Ντόλτσε Βίτα και Έρωτας. Απόγειο της αγάπης.

 Ντόλτσε Βίτα και Έρωτας.

Πριν έρθω στην «Ντόλτσε Βίτα» της Αδελφής Φεβρωνίας, θα σας μιλήσω για μια άλλη «Ντόλτσε Βίτα». Του Αγίου Ορούς, της ιστορικότερης, μεγαλύτερης και σημαντικότερης. Μοναστικής πολιτείας στον κόσμο. Αν «δεις» τα βιογραφικά των Μοναχών του ή μάθεις τι άφησαν πίσω τους θα εκπλαγείς καθώς το 80% είναι κάτοχοι δυο ή τριών πτυχίων ΑΕΙ ενώ αρκετοί διατηρούσαν έδρες σε μεγάλα Πανεπιστήμια του κόσμου. Το να είσαι λοιπόν Καθηγητής Πανεπιστημίου στο Κέιμπριτζ ή μεγαλοτραπεζίτης στην Ελβετία, ή καρδιολόγος στο μεγαλύτερο καρδιολογικό κέντρο της Γερμανίας  ή μουσικός με καριέρα εφάμιλλή 

του Θόδωρου Κουρεντζή και να τα αφήνεις 

όλα πίσω σου και να πηγαίνεις 

στο Άγιο Όρος και να κοιμάσαι εφόρου ζωής 4 ώρες την ημέρα, να Προσεύχεσαι και να κάνεις εργασίες (Διακονήματα), που καμία σχέση δεν είχαν με την προηγούμενη σου ζωή, όπως να κλαδεύεις ελιές, ή να καθαρίζεις πατάτες ή να κάνεις τον καμαρότο μαζεύοντας τα λερωμένα σεντόνια και τις πετσέτες των επισκεπτών, ή τον νοσοκόμο, ακόμα και τον νεκροθάφτη, 

αυτό νομίζω πως μόνο άραγμα δεν λέγεται. Κατανοώ απολύτως πως για κάποιον ή για κάποιους η επιλογή αυτή μπορεί να είναι πολύ μακριά από την κουλτούρα τους. και να αδυνατούν να την καταλάβουν. Διαφορετικό όμως είναι αυτό, που είναι 100% έντιμο, από το να λοιδορείς αποφάσεις ενηλίκων ανθρώπων, εισβάλλοντας με το χειρότερο τρόπο στις ζωές τους. 

Ερχόμαστε τώρα στην περίπτωση 

της Αδελφής Φεβρωνίας. 

Από όσες

πληροφορίες κατόρθωσα να στραγγίξω από την κιτρινίλα, 

πριν λάβει αυτή την απόφαση, δούλεψε μέσα της την κλήση της 

αυτή για περισσότερα από πέντε έτη, 

επιλέγοντας μάλιστα να γίνει 

Μοναχή στην Αφρική. 

που όσοι είναι Μοναχοί ή Ιερείς 

μετέχουν στις Ιεραποστολές 

δίδουν καθημερινή μάχη για να εξασφαλίσουν στα παιδία που «ζουν» εκεί λίγο γάλα για να βγάλουν τη μέρα. 

Γάλα το οποίο οι δικοί μας αγρότες 

το χύνουν με περισσή μαγκιά. 

Αυτό, λοιπόν, είναι το αποκορύφωμα

των εγκλημάτων της Αδελφής Φεβρωνίας. 

Πρώτα έγινε Μοναχή και στη συνέχεια 

πήγε σε Ιεραποστολή της Αφρικής 

για να εξασφαλίσει τροφή και εκπαίδευση για τα παιδιά,Προσευχόμενη παράλληλα τόσο για αυτά, αλλά ακόμα και για όλους εκείνους που στο βωμό μερικών εφήμερων νούμερων τηλεθέασης βιάζουν τη ζωή της.

Κλείνω με την «Προσευχή» που αποτελεί την πεμπτουσία του Μοναχισμού. 

Στα δικά μου μάτια το να είσαι σχεδόν ολόκληρη τη ζωή σου

αφιερωμένος πάνω από ένα μικροσκόπιο 

και να αναζητάς ένα φάρμακο ή ένα εμβόλιο που θα σώσει εκατομμύρια ανθρώπους, 

ακόμα και αν δεν το ανακαλύψεις ποτέ, 

η αφιέρωση σου σε αυτό, αποτελούν την πλέον χειροπιαστή πράξη Αγιοσύνης. 

Μήπως συμβαίνει το ίδιο και με την Προσευχή; 

Έχετε σκεφτεί ποτέ πως την ώρα που

εμείς ή πίνουμε τα ποτά μας, ή

κοιμόμαστε 

ή βλέπουμε τηλεόραση, ή αγωνιούμε για το πώς θα βγάλουμε την επόμενη μέρα ή φλερτάρουμε μέσω Facebook,εκείνη την ώρα, περίπου μέσα στις 02.00, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι 

που σηκώνονται σαν σκιές, λόγω των

Ράσων, μέσα στα άγρια σκοτάδια 

και κάθονται σε ένα στασίδι και Προσεύχονται αδιάκοπα για όλους εμάς; 

Άσχετα με το αν οι Προσευχές αυτές 

πιάσουν ποτέ τους τόπο, αυτό το οποίο κάνουν νοερά πρωί, μεσημέρι, βράδυ 

μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο 

της ζωής τους 

αποτελεί το απόγειο της αγάπης.

 Μιχάλης Αντωνιάδης