καταφύγιο την αγκαλιά του Χριστού, την αγάπη του Κυρίου,

 Πατήρ Ανανίας Κουστένης:

Είναι φορές που δε χρειάζεται τίποτα να πούμε. Και μόνο να εμφανιστούμε μπροστά σε ανθρώπους, αδελφούς, έχοντας την ειρήνη και την αγάπη και τη χαρά του Αναστάντος, τους το μεταδίδουμε. Είναι μεταδοτική η Χάρη και την παίρνουν και οι άλλοι, και ηρεμούν και δεν ξέρουν από που τους έρχεται. Ήταν κάποτε ένας ασκητής που πήγε στην πόλη με το μαθητή του να κηρύξουν. Πήγαν στην πόλη, πέρασαν από την πλατεία, τα σοκάκια, απ’ όπου ήσαν άνθρωποι και ξαναγύρισαν χωρίς κουβέντα να πουν. Κι ο μαθητής ρωτάει γεμάτος περιέργεια το δάσκαλό του: «Μά γέροντα, δεν είπες θα πάμε να κηρύξουμε;» «Πήγαμε». «Μα δεν κηρύξαμε». «Κηρύξαμε, παιδί μου». «Μα πως κηρύξαμε, αφού δεν είπαμε τίποτα;» «Και που μας είδαν, φτάνει». Αναφέρεται στο Βίο του Αγίου Νικολάου του εν Μύροις του Θαυματουργού, ότι είχε τόση Χάρη επάνω του, τόση λαμπρότητα και ακτινοβολούσε αγάπη και ειρήνη και χαρά, που όποιος τον κοίταζε στο πρόσωπο, γινότανε καλά! Κι αν ήταν αιρετικός, ξαναγύριζε στην Ορθοδοξία! Γιατί σήμερα, μπορεί να έχουμε πολλά κηρύγματα εναντίον των αιρέσεων και των παραθρησκειών, αλλά τη στιγμή που οι πιό πολλοί από μας οι καημένοι δεν έχουμε βίωμα, δεν μπορούμε να πείσουμε εύκολα τους ανθρώπους. Όμως, να μην απελπιζόμεθα, διότι εμείς, έστω και πτωχοί πνευματικά να είμεθα, έστω και ένα τάλαντο να έχουμε -όπως στην παραβολή του Ευαγγελίου- να μην το θάψουμε στη γη, αλλά να το δίνουμε στους τραπεζίτες, δηλαδή να μεταδίδουμε το Θείο Λόγο, με διάκριση, βέβαια, στους αδελφούς μας. Γιατί ξέρετε πόσες ψυχές υπάρχουν επάνω στη γη και εδώ στην Ελλάδα μας, που θέλουν ν’ ακούσουν Λόγον Κυρίου; Γιατί κουράστηκαν πια από όλα, απελπίστηκαν με όλα και βλέπουν ως τελευταίο καταφύγιο την αγκαλιά του Χριστού, την αγάπη του Κυρίου;

Πηγή: «Λόγοι»,

 Αρχιμανδρίτης Ανανίας Κουστένης, 

Εκδ. Αρμός, τόμ. Β΄, σελ. 18-19.