Δώρο,

11/10/20


 Αλμπερτ Αισταην, ΓΕΡΜΑΝΟΣ..ΕΙΔΕΣ ΠΑΝΤΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ..ΤΟ ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ. 


ΕΠΙΛΕΓΩ ΤΟ ΚΑΛΟ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ.   ΜΠΑΜΠΑΣ

read more ►
0 σχόλια

Άραγε η Αλήθεια, Μαθαίνετε;

17/7/18




Πόση αλήθεια αντέχουμε στη ζωή μας;

Ο άνθρωπος περπατούσε σ’ εκείνα τα σοκάκια της επαρχιακής πόλης.
Είχε χρόνο και γι’ αυτό κοντοστεκόταν για λίγο μπροστά σε κάθε βιτρίνα, σε κάθε κατάστημα, σε κάθε πλατεία.
📷Κοιτώντας τις "αλήθειες" από το χείλος του γκρεμού
Στρίβοντας σε μια γωνία βρέθηκε άξαφνα μπροστά σε ένα ταπεινό κατάστημα που η ταμπέλα του ήταν λευκή. Περίεργος, πλησίασε στη βιτρίνα και κόλλησε το πρόσωπο του στο κρύσταλλο για να καταφέρει να δεί μέσα στο σκοτάδι…
Το μόνο που φαινόταν ήταν ένα αναλόγιο μ’ ένα χειρόγραφο καρτελάκι που έγραφε:
Το μαγαζί της αλήθειας
Ο άνθρωπος έμεινε έκπληκτος. Σκέφτηκε, ότι αν και διέθετε ανεπτυγμένη φαντασία, του ήταν αδύνατον να φανταστεί τί μπορεί να πουλούσαν.

Μπήκε.
Πλησίασε την κοπέλα που στεκόταν στον πρώτο πάγκο και τη ρώτησε:
“Συγνώμη. Αυτό είναι το μαγαζί της αλήθειας;”
“Μάλιστα κύριε. Τί λογής αλήθεια θέλετε; Αλήθεια μερική, αλήθεια σχετική, αλήθεια στατιστική, πλήρη αλήθεια;”
Ώστε, λοιπόν, πουλούσαν αλήθεια. Ποτέ δεν είχε φανταστεί οτι ήταν δυνατόν κάτι τέτοιο. Να πηγαίνεις σ’ ένα μέρος και να παίρνεις την αλήθεια, ήταν υπέροχο.
📷Θέλουμε την "μερική", "σχετική", "στατιστική", ή "πλήρη" αλήθεια;
“Θέλω πλήρη αλήθεια” αποκρίθηκε ο άνθρωπος χωρίς ταλάντευση.
“Είμαι τόσο απαυδισμένος από τα ψέματα και τις πλαστογραφίες” σκέφτηκε “Δε θέλω άλλες γενικεύσεις, ούτε δικαιολογίες, δε θέλω απάτες, ούτε κοροϊδίες.”
“Απόλυτη αλήθεια” διόρθωσε
📷“Μάλιστα κύριε. Ακολουθήστε με.”
Η κοπέλα συνόδευσε τον πελάτη σ’ ένα άλλο μέρος του καταστήματος και δείχνοντας έναν πωλητή με αυστηρό ύφος, είπε:
“Ο κύριος θα σας εξυπηρετήσει.”
Ο πωλητής πλησίασε και περίμενε τον πελάτη να μιλήσει.
“Ήρθα να αγοράσω την απόλυτη αλήθεια.”
“Αχα. Συγνώμη, γνωρίζετε την τιμή;”
“Όχι. Πόσο κοστίζει;” αποκρίθηκε τυπικά. Στην πραγματικότητα ήξερε οτι θα πλήρωνε όσο όσο για να έχει όλη την αλήθεια.
“Για όλη την αλήθεια”, είπε ο πωλητής “το αντίτιμο είναι οτι ποτέ πιά δε θα έχετε την ησυχία σας.
Ένα ρίγος διέτρεξε τη ράχη του ανθρώπου. Ποτέ δεν είχε φανταστεί ότι το κόστος θα ήταν τόσο υψηλό.
“Ε..ευχαριστώ… Συγνώμη…” ψέλλισε.
Έκανε μεταβολή και βγήκε από το κατάστημα κοιτώντας το έδαφος.
Ένιωσε λίγο θλιμμένος όταν κατάλαβε ότι δεν ήταν ακόμα προετοιμασμένος για την απόλυτη αλήθεια, ότι ακόμα χρειαζόταν ορισμένα ψέματα για να βρίσκει ανάπαυση, ορισμένους μύθους και εξιδανικεύσεις για να καταφεύγει, ότι ήθελε κάποιες δικαιολογίες για να μην αντιμετωπίζει τον ίδιο του τον εαυτό…
“Ίσως αργότερα…” σκέφτηκε.


Χόρχε Μπουκάι,  Εκδόσεις OPERA “Να σου πω μια ιστορία”  Πηγή



Αναδημοσίευση Απο Ανθολόγιο
read more ►
0 σχόλια

Η τελειότητα, της Ελληνικής Γλώσσας..Δεν "παραβιάζει", τον Ήχο..

15/4/18




Η αρχαία ελληνική ευχή της μάνας στον γιο, 

έξι λέξεις μόνο φωνήεντα,



«Στην Ελληνική υπάρχει ένας ίλιγγος λέξεων, διότι μόνον αυτή εξερεύνησε, κατέγραψε και ανέλυσε τις ενδότατες διαδικασίες της ομιλίας και της γλώσσης, όσο καμία άλλη γλώσσα».

Προσέξτε, λοιπόν, κάτι:

«OΙΑ ΗΩ Ω ΥΙΕ ΑΕΙ ΕΙ», που σημαίνει: «Όπως η αυγή, γιε μου να είσαι πάντα!».

Έξι (6) λέξεις, δεκατέσσερα (14) φωνήεντα, μια φράση. 
Ούτε ένα σύμφωνο, σε μια πλήρη φράση! 
Σε ποια άλλη γλώσσα μπορεί να συμβεί αυτό; 
Μόνον στην Ελληνική…

ΙΑ -σημαίνει, όπως

ΗΩ- είναι η αυγή

Ω ΥΙΕ- γιε μου

ΑΕΙ ΕΙ -Να είσαι πάντα!

pronews.gr

Αναδημοσίευση Από www.Newside 
read more ►
0 σχόλια

Εξομολόγηση μιας Γυναίκας, ΠΙΛΌΤΟΥ,


Η σύζυγος ενός «μαχητή του Αιγαίου» γράφει για τον άνδρα που παντρεύτηκε,



Ένα συγκινητικό γράμμα, μίας γυναίκας, συζύγου Ιπτάμενου της Πολεμικής Αεροπορίας δημοσιεύει σήμερα το militaire.gr. Το κείμενο επίκαιρο όσο ποτέ μετά τον θάνατο του ήρωα πιλότου Γιώργου Μπαλταδώρου

«Ήξερες από όταν τον παντρεύτηκες, ότι μαζί με αυτόν πήρες προίκα και την δουλειά του. Μια δουλειά ζόρικη, απαιτητική, που απαιτεί θυσίες και αφοσίωση αλλά αγαπάει τρελά… Μπορεί όμως και να τον αγάπησες και λίγο περισσότερο λόγω αυτής. Και ήξερες ότι ποτέ η ζωή σας δεν θα είναι σαν των άλλων. Ήξερες ότι θα πηγαίνατε για καφέ και θα είχε τα «πράγματά του» μαζί του, ήξερες ότι το τηλέφωνο μπορεί να χτυπούσε τα χαράματα και να έπρεπε να πάει στην «δουλειά», ήξερες ότι το μεσημέρι θα αργούσε σχεδόν πάντα και τις αργίες και τα Σαββατοκύριακα μπορεί να έλειπε. Στην πορεία έμαθες ότι δεν θα είναι πάντα στις γιορτές των παιδιών και το έμαθαν και αυτά. Αλλά ήταν περήφανα για αυτόν. Γιατί ο μπαμπάς φοράει έναν αετό στο αριστερό του στήθος με άσπρα φτερά και πετάει. Και την ελληνική σημαία βεβαίως περήφανα στο μπράτσο. Όλα αυτά τα χρόνια, πριν φύγει για την δουλειά τον φιλάς και βαθιά μέσα σου εύχεσαι να μην είναι το τελευταίο φιλί που του δίνεις. Πριν φύγει θα σου θυμίσει, ότι «αν γίνει κάτι», τα κλειδιά για το αυτοκίνητο θα είναι στο ντουλαπάκι του στην Μοίρα. Και πάντα όταν προσγειωθεί, θα σου στείλει ένα μήνυμα ότι προσγειώθηκε και είναι καλά. Κάτι για το οποίο πάλεψες πολύ κ μάλωσες κ φώναξες, γιατί το θεωρούσε περιττό αλλά μόνο εσύ ξέρεις πόσο πολύ το έχεις ανάγκη. Φίλοι, γνωστοί και συγγενείς σε έχουν ρωτήσει πώς το αντέχεις όλο αυτό και ότι αυτοί δεν θα μπορούσαν. Και νιώθεις ένα μικρό σφίξιμο στο στήθος όταν στο λένε, γιατί όντως είναι βαριά και δύσκολη αυτή η ζωή αλλά κόβονται τα φτερά από έναν αετό;;; Ώσπου έρχονται κάτι μέρες σαν την προηγούμενη Τετάρτη. Μαύρες και άραχνες. Με ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ γραμμένο πάνω τους, που σε παγώνουν και σε παραλύουν, μέχρι να μάθεις τα ονόματα αυτών που «φύγαν» και πέταξαν ψηλά και να χαρείς ταυτόχρονα που δεν είναι ο δικός σου άνθρωπος αλλά και να θρηνήσεις σαν να ήταν δικοί σου άνθρωποι και αυτοί, γιατί σε αυτή την «δουλειά» είναι όλοι μια οικογένεια. Και μετά να σκεφτείς και να κλάψεις για αυτές τις οικογένειες που η αγκαλιά τους άδειασε, γιατί ο αετός τους πέταξε ψηλά. Για αυτά τα παιδιά που θα μείνουν ορφανά αλλά θα πρέπει να είναι και υπερήφανα και για αυτές τις χήρες, που στο τέλος θα πρέπει να θάψουν ένα άδειο πολλές φορές φέρετρο και να γεμίσουν την αγκαλιά τους με μια σημαία διπλωμένη τριγωνικά, ένα πηλήκιο και ένα ξίφος ως παρηγοριά και ανάμνηση. Όπως οι γυναίκες του Σήφη, του Κώστα, του Παντελή… Και οι αετοί που μείνανε πίσω; Δακρύζουν και πονάνε. Υποκλίνονται ευλαβικά και ανοίγουν τα ατσαλένια τους φτερά και ξαναπετάνε. Γίνονται ένα με αυτά και αφήνουν όλα τα άλλα πίσω. Γιατί έτσι πρέπει. Γιατί η ζωή συνεχίζεται. Γιατί το καθήκον τους περιμένει. Γιατί είναι αετοί. Και κουβαλάνε βουβά τον πόνο μέσα τους, γιατί ξέρουνε ότι αυτοί ήταν τυχεροί σήμερα και κάποιος άλλος όχι. Που βάζουν μπροστά το καθήκον και την γαλανόλευκη. Και εσύ που μένεις πίσω; Φοβάσαι; Αγχώνεσαι; Μάλλον λίγο απ’ όλα, ε; Αλλά με τον καιρό, συνηθίζεις. Και σταματάς να το σκέφτεσαι. Είτε είσαι σύζυγος, παιδί, πατέρας, φίλος… Και είσαι περήφανος για τον δικό σου αετό και τα φτερά που φοράει. Και ας λείπει ώρες από το σπίτι. Και ας μυρίζει κηροζίνη, όταν γυρνάει. Αλλά πάντα, όταν δεις πετούμενο στον ουρανό, θα σηκώσεις το βλέμμα ψηλά και θα ευχηθείς «καλή προσγείωση», ξορκίζοντας το κακό. Και ο αετός ξέρει, ότι μια αγκαλιά τον περιμένει μόλις γυρίσει. Και πάντα έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του τον Σήφη, τον Κώστα, τον Παντελή… 

ΥΓ. Αφιερωμένο σε όλες τις οικογένειες των Αετών του Αιγαίου, που πέταξαν ψηλά… Δεν σας ξεχνάμε!» 

Πηγή: militaire.gr Αφήστε το σχόλιό σας Ακολουθήστε μας στο facebook:

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.tilestwra.com/i-syzygos-enos-machiti-toy-aigaioy-grafei-gia-ton-andra-poy-pantreytike/
Πηγή: militaire.gr

Αναδημοσίευση Από www.tilestwra
read more ►
1 σχόλια

To μήνυμα για την Ανάσταση Μητροπολίτη που ήταν στην NASA και δίδαξε στο Χάρβαρντ,

8/4/18




Ο Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικολάος Χατζηνικολάου 

έχει σπουδάσει Αστροφυσική στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, 
έχει εργαστεί στη ΝΑSA 
 έχει υπάρξει καθηγητής στο Harvard και στο M.I.T.

 Το 1989 αποφάσισε να γίνει μοναχός και από το 2004 είναι Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής. 
Διαβάστε το μήνυμα του για την Ανάσταση:  

«Ἀνέστη Χριστὸς ἐκ νεκρῶν, λύσας θανάτου τὰ δεσμά»∙ (αἶνοι, ἦχος βαρύς) ἐν τῇ ἐγέρσει Του χαρᾶς τὰ πάντα ἐπλήρωσε καὶ (αἶνοι, ἦχος δ΄) ἐν τῇ ἀναστάσει Του τὰ σύμπαντα ἐπλούτισε» (αἶνοι, ἦχος πλ. α΄) Γιὰ μιὰ ἀκόμη χρονιὰ ἀξιωνόμαστε νὰ γιορτάσουμε τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀπὸ τὴν πρώτη κιόλας ἀκο λουθία τῆς Σαρακοστῆς, ἡ Ἐκκλησία μας μᾶς ἔβαλε ὡς στόχο τὸ νὰ ἀξιωθοῦμε «κατιδεῖν τὸ ἅγιον Πάσχα, πνευματικῶς ἐναγαλλιώμενοι» (Στιχηρὸν Κατα νυ κτι κόν, Κυριακὴ τῆς Τυρινῆς, Λυχνικόν). Ζήσαμε τὸν ἀγῶνα τῆς νηστείας, περάσαμε ἀπὸ τὴν περιγραφὴ τῶν γεγονότων τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος, συμπορευ θήκαμε μὲ τὸν Κύριο στὸ πάθος Του καὶ σήμερα χαιρόμαστε τὸν θρίαμβο τῆς Ἀναστάσεως, τὴν ὑπὸ τοῦ Κυρίου συντριβὴ τοῦ θανάτου, τὴν κατάργηση τοῦ κράτους τοῦ διαβόλου. Μέσα στὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα ἀντικρύσαμε μὲ ἀπορία τὸν ἄνθρωπο νὰ σταυρώνει τὸν Θεό του, μὲ ἔκπληξη τὸν Θεάνθρωπο ἑκουσίως νὰ σταυρώνεται καὶ «ἐν νεκροῖς νὰ λογίζεται», τὴν πραγματικότητα τῆς ἀνθρώπινης προδοσίας, πτώσεως καὶ πνευματικῆς αὐτοκαταστροφῆς καὶ τὴν ἀλήθεια τῆς ἄπειρης ἀγάπης καὶ μακροθυμίας τοῦ θεανθρώπου Κυρίου. Σήμερα ζοῦμε τὴ χαρὰ τοῦ θεϊκοῦ θριάμβου, τὴν ἀπόδειξη τοῦ κενοῦ μνημείου, τὴ λάμψη τῆς θεότητος τοῦ Κυρίου, τὴν ἐλπίδα καὶ τῆς δικῆς μας Ἀναστάσεως. Γι΄ αὐτὸ καὶ ψάλλουμε ἀκατάπαυστα «Χριστὸς Ἀνεστη ἐκ νεκρῶν θανάτῳ θάνατον πατήσας καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαρισάμενος». 

Κι ἐφέτος ὅμως, ζοῦμε τὸ Πάσχα μέσα στὴν ἀποπνικτικὴ ἀτμόσφαιρα μιᾶς κρίσης ποὺ καταστρέφει περιουσίες καὶ κόπους μιᾶς ὁλόκληρης ζωῆς, ποὺ ἀνακατεύει λαοὺς καὶ θρησκεῖες, ποὺ ἰσοπεδώνει ἱστορίες καὶ παραδόσεις, ποὺ καταργεῖ ἱερὲς ταυτότητες, ποὺ αἰφνιδιάζει μὲ ἀλλεπάλληλα ἀδιέξοδα καὶ ἐκβιάζει μὲ παρά λογες ἀπαιτήσεις, ποὺ ἐνῶ ἐμφανίζει τοὺς ὑπεύθυνους κρύβει τοὺς πραγματικοὺς ὑπαίτιους, ποὺ ἀπομακρύνοντας διαρκῶς τὸ φῶς μᾶς βυθίζει ὅλο καὶ περισσότερο στὸ σκοτάδι. Κυρίως ὅμως μιᾶς κρίσης ποὺ ἔχει σταυρώσει τὸν Θεὸ καὶ ὡς πρόσωπο καὶ ὡς ἐλπίδα καὶ ἐπιδιώκει ἢ νὰ τὸν ἀγνοεῖ ἢ περισσότερο νὰ τὸν ἐξαφανίσει. 

Ἡ εἰκόνα τῆς ζωῆς μας μοιάζει μὲ μιὰ ἀτελείωτη Μεγάλη Ἑβδομάδα καὶ ἡ παροῦσα ἐμπειρία μας μὲ μιὰ ἀπαράκλητη Μεγάλη Παρασκευή

Γύρω μας σταυρωτές μὲ ἀσύλληπτο μῖσος, ὄχλοι μὲ ἀδιακαιολόγητη πνευματικὴ ἐπιπο λαιό τητα. Κι ἐμεῖς, σὰν τοὺς μαθητὲς τοῦ Κυρίου, κάποιοι ἀρνούμεθα, κάποιοι ἐγκαταλείπουμε, οἱ περισσότεροι κρυβόμαστε μὲ φόβο ἢ ἀμήχανα εἴμαστε «βραδεῖς τῇ καρδίᾳ τοῦ πιστεύειν ἐπὶ πᾶσιν οἷς ἐλάλησαν οἱ προφῆται»,παραμένοντας στὴ νάρκη τῆς ὀλιγοπιστίας μας. Παρὰ ταῦτα, ἀδελφοί μου, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! 
Ὅσο καὶ ἂν φωνάζει ὁ ὄχλος, ὅσο κι ἂν καρφώνουν οἱ σταυρωτές, ὅσο καὶ ἂν σφραγίζουν τὸν τάφο οἱ ἀρχιερεῖς καὶ φαρισαῖοι τῆς σύγχρονης ἐποχῆς, ὅσο καὶ ἂν ἀπουσιάζουν οἱ μαθητὲς ἀπὸ τὰ γεγονότα, ὅσο καὶ ἂν ἡ Ἐκκλησία φαίνεται ἀδικαιολόγητα νὰ σιωπᾶ, τὸ ἅγιο Φῶς ἀναδύεται ἀπὸ τὸν τάφο καὶ σήμερα, ἡ ἐλπίδα καὶ ἡ ζωὴ ἀνατέλλουν διότι 
«Χριστὸς ἐγερθεὶς ἐκ νεκρῶν οὐκέτι ἀποθνήσκει, θάνατος αὐτοῦ οὐκέτι κυριεύει» (Ρωμ. στ΄ 9) 

Ἡ πίστη στὸ πρόσωπο τοῦ Ἀναστάντος καὶ ἡ ὁμολογία τοῦ γεγονότος τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου εἶναι ὁ μόνος τρόπος ὁ καθένας μας νὰ ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ τὰ δεσμὰ καὶ τὶς ἁλυσσίδες τῆς προσωπικῆς του κρίσης. Δὲν θὰ λυτρωθοῦμε μόνοι μας. Ὁ Ἀναστὰς θὰ μᾶς λυτρώσει. Αὐτὸς θὰ μᾶς ἀναστήσει, σὲ ἐμᾶς τοῖς «ἐν τοῖς μνήμασι» τῶν παθῶν μας θὰ χαρίσει τὴ ζωή
Ἀλλὰ καὶ ὡς ἔθνος ἔχουμε βουλιάξει στὴν κρίση τῆς πνευματικῆς μας προδοσίας. Στηρίξαμε τὴν ἐλπίδα μας στὸν θεὸ τοῦ χρήματος καὶ αὐτὸς μᾶς πρόδωσε. Καταστρέψαμε τὶς εὐλογημένες μνῆμες τῆς ἱστορίας μας. Ἐμπιστευθήκαμε τὸ μέλλον μας στὰ ἐπίγεια ἐπιτεύγματα. Καὶ αὐτὰ φάνη καν ἀνεπαρκῆ. Ἀπομακρύναμε τὸν Θεὸ ἀπὸ τὴν παιδεία μας. Γκρεμίσαμε τὴν πίστη μας στὸν Χριστὸ ἀπὸ τὶς καρδιές μας. Τὸν ραπίσαμε μὲ τὰ χέρια τῆς ἀσεβείας μας, Τὸν σταυρώσαμε μὲ τὰ καρφιὰ τῆς σκληροκαρδίας μας καὶ τὸν σφραγίσαμε μέσα στὸν τάφο τῆς λήθης, τῆς ἀδιαφορίας καὶ τῆς ἀπιστίας μας. Ἡ Ἐκκλησία μας ὅμως διατηρεῖ πολλὲς ἐλπίδες γιὰ τὸν κόσμο μας, γιὰ τὸ ἔθνος μας, γιὰ τὸν καθένα μας χωριστά. Καὶ τοῦτο διότι ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗκαὶ «θάνατος αὐτοῦ οὐκέτι κυριεύει». Ὁ Χριστὸς ἀνέστη γιὰ ὅλον τὸν κόσμο, ἀνέστη καὶ γιὰ τοὺς σταυρωτές του, καὶ γιὰ τοὺς διὰ μέσου τῶν αἰώνων διῶκτες του καὶ γιὰ τοὺς ἀρνητές του, καὶ γιὰ μᾶς. Ἂς μιμηθοῦμε στὴν πίστη καὶ στὴν ἀφοσίωση τὶς μυροφόρες γυναῖκες καὶ ἂς κρατήσουμε μέσα στὶς καρδιές μας τὴν ἐλπίδα τους. Ὅσο μικρὴ καὶ νὰ εἶναι, δὲν θὰ μᾶς προδώσει. 

Τὰ δάκρυα τοῦ πόνου μας θὰ συγκραθοῦν μὲ τὰ μῦρα τῶν ἱερῶν πόθων καὶ ἐλπίδων μας καὶ θὰ ἐπιβεβαιώσουν τὴν ἁγία πίστη μας. 

«Αὕτη ἐστιν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τὸν κόσμον· ἡ πίστις ἡμῶν» (Α΄ Ἰω. ε΄ 4). «Νῦν ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία ἢ ὅτε ἐπιστεύσαμεν» (Ρωμ. ιγ΄ 11). 

Εὔχομαι ἡ εὐλογία τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ νὰ πλημμυρίζει τὴ ζωή σας, ἡ χαρὰ καὶ ἡ εἰρήνη Του νὰ ἐπιστρέψει στὸν κόσμο μας, καὶ τὸ φῶς Του νὰ δείξει διεξόδους στὶς κρίσεις μας καὶ νὰ ὁδηγεῖ τὰ διαβήματά μας. Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη! 


Αναδημοσίευση Από ΤΙ ΛΕΣ ΤΩΡΑ
read more ►
0 σχόλια

Όταν ο Στίβεν Χόκινγκ μάγευε το ακροατήριό του στην Κρήτη,

14/3/18




Αξέχαστη θα μείνει η επίσκεψη του σπουδαίου επιστήμονα και η ιστορική στιγμή της ομιλίας του στο Πανεπιστήμιο Κρήτης,

Στις 7 Σεπτεμβρίου 1998 μία χωρίς προηγούμενο κοσμοσυρροή σημειώθηκε στο αμφιθέατρο και τον υπαίθριο χώρο της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Κρήτης.

Άνθρωποι όλων των ηλικιών και τάξεων από νωρίς βρέθηκαν στο Πανεπιστήμιο για να δουν από κοντά τον επιστήμονα που εξέπληττε με τις θεωρίες του, αλλά και συγκλόνιζε με το πάθος που δείχνει για ζωή.

Ήταν το Φυσικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Κρήτης που τον είχε προσκαλέσει στο νησί, για να πραγματοποιήσει ομιλία και να λάβει μέρος στην 21η "τριγωνική συνάντηση" Αστροφυσικής στο Κολυμπάρι Χανίων. Η συνάντηση είχε θέμα της "Μαύρες Τρύπες", ένα θέμα με το οποίο ο Στίβεν Χόκινγκ πρώτος καταπιάστηκε.

Η τότε πρύτανης του Πανεπιστημίου Χριστίνα Σπυράκη, καλωσορίζοντας τον Στ. Χόκινγκ στην Κρήτη, μίλησε για "μεγάλη στιγμή της παρουσίας του" και του απένειμε το μετάλλιο του ιδρύματος.

"Ήταν μια ιστορική μέρα για το Πανεπιστήμιο και την Κρήτη", είχε δηλώσει ο πρώην πρύτανης Γιώργος Γραμματικάκης, σχολιάζοντας την ομιλία.



Οι ερωτήσεις και το γνωστό χιούμορ,

Παρά την κούραση του ταξιδιού και την ομιλία ο μεγάλος επιστήμονας δεν αρνήθηκε να απαντήσει σε κάποιες ερωτήσεις δημοσιογράφων.

Όταν ρωτήθηκε "τι γήινο έχει κατά νου ένα επιστήμονας που έχει όλο το Σύμπαν στο κεφάλι του και αν διαβλέπει κινδύνους για τον πλανήτη μας", ο Χόκινγκ απάντησε με χιούμορ, λέγοντας πως ο ίδιος προσπαθεί να μην ξεχνά ότι ζει στη Γη, αν και η σύζυγός του ορισμένες φορές νομίζει ότι είναι από... άλλον πλανήτη. Αλλά και προειδοποίησε: "Βλέπω κινδύνους στο μέλλον, έχουμε πλέον την τεχνολογία για να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Και είναι αρκετή για να τη χρησιμοποιήσουμε για να καταστρέψουμε τον πλανήτη. Ελπίζω να είμαστε σοφοί για να την αξιοποιήσουμε ώστε να εποικήσουμε και να κατακτήσουμε τον γαλαξία μας".

Για την ευθύνη του επιστήμονα απέναντι στην κοινωνία είχε ότι είναι μεγάλη "όχι μόνο γιατί πρέπει να προχωρά τη γνώση, αλλά και να τη μεταδίδει. Δεν μπορείς να βάλεις ένα τέλος στη γνώση". Απέρριψε την εκδοχή ότι ο Αϊνστάιν είχε βρει την Ενοποιημένη Θεωρία και δεν την είχε αποκαλύψει για να προστατεύσει την ανθρωπότητα, λέγοντας πως αν το είχε πετύχει, θα την είχε δημοσιοποιήσει. Άλλωστε, όπως είπε, δούλευε σε λάθος κατεύθυνση, αφού δεν δεχόταν την Κβαντική Θεωρία. Και τόνισε: "Δεν απαιτείται η Ενοποιημένη Θεωρία για μια βόμβα υδρογόνου. Ήδη γνωρίζουμε αρκετά για να καταστρέψουμε πολλές φορές τους εαυτούς μας".

Πηγή:Cretalive


Αναδημοσίευση Από Νews247.gr

read more ►
0 σχόλια

Το Βιβλίο του Στίβεν Χόκινγκ,




Η αυτοβιογραφία του πιο διάσημου, εν ζωή, επιστήμονα του κόσμου.

Η αίσθηση να έχεις ένα εντελώς λειτουργικό μυαλό μέσα σε ένα σώμα που σε περιορίζει, και σε κρατά καθηλωμένο, είναι τρομακτική.

Η αυτοβιογραφία του Στίβεν Χόκινγκ έχει ανεκτίμητη αξία. Πρόκειται για ένα μοναδικό έργο, γεμάτο άγνωστες ιστορίες και αδημοσίευτες φωτογραφίες, εμπλουτισμένο με δόσεις αυθεντικής επιστήμης και φλεγματικού χιούμορ. Είναι σαν να διαβάζεις την αποχαιρετιστήρια επιστολή ενός επιστήμονα που εμφανίζεται στην ανθρωπότητα μία φορά στα εκατό χρόνια - ενός ανθρώπου που αρνήθηκε τη μοίρα του, αψήφησε τον θάνατο, αποδέχθηκε τη φύση του και απέδειξε πως, ακόμη και παράλυτος, μπορείς να σκέφτεσαι, να ερωτεύεσαι, να δημιουργείς, να κάνεις πράγματα.

"Ήταν μια λαμπρή περίοδος. Ήμουν ζωντανός και έκανα έρευνα στη θεωρητική φυσική. Ήθελα να γνωρίζω γιατί υπάρχει το σύμπαν - γιατί υπάρχει κάτι μεγαλύτερο από το τίποτε.

Είμαι ευτυχής αν κατάφερα να προσθέσω κάτι στην κατανόηση του Κόσμου μας".
Stephen Hawking

Ένας ηλεκτρονικός υπολογιστής τοποθετημένος κάτω από την αναπηρική πολυθρόνα του Χόκινγκ, μετατρέπει σε λέξεις κάθε σύσπαση στο μάγουλο του καθηγητή. Ως αποτέλεσμα, ο συγγραφέας κατόρθωσε, με βασανιστικά αργό ρυθμό, να συνθέσει ένα μεστό κείμενο 21.000 λέξεων στο οποίο αναλύει το πρωτοποριακό έργο του στην κβαντική κοσμολογία, στις μαύρες τρύπες του διαστήματος και στη θεωρία των πάντων.

Παράλληλα, αποκαλύπτει την προσωπική ζωή του, από την παιδική ηλικία του στο μεταπολεμικό Λονδίνο, τη διάγνωσή του με τη νόσο των κινητικών νευρώνων σε ηλικία 21 ετών και τα αλλεπάλληλα, ευτυχώς άκαρπα ραντεβού του με τον θάνατο, μέχρι τους δύο γάμους του, τις αμφιλεγόμενες περιστάσεις που οδήγησαν στη διάλυσή τους, τις ανυπέρβλητες δυσκολίες της σωματικής παράλυσης, την ατσάλινη θέληση για ζωή και την ανάδειξή του σε διασημότητα.

Αναδημοσιευση Απο Βiblionet

read more ►
0 σχόλια

Σοφά Λόγια του Μεγάλου Επιστήμονα, Στήβεν Χόκινγκ ,





7 υπέροχα αποφθέγματα του Στήβεν Χόκινγκ για τη ζωή και τον άνθρωπο...



Ο άνθρωπος που προσπαθεί να μας βάλει στο νόημα της θεωρίας του παντός, έχει σίγουρα το δικαίωμα να μιλήσει για τα πάντα. Ξέρετε, κάποιος μου είπε κάποτε κάτι εξαίσιο: «Οι επιστήμες είναι για να περνάμε δημιουργικά την ώρα μας». Στο τέλος, αυτό που μένει είναι ο άνθρωπος και η θέλησή του να κάνει ή να είναι κάτι.

 Ποιές είναι οι συμβουλές αυτού του μεγάλου επιστήμονα για μας; Πώς μπορούν να μας βοηθούν…στα πάντα;



1. «Χωρίς την ατέλεια, ούτε εσύ, ούτε εγώ θα υπήρχαμε».



Να πως μπορεί ο φυσικός κόσμος και η γνώση αυτού, να μας κάνει να καταλάβουμε το «Μεγάλο Σχέδιο», όπως θα έλεγε και ο Χόκινγκ. Να ένας καλός λόγος για να μην είμαστε τελειομανείς. Αυτό που υπάρχει στον κόσμο όλον, από τα φύλλα μέχρι και τα σωματίδια, είναι η αρχή της συμπληρωματικότητας. Ας την πούμε «συμπαντική συνεργασία». Πάντα, κάτι έχει μια δυνατότητα προκειμένου να καλύπτει την αδυναμία κάποιου άλλου και ταυτόχρονα, με αυτήν τη δυνατότητα να επιβιώνει και να επαυξάνεται. Η αδυναμία και η ατέλεια, είναι βασικό χαρακτηριστικό της ζωής!



2. «Οι άνθρωποι δε θα σου διαθέτουν χρόνο αν είσαι θυμωμένος ή παραπονιάρης.»



Είναι μια αλήθεια. Μην παρασυρόμαστε από το «παραπονιάρης», δεν είναι απαραίτητα κακό. Υπάρχει βέβαια και ο γκρινιάρης. Οι άνθρωποι συνηθίζουν να αγαπούν το καλό, το ωραίο, το ήσυχο. Προσπαθούν γενικότερα να μην «συγχύζονται». Με τους πολλούς λοιπόν, κάνε περισσότερα χαμόγελα και κράτα τα ελαττώματά σου… για τους φίλους!



3. «Η ζωή θα ήταν τραγική, εάν δεν ήταν αστεία».



Μολονότι φαίνεται αυτονόητο, είναι αρκετά στοχαστικό. Δεν υπάρχει μόνο άσπρο και μαύρο στη ζωή. Όμως, το γέλιο, η χαρά και η ευθυμία είναι τόσο απαραίτητες για το «ευ ζην» που οτιδήποτε άλλο τις αντικαθιστούσε, θα ήταν τραγωδία. Το γέλιο λοιπόν! Μην ξεχνάμε το γέλιο!



4. «Όσο δύσκολη και αν είναι η ζωή, πάντα υπάρχει κάτι καλό που μπορείς να κάνεις και να πετύχεις σ’ αυτό».



Πιο αληθινά πράγματα είναι πάντα εκείνα που λέγονται από κάποιον που δοκιμάζεται από την αλήθεια τους… Μην ξεχνάμε ότι ο Χόκινγκ αντιμετωπίζει τεράστιο πρόβλημα υγείας που τον καθηλώνει σε μια καρέκλα. Σκεφτείτε τι έχει περάσει και τι περνά αυτός ο άνθρωπος. Παρόλα όσα τον εμποδίζουν, τον κάνουν πιο ισχυρό. Ψάξε εκείνο που σε δένει με τη ζωή.



5. «Είμαστε όλοι διαφορετικοί. Αυτό που είναι όμως σημαντικό, είναι η ικανότητα να δημιουργούμε».



Πράγματι, όπως θα έλεγε ο Όσκαρ Ουάϊλντ «Όλοι ζούμε στον υπόνομο, απλά κάποιοι από μας, κοιτάζουμε τα αστέρια». Η δημιουργικότητα και η θέληση για ζωή, η δίψα για να αφήνεις το στίγμα σου, είναι ό,τι πιο μεγαλειώδες έχουμε στην ανθρώπινη φύση μας. Και η αγάπη και όλα αυτά τα καλά και τα ανιδιοτελή;; Θαρρείς πως αυτά δεν είναι δημιουργία; Έχεις γνωρίσει κάποιον «τοξικό» ή καταστροφικό που να έχει κάτι από όλα αυτά;



6. «Ευφυΐα είναι η ικανότητα να προσαρμόζεσαι στην αλλαγή».



Προφανώς, οι επιστημονικές μελέτες του Χόκινγκ, τον έχουν οδηγήσει στο συμπέρασμα του Δαρβίνου. Καλό είναι να το έχουμε στο μυαλό μας, αν θέλουμε να είμαστε ευφυείς. Προσοχή. Δεν λέει η «αντιγραφή» των όσων βλέπουμε τριγύρω, αλλά η προσαρμογή. Επίσης, ας το έχουμε υπόψιν μας και για όσους μας παριστάνουν τους έξυπνους. Η αλλαγή είναι δύσκολη και η ευφυία, μας διευκολύνει να την πετύχουμε.



7. «Το παρελθόν, όπως και το μέλλον είναι άπειρα και απροσδιόριστα και υπάρχουν μόνο σαν φάσμα πιθανοτήτων».

 

Όταν μας πιάνει στεναχώρια για το «πριν» και άγχος για το «μετά», έχουμε την επιλογή να καταλάβουμε πως σε κάτι που είναι εγγενώς άπειρο (σύμπαν) δεν υπάρχει –ευτυχώς- κάτι απόλυτα καθορισμένο. Ο χρόνος, γίνεται «φίλος» μόνο αν τον περιφρονήσουμε. Ίσως είναι και ο μόνος φίλος που χρειάζεται περιφρόνηση… Στο μέλλον, μπορούμε να κάνουμε όσα θα μπορούσαμε να κάνουμε και στο παρελθόν αλλά και στο παρόν. Έτσι κι αλλιώς… τα σπασμένα του μέλλοντος και του παρελθόντος, πάντα το παρόν τα πληρώνει. Σωστά;



via awakengr

Αναδημοσιευση Απο apotis4stis5.com

read more ►
0 σχόλια

Οι Μεγάλοι Ζουν Πάντα, "Μέσα από την Ζωή" που μας Δίδαξε η Πένα τους,

10/3/18


Γεννήθηκε στα Εξάρχεια το 1925 και σπούδασε Ιατρική και Πολιτικές Επιστήμες στην Αθήνα και Δημοσιογραφία στις ΗΠΑ. Ο πατέρας του έδρασε στο γαλλικό σοσιαλιστικό κίνημα και η μητέρα του, γεννημένη στο Μοναστήρι, ήταν κόρη του Μακεδονομάχου Ναούμ Κωνσταντινίδη, οπλαρχηγού του Παύλου Μελά. Σύζυγός του υπήρξε η σπουδαία ζωγράφος Λούη Σηλυβρίδου-Πασαλάρη.

Στην Κατοχή (1941-1944, ο Χρήστος Πασαλάρης (ως «Αλέξης») έδρασε στον παράνομο τύπο της Αντίστασης. Συνελήφθη από τους Γερμανούς, φυλακίστηκε στο Γουδί και στο Χαϊδάρι και διέφυγε ως εκ θαύματος την εκτέλεση στην Καλλιθέα. Δραπέτευσε λίγο πριν από την απελευθέρωση.

Ξεκίνησε την επαγγελματική καριέρα το 1946 στον «Ριζοσπάστη» ως αθλητικός συντάκτης και, λίγο πριν τον κλείσουν, ως αρχισυντάκτης. Το 1946 κλείστηκε στη Μακρόνησο ως τα τέλη του 1950, παρέα με τους Μίκη Θεοδωράκη, Θανάση Κανελλόπουλο, Κώστα Δεσποτόπουλο, Γρηγόρη Μπιθικώτση, Γιάννη Βούλτεψη και άλλους.

Μετά την απόλυσή του, το 1951 εργάστηκε ως αρχισυντάκτης στις εφημερίδες «Ταχυδρόμος», «Έθνος», «Φιλελεύθερος», «Αθηναϊκή» και «Εμπρός». Συνεργάτες του υπήρξαν τότε οι Αλέκος Φιλιππόπουλος, Γιάννης Καψής, Τάκης Λαμπρίας, Δημήτρης Μαρούδας, Νίκος Φώσκολος, Κώστας Πρετεντέρης, Αλέκος Σακελλάριος, Κωστής Χαιρόπουλος, Νταίζη Μαυράκη και άλλοι.

Από το 1953, εργάστηκε επί 17 χρόνια στο συγκρότημα Λαμπράκη ως Αρχισυντάκτης και Διευθυντής Σύνταξης στα ΝΕΑ που, χάρη στο σπουδαίο επιτελείο τους, έγινε επί πολλά χρόνια η πρώτη ελληνική εφημερίδα. Αποχώρησε το 1970 λόγω πολιτικής διαφωνίας με την ιδιοκτησία, όπως για τον ίδιο λόγο είχε αποχωρήσει και από το «Εμπρός».

Από το 1970 ως το 1974 διηύθυνε το εξαίρετο περιοδικό «Επίκαιρα» του Γιάννη Πουρνάρα με ξεχωριστούς συνεργάτες τον Φρέντυ Γερμανό, τον ΚΥΡ (Γιάννη Κυριακόπουλο), τον Νίκο Μαστοράκη, τον Γιώργο Λιάνη, τον Γιώργο Μπέρτσο και άλλους, χάρη στους οποίους ξεπέρασε τα 70.000 τεύχη. Αποχώρησε και πάλι όμως λόγω πολιτικής διαφωνίας με την ιδιοκτησία.

Λίγο πριν από την πτώση της Χούντας εκλήθη να διευθύνει την τιμωρημένη «Βραδυνή», η  οποία τον Ιούλιο του 1974, με την επάνοδο του Κωνσταντίνου Καραμανλή ξεπέρασε τα 300.000 φύλλα, ρεκόρ που ουδέποτε μέχρι σήμερα καταρρίφθηκε. Μετά την αποχώρησή του από τη «Βραδυνή», λόγω και πάλι πολιτικής διαφωνίας με την ιδιοκτησία, εκλήθη το 1975 να διευθύνει την «Απογευματινή» του Νάσου Μπότση που επί πολλά χρόνια διατήρησε την κορυφαία θέση στην κυκλοφορία.

Τον Απρίλιο του 1983, μετά το θάνατο του Νάσου Μπότση και λόγω πολιτικής πάντοτε διαφωνίας με τον εκδότη Νίκο Μομφεράτο, δέχθηκε πρόταση του Άρη Βουδούρη να του «στήσει» και να διευθύνει τον «Ελεύθερο Τύπο», με επιτελείς τον Ανδρέα Μπόμη και τον Γιάννη Βούλτεψη. Η εφημερίδα κατέρριψε αμέσως ρεκόρ κυκλοφορίας με 250.000 φύλλα. Η συνεργασία όμως με την ιδιοκτησία δεν μακροημέρευσε λόγω και πάλι διαφωνίας σε θέματα δεοντολογίας.

Αμέσως μετά ο Χρήστος Πασαλάρης εκλήθη να διευθύνει την έγκυρη «Μεσημβρινή» του ομίλου Βαρδινογιάννη που τετραπλασίασε την κυκλοφορία της, διατηρώντας παράλληλα το υψηλό κύρος της. Αλλά και εκεί υπήρξαν διαφωνίες με το ίδιο αποτέλεσμα.

Από το 1990 ως τον Ιούνιο του 2009, εργάστηκε ως διευθυντής ή σύμβουλος έκδοσης και αρθρογράφος στις ιδρυματικές πλέον εφημερίδες «Απογευματινή» και «Ελεύθερος Τύπος» και από το 2014 ως κύριος αρθρογράφος και σύμβουλος έκδοσης στην εφημερίδα Realnews.

Από το 1968 έως το 2015, εργάστηκε ως καθηγητής δημοσιογραφικών σπουδών σε σχολές δημοσιογραφίας, πλήθος δε διακεκριμένων σήμερα δημοσιογράφων υπήρξαν μαθητές του.

Ο Χρήστος Πασαλάρης πρωτοπόρησε στον αθηναϊκό τύπο: Με την προβολή ανθρωπίνων θεμάτων στις πρώτες σελίδες. Με την καθιέρωση της δημοτικής γλώσσας στην ειδησεογραφία. Με την μαχητική αρθρογραφία και στόχο τον έλεγχο της εξουσίας. Με την ακομμάτιστη ειδησεογραφία. Με την εφαρμογή της νέας τεχνολογίας και κυρίως με την αυστηρή τήρηση της δημοσιογραφικής δεοντολογίας. Για το λόγο αυτό, εκλήθη τον Ιούνιο του 2015 ως επικεφαλής της επιτροπής δεοντολογίας της ΕΡΤ.


Τον Φεβρουάριο του 2016 παρασημοφορήθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλο, με τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Φοίνικα. Επίσης έχει τιμηθεί δύο φορές από το Ίδρυμα Μπότση (1986 και 1998) για την ευδόκιμη υπηρεσία του. Από το «Ίδρυμα Ιπεκσί» (1989) για το καλύτερο ρεπορτάζ. Από την Ακαδημία Αθηνών (1985) για το βιβλίο του «Μια ζωή τίτλοι». Από το Δήμο Αθηναίων με χρυσό μετάλλιο για την προσφορά του στο λειτούργημα. Από το ελληνικό κράτος με το μετάλλιο αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης, όπως επίσης και από την οργάνωση «Μπουμπουλίνα» για τον ίδιο λόγο. Από την Μαριάννα Βαρδινογιάννη για την προσφορά πινάκων της αείμνηστης συζύγου του Λούης για τα καρκινοπαθή παιδιά. Το 1999 η Βουλή καθιέρωσε «Ετήσιο βραβείο πολιτικής αρθρογραφίας» στο όνομα του Χρήστου Πασαλάρη.

Τα βιβλία του είναι:

Πως να γίνετε δημοσιογράφος (1970) - Έξι εκδόσεις
Οι άσσοι της αστροναυτικής (1970) - Δύο εκδόσεις
Καλημέρα νέα τεχνολογία (1983)
Η πράσινη αλεπού (1987)
Μια ζωή τίτλοι (1989) - Πέντε εκδόσεις
Στου κουφού την πόρτα (1992)
Οι βαρόνοι των media - Τρεις εκδόσεις
Όρτσα και μη φοβάσαι (1994)
Την αλήθεια και ας πονάει (2002) - Δύο εκδόσεις
Η ιστορία του Τύπου 2006 - Δύο εκδόσεις
Κάθε παλιό να σβηστεί (2015)


Ο συγγραφέας διέθετε τις εισπράξεις από τα βιβλία του εξ ολοκλήρου υπέρ των απόρων σπουδαστών της δημοσιογραφίας.

Πηγή Βικι_Παιδεια
read more ►
0 σχόλια

Ο Τάσος Μπουλμέτης

25/1/18








Ο Τάσος Μπουλμέτης αποκαλύπτει όλα τα μυστικά του «1968»
Από  Γιάννη Καντέα-Παπαδόπουλο,

Ο επιτυχημένος δημιουργός, ο οποίος επιστρέφει στις αίθουσες δύο χρόνια μετά τον «Νοτιά», μας περιγραφεί το ταξίδι της μεταφοράς στη μεγάλη οθόνη –με τη χρήση ενός υβριδικού σκηνοθετικού ύφους που συνδυάζει τη μυθοπλασία με το ντοκιμαντέρ– της ιστορικής βραδιάς στις 4 Απριλίου 1968, όταν η ομάδα μπάσκετ της ΑΕΚ σήκωσε το τρόπαιο του Κυπέλλου Κυπελλούχων στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο εις βάρος της Σλάβια Πράγας κι έγινε η πρώτη ελληνική ομάδα που κατέκτησε ευρωπαϊκό τίτλο σε επίπεδο συλλόγων.


 Ο Τάσος Μπουλμέτης  μαέστρος του «1968»


Ένα σπάνιο κινηματογραφικό γεγονός για τα εγχώρια δεδομένα παίρνει σάρκα και οστά στις σκοτεινές αίθουσες. Ο Τάσος Μπουλμέτης αναβιώνει στο «1968» την ιστορική βραδιά του τελικού Κυπέλλου Κυπελλούχων στον οποίο η ομάδα μπάσκετ της ΑΕΚ στέφθηκε ενάντια σε όλα τα προγνωστικά νικήτρια κι ένωσε τους φιλάθλους ανεξαρτήτως χρώματος στο ασφυκτικά γεμάτο Καλλιμάρμαρο υπό τη σκιά του δικτατορικού καθεστώτος. Ο σκηνοθέτης μιλάει στο «α» για τη βαθιά προσωπική του σχέση με την ΑΕΚ αλλά και για το πώς το «1968» έγινε πραγματικότητα.

  
Από μικρός στα γήπεδα 
«Γεννήθηκα στην Κωνσταντινούπολη, 200 μέτρα από το γήπεδο της Φενερμπαχτσέ. Το μπαλκόνι στο πίσω μέρος του σπιτιού μας έβλεπε στο υπαίθριο γήπεδο της ομάδας όπου έκαναν προπόνηση οι έφηβοι. Με θυμάμαι κάθε πρωί, προτού πάω σχολείο, να γαν­τζώνομαι στα κάγκελα και να βλέπω την προπόνηση. Ύστερα πήγαινα με την μπάλα να ρίξω καλάθια και η μάνα μου μού έλεγε πως μια μέρα θα παίζω κι εγώ με τα παιδιά της ομάδας...» Μεσολάβησαν όμως οι απελάσεις του 1964 κι έτσι οι μπασκέτες της Φενερμπαχτσέ αντικαταστάθηκαν από αυτές μιας συντοπίτισσας εκδιωγμένης ομάδας. «μως αποδείχτηκε ευτυχής συγκυρία όταν χρειάστηκε να έρθουμε στην Αθήνα.Είναι έντονες οι αναμνήσεις της μετατόπισης, με τους ανθρώπους που περίμεναν σε λιμάνια και σταθμούς τρένων. Η δυστυχής εμπειρία 
Για να με παρηγορήσουν οι συγγενείς, μου έλεγαν “άντε, τυχερέ, θα πας να δεις και την ΑΕΚ”. Έτσι έγινε.



Όταν φτάσαμε, με πήραν τα ξαδέρφια μου στη Φιλαδέλφεια και είδα την ομάδα με παίκτες τότε τον Σκευοφύλακα και τον Παπαϊωάννου». Τέσσερα χρόνια μετά, σε ηλικία 11 ετών, ο Μπουλμέτης ακούει με τον πατέρα του στο ραδιόφωνο (το οποίο παρεμπιπτόντως έχει μέχρι και σήμερα) τον εκφωνητή Βασίλη Γεωργίου να περιγράφει συγκινημένος τον τελικό Κυπέλλου Κυπελλούχων, όπου η ομάδα μπάσκετ της ΑΕΚ γράφει ιστορία. Ήταν η εποχή των φανταστικών ηρώων αλλά και των πρώτων ερωτικών σκιρτημάτων... Ο Τάσος Μπουλμέτης θυμάται: «Τότε στο μυαλό μου υπήρχαν μονάχα δύο γυναίκες, έπρεπε να παντρευτώ ή την Τζένη Καρέζη ή την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Η Ζωή Λάσκαρη ήρθε αργότερα στη ζωή μου, όταν πια δεν μου απαγόρευαν οι δικοί μου να δω τη “Στεφανία”. Έτσι έπαιρνα θάρρος όταν φανταζόμουν τους παίκτες να βρίσκονται δίπλα μου στον “αγώνα” και να με υποστηρίζουν. “Φώναζα” στον Αμερικάνο να μου δώσει μια πάσα ή “άκουγα” τον Τρόντζο να μου λέει να πετάξω την μπάλα ψηλότερα. Ήταν ο μοναδικός τρόπος να προσεγγίσω αυτές τις μυθικές γυναίκες».

Αργότερα θα δοκίμαζε να γίνει και ο ίδιος ένας ήρωας του παρκέ για τα μάτια μας κοπέλας: «Στις αρχές του ’70 ερωτεύτηκα μια κοπέλα που της άρεσε πολύ το μπάσκετ κι έτσι, για να την εντυπωσιάσω, γράφτηκα στο Μαρούσι. Περιττό να σας πω ότι δεν ήμουν καλός παίκτης. Τότε υπήρχε μεγάλη κόντρα με την ομάδα της Βουλιαγμένης και σε έναν μεταξύ μας αγώνα για πρώτη φορά ενώθηκαν εξαιτίας μου οι οπαδοί και των δύο ομάδων. Μάλιστα έλεγαν το εξής σύνθημα: “Με τον Μπουλμέτη αρχηγό και όλοι ενωμένοι, βάλτε μια πέτρα στο λαιμό και μπλουμ στη Βουλιαγμένη”! 
Εκείνο το βράδυ αποφάσισα ότι θα γίνω σκηνοθέτης».



Αναδημοσιευσα Απο Athinorama. gr
read more ►
0 σχόλια