ΤΟ ΧΕΡΑΚΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΣΤΟ ΣΙΝΑ.

 

ΤΟ ΧΕΡΑΚΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΣΤΟ ΣΙΝΑ.

ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ!!         Μιχάλης Αντωνιάδης

read more ►

Η Αγία Αικατερίνη, «πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα, όσα ουχ υπάρχει μετά θάνατον»,

 

Οἱ τρεῖς πειρασμοὶ τῆς ἁγίας Αἰκατερίνης..

Η Αγία Αικατερίνη, ήταν ένα παιδί θαύμα της εποχής της. Δεν της έλειπε τίποτε. Ήταν η πιο έξυπνη κόρη της Αλεξάνδρειας. Ξέρετε τι ήταν η Αλεξάνδρεια τότε; Ότι είναι στις μέρες μας η Νέα Υόρκη. Η πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας της εποχής εκείνης. Ότι είναι η Μόσχα. Ότι είναι το Παρίσι. Αυτό ήταν η Αλεξάνδρεια για την εποχή της. Και σ’ αυτή την πρωτεύουσα της τότε αυτοκρατορίας, η Αγία Αικατερίνη ήταν η πιο έξυπνη γυναίκα της εποχής, που τότε να είσαι γυναίκα και να είσαι έξυπνη, ήταν και επικίνδυνο πράγμα. 

Δεν είναι όπως σήμερα που η γυναίκα έχει αρκετές δυνατότητες να διαπρέψει όταν έχει κάποια προσόντα. Στην εποχή εκείνη, η γυναίκα το προσόν της ήταν να γίνει μία καλή σύζυγος ενός πλουσίου. Σπάνια οι γυναίκες ξεχώριζαν. Είτε ως έμποροι, είτε ως γραμματισμένοι, είτε ως άνθρωποι που να εκπέμπουν μίαν καλλιτεχνική έκφραση. Και όμως, η Αικατερίνη με την γνώση της, με την σοφία της, με τις ιατρικές της επιστήμες, την αστρονομία, τις γλώσσες τις πολλές που γνώριζε, από τα δεκαοχτώ της χρόνια ήδη, είχε την δυνατότητα να σταθεί απέναντι σε όλους τους επιστήμονες και φιλόσοφους και καλλιτέχνες της εποχής εκείνης, επαναλαμβάνω εν μέσω πρωτευούσης. Όχι οποιασδήποτε μικρής πόλης επαρχιακής. Εν μέσω πρωτευούσης. Και επιπλέον, είχε τον πλούτο των γονέων της και ήταν η ωραιότερη κόρη της Αλεξάνδρειας. 

Μου έλεγε μία Αγία γυναίκα (η μακαριστή Γερόντισσα Γαλακτία) που γνωρίζω στην Κρήτη ότι της παρουσίασε η Χάρις του Θεού και είδε πολλές από τις Αγίες που τιμούμε. Όπως κάποτε ο Άγιος Παΐσιος στο Άγιον Όρος, είδε την Αγία Ευφημία. Και του έκαμε εντύπωση, λέει, πόσο αδύνατη ήταν η Αγία Ευφημία. Και είπε, μα είναι δυνατόν μια τόσο αδύνατη κοπέλα να άντεξε τόσα βασανιστήρια; Και είπε η Αγία Ευφημία του Αγίου Παϊσίου, αν ήξερα τι δόξα και τι χαρά και τι Χάρη, υπάρχει στην αιώνια ζωή του Χριστού, θα ήθελα να περάσω διπλάσια. Και της λέει, και πώς άντεξες, μια σταλιά είσαι. Τόση δα είσαι. Και του είπε, με ενδυνάμωναν οι Άγγελοι του Θεού. Δεν είμαστε μόνοι μας. 

Ούτε εμείς είμαστε μόνοι μας. Το ότι αντέχομε τις δυσκολίες της ζωής, μας ενδυναμώνουν οι Άγγελοι του Χριστού. Όλους μας. Φτάνει να έχομε καλοσύνη και Μετάνοια. Και ο Άγγελος μας έρχεται κοντά μας. Όταν δεν έχομε καλοσύνη και δεν έχομε Μετάνοια, θέλει ο Άγγελος να έρθει κοντά μας. Και δεν τον αφήνουν οι αμαρτίες μας. Οι εγωισμοί μας. Οι κακίες μας.

Η Αγία Αικατερίνη, ήταν το αντίθετο της Αγίας Ευφημίας. Ενώ η Αγία Ευφημία ήταν και είναι και στον ουρανό κοντούλα, η Αγία Αικατερίνη, μου είπε αυτή η σύγχρονη ενάρετη Γερόντισσα της Κρήτης, είναι η πιο ψηλή Αγία απ’ όλες. Και η πιο όμορφη. Δεν είδα, μου λέει, πιο ψηλή γυναίκα στη ζωή μου και τόσον όμορφη σαν την Αγία Αικατερίνη. Αυτά βεβαίως, προκαλούν σ’ εμάς τους σύγχρονους και περίεργους τάχα μου Ευρωπαίους θαυμασμό. Και έκπληξη. 

Αυτά όλα τα καλά, ήταν ο πειρασμός τελικά της Αγίας Αικατερίνης. Δηλαδή, μια ωραία κόρη της εποχής εκείνης, ο πειρασμός της θα ήταν να γίνει μια περιζήτητη νύφη κάποιου πλουσίου. Να γλεντήσει να νιάτα της και μετά να βρει μια άλλη νεώτερη και ωραιότερη. Όπως γίνεται και στις μέρες μας ενίοτε. 

Ο άλλος πειρασμός της Αγίας, εκτός από την ομορφιά της, ήταν ο πλούτος της. Πόσοι πλούσιοι διαχρονικά δεν παγιδεύονται μέσα στην αναζήτηση του πλούτου και δεν αντιλαμβάνονται ότι «πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα, όσα ουχ υπάρχει μετά θάνατον». 

Ο άλλος πειρασμός της Αγίας, ήταν η γνώση της. Η εξυπνάδα της. Πόσοι δεν αναζητούν έξυπνοι άνθρωποι με ικανότητα στις επιστήμες, εις τις τέχνες, εις την καλλιτεχνία, μίαν δόξα, μίαν αναγνώριση επιστημονική, φήμη, ένα Nobel, θα λέγαμε στις μέρες μας. Ένα Oscar. Ένα βραβείο. Τον έπαινο του δήμου και των σοφιστών. Πόσες φορές δεν παγιδευόμαστε και εμείς σ’ αυτά τα πρότυπα που θέτει ο κόσμος. Της ομορφιάς του σώματος, της υγείας του σώματος.

Η Αγία Αικατερίνη, είχε και τον πειρασμό, όπως είπαμε, της ομορφιάς. Και αυτός ο πειρασμός ιδιαιτέρως της ανάτρεψε την ζωή την κοσμική και την οδήγησε στην αγιότητα. Διότι είπε, θα βρω έναν νέο νυμφίο, γαμπρό δηλαδή, που να είναι τουλάχιστον σαν εμένα. Να είναι ωραίος, να είναι έξυπνος, να είναι σοφός, να είναι πλούσιος, να γνωρίζει πράγματα πολλά και επιστήμες και τέχνες. Και τότε πανικοβλήθηκε η μάνα της και την έστειλε σ’ αυτόν το σοφόν Ασκητή. Και ο Ασκητής, της είπε. Εάν έχεις αυτές τις απαιτήσεις, υπάρχει μόνον ένας και αυτός ο ένας, αποδεικνύεται ότι είναι ο Δημιουργός του σύμπαντος κόσμου. Ο ωραίος κάλλη παρά πάντας ανθρώπους. Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός. 

Και από κει και πέρα η Αγία βεβαίως εξάπτεται ως νέα που ήταν και η φαντασία της και ο πόθος της και η επιθυμία της και η εξυπνάδα της και η ομορφιά της και λέει, πώς να ενωθώ με τον Δεσπότη Χριστό. Και τότε την παραλαμβάνει πραγματικά και την αναλαμβάνει η Παναγία. Αυτό είναι το δεύτερο στοιχείο που μου κάμνει εντύπωση. Το έναν είναι ότι τα Χαρίσματα της Αγίας στην αρχή ήταν ο πειρασμός της. Και συγκρατήθηκε η Αγία, έβαλε αυτόν τον ψηλό στόχο και επιδίωξη ως ο στόχος δεν ήταν η περηφάνια αλλά ήτανε πόθος. Πόθος Θεού. 

Έστειλε τον Ασκητή και το δεύτερο είναι διά του Ασκητού, πώς μπαίνει στη ζωή της η Παναγία. Η οποία όταν την βλέπει στην πρώτη όραση που είχε η Αγία, και ήταν τότε αβάφτιστη, ενώ την προσεγγίζει η Παναγία, δεν την θέλει να την δει. Διότι είναι άσχημη ο ωραιότερος όλων. Ο ωραίος πάντων. Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός. Και της λέει, όχι μόνον είσαι άσχημη. Λέει στον παλαιό της βίο. Και μυρίζεις άσχημα, της είπε. Γιατί είσαι αμύρωτη. Και επιπλέον, της λέει, έχεις όλα τα δαιμονικά μικρόβια πάνω σου. Γιατί είσαι αβάφτιστη. Και τότε τρέχει και βαφτίζεται η Αγία Αικατερίνη. Και τη δεύτερη φορά, στη δεύτερη όραση που έχει όχι μόνον ο Χριστός χαίρεται που την βλέπει, αλλά η Παναγία όταν η αγία υπόσχεται αιώνια παρθενία ψυχής και σώματος, περνά εν είδη αρραβώνων ένα δαχτυλίδι εις την Αγία Αικατερίνα. Για να φανεί ότι πλέον είναι Νύμφη του Χριστού. Άρα η Παναγία είναι το δεύτερο πρόσωπο, το οποίον καθορίζει τη ζωή της Αγίας Αικατερίνας. 

Και το τρίτο και ποτέ δεν είναι τελευταίο. Αν και ο ίδιος πολλές φορές καταδέχεται να είναι τελευταίος εις τες επιλογές μας, ο Χριστός. Και τα χαρίσματα της Αγίας και η παρουσία της Παναγίας πού οδηγούν; Οδηγούν εις τον Χριστό.

Κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στον πανηγυρικό Εσπερινό της Εορτής της Αγίας Αικατερίνης.

Μιχάλης Αντωνιάδης

read more ►

Να αρχίσουμε να ζούμε σύμφωνα με το Ευαγγέλιο,

 «Έχουμε μάθει: Να ανάβουμε κεριά και να κάνουμε αμβλώσεις.

Να Αγιάζουμε τα σπίτια μας και να καταστρέφουμε τις οικογένειές μας.

Να χτίζουμε Εκκλησίες και να ζούμε σε πορνεία.

Να φτιάχνουμε Εικόνες και να παραμένουμε κουφοί στην ατυχία κάποιου άλλου. 

Να πηγαίνουμε στους Ναούς και να τυραννάμε το σπίτι μας. 

Πόσο καιρό θα συνεχιστεί αυτό; Υπάρχει διέξοδος; Φυσικά! Είναι καιρός να σταματήσουμε να ζούμε "σύμφωνα με τη συνείδηση", πρέπει 

να αρχίσουμε να ζούμε σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, γιατί αποδείχθηκε ότι η συνείδησή μας είναι τελείως αδύνατη για να βασιστούμε..».

Μακαριστός Γέροντας Ιωνάς της Οδησσού+

ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ!!       Μιχάλης Αντωνιάδης

read more ►

Ό Χριστός ήρθε γιά τούς πληγωμένους.

 Μπαίνει μέσα στό Μοναστήρι, καί βρίσκει τόν Γέροντα νά στέκεται ήρεμος καί χαμογελαστός.

Πάει νά πεί μία κουβέντα, αλλά ο Άγιος τόν κοιτάζει κατάματα καί τού λέει γλυκά, χωρίς κάν νά τόν ξέρει:

— Παιδί μου.. αυτός πού λές πώς δέν υπάρχει, σέ περιμένει κάθε βράδυ πού κλαις μόνος σου.Ό άθεος ταράχτηκε. Δέν είχε πεί τίποτα σέ κανέναν. Κανείς δέν ήξερε πώς τά βράδια, μόνος του, τού ξέφευγαν δάκρυα καί λόγια όπως: «Θεέ μου, υπάρχεις άραγε;»

Ό Γέροντας τού χαμογέλασε, τού έπιασε απαλά τό χέρι καί τού είπε:

— Ό Χριστός δέν ήρθε γιά τούς καθαρούς, αλλά γιά τούς πληγωμένους. Μήν Τόν φοβάσαι. Αυτός θά σέ βάλει στόν Παράδεισο. Όχι γιατί είσαι καλός — αλλά γιατί Τόν αναζήτησες έστω μέ ένα δάκρυ.

Ό άνθρωπος έμεινε άφωνος. Έβαλε τά κλάματα. Τόν έπιασαν λυγμοί. Εκείνη τή μέρα Εξομολογήθηκε γιά πρώτη φορά στή ζωή του..

ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΚΥΡΙΑΚΗ!!        Μιχάλης Αντωνιάδης

read more ►

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος γιὰ τὴ γαστριμαργία,

 

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος γιὰ τὴ γαστριμαργία

Τί εἶναι ἡ γαστριμαργία; Εἶναι ἡ ἀκόρεστη ἐπιθυμία ποὺ ἔχουμε γιὰ φαγητό. Μικροὶ καὶ μεγάλοι, ἀπὸ τὸ πρωὶ ποὺ θὰ ξυπνήσουμε μέχρι τὸ βράδυ ποὺ θὰ κοιμηθοῦμε, τὸ μυαλό μας τὸ ἔχουμε στὸ φαγητό.

Ὁ 'Άγιος Ἰωάννης τῆς «Κλίμακος» λέει ὅτι εἶναι ἀξιοθαύμαστο, ἐὰν κάποιος κατόρθωσε νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὴ γαστριμαργία, πρὶν κατοικήσει στὸν τάφο (Λόγος ΙΔ΄, α΄).

Ἡ λέξη «γαστριμαργία» εἶναι σύνθετη ἀπὸ τὸ οὐσιαστικὸ «γαστὴρ» ποὺ σημαίνει τὴν κοιλιακὴ χώρα καὶ ἀπὸ τὸ ἐπίθετο «μάργος» ποὺ σημαίνει «ἄπληστος». Γιὰ τὴν ἀκρίβεια μάργος εἶναι ὁ μαινόμενος, αὐτὸς ποὺ κάνει σὰν τρελός. Ὅπως ὁ μαινόμενος εἶναι ὁρμητικός, ἔτσι καὶ ὁ γαστρίμαργος ἔχει μανία νὰ παραγεμίζει τὴν κοιλιά του μὲ ποικιλία πλήθους τροφῶν.

Κι ὅπως ὁ χοῖρος μόλις ξυπνήσει, πηγαίνει ἀμέσως γιὰ φαγητό, ἔτσι καὶ ὁ γαστρίμαργος μόλις ἀντικρίσει ἐδέσματα, σπεύδει ἀσυγκράτητος νὰ τὰ ἀπολαύσει. Γαστρίμαργος εἶναι «ὁ ἔχων μάργην (=ἄπληστον) γαστέρα»· ὁ ἀχόρταγος, ὁ ἀδηφάγος, ὁ κοιλιόδουλος· αὐτὸς ποὺ ὑπακούει στὰ προστάγματα «τῆς παμφήμου δεσποίνης πονηρᾶς γαστρός»!

Ἴσως νὰ ἀντιλέξει κανεὶς ὅτι εἴμαστε ἄνθρωποι. Δὲν ἔχουμε μόνο ψυχή, ἔχουμε καὶ σῶμα. Ἂν δὲν φᾶμε, πῶς θὰ ζήσουμε; Δὲν ἀρνούμαστε τὴ μετρημένη χρήση τῶν τροφῶν. Ἀλλὰ ὅταν κυριευόμαστε ἀπὸ τὴ γαστριμαργία, ὑπερβαίνουμε κατὰ πολὺ τὸ μέτρο. Καταναλώνουμε πολὺ περισσότερες τροφὲς ἀπὸ ὅσες χρειαζόμαστε. Δὲν τρῶμε γιὰ νὰ ζήσουμε, ἀλλὰ ζοῦμε γιὰ νὰ τρῶμε. Οἱ γαστρίμαργοι χαίρονται ὅταν ἔρχονται γιορτὲς ἢ ὅταν φιλοξενοῦν ἐπίσημους στὸ σπίτι τους, διότι θὰ εἶναι πλουσιότερο τὸ γεῦμα καὶ τὸ δεῖπνο τους!

Ὁ 'Άγιος Ἰωάννης τῆς «Κλίμακος» μᾶς προτρέπει νὰ κυριαρχήσουμε στὴν κοιλιά μας, πρὶν κυριαρχήσει αὐτὴ ἐπάνω μας (Λόγος ΙΔ΄, ιδ΄).

Διότι ἂν κυριαρχήσει ἡ γαστέρα μας, θὰ φέρει πολλὰ δεινά. Ἡ γαστριμαργία ἔχει γεμίσει μὲ ἀσθενεῖς ὅλα τὰ Νοσοκομεῖα καὶ ὅλες τὶς Κλινικές. Ἡ γαστριμαργία σκοτώνει τὴ σωφροσύνη καὶ προλειαίνει τὸ ἔδαφος γιὰ τὰ σαρκικὰ ἁμαρτήματα. Σκοτώνει τὴ δικαιοσύνη καὶ τὴ φιλανθρωπία, ἐφόσον ὁ γαστρίμαργος σερβίρει στὸν ἑαυτό του τὰ περισσότερα καὶ τὰ καλύτερα. 

Ἡ γαστριμαργία εἶναι ὁ δολοφόνος τῶν ἀρετῶν, σημειώνει ὁ 'Άγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής (Φιλοκαλία Β΄, νζ΄, σελ. 178).

Ἀπὸ τὴ γαστριμαργία νικήθηκαν οἱ Πρωτόπλαστοι καὶ δοκίμασαν ἀπὸ τὸν ἀπαγορευμένο καρπό. 

Νικήθηκε ὁ Ἡσαῦ καὶ πούλησε τὰ πρωτοτόκιά του στὸν Ἰακὼβ γιὰ ἕνα πιάτο φακῆς. Νικήθηκε ὁ Νῶε καὶ ἦπιε πολὺ κρασί. 

Νικήθηκαν οἱ Ἰσραηλίτες στὴν ἔρημο καὶ ἔφαγαν τόσα πολλὰ ὀρτύκια, ποὺ δὲν μποροῦσαν νὰ τὰ χωνέψουν καὶ πέθαιναν ὁ ἕνας κατόπιν τοῦ ἄλλου. Ἀπὸ τὴ γαστριμαργία νικήθηκαν τὰ παιδιὰ τοῦ 'Αρχιερέα Ἡλί, ἅρπαζαν ἀπὸ τὰ κρέατα τοῦ θυσιαστηρίου, πρὶν ὁλοκληρωθεῖ ἡ θυσία, καὶ θανατώθηκαν.

Τὸ πάθος τῆς γαστριμαργίας ἐνισχύεται ἀπὸ τὴν ἀφθονία τῶν τροφῶν ποὺ ὑπάρχουν συνήθως στὰ σπίτια μας. 

Εἶναι γεμάτα τὰ ράφια τῆς ἀποθήκης μας. Ἀσφυκτιᾶ τὸ ψυγεῖο μας. Ὅμως ἀκόμη κι ἂν ἔχουμε ἄφθονα ἀγαθά, ἂς εἴμαστε ἐγκρατεῖς στὴν κατανάλωση τῶν τροφῶν, μάλιστα ἐφόσον ὑπάρχουν στὴν ἐποχή μας καὶ οἰκογένειες ποὺ στεροῦνται ἀκόμη καὶ τὰ ἀναγκαῖα.

Πολὺ περισσότερο, διότι τὸ πάθος τῆς γαστριμαργίας γεννάει σὰν μάνα πολλὰ παιδιά. Ἀπὸ τὴ γαστριμαργία γεννιοῦνται τὰ σαρκικὰ ἁμαρτήματα, οἱ ἀκάθαρτοι λογισμοί, ἡ σκληροκαρδία, ἡ πολυϋπνία, ἡ πολυλογία, τὸ ξεθάρρεμα, τὰ γέλια, τὰ ἀστεῖα, ἡ ἀντιλογία, ἡ ἀνυπακοή, ἡ καυχησιολογία, ἡ θρασύτητα, ἡ ἀποστασία ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ ἄλλα πολλά. 

Λέει πάλι ὁ 'Άγιος Ἰωάννης τῆς «Κλίμακος» ὅτι ὅπως δὲν μποροῦμε νὰ μετρήσουμε τὴν ἄμμο τῆς θάλασσας, ἔτσι δὲν μποροῦμε νὰ μετρήσουμε τὰ ἀμέτρητα παιδιὰ τῆς γαστριμαργίας (Λόγος ΙΔ΄, λβ΄).

Πῶς καταπολεμεῖται τὸ ἀκόρεστο αὐτὸ πάθος; 

Πρωτίστως πολεμεῖται μὲ τὴ Νηστεία καὶ τὴν Έγκράτεια. Ἡ γαστέρα μας εἶναι σὰν ἀσκός. Ὅσο πιὸ πολλὲς τροφὲς δέχεται, τόσο πιὸ πολὺ διαπλατύνεται. Κι ἀντὶ νὰ ἡμερέψει, ἐξαγριώνεται.

 Ἐνῶ μὲ τὴν ἐγκράτεια καὶ τὴ Νηστεία ἐξημερώνεται. Ἡ θλίψη τῆς κοιλίας λύνει πολλὰ προβλήματα καὶ γίνεται πρόξενος τῆς ἁγνότητας, προσθέτει ὁ 'Άγιος Ἰωάννης τῆς «Κλίμακος».

Κάτι πολὺ πρακτικό, ποὺ βοηθεῖ στὴν καταπολέμηση τῆς γαστριμαργίας, εἶναι τὸ νὰ παρατίθενται στὴν τράπεζα λιγότερα ἐδέσματα, γιὰ νὰ μὴν πέφτουμε στὸν πειρασμὸ νὰ τὰ καταναλώσουμε. 

Ὅσο πλουσιότερο εἶναι τὸ τραπέζι μας, τόσο ἀπαιτητικότερη γίνεται ἡ γαστέρα μας. Θέλει ὅλα τὰ παρατιθέμενα νὰ τὰ καταβροχθίσει.

Ἐπίσης ἡ γαστριμαργία καταπολεμεῖται μὲ τὴ μνήμη τῶν ἁμαρτημάτων μας καὶ μὲ τὴ μνήμη τοῦ θανάτου. 

Ἐὰν πενθοῦμε καὶ κλαῖμε γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας, ἐὰν καλλιεργοῦμε τὴ μνήμη τοῦ θανάτου, περικόπτουμε τὰ περιττὰ ἀπὸ τὴ δίαιτά μας. Καὶ ὅταν περικόπτουμε μὲ ταπείνωση τὰ φαγητά, περικόπτουμε μαζὶ μὲ αὐτὰ καὶ τὰ πάθη, συμπληρώνει ὁ 'Άγιος Ἰωάννης τῆς «Κλίμακος» (Λόγος ΣΤ΄, ιγ΄).

Ἡ γαστριμαργία πολεμεῖται μὲ τὴ Χάρι τοῦ Παναγίου Πνεύματος. 

Ὅσοι δὲν γεύθηκαν τὴ Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐπιζητοῦν νὰ γλυκαίνονται ἀπὸ τὴν ἡδονὴ ποὺ προσφέρουν οἱ γευστικὲς τρο­­φές. Ὅσοι ὅμως γλυκάθηκαν ἀπὸ τὸν Άγαθὸ Παράκλητο, δὲν δελεάζονται ἀπὸ τὶς ὑλικὲς ἡδονὲς καὶ ἀπολαύσεις.

Μιχάλης Αντωνιάδης

read more ►

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης.( 1920-1991),

 

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης.( 1920-1991)

Νύχτα της 20ης Νοεμβρίου πρωί της 21ης.

Ήρθε η ώρα να τελειώσει το μαρτύριο της ζωής αυτής. Αγρύπνησε το τελευταίο του βράδυ. Λειτούργησε την επομένη για τα Εισόδια της Παναγίας και λίγο μετά το μεσημέρι άφησε σαν πουλάκι την ψυχή του, την εξαγνισμένη απο στο καμίνι της άσκησης και της γεμάτης ταπείνωσης αγάπης. 

Την ημέρα της κηδείας του το πρόσωπο του Αγίου είχε μια ιλαρότητα και φωτεινότητα.Έγινε πιο ζωντανός από ζωντανός. Δεν έπαθε ακαμψία, ούτε πάγωσε.Καταλύθηκε ο φυσικός νόμος.

Ο κόσμος που έφτασε στο Μοναστήρι ήταν αμέτρητος.Ο Επίσκοπος ζήτησε να υψώσουν το φέρετρο για να το δει ο κόσμος.Και μόλις φάνηκε το Λείψανο, μια συγκλονιστική κραυγή ακούστηκε: "Άγιος, Άγιος..είσαι Άγιος!!

ΚΑΛΟ ΣΑΣ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ!!       Μιχάλης Αντωνιάδης

read more ►

Όσοι παίζουν χαρτιά, να γνωρίζουν, ότι κρατάνε 52 δαίμονες στα χέρια τους..

 Τράπουλα: Να ξέρετε, ότι ο Εβραίος που εφεύρε την τράπουλα, ήθελε με τα τραπουλόχαρτα, 4 πρόσωπα να εξευτελίσει.

α) Με τον ρήγα ήθελε να βλασφημείται ο Θεός Πατήρ

β) με το Βαλέ να βλασφημείται ο Χριστός

γ) με την Ντάμα να βλασφημείται η Παναγία και

δ) με το καρό, το σπαθί, το μπαστούνι και την καρδιά να βλασφημείται ο Τίμιος Σταυρός.

Όσοι παίζουν χαρτιά, να γνωρίζουν, ότι κρατάνε 52 δαίμονες στα χέρια τους..

Δήμητριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας.

Τά σύμβολα των τεσσάρων σειρών υποκρύπτουν και αναπαριστούν:

Η κούπα, ή καρδιά τα στήθη και το γεννητικό όργανο της γυναίκας..

Το μπαστούνι, την έδρα και τα γεννητικά όργανα του άνδρα..

Το σπαθί, τον ανίερο σταυρό της μαύρης μαγείας “Κρουξ – Ανσάτα”, και

Το καρρώ, τον εξάκτινο Εβραϊκό αστέρα.

Ούτε καν να τα βλέπουμε και να τα πιάνουμε γιατί έτσι είναι σαν να βλέπουμε και να πιάνουμε τα 52 δαιμόνια που αυτά αντιπροσωπεύουν.

Μιχάλης Αντωνιάδης

read more ►

ὁ Ἅγιος Δημήτριος, Ὁμολογίες γιὰ τὴν «πρὸ Χριστοῦ» ζωή μου.

  

Μοῦ παρουσιάστηκε, ὁ Ἅγιος Δημήτριος καὶ μοῦ εἶπε: «Δὲν ἔχεις δικαίωμα, νὰ διατηρεῖς τὸ ὅπλο σου στὸ ὁπλοστάσιο καὶ νὰ μὴν τὸ χρησιμοποιεῖς!»

 Ὁμολογίες γιὰ τὴν «πρὸ Χριστοῦ» ζωή μου,

Ὁ Θεός ἔλεγε ὁ Δημήτριος Παναγόπουλος ἔκανε σκανδαλωδῶς ἔλεος σὲ μένα, διαφορετικὰ θὰ εἶχα ταρταρωθεῖ ἐδῶ καὶ καιρό.

Ἔπρεπε στὰ χρόνια τῆς κατοχῆς καὶ στὸ Ἀλβανικὸ μέτωπο νὰ εἶχα πεθάνει 7 φορές. Ἐν τούτοις ἀκόμα ζῶ, ὄχι ἐξ αἰτίας τῆς δικῆς μου δικαιοσύνης, ἀλλὰ ἐξ αἰτίας τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ, γιατί γνώριζε, ὅτι θὰ ἐπιστρέψω καὶ θὰ Μετανοήσω καὶ μὲ Προστάτευε, γιὰ νὰ μπορέσω ἔτσι νὰ σωθῶ καὶ νὰ μὴν πάει χαμένο τὸ ποσοστὸ αἵματος ποὺ ἔχυσε ὁ Χριστὸς καὶ γιὰ τὴ δική μου ψυχή.

Εἶχα ἕνα μεγάλο πάθος στὰ νεότερα χρόνια μου, τὸ πάθος τῆς χαρτοπαιξίας. Καθόμουνα ἀπὸ τὸ Σάββατο τὸ βράδυ στὸ τραπέζι νὰ παίξω χαρτὶ καὶ σηκωνόμουνα τὴν Τετάρτη τὸ βράδυ. Τέσσερα μερόνυχτα, συνεχόμενα, ἔπαιζα τράπουλα, τέτοιο πάθος εἶχα! Καθόμουνα νὰ κερδίσω, μὲ κάθε μέσο, ἔστω καὶ μὲ κομπίνα, δὲν πάει νὰ ἤτανε καὶ ὁ Ὠνάσης στὸ τραπέζι! Ἤμουν ἕνας λωποδύτης. Ἔμενα νηστικὸς γιὰ τὸ χαρτί. Ποῦ ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος, νὰ πάει στὴν Ἐκκλησία!

Ἅμα ἐπιτρέψει ὁ Θεὸς καὶ γράψω ἕνα βιβλίο γιὰ τὴν μετάνοιά μου καὶ τὸ πῶς ἐπέστρεψα στὸ Χριστό, πιστεύω, ὅτι τέτοια περίπτωση παγκοσμίως δὲν θὰ ὑπάρχει. Ἕνα μόνο θὰ σᾶς πῶ (ἂν καὶ μοῦ εἶναι δύσκολο), γιὰ νὰ σᾶς ὠφελήσω καὶ νὰ σᾶς ἐνδυναμώσω τὴν πίστη σας. Μοῦ παρουσιάστηκε ὁ Ἅγιος Δημήτριος καὶ μοῦ εἶπε: «Δὲν ἔχεις δικαίωμα, νὰ διατηρεῖς τὸ ὅπλο σου στὸ ὁπλοστάσιο καὶ νὰ μὴν τὸ χρησιμοποιεῖς!»

Ὅπλο ἐννοοῦσε ὁ Ἅγιος τὸν λόγο μου. Καὶ ἐγὼ τὸν λόγο μου τὸν χρησιμοποιοῦσα γιὰ κουβέντες καὶ γιὰ ἀστεία. Ἡ ἀποκάλυψη αὐτὴ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου μὲ ἔκανε κατὰ 70% νὰ ἐπιστρέψω στὴν Ὀρθοδοξία καὶ νὰ εἶμαι σήμερα αὐτὸς ποὺ εἶμαι.

Στὴ νεαρή μου ἡλικία, ὅταν ἐρχόμουνα τὰ ξημερώματα στὸ σπίτι ἀπὸ τὶς ἀτασθαλίες μου, μὲ ἔλεγε ἡ μητέρα μου: «Μὰ φτερὸ σὰν τὰ μυρμήγκια ἔκανες;» Ποῦ νὰ τὴν καταλάβω! Αὐτὰ μὲ ἔλεγε ὁ κόσμος καὶ οἱ ἄνθρωποι γύρω μου, οἱ «καλοθελητές», αὐτὰ μὲ ἔλεγε ἡ σάρκα μου, αὐτὰ μὲ ἔλεγε ὁ ἐγωισμός μου καὶ αὐτὰ ἔκανα. Καὶ ἔτσι τῆς ἔκλεινα τὴν πόρτα κατάμουτρα.

Ἔβλεπα τὰ πράγματα διαφορετικὰ ἀπὸ τὴ μάνα μου. Εἶχα παχὺ σκοτάδι. Δὲν βρέθηκαν ἄνθρωποι νὰ μοῦ μιλήσουν, νὰ μὲ ποῦν μία κουβέντα, στὸν κόσμο ποὺ βρισκόμουν. Ὅλοι μὲ ὁδηγοῦσαν στὸ κακό. Τώρα το πῶς γύρισα καὶ ἐπέστρεψα στὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ, μόνο ὁ Θεὸς τὸ ξέρει.

Δὲν μπορεῖ νὰ βρεθεῖ ἔστω καὶ ἕνας, ποὺ νὰ ἔρθει καὶ νὰ μοῦ πεῖ: «Δημήτρη, ἐγὼ ἦρθα νὰ σὲ μιλήσω, ἐγὼ σὲ βοήθησα καὶ σὲ εἶπα μία καλὴ κουβέντα γιὰ τὸ καλό σου!»

Κανένας δὲν βρέθηκε, ἀλλὰ πῶς τὰ οἰκονόμησε ὁ Θεός! Ἅμα ὑπάρχει καλὴ προαίρεση μέσα στὸν ἄνθρωπο, δὲν δυσκολεύεται ὁ Θεὸς νὰ τὸν βγάλει μὲ τὸν τρόπο Του ἀπὸ τὸ σκοτάδι στὸ Φῶς. Δὲν δυσκολεύεται ὁ Θεὸς ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες μας, ἁπλὰ ζητάει νὰ τοῦ ἐπιτρέψουμε νὰ μᾶς λύσει τὰ χέρια.

Μεγάλη ὑπόθεση νὰ διαφωτίσεις τὸ σκοτάδι κάποιου συνανθρώπου σου! Οἱ ἄνθρωποι ποὺ βοηθοῦν τὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ, μὲ τὸ νὰ φέρνουν διαφωτίζοντας-νουθετῶντας ἀνθρώπους στὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ, ὁ Θεὸς θὰ τοὺς κατατάξει σὲ εἰδικὴ θέση μέσα στὸν παράδεισο. Ἔχω προσωπικὰ δεδομένα σὲ αὐτὸ τὸ θέμα, ἀλλὰ παραπάνω δὲν μπορῶ νὰ σᾶς πῶ.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: Εἰς ἀγαθὴ ἀνάμνηση. Ἐμπειρικὲς ἀλήθειες ἀπὸ τὴν κηρυκτικὴ διακονία τοῦ Πιστοῦ ἐργάτου Κυρίου Δημητρίου Α. Παναγόπουλου (1916-1982). Ἐκδόσεις «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2013.

Μιχάλης Αντωνιάδης

read more ►

Η Θεοτόκος είναι η Αγιότερη ανθρώπινη ύπαρξη,

 Η Θεοτόκος είναι η Αγιότερη ανθρώπινη ύπαρξη, η Οποία επιλέχτηκε από το Θεό ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλα κορίτσια, για να παίξει ρόλο πρωταγωνιστικό στη διαδικασία της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους και ολοκλήρου της δημιουργίας.

Η Θεία Πανσοφία διείδε στο ιερότατο πρόσωπό Της την άκρα καθαρότητα και Αγιότητα, η οποία ήταν απαραίτητη για να καταστεί Μητέρα του απόλυτα Αγίου Θεού.

Η Εορτή των Εισοδίων, έχει ως στόχο να μας διδάξει πολύ υψηλές έννοιες γύρω από την προσωπικότητα της Θεοτόκου.

Να μας μυήσει στην ασύλληπτα βαθιά Θεολογία γύρω από την ανεπανάληπτη συμβολή Της στην υλοποίηση του θείου σχεδίου της σωτηρίας του κόσμου. Ο ιστορικός πυρήνας του γεγονότος των Εισοδίων ελάχιστα απασχολεί την Εκκλησία, όσο η Θεολογική του σημασία.

Κάποιοι υποστηρίζουν, πως, επειδή η πρώτη γραπτή μαρτυρία του γεγονότος αναφέρεται στο απόκρυφο «Πρωτοευαγγέλιο του Ιακώβου», δεν θα πρέπει να θεωρείται αξιόπιστη.

Για την Ορθόδοξη Θεολογία μας όμως αυτό καθ’ εαυτό το ιστορικό γεγονός έχει ελάχιστη σημασία σε σχέση με τη Θεολογική και ηθική του σημασία. Ο Ναός της Ιερουσαλήμ είναι Εικόνα της Θεομήτορος. Είναι γνωστή η Πίστη στην Ιερότητα του Ναού από τους Ιουδαίους.  Πίστευαν ότι μέσα σ’ αυτόν κατοικεί ο Θεός, γι’ αυτό ανέβαιναν στο λόφο Σιών, που ήταν κτισμένος με σεβασμό και τρόμο, σαν να προσεγγίζουν τον Ίδιο το Θεό. Η Κιβωτός της Διαθήκης θεωρείτο ο θρόνος του Θεού και η ορατή παρουσία Του στη γη. Ουδείς τολμούσε να προσεγγίσει στο διαμέρισμα του Ναού, που ονομαζόταν Άγια των Αγίων, 

παρά μόνο ο Αρχιερέας του έτους, μια φορά το χρόνο, κατά την πένθιμη ημέρα του Εξιλασμού. Εισερχόταν ανυπόδητος στο φοβερό εκείνο χώρο, ντυμένος ένα λινό ποδήρη χιτώνα, για να θυμιάσει. Έκτοτε κανένας δεν τολμούσε να πλησιάσει εκεί.

Ο απλός λαός δεν επιτρεπόταν να εισέρχεται σε κανένα διαμέρισμα του Ναού, αλλά μόνο το Ιερατείο στον πρόναο και τα Άγια. Οι Προσκυνητές λαϊκοί στέκονταν στο τεράστιο προαύλιο και τις διάφορες παρακείμενες στοές, από όπου Προσεύχονταν και παρακολουθούσαν τις τελετουργίες των Ιερέων.

Η Παναγία μας είναι ο νοητός Ναός του Θεού. 

Το Ιερότατο νοητό Τέμενος, μέσα στο οποίο καταδέχτηκε να οικήσει ο αιώνιος και άπειρος Θεός. Ο Ιερός Υμνογράφος της Εορτής, θέλοντας να τονίσει αυτήν την καταπληκτική παρομοίωση, έγραψε πως η Θεοτόκος είναι, «Ο καθαρότατος ναός του Σωτήρος, η πολυτίμητος παστάς και παρθένος, το Ιερόν Θησαύρισμα της δόξης Του Θεού». Αν θεωρείτο Ιερός ο Ναός της Ιερουσαλήμ, στον οποίο υποτίθεται ότι κατοικούσε, σύμφωνα με την Πίστη των Ιουδαίων, ο Θεός, ας σκεφτούμε πόσο πιο Άγια και Ιερή θα μπορούσε να θεωρείται η Θεοτόκος, η Οποία κράτησε πραγματικά στα πάναγνα σπλάχνα Της το σαρκωμένο Λόγο και τον έθρεψε από τα τίμια αίματά Της!

Ο Ναός της Ιερουσαλήμ καταστράφηκε και αφανίστηκε από τους Ρωμαίους κατακτητές. Αντίθετα ο νοητός Ναός του Θεού, η Παρθένος Μαρία, μένει στους αιώνες και απολαμβάνει ύψιστες τιμές από τους μυριάδες Πιστούς όλων των εποχών.

Η είσοδος της Θεοτόκου στο Ναό της Ιερουσαλήμ θέλει να φανερώσει το ακατανόητο ύψος της αγνότητας και Αγιότητάς Της. Μέσα στα απρόσιτα Άγια των Αγίων διαφυλάχτηκε η αγνότητά της και καλλιεργήθηκε η Αγιότητά Της. Μόνο μέσα σε ένα τέτοιο Ιερό χώρο μπορούσε να προφυλαχτεί η απαιτούμενη αγνότητά Της από την αφάνταστη αμαρτωλότητα του κόσμου. Μόνο η συνοίκηση με τους Αγίους Αγγέλους θα μπορούσε να καλλιεργήσει την Αγιότητά Της.  Η ανθρώπινη ανομία είχε τέτοια δύναμη και ορμή ώστε αν η Παρθένος Μαρία βρισκόταν στον κόσμο δε γνωρίζουμε αν θα μπορούσε να διατηρήσει το ύψος της Αγιότητας που χρειαζόταν να δεχτεί τον απόλυτα άγιο Θεό στα σπλάχνα Της.  Στο πρόσωπο της Θεοτόκου έχουμε υπέρβαση της πεπτωκυίας ανθρωπίνης φύσεως και αποκατάσταση της πρότερης προπτωτικής. Αυτή γεννήθηκε βεβαίως με την πτωτική φύση, ως κληρονόμος της αμαρτίας των πρωτοπλάστων γεναρχών μας. Όμως η Θεία Χάρις σταδιακά την εξύψωνε από τη νηπιακή Της ηλικία μέχρι τον Ευαγγελισμό Της, οπότε με την επισκίαση του Αγίου Πνεύματος, καθαρίστηκε απόλυτα από το προπατορικό αμάρτημα και πήρε την προπτωτική αδιάφθορη φύση.   Μόνο έτσι απαλλαγμένη από το άχθος της πτωτικής φύσεως και τη φθορά της αμαρτωλότητας, μπορούσε να επιτελέσει την υπέρτατη αποστολή Της.

Οι Ευσεβείς διηγήσεις περί της θαυμαστής διαμονής Της στο Ναό εκφράζουν ακριβώς αυτή την Πίστη της προοδευτικής καθάρσεώς Της. Η Ευλογημένη είσοδος της Παρθένου Μαρίας στο Ναό αποτελεί την απαρχή της πραγματοποιήσεως της προαιώνιας βουλής του Τριαδικού Θεού για τη Σωτηρία του κόσμου.

 Στην Υμνολογία της μεγάλης Εορτής ψάλλουμε πως «Σήμερον της ευδοκίας Θεού το προοίμιον και της των ανθρώπων σωτηρίας η προκήρυξις». Αποτελεί τη χαραυγή της λυτρώσεως του ανθρωπίνου γένους από τη δουλεία της αμαρτίας. Γι’ αυτό η Εκκλησία μας εορτάζει λαμπρά το γεγονός.

Ως συνειδητοί Πιστοί του Χριστού, είμαστε θερμοί και αέναοι τιμητές του Ιερού προσώπου της Θεομήτορος, διότι η συμβολή Της στο έργο της σωτηρίας μας υπήρξε καθοριστικός.  Με άκρατο ενθουσιασμό Υμνούμε τη μεγάλη εορτή και γεραίρουμε τη Θεοτόκο, ψάλλοντας «εν ενί στόματι» μαζί με τον Ιερό Υμνογράφο της ημέρας «Χαίρε, της οικονομίας του Κτίστου η εκπλήρωσις».

Μιχάλης Αντωνιάδης

read more ►

Η Είσοδος της Παναγίας μας εις τα Άγια των Αγίων,

 

Η Είσοδος της Παναγίας μας εις τα Άγια των Αγίων, μας δείχνει ότι ο άνθρωπος έχει Ιερό προορισμό και αυτός είναι η Σωτηρία και η πορεία του προς τα άνω, τον Ουρανό και την Θέωση. Η Παναγία είναι ένα δώρο της ανθρώπινης φύσεως στο Θεό, αλλά και δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο και σε όλο τον κόσμο. Και, όπως ένα δώρο μας γεμίζει με χαρά, έτσι και η Θεοτόκος, μας γεμίζει με Πνευματική ευφροσύνη και χαρά, γιατί απλούστατα γέννησε την πηγή της χαράς, που είναι ο Χριστός.

Ας την παρακαλέσουμε να Πρεσβεύει στον Υιό και Θεό της για τη σωτηρία του καθενός μας, για την παρουσία της χάριτος του Θεού στην καρδιά μας και την είσοδό μας στην Βασιλέια των Ουρανών.

ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ!!  ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!  Μιχάλης Αντωνιάδης

read more ►