Χαρακτηριστικά Αγίου, Άγιος Πορφύριος ως «Άγιος της τεχνολογίας».

 Ανάμεσα στα κύρια χαρακτηριστικά που οδήγησαν στην αναγνώρισή του ως Αγίου, πολύ πριν από την επίσημη Αγιοκατάταξη του, σημειώνεται «η Άκρα Ταπείνωση του, η τέλεια αγάπη του στον Χριστό και τον συνάνθρωπο» και διπλά προστίθενται γνωρίσματα ασυνήθιστα για έναν άνθρωπο, που παιδί πάμπτωχο σταμάτησε το σχολείο στη Β’ Δημοτικού για να δουλέψει. Επισημαίνονται ιδιαίτερα «η σοφή διάκρισή του, η ασύλληπτη διόρασή του, η απέραντη φιλομάθειά του, η εκπληκτική ευρύτητα των γνώσεών του – που ήταν καρπός της Χάριτος, δώρο Θεού και όχι αποτέλεσμα σπουδής – η ανεξάντλητη φιλοπονία και εργατικότητα του». Αυτά τα γνωρίσματα οδήγησαν να χαρακτηριστεί ο τόσο απλός και κοντινός μας Άγιος Πορφύριος ως «Άγιος της τεχνολογίας».

Από όσα μας παρέδωσε ο ίδιος και εκλεκτοί βιογράφοι του, που οδηγούν σ’ αυτή την αναγνώριση, καταγράφουμε αντιπροσωπευτικά μερικά για ένα κυρίως λόγο. Στον Άγιο Πορφύριο, που τον Χαριτώνει πλούσια από παιδί ο Θείος Γωτισμός, θαυμάζουμε τη σοφή εκτίμηση, που με βαθιά ταπείνωση τρέφει ο ίδιος για τις προσπάθειες των ανθρώπων της επιστήμης, της τέχνης ή της μακράς εμπειρικής γνώσης. Αυτά όχι μόνο δεν τα θεωρεί κατώτερα, ούτε τα παραβλέπει, αλλά θέλει και προσπαθεί στην καθημερινή ζωή να τα μάθει. Να κουραστεί ο ίδιος να ξεπεράσει την άγνοια, την ανώδυνη απόρριψη ή την προχειρότητα. Από τα πρώτα που περιγράφει ο ίδιος είναι ο πειρασμός στην πρώτη Θεία Λειτουργία στην Πολυκλινική από τα τραγούδια στο γραμμόφωνο του γειτονικού μαγαζιού και των λεωφορείων που περνούσαν απ’ έξω με μεγάλο θόρυβο. Μαθημένος στην ησυχία δεν μπορούσε να το ξεπεράσει. Σκεφτόταν να παραιτηθεί, αλλά δίσταζε, ντρεπόταν αυτούς που τον τίμησαν. Κάποια μέρα ήρθε μία μητέρα με το παιδί της που κρατούσε ένα βιβλίο Φυσικής. Το ζήτησε να το δει λόγω της φιλομαθείας του, και βρίσκει να περιγράφεται ένα φαινόμενο με τα κύματα: «ρυτίδες» που σχηματίζονται στο ήρεμο νερό της λίμνης, όταν ρίξουμε μία πέτρα. Μεγαλύτερη πέτρα δημιουργεί εντονότερες «ρυτίδες», που σβήνουν αυτές που δημιούργησε η προηγούμενη μικρή πέτρα. Τότε ο νους του φωτίστηκε και κατάλαβε ότι οι μικρές «ρυτίδες» των τραγουδιών και των θορύβων έξω από την Εκκλησία μπορούν να υπερφαλαγγισθούν από τις μεγάλες σε Πνευματική ένταση Ευχές μέσα στην Εκκλησία. Και το πέτυχε.

«Επειδή δεν ήξερα γράμματα, γράφει, εκανα πολλές προσπάθειες. Ερχόντουσαν και έψαλλαν άνθρωποι επιστήμονες στον Άγιο Γεράσιμο. Πολλοί ήταν καθηγητές Πανεπιστημίου.. Εκεί δίπλα στην Πολυκλινική, ήταν το Ωδείον Αθηνών.. Η χορωδία της Εκκλησίας ήταν του Βασιλικού Θεάτρου.. Ήταν, όμως, δύσκολο να συμβαδίσω στους ήχους κλπ. Γι’ αυτό και απεφάσισα κι επήγα στο Ωδείον.. Πήγαινα και μάθαινα μουσικά με επιμονή και με ζήλο επί ώρες. Το έκανα για να διευκολύνω τους ψάλτες. Δεν ήθελα να στεναχωρώ τη χορωδία της εκκλησίας. Κι ήταν.. κι επίσημη η χορωδία.. Ακούστε, όμως, την τρέλα μου. Ήθελα να μάθω και αρμόνιο.. Αρμόνιο, όμως, δεν είχαν στο Ωδείο και με βάλανε στο πιάνο. Έμαθα λοιπόν πιάνο..» 

«Βλέποντας ένα άρρωστο μέλος του σώματος, ήθελα να γνωρίσω την επιστημονική του ονομασία αλλά και τη θέση που έχουν όλα τα όργανα του σώματος, η χολή, το πάγκρεας κλπ. Γι’ αυτό αγόρασα βιβλία ιατρικής, ανατομίας, φυσιολογίας κ.α., ώστε να μελετήσω και να κατατοπισθώ. Για ένα μάλιστα διάστημα, παρακολούθησα και παραδόσεις στην Ιατρική Σχολή για μεγαλύτερη κατάρτιση».

«Είχα μεγάλη φιλομάθεια σ’ όλα, όπως σας είπα. Έτσι κάποτε είχα πάει να σπουδάσω πτηνοτροφία.. Άλλοτε επήγα σε καθηγητή που δίδασκε μελισσοκομία…».

«Στα Καλλίσια (όπου πήγε μετά την συνταξιοδότηση του) ήμασταν απομονωμένοι, γι’ αυτό θέλαμε εκεί στην ερημιά να ακούμε από κάποιο ραδιοφωνικό σταθμό Αθηνών κάποια ακολουθία ή Θεία Λειτουργία, καθώς επίσης και για τον καιρό, τις ειδήσεις, να μαθαίνουμε τι γίνεται στον κόσμο, για να Προσευχόμαστε. Έτσι απεφάσισα κι έκανα ένα ραδιόφωνο, δική μου εφεύρεση. Έβαλα και μία κεραία πάνω σε ένα πεύκο, που ήταν δεκαπέντε μέτρα ψηλό, και στήριξα ένα καλώδιο στον τοίχο της Εκκλησίας και το έδωσα σε μία γκορτσιά. Το πρωτόγονο αυτό ραδιόφωνο δεν είχε κουμπί να το κλείνεις. Λειτουργούσε όλο το εικοσιτετράωρο χωρίς διακοπή, αλλά το είχα ρυθμίσει να ακούγεται σιγά, για να μη μας ενοχλεί». Και μόνο γι’ αυτή την ιδιοκατασκευή ραδιοφώνου, πέρα από την εξαιρετική αγάπη και εκτίμηση που εκδήλωνε προς το Ραδιοφωνικό Σταθμό της Πειραϊκής Εκκλησίας, δικαιώνεται η ανακήρυξη του Αγίου Πορφυρίου ως Προστάτου του Ραδιοφωνικού Σταθμού «Πειραϊκή Εκκλησία» τον Μάρτιο του 2015.

Όταν έψαχνε να αγοράσει οικόπεδο για το Μοναστήρι του που έχτισε στο Μήλεσι γράφει: «Κοίταξα αν είναι μεσημβρινό, αν είναι υπήνεμο, αν δεν το χτυπάει ο βοριάς, αν έχει υγρασία. Ήθελα να δω τη διαδρομή του ήλιου, ώστε το χειμώνα να μην υπάρχουν ανήλιαγα δωμάτια..». Πήγε πάρα πολλές φορές πριν αποφασίσει. Και πάνω από όλα «είδε» με το Θείο Φωτισμό του ότι υπάρχει καλό και άφθονο νερό.

Η πιο εντυπωσιακή ίσως μαρτυρία ανήκει στον Διευθύνοντα Σύμβουλο στο πρόγραμμα “Hellas Sat”, που έφερε σε πέρας το 2003 την επιτυχή εκτόξευση του πρώτου Ελληνοκυπριακού δορυφόρου. H εκτόξευση έγινε από το Ακρωτήριο Κανάβεραλ, αφού ο δορυφόρος καθαγιάστηκε με Αγιασμό από τον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής κ.κ. Δημήτριο.

Ο Κύπριος Διευθύνων Σύμβουλος, Ηλεκτρολόγος Μηχανικός, Χριστόδουλος Πρωτοπαπάς διηγείται ότι όταν ήταν φοιτητής στο Πολυτεχνείο είχαν οργανώσει μία φοιτητική συντροφιά στην Ενορία του Αγίου Γερασίμου όπου συμμετείχε και ο φοιτητής τότε Όμηρος, σήμερα Πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου κ.κ. Νεόφυτος, που είχε αναπτύξει μία βαθιά Πνευματική σχέση με τον Γέροντα Πορφύριο. Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια. Το 2001 Άρχισε το πρόγραμμα “Hellas Sat” με πολλές ελπίδες, που βρήκε στη συνέχεια μεγάλες δυσκολίες. Βρέθηκαν σε αδιέξοδο, σημειώνει, αλλά συνέχιζε να έχει επικοινωνία με τον Μητροπολίτη Μόρφου, που υποστήριζε αυτός μόνος σθεναρά το πρόγραμμα και τον προέτρεψε να θέσει το όλο ζήτημα υπό την προστασία του Οσίου Γέροντος Πορφυρίου, τον οποίο με βεβαιότητα χαρακτήρισε ως τον «Άγιο της σύγχρονης Τεχνολογίας». Μόλις έγινε αυτό, όλα άλλαξαν στο καλύτερο. Οι σκέψεις, οι διαθέσεις των ανθρώπων. Βρέθηκαν και τα χρήματα από τον ΟΤΕ. Ακόμη και ξένοι ειδικοί επισήμαναν την αλλαγή. Μίλησαν για κάποιο Θαύμα, και σε 2 χρόνια (13 Μαΐου 2003) έγινε η εκτόξευση.

Λίγο πριν την κοίμησή του, ο Άγιος Πορφύριος έχοντας προβλέψει την επανάσταση του Internet, γεμάτος χαρά έλεγε: «Τι ωραία που θα είναι όταν τα κομπιούτερ θα μιλούν μεταξύ τους».

Ένας Άγιος, που όχι μόνο δε φοβήθηκε την τεχνολογία, αλλά την αγάπησε, τη γνώρισε, μπορούσε να μιλάει με επιστήμονες κάθε ειδικότητας, να καταλαβαίνει και να συμβουλεύει. Όλα τον ενδιέφεραν, μόνο να μη χάνει ο άνθρωπος τη συνεχή αναφορά του στο Θεό, που Ευλογεί κάθε ανθρώπινη προσπάθεια για αληθινή πρόοδο.

Μιχάλης Αντωνιάδης