Υπάρχει μια επιστολή που μας παρουσιάζει την Παναγία μας.
Είναι μία μαρτυρία που έχει σχέση με την θυγατέρα του Ποντίου Πιλάτου, την Αυρηλία,
η οποία συνάντησε κάποτε την Παναγία μας στο δρόμο και της προξένησε πολύ μεγάλη εντύπωση, χωρίς να ξέρει ποιά είναι η Παναγία.
Και σε μια συζήτηση μετά του ιδίου του υιού του βασιλέα της Ιουδαίας Ηρώδου, είπε για την Παναγία ποιητικώς τα εξής:
«Πριν του ηλίου δύοντος το φως το τρέμον πέση,
γυνή τις με υπήντησε την ηλικίαν μέση.
Σιτόχρους, κυανόφθαλμος, ξανθόκομος, ωραία,
τω σώματι ανάστημα θεά γιγαντιαία.
Εφέρει δε ιμάτια λευκότερα Ναρκίσσου,
και μύρα ευωδίαζε και ρόδα παραδείσου.
Και πόθεν αύτη έκθαμβος ηρώτησα, και ποία;
Ή μήτηρ αύτη του Χριστού, με είπαν η Μαρία.
Την επανείδα πίστευσε στο μέτωπο ως κρίνο,
επέλαμπε διάδημα ηλιακών ακτίνων».
Δημ. Παναγόπουλος +
Όποιος υμνεί την Κυρία Θεοτόκο, αγιάζει και η γλώσσα και η ψυχή του!
Μη χάνετε ευκαιρία να Της ψάλλετε ύμνους.
Θα σας ανταποδίδει, εκπληρώνοντας κάθε σας αίτημα!
Λέγεται, ότι κάποτε η Παναγία περνούσε από ένα ωραιότατο περιβόλι,
με πολύ ωραία άνθη.
Μάλιστα ένα από τα άνθη αυτά, την εντυπωσίασαν τόσο, που μπήκε στον πειρασμό και το έκοψε,
αλλά όταν το έφερε στην μύτη της, για να απολαύσει το άρωμά του, διαπίστωσε έκπληκτη, ότι δεν είχε καμμία ευωδία.
Δεν μύριζε καθόλου!
Ένα κρύο πράγμα...
Μόνο εξωτερική αίγλη και ομορφιά είχε.
Η Παναγία μας τόσο λυπήθηκε, για το ωραίο αλλά άοσμο εκείνο άνθος,
που το χαϊδεψε και είπε:
- Καημένο άνθος!
Γιατί εσύ να μην ευωδιάζεις;
Και όταν άγγιξαν τα χέρια της Παναγίας το άνθος,
τότε εκείνο αμέσως ανέδωσε τόσο άρωμα, που πλέον όσοι περνούσαν από εκείνο το περιβόλι αναρωτιόντουσαν:
Τί γίνεται εδώ, τί ευωδία είναι αυτή!!!
Ξέρετε πόσος κόσμος, ομοιάζει με αυτό το άνθος;
Άνθρωποι που έχουν μεν εξωτερική εμφάνιση, αλλά μέσα τους, δεν ευωδιάζουν, είναι ένα κρύο πράγμα.
Μάλιστα μερικοί αναδύουν και δυσοσμία βαριά.
Όταν όμως οι άνθρωποι έχουν σχέση με την Παναγία, αμέσως όλα αλλάζουν,
αλλοιώνονται και γίνονται σαν εκείνο το ευωδιαστό άνθος...!
Δημήτριος Παναγόπουλος
"Ὦ γλυκειά μας Μανούλα, ὦ φῶς τῆς ψυχῆς μας, ὦ ἀγάπη ἀνόθευτος,
ὦ ζωή τῆς ψυχῆς μας!
Μέ τό ὄνομά Σου στό στόμα νά ξεψυχίσωμε,
μέ ἕνα γλυκύτατον φίλημα νά μᾶς παραλάβης καί εἰς τούς κόλπους Σου νά ὑποδεχθῆς!
Ὦ μάννα, μέλι καὶ νέκταρ γλυκύτατον,
ὦ εὐωδία καὶ μυρίπνοον ἄρωμα!…
Γέρων Ιωσήφ Ησυχαστής.
Μιχάλης Αντωνιάδης
.png "English"){kind=small}
