Να άλλαζε λέει το παλιάνθρωπε , με το άνθρωπε του Θεού !

 -ΡΕ ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ;

 Κάποτε , πάνε αρκετά χρόνια ,  ένας  τύπος με υπερυψωμένο το ΕΓΩ του,   που μας μοιάζει πολύ αν το καλοσκεφτούμε,  είχε μια διένεξη

 ( σ.σ. περιστατικό που αναφέρεται σε κήρυγμα του μακαριστού Ιεροκήρυκα του Παραδείσου Δημητρίου Παναγόπουλου ) 

με έναν εισπράκτορα σε ένα τρόλλεϋ της Αθήνας. 

Ο εισπρακτοράκος , ένας χαμηλός άνθρωπος με ευγενικό πρόσωπο «τόλμησε» να ελέγξει για κάποιον λόγο τον πολύ ψηλό κύριο που μας μοιάζει …. Του ζήτησε να δει το εισιτήριό του !

 Και εκείνος ωρυόμενος άρχισε ασταμάτητα να τον ρωτά ενώπιον  όλων των έκπληκτων συνεπιβατών του  : 

-Ρε ξέρεις ποιος είμαι ΕΓΩ ; Σε ρωτάω να μου πείς ,  ξέρεις ποιος είμαι ΕΓΩ ;

Και ο ειπρακτοράκος μας , αφού σιώπησε για αρκετή ώρα στις επίμονες επαναλήψεις της ερώτησης ,

 με κατεβασμένο το βλέμμα έδωσε απάντηση :

 -Πού να ξέρω Κύριε  ;

Τι είμαι εγώ για να γνωρίζω …Νεκροταφείο ; 

Θεόσδοτη εκείνη η χαμηλόφωνη απόκριση! Μόνο εκεί , θα αποκαλυφθεί το ποιοί πραγματικά είμαστε ! 

Στοχαζόμενοι τούτο το περιστατικό για να αναρωτηθούμε τώρα κάτι σχετικό :

Από τις πρώτες μας θύμησες , τα μικράτα μας , τα ξεβλάσταρά μας , όλοι μας συγκρατούμε στην μνήμη μας ,   ( ευχόμαστε όχι μνησίκακα) κάποιες  φορές που μαλώσαμε με συμμαθητές μας με συμφοιτητές  ,

συνεργάτες , συγγενείς, συνοδοιπόρους . 

Όταν άλλοτε προσωρινά και άλλοτε διαπαντός εκείνο το συν το διώξαμε μακριά !

Και δεχθήκαμε τότε εκείνες τις στιγμές , ονειδισμούς , κακολογίες και ενίοτε ύβρεις ! 

Θυμόμαστε άραγε πότε νιώσαμε βάναυσα προσβεβλημένοι ;

Ακόμα και όταν ανομολογήτως μας εξύβρισαν δεν αισθανθήκαμε τόσο θιγμένοι όσο όταν μας αποκάλεσαν παλιάνθρωπους ! 

Για να φέρουμε τώρα μπροστά μας εκείνη τη στιγμή : 

-Παλιάνθρωπε! 

-Εμένα είπες παλιάνθρωπο ; 

-Ναι εσένα!  

-Ρε ξέρεις ποιος είμαι ΕΓΩ ; 

Αδελφοί μου ξέρω ποιος είμαι εγώ !

 Ένας παλιάνθρωπος, ένας δηλαδή παλαιός άνθρωπος!  Όχι νέος , όχι καινός, μετακτισμένος  ,

 όχι με νου μετεστραμμένο , όχι αναγεννημένος στο δεύτερο βάπτισμα του ιερού μυστηρίου της εξομολόγησης ,

αλλά παλαιός , αμετακίνητος ,

βραδύς τη καρδία ,

με έναν Θεό στα μέτρα και στα ύψη μου . 

Ξέρω ποιος είμαι εγώ που αρνούμαι πεισματικά να αφουγκραστώ την αιώνια φωνή του Ναζαρηνού Σωτήρα στην Αποκάλυψή Του :

ΙΔΟΥ ΚΑΙΝΑ ΠΟΙΩ ΤΑ ΠΑΝΤΑ !

Που δεν πολιτεύομαι εν καινότητι κατά το Παύλειο κέλευσμα , μα προτιμώ το σκοτάδι και  την παλιά ζωή  ! 

Γιατί στ΄ αλήθεια θίγομαι λοιπόν ,  όταν μου φανερώνουν τον αληθινό μου εαυτό ;

Πόσο θα θελα να άλλαζε τούτος ο χαρακτηρισμός , που τόσο τον αξίζω και να ρθει στην θέση του μια άλλη προσφώνηση ουράνια να μου γεμίσει τα μάτια και την ψυχή με δάκρυα για το άμετρό Του έλεος ! 

Να άλλαζε λέει το παλιάνθρωπε , με το άνθρωπε του Θεού !

 Να γινόταν αδελφοί μου το βίωμά μας να μεταστρέψει αυτό το παλιό ,

να το νεοποιήσει ,

να το κάνει Θεάρεστο και αξιομίμητο !

(Νώντας Σκοπετέας. Προσφώνηση εξ Ουρανού.) 

Ὁ Παράδεισος δὲν εἶναι γιὰ τοὺς ἀναμάρτητους.

Εἶναι γιὰ τοὺς ἁμαρτωλούς. Ὁ Παράδεισος εἶναι γεμάτος ἀπὸ ἁμαρτωλοὺς ποὺ μετανόησαν.

Εἶναι καὶ γιὰ μᾶς ἀνοικτὸς ὁ Παράδεισος.

 Ἀρκεῖ νὰ κάνουμε τὸ πρῶτο βῆμα ἐμεῖς,                                                                τὸ βῆμα τῆς μετάνοιας.

Τότε σπεύδει ὁ Θεάνθρωπος Κύριος νὰ κάνει δέκα βήματα γιὰ νὰ μᾶς ἀγκαλιάσει.

(Ἅγιος Γέροντας Ἐφραὶμ τῆς Αριζόνας).