Τι σημαίνει να Κοινωνώ “ανάξια”.

  Τι σημαίνει να Κοινωνώ “ανάξια”.

Η Θεία Κοινωνία δεν είναι σύμβολο· είναι ο Ίδιος ο Χριστός. Είναι ο ουρανός που κατεβαίνει μέσα στην καρδιά του ανθρώπου. Όταν πλησιάζουμε στο Άγιο Ποτήριο, δεν παίρνουμε κάτι Ιερό· πλησιάζουμε τον Ίδιο τον Θεό, τον Ζώντα, τον Αναστημένο, τον Κύριο της Δόξης.

Κι όμως, αυτή η ύψιστη τιμή μπορεί να γίνει και φωτιά που καίει, αν την προσεγγίσουμε με αδιαφορία, επιπολαιότητα ή χωρίς Μετάνοια. Γιατί δεν είναι ο Θεός που τιμωρεί· είναι η ίδια η Αγάπη Του που δεν μπορεί να συμβιβαστεί με την ψεύτικη καρδιά μας.

1. Δεν είναι η αμαρτία που μας κάνει ανάξιους, αλλά η έλλειψη Μετάνοιας.

Όλοι είμαστε αμαρτωλοί. Κανείς δεν μπορεί να πει πως είναι Άξιος να Κοινωνήσει. Όμως ο Θεός δεν ζητά τελειότητα· ζητά συντριβή. Δεν φοβάται τα τραύματά μας, αλλά τη σκληρότητα που δεν τα παραδέχεται.

Όταν πλησιάζουμε με δάκρυ, με Ταπείνωση, με τον πόνο του ανθρώπου που θέλει να αλλάξει, τότε ακόμη κι αν έχουμε πέσει, ο Χριστός γίνεται για μας Φως και Ιατρός.

2. “Ανάξια” Κοινωνεί εκείνος που πλησιάζει χωρίς συναίσθηση.

Ο Απόστολος Παύλος λέει:

«Ὁ ἐσθίων καὶ πίνων ἀναξίως, κρίμα ἑαυτῷ ἐσθίει καὶ πίνει, μὴ διακρίνων τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου» (Α΄ Κορ. 11,29)

Δεν μιλά για τον άνθρωπο που έπεσε, αλλά για εκείνον που Κοινωνεί χωρίς επίγνωση του Τι Κοινωνεί. Εκείνον που πλησιάζει μηχανικά, χωρίς φόβο Θεού, χωρίς ευγνωμοσύνη, χωρίς να διακρίνει ότι τούτο το Ψωμί δεν είναι απλό ψωμί· είναι ο Θεός ο Ίδιος που γίνεται τροφή.

3. Η ανάξια προσέλευση είναι η αχαριστία της καρδιάς.

Όταν Κοινωνώ ανάξια, σημαίνει πως παίρνω τον Χριστό και συνεχίζω να ζω σαν να μην Τον γνώρισα. Όταν ο Χριστός γίνεται Σώμα μου κι εγώ παραμένω σκληρός, κριτικός, αμετανόητος, τότε η Χάρη δεν μπορεί να καρποφορήσει.

Δεν είναι ότι η Θεία Κοινωνία χάνει τη δύναμή της· είναι ότι εγώ κλείνω τις πόρτες της ψυχής μου.

4. Η Κοινωνία δεν είναι βραβείο, είναι φάρμακο.

Δεν Κοινωνούμε επειδή είμαστε καλοί, αλλά επειδή πονάμε και θέλουμε να γίνουμε υγιείς.

Η Θεία Κοινωνία είναι το φάρμακο της αθανασίας, όπως έλεγε ο Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος.

Αν περιμέναμε να γίνουμε «Άξιοι» για να Κοινωνήσουμε, ποτέ δεν θα πλησιάζαμε.

Γι’ αυτό η Εκκλησία καλεί:

«Μετά φόβου Θεού, Πίστεως και Αγάπης προσέλθετε».

Με φόβο — γιατί ο Θεός είναι παρών.

Με Πίστη — γιατί μόνο η Πίστη βλέπει τον Αόρατο.

Με αγάπη — γιατί μόνο η αγάπη Τον δέχεται.

5. Πώς ετοιμάζεται η ψυχή.

Η αληθινή προετοιμασία δεν είναι μόνο οι Νηστείες και οι Μετάνοιες· είναι η εσωτερική Ταπείνωση.

Να κοιτάξουμε μέσα μας και να πούμε:

«Κύριε, δεν είμαι άξιος να Σε δεχτώ, αλλά πες έναν λόγο και θα σωθεί η ψυχή μου».

Είναι ο λόγος του εκατόνταρχου που έγινε Προσευχή αιώνων.

Είναι η στάση του ανθρώπου που ξέρει πως τίποτε δεν του ανήκει, και όμως τα πάντα του χαρίζονται.

6. Όταν Κοινωνείς με δάκρυ.

Κάθε φορά που πλησιάζεις στο Ποτήριο με δάκρυ, με συγκίνηση, με την επίγνωση του πόσο μικρός είσαι και πόσο μεγάλος είναι, Εκείνος που σε δέχεται, τότε δεν Κοινωνείς ανάξια.

Τότε η Θεία Κοινωνία γίνεται παρηγοριά, Φως, καινούρια αρχή.

Και η ψυχή, ακόμη κι αν κουβαλάει πληγές, νιώθει να την αγκαλιάζει ο Θεός.

7. Ο Χριστός δεν ζητά να είμαστε Άξιοι ζητά να τον ποθουμε

Η αξία δεν είναι ηθική, είναι σχέση.

Όταν Κοινωνώ ανάξια, είναι γιατί δεν Τον ποθώ· γιατί Κοινωνώ συνήθεια, όχι Χριστό.

Αλλά όταν Κοινωνώ με λαχτάρα, με αγάπη, με την επίγνωση ότι χωρίς Εκείνον δεν μπορώ να ζήσω, τότε ακόμη κι αν πέφτω κάθε μέρα, η Χάρη Του με σηκώνει.

Ανάξια Κοινωνεί όποιος ξεχνά πως Κοινωνεί Αγάπη.

Και Άξια Κοινωνεί όποιος πλησιάζει τραυματισμένος, αλλά ειλικρινής· με μια καρδιά που δεν δικαιολογείται, δεν κρύβεται, μόνο ζητά.

Ο Θεός δεν λογαριάζει τα σφάλματα· λογαριάζει τη Μετάνοια.

Κι έτσι, κάθε φορά που πλησιάζουμε με δέος, Ταπείνωση και ευγνωμοσύνη, ο Χριστός ψιθυρίζει μέσα μας:

Μη φοβάσαι· ήρθα για σένα. Και πάλι σε περιμένω.

Μιχάλης Αντωνιάδης