκοιτη βυθιζόταν στὸν ὕπνο, ἡ ἀνεψιὰ ἄρχιζε νὰ διαβάζει, γονατιστὴ δίπλα στὸ κρεβάτι, τοὺς Χαιρετισμοὺς τῆς Παναγίας. 

Καὶ τότε αἰσθανόταν νὰ ἔρχεται μιὰ εὐωδία, ποὺ καθάριζε ἀπὸ τὴ δυσοσμία ὅλο τὸ σπίτι. 

Μερικὲς φορὲς ἡ εὐωδία ἦταν τόσο δυνατή, ποὺ τὴν ἔπνιγε. Ἀναγκαζόταν νὰ ἀνοίξει τὸ παράθυρο γιὰ νὰ ἀναπνεύσει. 

Τὴν ἔνιωθαν καὶ οἱ διαβάτες ἀπ’ ἔξω.

 «Θυμιάζει πάλι ἡ Δεσποινούλα», ἔλεγαν. 

Μὰ δὲν θυμιάτιζε ἡ εὐλογημένη Δεσποινούλα, ἀλλὰ ἡ Παναγία ἀνταποκρινόταν στὴ μεγάλη θυσία της (π. Στέφ. Ἀναγνωστόπουλος).

Ἀπὸ ἐμᾶς ἐξαρτᾶται νὰ γίνουμε κόλαση ἢ εὐλογία στὴ ζωὴ τοῦ ἀδελφοῦ μας.

Μιχάλης Αντωνιάδης

read more ►

Η βοήθεια και χάρη του Θεού.

 " Εκείνος που θεωρεί τον εαυτό του ως κάτι μεγάλο, σπουδαίο και σημαντικό, τον εγκαταλείπει ο Θεός, γιατί δεν έχει ανάγκη την βοήθειά Του. Εκείνος όμως που θεωρεί τον εαυτό του ως τίποτα, ως μηδενικό, αυτός αξιώνεται της συμπαθείας, βοηθείας και χάριτος του Θεού. Γιατί πάντοτε αποβλέπει στο έλεος & την ευσπλαχνία του Κυρίου".

Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, ο θαυματουργός.

+1296-1359.

Μιχάλης Αντωνιάδης

read more ►