Η Λέλα Καραγιάννη δεν έζησε για τον εαυτό της, (1898 – 1944),

ΛΕΛΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ(1898 – 1944)

Η «Μπουμπουλίνα της Κατοχής»

Μια μέρα σαν την χθεσινή(8 Σεπτεμβρίου 1944), η Ελλάδα θρήνησε την εκτέλεση μιας αληθινής Ηρωίδας.

Η Λέλα Καραγιάννη, μάνα επτά παιδιών, γυναίκα απλή μα μεγαλόψυχη, ύψωσε το ανάστημά της απέναντι στον πιο σκοτεινό κατακτητή. Οργάνωσε αντίσταση, έσωσε ζωές, έπληξε τον εχθρό και στάθηκε αγέρωχη μπροστά στα βασανιστήρια και στο εκτελεστικό απόσπασμα.

Τα λόγια της αντηχούν αιώνια:

«Τα παιδιά μου ανήκουν στην Ελλάδα και το αίμα τους θα πνίξει τους κατακτητές σας!»

Και λίγο πριν πέσει από τις σφαίρες, φώναξε:

«Ψηλά τα κεφάλια μας παιδιά. Είμαστε Έλληνες και πέφτουμε για την πατρίδα!»

Κι όμως, σήμερα, σχεδόν ογδόντα χρόνια μετά, ποια είναι τα «πρότυπα» που μας πλασάρουν;

Σε μια εποχή που η κοινωνία μας έχει καταντήσει να προβάλλει ως «ηρωίδες» κορίτσια του OnlyFans και ως «πρότυπα ζωής» τις εύκολες λάμψεις της εφήμερης δόξας, η μορφή της Λέλας Καραγιάννη στέκει σαν βροντερή υπενθύμιση του τι σημαίνει Αξιοπρέπεια, Τιμή και Αυταπάρνηση.

Η γυναίκα που με γυμνά χέρια πάλεψε έναν ολόκληρο στρατό, που προτίμησε να δει τα παιδιά της στο εκτελεστικό απόσπασμα παρά να προδώσει, είναι το πρότυπο που χρειαζόμαστε. Όχι τα φθηνά είδωλα της οθόνης, όχι οι εμπορευματοποιημένες «εικόνες» χωρίς ψυχή.

Η Λέλα Καραγιάννη δεν έζησε για τον εαυτό της, δεν αναζητούσε προβολή, δεν «πουλούσε» το κορμί της για χρήματα και κλικς. Έδωσε την ψυχή της, το αίμα της, τα παιδιά της, τα πάντα  για την Ελλάδα.

Κι αν σήμερα λείπουν τέτοιες μορφές, δεν είναι γιατί δεν μπορούν να γεννηθούν. Είναι γιατί δεν τολμάμε να τις αναδείξουμε. Γιατί μας βολεύει η λήθη και η παρακμή.

Μα η Ιστορία δεν ξεχνά.

Και η φωνή της Λέλας Καραγιάννη ακούγεται ακόμα, πιο δυνατή από κάθε ψεύτικο «πρότυπο»:

«Ζήτω η Πατρίδα! Ζήτω η Λευτεριά!»

Αθάνατη! 🇬🇷

Μιχάλης Αντωνιάδης