Προμηθέα (άνθρωπε) κατανοώ τα πάθη σου,

 Είχαν οι Αρχαίοι Έλληνες Θεία  Φώτιση;

Στην τραγωδία του μεγάλου μας τραγικού ποιητή Αισχύλου

« Ο Προμηθέας Δεσμώτης », υπάρχει μια αναπάντεχη αλλά πραγματική προφητεία για τον Χριστό.

Ο Προμηθέας, ο οποίος εμφανίζεται ως εκπρόσωπος όλης της ανθρωπότητας, αμάρτησε βαρύτατα προς τους θεούς,

διότι έκλεψε το “πύρ” από τους θεούς και το έδωσε στους ανθρώπους.

Για το αμάρτημα αυτό τιμωρήθηκε από τον Δία και τους θεούς.

Δέθηκε με βαριές αλυσίδες (τις οποίες έφτιαξε ο Ήφαιστος), στην κορυφή του όρους Καύκασος

και ένας πελώριος γύπας διατάχθηκε να έρχεται κάθε μέρα να του τρώει το «ἧπαρ» (σηκώτι).

Καθ’ όλη την ημέρα που μεσολαβούσε,

το «ἧπαρ» του Προμηθέα ανεπλάσσετο και πάλι στην κανονική του κατάσταση,

μέχρι την επομένη μέρα, που πάλι θα το έτρωγε ο γύπας.

Αυτό το μαρτύριο θα συνεχιζόταν αιώνια.

Από την τραγική αυτή θέση προλέγει ο ποιητής δια του αγγελιοφόρου των θεών Ερμή,

ότι ο Προμηθέας θα λυτρωθεί από τον «υἱό τῆς παρθένου Ἰοῦς».

Αυτός θα είναι υιός Θεού και υιός παρθένου και θα γεννηθεί υπερφυσικά.

Ο παρθενογέννητος αυτός θεάνθρωπος θα καταλύσει το κράτος των παλαιών θεών σε 13 γεννεές

 (κάθε γεννεά κατά τον Πλάτωνα διαρκεί 35 χρόνια)

 δηλ. σε 13 Χ 35= 455 χρόνια σύν 33 χρόνια τα χρόνια της ζωής του Χριστού, συνολικά 488 χρόνια, και θα κατέβει στο σκοτεινό βασίλειο του Άδη

 (Προμ. Δεσμ. στιχ. 1026-1029).

Τα λόγια του Αισχύλου στο πρωτότυπο έχουν ως εξής:

«Τοιούτου μόχθου τέρμα μή τι προσδόκα πρίν ἂν θεός τις διάδοχος τῶν σῶν πόνων φανεῖ, θελήσει τε εἰς ἀναύγητον μολεῖν Ἂδην, Κνεφέα τ’ ἀμφί ταρτάρου βάθη»

δηλαδή Προμηθέα (άνθρωπε) κατανοώ τα πάθη σου

αλλά μην περιμένεις εύκολη λύση από τα δεινά σου, πριν ένας από τους θεούς σε σπλαχνιστεί και γίνει διάδοχος των πόνων σου και αναλάβει όλο το δικό σου φορτίο και κατέβει κάτω στα αιωνίως σκοτεινά τάρταρα του Άδη.

Η εκπληκτική αυτή προφητεία πραγματοποιήθηκε με την εκ Παρθένου γέννηση του Θεανθρώπου Χριστού και την κάθοδό Του στον Άδη.

Μετά το “τετέλεσται”, που ανεφώνησε ο Χριστός επί του Σταυρού και που είχε την σημασία ότι, το έργο Του επί της γης τελείωσε επιτυχώς, επήλθε ο σωματικός θάνατος της ανθρώπινης φύσεως του Χριστού.

Η ψυχή Του όμως ενωμένη υποστατικά με τη θεϊκή Του φύση κατήλθε στον Άδη,

για να κηρύξει στους προ Αυτού απελθόντας το Θεϊκό του κήρυγμα.

Εκεί όσοι ήσαν καλοπροαίρετοι στην ζωή τους τον δέχτηκαν και με την Ανάστασή Του τους πήρε μαζί Του

στον Παράδεισο,

με πρώτο τον επί του Σταυρού ληστή....

Ο Χριστός με την ενσάρκωσή Του, δηλ. την πρόσληψη ολόκληρης της ανθρώπινης φύσεως -πλήν της αμαρτίας-, συμμετέχει πλέον στην κοινή φύση του ανθρωπίνου γένους.

Επί πλέον όμως στον «Χριστό κατοικεῖ πᾶν τό πλήρωμα τῆς θεότητος σωματικῶς»

(Κολ. β 9)

 δηλ. έχουν ενωθεί άρρηκτα η ανθρωπότητα με τη θεότητά Του.

Σ’ αυτή την ενότητα ο θάνατος χάνει την δύναμη να χωρίζει από τη ζωή, που είναι ο Χριστός,

διότι «ἐν τῶ Χριστῶ καί διά τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας εἶναι πάντες ἑνωμένοι μέσα στην Θεία Ευχαριστία».

Για τόν λόγο αυτό, μέσα στη Θεία Ευχαριστία μνημονεύονται συγχρόνως οι νεκροί μετά των ζώντων.

Δεν γίνεται διάκριση νεκρών και ζώντων.

Παναγιώτη  Παπαδόπουλου, Καθηγητή

Μιχάλης Αντωνιάδης