-ΡΕ ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ;
Κάποτε , πάνε αρκετά χρόνια , ένας τύπος με υπερυψωμένο το ΕΓΩ του, που μας μοιάζει πολύ αν το καλοσκεφτούμε, είχε μια διένεξη
( σ.σ. περιστατικό που αναφέρεται σε κήρυγμα του μακαριστού Ιεροκήρυκα του Παραδείσου Δημητρίου Παναγόπουλου )
με έναν εισπράκτορα σε ένα τρόλλεϋ της Αθήνας.
Ο εισπρακτοράκος , ένας χαμηλός άνθρωπος με ευγενικό πρόσωπο «τόλμησε» να ελέγξει για κάποιον λόγο τον πολύ ψηλό κύριο που μας μοιάζει …. Του ζήτησε να δει το εισιτήριό του !
Και εκείνος ωρυόμενος άρχισε ασταμάτητα να τον ρωτά ενώπιον όλων των έκπληκτων συνεπιβατών του :
-Ρε ξέρεις ποιος είμαι ΕΓΩ ; Σε ρωτάω να μου πείς , ξέρεις ποιος είμαι ΕΓΩ ;
Και ο ειπρακτοράκος μας , αφού σιώπησε για αρκετή ώρα στις επίμονες επαναλήψεις της ερώτησης ,
με κατεβασμένο το βλέμμα έδωσε απάντηση :
-Πού να ξέρω Κύριε ;
Τι είμαι εγώ για να γνωρίζω …Νεκροταφείο ;
Θεόσδοτη εκείνη η χαμηλόφωνη απόκριση! Μόνο εκεί , θα αποκαλυφθεί το ποιοί πραγματικά είμαστε !
Στοχαζόμενοι τούτο το περιστατικό για να αναρωτηθούμε τώρα κάτι σχετικό :
Από τις πρώτες μας θύμησες , τα μικράτα μας , τα ξεβλάσταρά μας , όλοι μας συγκρατούμε στην μνήμη μας , ( ευχόμαστε όχι μνησίκακα) κάποιες φορές που μαλώσαμε με συμμαθητές μας με συμφοιτητές ,
συνεργάτες , συγγενείς, συνοδοιπόρους .
Όταν άλλοτε προσωρινά και άλλοτε διαπαντός εκείνο το συν το διώξαμε μακριά !
Και δεχθήκαμε τότε εκείνες τις στιγμές , ονειδισμούς , κακολογίες και ενίοτε ύβρεις !
Θυμόμαστε άραγε πότε νιώσαμε βάναυσα προσβεβλημένοι ;
Ακόμα και όταν ανομολογήτως μας εξύβρισαν δεν αισθανθήκαμε τόσο θιγμένοι όσο όταν μας αποκάλεσαν παλιάνθρωπους !
Για να φέρουμε τώρα μπροστά μας εκείνη τη στιγμή :
-Παλιάνθρωπε!
-Εμένα είπες παλιάνθρωπο ;
-Ναι εσένα!
-Ρε ξέρεις ποιος είμαι ΕΓΩ ;
Αδελφοί μου ξέρω ποιος είμαι εγώ !
Ένας παλιάνθρωπος, ένας δηλαδή παλαιός άνθρωπος! Όχι νέος , όχι καινός, μετακτισμένος ,
όχι με νου μετεστραμμένο , όχι αναγεννημένος στο δεύτερο βάπτισμα του ιερού μυστηρίου της εξομολόγησης ,
αλλά παλαιός , αμετακίνητος ,
βραδύς τη καρδία ,
με έναν Θεό στα μέτρα και στα ύψη μου .
Ξέρω ποιος είμαι εγώ που αρνούμαι πεισματικά να αφουγκραστώ την αιώνια φωνή του Ναζαρηνού Σωτήρα στην Αποκάλυψή Του :
ΙΔΟΥ ΚΑΙΝΑ ΠΟΙΩ ΤΑ ΠΑΝΤΑ !
Που δεν πολιτεύομαι εν καινότητι κατά το Παύλειο κέλευσμα , μα προτιμώ το σκοτάδι και την παλιά ζωή !
Γιατί στ΄ αλήθεια θίγομαι λοιπόν , όταν μου φανερώνουν τον αληθινό μου εαυτό ;
Πόσο θα θελα να άλλαζε τούτος ο χαρακτηρισμός , που τόσο τον αξίζω και να ρθει στην θέση του μια άλλη προσφώνηση ουράνια να μου γεμίσει τα μάτια και την ψυχή με δάκρυα για το άμετρό Του έλεος !
Να άλλαζε λέει το παλιάνθρωπε , με το άνθρωπε του Θεού !
Να γινόταν αδελφοί μου το βίωμά μας να μεταστρέψει αυτό το παλιό ,
να το νεοποιήσει ,
να το κάνει Θεάρεστο και αξιομίμητο !
(Νώντας Σκοπετέας. Προσφώνηση εξ Ουρανού.)
Ὁ Παράδεισος δὲν εἶναι γιὰ τοὺς ἀναμάρτητους.
Εἶναι γιὰ τοὺς ἁμαρτωλούς. Ὁ Παράδεισος εἶναι γεμάτος ἀπὸ ἁμαρτωλοὺς ποὺ μετανόησαν.
Εἶναι καὶ γιὰ μᾶς ἀνοικτὸς ὁ Παράδεισος.
Ἀρκεῖ νὰ κάνουμε τὸ πρῶτο βῆμα ἐμεῖς, τὸ βῆμα τῆς μετάνοιας.
Τότε σπεύδει ὁ Θεάνθρωπος Κύριος νὰ κάνει δέκα βήματα γιὰ νὰ μᾶς ἀγκαλιάσει.
(Ἅγιος Γέροντας Ἐφραὶμ τῆς Αριζόνας).
.png "English"){kind=small}
