ΚΟΛΠΟ;; ΤΟ ΙΡΑΝ; και η δήμευσης της περιουσίας της Αγίας Αικατερίνης στο Σινά,

 Κάθε μέρα που περνάει, νιώθω έναν κόμπο στο στομάχι. Νιώθω θυμό. Νιώθω θλίψη. Και πάνω απ’ όλα, νιώθω αδικία.

Χθες πάλι έσκασε είδηση για τρομοκρατικό χτύπημα σε Εκκλησία στη Συρία. Χριστιανοί δολοφονημένοι μέσα στον οίκο του Θεού. Πριν λίγες μέρες ακούσαμε για απόπειρα δήμευσης της περιουσίας της Αγίας Αικατερίνης στο Σινά – ενός τόπου Ιερού, που στέκει εκεί αιώνες. Η Αγία Σοφία έγινε τζαμί. Η Μονή της Χώρας το ίδιο. Στην Αφρική, κάθε εβδομάδα βλέπουμε εικόνες φρίκης – καμένες εκκλησίες, απαγωγές, σφαγές. Παντού.

Και αναρωτιέμαι: Είναι Κανείς Εκεί Έξω Που Βλέπει;

Γιατί κανείς δεν μιλάει; Γιατί όταν διώκεται ο Χριστιανισμός, όταν χτυπιέται η πίστη μου, δεν θεωρείται είδηση; Δεν είμαι λιγότερο άνθρωπος επειδή πιστεύω στον Χριστό. Δεν αξίζει λιγότερο η ζωή μου, ούτε οι αξίες μου.

Κουράστηκα να βλέπω την πίστη μου να λοιδορείται. Να γίνεται στόχος είτε με σφαίρες είτε με «προοδευτικά» φαρμάκια. Κουράστηκα να μετρούνται τα πάντα με δυο μέτρα και δυο σταθμά. Δεν βλέπω να διώκεται το Ισλάμ. Ούτε άλλες θρησκείες. Ο μόνος που βάλλεται παντού – σε Ανατολή και Δύση – είναι ο Χριστιανισμός.

Αν αυτό δεν μας προβληματίζει, αν δεν μας πονάει, τότε κάτι μέσα μας έχει πεθάνει. Δεν είναι θέμα μόνο πίστης. Είναι θέμα αξιοπρέπειας, ιστορίας, πολιτισμού. Είναι θέμα ταυτότητας.

Μιχάλης Αντωνιάδης