'καλέ μου άνθρωπε'',

 🌹«Πείνασα πολύ και εγώ και η οικογένειά μου. Η φτώχεια ήταν πολύ μεγάλη. Με τη γυναίκα μου, στην αρχή, μέναμε σε ένα δωμάτιο. Μην κοιτάτε που μένω τώρα. Δούλευα σ' ένα γαλακτοπωλείο. Ανέβαινα το λόφο Σκουζέ, με 100 χιλιόμετρα! Με τον πάγο στο χέρι. 

Ποτέ δεν έτρεξα πίσω από την επιτυχία. Ποτέ δεν είχα τη φιλοδοξία να γίνω καλός ηθοποιός. Ήθελα να είμαι δουλευταράς. Να δουλεύω με ταχύτητες μεγάλες. 

Δεν έχω κανένα ταλέντο. Μόνο αυτή τη φάτσα που, κοίταξε την καλά και διάβασε. Εδώ είναι αποτυπωμένη όλη η μιζέρια, όλη η δυστυχία, όλος ο πόνος του ασήμαντου Έλληνα. Κάτι έχει η φάτσα μου που φέρνει τον άλλον κοντά μου. Ίσως, όταν πέφτει η ματιά τους επάνω μου, ξέρουν ότι είμαι ένας πολύ εντάξει άνθρωπος. 

Κάποιο βράδυ με πλησιάζει έξω από το σινεμά ένας γέρος και μου λέει: ''Είμαι συνταξιούχος και βλέπω με τη γυναίκα μου τις ταινίες σου. Βγαίνω από τον κινηματογράφο και έχω ξαλαφρώσει για τρεις μέρες. Σ' ευχαριστώ καλέ μου άνθρωπε.'' Αυτό το ''καλέ μου άνθρωπε'', έγινε το σήμα κατατεθέν μου. 

Έτρεχα σε όλη μου τη ζωή με 300. Δεν έκοψα ποτέ το νήμα γιατί συνεχώς μου το μετακινούσαν. Όλο πλησίαζα και όλο μου το πήγαιναν λίγα μέτρα πιο 'κει. Δε χαλάρωνα ποτέ. Τώρα μόνο. Αναγκαστικά...

Έπρεπε να γεράσω, αγόρι μου, για να μάθω τι είναι ευτυχία. Τελικά ευτυχία είναι ένα ζευγάρι χέρια, δύο χέρια… Αυτά που θα σε αγκαλιάσουν, θα σε κρατήσουν, θα σε κοιμίσουν... και στο τέλος θα σου κλείσουν τα μάτια. 

Τα πολλά χέρια απλά σε κατσιάζουν… Χάσιμο χρόνου. Θα το δεις κι εσύ όσο μεγαλώνεις…».

Μιχάλης Αντωνιάδης