Να μου φέρεις τον Ευμένιο να Εξομολογηθώ, του Αγίου Πορφυρίου.

 

Να μου φέρεις τον Ευμένιο να Εξομολογηθώ.

Ο γερο-Ευμένιος ήταν ο αγαπημένος του Αγίου Πορφυρίου.

Μια φορά μου λέει, τυχερέ, βρήκες και τον Ιάκωβο, βρήκες και τον Ευμένιο, εγώ έναν άνθρωπο βρε δεν έχω.

Του λέω, Γέροντα είσαι παραπονιάρης. Όλο παράπονα κάνεις.

Είμαι βρε, είμαι παραπονιάρης. Του άρεσε έτσι να μηδενίζεται. Καλά με κατάλαβες, καλά με κατάλαβες, αλλά ξέρεις βρε τι σημαίνει να περνά τόσος κόσμος και να μην έχω και ‘γω έναν, έναν, να Εξομολογηθώ και ‘συ να ‘χεις δυό; Πώς να μην έχω παράπονο;Και τι θέλετε του λέω, πως μπορώ να βοηθήσω;

Να μου φέρεις τον Ευμένιο να Εξομολογηθώ.

Λέω και ‘γω, πως θα το πω τώρα του Ευμένιου; Θα δεχτεί ο Ευμένιος να Εξομολογήσει τον Πορφύριο;

Ο Ευμένιος, βαθιά με απλότητα, χιλιόμετρα μακριά από την δική μου την πολυπλοκότητα.

Μου λέει, πότε θέλει;

Του λέω, καμιά Κυριακή που δεν πάει πολύς κόσμος μετά τη Λειτουργία να πάμε;

Ντάξει, ντάξει, θα πάρω το Πετραχήλι, βρες ένα αυτοκίνητο εσύ και θα πάμε.

Μα τι ήταν η συνάντησή τους !!

Αν έχετε διαβάσει που λέει στην Παλαιά Διαθήκη, κατέβηκε ο Μωησής από το Όρος Σινά και ήταν τόση η λάμψις από την επαφή του με τις ενέργειες του Θεού που ήταν τόσο το Φως, που οι Εβραίοι για να μπορούν να συνομιλούν μαζί του έβαλαν μπροστά του ένα μαντήλι γιατί από την λάμψη δεν μπορούσαν να τον δουν.

Όταν βγήκε ο Γερο-Ευμένιος από τον Άγιο Πορφύριο, από το κελί του μετά τη Εξομολόγηση, έτσι ήταν το πρόσωπό του, τόσο Φως είχε επάνω του.

Σκεφτείτε ότι αυτοί οι δύο γνωρίσθηκαν από την εποχή της Πολυκλινικής, που ήταν στην Πολυκλινική Εφημέριος ο Άγιος Πορφύριος. Ο Π. Ευμένιος τότε ήταν Μοναχός, Πατήρ Σωφρόνιος Σαριδάκης από την Κρήτη, και τον έστελνε ο Άγιος Νικηφόρος κάθε Σάββατο να πάει στην ψαραγορά, που ήταν κάτω εκεί δεν ξέρω αν είναι μέχρι σήμερα, κοντά στην Ομόνοια. Να πας να ψωνίσεις του έλεγε για όλους τους λεπρούς, επειδή είχε υγεία και δύναμη και ευρωστία ο Πατήρ Ευμένιος, τότε Σωφρόνιος.

Οπότε μια ημέρα λέει πηγαίνοντας, είδα κόσμο να μπαίνει σε ένα Παρεκκλήσι. Ήταν του Αγίου Γερασίμου στην Πολυκλινική. Και δεν μπαίνω και ‘γω να Προσκυνήσω; Είχαν Λειτουργία και στην Λειτουργία βλέπω έναν Παπά να Λειτουργά αλλά με Φως, πολύ Φως παιδί μου. Έμεινα πίσω-πίσω. Μα τι Χάρη του έδωσε αυτού ο Θεός! Απ ‘το Χερουβικό και μετά μου λέει, έβλεπα να τον Διακονούν Άγγελοι ! Τέλειωσε η Λειτουργία, μερικοί έμπαιναν μέσα στο Ιερό να χαιρετίσουν τον Παπά, Παπάς ήταν ο Άγιος Πορφύριος. Και μπαίνει ο Γερο-Ευμένιος, απλούστατος, σαν παιδάκι ήταν.

Του λέει, πως σε λένε;

– Πατέρα Πορφύριο.

Ο Πορφύριος είχε ύφος, βασιλικό, αυτοκρατορικό, ο άλλος, ο Ευμένιος ήταν χωριάτης, Κρητικός.

– Πάτερ Πορφύριε, μα τι μεγάλη Χάρη σου έδωσε ο Θεός ! Να έχεις τόσο Φως όταν Λειτουργάς και μετά το Χερουβικό τόσους Αγγέλους ! Πω πω δεν ξανάδα αυτό το πράγμα !

Και του απάντησε ο πανέξυπνος και Αγιότατος Πατήρ Πορφύριος, ναι Πάτερ μου είναι αλήθεια, η Χάρις της Ιερωσύνης είναι μεγάλη, ιδαιτέρως όταν Λειτουργούμε και τι ωραία, εσύ είδες τους Αγγέλους μου που εγώ δεν βλέπω.

Έτσι μου είπε, μου λέει, ότι δεν έβλεπε τους Αγγέλους. Είναι δυνατόν να είναι δίπλα σου και να μην βλέπεις; Η ταπεινότητα του δεν έβλεπε για να τον διδάξει συμ..περιφορά.

Απόσπασμα ομιλίας Μητροπολίτου Μόρφου Νεόφυτου

Μιχάλης Αντωνιάδης

read more ►

Πῶς Έξομολογοῦσε ὁ Γέροντας Πορφύριος;

 

Πῶς Έξομολογοῦσε ὁ Γέροντας Πορφύριος;

“Τὴν ὥρα ποὺ μπαίνει κάποιος νὰ Έξομολογηθεῖ, τὸν.. κοιτάζω. Ὅταν φεύγει, τὸν συνοδεύω μὲ Προσευχή, τοῦ στέλνω τὴν ἀγάπη μου ὣς ἔξω, ὥσπου νὰ ἔλθει ὁ ἄλλος. Εἶναι καλύτερα νὰ στέλνεις σιωπηλὰ τὴν ἀγάπη σου, παρὰ νὰ λὲς λόγια”.

Ὅταν σὲ ἡλικία εἰκοσιενὸς ἐτῶν

ὁ Π. Πορφύριος ἔγινε 'Ιερέας καί, στὴ συνέχεια, στὰ εἴκοσι τρία του, Πνευματικός, ὅσους πήγαιναν κοντά του γιὰ νὰ Έξομολογηθοῦν, δὲν τοὺς κοίταζε κατάματα, ὅπως μοῦ ἔλεγε ὁ ἴδιος, γιὰ νὰ μὴν αἰσθάνονται ἄβολα. Τοὺς ἔριχνε μόνο μιὰ ματιά, τὴν ὥρα ποὺ ἔμπαιναν, καὶ μετὰ ἔσκυβε τὸ κεφάλι του. Καί, πολλὲς φορές, πρὶν ἀκόμη ἀρχίσουν νὰ τοῦ μιλοῦν, τοὺς ἔλεγε ἐκεῖνος: “Κοίταξε, ἀπὸ τὸ χαρτάκι ποὺ ἔγραψες, μόνο τὸ τρία καὶ τὸ πέντε εἶναι ἁμαρτίες. Τὰ ἄλλα δὲν εἶναι ἁμαρτίες. Πές μου, λοιπόν, γιὰ τὸ τρία καὶ τὸ πέντε καί, ἅμα μᾶς μείνει χρόνος, μοῦ λὲς καὶ γιὰ τὰ ἄλλα”.

“Παιδιά μου, νὰ Έξομολογεῖσθε συχνά, νὰ Κοινωνεῖτε καὶ ν’ ἀγαπᾶτε τοὺς ἀνθρώπους”.

ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ!!         Μιχάλης Αντωνιάδης

  

read more ►

Τα πράγματα είναι απλά κι εύκολα στην Πνευματική ζωή,

 

Τα πράγματα είναι απλά κι εύκολα στην Πνευματική ζωή, στη ζωή εν Χριστώ,αρκεί να ξέρετε να διακρίνετε.

Όταν σας ενοχλήσει κάτι, ένας λογισμός, ένας πειρασμός, μία επίθεση, περιφρονώντας 

όλ' αυτά, θα στρέφετε  

την προσοχή σας, το βλέμμα σας, στον Χριστό.

Εκείνος μετά θα αναλάβει να σας ανεβάσει.

Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης.

Μιχάλης Αντωνιάδης         ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ!!        

read more ►

Nα πάρετε τα Λείψανα και να τα κρύψετε,

 Το Λείψανο του Οσίου Πορφυρίου του Καυσικαλυβίτου.

Ο Όσιος Πορφύριος Κοιμήθηκε στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους στις 2 Δεκεμβρίου 1991, εκεί και τον έθαψαν. Δεν είπε σε κανέναν τίποτα, δεν ήθελε κανείς να μάθει ότι φεύγει, να μην μπορεί να έρθει κανένας στην κηδεία του. Έδωσε εντολή στους Μαθητές του, μονάχα όταν τελειώσουν όλα γύρω από την ταφή του, τότε να πουν ότι κοιμήθηκε.

Επίσης, είχε πει, πως όταν αργότερα θα γίνει η ανακομιδή των Λειψάνων του «να πάρετε τα Λείψανα και να τα κρύψετε κάπου, και να μην ξέρει κανένας πού είναι παρά μόνο εσείς. Να τα κρύψετε, με ακούτε, να τα κρύψετε..». Τόσο μεγάλος και ταπεινός Άγιος ήταν (πηγή: Αποσπάσματα από το βιβλίο του Π. Ανανία Κουστένη Ιστορίες από τον Άγιο Πορφύριο τον νέο τον Καυσοκαλυβίτη»).

Πράγματι, η Κηδεία του έγινε μυστικά, με λίγους Πατέρες που τον Διακονούσαν εκεί στα Ασκητικά Καυσοκαλύβια (στο κάτω, νότιο μέρος) του Αγίου Όρους στις 2 Δεκεμβρίου 1991 μΧ (νέο), βάζοντάς τον σε έναν απλό και Καλογερικό τάφο, που κοσμούσαν λίγες πέτρες και ένας ξύλινος Σταυρός. Πέρασαν τα χρόνια και στο Κοιμητήριο του Κελιού του στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους έγινε η ανακομιδή των Λειψάνων του. Ευωδίασε όλος. Έπειτα, τα πήραν οι Μοναχοί και τα έκρυψαν, όπως ακριβώς τους είχε πει.

Περί των Λειψάνων του Οσίου Πορφυρίου.

Υπάρχουν σήμερα Λείψανα του Οσίου Πορφυρίου; Προκειμένου να απαντήσουμε στο ερώτημα αυτό θα παραθέσουμε τη σχετική μαρτυρία του Π. Γεωργίου Αλευρά, που αφορά στην ανακομιδή των Λειψάνων του Οσίου, όπως δημοσιεύτηκε στην εκκλησιαστική ιστοσελίδα Romfea στις 1 Δεκεμβρίου 2016.

«Έχω άποψη προσωπική, αφού ήμουν παρών στην ανακομιδή των Αγίων Λειψάνων του Γέροντά μας. Τρεις ήμασταν παρόντες. Η ταπεινότητά μου, ο Πατήρ Ιωαννίκιος και ο Πατήρ Νικήτας. Η εκταφή των κεκοιμημένων Πατέρων στα Καυσοκαλύβια πραγματοποιείται τρία χρόνια μετά την ταφή. Σκεφτήκαμε η ανακομιδή των Λειψάνων του Αγίου Γέροντά μας να πραγματοποιηθεί λίγες ημέρες πριν την ολοκλήρωση της τριετίας. Η καταλληλότερη ημερομηνία βρέθηκε. Συνέπιπτε μάλιστα με την ανακομιδή των Λειψάνων του Αγίου Γεωργίου, αφού στον Άη Γιώργη ήταν αφιερωμένος ο Ναός στο κελί μας (3 Νοεμβρίου 1994).

Ήταν αργά το βράδυ όταν ολοκληρώθηκε η ανακομιδή. Οι δύο Αδελφοί που προανέφερα, οδήγησαν τα Άγια Λείψανα στο δάσος, όπου θάφτηκαν μυστικά. Προσωπικά αρνήθηκα να ακολουθήσω τους δύο αδελφούς, θέλοντας να αγνοώ τον τόπο ταφής τους. Σαφέστατα, δεν πετάχτηκαν και δεν διασκορπίστηκαν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα “φυλάσσει Κύριος πάντα τὰ ὀστᾶ αὐτῶν, ἓν ἐξ αὐτῶν οὐ συντριβήσεται”(Ψαλ. 33,21).

Η ταπεινή Οσιακή του κοίμηση, η ταπεινή ανακομιδή των Αγίων Λειψάνων του, καθώς και η απόκρυψή τους από τα μάτια του κόσμου συμβαδίζουν με αυτά που έλεγε εν ζωή: «Δεν θέλω να με βάλετε σε φωτογραφίες. Θέλω να με βάλετε στην καρδιά σας. Όποιος θα με έχει στην καρδιά του, θα είμαι πάρα πολύ κοντά του».

Μιχάλης Αντωνιάδης

read more ►

Αν ζητείται σήμερα ομολογίαν Πίστεως,

 

Μετά τις σημερινές αποκαλύψεις της κυρίας Ευαγγελίας Πουλλά, συνοδεύονται 

και τα σχετικά φωτογραφικά ντοκουμέντα. 

Στις 04 Οκτωβρίου 2020 ο Κεν Γουότερ τέλεσε αγγλικανική λειτουργία στον καθεδρικό Ναό του Αγίου Θεοδώρου 

στην Πάφο, 

σε χώρο που είχε παραχωρηθεί από τον τότε Επίσκοπο Γεώργιο και τον οποίο, 

όπως φαίνεται, 

ο ίδιος παρακολούθησε. 

Αν ζητείται σήμερα ομολογίαν Πίστεως από τον Μητροπολίτη Πάφου Τυχικό, 

μπροστά σε αυτά τα στοιχεία ίσως πρέπει πρώτος να δώσει ομολογίαν Πίστεως 

ο ίδιος ο Γεώργιος και να δώσει σαφείς εξηγήσεις στον κόσμο..

Νέα Τάξη εωσφορικών Πραγμάτων και Εποχής!.

ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ ΚAI ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!!    Μιχάλης Αντωνιάδης

read more ►

Η Πάφος χωρίς Ποιμένα, χωρίς Ευλογίες, χωρίς Προσευχές.

 

Η Πάφος χωρίς Ποιμένα, χωρίς Ευλογίες, χωρίς Προσευχές.

Ο Άγιος Τριαδικός Θεός μέσα από την πρόνοια Του, επέτρεψε σε εμάς τους αμαρτωλούς και βουτηγμένους στα πάθη μας Παφίτες, να μας φανερώσει για 2 χρόνια από το 2023-2025, έναν Επίσκοπο και Μητροπολίτη που τέτοιο στο είδος του ξέχασμα ότι μπορεί να υπάρξει. Ασκητικότατο, πράο, φιλάγιο, φιλακόλουθο, παιδαγωγό εν Χριστώ, απλό στην συμπεριφορά, πάντα πρόθυμο να θυσιαστεί για το ποίμνιο του, αφιλάργυρο και εώς τα άκρα φιλάνθρωπο και συμπονετικό (σε σημείο που να ευεργετά καθημερινά αυτούς που ήταν εξόφθαλμοι εχθροί του από ότι έχουν δείξει τα πράγματα όπως συγκεκριμένους Ρασοφόρους, Αρχιμανδρίτες και άλλους συνεργάτες που κληρονόμησε απο τον προηγούμενο Μητροπολίτη, που πλέον είναι ξεκάθαρο πώς ήτανε χαφιέδες και λογοδότες των δύο μεγάλων συκοφαντών του Πανιερώτατου Μητροπολίτη Πάφου κ.κ. Τυχικού (Αρχιεπίσκοπο Γεώργιο και Δήμαρχο Πάφου Φαίδωνα) ελπίζοντας πως με το φιλότιμο θα τους οδηγούσε στην Μετάνοια. Αλλά όπως λέει και ο μεγάλος Ρώσσος Άγιος Μπριατσάνινωφ, Επίσκοπος Σταυρουπόλεως, το μόνο που μπορούμε να κατηγορήσουμε τους Αγίους ανθρώπους είναι πως σχεδόν πάντα πέφτουν έξω στο πόσο μοχθηροί μπορεί να είναι οι ανθρώποι και πολύ συχνά εμπιστεύονται ακόμη και με την καρδιά τους ανθρώπους που στο τέλος θα τους βλάψουν.

Η Πάφος λοιπόν από τις 22 Μαΐου μέχρι σήμερα είναι σε τραγική Πνευματική και Ηθική κατάντια. Οι αριθμοί των φόνων, αιφνίδιων θανάτων, θανατηφόρων δυστυχημάτων, σεισμών, διοργάνωση οργίων με 200 συμμέτεχοντες από όλο τον πλανήτη, βία στα σχολεία και άλλων τραγικών περιστατικών είναι πρωτοφανής. Όλοι οι Πατέρες και Αγιοί της Εκκλησίας μας αλλά και ξεκάθαρα στην Παλαία και Καινή Διαθήκη βλέπουμε πώς ο Θεός παιδαγωγεί (ο Θεός ποτέ δεν τιμωρεί) τον Λαό του όταν παρασυρθεί προς την ειδωλολατρεία και την σαρκολατρεία και ξεχάνει την Πατροπάραδοτη του ευσέβεια. Έτσι επί της ευκαιρίας θα θέλαμε να “ευχαριστήσουμε” εκ βαθέως καρδίας που ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου μαζί με την Σύνοδο και μαζί με τους χαφιέδες του στην Πάφο από Μοναστήρια της Τάλας μέχρι το Μητροπολιτικό Μέγαρο στο Κτήμα δουλέψαν τόσο μεθοδικά και συστηματικά έτσι ώστε οι Πάφιτες να μείνουν χωρίς τις Ευλογίες και Προσευχές του αγαπημένου τους Μητροπολίτη και να είμαστε ένα βήμα πριν την ολική Πνευματική και Ηθική και σαν νομοτελής συνέπεια, Εθνική καταστροφή.

Το τελικό χτύπημα και η ολική καταστροφή της Αγιοτόκου πόλης μας και πρώτης Χριστιανικής Ευρωπαϊκής πόλης θα είναι με την άφιξη του Μοιχεπιβάτη του Μητροπολικού Θρόνου στην Πάφο. Όποιοι και να είστε οι υποψήφιοι π.χ Καρπασίας, Μεσαορίας και ο Αρχιμανδρίτης Ιώαννης να ξέρετε από τώρα πώς δεν είστε ευπρόσδεκτοι στην πόλη μας, και θα μας βρείτε μπροστά σας. Θα φροντίσουμε με όποιο τρόπο μπορούμε να σας κάνουμε να καταλάβετε πως μόνο τον Πάφου Τυχικό αναγνωρίζουμε για Μητροπολίτη μας. Πραγματικά ξανασκεφτείτε όσοι θέλετε να είστε υποψήφιοι για τον Θρόνο της Πάφου. Η αποδοκιμασία από τον λαό της Πάφου προς το πρόσωπό σας θα είναι εγγυημένη· και στους υποψήφιους δελφίνους αλλά και στον Μοιχεπίβατη μετά τις εκλογές (Ο Θεός ας μήν επιτρέψει τέτοια τραγωδία στην Αγιοτόκο πόλη μας).

Ἡ "ὑπόθεση Τυχικοῦ" καταδεικνύει ὅτι τὸ ἔκκλητο 

αὐτοακυρώνεται ὅταν ἐργαλειοποιεῖται ἀντὶ νὰ ὑπηρετεῖ τὴν Έκκλησιαστικὴ τάξη.  

Ὁ Μητροπολίτης Τυχικὸς κατεδικάσθηκε χωρὶς νὰ ἔχει ὑπάρξει οὔτε Ἀνακριτικὴ Ἐπιτροπή, οὔτε Ἀνακριτής, οὔτε ἀνακρίσεις, οὔτε ἔλεγχος τῶν καταγγελιῶν, οὔτε πόρισμα Ἀνακριτοῦ, οὔτε Ἐκκλησιαστικὸς Εἰσαγγελεύς, οὔτε ἀπόφαση γιὰ ἄσκηση

διώξεως, οὔτε κατηγορητήριο οὔτε μάρτυρες κατηγορίας, οὔτε μάρτυρες ὑπερασπίσεως, οὔτε κλήση σέ κατηγορούμενο, οὔτε πρόταση ἐνοχῆς, οὔτε πρόταση ἐπὶ τῆς ποινῆς ἀπὸ τὸν Ἐκκλησιαστικὸ Εἰσαγγελέα! Δὲν τηρήθηκε οὔτε ἕνα ἄρθρο ἀπὸ ὅσα προβλέπει ὁ Καταστατικὸς Χάρτης καί οἱ Ίεροί Κανόνες!

Ἀλλὰ τότε, τί συνέβη;

Αναστάσιος Γκοτσόπουλος,

Πρεσβύτερος.

Μιχάλης Αντωνιάδης

read more ►

Αποφεύγετε τους παπικούς,

 Αποφεύγετε τους παπικούς όπως φεύγει κάποιος από φιδιού και από προσώπου πυρός αλλά και τους "Ορθοδόξους" που σχετίζονται με παπικούς!!

Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός.

ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΚΥΡΙΑΚΗ!!        Μιχάλης Αντωνιάδης 

read more ►

Ο Άγιος Παΐσιος & ο Πατριάρχης με τον Πάπα,

 Ο Άγιος Παΐσιος & ο Πατριάρχης με τον Πάπα

Καθώς αναζωπυρώνονται οι συζητήσεις γύρω από τις σχέσεις Ορθοδοξίας και Ρώμης ενόψει της επίσκεψης του Πάπα στην Κωνσταντινούπολη, ένα παλαιό χειρόγραφο του Αγίου Παϊσίου επανέρχεται στο φως με τρόπο σχεδόν ανατριχιαστικά επίκαιρο.

Πρόκειται για τη δεύτερη επιστολή του, γραμμένη πριν από το γνωστό «Σημεία των Καιρών», η οποία απευθυνόταν στον Αρχιμανδρίτη Χαράλαμπο Βασιλόπουλο, τότε προηγούμενο της Μονής Πετράκη και Ιδρυτή του Ορθόδοξου Τύπου.

Ο ίδιος ο Όσιος είχε γράψει:

«Τα γράφω με πόνο.. και σήμερα, με όσα γίνονται, μας συμπονάει ζωντανά».

Ο λόγος του, απλός αλλά διαπεραστικός, μοιάζει να συνομιλεί άμεσα με τα γεγονότα της εποχής μας.

Ένα «κομματάκι κλωστή» για το πολυκομματιασμένο φόρεμα της Εκκλησίας

Ο Άγιος Παΐσιος ξεκινά την επιστολή του ομολογώντας ότι ο θόρυβος γύρω από τις «φιλενωτικές κινήσεις» και τις επαφές του Πατριάρχη με τον Πάπα τον πλήγωσε. Ένιωσε, όπως λέει, την ανάγκη να προσφέρει έστω «ένα μικρό κομματάκι κλωστή», να συμβάλει δηλαδή —όπως μπορεί ένας ταπεινός Μοναχός— στην ενότητα της Εκκλησίας.

Μέσα από αυτή τη συμβολική εικόνα εκφράζει τον φόβο του για μια αγάπη προς τη Δύση που, κατά τον ίδιο, δεν έχει Πνευματικό χαρακτήρα, αλλά μοιάζει περισσότερο με.. κοσμική σχέση.

Η περίφημη φράση: «Αγάπησε μίαν άλλην γυναίκα μοντέρνα»

Στο σημείο αυτό ο λόγος του γίνεται ιδιαίτερα αιχμηρός.

Αναφερόμενος στον Πατριάρχη Αθηναγόρα, ο Άγιος Παΐσιος γράφει:

«Όπως φαίνεται, αγάπησε μίαν άλλην γυναίκα μοντέρνα, που λέγεται Παπική Εκκλησία· διότι η Ορθόδοξος Μητέρα μας δεν του κάμνει καμμίαν εντύπωσιν, επειδή είναι πολύ σεμνή».

Με σκληρή εικονοποιία, παρουσιάζει την Ορθόδοξη Εκκλησία ως σεμνή μητέρα που παραμερίζεται,

 ενώ ο Πατριάρχης στρέφεται σε κάτι πιο «μοντέρνο». Το πρόβλημα, τονίζει, δεν είναι μόνο Θεολογικό αλλά και υπαρξιακό: η κοσμική αγάπη οδηγεί όχι σε ένωση, αλλά σε διάλυση. Και ούτε εδώ σταματά. Προειδοποιεί πως πολλοί Πιστοί «σκανδαλίζονται», ενώ τα «κοσμικά παιδιά» αναπαύονται σε τέτοιες κινήσεις.

Οι «φιλενωτικοί»: Πολλή ομιλία, λίγη Πνευματικότητα

Ο Άγιος Παΐσιος δηλώνει με οδύνη ότι όσους φιλενωτικούς γνώρισε, δεν τους είδε να έχουν «ούτε ψίχα Πνευματική ούτε φλοιό». Τους κατηγορεί ότι μιλούν για αγάπη και ενότητα, αλλά δεν έχουν προηγουμένως ενωθεί οι ίδιοι με τον Θεό.

Η ένωση των Εκκλησιών, λέει, δεν μπορεί να είναι προϊόν διπλωματίας ή διαλόγων χωρίς Πνευματικό βίωμα.

«Ας το αφήσουμε στους Πατέρες που αγάπησαν πολύ τον Θεό»

Η επιστολή προτείνει να αφεθεί το θέμα της ένωσης σε πραγματικούς Πνευματικούς διδασκάλους, σε Θεολόγους που κάηκαν από τη φωτιά της Θείας Αγάπης, όχι από «τον αναπτήρα του Νεωκόρου».

Και υπενθυμίζει μια βασική Πνευματική αλήθεια:

Η οργή του Θεού δεν αντιμετωπίζεται με «συνεταιρισμό αμαρτωλών», αλλά με Μετάνοια.

Η έλλειψη δεν είναι δογματική, αλλά ηγετική Ο Άγιος Παΐσιος σημειώνει ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχει καμία δογματική έλλειψη. Η μόνη πραγματική έλλειψη, γράφει, είναι η έλλειψη σοβαρών Ιεραρχών με Πατερικές αρχές.Παρά ταύτα, υπενθυμίζει ότι:

«Η Εκκλησία είναι Εκκλησία του Χριστού και Αυτός την κυβερνάει». Όταν χρειαστεί, λέει, θα αναδείξει ο Θεός νέους Μάρκους Ευγενικούς και νέους Γρηγορίους Παλαμάδες.

Ο κίνδυνος των σχισμάτων: το δεύτερο πλήγμα

Με ιδιαίτερη έμφαση ο Άγιος καταδικάζει και την αντίθετη ακρότητα: την εύκολη διάσπαση και τα σχίσματα.

Το διακοπτόμενο μνημόσυνο, η δημιουργία «ιδίας Εκκλησίας» και η υβριστική πολεμική κατά Πατριαρχών, κατά τη γνώμη του, αποτελούν δεύτερο και ακόμη πιο επικίνδυνο πλήγμα για την Εκκλησία.

«Εύκολα χωρίζει κανείς και δύσκολα επιστρέφει..»

Η εποχή μας, λέει, έχει ήδη γεμίσει με «Εκκλησίες» που δημιουργούνται από ομάδες ή ακόμη και από ένα άτομο.

Η τρίτη κατηγορία: οι εσωτερικές έριδες των Ορθοδόξων.. Ο Άγιος Παΐσιος δεν περιορίζεται στα μεγάλα όρια· βλέπει και τις μικρές πληγές.

Κάνει λόγο για μια τρίτη ομάδα εντός της Εκκλησίας: ανθρώπους που μένουν πιστοί αλλά κατασπαράσσουν αλλήλους με κριτική και επιθέσεις.

Αυτούς που παρακολουθούν ο ένας τον άλλον όχι για την οικοδομή αλλά για να χτυπήσουν.

Θεωρεί ότι όλοι οι χαρακτήρες —ήπιοι και αυστηροί— είναι απαραίτητοι στο Σώμα της Εκκλησίας, όπως απαραίτητες είναι οι γλυκές, ξινές και πικρές τροφές στο σώμα του ανθρώπου.

Το Ερημητήριο και ο πόνος για την Ορθοδοξία:

Ο Άγιος Παΐσιος κλείνει με βαθιά Ταπείνωση:

Δηλώνει ότι δεν είναι Άγιος ή Θεολόγος· είναι απλός Μοναχός.

Κι όμως, οι ειδήσεις που έφτασαν στο Ερημητήριό του τον πόνεσαν τόσο, ώστε ένιωσε καθήκον να γράψει.

Καλεί όλους —Ιεράρχες, Μοναχούς και λαϊκούς— να βοηθήσουν, ο καθένας όπως μπορεί, «διά την δόξαν της Εκκλησίας μας».

Η επιστολή φέρει την υπογραφή:

«Εν Αγίω Όρει, τη 23η Ιανουαρίου 1969 – Παΐσιος Μοναχός».

Γιατί η επιστολή συγκλονίζει ξανά σήμερα. Καθώς η Εκκλησιαστική διπλωματία φαίνεται να περνά ξανά φάση εντάσεως, τα λόγια του Οσίου λειτουργούν ως καθρέφτης.

Δεν στρέφονται εναντίον προσώπων, αλλά εναντίον δυο άκρων:

της άκριτης φιλενωτικής διάθεσης και της παρορμητικής σχισματικής αντίδρασης.

Ο πόνος του Αγίου Παϊσίου δεν ήταν πολιτικός, αλλά βαθιά Πνευματικός:

ο πόνος ενός παιδιού που βλέπει τη Μητέρα Εκκλησία του τραυματισμένη.

Και το μήνυμά του παραμένει διαχρονικό:

Μετάνοια, ενότητα, διάκριση, ταπείνωση — και εμπιστοσύνη στον Χριστό που κυβερνά την Εκκλησία Του.

Μιχάλης Αντωνιάδης

read more ►

Διασκεδάζουν με σύμβολα του θανάτου και του φόβου,

 «Από νωρίς ακόμη και σε παιδιά παιδικών σταθμών και Νηπιαγωγείων, βλέπουμε τα παιδιά να μασκαρεύονται σε διαβόλους, μάγισσες ή φαντάσματα, να «διασκεδάζουν με σύμβολα του θανάτου και του φόβου, δίχως να κατανοούν ότι τέτοιες εικόνες δεν είναι απλώς «αθώο παιχνίδι ή έθιμο».

Η ψυχή, ιδιαίτερα των παιδιών, απορροφά νοήματα και συμβολισμούς που με τον καιρό, αλλοιώνουν την Πνευματική της ευαισθησία και οπωσδήποτε την παιδική αθωότητα.

Στο σημείο αυτό θέλουμε να καταστήσουμε σαφές πως ότι αναφέραμε παραπάνω για να αντιληφθούμε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν πολεμά τη χαρά, αλλά την πλάνη.

Δεν φοβάται το σκοτάδι, αλλά το αποκαλύπτει και το μεταμορφώνει.

Ο Χριστός είναι το Φως του κόσμου, και ο Πιστός καλείται να ζει «ἐν φωτὶ».

Όταν, λοιπόν, κάποιος διασκεδάζει με προσωπεία του κακού, στην ουσία νομιμοποιεί μέσα του την εξοικείωση με το σκοτάδι.

Επομένως το Halloween, ακόμη κι αν παρουσιάζεται ως «αθώα παράδοση», φέρει μια βαθύτερη φιλοσοφία-οπτική γωνία, την απολυτοποίηση του κακού και την σχετικοποίηση του καλού.

Ο διάβολος παρουσιάζεται ως παιχνιδιάρικος· ο θάνατος, ως διασκέδαση· το φόβητρο, ως γέλιο.

Μα η Ορθοδοξία γνωρίζει καλά πως τίποτα απ’ αυτά δεν είναι αθώο.

Όπως έλεγε ο Άγιος Παΐσιος: «Ο διάβολος δεν παρουσιάζεται πάντοτε με κέρατα· πολλές φορές φοράει μάσκα ευγένειας ή ψευτοχαράς»

Δεν είναι τυχαίο ότι τέτοιες “γιορτές” ανθίζουν σε κοινωνίες που έχασαν την Πνευματική τους ταυτότητα και αναζητούν χαρά σε λάθος πηγές.

Μια ψεύτικη χαρά, που διαρκεί λίγες ώρες και αφήνει πίσω της κενό.

Φυσικά η Εκκλησία μας δεν περιορίζεται στο να απορρίπτει, αλλά προτείνει κυρίως δρόμους ζωής.

Προβάλλει την αληθινή χαρά, που δεν χρειάζεται μάσκες ή σκοτάδι.

Στο ήθος του Halloween, αντιπροτείνει την μετοχής της Θείας Λειτουργίας, το Φως της Ανάστασης, την χαρά της εορτής στις μνήμες των Αγίων, την λαμπρότητα της μετοχής στην αιωνιότητα της Βασιλείας των Ουρανων.

Στη θέση των «πνευμάτων», μας θυμίζει τους Αγγέλους και τους Αγίους που προστατεύουν και Φωτίζουν τον άνθρωπο. Στη θέση του φόβου, προσφέρει ειρήνη και εμπιστοσύνη στον Θεό.

Και αντί για τις μάσκες, μας καλεί να δείξουμε το αληθινό μας πρόσωπο, λουσμένο στο Φως της χάριτος.

Άλλωστε η Ορθοδοξία δεν είναι θλιβερή ή στερημένη· είναι χαρμόσυνη, γεμάτη νόημα και Φως.

Όποιος έχει γευθεί τη χαρά του Θεού, δεν έχει ανάγκη να ψάχνει συγκινήσεις στο σκοτάδι.

Κλείνοντας το άρθρο μας και με βάση όλα τα παραπάνω Αγαπητοί μου Αναγνώστες, το Halloween δεν είναι απλώς «μια ακόμη ξενόφερτη μόδα». Είναι σύμπτωμα μιας βαθύτερης απομάκρυνσης από την Πίστη ως Χριστιανοί και την ταυτότητά μας ως Έλληνες. Η Ελλάδα δεν χρειάζεται να υιοθετεί ξενόφερτα έθιμα για να χαρεί· έχει το δικό της Φως, τη δική της Πνευματική κληρονομιά.

Έχει το Φως του Σταυρού, των Αγίων, της Παναγίας μας και της Αναστάσεως. Ας μάθουμε, λοιπόν, στα παιδιά μας, αφού πρώτα τα τηρήσουμε εμείς οι μεγαλύτεροι, ότι η αληθινή γιορτή είναι αυτή που οδηγεί στη χαρά του Θεού.

Όχι στο σκοτάδι των προσωπίδων, αλλά στη λάμψη της ψυχής που φωτίζεται από την αγάπη του Χριστού. Όπως είπε ο Κύριος «Ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοὶ οὐ μὴ περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ’ ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς» (Ἰω. 8,12)».

(Aπόσπασμα άρθρου του π. Αντωνίου Χρήστου, στην εφημερίδα "Ορθόδοξη Αλήθεια")

Μιχάλης Αντωνιάδης

read more ►

Πυρ κο­λά­σε­ως δεν υπάρ­χει. Το μόνο που υπάρ­χει εί­ναι το Άκτι­στο Φως,

 Κό­λα­ση σαν δη­μιουρ­γία δεν υφί­στα­ται. Δεν εποί­η­σε ο Θεός κό­λα­ση και το οποίο ανα­βλύ­ζει αιώ­νια από την μα­κά­ρια φύση και ου­σία του Θεού. Αυτό λέ­γε­ται και Δόξα του Θεού. 

Στον άλ­λον κό­σμο υπάρ­χει το ιδί­ω­μα Πι­στοί και άπι­στοι και γε­νι­κά όλες οι ψυ­χές να βλέ­πουν αυ­τήν την Δόξα. Και αυτή η Δόξα στους μεν σε­σω­σμέ­νους ενερ­γεί ως Φως, το οποίο θα το δέ­χον­ται, θα Φω­τί­ζον­ται και θα αν­τα­να­κλούν Φως και έτσι θα γί­νον­ται ''Χρι­στο­ει­δή­ς'', όμοιοι με το Χρι­στό. 

Και στους δε κο­λα­σμέ­νους ενερ­γεί ως πυρ, ως φω­τιά (πυρ κο­λά­σε­ως - εξώ­τε­ρο πυρ). 

Θα βομ­βαρ­δί­ζον­ται οι κο­λα­σμέ­νοι από άπει­ρους τό­νους Θεί­ας Αγά­πης, δια του Ακτί­στου Φω­τός, την οποία δεν θα την δέ­χον­ται, λόγω της αμε­τα­νόη­της επί­γειας ζωής τους και θα την ''με­τα­φρά­ζουν'' σε άπει­ρους τό­νους μί­σους, κα­κί­ας, κό­λα­σης και φω­τιάς και θα τους κα­τα­καί­ει. 

Αυ­τός εί­ναι και ο λό­γος, που ο Θεός δεν λυ­πά­ται και ούτε πρό­κει­ται να λυ­πη­θεί για τους κο­λα­σμέ­νους. Μό­νοι τους με­τα­τρέ­πουν, την Αγά­πη και το Φως του Κυ­ρί­ου, σε μί­σος και σκό­τος. 

Το Άκτι­στο Φως ενερ­γεί αν­τί­θε­τα, διό­τι οι προ­αι­ρέ­σεις των ψυ­χών εί­ναι δια­φο­ρε­τι­κές εφό­ρου ζωής. 

Έτσι δεν μπο­ρούν οι κο­λα­σμέ­νοι να κα­τη­γο­ρή­σουν το Θεό ότι εί­ναι σκλη­ρός, διό­τι όπως εμ­φα­νί­ζε­ται στους σε­σω­σμέ­νους, έτσι εμ­φα­νί­ζε­ται και σε αυ­τούς, ως Άκτι­στο Φως. 

Οι κο­λα­σμέ­νοι κα­τη­γο­ρούν μόνο τον εαυ­τό τους και όχι το Θεό. Συ­νε­πώς ο Θεός δεν κο­λά­ζει κα­νέ­ναν, αλλά οι άν­θρω­ποι αυ­το­κο­λά­ζον­ται, εξαι­τί­ας της αμε­τα­νο­η­σί­ας τους.

Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα, Άγιον Όρος +.

 Μιχάλης Αντωνιάδης

read more ►