Κανείς δεν είναι πιο μόνος από αυτόν που πονάει και δεν τον πιστεύει κανείς..

 

Βλέπω τέτοιες μέρες κάθε χρόνο, πολλούς να γράφουν στα σόσιαλ μίντια για όλους εκείνους που πηγαίνουν με τα γόνατα..στην ελπίδα..

Είναι εύκολο να γελάς με κάποιον πού σέρνεται στα γόνατα.

Είναι εύκολο να ρίχνεις ατάκες για «εκμετάλλευση» και «αφέλεια» πίνοντας το φρεντο σου στην ασφάλεια της βεράντας σου.

Είναι εύκολο, όταν δεν σε έχει ακουμπήσει η φωτιά.

Μα αν η ζωή σού είχε βάλει το μαχαίρι εκεί που πονάει πιο βαθιά,

αν είχες κοιτάξει στα μάτια γιατρού που σου λέει «δεν υπάρχει ελπίδα»,

αν είχες δει το παιδί σου να λιώνει μέρα με τη μέρα…

τότε θα καταλάβαινες.

Ο πόνος δεν έχει πανεπιστήμιο να τον σπουδάσεις..

Δεν τον μαθαίνεις σε σεμινάρια ούτε σε βιβλία.

Σου μπαίνει μέσα με βία και δεν φεύγει ποτέ.

Σου αλλάζει το πρόσωπο, σου λιώνει την περηφάνια, σε κάνει να παρακαλάς για Θαύματα — κι ας μην πίστευες ποτέ σε αυτά.

Κι αν χρειαστεί να σέρνεσαι στα γόνατα για πέντε χιλιόμετρα, το κάνεις.

Όχι γιατί πιστεύεις ότι η εικόνα είναι μαγικό κουμπί.

Αλλά γιατί δεν έχεις πια τίποτα άλλο.

Όσοι χλευάζουν, έχουν την πολυτέλεια να χλευάζουν.

Τους φύλαξε η ζωή, τους φύλαξαν τα γονίδιά τους, δεν τους έσφαξε η μοίρα,οχι ακόμα τουλάχιστον..

Και νομίζουν ότι αυτό είναι εξυπνάδα.

Μα υπάρχει μια μέρα που όλοι γινόμαστε ίσοι.

Η μέρα που ισως έρθει κι ο δικός τους Σταυρός.

Κι αν τότε θυμηθουν τα λόγια που έλεγαν για τα «κορόιδα»,

ισως να θυμηθουν και κάτι ακόμη:

κανείς δεν είναι πιο μόνος από αυτόν που πονάει και δεν τον πιστεύει κανείς..

ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ!!

Μιχάλης Αντωνιάδης