Εκείνο το «γιατί» και εκείνο το «εγώ» που έχομεν, αυτά είναι η καταστροφή μας.
Όσιος Άνθιμος ο Βαγιάνος ο εν Χίω.
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ!!
Μιχάλης Αντωνιάδης
«λειτουργία, έργο του λαού»,
Ο Άγιος Πορφύριος
“ Εγώ φοβόμουνα να ακουμπήσω τα χέρια μου επάνω στην Αγία Τράπεζα".
Εγώ τούς θυμιάζω και εκείνοι δέν υποκλίνονται.
Λέω «στώμεν καλώς»
και αυτοί κάθονται.
Τούς ευλογώ και εκείνοι κουβεντιάζουν.
Και το τραγικότερο; λέω
«πίετε εξ αυτού πάντες»
καί προσέρχονται στη Θεία Κοινωνία ελάχιστοι. Πόνος
μεγάλος γιά τον ιερέα.
Ρώτησα:
-Πρέπει, γέροντα,
να κοινωνούν όλοι;
-Βρε, δέν το λέω εγώ.
Το λέει ο Κύριος. «Πάντες»!
Μήπως έχει καμμιά άλλην έννοια ή λέξη και δέν την ξέρω; Και παρακάτω η ευχή λέει: «και δι’ ημών παντί τώ λαώ».
Φυσικά, όσοι δέν έχουν κωλύματα. Οι άλλοι πρέπει να πάρουν προηγουμένως άφεση από τον πνευματικό.
Αλλιώς, χωρίς Θεία Κοινωνία, χωρίς Χριστό,
πώς θα βγείς μέσα στην καθημερινότητα;
Ήρθες στην εκκλησία και έχασες το σπουδαιότερο,
το Δώρο, το πάν:
Έμεινες με το αντίδωρο.
Ξέρεις, βρε Γιωργάκη, τι είναι το «το Άγιο Θυσιαστήριο;»
Ό,τι πολυτιμότερο επί της γής. Οι βασιλικοί θρόνοι,
οι προεδρικοί θώκοι,
οι ακαδημαϊκές έδρες
έχουν μικρή αξία.
Η Αγία Τράπεζα είναι
η φλεγόμενη βάτος.
Εδώ κατεβαίνει ο Χριστός,
το Άγιο Πνεύμα παρόν, οι άγγελοι τριγύρω.
Φοβερό θέαμα!
Εγώ πολλές φορές φοβόμουνα να ακουμπήσω
τα χέρια μου επάνω
στην Αγία Τράπεζα.
Και σ’ αυτό το θαύμα μπροστά, να ακούς τους πιστούς να ψιθυρίζουν γιά πεζά θέματα, να μή βιώνουν το μοναδικό γεγονός.
Ποιός λειτουργεί, μωρέ;
Ο παπάς μόνος του ή όλοι -κλήρος και λαός- μαζί; Γιατί τη λέμε «λειτουργία»; Είναι ή δέν είναι «έργο του λαού»; ε!
Όπως στέκεται ο ιερέας πρέπει να στέκεται και ο πιστός. Συγκεντρωμένος.
Απόλυτα παραδομένος
στο Θεό.
Αυτή την ώρα δέν είμαστε στη γη. «Οι τα χερουβείμ εικονίζοντες» είμαστε στον ουρανό, μπροστά στην Αγία Τριάδα.
Χωρίς «βιοτική μέριμνα».
Είμαστε όλοι ιερουργοί…
Πω, πω, πω! Τι μάς αξιώνει
ο Θεός να ζούμε!
Εάν πιστεύουμε ότι μπροστά μας τελεσιουργείται η Μεγάλη Θυσία, θα πρέπει
να στεκόμαστε«μετά φόβου Θεού».
Να κλαίμε από ευτυχία που
ο ίδιος ο Θεός κατέρχεται
και θυσιάζεται από αγάπη
γιά μάς.
Εάν δέν τα πιστεύουμε, γιατί ερχόμαστε στην Εκκλησία;
Ποιόν κοροϊδεύουμε;
Πιό συνεπείς είναι αυτοί
που δέν μπαίνουν στο ναό.
Στην εκκλησία σιωπούμε, συγκεντρωνόμαστε και μιλάμε στο Θεό.
-Τα κατάλαβες αυτά πού λέω; Εάν ναί, έχεις ευθύνη να ευαισθητοποιείς και τους άλλους αδελφούς μας, πού αγνοούν τα τελεσιουργούμενα φρικτά μυστήρια. Έτσι είναι, όπως
τα λέω.
Να μάς δίνει ο Θεός δύναμη να αντέχουμε το «θαύμα».
Κανονικά θα έπρεπε και
ο ιερέας και ο πιστός να πεθαίνουν, ζώντας τόσο κοντά στο Μυστήριο, τόσο κοντά στον Ήλιο.
Αλλά ευδοκεί ο πολυ - εύσπλαχνος Θεός και, άκου φρικτό πράγμα, αναπαύεται κιόλας στη μηδαμινότητά μας.
Εδώ έκλαψε ο σεβάσμιος γέροντας, ο αληθινός λειτουργός…και πρόσθεσε:
-Φεύγεις, έτσι, από τη Θεία Λειτουργία γεμάτος γαλήνη, πού ακτινοβολεί και στο περιβάλλον…
Τώρα μεταφέρεις Χριστό.
Έγινες χριστοφόρος.
Μία ευχή τα λέει όλα:
«Δός ημίν εν οσιότητι λατρεύειν Σοι».
(+) Γεώργιος Παπαζάχος,
καθηγητής Καρδιολογίας
στο Παν/μιο Αθηνών και προσωπικός ιατρός του Οσίου Πορφυρίου.
Μιχάλης Αντωνιάδης
Θεία Κοινωνία, χαρτώνει, αγιάζει και θεώνεται.
«Όταν κοινωνούμε, η Θεία Κοινωνία, ο Χριστός,
δεν πηγαίνει στο στομάχι, πηγαίνει στη ψυχή.
Η Θεία Κοινωνία μολονότι είναι ψωμάκι και κρασάκι, μετουσιωνεται σε Σώμα και Αίμα Χριστού, που είναι πνεύμα, γι'αυτό πηγαίνει κατευθείαν στην ψυχή.
Τρέφει την ψυχή, η οποία χαρτώνεται,
αγιάζεται και θεώνεται.
Αυτή η χάρη του Αγίου Πνεύματος στη συνέχεια μεταδίδεται και σε όλα τα κύτταρα του σώματος.
Έτσι πρώτα κοινωνεί η ψυχή και μετά το σώμα. Αγιάζεται δηλαδή και το σώμα μέσω της ψυχής.»
Γέρων Εφραίμ της Σκήτης του Αγιου Ανδρεα
(✞ 30-03)
Μιχάλης Αντωνιάδης
Νηστεία μία προσφορά, μία θυσία προς τον Θεό.
9/4/24
Ρώτησε κάποιος τον πατέρα Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο, ποιος νηστεύει καλύτερα, σε περίοδο νηστείας, αυτός που τρώει δυο πιάτα ανάλαδη φασολάδα, χαλβά κ.λπ., ή αυτός που τρώει ένα αυγό σφικτό;
Χωρίς περιστροφές ο Γέροντας Επιφάνιος απάντησε:
-Ο πρώτος!
Ο δεύτερος κάνει απλώς δίαιτα.
Πράγματι, χωρίς να σημαίνει ότι στην νηστεία δεν έχει σημασία και ο ποσοτικός περιορισμός των τροφών, είναι απαραίτητο να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα:
το νόημα της νηστείας είναι πρωτίστως η υπακοή στην εντολή του Θεού.
Δεν νηστεύουμε μόνο για εγκράτεια, αλλά για να εκτελέσουμε την εντολή της νηστείας, που είναι εντολή της Εκκλησίας, δηλαδή εντολή του Θεού.
Ο στάρετς Βαρσανούφιος της Όπτινα έλεγε ότι, όταν ήταν στον κόσμο, έκανε 1.000 μετάνοιες χωρίς καθόλου κόπο.
Όταν ήλθε στο Μοναστήρι ως δόκιμος, ο Γέροντάς του του είπε να κάνει μόνο 33.
Ο Βαρσανούφιος αντέδρασε, λέγοντάς του ότι στον κόσμο έκανε 1.000.
Ο Γέροντάς του του είπε: κάνε τις 33 και μετά θα δούμε.
Μετά από λίγες μέρες πήγε στον Γέροντά του και τον παρακάλεσε να του μειώσει και τις 33 μετάνοιες που έκανε, γιατί ήταν αδύνατον να τις κάνει όλες!
Είναι δηλαδή φανερό ότι, όταν ο άνθρωπος κάνει κάτι από μόνος του, δεν έχει πόλεμο από τον διάβολο.
Όταν όμως κάνει κάτι από υπακοή στο θέλημα του Θεού, από υπακοή στην Εκκλησία, από υπακοή στον πνευματικό του, τότε έχει μεγάλο πόλεμο από τον σατανά, γιατί αυτός ξέρει ότι τότε η πράξη αυτή έχει αξία και ο άνθρωπος θα ωφεληθεί.
Πολλοί άνθρωποι κάνουν δίαιτα από εγωισμό, δηλαδή για να κρατήσουν την σιλουέτα τους και να αρέσουν στους ανθρώπους εξωτερικά.
Αυτό φυσικά δεν είναι νηστεία.
Εάν τους πεις να νηστεύσουν λίγες ημέρες, όπως ορίζει η Εκκλησία, αρνούνται με διάφορες προφάσεις, παρόλο που η «νηστεία» που κάνουν κατά την δίαιτά τους είναι πολύ αυστηρότερη από την νηστεία της Εκκλησίας!
Αυτό γίνεται γιατί ακριβώς η δίαιτα γίνεται με το θέλημα του ανθρώπου και έχει κίνητρα ατομικιστικά, ενώ η νηστεία γίνεται με θέλημα του ανθρώπου από αγάπη στον Θεό. Είναι δηλαδή μία προσφορά, μία θυσία προς τον Θεό.
Για αυτό και η δεύτερη αγιάζει, ενώ η πρώτη όχι.
Για αυτό και έχει μεγάλη σημασία πρώτα πρώτα ο άνθρωπος να τηρεί τις νηστείες, που έχει ορίσει η Εκκλησία μας, δηλαδή της Τετάρτης και της Παρασκευής, τις δύο Σαρακοστές του Πάσχα και των Χριστουγέννων, την νηστεία των Αγίων Αποστόλων, την νηστεία της Παναγίας τον Δεκαπενταύγουστο και κάποιες περιστασιακές νηστείες (29 Αυγούστου, 14 Σεπτεμβρίου).
Ταυτόχρονα θα πρέπει ο άνθρωπος να διεξάγει έναν διαρκή αγώνα νηστείας και εγκράτειας σέ ολη του την ζωή, εάν θέλει να βρίσκεται κοντά στον Θεό.
Ο Χριστός έχει πει ότι αυτό το γένος των δαιμόνων δεν νικιέται, παρά μόνο με προσευχή και νηστεία.
Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως,
Λέει τὸ ἀνέκδοτο, ὅτι μιὰ ἡλικιωμένη κυρία ἀποφάσισε νὰ πληρώσει ἕναν καλὸ ζωγράφο νὰ τῆς φτιάξει τὸ πορτρέτο της. Τοῦ λέει λοιπόν:
«Ζωγράφισέ με νὰ φοράω σκουλαρίκια μὲ διαμάντια, περιδέραιο μὲ ζαφείρια, βραχιόλια μὲ σμαράγδια, καρφίτσες μὲ ρουμπίνια καὶ ἕνα χρυσὸ ρολόι Ρόλεξ».
«Μὰ ἀφοῦ δὲν φορᾶς τίποτα ἀπὸ ὅλα αὐτά, γιατί νὰ τὸ κάνω αὐτό;» ρωτάει ὁ ζωγράφος.
«Τὸ ξέρω», ἀπαντᾶ ἐκείνη. «Σὲ περίπτωση ὅμως ποὺ ἐγὼ πεθάνω πρὶν ἀπὸ τὸν ἄντρα μου, ἐπειδὴ εἶμαι σίγουρη ὅτι θὰ ξαναπαντρευτεῖ, θέλω ἡ καινούργια γυναίκα του νὰ κάνει ἄνω-κάτω τὸ σπίτι ψάχνοντας γιὰ ὅλα αὐτὰ τὰ χρυσαφικὰ καὶ νὰ τοῦ κάνει τὴν ζωὴ μαρτύριο».
Ἀντὶ λοιπὸν νὰ βλέπουμε μόνο τοὺς σταυροὺς ποὺ ἔχουμε ὁ καθένας στὴ ζωή του, ἂς σκεφτοῦμε λίγο σήμερα (Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως) καὶ τοὺς σταυροὺς ποὺ ἐνδεχομένως δημιουργοῦμε ἐμεῖς γιὰ τοὺς ἄλλους ἐνσυνειδήτως.
Πράγμα ποὺ σημαίνει ὅτι διακατεχόμαστε ἀπὸ ἀνεπίτρεπτη ἐμπάθεια.
Ὁ Χριστιανὸς δὲν μπορεῖ νὰ συμβιβάζεται ἐπ’ οὐδενὶ μὲ τέτοιες πρακτικές.
Ἀλλὰ μπορεῖ νὰ συμβαίνει αὐτὸ καὶ ἐν ἀγνοίᾳ μας μὲ τὴν ἀπρόσεκτη συμπεριφορά μας, ποὺ μπορεῖ νὰ ἀποβαίνει φορτικὴ ἢ ἀκόμα καὶ ἀνυπόφορη στοὺς συνανθρώπους μας.
Χωρὶς νὰ τὸ καταλαβαίνουμε ἢ νὰ τὸ ἐπιδιώκουμε.
Χρειάζεται ἐπαρκὴς ἐγρήγορση καὶ διάκριση ἐκ μέρους μας γιὰ τὶς ἐπιπτώσεις ποὺ μπορεῖ νὰ ἔχει ἡ ὅλη μας διαγωγὴ στοὺς γύρω μας.
Εἶναι δυνατὸν ὁ Χριστιανὸς νὰ ἀδιαφορεῖ, ὅταν ὁ τρόπος τῆς βιοτῆς του κάνει μαρτύριο τὴ ζωὴ τῶν ἄλλων;
Μπορεῖ ὁ Χριστιανὸς νὰ γίνεται ἡ κόλαση τῶν ἄλλων;
Ὄχι βέβαια!
Ἀντὶ γι’ αὐτὸ ὁ Χριστιανός, ἂν θέλει νὰ εἶναι ἀληθινός, ἐπιλέγει εἴσοδο στὸ ἀντίθετο ρεῦμα.
Ἀντὶ νὰ τρέχει μὲ τοὺς πολλοὺς ποὺ δημιουργοῦν σταυροὺς γιὰ τοὺς συνανθρώπους τους, βαδίζει ἀντίστροφα.
Ἐπωμίζεται τὸν σταυρὸ τῶν ἄλλων.
Κάνει δικό του τὸ πρόβλημα τοῦ ἀδελφοῦ του, ἀναλώνεται ὁ ἴδιος, σὰν ἄλλος Σίμων Κυρηναῖος, στὴν ἄρση τοῦ σταυροῦ τοῦ πλησίον του.
Αὐτὸ προϋποθέτει βέβαια πολλὴ δύναμη καὶ αὐταπάρνηση, ἀλλὰ ἔχει καὶ πολλὴ εὐλογία.
Παλιότερα, ποὺ δὲν ὑπῆρχαν οἱ σημερινὲς εὐκολίες, μιὰ ἀνεψιὰ ἀνέλαβε νὰ περιποιεῖται τὴν ὑπέργηρη θεία της.
Ἡ δυσοσμία τῆς ἄρρωστης ἁπλωνόταν ὄχι μόνο μέσα στὸ σπίτι, ἀλλὰ ἔβγαινε καὶ στὸν δρόμο.
Κάθε νύχτα, τὴν ὥρα ποὺ ἡ κατάκοιτη βυθιζόταν στὸν ὕπνο, ἡ ἀνεψιὰ ἄρχιζε νὰ διαβάζει, γονατιστὴ δίπλα στὸ κρεβάτι, τοὺς Χαιρετισμοὺς τῆς Παναγίας.
Καὶ τότε αἰσθανόταν νὰ ἔρχεται μιὰ εὐωδία, ποὺ καθάριζε ἀπὸ τὴ δυσοσμία ὅλο τὸ σπίτι.
Μερικὲς φορὲς ἡ εὐωδία ἦταν τόσο δυνατή, ποὺ τὴν ἔπνιγε. Ἀναγκαζόταν νὰ ἀνοίξει τὸ παράθυρο γιὰ νὰ ἀναπνεύσει.
Τὴν ἔνιωθαν καὶ οἱ διαβάτες ἀπ’ ἔξω.
«Θυμιάζει πάλι ἡ Δεσποινούλα», ἔλεγαν.
Μὰ δὲν θυμιάτιζε ἡ εὐλογημένη Δεσποινούλα, ἀλλὰ ἡ Παναγία ἀνταποκρινόταν στὴ μεγάλη θυσία της (π. Στέφ. Ἀναγνωστόπουλος).
Ἀπὸ ἐμᾶς ἐξαρτᾶται νὰ γίνουμε κόλαση ἢ εὐλογία στὴ ζωὴ τοῦ ἀδελφοῦ μας.
Μιχάλης Αντωνιάδης
Η βοήθεια και χάρη του Θεού.
" Εκείνος που θεωρεί τον εαυτό του ως κάτι μεγάλο, σπουδαίο και σημαντικό, τον εγκαταλείπει ο Θεός, γιατί δεν έχει ανάγκη την βοήθειά Του. Εκείνος όμως που θεωρεί τον εαυτό του ως τίποτα, ως μηδενικό, αυτός αξιώνεται της συμπαθείας, βοηθείας και χάριτος του Θεού. Γιατί πάντοτε αποβλέπει στο έλεος & την ευσπλαχνία του Κυρίου".
Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, ο θαυματουργός.
+1296-1359.
Μιχάλης Αντωνιάδης
Να άλλαζε λέει το παλιάνθρωπε , με το άνθρωπε του Θεού !
-ΡΕ ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ;
Κάποτε , πάνε αρκετά χρόνια , ένας τύπος με υπερυψωμένο το ΕΓΩ του, που μας μοιάζει πολύ αν το καλοσκεφτούμε, είχε μια διένεξη
( σ.σ. περιστατικό που αναφέρεται σε κήρυγμα του μακαριστού Ιεροκήρυκα του Παραδείσου Δημητρίου Παναγόπουλου )
με έναν εισπράκτορα σε ένα τρόλλεϋ της Αθήνας.
Ο εισπρακτοράκος , ένας χαμηλός άνθρωπος με ευγενικό πρόσωπο «τόλμησε» να ελέγξει για κάποιον λόγο τον πολύ ψηλό κύριο που μας μοιάζει …. Του ζήτησε να δει το εισιτήριό του !
Και εκείνος ωρυόμενος άρχισε ασταμάτητα να τον ρωτά ενώπιον όλων των έκπληκτων συνεπιβατών του :
-Ρε ξέρεις ποιος είμαι ΕΓΩ ; Σε ρωτάω να μου πείς , ξέρεις ποιος είμαι ΕΓΩ ;
Και ο ειπρακτοράκος μας , αφού σιώπησε για αρκετή ώρα στις επίμονες επαναλήψεις της ερώτησης ,
με κατεβασμένο το βλέμμα έδωσε απάντηση :
-Πού να ξέρω Κύριε ;
Τι είμαι εγώ για να γνωρίζω …Νεκροταφείο ;
Θεόσδοτη εκείνη η χαμηλόφωνη απόκριση! Μόνο εκεί , θα αποκαλυφθεί το ποιοί πραγματικά είμαστε !
Στοχαζόμενοι τούτο το περιστατικό για να αναρωτηθούμε τώρα κάτι σχετικό :
Από τις πρώτες μας θύμησες , τα μικράτα μας , τα ξεβλάσταρά μας , όλοι μας συγκρατούμε στην μνήμη μας , ( ευχόμαστε όχι μνησίκακα) κάποιες φορές που μαλώσαμε με συμμαθητές μας με συμφοιτητές ,
συνεργάτες , συγγενείς, συνοδοιπόρους .
Όταν άλλοτε προσωρινά και άλλοτε διαπαντός εκείνο το συν το διώξαμε μακριά !
Και δεχθήκαμε τότε εκείνες τις στιγμές , ονειδισμούς , κακολογίες και ενίοτε ύβρεις !
Θυμόμαστε άραγε πότε νιώσαμε βάναυσα προσβεβλημένοι ;
Ακόμα και όταν ανομολογήτως μας εξύβρισαν δεν αισθανθήκαμε τόσο θιγμένοι όσο όταν μας αποκάλεσαν παλιάνθρωπους !
Για να φέρουμε τώρα μπροστά μας εκείνη τη στιγμή :
-Παλιάνθρωπε!
-Εμένα είπες παλιάνθρωπο ;
-Ναι εσένα!
-Ρε ξέρεις ποιος είμαι ΕΓΩ ;
Αδελφοί μου ξέρω ποιος είμαι εγώ !
Ένας παλιάνθρωπος, ένας δηλαδή παλαιός άνθρωπος! Όχι νέος , όχι καινός, μετακτισμένος ,
όχι με νου μετεστραμμένο , όχι αναγεννημένος στο δεύτερο βάπτισμα του ιερού μυστηρίου της εξομολόγησης ,
αλλά παλαιός , αμετακίνητος ,
βραδύς τη καρδία ,
με έναν Θεό στα μέτρα και στα ύψη μου .
Ξέρω ποιος είμαι εγώ που αρνούμαι πεισματικά να αφουγκραστώ την αιώνια φωνή του Ναζαρηνού Σωτήρα στην Αποκάλυψή Του :
ΙΔΟΥ ΚΑΙΝΑ ΠΟΙΩ ΤΑ ΠΑΝΤΑ !
Που δεν πολιτεύομαι εν καινότητι κατά το Παύλειο κέλευσμα , μα προτιμώ το σκοτάδι και την παλιά ζωή !
Γιατί στ΄ αλήθεια θίγομαι λοιπόν , όταν μου φανερώνουν τον αληθινό μου εαυτό ;
Πόσο θα θελα να άλλαζε τούτος ο χαρακτηρισμός , που τόσο τον αξίζω και να ρθει στην θέση του μια άλλη προσφώνηση ουράνια να μου γεμίσει τα μάτια και την ψυχή με δάκρυα για το άμετρό Του έλεος !
Να άλλαζε λέει το παλιάνθρωπε , με το άνθρωπε του Θεού !
Να γινόταν αδελφοί μου το βίωμά μας να μεταστρέψει αυτό το παλιό ,
να το νεοποιήσει ,
να το κάνει Θεάρεστο και αξιομίμητο !
(Νώντας Σκοπετέας. Προσφώνηση εξ Ουρανού.)
Ὁ Παράδεισος δὲν εἶναι γιὰ τοὺς ἀναμάρτητους.
Εἶναι γιὰ τοὺς ἁμαρτωλούς. Ὁ Παράδεισος εἶναι γεμάτος ἀπὸ ἁμαρτωλοὺς ποὺ μετανόησαν.
Εἶναι καὶ γιὰ μᾶς ἀνοικτὸς ὁ Παράδεισος.
Ἀρκεῖ νὰ κάνουμε τὸ πρῶτο βῆμα ἐμεῖς, τὸ βῆμα τῆς μετάνοιας.
Τότε σπεύδει ὁ Θεάνθρωπος Κύριος νὰ κάνει δέκα βήματα γιὰ νὰ μᾶς ἀγκαλιάσει.
(Ἅγιος Γέροντας Ἐφραὶμ τῆς Αριζόνας).
Τα κορυφαία 15 φάρμακα από τον ιατρό κ. Dinos Xydas,
Τα κορυφαία 15 φάρμακα
από τον ιατρό κ. Dinos Xydas
1. Η άσκηση είναι φάρμακο
2. Η νηστεία είναι φάρμακο
3. Η φυσική τροφή είναι φάρμακο
4. Το γέλιο είναι φάρμακο
5. Τα λαχανικά και τα φρούτα είναι φάρμακα
6. Ο ύπνος είναι φάρμακο
7. Το φως του ήλιου είναι φάρμακο
8. Το να αγαπάς τον εαυτό σου είναι φάρμακο
9. Το να αγαπάς τους άλλους είναι φάρμακο
10. Η ευγνωμοσύνη είναι φάρμακο
11. Το να εγκαταλείψετε την παραβατικότητα είναι φάρμακο
12. Η προσευχή είναι φάρμακο
13. Το να τρως καλά στην ώρα σου και όχι σε υπερβολές είναι φάρμακο
14. Οι καλοί φίλοι είναι φάρμακα
15. Το να πίνεις πολύ νερό είναι φάρμακο
Την παραπάνω λίστα θα πρέπει να την εκτυπώσουμε για να βλέπουμε και να παίρνουμε κάθε μέρα τα "φάρμακά" μας.....
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ!!
Μιχάλης Αντωνιάδης
μάθε να βλέπεις μιαν Ανάσταση!
*…Πίσω από κάθε Σταύρωση, μάθε να βλέπεις μιαν Ανάσταση!Πίσω από κάθε νύχτα, μιαν αυγή…Πίσω από κάθε δάκρυ, ένα χαμόγελο…Πίσω από κάθε πτώση, μια κορφή…Πίσω από κάθε πρόβλημα, μια λύση…Μιαν ανατολή πίσω από κάθε δύση… Μη λυγίσεις ποτέ! Μη δειλιάσεις ποτέ!*
ΚΑΛΗ ΚΥΡΙΑΚΗ/Η ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ!!
Μιχάλης Αντωνιάδης
ο διάβολος δεν χαίρεται τόσο με την αμαρτία όσο με την απελπισία,
Ο φόβος του ανθρώπου να πλησιάσει τον Θεό σε μια τακτοποίηση των λαθών του και η απελπισία του εαυτού του είναι ο χειρότερος εχθρός της μετανοίας και αυτό προέρχεται είτε από την άγνοια είτε από τον εγωισμό του. Όντως αυτός που απελπίζεται τον διάβολο λατρεύει. Και, όπως λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος, ο διάβολος δεν χαίρεται τόσο με την αμαρτία όσο με την απελπισία. Με τον τρόπο αυτόν τον κατέχει και τον διαλύει ολοκληρωτικά. Οι άνθρωποι που φτάνουν στην απελπισία ποτέ τους δεν ζητάν βοήθεια. Θέλει πολύ ταπείνωση για να πλησιάσουν την βοήθεια, να την ζητήσουν από τον Θεό. Πνιγμένοι μέσα στον εαυτό τους μόνιμα μονολογούν και μεγαλο-ποιούν και καταδικάζουν την ψυχή τους. Η απελπισία οδηγεί σταδιακά στα εξής τρία κακά:
- κλείνει τις πύλες του παραδείσου,
- οδηγεί σε χειρότερη πνευματική αθλιότητα και καταφρόνηση
- και το χειρότερο τον ρίχνει σε σατανική τρέλα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
.png "English"){kind=small}
