Σε μικρή ηλικία ανέλαβα μεγάλες ευθύνες. ''Δυο πόρτες έχει η ζωή''.

 

Σε μικρή ηλικία ανέλαβα μεγάλες ευθύνες.

Τη μάνα μου Γεθσημανή 

και έμβρυο τον αδερφό μου, 

που αργότερα τον ονομάσαμε Στάθη. 

Έκανα όλες τις δουλειές του κόσμου.

Πουλούσα νερό - τότε ήταν δυσεύρετο -

με στάμνα στην Ομόνοια. 

Πουλούσα τσιγάρα.

Δούλευα στη λαχαναγορά. 

Δούλεψα σε οικοδομές, 

αν και στενοχωριόμουν 

γιατί μόλις έπιανα να ξεκινήσω,

είχα μπροστά μου την εικόνα

του οικοδόμου πατέρα μου.

Στα εργοστάσια που δούλευα, 

στα υφαντουργεία,

με έβαζαν να τραγουδάω.

Είχα μια γιαγιά, 

που υπήρξε μία από τις καλύτερες 

μοιρολογίστρες της Τουρκίας. 

Την καλούσαν σε κηδείες 

υψηλών προσώπων.

Ήταν σπαρακτική η φωνή της.

Την άκουσα κι εγώ αρκετές φορές

και νομίζω πως απ' εκεί ξεκινάει

η ρίζα της δικής μου φωνής.

Μια μέρα, 

ένας γνωστός του Γιάννη Παπαιωάννου,

με πήρε από το χέρι και με πήγε

στην Τριάνα του Χειλά, να με ακούσει.

Μ' άκουσε ο κυρ - Γιάννης,

ενέκρινε τη φωνή μου και μου ζήτησε

να πάω την άλλη μέρα στο σπίτι του

να μου διδάξει ένα νέο τραγούδι.

50 χρόνια διαδρομή είναι αυτή,

δεν είναι εύκολο 

να ξεχωρίσω κάποιες στιγμές.

Αν πρέπει, θα αναφέρω 

την οκταετία 1957 - 1965.

Κέντρα, δίσκοι, θέατρα, συναυλίες,

στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Συνεργασίες 

με τον Γιάννη Παπαιωάννου,

Βασίλη Τσιτσάνη, Μανώλη Χιώτη.

Με τον Απόστολο Καλδάρα, 

τον Άκη Πάνου, τον Μίκη Θεοδωράκη.

Με τον Μάνο Χατζιδάκι, 

τον Μάνο Λοίζο, τον Χρήστο Λεοντή.

Μου χάρισαν

όχι μόνο θαυμάσια τραγούδια,

αλλά ανήγαγαν το λαικό τραγούδι

σε μεγάλο Εθνικό μουσικό είδος.

Δεν αρνήθηκα ποτέ 

την εικόνα των τραγουδιών μου.

Δεν τραγούδησα 

τη ''Φτωχολογιά'',

ενώ ζούσα σε παλάτια 

και ταξίδευα με κότερα.

Είναι πονεμένα τα τραγούδια μου, 

δε λέω, αλλά αυτό είναι το είδος μου.

Δε μπορώ να πω 

χαρούμενο τραγούδι.

Είναι η δομή μου τέτοια.

Ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου,

έχει ένα τραγούδι μου

σε στίχους της μεγάλης 

Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου,

το ''Δυο πόρτες έχει η ζωή''.

Είναι ένα τραγούδι

που όσο περνούν τα χρόνια,

αποκτά μια απίστευτη μοναδικότητα.

''Δυο πόρτες έχει η ζωή,

άνοιξα μια και μπήκα,

σεργιάνισα ένα πρωινό

κι ώσπου να 'ρθει το δειλινό

από την άλλη βγήκα.

Όλα είναι ένα ψέμα,

μια ανάσα, μια πνοή,

σα λουλούδι κάποιο χέρι

θα μας κόψει μιαν αυγή''.

Στέλιος Καζαντζίδης

Σαν προχθές, το 2001, έφυγε από τη ζωή.

Πηγές:

Εφημερίδα Realnews 

συνέντευξη στον Γιώργο Λιάνη.

Εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ 

συνέντευξη στον Νίκο Μωραίτη.

Εφημερίδα Ελευθεροτυπία 

συνέντευξη στον Δημήτρη Γκιώνη.

Φωτογραφία: Γιάννης Βελισσαρίδης

(Από την σελίδα " Πρόσωπα " )

Μιχάλης Αντωνιάδης