Τὴν ὥρα ποὺ βγαίνουν τὰ Ἅγια μνημόνευσέ τον, στὰ "Σὰ ἐκ τῶν σῶν" ,

 

Φωνάζει ἡ γυναῖκα γιὰ τὸν ἄνδρα της ὅτι δὲν πηγαίνει στὴν Ἐκκλησία, φωνάζει ὁ ἕνας, ὁ ἄλλος. 

Κάτσε ἀδερφέ. 

Μὴν τοῦ βγάζεις τὴν ψυχή! 

Πήγαινε ἐσὺ καὶ ἄναψέ του κεράκι. 

Τὴν ὥρα ποὺ βγαίνουν τὰ Ἅγια μνημόνευσέ τον, στὰ "Σὰ ἐκ τῶν σῶν" ἐπίσης! Πὲς "Χριστέ μου, ἐσὺ ποὺ εἶσαι το φῶς τοῦ κόσμου, φώτισέ τον.. Ἐσὺ μπορεῖς". 

Κι ὅ,τι θέλουμε νὰ λέμε στοὺς ἄλλους ποὺ εἶναι δυσκολεμένοι καὶ δὲν τὸ ἀντέχουν, ἂς τὸ λέμε στὸ Θεό μας. 

Μὲ πίστη, μὲ πόνο, μὲ δάκρυα, μὲ ἀγρυπνία, μὲ νηστεία. 

Καὶ κεῖ βγαίνει καλὸ ἀποτέλεσμα. 

Τὸν φωτίζει ὁ Κύριος. 

Μὴν ξεχνᾶμε ὅτι ὁ ἄλλος ἔχει ἐλευθερία καὶ αὐτεξούσιον, δῶρο τοῦ Θεοῦ μοναδικὸ καὶ ἀνεπανάληπτο, πάνω στὸ ὁποῖο σκοντάφτει καὶ ὁ ἴδιος ὁ Πλάστης. 

Καὶ ὁ ἴδιος ὁ Πλάστης σκοντάφτει πάνω στὸ δῶρο Του. 

Οὔτε τὸ ἀνακαλεῖ τὸ δῶρο Του, εἶναι ἀμεταμέλητα τὰ χαρίσματα τοῦ Θεοῦ, λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. 

Καὶ τότε φωτίζει ὁ Χριστὸς στὴν κατάλληλη τὴν ὥρα. 

+ π. Ἀνανίας Κουστένης

Μιχάλης Αντωνιάδης