η Αγία Αικατερίνη, συνέχεια,

 

Βλέπετε; Στη ζωή των Χριστιανών, όλα αυτά τα πρότυπα, οι τάχα μου αξίες, τα ιδανικά που θέλει ο κόσμος ο σύγχρονος και ο παλαιός, ανατρέπονται. Τα πάνω έρχονται κάτω. Και τα κάτω μας παίρνουν πάνω. Παν ο Ταπεινών εαυτόν Υψωθήσεται. Ενώ εμείς, τι λέμε; Να είμαστε περήφανοι, λέμε; Να έχομε αξιοπρέπεια. Δεν υπάρχει πουθενά μέσα στο Ευαγγέλιο, η λέξη αξιοπρέπεια. Και η περηφάνια, θεωρείται η χειρότερη αμαρτία. Έριξε τους Αγγέλους και τους έκαμε δαίμονες η περηφάνια. 

Στις μέρες μας η περηφάνια, έγινε η σημαία μας. Η αναζήτηση του πλούτου και της επιτυχίας που προκαλεί ο πλούτος και η κοινωνική αναγνώριση και η φήμη είτε η επιστημονική, ή καλλιτεχνική, έγινε επιδίωξη όλων των νέων ανθρώπων. Και αυτήν δυστυχώς την αξιακή στοχοθεσία έχουν και τα υπουργεία μας ιδιαιτέρως λανθασμένη Ευρωπαϊκή μας εκπαίδευση. Δεν έχει στόχο την Ταπείνωση. Δεν έχει στόχο την κατά Θεόν Σοφία. Δεν έχει στόχο την φιλανθρωπία. Δεν έχει στόχο την υπομονή.

Και έρχεται η Αγία Αικατερίνη και όλοι οι Άγιοι. Ο καθένας μέσα από τον δικό του βίο και την δική του περιπέτεια να μας πουν ότι μπορεί να είσαι ασθενής και εις τα μάτια του Θεού να είσαι υγιής. Γιατί είναι υγιής η ψυχή σου. Μπορεί να είσαι πλούσιος και στα μάτια του Θεού να είσαι φτωχός. Και να είσαι φτωχός και στα μάτια του Θεού να είσαι πλούσιος, γιατί είσαι υπομονετικός και Ελεήμων. Με τα λίγα που έχεις. 

Θέλομε λοιπόν εμείς, οι οποίοι ο καθένας μας, κάποια Χαρίσματα τα έχομε. Κι ας μην έχομε την εξυπνάδα και την ομορφιά και τα πλούτη της Αγίας Αικατερίνης. Δεν έχει άνθρωπο, που δεν έχει κάποια Χαρίσματα. Κάποια τάλαντα. Κάποια ταλέντα. Ας αναλογιστούμε. Πώς χρησιμοποιούμε τα δικά μας τάλαντα και ταλέντα και Χαρίσματα. Κατά Θεόν ή για να δοξαστούμε προσωρινά από τους ανθρώπους και να κολάσουμε αιώνια την αθάνατο ψυχή μας. Ας αναλογιστούμε ποιος είναι ο πόθος ο δικός μας. Τον πόθο της Αγίας Αικατερίνης τον ακούσαμε προηγουμένως στον βίο της. Ήθελε το καλόν καλύτερο. Και από όλους τον ωραιότερο και καλύτερον και σοφότερο. Και το ήθελε τόσο πολύ που της δόθηκε. 

Μου κάμνει εντύπωση και από τη δική μου μικρή εμπειρία, όσο έχω έναν πόθο δυνατό, συνωμοτεί όλο το σύμπαν και όλοι οι Άγγελοι του Θεού να πραγματοποιήσουν τον πόθο μου. Και πραγματοποιείται. Αργά ή γρήγορα πραγματοποιείται. Αν ο πόθος μου είναι καλός και κατά Θεόν. Αν είναι κακός πόθος η επιθυμία μας η δυνατή, εάν είναι κατά δαιμόνων πόθος τρέχουν όλοι οι σατανάδες να πραγματοποιήσουν την κακία μας. Και αν κάμομε και κάποιες αμαρτίες και δεν Μετανιώσουμε και δεν Εξομολογηθούμε αμέσως, τότε αυτό που θέλουμε το κακόν γίνεται. Αλλά στρέφεται εναντίον μας. Και εναντίον των παιδιών μας και των εγγονιών μας. 

Γι’ αυτό να έχομε λίγη έγνοια. Τι πόθους και τι επιθυμίες έχουμε στην καρδιά μας. Και συνεχώς να βάζομε ανώτερους πόθους μέσα μας. Εγώ, έναν πόθο που σας συστήνω όλοι σας να αποκτήσετε και  να λέτε του Χριστού. Χριστέ μου, βοήθα με να σε γνωρίσω. Χριστέ μου, βοήθα με να σε αγαπήσω. Δεν σε ξέρω Χριστέ μου. Νομίζω πως σε ξέρω. Δεν σε αγαπώ Χριστέ μου. Νομίζω πως σε αγαπώ. Άλλο να είσαι Θρήσκος και άλλο να είσαι Χριστιανός. Και δη Ορθόδοξος. Θρήσκοι είναι και οι μουσουλμάνοι. Αλλά Χριστιανοί και Ορθόδοξοι δεν είναι. Γι’ αυτό, ο βίος της Αγίας Αικατερίνης, είναι ένας πολυθαύμαστος και πολυδύναμος  βίος με πολλές δυνάμεις, με πολλά σημεία που αφορούν τη ζωή μας. Και το άλλο που μας λέει, σχέση με την Παναγία. Ότι είναι αδύνατο στις δικές μας δυνάμεις, θα μας το δώσει η Παναγία.

Ήλθε σήμερα το πρωί, κόσμος να Εξομολογηθεί. Και μου έλεγαν όλοι δύσκολα προβλήματα που είχαν. Τους έλεγα όλους. Έχεις αυτό το πρόβλημα το δύσκολο; Ανάλαβε την Παναγία από κοντά. Κάμε τους Χαιρετισμούς της. Κάμε της ένα Κομποσκοίνι την ημέρα. Μίλα της Παναγίας. Με απλά λόγια. Εάν δεν έχεις χρόνο για Κομποσκοίνια και για μεγάλες Προσευχές. Κάμε μικρές. Σύντομες. Αλλά στην Παναγία, με πόνο. Έρχονται μετά, όσοι με πάρουν στα σοβαρά και εφαρμόσουν αυτά που τους λέω. Δεσπότη μου, αυτό που μου είπες, με βοήθησε η Παναγία. Και αντί να μου δώσει δύο μου έδωσε τέσσερα. Μου έδωσε έξι. Και η Παναγία, βεβαίως, μας οδηγεί σε μεγαλύτερη και δυνατότερη σχέση με τον Υιό της. Με τον Χριστό. Θέλεις να γνωρίσεις τον Χριστό; Θέλεις να αγαπήσεις τον Χριστό; Γνώρισε και αγάπησε προηγουμένως την Παναγία. Μπορεί να μην γίνουμε νύμφη Χριστού, όπως έγινε η Αγία Αικατερίνη. Δεν έχομε τον πόθο της. Δεν έχομε τις δυνατότητες της. Όμως κάτι θα μας δώσει η Παναγία. Και αυτό το κάτι θα είναι αυτό που μας ταιριάζει. Μου έλεγε κι η μάνα μου, στον άξαμό μας. Ξέρει η Παναγία τον άξαμο του κάθ’ ενός. Τα μέτρα μας. 

Γι’ αυτό, μέσα από τον βίο της Αγίας Αικατερίνης, ας αναλογιστούμε. Εν περιλήψει τα λέω. Πώς αξιοποιούμε τα ταλέντα μας και τα χαρίσματά μας. Τι σχέση έχομε με την Παναγία μας. Τι πόθους και τι επιθυμίες βαθύτερες έχουμε και καλλιεργούμε και αν η σχέση μας με τον Χριστό είναι Ορθόδοξη ή είναι μια Θρησκευτική σχέση. Κάποτε-κάποτε πάω Λειτουργία, κάποτε-κάποτε έτσι για το έθιμο Κοινωνώ, αλλά δεν σε ξέρω Χριστέ μου. Δεν σου μιλώ. Φοβούμαι ακόμη και να σου μιλήσω. Ενώ βλέπεις μερικούς απλούς ανθρώπους, που αμέσως μόλις τους πεις, μίλα του Χριστού, μίλα της Παναγίας, ξεκινούν. Μερικοί μου λένε, μα είμαι άξιος εγώ να μιλήσω του Χριστού; Τους λέω, μίλα ενός Αγίου. Όπως μιλούσε ο Γέροντάς μου ο Ιάκωβος του Οσίου Δαβίδ. Α, γίνεται; Γίνεται, του λέω. Μου λέει ένας σήμερα, θα ξεκινήσω που τον Άη Γιώργη. Είναι ο Άγιος μου. Του λέω, είναι και ο δικός μου Άγιος. Ξεκίνα να μιλάς του Αγίου Γεωργίου. Ο Άγιος Γεώργιος θα σε πάρει στην Παναγία. Και η Παναγία θα σε πάρει στον Χριστό. Το δρομολόγιο είναι πάντοτε το ίδιον. Αρχή και τέλος ο Χριστός. Το παν είναι ο Χριστός. Αλλά θα φτάσομε διά της Θεοτόκου και κάποιος Άγιος θα μας πιάσει από το χέρι, όπως ο Ασκητής έπιασε από το χέρι την Αγία Αικατερίνη και την πήρε στην Παναγία. Και η Παναγία είναι ο καλύτερος προξενητής, ο καλύτερος νυμφαγωγός, ο καλύτερος ο οποίος γνωρίζει τι εστί Αγιότητα. Αφού είναι Παναγία!

Συνέχεια Κηρύγματος Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στον πανηγυρικό Εσπερινό της Εορτής της Αγίας Αικατερίνης

Μιχάλης Αντωνιάδης

read more ►

ΤΟ ΧΕΡΑΚΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΣΤΟ ΣΙΝΑ.

 

ΤΟ ΧΕΡΑΚΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΣΤΟ ΣΙΝΑ.

ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ!!         Μιχάλης Αντωνιάδης

read more ►

Η Αγία Αικατερίνη, «πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα, όσα ουχ υπάρχει μετά θάνατον»,

 

Οἱ τρεῖς πειρασμοὶ τῆς ἁγίας Αἰκατερίνης..

Η Αγία Αικατερίνη, ήταν ένα παιδί θαύμα της εποχής της. Δεν της έλειπε τίποτε. Ήταν η πιο έξυπνη κόρη της Αλεξάνδρειας. Ξέρετε τι ήταν η Αλεξάνδρεια τότε; Ότι είναι στις μέρες μας η Νέα Υόρκη. Η πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας της εποχής εκείνης. Ότι είναι η Μόσχα. Ότι είναι το Παρίσι. Αυτό ήταν η Αλεξάνδρεια για την εποχή της. Και σ’ αυτή την πρωτεύουσα της τότε αυτοκρατορίας, η Αγία Αικατερίνη ήταν η πιο έξυπνη γυναίκα της εποχής, που τότε να είσαι γυναίκα και να είσαι έξυπνη, ήταν και επικίνδυνο πράγμα. 

Δεν είναι όπως σήμερα που η γυναίκα έχει αρκετές δυνατότητες να διαπρέψει όταν έχει κάποια προσόντα. Στην εποχή εκείνη, η γυναίκα το προσόν της ήταν να γίνει μία καλή σύζυγος ενός πλουσίου. Σπάνια οι γυναίκες ξεχώριζαν. Είτε ως έμποροι, είτε ως γραμματισμένοι, είτε ως άνθρωποι που να εκπέμπουν μίαν καλλιτεχνική έκφραση. Και όμως, η Αικατερίνη με την γνώση της, με την σοφία της, με τις ιατρικές της επιστήμες, την αστρονομία, τις γλώσσες τις πολλές που γνώριζε, από τα δεκαοχτώ της χρόνια ήδη, είχε την δυνατότητα να σταθεί απέναντι σε όλους τους επιστήμονες και φιλόσοφους και καλλιτέχνες της εποχής εκείνης, επαναλαμβάνω εν μέσω πρωτευούσης. Όχι οποιασδήποτε μικρής πόλης επαρχιακής. Εν μέσω πρωτευούσης. Και επιπλέον, είχε τον πλούτο των γονέων της και ήταν η ωραιότερη κόρη της Αλεξάνδρειας. 

Μου έλεγε μία Αγία γυναίκα (η μακαριστή Γερόντισσα Γαλακτία) που γνωρίζω στην Κρήτη ότι της παρουσίασε η Χάρις του Θεού και είδε πολλές από τις Αγίες που τιμούμε. Όπως κάποτε ο Άγιος Παΐσιος στο Άγιον Όρος, είδε την Αγία Ευφημία. Και του έκαμε εντύπωση, λέει, πόσο αδύνατη ήταν η Αγία Ευφημία. Και είπε, μα είναι δυνατόν μια τόσο αδύνατη κοπέλα να άντεξε τόσα βασανιστήρια; Και είπε η Αγία Ευφημία του Αγίου Παϊσίου, αν ήξερα τι δόξα και τι χαρά και τι Χάρη, υπάρχει στην αιώνια ζωή του Χριστού, θα ήθελα να περάσω διπλάσια. Και της λέει, και πώς άντεξες, μια σταλιά είσαι. Τόση δα είσαι. Και του είπε, με ενδυνάμωναν οι Άγγελοι του Θεού. Δεν είμαστε μόνοι μας. 

Ούτε εμείς είμαστε μόνοι μας. Το ότι αντέχομε τις δυσκολίες της ζωής, μας ενδυναμώνουν οι Άγγελοι του Χριστού. Όλους μας. Φτάνει να έχομε καλοσύνη και Μετάνοια. Και ο Άγγελος μας έρχεται κοντά μας. Όταν δεν έχομε καλοσύνη και δεν έχομε Μετάνοια, θέλει ο Άγγελος να έρθει κοντά μας. Και δεν τον αφήνουν οι αμαρτίες μας. Οι εγωισμοί μας. Οι κακίες μας.

Η Αγία Αικατερίνη, ήταν το αντίθετο της Αγίας Ευφημίας. Ενώ η Αγία Ευφημία ήταν και είναι και στον ουρανό κοντούλα, η Αγία Αικατερίνη, μου είπε αυτή η σύγχρονη ενάρετη Γερόντισσα της Κρήτης, είναι η πιο ψηλή Αγία απ’ όλες. Και η πιο όμορφη. Δεν είδα, μου λέει, πιο ψηλή γυναίκα στη ζωή μου και τόσον όμορφη σαν την Αγία Αικατερίνη. Αυτά βεβαίως, προκαλούν σ’ εμάς τους σύγχρονους και περίεργους τάχα μου Ευρωπαίους θαυμασμό. Και έκπληξη. 

Αυτά όλα τα καλά, ήταν ο πειρασμός τελικά της Αγίας Αικατερίνης. Δηλαδή, μια ωραία κόρη της εποχής εκείνης, ο πειρασμός της θα ήταν να γίνει μια περιζήτητη νύφη κάποιου πλουσίου. Να γλεντήσει να νιάτα της και μετά να βρει μια άλλη νεώτερη και ωραιότερη. Όπως γίνεται και στις μέρες μας ενίοτε. 

Ο άλλος πειρασμός της Αγίας, εκτός από την ομορφιά της, ήταν ο πλούτος της. Πόσοι πλούσιοι διαχρονικά δεν παγιδεύονται μέσα στην αναζήτηση του πλούτου και δεν αντιλαμβάνονται ότι «πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα, όσα ουχ υπάρχει μετά θάνατον». 

Ο άλλος πειρασμός της Αγίας, ήταν η γνώση της. Η εξυπνάδα της. Πόσοι δεν αναζητούν έξυπνοι άνθρωποι με ικανότητα στις επιστήμες, εις τις τέχνες, εις την καλλιτεχνία, μίαν δόξα, μίαν αναγνώριση επιστημονική, φήμη, ένα Nobel, θα λέγαμε στις μέρες μας. Ένα Oscar. Ένα βραβείο. Τον έπαινο του δήμου και των σοφιστών. Πόσες φορές δεν παγιδευόμαστε και εμείς σ’ αυτά τα πρότυπα που θέτει ο κόσμος. Της ομορφιάς του σώματος, της υγείας του σώματος.

Η Αγία Αικατερίνη, είχε και τον πειρασμό, όπως είπαμε, της ομορφιάς. Και αυτός ο πειρασμός ιδιαιτέρως της ανάτρεψε την ζωή την κοσμική και την οδήγησε στην αγιότητα. Διότι είπε, θα βρω έναν νέο νυμφίο, γαμπρό δηλαδή, που να είναι τουλάχιστον σαν εμένα. Να είναι ωραίος, να είναι έξυπνος, να είναι σοφός, να είναι πλούσιος, να γνωρίζει πράγματα πολλά και επιστήμες και τέχνες. Και τότε πανικοβλήθηκε η μάνα της και την έστειλε σ’ αυτόν το σοφόν Ασκητή. Και ο Ασκητής, της είπε. Εάν έχεις αυτές τις απαιτήσεις, υπάρχει μόνον ένας και αυτός ο ένας, αποδεικνύεται ότι είναι ο Δημιουργός του σύμπαντος κόσμου. Ο ωραίος κάλλη παρά πάντας ανθρώπους. Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός. 

Και από κει και πέρα η Αγία βεβαίως εξάπτεται ως νέα που ήταν και η φαντασία της και ο πόθος της και η επιθυμία της και η εξυπνάδα της και η ομορφιά της και λέει, πώς να ενωθώ με τον Δεσπότη Χριστό. Και τότε την παραλαμβάνει πραγματικά και την αναλαμβάνει η Παναγία. Αυτό είναι το δεύτερο στοιχείο που μου κάμνει εντύπωση. Το έναν είναι ότι τα Χαρίσματα της Αγίας στην αρχή ήταν ο πειρασμός της. Και συγκρατήθηκε η Αγία, έβαλε αυτόν τον ψηλό στόχο και επιδίωξη ως ο στόχος δεν ήταν η περηφάνια αλλά ήτανε πόθος. Πόθος Θεού. 

Έστειλε τον Ασκητή και το δεύτερο είναι διά του Ασκητού, πώς μπαίνει στη ζωή της η Παναγία. Η οποία όταν την βλέπει στην πρώτη όραση που είχε η Αγία, και ήταν τότε αβάφτιστη, ενώ την προσεγγίζει η Παναγία, δεν την θέλει να την δει. Διότι είναι άσχημη ο ωραιότερος όλων. Ο ωραίος πάντων. Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός. Και της λέει, όχι μόνον είσαι άσχημη. Λέει στον παλαιό της βίο. Και μυρίζεις άσχημα, της είπε. Γιατί είσαι αμύρωτη. Και επιπλέον, της λέει, έχεις όλα τα δαιμονικά μικρόβια πάνω σου. Γιατί είσαι αβάφτιστη. Και τότε τρέχει και βαφτίζεται η Αγία Αικατερίνη. Και τη δεύτερη φορά, στη δεύτερη όραση που έχει όχι μόνον ο Χριστός χαίρεται που την βλέπει, αλλά η Παναγία όταν η αγία υπόσχεται αιώνια παρθενία ψυχής και σώματος, περνά εν είδη αρραβώνων ένα δαχτυλίδι εις την Αγία Αικατερίνα. Για να φανεί ότι πλέον είναι Νύμφη του Χριστού. Άρα η Παναγία είναι το δεύτερο πρόσωπο, το οποίον καθορίζει τη ζωή της Αγίας Αικατερίνας. 

Και το τρίτο και ποτέ δεν είναι τελευταίο. Αν και ο ίδιος πολλές φορές καταδέχεται να είναι τελευταίος εις τες επιλογές μας, ο Χριστός. Και τα χαρίσματα της Αγίας και η παρουσία της Παναγίας πού οδηγούν; Οδηγούν εις τον Χριστό.

Κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στον πανηγυρικό Εσπερινό της Εορτής της Αγίας Αικατερίνης.

Μιχάλης Αντωνιάδης

read more ►

Να αρχίσουμε να ζούμε σύμφωνα με το Ευαγγέλιο,

 «Έχουμε μάθει: Να ανάβουμε κεριά και να κάνουμε αμβλώσεις.

Να Αγιάζουμε τα σπίτια μας και να καταστρέφουμε τις οικογένειές μας.

Να χτίζουμε Εκκλησίες και να ζούμε σε πορνεία.

Να φτιάχνουμε Εικόνες και να παραμένουμε κουφοί στην ατυχία κάποιου άλλου. 

Να πηγαίνουμε στους Ναούς και να τυραννάμε το σπίτι μας. 

Πόσο καιρό θα συνεχιστεί αυτό; Υπάρχει διέξοδος; Φυσικά! Είναι καιρός να σταματήσουμε να ζούμε "σύμφωνα με τη συνείδηση", πρέπει 

να αρχίσουμε να ζούμε σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, γιατί αποδείχθηκε ότι η συνείδησή μας είναι τελείως αδύνατη για να βασιστούμε..».

Μακαριστός Γέροντας Ιωνάς της Οδησσού+

ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ!!       Μιχάλης Αντωνιάδης

read more ►

Ό Χριστός ήρθε γιά τούς πληγωμένους.

 Μπαίνει μέσα στό Μοναστήρι, καί βρίσκει τόν Γέροντα νά στέκεται ήρεμος καί χαμογελαστός.

Πάει νά πεί μία κουβέντα, αλλά ο Άγιος τόν κοιτάζει κατάματα καί τού λέει γλυκά, χωρίς κάν νά τόν ξέρει:

— Παιδί μου.. αυτός πού λές πώς δέν υπάρχει, σέ περιμένει κάθε βράδυ πού κλαις μόνος σου.Ό άθεος ταράχτηκε. Δέν είχε πεί τίποτα σέ κανέναν. Κανείς δέν ήξερε πώς τά βράδια, μόνος του, τού ξέφευγαν δάκρυα καί λόγια όπως: «Θεέ μου, υπάρχεις άραγε;»

Ό Γέροντας τού χαμογέλασε, τού έπιασε απαλά τό χέρι καί τού είπε:

— Ό Χριστός δέν ήρθε γιά τούς καθαρούς, αλλά γιά τούς πληγωμένους. Μήν Τόν φοβάσαι. Αυτός θά σέ βάλει στόν Παράδεισο. Όχι γιατί είσαι καλός — αλλά γιατί Τόν αναζήτησες έστω μέ ένα δάκρυ.

Ό άνθρωπος έμεινε άφωνος. Έβαλε τά κλάματα. Τόν έπιασαν λυγμοί. Εκείνη τή μέρα Εξομολογήθηκε γιά πρώτη φορά στή ζωή του..

ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΚΥΡΙΑΚΗ!!        Μιχάλης Αντωνιάδης

read more ►

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος γιὰ τὴ γαστριμαργία,

 

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος γιὰ τὴ γαστριμαργία

Τί εἶναι ἡ γαστριμαργία; Εἶναι ἡ ἀκόρεστη ἐπιθυμία ποὺ ἔχουμε γιὰ φαγητό. Μικροὶ καὶ μεγάλοι, ἀπὸ τὸ πρωὶ ποὺ θὰ ξυπνήσουμε μέχρι τὸ βράδυ ποὺ θὰ κοιμηθοῦμε, τὸ μυαλό μας τὸ ἔχουμε στὸ φαγητό.

Ὁ 'Άγιος Ἰωάννης τῆς «Κλίμακος» λέει ὅτι εἶναι ἀξιοθαύμαστο, ἐὰν κάποιος κατόρθωσε νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὴ γαστριμαργία, πρὶν κατοικήσει στὸν τάφο (Λόγος ΙΔ΄, α΄).

Ἡ λέξη «γαστριμαργία» εἶναι σύνθετη ἀπὸ τὸ οὐσιαστικὸ «γαστὴρ» ποὺ σημαίνει τὴν κοιλιακὴ χώρα καὶ ἀπὸ τὸ ἐπίθετο «μάργος» ποὺ σημαίνει «ἄπληστος». Γιὰ τὴν ἀκρίβεια μάργος εἶναι ὁ μαινόμενος, αὐτὸς ποὺ κάνει σὰν τρελός. Ὅπως ὁ μαινόμενος εἶναι ὁρμητικός, ἔτσι καὶ ὁ γαστρίμαργος ἔχει μανία νὰ παραγεμίζει τὴν κοιλιά του μὲ ποικιλία πλήθους τροφῶν.

Κι ὅπως ὁ χοῖρος μόλις ξυπνήσει, πηγαίνει ἀμέσως γιὰ φαγητό, ἔτσι καὶ ὁ γαστρίμαργος μόλις ἀντικρίσει ἐδέσματα, σπεύδει ἀσυγκράτητος νὰ τὰ ἀπολαύσει. Γαστρίμαργος εἶναι «ὁ ἔχων μάργην (=ἄπληστον) γαστέρα»· ὁ ἀχόρταγος, ὁ ἀδηφάγος, ὁ κοιλιόδουλος· αὐτὸς ποὺ ὑπακούει στὰ προστάγματα «τῆς παμφήμου δεσποίνης πονηρᾶς γαστρός»!

Ἴσως νὰ ἀντιλέξει κανεὶς ὅτι εἴμαστε ἄνθρωποι. Δὲν ἔχουμε μόνο ψυχή, ἔχουμε καὶ σῶμα. Ἂν δὲν φᾶμε, πῶς θὰ ζήσουμε; Δὲν ἀρνούμαστε τὴ μετρημένη χρήση τῶν τροφῶν. Ἀλλὰ ὅταν κυριευόμαστε ἀπὸ τὴ γαστριμαργία, ὑπερβαίνουμε κατὰ πολὺ τὸ μέτρο. Καταναλώνουμε πολὺ περισσότερες τροφὲς ἀπὸ ὅσες χρειαζόμαστε. Δὲν τρῶμε γιὰ νὰ ζήσουμε, ἀλλὰ ζοῦμε γιὰ νὰ τρῶμε. Οἱ γαστρίμαργοι χαίρονται ὅταν ἔρχονται γιορτὲς ἢ ὅταν φιλοξενοῦν ἐπίσημους στὸ σπίτι τους, διότι θὰ εἶναι πλουσιότερο τὸ γεῦμα καὶ τὸ δεῖπνο τους!

Ὁ 'Άγιος Ἰωάννης τῆς «Κλίμακος» μᾶς προτρέπει νὰ κυριαρχήσουμε στὴν κοιλιά μας, πρὶν κυριαρχήσει αὐτὴ ἐπάνω μας (Λόγος ΙΔ΄, ιδ΄).

Διότι ἂν κυριαρχήσει ἡ γαστέρα μας, θὰ φέρει πολλὰ δεινά. Ἡ γαστριμαργία ἔχει γεμίσει μὲ ἀσθενεῖς ὅλα τὰ Νοσοκομεῖα καὶ ὅλες τὶς Κλινικές. Ἡ γαστριμαργία σκοτώνει τὴ σωφροσύνη καὶ προλειαίνει τὸ ἔδαφος γιὰ τὰ σαρκικὰ ἁμαρτήματα. Σκοτώνει τὴ δικαιοσύνη καὶ τὴ φιλανθρωπία, ἐφόσον ὁ γαστρίμαργος σερβίρει στὸν ἑαυτό του τὰ περισσότερα καὶ τὰ καλύτερα. 

Ἡ γαστριμαργία εἶναι ὁ δολοφόνος τῶν ἀρετῶν, σημειώνει ὁ 'Άγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής (Φιλοκαλία Β΄, νζ΄, σελ. 178).

Ἀπὸ τὴ γαστριμαργία νικήθηκαν οἱ Πρωτόπλαστοι καὶ δοκίμασαν ἀπὸ τὸν ἀπαγορευμένο καρπό. 

Νικήθηκε ὁ Ἡσαῦ καὶ πούλησε τὰ πρωτοτόκιά του στὸν Ἰακὼβ γιὰ ἕνα πιάτο φακῆς. Νικήθηκε ὁ Νῶε καὶ ἦπιε πολὺ κρασί. 

Νικήθηκαν οἱ Ἰσραηλίτες στὴν ἔρημο καὶ ἔφαγαν τόσα πολλὰ ὀρτύκια, ποὺ δὲν μποροῦσαν νὰ τὰ χωνέψουν καὶ πέθαιναν ὁ ἕνας κατόπιν τοῦ ἄλλου. Ἀπὸ τὴ γαστριμαργία νικήθηκαν τὰ παιδιὰ τοῦ 'Αρχιερέα Ἡλί, ἅρπαζαν ἀπὸ τὰ κρέατα τοῦ θυσιαστηρίου, πρὶν ὁλοκληρωθεῖ ἡ θυσία, καὶ θανατώθηκαν.

Τὸ πάθος τῆς γαστριμαργίας ἐνισχύεται ἀπὸ τὴν ἀφθονία τῶν τροφῶν ποὺ ὑπάρχουν συνήθως στὰ σπίτια μας. 

Εἶναι γεμάτα τὰ ράφια τῆς ἀποθήκης μας. Ἀσφυκτιᾶ τὸ ψυγεῖο μας. Ὅμως ἀκόμη κι ἂν ἔχουμε ἄφθονα ἀγαθά, ἂς εἴμαστε ἐγκρατεῖς στὴν κατανάλωση τῶν τροφῶν, μάλιστα ἐφόσον ὑπάρχουν στὴν ἐποχή μας καὶ οἰκογένειες ποὺ στεροῦνται ἀκόμη καὶ τὰ ἀναγκαῖα.

Πολὺ περισσότερο, διότι τὸ πάθος τῆς γαστριμαργίας γεννάει σὰν μάνα πολλὰ παιδιά. Ἀπὸ τὴ γαστριμαργία γεννιοῦνται τὰ σαρκικὰ ἁμαρτήματα, οἱ ἀκάθαρτοι λογισμοί, ἡ σκληροκαρδία, ἡ πολυϋπνία, ἡ πολυλογία, τὸ ξεθάρρεμα, τὰ γέλια, τὰ ἀστεῖα, ἡ ἀντιλογία, ἡ ἀνυπακοή, ἡ καυχησιολογία, ἡ θρασύτητα, ἡ ἀποστασία ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ ἄλλα πολλά. 

Λέει πάλι ὁ 'Άγιος Ἰωάννης τῆς «Κλίμακος» ὅτι ὅπως δὲν μποροῦμε νὰ μετρήσουμε τὴν ἄμμο τῆς θάλασσας, ἔτσι δὲν μποροῦμε νὰ μετρήσουμε τὰ ἀμέτρητα παιδιὰ τῆς γαστριμαργίας (Λόγος ΙΔ΄, λβ΄).

Πῶς καταπολεμεῖται τὸ ἀκόρεστο αὐτὸ πάθος; 

Πρωτίστως πολεμεῖται μὲ τὴ Νηστεία καὶ τὴν Έγκράτεια. Ἡ γαστέρα μας εἶναι σὰν ἀσκός. Ὅσο πιὸ πολλὲς τροφὲς δέχεται, τόσο πιὸ πολὺ διαπλατύνεται. Κι ἀντὶ νὰ ἡμερέψει, ἐξαγριώνεται.

 Ἐνῶ μὲ τὴν ἐγκράτεια καὶ τὴ Νηστεία ἐξημερώνεται. Ἡ θλίψη τῆς κοιλίας λύνει πολλὰ προβλήματα καὶ γίνεται πρόξενος τῆς ἁγνότητας, προσθέτει ὁ 'Άγιος Ἰωάννης τῆς «Κλίμακος».

Κάτι πολὺ πρακτικό, ποὺ βοηθεῖ στὴν καταπολέμηση τῆς γαστριμαργίας, εἶναι τὸ νὰ παρατίθενται στὴν τράπεζα λιγότερα ἐδέσματα, γιὰ νὰ μὴν πέφτουμε στὸν πειρασμὸ νὰ τὰ καταναλώσουμε. 

Ὅσο πλουσιότερο εἶναι τὸ τραπέζι μας, τόσο ἀπαιτητικότερη γίνεται ἡ γαστέρα μας. Θέλει ὅλα τὰ παρατιθέμενα νὰ τὰ καταβροχθίσει.

Ἐπίσης ἡ γαστριμαργία καταπολεμεῖται μὲ τὴ μνήμη τῶν ἁμαρτημάτων μας καὶ μὲ τὴ μνήμη τοῦ θανάτου. 

Ἐὰν πενθοῦμε καὶ κλαῖμε γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας, ἐὰν καλλιεργοῦμε τὴ μνήμη τοῦ θανάτου, περικόπτουμε τὰ περιττὰ ἀπὸ τὴ δίαιτά μας. Καὶ ὅταν περικόπτουμε μὲ ταπείνωση τὰ φαγητά, περικόπτουμε μαζὶ μὲ αὐτὰ καὶ τὰ πάθη, συμπληρώνει ὁ 'Άγιος Ἰωάννης τῆς «Κλίμακος» (Λόγος ΣΤ΄, ιγ΄).

Ἡ γαστριμαργία πολεμεῖται μὲ τὴ Χάρι τοῦ Παναγίου Πνεύματος. 

Ὅσοι δὲν γεύθηκαν τὴ Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐπιζητοῦν νὰ γλυκαίνονται ἀπὸ τὴν ἡδονὴ ποὺ προσφέρουν οἱ γευστικὲς τρο­­φές. Ὅσοι ὅμως γλυκάθηκαν ἀπὸ τὸν Άγαθὸ Παράκλητο, δὲν δελεάζονται ἀπὸ τὶς ὑλικὲς ἡδονὲς καὶ ἀπολαύσεις.

Μιχάλης Αντωνιάδης

read more ►

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης.( 1920-1991),

 

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης.( 1920-1991)

Νύχτα της 20ης Νοεμβρίου πρωί της 21ης.

Ήρθε η ώρα να τελειώσει το μαρτύριο της ζωής αυτής. Αγρύπνησε το τελευταίο του βράδυ. Λειτούργησε την επομένη για τα Εισόδια της Παναγίας και λίγο μετά το μεσημέρι άφησε σαν πουλάκι την ψυχή του, την εξαγνισμένη απο στο καμίνι της άσκησης και της γεμάτης ταπείνωσης αγάπης. 

Την ημέρα της κηδείας του το πρόσωπο του Αγίου είχε μια ιλαρότητα και φωτεινότητα.Έγινε πιο ζωντανός από ζωντανός. Δεν έπαθε ακαμψία, ούτε πάγωσε.Καταλύθηκε ο φυσικός νόμος.

Ο κόσμος που έφτασε στο Μοναστήρι ήταν αμέτρητος.Ο Επίσκοπος ζήτησε να υψώσουν το φέρετρο για να το δει ο κόσμος.Και μόλις φάνηκε το Λείψανο, μια συγκλονιστική κραυγή ακούστηκε: "Άγιος, Άγιος..είσαι Άγιος!!

ΚΑΛΟ ΣΑΣ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ!!       Μιχάλης Αντωνιάδης

read more ►

Όσοι παίζουν χαρτιά, να γνωρίζουν, ότι κρατάνε 52 δαίμονες στα χέρια τους..

 Τράπουλα: Να ξέρετε, ότι ο Εβραίος που εφεύρε την τράπουλα, ήθελε με τα τραπουλόχαρτα, 4 πρόσωπα να εξευτελίσει.

α) Με τον ρήγα ήθελε να βλασφημείται ο Θεός Πατήρ

β) με το Βαλέ να βλασφημείται ο Χριστός

γ) με την Ντάμα να βλασφημείται η Παναγία και

δ) με το καρό, το σπαθί, το μπαστούνι και την καρδιά να βλασφημείται ο Τίμιος Σταυρός.

Όσοι παίζουν χαρτιά, να γνωρίζουν, ότι κρατάνε 52 δαίμονες στα χέρια τους..

Δήμητριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας.

Τά σύμβολα των τεσσάρων σειρών υποκρύπτουν και αναπαριστούν:

Η κούπα, ή καρδιά τα στήθη και το γεννητικό όργανο της γυναίκας..

Το μπαστούνι, την έδρα και τα γεννητικά όργανα του άνδρα..

Το σπαθί, τον ανίερο σταυρό της μαύρης μαγείας “Κρουξ – Ανσάτα”, και

Το καρρώ, τον εξάκτινο Εβραϊκό αστέρα.

Ούτε καν να τα βλέπουμε και να τα πιάνουμε γιατί έτσι είναι σαν να βλέπουμε και να πιάνουμε τα 52 δαιμόνια που αυτά αντιπροσωπεύουν.

Μιχάλης Αντωνιάδης

read more ►

ὁ Ἅγιος Δημήτριος, Ὁμολογίες γιὰ τὴν «πρὸ Χριστοῦ» ζωή μου.

  

Μοῦ παρουσιάστηκε, ὁ Ἅγιος Δημήτριος καὶ μοῦ εἶπε: «Δὲν ἔχεις δικαίωμα, νὰ διατηρεῖς τὸ ὅπλο σου στὸ ὁπλοστάσιο καὶ νὰ μὴν τὸ χρησιμοποιεῖς!»

 Ὁμολογίες γιὰ τὴν «πρὸ Χριστοῦ» ζωή μου,

Ὁ Θεός ἔλεγε ὁ Δημήτριος Παναγόπουλος ἔκανε σκανδαλωδῶς ἔλεος σὲ μένα, διαφορετικὰ θὰ εἶχα ταρταρωθεῖ ἐδῶ καὶ καιρό.

Ἔπρεπε στὰ χρόνια τῆς κατοχῆς καὶ στὸ Ἀλβανικὸ μέτωπο νὰ εἶχα πεθάνει 7 φορές. Ἐν τούτοις ἀκόμα ζῶ, ὄχι ἐξ αἰτίας τῆς δικῆς μου δικαιοσύνης, ἀλλὰ ἐξ αἰτίας τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ, γιατί γνώριζε, ὅτι θὰ ἐπιστρέψω καὶ θὰ Μετανοήσω καὶ μὲ Προστάτευε, γιὰ νὰ μπορέσω ἔτσι νὰ σωθῶ καὶ νὰ μὴν πάει χαμένο τὸ ποσοστὸ αἵματος ποὺ ἔχυσε ὁ Χριστὸς καὶ γιὰ τὴ δική μου ψυχή.

Εἶχα ἕνα μεγάλο πάθος στὰ νεότερα χρόνια μου, τὸ πάθος τῆς χαρτοπαιξίας. Καθόμουνα ἀπὸ τὸ Σάββατο τὸ βράδυ στὸ τραπέζι νὰ παίξω χαρτὶ καὶ σηκωνόμουνα τὴν Τετάρτη τὸ βράδυ. Τέσσερα μερόνυχτα, συνεχόμενα, ἔπαιζα τράπουλα, τέτοιο πάθος εἶχα! Καθόμουνα νὰ κερδίσω, μὲ κάθε μέσο, ἔστω καὶ μὲ κομπίνα, δὲν πάει νὰ ἤτανε καὶ ὁ Ὠνάσης στὸ τραπέζι! Ἤμουν ἕνας λωποδύτης. Ἔμενα νηστικὸς γιὰ τὸ χαρτί. Ποῦ ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος, νὰ πάει στὴν Ἐκκλησία!

Ἅμα ἐπιτρέψει ὁ Θεὸς καὶ γράψω ἕνα βιβλίο γιὰ τὴν μετάνοιά μου καὶ τὸ πῶς ἐπέστρεψα στὸ Χριστό, πιστεύω, ὅτι τέτοια περίπτωση παγκοσμίως δὲν θὰ ὑπάρχει. Ἕνα μόνο θὰ σᾶς πῶ (ἂν καὶ μοῦ εἶναι δύσκολο), γιὰ νὰ σᾶς ὠφελήσω καὶ νὰ σᾶς ἐνδυναμώσω τὴν πίστη σας. Μοῦ παρουσιάστηκε ὁ Ἅγιος Δημήτριος καὶ μοῦ εἶπε: «Δὲν ἔχεις δικαίωμα, νὰ διατηρεῖς τὸ ὅπλο σου στὸ ὁπλοστάσιο καὶ νὰ μὴν τὸ χρησιμοποιεῖς!»

Ὅπλο ἐννοοῦσε ὁ Ἅγιος τὸν λόγο μου. Καὶ ἐγὼ τὸν λόγο μου τὸν χρησιμοποιοῦσα γιὰ κουβέντες καὶ γιὰ ἀστεία. Ἡ ἀποκάλυψη αὐτὴ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου μὲ ἔκανε κατὰ 70% νὰ ἐπιστρέψω στὴν Ὀρθοδοξία καὶ νὰ εἶμαι σήμερα αὐτὸς ποὺ εἶμαι.

Στὴ νεαρή μου ἡλικία, ὅταν ἐρχόμουνα τὰ ξημερώματα στὸ σπίτι ἀπὸ τὶς ἀτασθαλίες μου, μὲ ἔλεγε ἡ μητέρα μου: «Μὰ φτερὸ σὰν τὰ μυρμήγκια ἔκανες;» Ποῦ νὰ τὴν καταλάβω! Αὐτὰ μὲ ἔλεγε ὁ κόσμος καὶ οἱ ἄνθρωποι γύρω μου, οἱ «καλοθελητές», αὐτὰ μὲ ἔλεγε ἡ σάρκα μου, αὐτὰ μὲ ἔλεγε ὁ ἐγωισμός μου καὶ αὐτὰ ἔκανα. Καὶ ἔτσι τῆς ἔκλεινα τὴν πόρτα κατάμουτρα.

Ἔβλεπα τὰ πράγματα διαφορετικὰ ἀπὸ τὴ μάνα μου. Εἶχα παχὺ σκοτάδι. Δὲν βρέθηκαν ἄνθρωποι νὰ μοῦ μιλήσουν, νὰ μὲ ποῦν μία κουβέντα, στὸν κόσμο ποὺ βρισκόμουν. Ὅλοι μὲ ὁδηγοῦσαν στὸ κακό. Τώρα το πῶς γύρισα καὶ ἐπέστρεψα στὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ, μόνο ὁ Θεὸς τὸ ξέρει.

Δὲν μπορεῖ νὰ βρεθεῖ ἔστω καὶ ἕνας, ποὺ νὰ ἔρθει καὶ νὰ μοῦ πεῖ: «Δημήτρη, ἐγὼ ἦρθα νὰ σὲ μιλήσω, ἐγὼ σὲ βοήθησα καὶ σὲ εἶπα μία καλὴ κουβέντα γιὰ τὸ καλό σου!»

Κανένας δὲν βρέθηκε, ἀλλὰ πῶς τὰ οἰκονόμησε ὁ Θεός! Ἅμα ὑπάρχει καλὴ προαίρεση μέσα στὸν ἄνθρωπο, δὲν δυσκολεύεται ὁ Θεὸς νὰ τὸν βγάλει μὲ τὸν τρόπο Του ἀπὸ τὸ σκοτάδι στὸ Φῶς. Δὲν δυσκολεύεται ὁ Θεὸς ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες μας, ἁπλὰ ζητάει νὰ τοῦ ἐπιτρέψουμε νὰ μᾶς λύσει τὰ χέρια.

Μεγάλη ὑπόθεση νὰ διαφωτίσεις τὸ σκοτάδι κάποιου συνανθρώπου σου! Οἱ ἄνθρωποι ποὺ βοηθοῦν τὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ, μὲ τὸ νὰ φέρνουν διαφωτίζοντας-νουθετῶντας ἀνθρώπους στὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ, ὁ Θεὸς θὰ τοὺς κατατάξει σὲ εἰδικὴ θέση μέσα στὸν παράδεισο. Ἔχω προσωπικὰ δεδομένα σὲ αὐτὸ τὸ θέμα, ἀλλὰ παραπάνω δὲν μπορῶ νὰ σᾶς πῶ.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: Εἰς ἀγαθὴ ἀνάμνηση. Ἐμπειρικὲς ἀλήθειες ἀπὸ τὴν κηρυκτικὴ διακονία τοῦ Πιστοῦ ἐργάτου Κυρίου Δημητρίου Α. Παναγόπουλου (1916-1982). Ἐκδόσεις «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2013.

Μιχάλης Αντωνιάδης

read more ►

Η Θεοτόκος είναι η Αγιότερη ανθρώπινη ύπαρξη,

 Η Θεοτόκος είναι η Αγιότερη ανθρώπινη ύπαρξη, η Οποία επιλέχτηκε από το Θεό ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλα κορίτσια, για να παίξει ρόλο πρωταγωνιστικό στη διαδικασία της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους και ολοκλήρου της δημιουργίας.

Η Θεία Πανσοφία διείδε στο ιερότατο πρόσωπό Της την άκρα καθαρότητα και Αγιότητα, η οποία ήταν απαραίτητη για να καταστεί Μητέρα του απόλυτα Αγίου Θεού.

Η Εορτή των Εισοδίων, έχει ως στόχο να μας διδάξει πολύ υψηλές έννοιες γύρω από την προσωπικότητα της Θεοτόκου.

Να μας μυήσει στην ασύλληπτα βαθιά Θεολογία γύρω από την ανεπανάληπτη συμβολή Της στην υλοποίηση του θείου σχεδίου της σωτηρίας του κόσμου. Ο ιστορικός πυρήνας του γεγονότος των Εισοδίων ελάχιστα απασχολεί την Εκκλησία, όσο η Θεολογική του σημασία.

Κάποιοι υποστηρίζουν, πως, επειδή η πρώτη γραπτή μαρτυρία του γεγονότος αναφέρεται στο απόκρυφο «Πρωτοευαγγέλιο του Ιακώβου», δεν θα πρέπει να θεωρείται αξιόπιστη.

Για την Ορθόδοξη Θεολογία μας όμως αυτό καθ’ εαυτό το ιστορικό γεγονός έχει ελάχιστη σημασία σε σχέση με τη Θεολογική και ηθική του σημασία. Ο Ναός της Ιερουσαλήμ είναι Εικόνα της Θεομήτορος. Είναι γνωστή η Πίστη στην Ιερότητα του Ναού από τους Ιουδαίους.  Πίστευαν ότι μέσα σ’ αυτόν κατοικεί ο Θεός, γι’ αυτό ανέβαιναν στο λόφο Σιών, που ήταν κτισμένος με σεβασμό και τρόμο, σαν να προσεγγίζουν τον Ίδιο το Θεό. Η Κιβωτός της Διαθήκης θεωρείτο ο θρόνος του Θεού και η ορατή παρουσία Του στη γη. Ουδείς τολμούσε να προσεγγίσει στο διαμέρισμα του Ναού, που ονομαζόταν Άγια των Αγίων, 

παρά μόνο ο Αρχιερέας του έτους, μια φορά το χρόνο, κατά την πένθιμη ημέρα του Εξιλασμού. Εισερχόταν ανυπόδητος στο φοβερό εκείνο χώρο, ντυμένος ένα λινό ποδήρη χιτώνα, για να θυμιάσει. Έκτοτε κανένας δεν τολμούσε να πλησιάσει εκεί.

Ο απλός λαός δεν επιτρεπόταν να εισέρχεται σε κανένα διαμέρισμα του Ναού, αλλά μόνο το Ιερατείο στον πρόναο και τα Άγια. Οι Προσκυνητές λαϊκοί στέκονταν στο τεράστιο προαύλιο και τις διάφορες παρακείμενες στοές, από όπου Προσεύχονταν και παρακολουθούσαν τις τελετουργίες των Ιερέων.

Η Παναγία μας είναι ο νοητός Ναός του Θεού. 

Το Ιερότατο νοητό Τέμενος, μέσα στο οποίο καταδέχτηκε να οικήσει ο αιώνιος και άπειρος Θεός. Ο Ιερός Υμνογράφος της Εορτής, θέλοντας να τονίσει αυτήν την καταπληκτική παρομοίωση, έγραψε πως η Θεοτόκος είναι, «Ο καθαρότατος ναός του Σωτήρος, η πολυτίμητος παστάς και παρθένος, το Ιερόν Θησαύρισμα της δόξης Του Θεού». Αν θεωρείτο Ιερός ο Ναός της Ιερουσαλήμ, στον οποίο υποτίθεται ότι κατοικούσε, σύμφωνα με την Πίστη των Ιουδαίων, ο Θεός, ας σκεφτούμε πόσο πιο Άγια και Ιερή θα μπορούσε να θεωρείται η Θεοτόκος, η Οποία κράτησε πραγματικά στα πάναγνα σπλάχνα Της το σαρκωμένο Λόγο και τον έθρεψε από τα τίμια αίματά Της!

Ο Ναός της Ιερουσαλήμ καταστράφηκε και αφανίστηκε από τους Ρωμαίους κατακτητές. Αντίθετα ο νοητός Ναός του Θεού, η Παρθένος Μαρία, μένει στους αιώνες και απολαμβάνει ύψιστες τιμές από τους μυριάδες Πιστούς όλων των εποχών.

Η είσοδος της Θεοτόκου στο Ναό της Ιερουσαλήμ θέλει να φανερώσει το ακατανόητο ύψος της αγνότητας και Αγιότητάς Της. Μέσα στα απρόσιτα Άγια των Αγίων διαφυλάχτηκε η αγνότητά της και καλλιεργήθηκε η Αγιότητά Της. Μόνο μέσα σε ένα τέτοιο Ιερό χώρο μπορούσε να προφυλαχτεί η απαιτούμενη αγνότητά Της από την αφάνταστη αμαρτωλότητα του κόσμου. Μόνο η συνοίκηση με τους Αγίους Αγγέλους θα μπορούσε να καλλιεργήσει την Αγιότητά Της.  Η ανθρώπινη ανομία είχε τέτοια δύναμη και ορμή ώστε αν η Παρθένος Μαρία βρισκόταν στον κόσμο δε γνωρίζουμε αν θα μπορούσε να διατηρήσει το ύψος της Αγιότητας που χρειαζόταν να δεχτεί τον απόλυτα άγιο Θεό στα σπλάχνα Της.  Στο πρόσωπο της Θεοτόκου έχουμε υπέρβαση της πεπτωκυίας ανθρωπίνης φύσεως και αποκατάσταση της πρότερης προπτωτικής. Αυτή γεννήθηκε βεβαίως με την πτωτική φύση, ως κληρονόμος της αμαρτίας των πρωτοπλάστων γεναρχών μας. Όμως η Θεία Χάρις σταδιακά την εξύψωνε από τη νηπιακή Της ηλικία μέχρι τον Ευαγγελισμό Της, οπότε με την επισκίαση του Αγίου Πνεύματος, καθαρίστηκε απόλυτα από το προπατορικό αμάρτημα και πήρε την προπτωτική αδιάφθορη φύση.   Μόνο έτσι απαλλαγμένη από το άχθος της πτωτικής φύσεως και τη φθορά της αμαρτωλότητας, μπορούσε να επιτελέσει την υπέρτατη αποστολή Της.

Οι Ευσεβείς διηγήσεις περί της θαυμαστής διαμονής Της στο Ναό εκφράζουν ακριβώς αυτή την Πίστη της προοδευτικής καθάρσεώς Της. Η Ευλογημένη είσοδος της Παρθένου Μαρίας στο Ναό αποτελεί την απαρχή της πραγματοποιήσεως της προαιώνιας βουλής του Τριαδικού Θεού για τη Σωτηρία του κόσμου.

 Στην Υμνολογία της μεγάλης Εορτής ψάλλουμε πως «Σήμερον της ευδοκίας Θεού το προοίμιον και της των ανθρώπων σωτηρίας η προκήρυξις». Αποτελεί τη χαραυγή της λυτρώσεως του ανθρωπίνου γένους από τη δουλεία της αμαρτίας. Γι’ αυτό η Εκκλησία μας εορτάζει λαμπρά το γεγονός.

Ως συνειδητοί Πιστοί του Χριστού, είμαστε θερμοί και αέναοι τιμητές του Ιερού προσώπου της Θεομήτορος, διότι η συμβολή Της στο έργο της σωτηρίας μας υπήρξε καθοριστικός.  Με άκρατο ενθουσιασμό Υμνούμε τη μεγάλη εορτή και γεραίρουμε τη Θεοτόκο, ψάλλοντας «εν ενί στόματι» μαζί με τον Ιερό Υμνογράφο της ημέρας «Χαίρε, της οικονομίας του Κτίστου η εκπλήρωσις».

Μιχάλης Αντωνιάδης

read more ►