Όταν είσαι σ΄ ένα κατασκότεινο δωμάτιο, μη χτυπάς το σκοτάδι για να το διώξεις. Δεν φεύγει έτσι. Άνοιξε το παράθυρο στο φως, δηλαδή δώσου στην αγάπη του Χριστού και τότε χωρίς κόπο φεύγει το σκοτάδι.
Σας γράφω σήμερα για να σας μεταφέρω μια μικρή ιστορία, μια ιστορία που κρύβει μέσα της δύναμη και ελπίδα, κι εύχομαι να βρει θέση στην καρδιά σας όπως βρήκε και στη δική μου.
Βρισκόμουν, λοιπόν, μια μέρα σε ένα από τα χωριά της Μαδαγασκάρης, πλάι σε ένα παιδί που με ακολουθούσε αθόρυβα. Ήταν ένα παιδί με μάτια καθαρά, γεμάτα από εκείνη την αθώα περιέργεια, που μόνο τα παιδιά κουβαλούν. Όμως, πίσω από αυτά τα αθώα μάτια κρυβόταν κι ένας πόνος, μια καθημερινή πάλη για την επιβίωση, που το ανάγκαζε να περπατά ώρες ολόκληρες για να βρει λίγο νερό και άλλες τόσες για να φτάσει στο σχολείο.
Εκείνη τη μέρα, όπως περπατούσαμε μαζί, αισθάνθηκα το χεράκι του να με σφίγγει λίγο περισσότερο, σαν να ζητούσε μια επιπλέον δύναμη, ένα στήριγμα. Σταμάτησα και το κοίταξα με αγάπη, και τότε μου έκανε μια ερώτηση που δεν θα ξεχάσω ποτέ: «Πάτερ, πώς γίνεται να είσαι πάντα χαρούμενος; Πώς γίνεται να μην κουράζεσαι ποτέ;»
Αδερφοί μου, εκείνη τη στιγμή ένιωσα σαν να μου έδωσε ο Θεός τα λόγια που χρειαζόταν να ακούσει αυτό το παιδί, μα ίσως κι όλοι μας: «Η χαρά μου, παιδί μου, δεν είναι δική μου. Τη βρίσκω κάθε φορά που βλέπω το χαμόγελό σου. Όταν σου δίνω ένα κομμάτι από την καρδιά μου, εκείνη γίνεται μεγαλύτερη. Η αγάπη πολλαπλασιάζεται όταν τη δίνεις».
Κι έτσι, συνέχισα να περπατώ μαζί του, κρατώντας τον στην καρδιά μου, όπως κι αυτός με κράτησε στο χέρι του, γεμάτος πίστη. Εκείνη την ημέρα, έμαθε ότι δεν είναι μόνος, κι ίσως κι εγώ, με τη χάρη του Θεού, έμαθα ξανά το αληθινό νόημα της αγάπης.
Αυτή η μικρή ιστορία δεν ανήκει μόνο σε εμένα ή στο παιδί αυτό. Ανήκει σε όλους εσάς που κουβαλάτε καθημερινά βάρη, που αναρωτιέστε πού θα βρείτε τη δύναμη να προχωρήσετε. Θέλω να σας πω πως η δύναμη αυτή βρίσκεται στην αγάπη που δίνετε, στο χέρι που απλώνετε για να στηρίξετε τον πλησίον σας, στην ελπίδα που μοιράζετε σε εκείνους που έχουν ανάγκη.
Ας μάθουμε, λοιπόν, να δίνουμε χωρίς να φοβόμαστε μήπως χάσουμε, να αγαπάμε χωρίς όρους και όρια, να βαδίζουμε τον δύσκολο δρόμο με χαμόγελο, γιατί εκείνος που περπατάει με αγάπη δεν περπατάει ποτέ μόνος του.
Ιεραποστολή στην Επισκοπή Τολιαρας και Μαδαγασκάρης
Μιχάλης Αντωνιάδης
Ἡ θλίψη εἶναι εὐάρεστη στὸ Θεὸ ἐφ᾿ ὅσον δέ μας ἀφαιρεῖ τὸ θάρρος ν᾿ ἀγωνιζόμαστε.
Όσιος Αμφιλόχιος Μακρής της Ιεράς Νήσου Πάτμου
Μιχάλης Αντωνιάδης
Πρέπει ὁ ἐξομολόγος πολλὲς φορὲς νὰ κλάψει, νὰ πονέσει περισσότερο ἀπὸ τὸν ἐξομολογούμενο γιὰ νὰ μπορέσει νὰ τὸν ξεκουράσει. Εἰλικρινὰ πρέπει νὰ θλίβεται γιατί τὸ νοιώθει ἡ ψυχή. (Ἰούλιος 1969).
Όσιος Αμφιλόχιος Μακρής της Ιεράς Νήσου Πάτμου.
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ!!
Μιχάλης Αντωνιάδης
«Θλιβόμενοι ἀλλ᾿οὐ στενοχωρούμενοι»
Ἔλεγε ὁ Ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης,
ὅτι ἡ ψυχή πού στεναχωριέται εἶναι σημάδι ὅτι δέν ἔχει παραδοθεῖ στό θέλημα τοῦ Θεοῦ ὁλοκληρωτικά.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πάλι μᾶς λέει: «θλιβόμενοι ἀλλ᾿ οὐ στενοχωρούμενοι» (Β’ Κορ. 4,8). Ὑπάρχει μία διαφορά.
Θλίψη εἶναι αὐτό πού μᾶς συμβαίνει ἀπ’ ἔξω, οἱ διάφοροι πειρασμοί, οἱ διάφορες δυσκολίες.
Ἀντίθετα, στενοχώρια εἶναι κάτι πού ἔρχεται ἀπό μέσα μας, τό δημιουργοῦμε ἐμεῖς, δηλαδή τό ὁποῖο μποροῦμε καί νά μήν τό δημιουργήσουμε.
Αὐτή λοιπόν ἡ δὐναμη τῆς ψυχῆς πού λέγεται «λύπη» -«στενοχώρια» εἶναι ἕνα πάθος ἀδιάβλητο, ὅπως εἶναι ἡ πείνα, ἡ δίψα, ἡ διάθεση πού ἔχουμε γιά ὕπνο κλπ. Εἶναι κάτι πού μᾶς δόθηκε μετά τήν πτώση.
Ἡ κακή διαχείριση τῆς λύπης, ὅπως καί τῆς πείνας, τῆς δίψας, τῆς διάθεσης γιά ἀνάπαυση, εἶναι ἁμαρτία. Ὅταν δηλαδή φᾶμε ὑπερβολικά ἤ φᾶμε ὄχι μέ σκοπό νά ζήσουμε, ἀλλά μέ σκοπό νά ἀπολαύσουμε, νά τρυφήσουμε, νά γεμίσουμε μέ σαρκική ἡδονή, τότε διαπράττουμε ἁμαρτία.
Ἀντίστοιχα καί ἡ λύπη, ὅταν χρησιμοποιηθεῖ γιά λάθος λόγο, γίνεται ἁμαρτωλή λύπη. Ὁ λάθος λόγος εἶναι, ὅταν ἡ λύπη χρησιμοποιεῖται γιά τά πράγματα αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Ὅταν χάσουμε κάτι, ὅταν στερηθοῦμε ἤ ὅταν δέν ἔχουμε κάτι ἀπό τά ὑλικά πράγματα καί λυπόμαστε ἤ ὅταν λυπόμαστε γιά κάτι πού ἀφορᾶ στό σῶμα μας, τότε αὐτό εἶναι ἁμαρτία.
Ἀντίθετα, ἡ λύπη γιά τίς ἁμαρτίες μας εἶναι ἡ καλή χρήση τῆς λύπης, εἶναι ἀρετή. Ὁ Θεός γι’ αὐτό μᾶς ἔδωσε τήν λύπη, πού εἶναι δύναμη τῆς ψυχῆς, γιά νά τήν χρησιμοποιοῦμε γιά μετάνοια. Ὁπότε ἡ λύπη μέ στόχο τήν μετάνοια εἶναι ἀρετή, ἐνῶ γιά τά πράγματα αὐτοῦ τοῦ κόσμου εἶναι ἁμαρτία.
Ἡ τέλεια λοιπόν ἐμπιστοσύνη στά χέρια τοῦ Θεοῦ εἶναι αὐτό πού μᾶς γλιτώνει ἀπό τήν στενοχώρια, ἀπό τήν κακή λύπη. Τότε μόνο ἔχουμε κακή λύπη, ὅταν δέν ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στόν Θεό καί στήν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Καί ὅταν δέν ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στήν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ, εἶναι δεῖγμα ὑπερηφάνειας.
Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου (Ὁμιλία 29 – 5 – 2011)
Μιχάλης Αντωνιάδης
Όποιος δεν έχει πνευματικό,
για να τον συμβουλεύεται στην πνευματική του πορεία, μπερδεύεται, κουράζεται, καθυστερεί και δύσκολα θα φθάσει στον προορισμό του.
Αν δίνει μόνος του λύση στα προβλήματα του, όσο σοφός και αν είναι, επειδή κινείται με αυτοπεποίθηση και υπερηφάνεια, μένει σκοτισμένος.
Ενώ, όποιος ταπεινώνεται και πηγαίνει με εμπιστοσύνη και αυταπάρνηση στον πνευματικό και ζητά την γνώμη του, βοηθιέται και του δίνει την σωστή απάντηση.
Σήμερα το πιο απαραίτητο, είναι να βρούν οι άνθρωποι έναν πνευματικό, να εξομολογούνται, να του έχουν εμπιστοσύνη και να τον συμβουλεύονται.
Αν έχουν πνευματικό και βάλουν ένα πρόγραμμα με προσευχή και λίγη μελέτη, εκκλησιάζονται, κοινωνούν, τότε δεν έχουν τίποτε να φοβηθούν σ’ αυτήν την ζωή.
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
Μιχάλης Αντωνιάδης
*_«Η αιτία των άλυτων βασάνων των ανθρώπων, δεν είναι η απουσία της ευσπλαχνίας του Θεού προς εμάς, αλλά αποκλειστικά και μόνο, η κατάχρηση από τον άνθρωπο του δώρου της ελευθερίας»._*
*_☦️ Όσιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ_*
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΚΥΡΙΑΚΗ!!
Μιχάλης Αντωνιάδης
Τά τελευταῖα χρόνια παρατηρεῖται μία κίνηση γιά τήν εἰσαγωγή στήν ἑλληνική κοινωνία, ἑορτῶν πού προέρχονται ἀπό δυτικές χῶρες καί κυρίως ἑορτῶν πού ἀπευθύνονται στή νεολαία.
Μία ἐξ αὐτῶν εἶναι καί ἡ προερχόμενη ἀπό τίς Ἡνωμένες Πολιτεῖες τῆς Ἀμερικῆς γιορτή τοῦ Halloween (Χάλογουϊν).
Σύμφωνα μέ τό ἔθιμο τῆς γιορτῆς, τά μικρά παιδιά στίς 31 κάθε Ὀκτωβρίου ντύνονται μέ ἐνδυμασίες μαγισσῶν, ξωτικῶν, δαιμόνων καί φαντασμάτων, ἐπισκέπτονται τά σπίτια προκειμένου νά συγκεντρώσουν ὅσο τό δυνατόν περισσότερα γλυκά, μία ἐνέργεια ἡ ὁποία εἶναι γνωστή ὡς «trick or treat» («φάρσα ἤ κέρασμα»).
Πολλοί συνδέουν τή συγκεκριμένη γιορτή μέ τίς ἑλληνικές ἀπόκριες, ὡστόσο αὐτή ἡ σύνδεση εἶναι λανθασμένη.
Πολλοί ἐρευνητές θεωροῦν πώς αὐτή ἡ γιορτή προέρχεται ἀπό τή ρωμαϊκή γιορτή πρός τιμή τῆς θεᾶς Pomona, πού θεωρεῖτο θεά τῶν καρπῶν καί τῶν φρούτων, ἐνῶ ἄλλοι ἀπό τήν ἀρχαία κελτική γιορτή Σαμαίν (Samhain ἤ Samuin), πού σηματοδοτοῦσε τό τέλος τοῦ καλοκαιριοῦ καί γιορταζόταν τήν 1η Νεομβρίου, ἐκδοχή πού εἶναι καί ἡ πιό πιθανή.
Οἱ Κέλτες κατοικοῦσαν στή σημερινή Ἰρλανδία, στό Ἡνωμένο Βασίλειο καί στά βόρεια τῆς Γαλλίας. Γιά τούς Κέλτες ἡ ἡμέρα τῆς 31ης Ὀκτωβρίου, ὅπου γιόρταζαν τή γιορτή Samhain σήμαινε τό τέλος τῆς συγκομιδῆς τῶν καρπῶν καί τήν ἀρχή τοῦ χειμώνα.
Ὡστόσο ἡ ἡμέρα αὐτή πίστευαν, πώς ἔχει καί ὑπερφυσικό χαρακτήρα καθώς θεωρεῖτο, ὅτι τότε καταργοῦνταν τά σύνορα τοῦ κάτω κόσμου καί τοῦ κόσμου τῶν ζωντανῶν καί ὅτι τότε ἔρχονταν ἀπό τόν κάτω κόσμο στή γῆ πνεύματα νεκρῶν καί πνεύματα τοῦ σκότους.
Τίς τελετές τῆς γιορτῆς τοῦ Σαμαίν πραγματοποιοῦσαν
οἱ ἱερεῖς τῶν Κελτῶν, πού ὀνομαζόταν Δρυΐδες. Οἱ Δρυΐδες προήδρευαν καί τῶν θυσιῶν πού τελοῦνταν γι᾽ αὐτή τή γιορτή. Πολλοί μελετητές ὑποστηρίζουν, πώς οἱ θυσίες πού τελοῦνταν δέν ἦταν μόνο θυσίες ζώων, ἀλλά καί ἀνθρωποθυσίες.
Οἱ ἀνθρωποθυσίες δέν ἦταν ἄγνωστες στή θρησκευτική λατρεία τῶν Κελτῶν. Πληροφορίες γι᾽αὐτές δίνουν Ρωμαῖοι συγγραφεῖς, ὅπως ὁ Κικέρωνας, ὁ Ἰούλιος Καίσαρας, ὁ Σουητώνιος καί ὁ Λουκιανός. Ὁ Πλίνιος ὁ Νεώτερος ἀναφέρει πώς ἀνθρωποθυσίες πραγματοποιοῦνταν καί στή Βρετανία.
Παρά τό γεγονός, ὅτι οἱ ἀνθρωποθυσίες τυπικῶς ἀπαγορεύθηκαν ἐπί τῶν αὐτοκρατόρων Τιβερίου (14-16 ἕως 37 μ.Χ.) καί Κλαυδίου (45-54 μ.Χ.) καί ἀπό τόν ἅγ. Πατρίκιο στήν Ἰρλανδία ..αὐτές δεν καταργήθηκαν.
Οἱ Ρωμαῖοι ἦταν ἀνεκτικοί στή λατρεία τῶν τοπικῶν θεοτήτων τῶν λαῶν πού περιλαμβάνονταν στήν αὐτοκρατορία τους, φαίνεται ὅμως, πώς οἱ ἀνθρωποθυσίες ξεπερνοῦσαν τά ὅρια τῆς ἀνεκτικότητάς τους.
Μετά τήν ἐξάπλωση τοῦ Χριστιανισμοῦ ἡ γιορτή τοῦ Σαμαίν προσέλαβε χριστιανικό χαρακτήρα καί συνδέθηκε μέ τή γιορτή τῶν Ἁγίων Πάντων (πού γιορταζόταν στίς 13 Μαΐου, ἀλλά μετακινήθηκε στήν 1η Νοεμβρίου γιά νά ἐξαφανίσει τόν παγανιστικό χαρακτήρα του).
Ἀπό τή γιορτή τῶν Ἁγίων Πάντων ἡ γιορτή τοῦ Σαμαίν ἔλαβε τή σημερινή ὀνομασία της Halloween δηλαδή All Hallows even (παραμονή τῶν Ἁγίων Πάντων). Σήμερα, σύμφωνα μέ τούς ὀπαδούς τοῦ Halloween εἶναι μία γιορτή χαρᾶς καί μεταμφιέσεων μέ εὔθυμες παρελάσεις καί κεράσματα σέ παιδιά καί ἐνήλικες.
Παρά τά ὅσα ἀναφέρουν οἱ ὑποστηρικτές τῆς γιορτῆς, τό Halloween οὐδέποτε ἔπαψε νά συνδέεται μέ τήν ὑπερφυσική δραστηριότητα καί τή μαγεία καί παρά τό γεγονός, ὅτι σήμερα ἔχει φαινομενικά χριστιανικό χαρακτήρα, στήν πραγματικότητα ποτέ δέν ἀπέβαλε τίς παγανιστικές του ρίζες.
Ὁ σατανιστής Anton Lavey στή σατανιστική βίβλο του κατατάσσει τό Halloween ὡς μία ἀπό τίς δύο σημαντικότερες γιορτές τοῦ σατανιστικοῦ ἡμερολογίου, ἐνῶ ἡ γιορτή περιλαμβάνεται στό ἡμερολόγιο, πού ἀκολουθοῦν οἱ μάγισσες (Wicca).
Ἡ γιορτή πραγματοποιεῖται σήμερα τόσο ἀπό τούς σατανιστές, ὅσο καί ἀπό μάγισσες (πρός τιμήν τῆς Μητέρας Γῆς), ἀλλά καί ἀπό σύγχρονους παγανιστές..
Τό Halloween προβάλλει παγανιστικές θεωρήσεις περί κόσμου καί τῆς σχέσεως τῶν πνευμάτων μέ αὐτόν καί ἀποτελεῖ προσπάθεια ἐξοικείωσης τῶν μικρῶν παιδιῶν μέ τό μαγικό στοιχεῖο..
Τό Halloween ἀποτελεῖ μία σύγχρονη ἐκδοχή τοῦ ἀρχαίου κελτικοῦ παγανισμοῦ, ἡ ὁποία εἶναι παντελώς ἀσυμβίβαστη μέ τήν ὀρθόδοξη χριστιανική πίστη.!
Ἀγγελικῆ Δ. Χατζηιωάννου, Δρ. Θεολογίας.
Μιχάλης Αντωνιάδης
Γράφει στο βιβλίο του,ο Ιταλός Πρέσβης Εμμ.Γκράτσι,απαντώντας με αυτόν τον τρόπο και στους ανιστόρητους νεοέλληνες :
"Δέκα λεπτά πριν από τις 3 της νύχτας της 28ης Οκτωβρίου του 1940, ο στρατιωτικός μου ακόλουθος, ο διερμηνέας μου και εγώ, φθάσαμε στην καγκελόπορτα μιάς μικρής οικίας στην Κηφισιά, όπου έμενε ο Πρωθυπουργός της Ελλάδος. Στον φρουρό της οικίας είπα ότι επιθυμώ να δώ τον Πρωθυπουργό για κάτι πολύ επείγον.
Ο φρουρός άρχισε να κτυπά το κουδούνι του εσωτερικού της οικίας, αλλά δεν ελάμβανε καμίαν απάντηση. Διερωτήθηκα εάν ήτο δυνατόν μια πρωθυπουργική κατοικία να μην απαντά αμέσως. Γιατί εγώ είχα εντολή να παραδώσω το τελεσίγραφον στις 3 π.μ. ακριβώς, της 28/10/1940, λόγω δε της προσπάθειάς μου να ακουσθεί το κουδούνι και να ανοίξει η πόρτα, η ώρα είχε ήδη φθάσει 3. Επιτέλους το κουδούνισμα ξύπνησε τον ίδιο τον Μεταξά, που έκαμε την εμφάνισή του σε μια μικρή πλαϊνή πόρτα και αναγνωρίζοντάς με, με άφησε να περάσω. Ο Μεταξάς φορούσε μια μάλλινη ρόμπα, από τον γιακά της οποίας φαινόταν ένα μετριότατο βαμβακερό νυκτικό.
Μου έσφιξε το χέρι και με έβαλε να καθίσω σε ένα μικρό φτωχικό σαλόνι του σπιτιού. Μόλις καθίσαμε, και επειδή η ώρα ήταν λίγα λεπτά μετά τις 3, του είπα αμέσως ότι η Κυβέρνησίς μου, μου είχε αναθέσει να του εγχειρίσω προσωπικά ένα κείμενο, που δεν ήτο τίποτε άλλο, παρά το τελεσίγραφον της Ιταλίας προς την Ελλάδα, με το οποίον η Ιταλική Κυβέρνηση απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση των στρατευμάτων της στον Ελληνικό χώρο, από τις 6 π.μ. της 28/10/1940.
Ο Μεταξάς άρχισε να το διαβάζει. Μέσα από τα γυαλιά του, έβλεπα τα μάτια του να βουρκώνουν. Όταν τελείωσε την ανάγνωση με κοίταξε κατά πρόσωπο, και με φωνή λυπημένη αλλά σταθερή μου είπε:
–Μεταξάς: Λοιπόν έχουμε πόλεμο (Alors, c’ est la guerre*).
–Γκράτσι: Όχι απαραίτητα Εξοχότατε. Η ιταλική κυβέρνηση ελπίζει ότι θα δεχθείτε την αξίωσίν της και θ’ αφήσετε τα ιταλικά στρατεύματα να διέλθουν δια να καταλάβουν τα στρατηγικά σημεία της χώρας.
–Μεταξάς: Και ποια είναι τα στρατηγικά αυτά σημεία, περί των οποίων ομιλεί η διακοίνωσις;
–Γκράτσι: Δεν είμαι εις θέσιν να σας είπω, Εξοχότατε. Η Κυβέρνησίς μου δεν με ενημέρωσε… Γνωρίζω μόνον ότι το τελεσίγραφο εκπνέει εις τας 6 το πρωί.
–Μεταξάς: Εν τοιαύτη περιπτώσει η διακοίνωσις αυτή αποτελεί κήρυξιν πολέμου της Ιταλίας εναντίον της Ελλάδος.
–Γκράτσι: Όχι, Εξοχότατε. Είναι τελεσίγραφον.
–Μεταξάς: Ισοδύναμον προς κήρυξιν πολέμου.
–Γκράτσι: Ασφαλώς όχι, διότι πιστεύω ότι θα παράσχετε τας διευκολύνσεις, τας οποίας ζητεί η κυβέρνησίς μου.
–Μεταξάς: ΟΧΙ! Ούτε λόγος δύναται να γίνη περί ελευθέρας διελεύσεως. Ακόμη όμως και αν υπετίθετο ότι θα έδιδα μια τοιαύτην διαταγήν -την οποίαν δεν είμαι διατεθειμένος να δώσω-, είναι τώρα τρεις το πρωί. Πρέπει να ετοιμασθώ,να κατέβω εις τας Αθήνας, να ξυπνήσω τον Βασιλέα, να καλέσω τον Υπουργόν των Στρατιωτικών και τον αρχηγόν του Γενικού Επιτελείου, να θέσω εις κίνησιν όλες τις στρατιωτικές τηλεγραφικές υπηρεσίες, έτσι που μια τέτοια απόφασις να γίνει γνωστή στα πλέον προκεχωρημένα τμήματα των συνόρων. Όλα αυτά είναι πρακτικώς αδύνατα. Η Ιταλία, η οποία δε μας παρέχει καν τη δυνατότητα να εκλέξωμε μεταξύ πολέμου και ειρήνης, κηρύσσει ουσιαστικώς τον πόλεμον εναντίον της Ελλάδος. (μετά από μια σύντομη παύση)
–Μεταξάς: Πολύ καλά λοιπόν, έχομεν πόλεμον."
Την στιγμήν εκείνην εμίσησα το επάγγελμά μου, το οποίον μοι επέβαλε ένα τόσον θλιβερόν και ταπεινωτικόν καθήκον.
Υπεκλίθην με βαθύτατον σεβασμόν πρό του υπερηφάνου γέροντος, ο οποίος δεν εδίστασεν ουδ’ επί στιγμήν να εκλέξη δια την Πατρίδα του την οδόν της θυσίας αντί της ατιμώσεως και απεχώρησα"
Μιχάλης Αντωνιάδης
Για το στρατό
Για τους νέους και το στρατό,
«Ευλογημένοι, στον πόλεμο του 1940,
στο μέτωπο, οι Έλληνες μάλωναν μεταξύ τους για το ποιος θα πάει μπροστά στην πρώτη γραμμή.
Οι νέοι τότε τραβούσαν τους μεσήλικες πίσω και τους έλεγαν:
Πηγαίνετε εσείς πίσω, γιατί έχετε οικογένεια και παιδιά και αφήστε εμάς μπροστά.
Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης.
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ
Κ ΚΑΛΟ ΣΑΣ ΜΗΝΑ!!
Μιχάλης Αντωνιάδης
.png "English"){kind=small}
 |
