Η ζωή του ήταν μία προετοιμασία του θανάτου του..

 

 

Αυτοί οι δύο άνθρωποι υπήρξαν σύμβολα απόλυτης ομορφιάς.. φυσικής ομορφιάς.

Αλλά υπήρξαν και ταλαντούχοι ηθοποιοί με εκτόπισμα και διαχρονική αξία..

Στην πρώτη εικόνα η ανατολή της νιότης.. τότε που οι δρόμοι είναι ανοιχτοί και η ζωή πολλά υποσχόμενη..

Στην δεύτερη εικόνα  είναι η δύση του γήρατος.. αξιοπρεπής και σεβάσμια...

Θα μπορούσαν να είναι φωτογραφίες των παππούδων μας..των γονιών μας.. που πιθανώς δεν είχαν την λάμψη και την ομορφιά των εικονιζόμενων.. αλλά είχαν την ίδια μοίρα.

Και η κοινή μοίρα είναι η φθορά και το τέλος 

όσο και να προσπαθήσει κανείς με την ιατρική τεχνολογία να την ξορκίσει..

Θα μπορούσα να βάλω δίπλα δίπλα και ένα παλάτι με έναν τάφο... είναι πάλι κοινή μοίρα...

Μπορεί να ζουν ελάχιστοι σε παλάτια αλλά όλοι στο τέλος καταλήγουν σε έναν τάφο.. που αν είναι μαρμάρινος ή δύο μέτρα γης απλά..το ίδιο κάνει.. αφού ο νεκρός δεν ανήκει ούτε στον τάφο του..

Το πού ανήκει ο νεκρός δεν το ξέρω..οι θρησκείες έχουν πολλές ερμηνείες του μετά.. αλλά ξέρω πως και ο ζωντανός άνθρωπος ανήκει εκεί που καταλήγει...

Αν είναι η ανυπαρξία ή η βασιλεία των ουρανών,

αυτό εξαρτάται από την επιλογή μας..

Με βρίσκει συγκινητικά σύμφωνο η φράση του Λιαντίνη..πως η ζωή του ήταν μία προετοιμασία του θανάτου του..

Θεωρώ πως αυτό είναι το μοναδικό νόημα της ζωής..κι αυτός ο φωτεινός άνθρωπος προείδε.. όπως και πολλοί άγιοι και σοφοί άνθρωποι.

Κι εμείς χανόμαστε στην μετάφραση των στίχων του Νέμο και κολυμπάμε αμέριμνοι στα δηλητηριώδη νερά της κολυμπήθρας του διαβόλου.. εκεί που γίνεται η λοβοτομή και ο πνευματικός ακρωτηριασμός.. και είναι η προπαγάνδα του συστήματος μέσω του θεάματος..της δήθεν τέχνης και των ΜΜΕ.

Αν διαθέταμε λίγο χρόνο για στοχασμό και γνώση του νοήματος της ζωής..ο κόσμος θα άλλαζε τροχιά..  

ΥΓ.. Είδα αυτή την φωτογραφία πριν λίγο και είπα να μοιραστώ λίγες σκέψεις μου.. κάτι που πλέον σπάνια κάνω.

Μιχάλης Αντωνιάδης