Η Ανάσ+ταση, πλέον δεν αργεί…

 Καμμιά φορά κουράζομαι. Λέω «θα τα παρατήσω». Και αφήνω στην άκρη τον σταυρό μου και ξαποσταίνω λίγο.

Μετά πάλι δε μου πάει καρδιά. Σηκώνομαι, τον αγκαλιάζω και σέρνοντας τον, πηγαίνω στα μπροστά.

Κοιτάζω δίπλα μου και βλέπω τους αδελφούς… Και αυτοί, καθένας με τον δικό του τον σταυρό, παλεύει Γολγοθά να ανέβει.«Χωρίς σταυρό, δεν υπάρχει άνθρωπος». Χωρίς σταυρό όμως, δεν έχει και Ανάσταση.

Μεγάλο πράγμα πράμα το να ‘χει κανείς ελπίδα… Φτάσαμε κιόλας... Δόξα τω Θεώ. Ας μην αφήσουμε κάτω τους σταυρούς. Η Ανάσ+ταση, πλέον δεν αργεί…

 ΚΑΛΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟ!!

Μιχάλης Αντωνιάδης