Ἡ ζωή μας βρίσκεται στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ.
Δὲν θὰ πρέπη νὰ μᾶς φοβίζουν πόλεμοι καὶ φοβερὰ γεγονότα.
Πίσω στὴ διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ τῶν Ἁγίων ποὺ ἐδόξασε ὁ Θεὸς μὲ Άγία Λείψανα.
Αὐτοὶ εἶναι τά μοντέλα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.
☦️ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πίρβου ὁ Ρουμάνος.
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ!! Μιχάλης Αντωνιάδης
«Το μαρτύριο και ο φρικτός θάνατος του Ιωάννη Βουγιουκλάκη από τους Κομμουνιστοσυμμορίτες, πατέρα της Εθνικής μας Σταρ»
Στα χρόνια της Κατοχής και του συμμοριτοπόλεμου, ο Ιωάννης Βουγιουκλάκης, πρώην Νομάρχης Αρκαδίας, στάθηκε φάρος ανθρωπιάς και γενναιότητας. Με ανιδιοτέλεια είχε βοηθήσει Έλληνες αγωνιστές και τις οικογένειές τους, σώζοντας ζωές και διακινδυνεύοντας τη δική του. Η ηρωική του στάση όμως τον έκανε στόχο των κομμουνιστικών οργανώσεων, που τον κατηγορούσαν άδικα για συνεργασία με τους κατακτητές.
Το 1943, καθώς προσπαθούσε να προμηθευτεί τρόφιμα για την οικογένειά του, συνελήφθη στην Κόρινθο και φυλακίστηκε στον Χαράδρο Κυνουρίας μαζί με άλλους πέντε κρατούμενους. Εκεί, υπέστη ανείπωτα βασανιστήρια. Κάθε πρωί τους μετέφεραν σε απόσταση εκατό μέτρων και τους χτυπούσαν ανελέητα μέχρι να σπάσουν τα χέρια και τα πόδια τους. Στη θέση «Γουρνάκι», παρουσία χιλιάδων χωρικών, του αφαιρέθηκαν ένα-ένα τα χρυσά δόντια και τα πόδια του πεταλώθηκαν σαν άλογο. Ο ίδιος, μέσα στον αφόρητο πόνο, εκλιπαρούσε: «Άνοιξε γη να μπω μέσα!».
Η 31η Δεκεμβρίου 1943 σφράγισε την τραγωδία. Αδύναμος να σταθεί, φορτώθηκε μαζί με τους άλλους κρατούμενους σε μουλάρια και μεταφέρθηκε σε νεροφαγιά. Εκεί, πέτρες και χτυπήματα τερμάτισαν τη ζωή τους, ολοκληρώνοντας το φρικτό μαρτύριο.
Αργότερα, η κόρη του, η μεγάλη μας ηθοποιός Αλίκη Βουγιουκλάκη(την βλέπουμε στην οικογενειακή φωτογραφία στα αριστερά), βρήκε τα οστά του στον τόπο αυτό, ανάμεσα στον Χαράδρο και τον Πλάτανο. Σήμερα, το μέρος όπου δολοφονήθηκε λέγεται προς τιμήν του «Στου Βουγιουκλάκη» κρατώντας ζωντανή τη μνήμη ενός ανθρώπου που πλήρωσε με τη ζωή του την αδικία, αφήνοντας πίσω μια ιστορία γενναιότητας, πόνου και θυσίας που δεν σβήνει ποτέ.
Μιχάλης Αντωνιάδης
Ζημιώνει όλους.
Η αμέλεια μοιάζει με ανομβρία, που δεν αφήνει να φυτρώσει τίποτε.
Η κενοδοξία βλάπτει όσους έχουν καρπό, όσους έχουν προχωρήσει, ενώ η αμέλεια ζημιώνει όλους. Εμποδίζει αυτούς που θέλουν να ξεκινήσουν και σταματά αυτούς που προχώρησαν. Δεν επιτρέπει την μάθηση σε αυτούς που αγνοούν και εμποδίζει την επιστροφή σε αυτούς που πλανήθηκαν. Δεν αφήνει να σηκωθούν όσοι έπεσαν και γενικά είναι όλεθρος για όσους αιχμαλωτίζονται από αυτήν.
Όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής ο και Σπηλαιώτης.
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ!! Μιχάλης Αντωνιάδης
Ο Σπύρος Λούης ήταν μόλις 23 ετών όταν αποφάσισε να λάβει μέρος στον Μαραθώνιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες τού 1896, με σκοπό να κερδίσει την εύνοια της μητριάς της αγαπημένης του που κρατούσε από πλούσια οικογένεια του Αμαρουσίου.
Ο νεαρός Σπύρος, όμως, δεν είχε καμμία ελπίδα, καθώς ήταν ένας φτωχός και αγράμματος νερουλάς. Η θετή μητέρα τής Ελένης ονειρευόταν έναν πλούσιο και ευκατάστατο σύζυγο για την κόρη της. Έτσι, όντας απελπισμένος από την κατάσταση δέχτηκε την πρόταση της αγαπημένης του και αποφάσισε να συμμετέχει στον Μαραθώνιο που θα γινόταν.
Αν έτρεχε και νικούσε η μητριά της δε θα μπορούσε να πει όχι στον γάμο τους. Η ιδέα αυτή καρφώθηκε στο μυαλό του και λίγες μέρες αργότερα στεκόταν μπροστά στον αθλίατρο αξιώνοντας το δικαίωμα τής συμμετοχής. Δεν άνηκε σε σύλλογο, δεν είχε προπονητή, δεν ήξερε καν την διαδρομή.
Η διαδρομή ήταν 40 χιλιόμετρα. Η αφετηρία ήταν στο Μαραθώνα και ο τερματισμός στο Καλλιμάρμαρο.
Στις 10 Απριλίου του 1896 (29 Μαρτίου, σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο), στις δύο η ώρα το μεσημέρι, τέσσερις ξένοι αθλητές, δώδεκα Έλληνες και ο νερουλάς από το Μαρούσι ήταν στημένοι στο σημείο εκκίνησης.
Οι αθλητές βρίσκονταν εκεί από το προηγούμενο βράδυ και σύμφωνα με την παράδοση, ο Λούης όλη τη νύχτα Προσευχόταν. Όλοι θα έτρεχαν για το μετάλλιο και εκείνος για την Ελένη.
Μετά από 2 ώρες 58 λεπτά και 50 δεύτερα, ο Σπύρος Λούης μπήκε στο Καλλιμάρμαρο όπου τον αποθέωσαν 50.000 θεατές.
Ο νεαρός φουστανελάς δεν ξαναέτρεξε ποτέ. Παρά τη φήμη, τις υποσχέσεις και τα δώρα, επέστρεψε στην παλιά του ζωή, στο επάγγελμά του και στις καθημερινές του συνήθειες. Το ότι κατάφερε να παντρευτεί την αγαπημένη του Ελένη, έφτανε και περίσσευε για αυτόν. Το μόνο δώρο που αποδέχτηκε ήταν ένα γαϊδούρι για να τον βοηθάει να κουβαλάει το νερό!
Ο Λούης πέθανε λίγους μήνες πριν από την Ιταλική εισβολή στην Ελλάδα, στις 26 Μαρτίου 1940.
Δεκάδες αθλητικές λέσχες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό φέρουν το όνομά του, όπως το κύριο στάδιο στο Ολυμπιακό Αθλητικό Κέντρο Αθήνας, τον τόπο διεξαγωγής των θερινών Ολυμπιακών Αγώνων τού 2004, καθώς επίσης και η λεωφόρος που περνά από εκεί.
Μιχάλης Αντωνιάδης
"Ο Άγιος Νεκτάριος κατέστη ο Άγιος του αιώνα μας και έγινε παγκόσμιος.
Ο Άγιος ήταν όλος αγάπη. Όλος νέκταρ αγάπης. Στοργής. Κατανόησης.Αγάπησε τον άνθρωπο, όσο λίγοι. Πόνεσε τον άνθρωπο, όσο λίγοι. Και βοήθησε τον άνθρωπο, όσο λίγοι. Κι ο λαός το παίρνει χαμπάρι ποιος τον αγαπά.
Κι όπου να σταθείς κι όπου να βρεθείς, είτε σε ταξί είτε σε αυτοκίνητο είτε σε σπίτι είτε σε κατάστημα είτε οπουδήποτε, είναι σπάνιο να μη δεις την εικόνα του Αγίου. Και λες, «Καλά, ρε παιδί μου. Όλοι δικό τους τον έχουνε; Όλοι δικό τους τον νοιώθουνε; Όλους τους έχει βοηθήσει; Όλοι τον αισθάνονται; Όλοι τον αγαπούν;» Ναι, αδελφοί μου!
Αυτό ήταν ο Άγιος. Πόνεσε, όσο λίγοι. Συκοφαντήθηκε και αδικήθηκε, όσο λίγοι. Στενοχωρήθηκε και δυσκολεύτηκε και υπέφερε, όσο λίγοι. Γι’ αυτό, ακριβώς, μπόρεσε και κατάλαβε τα πάθη και τους καημούς του κόσμου και των ανθρώπων, όσο λίγοι."
+Π.Ανανίας Κουστένης.
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΚΥΡΙΑΚΗ!! Μιχάλης Αντωνιάδης
Εισαγγελέα, το βλέπεις αυτό;
«Εισαγγελέα, το βλέπεις αυτό; μου λέει, δείχνοντάς μου παράλληλα ένα ιδιόμορφο πέτρωμα, όσο ένα μανταρίνι σε μέγεθος, μέσα σ’ ένα μικρό γυάλινο βαζάκι, πάνω στο κομοδίνο..
Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου
και ο Γέροντας συνέχισε..
« Άκου, που λες, Εισαγγελέα μου..
Πρίν καιρό πέρασε, από δώ ένας Ελβετός γιατρός, φίλος του Δεσπότη της Λαμίας, του Δαμασκηνού.
Ήρθανε μαζί.
Εγώ εκείνο τον καιρό υπέφερα, από κάτι πόνους στη μέση και ο Δεσπότης το ήξερε.
Λέει του γιατρού το πρόβλημα και εκείνος, αφού με εξέτασε, είπε ότι πρέπει να χειρουργηθώ άμεσα !
Είναι πρόβλημα νεφρού αυτό και η εγχείρηση, θα φρόντιζε αυτός, να γίνει στη Βιέννη, στο καλύτερο νοσοκομείο..!
Έκαμα υπακοή στο Δεσπότη και πήγα, που λές, στην Ελβετία..
Μπήκα στο νοσοκομείο, γίνανε οι εξετάσεις και προγραμματίστηκε η εγχείρηση ..
Όλοι συμφωνούσαν με τη διάγνωση κι έλεγαν ότι είναι σοβαρή εγχείριση!
Μου έλεγαν να μην ανησυχώ και τέτοια..
Εγώ πάλι, μια απορία την είχα, αλλά δεν ανησυχούσα, γιατί είχα ζήσει πολλά Θαύματα.. ό,τι θέλει ο Θεός..!
Την παραμονή της εγχείρισης, απόγευμα, κατέβηκα στον κήπο του νοσοκομείου να Προσευχηθώ και να περπατήσω.. Μεγάλο νοσοκομείο !..
Όπως περπάταγα, βλέπω που λές, Εισαγγελέα μου, κι’ ένα άλλο Παπά, πολύ-πολύ γνωστό, μέτριο ανάστημα, να’ ρχεται προς το μέρος μου, από την αντίθετη μεριά, από άλλη πόρτα του νοσοκομείου. Έφθασε κοντά μου.. χαιρετηθήκαμε..
Τι κάνεις Παπα-Αμβρόσιε, πόσο χαίρομαι που σε βλέπω !!
Πολύ καλά Πάτερ μου, αλλά να, σκέφτομαι τον κόσμο μας, τα λάθη μας τις αμαρτίες μας, πονάω κιόλας, αλλά δόξα τω Θεώ!
Πιάσαμε πολλή κουβέντα, που λές, αλλά ντρεπόμουνα να τον ρωτήσω τ’ όνομά του που δεν μπορούσα να το θυμηθώ με τίποτα.
Μου ήταν όμως πολύ γνωστός..Είπαμε για τον Αρχιεπίσκοπο, τον Σεραφείμ, για Δεσποτάδες, για πολλά.. Τον Θαύμασα ! Αλλά πώς τον ρωτάς «πώς σε λένε, Πάτερ;», μεγάλη ντροπή το ένιωθα κάτι τέτοιο.. Περπατήσαμε ώρα.. Σουρούπωσε και έπρεπε να γυρίσω στο θάλαμο, να περάσουν οι νοσοκόμες, να ετοιμαστώ για την εγχείριση.. Καθώς το σκεφτόμουνα μου λέει: Άντε, πάμε μέχρι το θάλαμο, Αμβρόσιε, και θα φύγω και γώ. Δεν μπορούσα να του φέρω αντίρρηση και παρακαλούσα τη χάρη Της να θυμηθώ το όνομά του.. Μπήκαμε κι’ έκατσε δίπλα μου στο κρεβάτι.. Κουβεντιάσαμε ακόμα λίγο και κάποια στιγμή, βάζει το χέρι του στα πλευρά μου και μου λέει :
Εδώ θα εγχειρισθείς ; Ναι, αδελφέ μου, του λέω..
Αμέσως ένοιωσα ένα πόνο, όπως με ακούμπησε και έντονη επιθυμία να πάω στην τουαλέτα.. Πήγα και «Μέγας εί Κύριε και Θαυμαστά τα έργα σου» !! Με έντονους πόνους, σαν τους πόνους της γέννας λένε είναι τούτοι, έβγαλα αυτή την πέτρα που βλέπεις ! Γύρισα εξαντλημένος στο κρεβάτι και λέω στον Παπά, που ήταν ακόμα εκεί:
Πάτερ μου, μου είσαι τόσο γνωστός, μα τόσο γνωστός, αλλά δεν θυμάμαι το όνομά σου..!
Συγχώρα με..Αλλά πώς σε λένε και πώς βρέθηκες εδώ ;
Σηκώνεται και τι μου λέει :
Μ’ αγαπάς τόσο πολύ κι’ εγώ σ’ αγαπώ και δεν με θυμάσαι, Αμβρόσιε;
Άκου να δείς, εδώ βρέθηκα, γιατί πάω όπου θέλω..!! Συκοφαντήθηκα και κατηγορήθηκα όσο κανένας άλλος.. και η αμοιβή μου είναι να πηγαίνω όπου θέλω και όποτε θέλω για να βοηθάω τους ανθρώπους..!!
Είμαι ο Πενταπόλεως Νεκτάριος!! ..κι’ επειδή σ’ αγαπώ, ήρθα και σε χειρούργησα..!! Αυτό να το δείξεις αύριο στους γιατρούς, γιατί αυτοί δεν πιστεύουν, είναι ασταύρωτοι και αμύρωτοι... Όταν το δούν και σε εξετάσουν πες τους ότι σε χειρούργησα εγώ..!! Θα το καταλάβουν !!..
Σ’ αφήνω τώρα και καλή αντάμωση καλή επιστροφή.. και βγήκε από το θάλαμο..»
Αυτή που λές Εισαγγελέα μου είναι η ιστορία αυτού του μανταρινιού που βλέπεις..
Το’ χω εδώ, για να μην ξεχάσω ποτέ τη συνάντηση αυτή..!!
(Διήγηση Π. Αμβροσίου Λάζαρη).
Μιχάλης Αντωνιάδης
Halloween:
Το πάρτι του Halloween του Τραμπ στον Λευκό Οίκο περιελάμβανε ένα καρότσι McDonald's με βρέφη μέσα..
Και ενώ αυτό μπορεί να φαίνεται αθώο ή αβλαβές σε όσους δεν γνωρίζουν τι συνεπάγεται η θρησκεία αυτών των ανθρώπων, σίγουρα δεν είναι.
Βλέπετε, το McDonald's στα Εβραϊκά μεταφράζεται ως
"Yis ra el" και το El είναι ένα άλλο όνομα για τον Βάαλ,έναν Χαναναίο Θεό που συνδέεται με τη θυσία παιδιών, όπου τοποθετούσαν μωρά στα καυτά χέρια του αγάλματος και πολλοί ακόμα θυσιάζονται μέχρι σήμερα,κάτι που υπονοούν σαφώς στις φωτογραφίες.
Μήπως καταλάβετε κάτι,ή όχι ακόμα;;
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ!! Μιχάλης Αντωνιάδης
Τίποτε δεν είναι τυχαίο. Στενοχώρια και ασθένειες.
– Να ξέρεις, παιδί μου, τίποτε δεν έγινε εκεί και ως έτυχε. Όλα έχουν τον σκοπό τους. Και τίποτα δεν γίνεται χωρίς να υπάρχει αιτία. Ούτε μια πευκοβελόνα δεν πέφτει από το πεύκο αν δεν θέλει ο Θεός. Γι’ αυτό θα πρέπει να μη στενοχωριέσαι για ότι σου γίνεται. Έτσι Αγιαζόμαστε.
Να!
Εσύ στενοχωριέσαι με τα πρόσωπα του σπιτιού σου και βασανίζεσαι πότε με τη γυναίκα σου και πότε με τα παιδιά σου. Αυτά είναι όμως που σε κάνουν και ανεβαίνεις Πνευματικά ψηλά..
Αν δεν ήσαν αυτοί, εσύ δεν θα προχωρούσες καθόλου. Σου τους έχει δώσει ο Θεός για σένα. Μα θα μου πεις -συνέχισε ο Γέροντας- είναι καλό να υποφέρουμε από τους αγαπημένους μας;
Ε! Έτσι το θέλει ο Θεός. Και εσύ είσαι ευαίσθητος πολύ, και από τη στενοχώρια σου, σου πονάει το στομάχι σου και η κοιλιά σου εκεί χαμηλά.
– Ναι, μα είναι κακό, Παππούλη, να είναι κάποιος ευαίσθητος;
– Ναι, είναι κακό να είναι κανείς πολύ ευαίσθητος σαν εσένα, γιατί με τη στενοχώρια δημιουργείς διάφορες σωματικές αρρώστιες. Δεν ξέρεις ακόμα ότι και όλες οι ψυχικές αρρώστιες είναι δαιμόνια;
– Όχι..
– Ε, μάθε το τώρα από μένα..
Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ!! Μιχάλης Αντωνιάδης
Αρτέμης Μάτσας. 1930-2003.
Όταν υποδυόμουν έναν κακό, όταν έκανα έναν προδότη,
ο κόσμος μισούσε τους ρόλους στις ταινίες που έπαιζα.
Ζούσα ένα φοβερό δράμα.
Να έχουν εκτελέσει τον πατέρα μου οι Γερμανοί στο κρεματόριο, στο φούρνο, κι εγώ, στις ταινίες, να κάνω τον συνεργάτη των Γερμανών. Μία από τις φριχτότερες στιγμές της καριέρας μου, ήταν το 1980 στο σήριαλ ''Η νύχτα'', που μου έβαλαν μαύρη κουκούλα, όπως έλεγε το σενάριο, για να πάω να προδώσω. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο της παραγωγής και με πήγαν στο χώρο που θα γυρίζαμε τη σκηνή, στο χώρο που θα έκανα την προδοσία μου. Και πού με πήγαν; Με πήγαν έξω από το σπίτι που συνέλαβαν τον πατέρα μου οι Γερμανοί και δεν τον ξαναείδα έκτοτε. Στην οδό Βύρωνος 16, στην Πλάκα. Εκεί που γεννήθηκα. Βάλτε το αυτό σε σενάριο ταινίας να δούμε αν θα το πιστέψει κανείς. Και με έβλεπαν οι γείτονες, γεροντάκια πια, και μου έλεγαν:
''Πώς κατάντησες έτσι.. Πώς κατάντησες έτσι, προδότη...''
Αρτέμης Μάτσας 7 Σεπτεμβρίου 2003 έφυγε από τη ζωή.
Πηγή: Ε.Ρ.Τ Εκπομπή: Καλλιτεχνικό Καφενείο.
Μιχάλης Αντωνιάδης
Του Έλληνα το μέταλλο..
άλλος λαός δεν το'χει..
κι όταν φωνάζαν όλοι "ΝΑΙ"..
εμείς φωνάξαμε "ΟΧΙ"!!
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ!! Μιχάλης Αντωνιάδης
.png "English"){kind=small}
 |
